Soms is het leven wel even zoeken....

Ken je dat, dat alles eigenlijk heerlijk is, en dat je toch een stukje onrust in jezelf ontdekt. En ik weet exact, waar dat vandaan komt. Ik merk, dat ik moet zoeken naar een andere energie, had ik in mijn beleving, een baan, waar ik 7 dagen per week keihard werkte, en altijd bereikbaar was. Zo heb ik nu een andere baan, met een ander team. Op een hoofdkantoor. Met ontzettend aardige en lieve mensen om me heen. Maar de dynamiek is anders. De energie die dit bij mij oproept is anders. Ik ben meer vermoeid, dan ik ooit was, en ik ben vol energie als ik op het terras van de wijnbar ben, tussen de mensen. Vrolijk, anders, hard werkend....dus Anita van Loon heeft weer iets te leren, denk ik dan maar. Misschien en dit zei een van mijn vriendinnen, zit dat leerpunt er bij jou in, dat gewoon 10 uur per dag werken, prima is. En dat het niet altijd van 7 uur in de ochtend, tot 8 uur in de avond hoeft te zijn. Dat er ook wel momenten van rust mogen zijn, van reflectie. Welnu ik ben er nog niet uit...voor mij is er een ook een andere laag. Spanning tussen mensen onderling, en ik, ik ben wel van de harmonie...ik merk, dat ik last heb, als ik een vergadering zit (gisteren) en ik zie dat mensen elkaar willen aftroeven, of mij willen aftroeven. Tja...dat is niet zo mijn ding merk ik. En dan ben ik stil. Ja ken je dat...Anita die stil valt. Of is het dat ik zenuwachtig ben..voor de oproep van het ziekenhuis, voor het feit, dat ze een dikke klier uit mij gaan weghalen, onder mijn arm. En dat ik dit wel weer spannend vind....geen idee...en dus, is ook voor mij op mijn 57e het leven soms wel even zoeken.....
Inmiddels heb ik een prachtig draadloze speaker gekocht, eigenlijk gekregen voor mijn verjaardag, door alle cadeaubonnen bij elkaar te leggen. En gisteren heb ik een prachtige play list gemaakt. Geweldig..klassiek, piano muziek, pop, jazz, alles door elkaar. Spaans, Portugees...heerlijk echt wel heel erg genieten. En deze muziek staat nu aan, ongekend mooi. En muziek is wel rijkdom, enorm...gisteren was het alsof ik een muzikale reis door mijn 57 jarige leven heb gemaakt, van de singles die mijn ouders nog hadden, en toen ik dus 4 of 5 jaar was, tot mijn laatste muziek, welke ik op cd gekocht heb, de single collectie van Racoon ofzo. Prachtig, en het bijzondere is, dat bij muziek in mijn hoofd ook beeld verschijnt, mijn ouders dansend in de woonkamer. Of in Rotterdam bij Engels, terwijl ik als klein meisje cola met bitterballen kreeg en mocht tekenen. Of Tina Turner, destijds nog met Ike, in Rotterdam Ahoy, ik was 16 jaar. Of Pia Beck in Scheveningen, geweldig allemaal...en als je dan deze reis weer maakt, dan realiseer je je, dat leven genieten is, en dat een beetje zoeken goed is. Ik probeer te leren van mijn zoektocht en waardeer weer andere dingen. Een lunch met iemand uit het verleden, een jeugdliefde. Geweldig. Ontmoetingen met nieuwe mensen, gesprekken met vrijwilligers van 77 jaar, die een bijdrage willen leveren aan onze Vereniging, aan ons mooie bedrijf. Vitaliteit, en hierover nadenken. Een foto van mezelf terugzien uit 2011 en constateren dat ik er nu veel beter uit zie. Mooi toch, dit leven...gezond zijn, verdrietig zijn om mijn vriendin, die uitbehandeld is, en of ik haar nog kan zien...en toch altijd weer, daarnaast die eeuwige dankbaarheid voor alles wat er wel is. Een mooie fijne dag, heb het goed! Met elkaar, alleen, en vergeet niet af en toe stil te staan, eens om je heen te kijken en te zien wat er wel is....Anita

Jarig zijn.....

