2022, een slotakkoord!

Terwijl Teun vanmorgen twijfelde toen hij het buiten zag regenen, en bij de kerk alweer omdraaide, zijn plas deed en snel naar de achterdeur liep, realiseerde ik me, dat ik nog heel graag een blog wilde schrijven in 2022. Een soort van slotakkoord. Het einde van een bijzonder jaar. Een mooi jaar. Maar het woord mooi kent zoveel betekenissen. En is mooi iedere keer weer anders mooi. Waarom schrijf ik mooi...omdat het een jaar is, waar ik veel geleerd heb. Waar ik mijn eigen grenzen soms bijna tegenkwam. Waarin ik voelde hoe het is om 63 jaar te zijn en keihard te werken. Waarin ik voelde dat ik ook kan verlangen naar iets anders soms. Waarin ik bemerkte dat slijtage zijn intrede doet in ons leven. Haha, een mooi jaar ook, omdat er zoveel prachtige ontmoetingen zijn geweest. Op het werk, buiten het werk, in ons dorp, buiten ons dorp. Met Teun en zonder Teun. Een jaar ook, waar we in Hilversum heel voorzichtig een klein plekje mogen krijgen in de Funeraire wereld. Gewoon door simpelweg te zijn en te doen, wat we altijd proberen te doen, aandacht te geven aan onze medemens. Tijd en ruimte te bieden, waar nodig. En waar een prachtige club mensen, vrijwilligers en mensen in loondienst, een ongelooflijke bijdrage leveren aan ons succes. Maar ook die plek, waar je dit soort plaatjes kunt zien. Boterbloemetjes bij een grafmonument. Een eenvoud van het leven, zo stil verwoord. En ik, die daar iedere dag mag zijn. Dus 2022 was ook het jaar van de emotionele rijkdom. Van het ervaren en voelen waar het in dit leven echt over mag gaan. Soms kom je zomaar iemand tegen, die je raakt. En zo ontmoette ik mensen, die nu niet meer leven helaas. Aan het einde van hun leven en mocht ik hen omhelzen en laten gaan. En nu, nu liggen zij begraven bij mij op de begraafplaats. Alsof ze voor altijd bij me zijn...en zo is het ook. Iemand die overleden is, is niet weg. Nee ik ben niet spiritueel. Helemaal niet, maar ik geloof wel in eeuwige liefde. Hier in het leven en daarna, waar die ander dan ook zijn moge. En ook in mijn werkomgeving is die liefde voelbaar. En lijkt het soms alsof ik droom, droom omdat het als vanzelf lijkt te gaan. Met al die mooie mensen. En ook al was 2022 zakelijk gezien, en ook privé zakelijk gezien, een ander jaar dan 2021, het was een goed jaar. Financieel een ingewikkeld jaar. Maar juist door die andere vorm van rijkdom een mooi jaar. Ja veel schades, zakelijk en privé, veel gedoe, veel kapot, veel vul maar in. Maar ook iets dat niet helemaal 100% meer is, heeft een schoonheid, een waarde. En ergens op een grafmonument staat een hele mooi tekst. Die hierbij hoort. Ja ook dat is mijn leven. Wandelen over begraafplaatsen en woorden van waarde zien. En lezen en bewaren.

Doorgeven aan jou. Simpelweg omdat ik hoop dat ook jij er iets aan hebt in je leven. Want ook die boom, die struik, die plant, die bijna dood lijkt te zijn, die kan soms hele mooie dingen laten zien. Dat leer ik van mijn hoveniers. Hoe je oude planten en bomen kunt verzorgen, zodat ze ieder jaar toch weer die prachtige bloemen of vruchten kunnen laten zien. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan de Juttepeer van meneer Pastoor, een heel oude boom, die bij iedere storm met enorm veel geweld, een zware tak naar beneden laat vallen. Die Juttepeer, die heeft nog een hele gezonde kant, en daar groeien nog heel veel juttepeertjes aan. En als het dan zomer is, en die peertjes overrijp zijn, en van de boom vallen, dan ruikt het hier achter op het pad, naar een soort van wijngaard. Peren die aan het gisten zijn, verrot en die geur is heel bijzonder. Lekker bijna. Ik veeg het hele spul dan aan. Teun snuffelt er een beetje aan. En die oude Juttepeer, waar ooit de specht in huisde, die leeft gewoon weer door. Met nog maar een arm, maar hij geeft niet op. Net een echte van Loon, die geeft ook nooit op, zo zei mijn moeder altijd 'een echte van Loon, geeft nooit op'. Welnu daarom staat die Juttepeer naast mijn tuin, bij mijn tuinpad denk ik. Als een symbool van kracht. Van oerkracht bijna. Gek, hoe een huis, een plek, een dorp bij ja kan passen. Alsof je er altijd al hoorde. Zo voelt voor mij dit bijzondere dorp, maar vooral ook dat oude huis. Met die krakende trappen, een buurman zei het zo mooi 'als een thuis'. En ja 'als een thuis'. Mijn oorspronkelijke thuis leeft voor in mijn hart. Maar is niet meer hier bij me. En nu, nu heb ik mijn eigen 'thuis'. Mijn plek, mijn tuin, mijn pad, mijn luiken bij de ramen. En ja ook hier is het niet allemaal 100% in orde. Er moet in 2023 het nodige gebeuren aan het huis, en

dat komt goed. Gek, hoe ik op deze leeftijd ook, niet meer streef naar 100%, wel in mijn werk (300% graag) maar voor mijzelf voor mijn leven hier, mag er af en toe wel iets mis zijn. Dat geeft niet. En dus loop ik hier altijd in mijn eeuwige outfit, blauw, groen, grijs of bruin. En het doet me denken aan mijn zwarte korte broek van vroeger en mijn zwarte polo. Ik had wel drie of vier dezelfde sets en zag er dus iedere vrije dag exact hetzelfde uit. Fijn wel. Makkelijk ook. En ja, ik ga zomaar weer die kant op. Zit erin gebakken denk ik. Haha...ik zie opeens mijn vader zitten in een heel oud hemd, misschien wel echt versleten. Maar hij trok het gewoon weer aan. Zou ik nog meer op hem gaan lijken dan....? Ik glimlach in stilte. En neem hem weer mee in mijn hart, ongeacht waar de reis heengaat. Hij is bij me. Mijn moeder ook. Voor altijd. Onvoorwaardelijke liefde heet dat toch....

En lieve mensen, net weer een keer een stukje met Teun gelopen, samen door de regen. Hoe fijn is dat. Samen genieten van de stilte, de eendjes op het water, en de regen die ons nat maakt. Teun blij, rennend langs de kreek, omdat hij vrij is. Zich vrij voelt. En ook dat is rijkdom, dat realiseer ik me iedere keer weer. Afgelopen week had ik een gesprek met een vriend hier uit het dorp, in Hilversum weliswaar, maar toch over hoe leuk het is als je iedere dag in vrijheid met je vak, je werk, je levenswerk mag omgaan. En wat voor rijkdom dat dan is. En dus gaat mijn slotakkoord over alles wat er mag zijn, en is. Over je zegeningen tellen. Over de rijkdom van liefde en vriendschappen. Over houden van en in je hart al die liefde meedragen. Over bezig zijn met die mooie natuur, die waardevolle zaken, die ons leven zo mooi maken hier. Dus leef alsof het je laatste dag is, maar kijk wel goed om je heen. Er is zoveel moois te zien, heel dichtbij, dat boterbloemetje bij dat oude grafmonument. Die tekst op die steen. De muziek van de Top 2000, dat liedje van Kadanz 'in het donker zien ze me niet' schiet me zomaar te binnen, zal zeker niet in de Top 2000 staan, maar het is wel mooi. 

En ik, ik wens jou en iedereen een prachtig 2023. En geloof me ook nu wacht ons een prachtig jaar, vol liefde, gezondheid en rijkdom. Een leven voor mijn lief zonder krukken maar wel met een nieuwe heup. Een leven in Hilversum met prachtige ontmoetingen en gesprekken, en geloof me, ik ben er bij, ik blijf nog wel even. Het is prachtig, dit leven, hier en daar. Het vloeit al rijdend in elkaar over. Respect voor jou, respect voor elkaar. Kinderen van een vader, rijkt elkaar de hand...ook in 2023. Liefs!

December 2022

December een mooie maand, qua sfeer en beelden. En bijna dagelijks maken de mensen uit mijn team, tijdens hun werk, foto's van de begraafplaatsen in Hilversum, soms zetten we deze op onze website, omdat een beeld zoveel meer zegt. Hier de regenboog de afgelopen week op de Noorderbegraafplaats. Een prachtige statige plek, die te weinig in het licht staat. Terwijl ik dit schrijf zingt Stef Bos 'geef licht'. Een prachtig lied, een beetje melancholiek, op de een of andere manier hou ik al mijn hele leven lang, van een beetje trieste liedjes. Gek, terwijl ik zelf als mens, een vrolijk mens ben. Opgeruimd, vrolijk, en de muziek die ik kies, is dit vaak niet. De laatste albums van Leonard Cohen, bijna donker waren ze. Een van zijn songs is 'You want it darker'. Prachtig, hij spreekt zijn teksten bijna...

December 2022, een jaar wat we weer gaan afsluiten, in allerlei opzichten, financieel, emotioneel, een jaar waar ik twintig jaar geleden rond deze tijd, de laatste weken van het leven van mijn moeder mocht meemaken. Vrij had genomen, zorgverlof, om bij haar te zijn en een beetje voor mijn vader te zorgen. Fijn was dat. Het loslaten was nodig, om verder te kunnen gaan. Ben ik weer in zo'n zwaar thema terecht gekomen. Gek toch, waar mijn blogs over gaan. En haar laatste woorden die ze tot me sprak waren 'jouw kop vergeet ik nooit...'. Tja...daar zit je dan, als vrouw van 43 jaar, aan het sterfbed van je moeder, en daar heb je het dan mee te doen. Mijn moeder. De vrouw die ik gebruik als voorbeeld, als wijze dame, die me nog steeds de weg wijst, als ik het even niet meer weet. Een vrouw aan wie ik denk, als ik ziek ben. Deze week was ik ziek, ik lag hier op de bank. Met die lieve Teun, heel dichtbij me, alsof hij het voelde. Hij liet me niet alleen. Hij kroop soms bijna op me, beschermde me en maakte me warm. Ik was ziek, griep, misselijk, koud, ellendig, en ook wel alleen. Want Annemarie was aan het werk. En dat is niet zielig. Het is goed om af en toe heel alleen te zijn. Ik zoek het ook wel op. Ik vind alleen zijn fijn, soms. Omdat ik weet dat ik vaak niet alleen ben. Omdat ik weet, dat wij samen zijn, en dat er mensen zijn, vrienden, bekenden, buren, als het nodig is. Ik kan ervoor kiezen of ik het wil zijn of niet. Alleen. Dat geldt niet voor iedereen.

