Een waardige afsluiting van 2012....

Met de zin 'onzekerheid, een minder goed zelfbeeld, moeite met van alles, zonder al deze dingen zou ik nooit de mens zijn geworden die ik nu ben' wil ik dit jaar afsluiten! Een jaar waarin er zoveel is gebeurd...en een jaar waarin ik soms het gevoel heb, dat het leven door mijn vingers glijdt als mooi zacht zand. En soms laat ik het gewoon maar even glijden....
Terugkijkend op 2012 betekent ook dat ik vooruit ga kijken naar 2013 en ik ga niet zo heel veel anders doen, alleen wat meer slapen, de dingen op zijn beloop laten, wat meer rust nemen en fietsen op mijn fietsje...rijden in mijn SLKtje en af en toe zomaar eens afspreken met mensen die me dierbaar zijn. Ik zou heel graag een reisje willen maken, maar laat dit nog even afhangen van mijn vader. Want daar zit mijn zorg...maar ook die zorg laat ik los, want het leven glijdt door mijn vingers als zacht zand..en zo zal het zijn...2012 was mooi. Terugkijkend op mijn leven, mijn liefde, mijn vriendschap, voel ik mij rijk en gezegend en bedank ik iedereen voor wat er is. Het is mooi...zo mooi. Ik wens jullie een rustige jaarwissel toe...hier in Haarlem knallen de rotjes om je oren...was het druk, is het druk en doen we mooie dingen met elkaar. En ook mijn team wil ik vanaf deze plaats heel hartelijk bedanken. Ik ben een trotse Anita van Loon, een trotse manager van Cluster West, en bovenal een gelukkige vrouw. Dag, Anita

Werken op zondagmiddag...

En deze zondagmiddag staat in het teken van de businesscases...heerlijk om te doen...en ik leer er zoveel van, iedere keer weer. Mooi hoe mensen met prachtige inzichten komen. Zo las ik in een van die documenten de volgende tekst 'Belangrijk is het om op het juiste moment het juiste te zeggen. Maar nog belangrijker is om dan wanneer de verleiding groot is, de dingen die je zou willen zeggen, niet te zeggen.' Vond ik wel een mooie gedachte, omdat je soms zulke knullige onhandige dingen zegt, en eigenlijk alleen maar vanuit verwondering zou moeten observeren. Maar ja, we zijn geen heiligen he..we zijn gewone mensen, met sterke en zwakke momenten. Met van alles wat bij ons hoort...en nu, terwijl in de keuken de drie dames appeltaarten bakken voor het oud/nieuw-feestje waar Roos heen gaat, en ik luister naar de Top 2000 en een oud nummer van Abba hoor, ga ik stoppen. Nu ga ik naar buiten, eens kijken of die SLK nog wil rijden, starten en al wat daarbij hoort...heerlijk. Kapje open, bak verwarmen, petje op de kop...of zomaar wind in de haren...lijkt me heerlijk. Spannend, stoer ook...en ik glimlach terwijl ik nog even luister naar Eva Cassidy...prachtig...prachtig. You remember me...Anita

Een regenachtige dag in Amstelveen....

Dag lieve mensen, en vanuit een regenachtig Amstelveen, schrijf ik zomaar midden op de dag, op mijn blog. Zomaar omdat ik er zin in hebben, mijn gedachten, mijn gevoelens aan het papier toe te vertrouwen. Omdat ik wil delen wat er allemaal in mijn omgaat nu. Als het goed is, is mijn vader op weg terug naar Sommelsdijk. Zijn vakantie in Veghel zit er op en morgen ga ik horen hoe zijn vakantie in het Zorghotel is geweest voor hem en voor Els natuurlijk! Het jaar loopt op zijn einde...wij zijn al bezig met uitvaarten te organiseren voor het nieuwe jaar...en deze dagen zijn erg druk, intensief en ook wel emotioneel. Loslaten, en weer verder gaan...is dan het thema. En dagen als deze waar de hemel een beetje verdrietig lijkt, doen hier ook nog aan mee en maken dat verdriet nog verdrietiger voelt nu. Zelf merk ik, dat de stilte hier in de winkel in Amstelveen mij ook stil maakt. En doet nadenken, reflecteren op waar ik zelf sta in mijn leven. Wat ik doe en aan het doen ben, en waar ik mee bezig ben...steeds maar weer. En hoe mooi is het dan, als er een medewerker komt die mij een zakje Chiazaad geeft, om goed te zorgen voor mijn lichaam, ook in 2013, om te zorgen dat ik gezonde stoffen krijg, zodat ik goed kan slapen, en kan leven. Lief he...soms luister ik naar een voicemail berichtje, en glimlach ik om een boodschap die voor me is achter gelaten. Hoe klein kun je zijn om te genieten van een stem...en terwijl ik dit zeg, hoor ik Peter en Florine samen praten in de werkkamer in Amstelveen. Ik zit wat op afstand van hen en hoor hoe aangenaam het zomaar zijn kan als je werkt....ik voel me goed. Vanavond krijgen wij bezoek van mensen die we in Molivos hebben ontmoet en met wie we een prachtige tijd hebben gehad. Een fantastische avond, vol griekse muziek, wijn en mooi gezelschap van dansende grieken op tafel...heerlijk! Ik verheug me erop...en dan lekker uitslapen en morgen naar mijn papa. Liefs, een fijne dag...een van de laatste dagen van 2012. Ik hoop dat iedereen geniet...van kleine dingen, een woord, een simpel gebaar. Een gedachte, een aai over je bol...of zomaar een beeld...Anita

Zomaar even nog....