Tja en dan ben je zomaar jarig. 57 jaar jong. En gisterenavond op het terras was het ongekend druk. Overal de terrassen in Wassenaar, in heel Nederland schat ik in, zaten bomvol. Geweldig, een oma met allemaal jonge mensen, 10 in totaal, haar kleinkinderen met aanhang. Genieten, echtparen die terugkomen en mensen die voor het eerst bij ons zijn. Wat een fantastische avond. Druk, en veel...en toen wij zo rond kwart voor elf bijna klaar waren, nog twee tafels waren aan het nagenieten, waaronder oma en haar kroost, toen begon het al, dat jarig zijn. Annemarie was gekomen, en Mila en Simone, de broer van Mila en ik, dronken een prachtig glas sauvignon blanc. En aansluitend kwamen de garnaaltjes en jawel de champagne en zo werd het gewoon heel bijzonder en mooi twaalf uur en was ik echt jarig. 57...wat een mooi getal. Een meneer op het terras zei me 'vroeger was ik onderwijzer, en ik geef graag cijfers. Jij krijgt een 9 misschien wel een 10, voor de heerlijke service die je geeft' waarop ik zei 'meneer wat zou mijn moeder blij zijn geweest als ik vroeger ooit een keer met een 9 zou zijn thuisgekomen, maar wat leuk dat u dit zegt, dank u wel...'. En weet je bij Yarden zijn we altijd bezig met die 9 en die 9 plus. Een prachtig streven om hoog te scoren in je dienstverlening. En ik zeg altijd, dit kan alleen als het echt recht uit je hart komt. En werken bij Mila, is ook zoiets. Genieten, recht vanuit mijn hart, op dit prachtige plekje in Wassenaar. Leuke, mooie mensen en vooral een enorme gezelligheid met en onder elkaar. Plezier, om wat je doet, en om wat je op tafel zet, gisteren was er een echtpaar en meneer wilde de lekkerste witte wijn proeven, en hij proefde een aantal glazen van de kaart. Geweldig toch...genieten.
En nu, voor ik straks wegga en ik weer iets heel moois mag meemaken, zit ik in alle stilte hier heerlijk even alleen jarig te zijn. Annemarie is naar haar werk, ik ga zo ook op pad, en ik ben al enorm verwend, met kaartjes, lieve kadootjes, ook van de meisjes, die in Turkije zijn nu...weet je, jarig zijn, is echt al een kado op zich. Want zomaar een jaar ouder mogen worden, is gewoonweg mazzel hebben. Geluk hebben dat het leven jou gegeven is. Gisteren was ik bij het afstuderen van Marissa aan de Rijks Universiteit Groningen, cum laude...echt bijzonder, om dat ook mee te mogen maken. Een scriptie over natuurbegrafenissen. En weet je mensen, denken aan een aantal prachtige mensen, die ik ken, en die weten dat dood dichterbij is, dan leven, realiseer ik me, dat ik me gelukkig mag prijzen, met dit leven. Met al die liefde die ik mag ontvangen, mooie mensen om me heen. Een prachtig stel ouders in mijn hart, en herinneringen aan hen, een schitterende baan, een heerlijke bijbaan..waar genieten met een grote G een onderdeel van is. Wel...wat ben ik gelukkig. Ik tel mijn zegeningen en bid af en toe voor hen, die het zo hard nodig hebben, want het leven is niet iedereen op deze manier gegeven. Terugkijken op een intens levensjaar, het verlies van Pa van Loon en van Pa Smitshuijsen, best gek, dat die twee prachtige oude mannen, niet meer bij ons zijn, ook op een dag als deze. Vorig jaar was Pa Smitshuijsen nog hier op bezoek, met Anke en Ruud. Een leegte die gevuld wordt, door de herinnering in mijn hart. Lieve mensen, ik ga gewoon door met genieten. Ik ontmoet zakelijk wat mensen vandaag en ga mijn vriendin Nathalie uit Zwitserland ontmoeten. Geweldig toch...een prachtig mens, die ik aan de Rijks Universiteit in Groningen heb ontmoet, jawel ook ik heb daar wat leuke dingen gedaan ooit in mijn leven, in mijn ADP tijd. En zij woont met haar gezin in Zwitserland. En vandaag ontmoet ik haar eventjes voor zij terugvliegt in het Hilton hotel. Hoe fraai kan het leven zijn, iemand die me zeer dierbaar is, gewoon weer even mogen omhelzen. Ja dat is nu simpelweg rijkdom. Afgelopen week bij Aram en zijn familie zijn, voor een laatste groet aan zijn vader, ook dat is rijkdom. Bij verdrietige momenten, elkaar omarmen. Er voor elkaar zijn. Liefde in de puurste vorm. Ik wens jullie een mooie dag, de mijne is eigenlijk heel vaak heel mooi, en vandaag een dag, met een heel bijzonder randje. Zingende mensen aan de telefoon, lieve kaarten in de brievenbus, en veel, heel veel intense berichten...dank jullie wel, ik ben jarig...en ik geniet!