Een vroege ochtendfoto op de Zuiderhof, bij De Einder. Prachtig de verstilling van de heide. Ons uitzicht daar. Weer een foto gemaakt door een collega. Ongekend, wat een genot om daar te mogen werken toch. Dat begrijp je wel als je dit ziet. Dan snap je ook, waarom ik gewoon in die Benz stap en daar naar toe ga. Oh die Benz zo gaaf. Ik heb iets heel leuks besteld, gekkigheid, dat wel...lampjes met een logo, zodat als je de deur opendoet, je het Mercedes logo op de straat ziet schijnen. Het is wel iets geks met dat merk bij mij, inmiddels rijd ik in mijn 14e Mercedes en als ik ze tegenkom, dan koop ik al die modelletjes nog een keer op schaal 1:18. Zomaar, en zet ze op een rijtje. Mijn levensgeschiedenis op wielen. En als ik dan later in het bejaardentehuis zit of in de zorginstelling en je mag iets persoonlijks meenemen, dan neem ik die autootjes mee. Haha. en dan ga ik met een leuke andere oude dame, rijden over de tafel met die autootjes. En dan vertel ik over mijn vader, over de liefdes, over de muziek die ik draaide in al die mooie Mercedesjes. En dan eindig je weer waar je begonnen bent. Zou het zo zijn, zou het zo worden...geen idee. We zien het wel. 

Deze is ook heel mooi he...de Dudok gebouwen en het hek, op de Zuiderhof, die twee regenbogen erachter. Weer zo'n foto gemaakt door iemand van het team, waarbij je de rijkdom ziet van de plekken van de Uitvaartstichting in Hilversum. Ik zeg zo vaak hoe gaaf het is, om op dit soort prachtige plaatsen te mogen werken. Nooit eerder heb ik dit zo gevoeld. Zo intens. Zo mooi.....Dit gebouwtje is het kantoor waar ook de urnenwinkel is. 

En natuurlijk nemen mijn teamfotografen u ook nog mee naar de Bosdrift, want ook daar zijn prachtige plaatjes te maken met dit bijzondere licht. De Bosdrift was deze week vol van bijzondere ontmoetingen, een kerstdiner van een Hilversums Vrouwennetwerk, onze vrienden van Apres la Vie, de yoga lessen op woensdagavond, en jawel theatergroep TRAXX met rouw op je dak en de avond 'voor jongeren door jongeren' in onze Huiskamer van Springer. Een plek van ontmoeten en hoe bijzonder dat ik een prachtige mail kreeg van een zeer oude dame die al sinds haar tiende, in 1943 voor het eerst een zusje kwam begraven op deze plek en daarna nog een zusje en haar vader. Zij vond het altijd een enge, nare plek. En nu is de zwaarte van deze plek voor haar verandert in lichtheid, en dat komt door hoe prachtig deze begraafplaats geworden is. En door onze Huiskamer van Springer, zij schreef letterlijk 'er is iets van me afgevallen' en dinsdag ontmoet ik haar in onze Huiskamer, zij wilde mij persoonlijk ontmoeten, omdat zij blij is dat ik dit initiatief genomen heb. Hoe mooi...

 

Zin of geen zin....

Zin of geen zin. Soms heb ik er geen zin in, zomaar in iets, in die kop koffie, of in dat glas wijn met iemand. En vroeger was ik keurig en deed ik het dan toch maar. Nu niet meer. Ik heb heel vaak zin, in al die dingen en soms helemaal niet. En volgens mij is het hoog tijd, dat iedereen goed luistert naar wat hij of echt wil.  Want volgens mij is dat leiderschap, want als je leiderschap toont maak je keuzes. Je doet iets wel of je doet iets niet. Maar je doet iets niet een beetje wel en een beetje niet. Daar heb ik een broertje dood aan. Mensen die maar wat doen, omdat ze vinden dat het moet. En ik hou van mensen die keuzes maken. Je kiest voor een vak. Voor het werken bij een Stichting of organisatie. Voor de man of vrouw van wie je houdt, voor de mens die je wilt zijn. En als het je niet bevalt, wat je doet, dan ga je ermee aan de slag. Je kiest of je in de tuin werkt vandaag of niet. Heb je geen zin, prima dat is ook een keuze. En natuurlijk dat kan niet altijd. Soms heb je gewoon een klus te klaren die niet zo goed bij je past, maar het is het onderdeel van een groter geheel. Of het hoort bij je baan. 

Het leuke is dat ik me hier bewust van ben geworden, door Teun. Als hij geen zin heeft, gaat hij zitten, dan moet je hem bijna wegslepen. Als hij niet wil gehoorzamen, dan doet hij het gewoon niet. Als hij zin heeft om te blaffen, dan blaft hij. Als hij je niet leuk vindt, dan vindt hij je niet leuk. Dan gromt ie naar je...of laat je links liggen. Ik laat Teun heel veel los lopen. En hij kan hierdoor eigen keuzes maken, en nu hij wat ouder is geworden, luistert hij beter. En kan dit dus ook. Hij rent soms heel ver bij je vandaan, en kijkt zo af en toe om. Of je er nog bent, of je eraan komt. Ik geloof erg in ruimte en vrijheid, ook in een organisatie. Ik ben wars van hierarchie, ik kies ervoor om mensen vertrouwen te geven, en dus ook om Teun het vertrouwen te geven. En ik geloof in het goede, en in het feit dat mensen en ook dieren hier het beste bij gedijen. Dat je vanuit vrijheid mag leven, zijn en voelen. En dat jij kunt bepalen welke kant je op gaat, rechts of links, of ga je terug, het kan....vroeger had ik een collega, en zij had een of twee keer per jaar helemaal geen zin. Verder werkte zij geweldig goed, was betrouwbaar en een geweldig iemand voor de organisatie. Zij had met haarzelf en haar collega's afgesproken, als zij zo'n moment had, dat ze echt geen zin had. Dan kwam ze niet, dan belde ze, nam ze spontaan een vrije dag. En kwam de dag erna als herboren terug. Mooi leiderschap tonen. De consequenties voor lief nemen, maar hiermee wel staan voor waar je voor staat. En luisteren naar je innerlijke stem. Naar je hart.

'ik heb geen zin'. Een ingewikkelde zin om uit te spreken. Geen zin in wat dan...ik hoor mezelf wel eens zeggen 'ik heb geen zin meer om te praten'. Dan wil ik stil zijn, in mezelf terug keren, dichterbij mezelf komen. En in mijn werkzame leven, doe ik dit steeds meer. Soms maak je keuzes die uiteindelijk niet goed zijn, dan draai ik deze terug. Dan maak ik de keuze te stoppen. Of iets niet te doen. Zo ben ik voorzitter geworden van een Stichting, die uiteindelijk niet goed voor mij voelt. Waar ik me niet thuis bij voel. Waar ik duidelijk geen zin in heb. En dus. Want ik ben toch die vrouw die een broertje dood heeft aan iets een beetje doen. Dus doe ik het niet meer. Zo heb ik ook geen zin meer om groepen te trainen, iets wat ik vroeger heel veel deed, en met passie deed, voor organisaties, voor mijn eigen bedrijf. Soms is iets klaar. En dit is klaar. Fijn is dat eigenlijk. Steeds een punt durven zetten. En dan vanuit nieuwe energie weer verder gaan. Keuzes maken. Leiderschap is een keuze.

Ik heb geen zin meer om dingen te doen, die ik niet meer leuk vind. En volgens mij ben je dan eerlijk.  Eigenlijk wist ik dit al, toen ik door mocht gaan met mijn leven, nadat ik ziek was geweest. Toen maakte ik voor de allereerste keer de keuze vanuit mijn hart. Om te stoppen met een baan, waar ik geen zin meer in had. Spannend, want het was 'een grote baan' voor mij, vol zekerheid. Maar het was nu verworden tot iets anders. Waar ik niet meer bij paste. En dit ben ik blijven doen, alle jaren hierna. En ja, dan ben je eerlijk. Naar jezelf en de ander. Naar jezelf en de organisatie. Zo zei ik tegen een vriendinnetje van me, toen we probeerden elkaar te zien en te spreken, even tussendoor 'ik ga voor kwaliteit in onze relatie'. Ik zie je liever af en toe en dan heel goed, dan even snel tussendoor. De tijd samen is kwaliteit, de tijd mag dan stil staan, je kunt mijmeren, zijn, delen en vanuit rust. En het mooie is, dat zij tijd en zin had, en mij een brief stuurde hierover. Hoe gaaf. Een brief met een 'dank je wel voor de wake up call'. Want is dat niet wat we allemaal doen, rennen, vliegen en draven. Terwijl handelen vanuit stilstand, vanuit rust, vanuit je passie krachtig is, en laat zien dat je keuzes durft te maken. Dat je leiderschap toont. 

Ik hoop dan ook, dat jij doet wat bij je past. Waar je zin in hebt. Keuzes maakt. Leiderschap toont. Wel of niet uit de auto, of de rijdende trein stapt. Het maakt je gelukkiger geloof me...een mooie dag gewenst, ook namens Teun....

De reclamespot van mijn moeder 'iedere dag een beetje beter'....

Ja, die reclamespot, van een verzekeraar, gericht op duurzaamheid, gezond leven, hoor ik met regelmaat. En dan denk ik aan mijn moeder. Want haar tekst toen ze ziek was en je haar vroeg hoe het met haar ging was 'ach lief kind, iedere dag een beetje beter'. En nu hoor ik als ik de radio beluister in de auto, met grote regelmaat deze reclamespot. En weer is er de glimlach der herinnering. Aan wat ooit was. Das war einmal.....

En vanmorgen vroeg, wandelde ik met Teun, weer onze lange ronde. Eerst rond de kreek, en dan een stukje de polder in en daarna de andere kant op, naar het kanaal. Teun loopt ongeveer drie kwart van de ronde los en af en toe aan de lijn. En Teun lijkt op mij. Loslopen, vrij zijn is veel fijner. Aan de lijn is het een ander hondje, dan los. En ja, soms vertrouw ik er maar op, dat het goed gaat. Best eng soms, maar ja dat is toch ook ons gewone leven. Vertrouwen hebben, dat het goed komt, iedere keer maar weer. 