Zomaar.....

En nu is het nog een beetje nacht. Heerlijk is dat, Nederland slaapt nog, en ik zit al lekker achter mijn computer, na te denken en wat te schrijven. Waarover, over van alles. Vandaag is een dag van afscheid nemen. Van Dick. Een bijzonder mens, de vader van Aram. Voor mij staat Aram voor een mooie familie, mooie mensen, die ik ooit in mijn leven mocht ontmoeten. Zo'n gezin met een gouden randje. Aram is een soort van 'zoon' voor me, destijds geworden, toen hij verkering had met Tessa. Bijzonder hoe hij ergens is gebleven. En ook hoe hij er was toen mijn vader overleed. En nu, vandaag nemen we afscheid van zijn vader. Met een prachtige tekst van Frank Boeijen...
Ik werd wakker, omdat ik lag te rekenen. Nee, niet mijn eigen boekhouding, maar die van Verenigingszaken en ik voelde de behoefte om dit direct op papier te zetten. Ik lag maar te malen, te draaien en was eigenlijk om 04.40 of zo al klaar wakker. Computer aan en mailen. Zo werkt dat in mijn systeem. Soms word ik overvallen door een vraag, en reageer dan soms te positief. Zonder na te denken en dan neemt mijn hoofd het over. En wil ik deze vraag ook concreet beantwoorden, met realiteitszin. En dit gebeurde dus vannacht. En zo ga ik de dialoog in met iemand om 5 uur in de ochtend...
En nu, nu zit ik hier...ik denk dat ik een nespresso neem. En even geniet van de stilte, ik hoor een brommer, zal wel een krantenmeneer zijn, en verder is het nog aarde donker en dood stil. Heerlijk....
Gisterenochtend reed ik over de nieuwe A1 naar Almere. Prachtig. Een mooie weg, met heel veel banen wel zes ofzo...een aquaduct waar ik doorheen mocht rijden en op dat moment ben ik wel trots op wat wij Nederlanders allemaal kunnen. En hoe die mannen (en misschien een enkele vrouw) onze wegen in de nachtelijke uren gereed maken voor al die auto's. Ongekend hoeveel auto's....
Gisterenavond was ik even in Haarlem, bij Arnold, bij mijn oude team en ben ik even met Aty een hapje gaan eten. Leuk, hoe we nu vanuit vriendschap andere dingen met elkaar delen dan vroeger. Toen we nog samenwerkten, als we dan bij Loetje gingen eten, dan ging het over werk, het team. Nu ging het over Aty, over haar gezin. Over mij, over de vakantie, of bedenk maar iets. Over 'mijn' wijnbar. Of zomaar over iets wat voorgevallen is in een van onze levens. Leuk, gezellig en ongedwongen. We zagen Hans Klok nog. De broer van Arnold, nee hoor gekkigheid. Die illusionist. Grappig is op dit terras zit vaak een bekende Nederlander, zo heb ik daar een keer Wendy van Dijk met het hele gezin gezien. En Bastiaan Ragas. Ik heb eigenlijk niks met bekende Nederlanders, dus grappig dat ik dit nu meld.
De stilte...ik luister nog even naar de stilte..en realiseer me hoeveel energie je hiervan kunt krijgen...dus ik geniet er nog even van. De dag die voor me ligt, zal veel met me doen. Op alle fronten...dus ik pak nog even mijn moment.

Hier wat woorden die zomaar in me opkomen ..

Als...
Als jij er ooit niet meer zult zijn
Dan zal ik doorgaan
Met jou in mij..
Als..
Als jij er ooit niet meer zult zijn
Dan zal ik doorgaan
En jij, je zult altijd onderdeel zijn van mij..
In ieder gebaar, in iedere ontmoeting
zal ik iets van jou zien...
In iedere hand, getekend door het leven
zie ik jouw hand
en wat deze mij heeft gegeven...
Als...
Als jij er ooit niet meer zult zijn
Dan ben ik jou, in mij...

Volgens mij gaat dit over mijn vader. Ik merk, dat ik zo vaak ben zoals hij was, doe zoals hij deed...
Pa van Loon. Vandaag zal ik weer afscheid nemen van een vader, een vader van wie intens gehouden wordt, net zoals ik dat doe van jou. Dag Pa...