De afgelopen week was een ware rollercoster. Ongekend veel drukte in Hilversum, niet in het bijzonder met uitvaarten, wat dat betreft was het een gewone week. Maar veelal met afspraken, ontmoetingen, gezelschappen, bijwonen van lezingen, pech, idiote situaties, calamiteiten, en extreem lange dagen. Is een normale werkdag voor mij 14 uur uit en thuis. Kwart over vijf in de auto, en kwart over zeven, half acht thuis is gewoon. Deze week was met regelmaat 16 uur en vrijdagavond, na de stroomstoring en hierdoor een enorme rookontwikkeling bij het crematorium, doordat door de stroomstoring de luchtkoelingsinstallatie uitviel. Het effect van iets dergelijks op social media, publiek, bijna ramptoerisme, en de pers, veel 'eigen verhalen', veel gedoe, maar ook veel storingen doordat er door slechts 12 minuten de stroom was uitgevallen. Brandweer, polities, alles werd afgezet, veel publiek, niet altijd even gewenst. Maar mijn team coördineerde alles. Trots ben ik dan weer. Families zijn zorgvuldig begeleid door het team uitvaarten, ik heb hen nog na gebeld op zaterdag, kortom alles is onder controle. Er was geen brand! Nee gelukkig niet. Bizar dat mensen je dan een appje sturen 'alweer brand' en verder niets. En op dit soort momenten, heb ik ook altijd veel aan de wijsheid van mijn moeder en dan tel ik tot tien, voordat ik netjes reageer. 

En als je dus het jaar 2022 bekijkt voor mijn Uitvaartstichting Hilversum, dan was dit het jaar van de calamiteiten, het jaar vol pech, inderdaad twee keer brand gehad. Nu dit weer. Veel tegenslag, veel dingen (meubels, installaties) die kapot gingen. Bomen die dood gingen en gekapt moeten worden. Planten die niet aanslaan. Kortom een jaar, waarin je met alles wat er in je zit, je rug steeds weer recht en tegen jezelf zegt 'ach, het gaat iedere dag weer een beetje beter'. Op de foto hieronder zie je ons crematorium en een klein stukje van koffiekamer De Einder, op begraafplaats Zuiderhof.

En als je dan gisteren tijdens een prachtige lunch ter ere van iemands 75e verjaardag, in een mooi museum in Sint Annaland, de wijn mag schenken, dan voel je echt dat dit weer zo'n hele mooie dag is. Een prachtige lunch, van een bijzonder mooi mens, met mooie vrienden, en woorden recht uit het hart. Een dag met een gouden randje. De apotheker die tijdens het ziekteproces van mijn moeder, ongelooflijk veel betekende voor mijn familie, ik mocht hem gisteren ontmoeten met zijn vrouw, tijdens deze lunch. Hoe fijn was dat, ik heb hem bedankt, namens mijn ouders, voor alle goede zorgen. Deze man was zoveel meer dan apotheker. Je kon hem raad vragen, op onmogelijke tijdstippen kon je extra medicatie halen, ook op zondagavond, of laat in de avond. En hij dacht mee, en probeerde haar pijnen te verlichten. En zomaar tijdens de lunch ontmoet je zijn charmante vrouw en weet deze meneer wie je bent. En dit zijn de momenten waarop ik dankbaar ben. 

Nu ben ik dat heel vaak geloof ik, omdat ik me realiseer, dat het leven me zoveel brengt. Omdat ik zielsgelukkig ben. En kerngezond. Ik knip de leilindes en zorg dat alles er strak uitziet voor ons huis. Ik werk in de tuin. Ik wandel 15 duizend stappen kortom, hier zit een dankbaar mens. Met natuurlijk haar Nespresso. En natuurlijk ook de rust van deze heerlijke zondagochtend. Ik draai op dit moment oude Duitstalige nummers, onder andere van Hildegard Knef. Ooit was ik in een vrouwenbar in Berlijn, en daar hing zo'n aparte sfeer, die ik nu eventjes terughaal in mijn herinneringen. Een beetje jazzy bijna. Heerlijk. 

Ik wens iedereen een mooie dag. En als het vandaag niet lukt, geloof me, morgen zeg je misschien ' iedere dag een beetje beter'. Ik gun het je. 

Op reis....

Vandaag maakte ik een mooie ochtendwandeling, langs het kanaal, in het ontwakende gebied achter ons dorpje Nieuw-Vossemeer. Met een Teun die snuffelt, zoekt naar vriendjes, die allemaal nog binnen zijn, gelukkig kon hij de schapen wat opjagen en verder was het stil, heel stil. En na zo'n wandeling, zo'n dikke anderhalf uur verlang ik naar koffie. Koffie en de stilte. En in die stilte ga ik altijd op reis. Mijn leven is een grote mooie reis...

In dit leven ben ik steeds weer op reis, op reis door mijn herinneringen, of ik reis over nieuwe, voor mij nog nooit begane wegen. Ik daal af, en stijg op. Ik ontmoet, maak contact en laat soms ook weer los. Zo is het ook met alle mensen om mij heen. Sommigen blijven en zijn er al heel lang, oude vriendschappen, mensen van de kleuterschool, of uit mijn jeugd. En soms, zo zeg ik wel eens 'reis je een poosje samen met iemand op'. Zo gaat dat met vrienden, collega's, vrijwilligers, bezoekers. Je omhelst, je begroet, je laat weer los en laat weer gaan. 

En soms krijg je een berichtje, van iemand met wie je ooit een stukje samen gereisd hebt. Hij of zij is overleden. Of hij of zij gaat verhuizen, naar een ander land, of hij of zij stopt ergens mee. En soms ben je zomaar heel intens geraakt, door het verlies, de pijn, het moeten loslaten. En soms klopt het. Dan is het goed zo. Dan mijmer je nog wat na. Dan glimlach je met alles wat in je is en sluit je een hoofdstuk af in je leven. 

En je reis gaat verder. Je trekt weer door. Op naar nieuwe streken, op naar nieuwe ontmoetingen. En bij mij werkt het altijd zo, dat ik hier heel goed in ben. Omdat mijn basis goed is. Omdat ik ben waar ik wil zijn. Omdat....ik hier thuis de rust kan vinden, om alles te laten landen. Samenkomen. Omdat ik simpelweg gelukkig ben. Soms lees je mails, berichten, die scherp zijn, die raken, die aantikken. En ook dat hoort bij die reis die je maakt. Hoe ga je daarmee om. Blijf je dichtbij je hart. Jezelf. Reizen, ons kind is op reis nu. Leuk vanmorgen had ik een facetime gesprekje met haar. Een blij, vrolijk mens. Heerlijk. Foto's van prachtige stranden, zeeën, luchten, kleuren, vrolijke mensen. Heerlijk. Soms is op reis zijn zo overweldigend mooi. En gek, naarmate ik ouder ben, en wat lijk ik op mijn vader, is mijn kleine reis zo hier en daar al groot genoeg. Ik hoef niet ver weg. Ik geniet van de eenvoud, de bloemen in de tuin, mijn reis en daarmee misschien ook mijn leven is kleiner aan het worden. 

Vanmorgen wandelde ik de tuin in en zag ik allerlei kleuren in de tuin. Paars, blauw, roze, de winde bloeit volop. Mooi, de herfstkleuren, oranje, geel, bruin, rood. Prachtig...als je het hebt over een kleine reis....

Gisteren was ik op reis in de wereld van het funeraire cultureel erfgoed, in Amersfoort. Een lezing over de Bosdrift en hoe we het doen daar, hoe zorgen we nu voor nieuw leven op deze unieke plek. Een wereld waar ik graag over vertel, omdat de geschiedenis het verhaal van deze plek, ook een soort van reis is. Een wandeling door de tijd. En de mensen die bij ons komen, maken de reis compleet. Voegen er hun verhaal aan toe. Maken het groter. En iedere keer als ik daar wandel, dan bedenk ik me wat er nog meer zou kunnen gaan gebeuren daar! 

En vanmorgen heel vroeg, liep ik hier. Met in het hoofd een enorme to do lijst. En ondertussen heel ontspannen. Nadenkend over wat komen gaat. Hoe mijn reis, onze reis door dit leven er de komende tijd uit zal gaan zien. Wat komt er allemaal nog.  Ik probeer bij veel dingen, niet al te ver vooruit te zien. Ik probeer rustig te zijn en te blijven. In situaties waar andere in paniek raken, ga ik handelen. Ik probeer zorgen niet groter te laten worden. Ik ben een optimist in veel dingen. Ik voel de rust, die maakt dat ik ga handelen als het heel ingewikkeld dreigt te gaan worden. En ik leef met de wetenschap dat er altijd een oplossing is. Dichtbij of ver weg. Ik geloof hier heel erg in.  

En vandaag brengt mijn reis me bij een van mijn meest favoriete zangers, Stef Bos. Een concert al vier keer verplaatst. Heerlijk, die man van het lijflied voor die vele vaders, ook de mijne 'Papa ik lijk steeds meer op jou' en ik hoop dat hij dit, maar ook al die andere prachtige liedjes vanavond zal zingen in Rotterdam. Ken je zijn lied 'geen ander'. Prachtig...'ik klom tot aan de poorten van de hemel, ik was verder weg dan ik ooit ben geweest' prachtig! Of hoe hoor jij zijn lied 'mooier met de tijd' zo knap, hoe deze man woorden kiest, teksten schrijft. En vanavond maak ik een reis door zijn muzikale leven, rij 3, samen met Annemarie, een rendez-vous in Rotterdam. En deze tekst 'mooier met de tijd' gaat over ouder worden, over het leven leven, prachtig. Je wordt mooier met de tijd, daarom hou ik zo van de rijpheid van dit leven.

Want ook het leven, wordt mooier met de tijd. Gek om dit te zeggen, terwijl de wereld erg onrustig is. Terwijl er veel dingen gebeuren, die niet fijn of uiterst onaangenaam zijn. Toch voelt mijn leven zo....mijn reis. 

Belangrijke gebouwen, huizen in mijn leven, vanaf mijn basis tot nu.

Ik vraag mij vaak af waarom ik zo van mooie gebouwen, van oude gebouwen hou, van een bepaalde sfeer. En zomaar ging ik in gedachten terug in de tijd, naar al die gaven plekken, gebouwen en huizen waar ik ooit een tijdje mocht zijn. 