Aniet

Goedemorgen Nederland!

Goedemorgen Nederland! Na een lekkere nacht slapen...ja want ook ik kan soms heel slecht slapen. Wakker liggen, denken, pijn in mijn rug, kramp, tja, alles wat ieder ander mens ook heeft. Een vol hoofd, zorgen om kleine dingen, mensen die ik mis, dromen van mijn vader en soms van mijn moeder. Kortom, gewoon gewone mensen dingetjes. Die iedereen heeft en die mij niet uniek maken. Maar wat ik wel heel uniek heb gevonden, was 'Nachtgeluiden in Wassenaar' gisterenavond. Een open lucht concert, en na een bloedhete dag op kantoor, begon het vrolijk te regenen. En Jannie en Joost en Annemarie en ik, wij hadden de intentie om naar 'Nachtgeluiden' in het bos bij de Pauw in Wassenaar te gaan. Dus ik begon met koken en hoopte dat het op zou houden met regenen. Nee, het werd meer en meer. Dus sokken aan, schoenen aan en een regenjack, paraplu van Yarden mee. Fijn..want die is lekker groot. En hieronder konden Jannie en Joost lekker zitten. Naar de ambassade van Brazilië, jawel leuke detail he...en daar onder het genot van een glas wijn in de regen, wandelend over modderige paden, over bruggetjes en door het bos, naar de plaats waar de muziek ten gehore gebracht zou worden. Bril beslagen, regencapes werden uitgedeeld...en jawel, daar was het tentzeil met daaronder de muzikanten. Stoppen waren al een keer doorgeslagen en het hoosde werkelijk van de regen. Publiek, normaal gesproken zou je zeggen 'die zijn gek', zat op klapstoeltjes en de regen viel met bakken uit de hemel. Kapsels volkomen geruïneerd. Welnu een voordeel, voor mij maakt dat niet zoveel uit. Maar toen de muziek, fado muziek, prachtige klanken, en dan zit je zomaar te genieten van iets heel moois, terwijl de regen met bakken uit de hemel komt. En daarna een wandeling door de regen terug naar waar de auto stond en naar huis. Wat een bijzondere ervaring...
Wat ook nog heel leuk was, was toen ik gisterenavond thuis kwam (ja er stond weer file...), zei Annemarie die even in het dorp was (wij wonen er namelijk midden in, dat dorp) je hebt de groeten van Elles. Grappig, Elles is een vriendin van mij van vroeger en zij zat hier in Wassenaar op een terras te dineren met een vriendin. Annemarie liep langs. En Elles herkende Annemarie en riep haar. En Annemarie wist van een Elles en kende haar achternaam. Grappig ik ben Elles en  haar vriendin nog even gaan groeten. Zo komt de wereld elkaar tegen in Wassenaar. Vroeger en nu. En het allerleukste vind ik, dat als ik nu door de Langstraat loop, waar ik tot voor kort niemand kende, nu mensen me groeten. Een mooi effect van mijn aanwezigheid op het terras van Mila's Gastrobar. Ik ken en herken mijn klanten en zij mij...leuk. Gezellig ook. Apart wel om dit te constateren. Want ik ben eigenlijk iemand die wel van de anonimiteit houdt. Van het rustig en op afstand zijn. Van gewoon lekker mijn eigen ding doen. En soms ben ik sociaal, maar soms ook helemaal niet. Dan ben ik een stille solist. En dit alles komt op de een of andere manier wel samen nu.
Nu een weekend voor me, waar ik kan genieten van het kijken naar mooie schoenen (ook een soort van afwijking, ik hou van hele mooie schoenen, in verschillende kleuren leer bij elkaar), van een nespresso en de krant. Van lekkere lounge muziek en water bij de koffie. Ik hou van de krant lezen nu en heel langzaam op gang komen. Vandaag wordt er een kistje rode wijn bezorgd. Geweldig mooi denk ik zomaar. Een schitterende 'wegleg kist' die nog wat mag rijpen. Ik geloof niet dat je dat zo zegt, want voor mijn beeldvorming hoort dat bij kaas. Maar toch, deze wijn is voor later...
Gek, want eigenlijk leef ik gewoon vooral vandaag. Want wat er morgen zijn zal, weet ik niet. Gezondheid hoop ik...even die gekke bobbel weg laten halen, lipoom. Nooit van gehoord tot deze week. Goedaardige bobbel, die eruit gesneden moet worden. En bijzonder, hoe alleen op dit soort momenten in mijn leven, ik eventjes heel bang ben. Bang dat er weer zo'n soort monstertje in mijn lijf zit, dat de boel kapot maakt en je leven kan verwoesten. Maar dit ding is gewoon een soort van grote vetbobbel. Gek, hoe dat er zomaar kan zitten, of langzaam kan ontstaan in je lijf. Zou het komen, omdat ik zo enorm mijn best doe, om een beetje een goed lijf te behouden op mijn oude dag...haha. Ik vind het zelf wel een grappige opmerking, ik, bijna 57 jaar. Mooi he...57 jaar jong zijn. Je goed voelen. Gezond zijn. Genieten. Groeien in je leven, in je loopbaan, in je menszijn vooral..dat is wat ik me voorneem. Om altijd te blijven groeien. Afgelopen week hadden we het over vitaliteit. Bij Yarden, en voor mij gaat dit veel verder. Want vitaliteit hoort bij ons leven. Bij 2016 en verder. Bij wat je doet, waar je voor staat, wat je laat. Maar ook bij het zelf de regie houden over jouw leven. Het niet zomaar laten gebeuren. Je stem laten horen. Zeggen wat je te zeggen hebt. Maar wel tegen de mens die het treft, en niet in het wilde weg. Dus eerlijk zijn, naar jezelf, naar de ander. Vanuit je persoonlijke waarden, dichtbij jezelf blijven. Geen rol spelen. Pfffttt...ingewikkeld wel. Want ik geloof zomaar dat we af en toe voor de spiegel staan en onszelf de vraag moeten stellen 'doe ik het goed zo'. Of reflecteren met elkaar, hoe we de dingen doen samen. Voorbeelden te over in mijn leven, waar ik het beter of anders had kunnen doen. Dus ook ik heb nog veel te leren. Hou me maar scherp. Geef me maar feedback. Ik wil het...ik wil in mijn leven dit bereiken. Dus help me maar. Dank u wel en ik wens jullie allemaal een prachtig weekend. Geniet maar gewoon. Dag!