Zomaar in willekeurige volgorde hier wat plekken in mijn leven, die erg belangrijk voor mij zijn of zijn geweest. Hiernaast de plek waar ik geboren ben, op Goeree en Overflakkee, het raampje linksboven eerste etage was mijn kamertje van 3 bij 3. En daar ontmoette ik mijzelf. En daar ontdekte ik dat ik liever met een meisje danste dan met een jongen. Laat staan mijn leven delen. Daar  begon mijn weg naar onafhankelijkheid, daar in die Oostmoerpolder. Vanuit die veilige, warme en geweldige basis met mijn ouders, stapte ik als net 17-jarige het leven in. Op naar Den Haag. Daar waar alles begon. 

En in mijn periode in en rond Den Haag, heb ik op vele plekken gewoond. Een studentenhuis, de van Lansbergestraat, Zoetermeer, Boskoop en Groot-Ammers. Een stukje uit mijn leven, waar ik niet zoveel meer over spreek. Omdat het goed was. En goed is. Omdat het me gebracht heeft waar ik nu ben, onafhankelijk en vrij, levend vanuit mijn hart en gevoel. Maar ook omdat het voorbij is gegaan. En omdat ik niemand wil kwetsen, want iedereen in mijn leven heeft mij gevormd of mede gevormd tot wie ik nu ben. En dus ook deze bijzondere en intense periode in mijn leven. En dit deel was een mooi onderdeel van mijn levensreis.

De foto hier is een plek waar ik erg gelukkig ben geweest. Ik heb er niet zo lang gewoond, maar ik heb het huis (een appartement in een oude mannetjeshuis uit 1646 in het oude centrum van Schoonhoven. Een bijzondere tijd, mijn moeder net overleden, mijn relatie na 14 jaar voorbij. En ik begon totaal ergens anders mijn leven op te bouwen, helemaal alleen. Een bewuste keuze te gaan wonen in een Rijksmonument. Een prachtige unieke plek. Op deze plek mocht ik Annemarie ontmoeten en voor het eerst met haar zijn. Op deze plek, in deze stad heb ik de liefde leren kennen. Dus steeds weer als ik denk aan belangrijke plekken die mij gevormd hebben,  dat is dit huis er één van! En vanuit dit huis ben ik naar Voorschoten gegaan, samen met Annemarie en haar kinderen. De Papelaan, ook een bijzonder mooie plek. Nog wel overschaduwd door emoties vind ik, want daar werd ik ziek, in 2007 en 2008. Net getrouwd en toen kreeg ik kanker. Net een nieuwe baan, en toen werd ik ziek. Heel ziek. Maar in Voorschoten mocht ik ook weer beter worden, dankzij goede zorg van heel veel artsen in het LUMC. Geweldig. En toen begon er zo'n mooie periode in mijn leven. Ik nam ontslag bij het Amerikaanse bedrijf. Omdat ik na mijn ziekzijn zo anders ging leven en voelen en zijn. Ik begon als coach, als trainer, als interim manager en kwam terecht in die prachtige wereld van de uitvaart. In Haarlem, in Alkmaar, in Amsterdam, in Bergen. En ik werd geraakt, door alles rondom rouw, verlies en afscheid. En in die periode verhuisden we naar Wassenaar, een schitterend appartement in het centrum. Helpen in een wijnrestaurant en leuke mensen ontmoeten, vlakbij den Haag, waar alles was begonnen. Mijn reis naar onafhankelijkheid. Yarden. 

En hier was dus die mooie markante eethoek, onder de wijnflessen, met het ronde raam. Het draaiorgel op zaterdagmiddag. Ook hier weer die sfeer, die zo bij ons past. En toch was het op deze plek, dat ik me realiseerde dat ik hier niet oud kon worden. Dat ik op een andere plek mijn pensioen wilde gaan genieten, was het Drenthe, Zeeland, waar dan ook, die mooie luchten, dat water, die helderheid van vroeger sprak me aan. Ik reed een keer op weg naar het graf van mijn ouders en belde Annemarie of ze niet met mij, ergens in de buurt van mijn geboortegrond wilde gaan wonen. Niet op Flakkee. Nee, daar ligt ook een stukje pijn voor mij. Maar Zeeland, jawel, heel graag. En zo gingen we op huizenjacht, en zagen we allerlei moois op Tholen, Schouwen Duiveland, en jawel net op de grens van Brabant en Zeeland. Daar waar Zeeland Brabant kust. Vlakbij het kanaal, daar vonden wij onze oude voormalige RK-pastorie, met de kerk zo mooi in onze achtertuin. Het huis van een prachtige familie, die hier zoveel liefde hebben achtergelaten. Wonen naast Pater Bertus. Het werd een kwestie van omarmen, de mooie grote voordeur openen en het geheel naar onze eigen smaak maken. Een zolder met eigen badkamer maken voor onze kinderen en vrienden, een atelier in de tuin en heel veel werken in de tuin, om de kleuren van het leven daar te laten zien. Om mensen, onze vrienden, onze nieuwe vrienden en bewoners van dit dorp te ontvangen. Onze Achterstraat nummer 9 in Nieuw-Vossemeer. Om levenskunst te ervaren.

En hier ben ik nu, in een andere levensfase zo voelt het echt. Wat ouder, wat rustiger, wat meer tevreden met wat er is en zich aandient. Wat minder groots en meeslepend, de intensiteit van deze plek is zo fijn. Ik voel me hier zo gelukkig. En ik realiseer me, dat ik hiervoor eerst weg moest gaan al heel jong van die mooie boerderij vandaan. Dat ik moest onderzoeken wat ik voelde en wie ik wilde zijn in dit leven. Dat ik eerst op ontdekkingsreis mocht en moest, door het leven vol liefde. Dat ik mezelf moest tegenkomen in al mijn banen. In al mijn liefdes. Dat ik misschien zelfs ziek moest worden, om nog dichterbij mijn eigen kern te komen. Ik had het nodig om prachtige mensen te ontmoeten, overal weer. En soms ook om prachtige mensen te verliezen. De pijn van verlies ook zelf te ervaren. Mijn moeder al twintig jaar geleden, mijn vader, ook alweer bijna 8 jaar geleden, ongekend. Maar ook vrienden, oude liefdes, vriendinnen, mensen die je ergens hebt ontmoet en met wie je zomaar een klik had, velen zijn er niet meer. Dat ik les mocht geven, mag coachen, mag trainen, mensen en organisaties mag helpen bij grote veranderingen. En dat ik nu, vanuit Anita van Loon Levenskunst en vanuit die prachtige Uitvaartstichting in Hilversum, ben aangekomen waar ik wil zijn. 

En heel vaak, zit ik hier op het bankje achter in de tuin, bij het atelier, en lees ik een boek, of drink ik een Nespresso en dan voel ik me intens gelukkig. Niks meer en niks minder. Ik werk wat in de tuin. Ik maak wat foto's en ik laaf mij in stilte vaak. Heerlijk. En nu, terwijl ik zo door mijn geschiedenis wandel, aan de hand van al die plekken, dan voel ik dat ik thuisgekomen ben. Hier.

En als ik morgen weer naar Hilversum rijd, dan realiseer ik me, dat ik in mijn werkende leven, eenzelfde prachtige reis heb mogen maken. Mooie dingen heb mogen doen, geweldig fijne en leuke collega's heb mogen hebben en heb. Dat ik geniet van de wereld waarin ik werkzaam mag zijn. Hoe trots en vol liefde ik ook werk in dat prachtige pand aan de Bosdrift. Dat ik erover vertellen wil, en dat ik dagelijks voel, hoeveel liefde er in mij zit. In mijn werk, mijn leven, mijn zijn. Maar ook hoeveel plezier en levenskunst er in mij zit. Het leven omarmen. Het leven beschouwen. Zonder oordeel aanschouwen. 

En als ik vanavond mijn glaasje wijn drink, dan geniet ik. Van deze stille dag samen met Teun, hier thuis. Dan ben ik dankbaar. En realiseer ik me, dat ik alle redenen heb, om het leven te omarmen. Ik gun dit iedereen. Dit is echt zo fijn....

Conferentie over overgaan in levensbeschouwelijk perspectief.....'ik ga dood en wat dan?'

A.s. dinsdag mag ik dagvoorzitter zijn op een congres over doodgaan vanuit levensbeschouwelijk perspectief bezien. Een uitnodiging die al heel lang stond, nadat de film 'Dood in de Bijlmer' van Paul Rigter de IDFA prijs voor beste Nederlandse documentaire had gewonnen in 2020. Toen al kwam de vraag, of ik dit congres als dagvoorzitter wilde begeleiden. En na wat schuiven in de agenda, is het dan eindelijk zover. En juist nu, heb ik een zwoele stem, door een griepje. Geen corona, niks daarvan, maar gewoon een wat vastzittende hoest, dus met een flesje water in de buurt, ga ik het redden dinsdag. Zin in. Juist omdat er veel gasten zullen zijn, nu al  140 aanmeldingen, en juist omdat er prachtige inleiders zijn. En we gaan oefenen in culturele sensitiviteit. We sterven tenslotte allemaal, maar hoe we het sterven beleven, is eigen aan de persoonlijk achtergrond van iemand en zijn of haar levensbeschouwing. Een dag, waar ik ook weer gelouterd uit terug zal komen. Verrijkt door alle inzichten, en vooral weer door alle ontmoetingen. Mijn moeder zal er zijn, en vast ook mijn vader. Ik neem hen tenslotte overal mee naar toe. Mijn eigen inzichten, zo gevormd door wie zij zijn en waren. Door mijn opvoeding, door de Remonstrantse kerk in Sommelsdijk, door de openbare school, en toch dat ochtendgebed van meester Tanis. Maar ook door mijn werk in de uitvaartbranche, door mijn liefde voor deze wereld, door Yarden en nu vooral door Uitvaartstichting Hilversum. Mijn manier van kijken, vanuit vertrouwen en openheid, vanuit interesse en het zonder oordeel willen aanschouwen. En natuurlijk word ik hier regelmatig in teleurgesteld, maar hoe ga je hiermee om. Hoe ga je om met tegenslag, en hoe blijf je dicht bij je eigen hart. Je eigen intuïtie. Wat doe je met al die dingen die je tegenkomt in dit leven en waardoor je af en toe wankelt. Kies. Maak een keuze. En zo kies ik ervoor, om deze rol dinsdag te gaan vervullen. Niet ingekleurd, niet met een vaste speech, maar vooral vanuit mijn hart. Vanuit Anita van Loon zelf. Door dit congres leerde ik de term interfaith kennen. Een coöperatieve, positieve interactie tussen mensen met verschillende religieuze, traditionele en of spirituele en humanistische overtuigingen. Wat geweldig. En deze conferentie doet me ook denken aan die ontzettend lieve man, van wie we gisteren afscheid hebben genomen bij onze Uitvaartstichting in Hilversum. Een man vol emoties, een man die ik mocht knuffelen en een man die zo dichtbij die vraag kwam 'ik ga dood en wat dan...'. Ik ga hem morgen even begroeten, want zijn graf is heel dichtbij mijn kantoor. Het mooie vind ik dat ik soms in mijn eentje over deze mooie begraafplaatsen loop, en stil sta bij mensen die ik ken, of hun dierbaren. Alsof ik in gesprek ga met deze mooie bijzondere unieke mensen. In gesprek over het leven, over soms iets heel kleins, 'of ze last hebben van dat eekhoorntje' vroeg ik laatst toen ik bij een graf stond. Gek, hoe ik het leven steeds verbind aan de dood en andersom. Het klopt ook zo allemaal.

En ondertussen is er zoveel gebeurd. Na mijn kleine blogje over kastanjes, heb ik er alweer zoveel geraapt en iedereen raapt mee. Onze Huiskamer van Springer heeft schalen vol kastanjes (nee niet meer meebrengen hoor). Mijn meerjarenbegroting tot en met 2026 is af. Deze wordt in november besproken met het College van B&W ik hoop bij ons op de zolder. Hoe gaaf is dat. Nieuwe tarieven opgesteld, want ja ook bij ons zijn de kosten enorm gestegen. Maar ondertussen ook weer talloze mooie mensen mogen ontmoeten. Hoe vindt je dat drie jonge meisjes van 13 jaar komen hun BINK stage bij ons lopen. Ze gaan pannenkoekjes bakken voor de bezoekers van onze Huiskamer, hou de website in de gaten. Lekker in de wintermaanden, bij de houtkachel, een kopje Nespresso en een heerlijk pannenkoekje. Een geweldig medicijn tegen de eenzaamheid. En wat nog fijner is, gewoon gezellig met andere mensen samenzijn. 

We hebben een hele avond gedanst hier in ons prachtige Wagenhuis, op de bruiloft van twee jonge vrouwen hier in het dorp. Wat een waanzinnige dag. Foto's die krijg je wel via de dames zelf. Maar wat een mooi stel mensen. En wat een eer daar als twee 'oude dames' toch maar bij te mogen zijn. Ook in het Protestantse kerkje was de huwelijksplechtigheid werkelijk prachtig. Uniek...

We hebben lekkere gezellige momenten met familie gehad, met vrienden, met mooie wijn en spijs combinaties. 

Ik heb meer dan 300 bollen gezet, de klimopstam en halve boom weggezaagd, nieuwe planten en struiken geplaatst, gekregen van vrienden. Nieuwe border aangelegd, kortom druk genoeg. En weet je bij alles wat ik doe, voel ik zo intens, dat ik leef. Dat mijn lijf reageert op veel te veel inspanningen, dat paracetamol dan even je beste vriend is. Dat dat glaasje wijn met die dikke trui aan maar nog wel buiten in de zon, zo bijzonder is. Dat de winde met ongelooflijk veel bloemen, de passiebloem, de monnikskap, zorgt voor een prachtig gekleurde tuin nu. En als ik dan in het atelier een boekje lig te lezen op de bank, het houtvuur hoor knisperen, de warmte voel, dan voel ik mij rijker dan een koning. 

En ook de komende periode, zal ik genieten. Van alles dat er is. Van de appjes met ons kind, helemaal ver weg in Hawaï, van de vrienden die gaan komen, van het samen eten hier of daar. Van het houtvuur, van de dikke trui. Van de stoelverwarming in de auto. Van het rijden in het donker. Van de winterbanden die er straks weer onder gaan. Van jou. Van mij. En vooral van al die mooie mensen om me heen. Ik zei het al 'rijker dan een koning' dat voel ik me. Mijn leven is gebaseerd op vriendschappen, ontmoeten, mensen zien en spreken. Leven vanuit mijn hart, mijn passie. Fijn. En die kleine rimpelingen, die er ook zijn, die kun je glad strijken, daar kun je iets mee doen. Je kunt het oppakken, bespreekbaar maken en daarna weer doorgaan. Ik ga door, en hoop dat je met me meegaat. De weg is nog lang, het pad nog niet helemaal effen, maar geloof me het is een mooie weg die we aan het begaan zijn...geniet maar met me mee.....dag!

 

Hé mam ik doe het ook....

 

 

Gisteren realiseerde ik me, toen ik over de begraafplaats liep, dat ik weer in iets op mijn moeder lijk. 'Hé mam ik doe het ook, kastanjes oprapen en in mijn jaszak stoppen'. Zo fijn, zo'n mooie glimmende lekker aanvoelende kastanje in de palm van je hand, en als je dan door het bos loopt of hier door de polder met Teun, dan voel ik die kastanje. Een fijn gevoel, rustgevend bijna... Toen mijn moeder overleed vond ik in heel veel jaszakken van haar kastanjes, ook had ze veel mooie stenen, mooi gepolijst, mooi glad en toen ik een sollicitatiegesprek had in Hilversum, op de begraafplaats Zuiderhof, toen stapte ik uit de auto en lag daar een prachtige glanzende ronde steen, kristal. En nog steeds ligt die steen in mijn auto, alsof het een beschermsteen is. Alsof deze steen me iets biedt, een vorm van rust en veiligheid. En soms als ik in de file sta, dan raak ik deze steen even aan. En dit zijn de momenten in mijn leven, waarop ik denk 'hé mam ik doe het ook zoals jij het altijd deed'. Een moment van trots. Want natuurlijk vraag je jezelf af, als kind, 'hoe zou mijn moeder nu naar mij kijken, naar wat ik doe in mijn leven en hoe ik de dingen doe'. Gek, hoe je zoekt naar goedkeuring of waardering soms. En geloof me ik krijg waardering genoeg, ik krijg voldoende lieve en goede aandacht van mooie mensen in mijn leven. Verder weg en dichterbij. Maar eigenlijk ben ik soms in de essentie heel klein, en zou ik zo graag nog even, die aai over mijn bol krijgen van mijn moeder. Of die lieve omhelzing van mijn vader. En tja...als je dan gewoon 63 bent geworden, dan is dit iets, wat niet meer kan en zal gebeuren. Simpelweg, omdat zij er niet meer zijn. En dit soort momenten duren maar heel even. Dan herpak ik mezelf weer, voel ik aan mijn kastanje en kan ik met een glimlach weer doorgaan. Want al die herinneringen, die mooie kleine gedachten doen me beseffen, hoe mooi mijn waarden zijn, hoe stevig mijn basis is.

Zo dadelijk lekker lunchen met mijn schoonouders, een verlaat cadeau voor de verjaardag van mijn schoonmoeder, wauw we gaan naar Wouw. Zin in, een kastanje in mijn zak, zo ben ik nooit alleen...fijne dag...

Alsof alles zomaar ineens ophoudt....

Toen ik deze foto zag, wilde ik deze bewaren. Een foto die past bij het werken in de wereld van rouw en verlies en afscheid. De foto komt ook van een stukje over verlies en rouw denk ik, op LinkedIn. Ik bewaar zo'n foto dan. En nu staat deze foto hier in mijn blog...Het afgesneden zijn, het zomaar ineens het besef hebben alsof alles ineens ophoudt...er is geen weg meer terug en geen weg meer voor je...althans zo lijkt he...

Het leven brengt je soms in zo'n situatie. Dan wordt alles anders. Dan sta je daar en moet je keuzes maken. Wat ga je doen....ga je weg, sla je af, stop je echt even, of wat dan ook. Keuzes maken is goed. Een paar weken geleden zat ik op donderdag hier in de tuin, na een enorm hectische week, het afscheid van een jongeman van 18, de brand op Zuiderhof, boosheid, een Teun die het leek te voelen, en hier thuis in de tuin realiseerde ik me dat je keuzes moet maken. Steeds maar weer. Een mooi gesprek met een vriendin van me, helpt dan. We verstaan elkaar. En hoe fijn is het iemand te ontmoeten, met wie je echt een gesprek kunt voeren. Niet over koetjes en kalfjes, maar over die dingen die je bezighouden. Een zo'n vraag kan zijn 'doe ik wat goed bij me past, volg ik nog mijn gevoel, of laat ik verstand en materie overheersen...'. Deze vraag stel ik mezelf met grote regelmaat. En hoe fijn is het om hier met iemand anders over te praten. 

Inmiddels is het een paar weken later alweer. Terwijl de vogels zich nog wel laten horen, maar de zon zich minder laat zien, de regenmeter zich vult, steeds maar weer, zit ik voor het eerst sinds lange tijd weer binnen. Luister ik naar muziek van Leonard Cohen. Zware maar oh zo fijne muziek vind ik dat, melancholiek. En gek, ik hou al heel lang van deze man en zijn muziek, toen ik een jaar of veertien was. Ooit en ik zat nog op de middelbare school zijn we met een groepje mensen naar Rotterdam naar zijn concert gegaan. Ik heb er nog zwart wit foto's van ergens in een fotoboek op zolder. Cohen in een grijs kostuum, hij zong zijn oude nummers. En toen al hield ik van dat melancholieke, dat sombere soms. Gek, want ik zie mezelf niet als somber, als verdrietig of als zwaar. Ik geniet. Ook van dit soort stille dagen. Nadenkend achter mijn grasmaaier over al die enorme kostenstijgingen voor mijn Uitvaartstichting. En hoe moet dat nu verder, waar ga ik nu mijn focus naar toe verplaatsen. Wat gaan we anders doen, zodat we steeds weer dat mooie resultaat kunnen blijven schrijven. Energie, loonkosten, pensioen, verzekeringen, huur, kortom alles gaat gigantisch omhoog. En als ik dan de heg knip hier, dan kan ik even vanuit ontspanning nadenken over dit alles. 