Missen en verder gaan..of heet dat loslaten....???

Tja, normaal schrijf ik mooie of vrolijke of blije berichten. Vanavond zag ik Epke vallen en 7e worden. En op zo'n moment besef je hoe betrekkelijk succes en geluk is. En gistern en ook vandaag,en dus heel geleidelijk aan ontstaat bij mij het besef, dat mijn oude team van Cluster West en ik, elkaar los moeten laten. Dat opnieuw beginnen pijn doet, bij hen, bij mij...dat de wereld van 16 augustus 2016 er anders uit ziet, dan de wereld van 16 augustus 2015 om het zo maar eens te zeggen. En jawel, ook toen kende ik Nieuw Zeelandse Sauvignon Blanc. Maar toen was ik nog manager van een grote club en nu, niet meer. En voor mij voelt dit goed. Maar je wilt toch altijd, dat jouw mensen, jouw oude team, gewoonweg weer gelukkig zijn. En zo, door alle gesprekjes, mailtjes en app berichten, weet ik dit nog niet zo zeker. Ik probeer als volwassen mens, mij hier objectief in te bewegen, maar het doet wel zeer. Want ik wil niets meer en niets minder, dan dat mijn oude club gelukkig is en door gaat op de manier, zoals we altijd bezig waren, met veel verve, enthousiasme, en vol vertrouwen in de toekomst. Ik heb me hier niet meer mee bezig te houden, maar ik ben wel van deze club gaan houden. Simpelweg als mens, als manager, maar vooral als Anita. En ik weet dat Yarden voor mij belangrijk is. Dat mensen bij Yarden, mij raken, door wie ze zijn, door wat ze doen en hebben laten zien. Ik weet ook eerlijk gezegd niet zo goed, wat te doen. Los van eerlijk te zijn, en te delen, wat mij bezig houdt...geen vuur te stoken, maar juist de goede beweging in te zetten, zodat we met elkaar verder komen, dan waar we ooit waren. Ik gun West, alle succes, rust en geluk, en juist al die mensen, en ik zal vanuit mijn verantwoordelijkheid als mens, mijn bijdrage leveren. Hoe, dat weet ik nog niet. Maar ik ben er. En nu, kijkend naar RIO, realiseer ik me, dat winst en verlies, dat lukken en mislukken dichtbij elkaar liggen. Dat oud en nieuw, een groot verschil kan uitmaken. En dat geloof in elkaar, en hoop en positief zijn, dingen zijn waar we mee verder kunnen. Vandaag had ik een mooie dag, met allerlei ontmoetingen, mooie mensen. Ongeveer 200 foto's die van me gemaakt zijn, waarbij ik maar hopen mag, dat de fotograaf wat bijzondere opnamen uit kiest voor publicatie. Waarbij ik een lid van het hoofdbestuur mag ontmoeten, mocht ontmoeten en waardering voel voor wat ik, nee wat wij als nieuw team doen en aan het doen zijn. Waarbij telefoongesprekken met collega's mij het gevoel geven, dat wij als Yarden, mooie dingen doen. En ik, ik mag daar bij zijn. En vanuit deze nieuwe rol, zal ik doen, wat nodig is, om Yarden, welk team dan ook, groot te maken. En Cluster West, jullie vergeet ik nooit. Geloof me...ik ben er en zal er zijn. En team Verenigingszaken, wij, wij gaan ervoor, 5 september is onze teamdag. En deze wordt indrukwekkend en mooi. Mooie avond, veel goud, veel verlies, maar altijd weer perspectief, en zicht op morgen....hou vast. Anita