Mijn kleine vriend geniet ook. Gisteren was hij in Hilversum, op kantoor, bij Monique, op de begraafplaats en vandaag hier bij mij. Samen een rondje kreek, samen de polder in, samen stil zijn. Leuk hoe hij je soms aankijkt, ondeugend, uitdagend, beetje stout. Maar ook hoe hij je voeten likt, of zomaar zijn snuit tegen je arm legt. Teun, alweer een jaar bij ons. Hoe fijn.

Achter me liggen gekke weken, de Open Monumenten Dagen in Hilversum, intensieve gesprekken, zorgen, kortom er is veel gebeurd. Er zijn twee Uitvaartstichting Hilversumse kindjes geboren. Twee mannen bij mij zijn allebei vader geworden. Leuk he... Veel uren zit ik gebogen over cijfers en meerjarenplannen. Lastig om goede prognoses te maken en af te geven.

Lieve mensen. En nu, deze dag is het zomaar eventjes op. Ik heb geen tekst meer. Ik luister naar 'You have loved enough' en dein een beetje mee. Zo mooi, ik denk altijd bij al die mooie liedjes, die moeten ze maar draaien als ik ooit dood ga. Niet te veel zeggen, lekker muziek luisteren en daarna lekker doorleven. Lijkt me fijn. Dit nummer komt op het lijstje. Prachtig....het schuurt zo mooi. Je voelt het overal. Heerlijk. Een mooie avond gewenst. Ik luister nog even verder....opeens moet ik denken aan een zin 'in de angst is de mist van de tijd verdwenen' ik weet niet hoe ik er aan kom. Soms lees ik een tekst, een zin en zet deze dan in mijn telefoon. Om later iets mee te doen. En met deze zin, deze foto aan het begin, is dit best een zware blog geworden. Een blog van bewustwording, een blog die ook bij me past. Ik heb mijzelf een kadootje gegeven. Een prachtig boek 'tussen twee werelden' met als ondertitel 'wat bijna doodgaan mij leerde over het leven'. Een boek vol herkenning voor mensen die heel ziek zijn geweest en toch weer een tweede kans hebben gekregen. Zo iemand ben ik ook. En daarom wilde ik dit boek zo graag lezen. Het is meer dan intens. Het gaat over rouw, over dankbaarheid, over keuzes maken, over het leven omarmen, over voelen, heel diep voelen. Suleika Jaouad heeft het geschreven. Prachtig.....
 

Thuis zijn.....

 

Thuis zijn. Toen ik klein was, was de boerderij mijn thuis. En daarna volgden vele plekken, waar ik woonde of mocht wonen, en lange tijd voelde niets als mijn thuis. Tot ik in Schoonhoven kwam, daar was de Koestraat mijn thuis. Mijn eigen plekje. Een pand uit 1749, een voormalig 'oudemannetjeshuis'. Prachtig, een appartement, en overal die oude balken. Kleine raampjes, en authentieke details. En toen volgden weer wat mooie plekken, Voorschoten, Wassenaar en overal genoot ik, maar ik kwam niet echt thuis. En nu, nu ben ik thuis. Ik ben teruggekomen, althans in de richting van mijn roots. Ik ben aangekomen in een voormalige pastorie uit 1795 in Nieuw-Vossemeer. Ons rijksmonument, met al die details, die oude dikke muren, die leuke brievenbus, die balken en oude vloeren. Thuis. 

Ook op mijn werk ben ik thuisgekomen. Na allerlei prachtige banen, in de profit en not for profit, nationaal en internationaal, ben ik aangekomen, thuisgekomen in Hilversum. Ben ik aangekomen op al die mooie begraafplaatsen, waar we het weekend van 10 en 11 september a.s. weer gaan genieten van live muziek, van theater, van wandelingen, van elkaar, kortom ook daar ben ik thuisgekomen, in de voormalige beheerderswoning met wachtruimtes aan de Bosdrift 12. In mijn rol als directeur van die kleine Stichting, geniet ik van de kleinschaligheid, van de mensen die bij ons komen, van alles. Ik hou er zo van.

Thuiskomen, wat zegt dat mij nu eigenlijk. Het voelt als veilig. Als vertrouwd, je kent de verhalen van vroeger en je probeert er nog meer over te weten te komen. Een plek waar je mag zijn wie je bent, waar je alles voor over hebt, om deze plek mooi te houden, en misschien nog wel mooier te laten worden. Een plek die je graag wilt laten zien, aan ieder ander, aan die mensen die interesse in en voor deze plek  hebben. Maar ook een plek waar je even mag uitrusten, mag nadenken, mag ontspannen. Op de Bosdrift is dat onze Huiskamer van Springer. Straks weer met de houtkachel aan, gezellig, warm, knus bijna...waar mensen even landen, even binnenwandelen en naar toe terug keren. Thuiskomen is ook mijmeren over vroeger, over hoe het ooit was en herdenken, herinneren. Thuiskomen is het vroeger in takt laten en het heden leven. Thuiskomen is doorleven met de herinnering aan wat ooit was. Thuiskomen is geland zijn, is rustig, is stil soms. En ik gun iedereen dat hij of zij thuiskomt, of weer thuiskomt. Dat je een plek vindt, die bij jou past. Waar je je jas ophangt en weet dat die er over een jaar of weet ik hoe lang, nog hangt. Thuis heb je ook vaste plekjes voor die dingen die belangrijk voor je zijn. Zoals mijn moeder vroeger haar lades in de kast had, of waar je op je kamertje, je eigen hoekjes had, met steentjes, boekjes, gekke dingen die je hebt gekregen en koestert. Thuiskomen is koesteren, ook zo'n mooi woord. Koesteren wat je liefhebt. Wow...dat voelt lekker zeg.

En deze weken was ik veel thuis. Veel gefietst op mijn nieuwe fiets, gewandeld met Teun, mijn stappen weer op niveau gebracht, gerommeld, maar niet echt veel gedaan. En toen ik thuis was, voelde ik me zo intens thuis, hier. In de tuin, het atelier, het huis zelf. Mijn boekjes. Simpelweg genieten van wat is. Zomaar een weekje vrij, en dit weekje heeft me doen beseffen, dat vrij zijn, en in balans zijn tussen werk en privé ook erg fijn is. Nodig is ook. Voor mij en voor de ander. Deze week koesterde ik wat ik liefheb, wie ik liefheb. En voelde ik me veilig. 

Ooit toen ik mijn ouderlijk huis verliet, zocht ik naar een nieuwe plek waar ik me thuis kon voelen. Want die veiligheid van mijn ouders wilde ik niet loslaten. En nu, jaren nadat mijn ouders zijn overleden, ben ik weer thuis. Heb ik mijn eigen plekje, waar ik me veilig en onafhankelijk voel, waar ik me vrij voel en waar ik mag zijn, wie ik ben. Ik ben thuis. Ik ben gelukkig thuis. En met dit gevoel, sluit ik mijn vrije weekje af. Ga ik maandag weer fris en uitgerust terug naar Hilversum, geniet ik nog twee dagen na. Stil en rustig, veilig en vrolijk, heerlijk in de natuur, zet ik er kilometers bij op mijn nieuwe fiets, en blijf ik heel hard meetrappen. Heerlijk. En na zo'n tocht, kom ik altijd weer thuis. En met die wetenschap kan ik de hele wereld aan, ik kom altijd weer thuis.

25 augustus 2022

Vandaag is het 25 augustus 2022. Alleen vandaag ben ik nog 62 jaar. Gek, leuk en fijn dat ik morgen 63 mag worden. Vanaf mijn tuintafel, zit ik wat te lezen, te werken, drink ik mijn glas water en kijk ik naar alle 'hondenspullen' die ondertussen net zo bij ons huis horen, als Teun hier hoort. Deze beer ligt nu op tafel, daar kwam hij vanmorgen mee aan. Hij heeft een mandje met allerlei beren, knuffels, balletjes, botten en af en toe dan haalt hij er iets anders uit. Hij heeft favorieten en die maakt hij af en toe nog stuk, deze worden dan gerepareerd door Annemarie en dan komt er een tijdelijke vervanger. En vandaag is dat deze beer. 

Terwijl ik zie hoe vlinders, vogels, bijen genieten van alles hier in de tuin, voel ik de stilte, de intense stilte die hier soms is. Verwonder ik me over de bezoekers die je zo af en toe ziet, die grote door de zon gebruinde dame op een herenfiets. Die parkeert ze altijd bij het muurtje van de kerk en dan bezoekt ze meneer pastoor. Die dame die scharrelt af en toe wat bij het veldje hier achter, en staat soms zomaar op een afstandje naar onze tuin te kijken. In stilte en het hoort zo bij deze plek. Vorig jaar twee vogelaars die heel blij op het geluid van de specht afkwamen en zo de tuin in kwamen, en soms een oude meneer, die naar de begraafplaats wandelt. Buurman Jan die bij het hekje staat, en dan weer die intense stilte. De scholen zijn weer begonnen, maar sowieso wonen hier niet veel jonge mensen of jonge gezinnen en als ze er al wonen, dan hoor ik ze niet.  Ik kijk naar mijn gras, dat zich heel langzaam weer iets lijkt te gaan herstellen. Nog niet optimaal, maar toch. Mijn gras dat gemaaid moet worden (vanavond, nu is het veel te warm) en daarna krijgt de tuin weer water. Om de dag doe ik het nu, omdat ik me realiseer dat er een watertekort is, en een ieder hier zijn bijdrage aan moet leveren. Ik moet even denken aan dat Franse dorp, waar geen water meer uit de kraan komt. Heftig lijkt me dat zeg...

Morgen een dagje werken, lekker hapje eten met Annemarie samen voor mijn verjaardag. En zaterdag met mijn schoonouders en de meisjes, dan vieren we heel klein de verjaardag van Roos en de mijne met een lunch. De Haringvlietbrug is dicht, dus hier komen, is dan leuk en uitdagend. Via Brielle en Hellevoetsluis, is dan mijn favoriete rit. Of via Dordrecht, en geloof me, maar die route vind ik minder. Ik glimlach terwijl ik dit schrijf. En voel het nog echt ook. En dan ben ik 63 jaar. Afgelopen dinsdag had ik een borrel met vrijwilligers en personeel voor mijn verjaardag op de Bosdrift. Lekker, gezellig en leuk. En ongelooflijk verwend, met een prachtige kaart van de begraafplaats Bosdrift, met prachtige wijnen, boeken en witte chocolade. Wat kennen mensen me toch. en bloemen, hele mooie bloemen. Geweldig. 

Op deze foto zie je hoe ik hier op donderdag zit te werken, te zijn. Met mijn laptop voor me, het huis met de dichte luiken achter me en uitzicht op allerlei tinten groen. Prachtig en zo fijn. En hier zo zijn, zo zitten, zo genieten van deze intensiteit, is zo ongekend fijn. Een boekje, de krant, de geluiden van de vogels, wat een rijkdom steeds maar weer. 

Al een tijdje denk ik na over oud zijn of ouder worden. Vroeger vond je iemand van 63 ongekend oud. En zag iemand er ook uit als 'oud'. Nu zie ik mensen, soms nog veel ouder dan ik ben, en die zien er super leuk uit. Vrolijk, sportief, met goede lichamen en koppen. Aantrekkelijk en charmant. En wat is dan nu 'oud' of 'ouder'. Hoe ouder je mag worden, hoe betrekkelijker dit wordt toch. Hoe voel je je. Wat kun je nog allemaal, afgelopen week zat ik samen met een mevrouw uit het dorp, op het grasveld bij de brandweer, omdat onze hondjes aan het spelen waren. En ik ging er een beetje bij liggen, en alleen toen ik opstond voelde ik me 'wat ouder' maar leeftijd voelen is iets geks. Ook lastig om te beschrijven. Voor mijzelf is oud zijn, als ik niks meer wil, of niks meer onderneem. Als ik stop met coachen, trainen of werken. Als ik op de bank ga zitten en er niet meer af wil komen. Als ik geen contacten meer leg, niet meer mensen wil verbinden, als ik gewoon ga zitten en dat dat het dan is. Wel merk ik dat ik bepaalde werkzaamheden, steeds minder doe, en een daarvan is trainen, trainingen of workshops verzorgen. Ik merk dat ik mezelf altijd 'op pomp' hiervoor en dan een dag topsport lever. En of ik dit soort 'kortstondige' dingen nog wil....ik geloof van niet. Dus dit soort keuzes maak ik nog wel. Trainde ik vroeger, tot voor een paar jaar, nog drie avonden per week soms, naast mijn werk, dat doe ik nu niet meer. Mooie gesprekken voeren met mensen, in contact zijn met mensen en coachen, dat blijf ik doen tot mijn dood geloof ik. En grasmaaien ook, dat vind ik leuk. Inspannend en fysiek stevig, maar zo goed voor me. En schrijven, dat zal altijd blijven. Het genieten van woorden en mooie zinnen, zoals 'ik ben even in het ondertussen'. Ongekend wat een mooie zin.....

Nog even terug naar het afgelopen jaar. Een lekker jaar, het begon met mijn verjaardag zomaar weer in de tuin vorig jaar. Rommelig, druk en gezellig. Lekkere wijntjes en muziek. Dansende mensen op het terras. Mijn werk, een mooi jaar bij de Uitvaartstichting in Hilversum, de opening van de Bosdrift, het zoeken naar kansen en mogelijkheden. Mooie coachtrajecten, verbindingen, ontmoetingen, een geweldige gezondheid, logees op zolder, vakantie naar Duitsland en later Santorini, kortom 62 zijn was fijn. En 63 worden lijkt me gewoon ook weer fijn. En terwijl ik dit schrijf kwam mijn oude buurman, meneer pastoor even de tuin ingewandeld. In een dik pak gekleed, hij komt dan eventjes de bloemetjes bekijken. Zo groeten we elkaar, houden we elkaar in de gaten hier in dit lieve dorp. Aandacht, rust en tijd voor elkaar. En zo voelt het hier, en zo voelt het ook op de Bosdrift in Hilversum. Die eenvoud en verbinding past zo bij mij. En ongeacht waar ik wonen mag, zal dit er altijd zijn. Inmiddels is de temperatuur al ruim 30 graden en voel je dat als je in de zon staat. Dus geniet ik nog even van dit schaduwmoment. Van het moment, voorafgaand aan dat nieuwe levensjaar. Een jaar waar ik weer van alles van plan ben. Hier en daar. In mijn persoonlijke leven en in mijn werkzame leven. Ik hoop op weer een jaar vol gezondheid, liefde en geluk. En ik zal mijn best doen, dit te geven, aan de mensen om me heen. Genieten van de stilte, van de tuin, van Teun, van mijn leven hier met Annemarie, van mijn vriendschappen en al die mensen die ik in mijn hart meedraag. Ook in mijn nieuwe levensjaar, koester ik iedereen die in mijn hart zit, die hier op aarde niet meer bij me is, maar ook zij zullen altijd onderdeel zijn van mijn bestaan. Ik zal blijven mijmeren, lachen, dansen, drinken, zingen, liefhebben en alles wat ik nu even niet bedenken kan. Ik hou van het leven, en ik wens mezelf een mooi nieuw levensjaar, ik ga niks veranderen, misschien proberen we nog wat meer te verwonderen, oordeel niet verwonder je slechts...ik wens je een mooie 25e augustus 2022!

Een blog over een zielige Teun

Ach, deze blog gaat gewoon over een heel zielig hondje. En hij heet Teun. En omdat onze Teun zich heel graag wil voortplanten en wij afgesproken hebben met de fokker, dat dit niet mag, is Teun gecastreerd. En volgens mij is dat al heel zielig. Als je gecastreerd bent, maar als je dan ook nog, in 33 graden warmte met zo'n mooie vacht, met je kop in zo'n kap moet, dan ben je gewoon heel zielig. En dat is Teun. Dus is hij boos, verdrietig, vervelend, soms heel lief, botst hij als een dolle tegen deuren, kasten en nog veel meer op. Hij kijkt zelfs zielig. En als je dan de kap af doet, dan komt onze temperamentvolle Teun weer te voorschijn, en dan krabt, bijt, sabbelt hij op zijn wond. Dus Teun loopt al ruim 10 dagen met een kap op. De kap is total loss, want Teun kleunt tegen de kerkmuur, tegen je auto als je niet oppast en rent met kap en al langs je zo mooie geverfde buitenmuur. Kortom Teun is eventjes niet de Teun die hij altijd was. Gisteren was Teun mee naar kantoor, samen met mij in de mooie VITO bus naar Hilversum gereden. En jawel, hij zat pontificaal naast me op de voorbank, met zijn kop en dus kap, tegen mijn rechterarm aan. Want als Teun bij me zit, dan is het net alsof we verkering hebben. Hij zit echt bij je, tegen je aan. Hij likt er lustig op los, is dol op tenen en vingers en wil daar vooral tussen de ene teen en de ander likken. Kortom Teun is een super lief hondje, maar vandaag, met 33 graden is het buiten snikheet, wil hij niet lopen, heeft hij al twee hele mooie kussens kapot gebeten, kortom Teun is eventjes zichzelf niet. Maar gisteren op kantoor ging het heel goed. Hij was lief, at lekker en dronk goed. Ik was op twee afspraken na, de hele dag bij hem en dat ging heel goed. Want als ik wegga bij hem, dan gaat hij een beetje piepen. Dat wil hij liever niet. En dus gingen we samen wandelen over de begraafplaats. Hij houdt van het zachte mos en van lekker wandelen in de schaduw van de bomen. 

Vanavond als Annemarie en ik thuis zijn, dan gaan we weer proberen de kap bij hem af te doen. Even kijken wat dit betekent, en hoe hij met zijn wondje omgaat. Ik gun hem zo de wind door zijn haren, ik zie zo graag weer zijn vrolijke koppie. Teun, mijn vriendje. Mijn trouwe lieve vriendje. Bijzonder hoe zo'n band zich zo ontwikkelt. Teun....

Een brief vol leven....

Vandaag schrijf ik een brief aan al die mensen, die ik met me meedraag in mijn hart. Voor hen, die niet meer hier bij mij fysiek aan de tuintafel kunnen zitten, maar waarvan ik zeker ben, dat zij regelmatig hier iets van meemaken. Een brief voor iedereen van wie ik hou, en die ik ergens ben kwijtgeraakt, aan het leven, aan de dood, aan, vul maar in.

Een brief, waarin ik loslaat en soms dingen meeneem. Gekregen, geleerd, onthouden. Maar ook een brief, waarin ik reflecteer op wie ik ben geworden. Anita van Loon, op 26 augustus dit jaar 63 jaar alweer. Gek...terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat mijn moeder maar 70 jaar is geworden. 

En dan begin je natuurlijk altijd bij je ouders. Mijn ouders over wie ik zoveel heb geschreven. Van wie ik zoveel heb geleerd, die me wijsheid en ook gekke dingen hebben geleerd. Waardoor ik dus wel de confrontatie aan ben gegaan in het leven. Juist omdat ik zag, wat het met iemand kon doen, als je maar steeds de lieve vrede bewaarde. Het doorzetten, het niet opgeven, het blijven vechten daarvoor ben ik mijn moeder eeuwig dankbaar. Haar strijd ook voor de positie en de rechten van de vrouw. Haar voor toen al vooruitstrevende blik en menszijn. Mijn vader voor zijn liefde voor vrouwen, voor het leven. Maar ook van zijn fouten heb ik geleerd, waardoor ik de dingen nu anders doe. Mijn ouders wat ben ik trots dat zij mijn ouders zijn. Dan is er nog veel familie, van mijn vaders kant, ons eigen gezin. We zijn elkaar kwijt geraakt op de weg van het leven. En dat geeft niet. Ik hield van vrouwen en werd onterfd. Ook dat geeft niet meer. Het is wat het is. En het is goed. En gelukkig was en is daar familie van mijn moeders kant. Een rijkdom, die niet te evenaren is. Pure liefde, gebaseerd op echtheid, niet op wie je bent, of wat je doet. Niks buitenkant. Heerlijk en daarvan heb ik geleerd te zijn wie ik ben, me niet mooier of groter voor te doen dan wie ik ben. Puur en simpel. 

Vrienden, bekenden, collega's, een wandelaar die je tegenkomt in het leven. Veel vrienden van vroeger zijn er nog. Blijven ook, en ik realiseer me meer dan ooit, dat het dan gaat om echte vriendschap, om kwaliteit. Om elkaar zien, en niet om de frequentie van elkaar zien. Maar ook veel vrienden, vriendinnen zijn me al ontvallen. Jeugdliefdes, vriendinnen met wie ik geweldige dingen heb mogen beleven, kanker en ALS zijn mijn vijanden geworden. Het missen doet pijn. Soms heb ik nog een briefje, een kaartje, een liefdesbrief, vaker een mooie foto, maar vooral die herinneringen in mijn hart. Die draag ik mee, altijd, waar ik ook zal gaan. En ik vergeet je nooit!