Een nieuwe hobby....helpen in Mila's Gastrobar in Wassenaar

Ach hoe mooi kan het leven zijn, werken met leuke mensen, vanuit een passie, wijn en goed eten. Simpel, eenvoudig, maar o zo verfijnd van smaak. En dit alles was al mijn hobby, mijn passie, maar nu doe ik het ook nog een avond in de week. Donderdagavond help ik Mila in haar Gastrobar. En afgelopen week, mijn laatste vakantieweek, heb ik haar donderdag en vrijdag geholpen. Gisteren echt een volle dag, vanaf 11 uur tot gisterenavond kwart voor 11. Ongekend druk, volle tent met de lunch, en volle avond, terras vol, zelfs tafeltjes erbij geregeld, en binnen ook vol. Werken met mensen, die houden van genieten. En reacties krijgen over de service, over de puurheid, en de manier waarop het team met elkaar werkt, op basis van vrijheid en autonomie. Mooi hoe dat kan. Voor mij als hobby, voor een collega, omdat hij geld moet verdienen, voor iedereen vanuit zijn eigenheid, voor Simone uit liefde voor Mila, kortom, ieder vanuit zijn eigen intentie. En ik, ik geniet van een jong stel, die samen beginnen met champagne en dan geleidelijk aan, de wijnkaart laten passeren in hun glas. Steeds ieder een eigen glas, en proeven van elkaar, met franse kazen, met coquilles, met van alles en aan het einde van de avond, gelukkig en tevreden weg wandelen. Volgens mij is de missie geslaagd. In september, gaan we twee weken lang, met een aantal mensen, zonder Mila en Simone de tent laten draaien. Met behulp van een chef kok, die ingehuurd wordt. Geweldig idee, vanuit vertrouwen, vanuit vriendschap, vanuit liefde voor dit concept. Hoe mooi is het, als je mensen gewoonweg mag laten genieten. Als een meneer tegen me zegt, mevrouw u draagt een heren Rado. Of als een mevrouw zegt, wat ziet u er lekker bruin uit. Maar ook, die mevrouw die om zes uur begint te pimpelen en door pimpelt, totdat ze niet meer weet wat ze gedronken heeft en ook de rekening niet kan betalen. Glimlachend observeer je met elkaar de avond nog even na, onder het genot van een glas Aalderingh Sauvignon Blanc uit Zuid Afrika. Kan slechter toch...in mijn spijkerbroek met witte blouse en sloof om. Heerlijk...dus ja mijn oude hobby is mijn nieuwe geworden. Vriendinnen tegenkomen, die zomaar samen een fles Deutz champagne komen drinken met wat garnaaltjes erbij...heerlijk. Het leven is mooi. Dat wist ik al, maar dat dit zomaar toegevoegd wordt aan je leven, is werkelijk geweldig en bijzonder. Ik las vanmorgen een boekje, en daarin stond, dat iemand aan haar vriend voor zijn verjaardag allerlei 'mandjes' als kado gaf. Een mandje met mooie woorden. Een mandje met veel glimlachjes erin, een mandje met vriendelijkheid, een mandje met aandacht en uiteindelijk had zij nog een heleboel lege mandjes over. En haar vriend zei, geef mij die mandjes maar, ik zal deze vullen. En hij vulde het ene na het andere mandje met dankbaarheid. En eigenlijk had hij mandjes tekort. Want dankbaar kun je zijn, voor zoveel mooie dingen die er zijn. Dus dank je wel dat ik zomaar van mijn oude hobby mijn nieuwe hobby mag maken. En dankbaar dat ik zomaar mensen een mooie avond kan en mag bezorgen. Dankbaar, dat ik mag zijn wie ik ben, temidden van anderen die dit ook op hun eigen wijze mogen zijn. En dankbaar dat ik deze zaterdagochtend, met kranten om mij heen en nespresso lekker dit met jullie mag delen. Fijn weekend. Maandag mag ik weer naar Yarden en ook dat maakt mij dankbaar, dat ik alles mag en kan combineren in mijn leven. Fijn weekend, Anita