De eerste keer verliefd worden, geen idee wat ik hiermee moest. Maar vooral die eerste grote liefde voor een vrouw. Ingewikkeld, mooi en intens. Af en toe zie ik haar nog, op een begrafenis van een van onze ouders, dat was de laatste keer. Een glimlach neem ik mee, als herinnering aan die tijd. En zo volgden vele liefdes, verliefdheden, die enkele man, nog steeds op afstand in mijn leven, van wie ik nog steeds hou. Met wie ik af en toe nog eens ging lunchen, de laatste jaren niet meer. Zijn familie en mijn familie bevriend. En ergens is er een lijntje, en dit zal altijd zijn. Het mag er zijn. Het is bekend. Vrouwen, in Berlijn, in Den Haag, en op zoveel plaatsen in ons land. Fijne herinneringen, soms ook een vrouw, die ik op afstand prachtig vind en vond, nog steeds een zangeres met prachtige benen. Haar documentaire Tina (Turner) heb ik deze week opgenomen. Ik kon stilletjes zwijmelen tijdens haar concerten. Dat heb ik ook met Leonard Cohen, hij is niet meer, maar zijn muziek 'Dance me till the end of love' draai ik nog met regelmaat. En in gedachten dans ik nu. 

En dan nu, in het hier en nu, zijn er zoveel mensen van wie ik hou. Die me dierbaar zijn. Die ik graag zie. Soms mag ik met ze samenwerken. Soms mag ik wijntjes met ze drinken. Soms mag ik met je dansen. Soms...mag ik je in mijn armen sluiten als ik je ontmoet. Mensen die mijn hart geraakt hebben, in Ermelo, in Den Haag, in Hilversum, in Nieuw-Vossemeer, in Hindeloopen en alle plaatsen daartussen. Deze mensen draag ik met me mee, met hen ga ik door, ongeacht waarheen. Ik hou van je. Ik zeg het niet zo vaak, maar het is er zo duidelijk. Mijn vrouw, mijn gezin, mijn schoonfamilie, mijn nichtje, mijn vriendinnen. Mijn collega's, mijn team. En ook is daar mijn hondje, onze Teun, bij gekomen. Geweldig.  

Dus deze brief, vol dankbaarheid, is ook voor jou. Zelfs al heb ik je niet genoemd, of herken je jezelf hier niet in. Deze brief is voor al die mensen, of ik je nu nog zie of niet. Deze brief is voor iedereen, die iets heeft bijgedragen aan mijn zijn, zonder dat je dit wist. Want er gebeurde iets. Op het werk, op een feestje, tijdens een gesprek, bij een lezing, in een mail of brief. Een brief in het leven, voor het leven en op het leven. Ik heb me voorgenomen, om in dit leven uit te spreken wat ik voel. Want soms heb je spijt, dat je iets niet hebt gedaan of gezegd, en spijt ergens van hebben, dat wil ik niet meer. Ik zeg ja als ik mee wil doen. En nee als ik het niet wil. Ik wil geen spijt meer hebben. Ik wil simpelweg leven. Nu en met jou. En ook al heb ik je 3 jaar ofzo niet meer gezien, of 10 jaar, bedankt dat je er was. Het is goed zo. 

 

Buiten zijn en mijmeren.....

Buiten zijn, als kind al wilde ik buiten zijn. Op het land met mijn vader, spelen op het erf, appels plukken in de boomgaard. Als kind had ik een droom, boerin worden, maar dan met een vrouw erbij. Genoeg over gezegd en nooit boerin geworden. Maar wel die buitenvrouw, die intens geniet van haar tuin, de bomen, de planten, het gras, het zaaien en uitzaaien van mooie bloemetjes. En vaak zit ik hier aan mijn tuintafel en maak ik dit soort foto's. Van de luchten, de zon, achter mijn grote zilverberk. En tussen de hortensia's door komen klaprozen, gladiolen, grassen, en mooie vlinderstruiken, die wiegen in de wind. En als ik zie hoe heerlijk het is, om hier nu te zitten, dan geniet ik zo intens. In de schaduw, met wat wind om me heen. Gisteren heb ik een hele dag in de tuin gewerkt, onkruid weggehaald, gras gemaaid, planten opgebonden, de appelboom staat tussen twee palen, zodat deze omhoog kan groeien. En terwijl ik dit schrijf is er in Hilversum, op de Bosdrift, een prachtige buitenuitvaart, midden op de natuurbegraafplaats. Hoe geweldig, hoe bijzonder en hoe fijn dat we dit ook kunnen doen nu. Als je de foto's ziet, dan ben je met mij ter plekke trots op wat we daar aan het doen zijn. Iedere keer maar weer. En ook daar is buiten zijn een feest. Afgelopen week liep ik met een dame over de Zuiderhof, een van onze andere begraafplaatsen en liet ik haar de bomenweide zien. Een natuurlijke omgeving, waarin mensen een boom kunnen laten planten, een familieboom. En bij deze boom kun je dus urnen bijplaatsen, zodat je als familie ooit weer allemaal samen bent, op onze bomenweide. Op deze plek is ooit door kinderen van een basisschool een bloemperk ingezaaid met bloemen, in de vorm van een hartje. En bij dit bloemenperkje wordt de as van foetusjes tot 23 weken uitgestrooid. Zodat de ouders van deze kindjes op onze 'mijmerbank' plaats kunnen nemen en hun kindje kunnen herdenken. De symboliek van de natuur, van buiten zijn, de verbinding tussen het leven en de dood. Het is overal bij ons. In Hilversum koesteren we dit als een uniek iets. In Nieuw-Vossemeer koester ik al die herinneringen, en mijmer ik wat af aan mijn tuintafel. De tuintafel waar ooit mijn vader nog aan heeft gegeten in Voorschoten, de tuintafel, die met ons meegaat, waar we gaan. De tuintafel van mooie gesprekken, herinneringen, vrolijke verhalen, verdrietige momenten, de tuintafel waar al onze vrienden welkom zijn. Maar soms ook anderen, voor een coachgesprek, of voor zomaar een moment. De tuintafel waar menig fles wijn is rondgegaan. De tuintafel met uitzicht op de prachtige Katholieke kerk die ons ieder half uur laat horen, dat het leven nog volop aanwezig is, hier en overal. En als ik onder de berk op mijn tuinbed lig te lezen, dan hoor ik het ruisen van de wind. En dan overstemt die kerkklok ieder half uur alles hier. Prachtig. 

Terwijl ik dit schrijf, ligt Teun onder de tuinbank waarop ik zit. Mijn grote kleine vriend. Lastig soms, maar oh zo lief. Hij is blij als ik beneden kom, thuis kom, als jij komt, hij is blij met dit leven hier. Net als ik. Net als wij. 

Mijmeren. Herinneren, denken aan wat ooit was en niet meer is. Denken over wat komen gaat, of nog op stapel staat. Mijmeren. Ik doe het zo vaak. In de auto, op bed als ik niet kan slapen. De kerkklok slaat 12 keer nu. Dan denk ik aan al die mooie mensen in mijn leven, van vroeger en van nu. Soms denk ik aan een oude liefde en hoe het hem of haar nu zou vergaan. Mijn vader komt vaak langs. Mijn moeder ook, anders. Ik heb er zoveel over geschreven. En het gekke is, hoe ouder ik mag worden, hoe meer mensen er zijn, aan wie ik denk. Soms verlies je iemand, die zomaar heel belangrijk voor je is geweest. Die je iets gegeven heeft, waar je de rest van je leven mee vooruit kan. Of iets mee doet. Soms zijn het kleine dingen, soms hele grote. En op al die momenten, komt dit alles langs bij me. En zo ook hier aan die tuintafel. Een kopje koffie, soms een prachtig glas wijn, soms helemaal niks erbij. Voor me uitkijkend, luisteren naar de geluiden van het leven. Een motor heel erg in de verte, het ruisen van de bladeren. Heerlijk. 

En de laatste tijd, en dit zal zijn omdat ik ouder mag worden, mijmer ik vaak over ouder zijn. En hoe dat is. Je ziet hele frisse kwieke ouderen, je ziet hele 'oude' ouderen. Oud is niet alleen jaren. Maar oud is voor mij ook, hoe je je leven leeft. En hoe je het leven omarmt. Vrijdag ontmoette ik 'oma' op de begraafplaats. Zij is ziek. Kanker, en heeft nu een pruikje op. Een kleine sterke vrouw. Zij doet me zo aan mijn moeder denken en ik vertelde haar dat. Mijn moeder was op het einde van haar leven ook zo ziek, en klein, breekbaar. Maar haar wil was onbreekbaar, haar optimisme ook. En zo is 'oma' ook. En als ik oma zie dan glimlach ik, dan mijmer ik, dan denk ik aan mijn moeder. Al twintig jaar geleden is zij overleden. Zo lang al. Ik mis haar wijsheid. Ik mis haar lieve stille glimlach. Ik mis mijn ouders.

En soms ben ik dus gewoon weer heel even die kleine Anita van Loon. Dat meisje, dat gecorrigeerd werd door haar moeder. Dat meisje dat leerde hoe je het leven kunt leven, van haar vader. Dat meisje dat vol vertrouwen de grote wijde wereld in stapte, toen zij vier dagen 17 jaar was en al op zichzelf in Den Haag woonde. Dat meisje, dat alles heeft gedaan, om onafhankelijk te kunnen zijn en leven. Om haar eigen manier van leven te mogen leven. Om lief te hebben wie zij wil liefhebben, ongeacht wie. Om niet te oordelen en zich vooral te verwonderen. Dat meisje, dat wars is van 'zij en wij', dat wars is van mensen die zich meer voelen dan een ander. Dat meisje die nog steeds droomt en ambities heeft en altijd ambities zal hebben. Dat meisje, een vrouw nu, bijna 63, die trots is op waar zij staat. En ik, ik ben die vrouw, dat meisje, ik ben dankbaar voor mijn leven. Voor mijn tweede kans, voor mijn prachtige vrienden en voor de liefde, die ik heb in mijn gezin, in mijn leven. En dit aapje is van Teun. En ondanks mijn gemopper soms, ben ik ook zo blij met Teuntje in mijn leven. Teuntje van Loon noem ik hem als we samen zijn. Dat zegt veel.......toch?

Een mooie rustige zondag gewenst. En mijmer maar af en toe....geniet!