Vrije woensdag in Wassenaar....

En zomaar verglijden de dagen, en nu is het al woensdag en ben ik heerlijk nog vrij. Ik heb net lekker boodschappen gedaan, op de Luifelbaan. Voor mij altijd zo'n chique bedoening, met mooie winkeltjes, mooie auto's...en bijzondere mensen. Een plezier om daar zomaar rond te lopen, vers fruit te kopen, en wat lekkere dingen in die lekkere winkeltjes. Nu een nespresso, en toch maar mijn korte broek aan...en terwijl ik dat doe, voel ik soms de wind rond mijn benen. Want het is koud in Nederland. Roos zit in Denia, in Spanje weer met vriendinnen, en daar regent het keihard. Dus ik denk altijd maar, ik heb geluk, voor twee weken prachtig weer in Spanje, en nu zomaar lekker genieten van een beetje wind, een beetje zon, een korte broek of een lange, in Nederland. Gisteren waren we in Korgene, in Zeeland. Na eerst even een stukje over Flakkee te hebben gereden. Ik rij altijd langs de boerderij waar ik geboren ben. Sta er even stil...en mijmer wat, niet meer en niet minder. Het doet geen pijn, het is gewoonweg zo als het is. De enige mens, die ik mis, als ik daar ben, is mijn vader. Zijn glimlach, zijn hand op je arm, of je been, of waar dan ook. En de blijdschap die hij liet zien, als hij je zag. Mooi toch..deze herinnering.
Nu met een hoofd en hart vol liefdevolle en mooie herinneringen, probeer ik deze vakantie en dit prachtige gevoel vast te houden. Gisteren bij Cees en Jolanda, aan de oesters met champagne, de witte wijn, met overheerlijke ham, meloen en nog meer lekkers. En  ook gisteren genoten we met elkaar, van het gezelschap, het samen zijn, het delen. Cees die via de sonde zijn voeding krijgt, Jolanda die enorm zorgt en eventjes uit haar leven als mantelzorger stapt. Kortom, zelfs aan het einde van een leven, kun je nog genieten. Knap...vind ik dat.
Ik maak niet zoveel mee. Ik heb niet zoveel te melden. Niet veel meer dan andere dagen. Vanmorgen nog even telefonisch contact gehad met iemand van de VPRO over een televisie documentaire over dood. Wel bijzonder, wordt vervolgd. Dan ben ik zomaar even aan het werk, en komt Yarden weer even binnen. Mooi en intens. Want ook hier gaat het over leven en op de een of andere manier is leven en dood voor mij een rode draad geworden in mijn zijn. Dankzij Yarden, dankzij dit prachtige bedrijf, waar ik onderdeel van mag uitmaken. Vanmorgen zei ik tegen die mevrouw 'ik heb ook een winkel in Amstelveen', toen zij mij vroeg waar zij mij kon en mocht ontmoeten. Leuk he...en ik hoorde mezelf zeggen 'ik zeg steeds ik maar ik bedoel natuurlijk Yarden, ik doe altijd alsof Yarden van mij is. En eigenlijk is Yarden ook een beetje van mij en ik een beetje van Yarden...'.
Lieve mensen, morgen vroeg ga ik een paar uur naar Yarden toe. Voor een workshop. Heb er zin in. En daarna naar mijn wijnbar hier in Wassenaar. Lekker in de bediening. Ik kwam vanmorgen een meneer tegen op de Luifelbaan en hij zei me gedag. Een klant uit de wijnbar. Mooi he...zo leer ik de mens woonachtig in Wassenaar nog kennen. Vanuit mijn wijnbar...gezellig. Fijne dag, allemaal...ik in mijn korte broek, jullie in je eigen outfit, waar je ook bent, wat je ook doet...liefs, Aniet

Valencia.....

Een aantal keren al heb ik dit liedje gezongen de afgelopen weken, 'Valencia...' en verder ken ik de tekst niet, ik word er vrolijk van, moet lachen en op de een of andere manier, is het een soort herinnering aan tijden dat ik vaak in de kroeg kwam. Maar nu zong ik dit liedje, of neuriede ik dit liedje in Valencia zelf. Een stad, die indruk op me maakte. Of het nu kwam door dat prachtige penthouse met dakterras, en hot tub, overal airco, drie slaapkamers, drie badkamers, ik voelde me een soort filmster. Of het nu kwam door het fietsen, dwars door en langs Valencia, op weg naar het strand, of zomaar door het park Turia. Het maakt niet uit, Valencia, was geweldig. Een prachtige vakantie met Annemarie, een eerste week met Roos er nog bij. Vrijheid, en na heel veel dromen in de eerste week, kon ik werkelijk alles loslaten. Genieten van wat er was, zelfs af en toe een heerlijke crepe met witte chocolade eten, en toch op gewicht blijven. Geweldig. Ben ik blij mee...
En nu, nu zit ik zomaar op maandagochtend lekker vrij te zijn, kranten door te bladeren, tijdschriften te lezen en te genieten van ons prachtige huis in Wassenaar. Thuis zijn is ook zoooo fijn. Nog even niets hoeven...mijn auto weer voor de deur. Nespresso drinken...was trouwens wel leuk. Op weg terug van het strand kwamen we altijd langs een volgens ons, wijnbar gefietst. En de laatste dag, wilden we daar een glas wijn drinken. En toen zagen we opeens, dat dit ook een koffiebar was met nespresso. En niks wijn, heerlijk genieten van nespresso...wat zalig is dat toch. Zomaar heerlijke koffie drinken. Vandaag ook weer, de krant halen...en nespresso erbij. Wassenaar is druk, veel toeristen, veel mensen op de been. De zon schijnt wel, een lange broek aan...gek idee. Mijn bruine benen verstopt in een lange broek...
Valencia, voor wie er nooit was, ga er gewoon naar toe. Huur een fiets en cross die stad door. Mooie bars, mooie restaurantjes, veel straatmuzikanten, veel mensen die mooie dingen laten zien...de zon op je huid. Een heerlijke temperatuur...gemiddeld 32 graden. En dan lacht het leven je simpelweg toe. Wel bijzonder hoe in Valencia, ik contact had met diverse mensen, via de telefoon. En zo ook met een vriendin van mij, net zo jong of net zo oud als ik, en zij heeft een hersentumor met uitzaaiingen, het ziet er niet goed uit. Zij hoopt nog mee te mogen doen met een trial, om te kijken of er nog iets mogelijk is voor haar...bizar. Hoe geluk, hoe leven en dood dichtbij elkaar liggen. Mijn vriend Cees daar gaan we nog even naar toe, ergens deze week, omdat ook hij steeds dichterbij de dood komt, dan bij het leven. En ondanks al dit verdriet, leef je zo intens. Raakt het leven je aan. Voel je geluk, en ervaar je dankbaarheid, voor alles wat is.
Een mooi bericht van mijn directeur, en van de voorzitter van het hoofdbestuur. En alles maakt, dat dingen samenkomen en op zijn plaats vallen. Ik voel me een rijker mens, dan twee weken geleden, door deze mooie vakantie. Door alles wat er langs gekomen is en ik geniet vandaag, van deze vrije dag. De komende week, lekker genieten nog, wat helpen bij Mila in de wijnbar en daarna weer volop aan de slag bij Yarden. Deze week ga ik even een paar uur langs, om een workshop te volgen. Een keer koken voor mijn schoonouders. Fijn. De dagelijkse kleine dingen, die maken, dat thuis zijn ook weer heel fijn is. Dat Valencia, een hoofdstukje in mijn leven is geworden, met een mooi gouden randje...ik wens iedereen dat je soms zomaar een hoofdstukje mag toevoegen, hoe klein of groot ook, aan je verhaal van je leven. En dat je de rijkdom voelt, dit te mogen doen, simpelweg omdat het jou gegeven is, te leven en nog een tijdje door te leven. Geniet...liefs, Aniet