Terwijl het huis er zo prachtig uit ziet, terwijl buiten een mooi zonnetje schijnt, en ik eigenlijk een beetje onrustig ben, omdat ik 't liefst, in mijn oude plunje rond zou willen lopen, omdat ik gewoonweg zou willen werken, omdat het druk is bij Yarden, en mijn mensen heel hard werken en ik het gevoel heb, eventjes niet mee te doen, schrijf ik nog maar een stukje. Een tekst voor al diegenen die het nodig hebben. Een tekst om weer te geven wat er allemaal in me omgaat. Ik loop rond met een stijve nek, neem nu een ibruprofin in, ik ben een beetje emotioneel. En ik weet niet zo goed waarom...en ik laat het er maar gewoon zijn. Ik merk, dat ik nadenk over mijn vader en hoe hij gisteren erbij zat, hoe hij afwezig was...en sliep tussen ons allen in. En gek is dat, wat die vader van mij, met mij doet...hoe hij mij iedere keer weer raakt. Raakt tot in het diepst van mijn zijn...ik zal een foto erbij plaatsen. Dan kun je zien, hoe blij hij was met zijn horloge van mercedes benz, zomaar een geschenk voor hem, juist omdat hij altijd mijn horloge zo mooi vindt. Hij vond mijn sleutelhanger van mercedes benz ook al zo mooi. Geweldig is dat hoe hij dan bijna kinderlijk enthousiast kan zijn als het over ons merk gaat. Ik heb ooit een boek gekregen van een vriendinnetje van me, het boek heet 'voor wie woorden zoekt' en ik blader heel vaak door dit boek, om een mooie tekst te vinden, een tekst die weergeeft wat ik soms in eigen woorden niet weergeven kan en de tekst voor vandaag is deze.

Zo is liefhebben.
Beschutten
zonder vast te houden.
Ruimte scheppen
voor eeuwigheid.
En daarom loslaten
en zeggen :
doe maar, ga maar
zo lang
zo ver als nodig is.
Kijk maar niet om.
Ik wacht.
Ik blijf.

Prachtig...fijne tweede kerstdag gewenst! Anita

Kerstfeest in Veghel....

Lieve mensen soms heb ik geen woorden meer...en spreekt een beeld voor zich. Veghel met Pa, Els, Arie, Noor, Anita, oom Dé, Annemarie en ik. Mooi, intens, verdrietig ook wel...kijk zelf maar naar de foto's. Iedereen genoot van het samenzijn....steeds weer denk ik, zolang het kan zal het er zijn....

liefs, Anita

Kerstfeest...

Een prachtig kerststuk...van Inge gekregen....

Een lichtje voor Ma van Loon in het uitvaartcentrum...

Een kerstgroet van mij voor jullie, hier op de foto in Schoonhoven...

 

En terwijl ik hier nog in mijn nachtshirt achter de laptop zit, een kop nespresso bij de hand, schrijf ik nog eventjes..en wens ik een ieder een prachtig kerstfeest, met diegenen die je dierbaar zijn. Met mensen van wie je houdt, en als dat niet lukt, met in ieder geval die dierbaren in je hart...en terwijl ik dit schrijf, denk ik natuurlijk aan mijn moeder, want ieder jaar..is zij bij mij. Altijd weer...ik brand een kaarsje voor haar, ook dit jaar weer. En terwijl ik dit schrijf is die mooie knak in mijn stem er weer..want gisterenavond verlangde ik zo intens naar haar. Hoe gek als je 53 jaar bent, een feestneus bent, gezond en gelukkig bent, dat je zo naar je moeder kunt verlangen. Maar volgens mij is het niet zo gek...mag het gewoon. En nu wil ik iedereen hier een heel fijn kerstfeest wensen...geniet ervan, maak er een mooie dag van. Trek je leukste of lekkerste broek aan, en geniet van alles wat er langs komt...ik ga kijken hoe mijn vader geniet...dag allemaal, veel liefs, mooie dagen gewenst...Anita

50 jaar...wat een feest..

Dag lieve mensen, zo heel vroeg deze 24e december blik ik eventjes terug op een geslaagd feest ter ere van Annemarie's 50e verjaardag. Een feest vol geweldige muziek, een lied 'zij is een vrouw' en een prachtig lied gezongen door nicht Sophie 'Mercy' een band Zabumba en deze muziek zorgde ervoor, dat iedereen op de dansvloer te vinden was, een speech van moeder Emmy om twaalf uur 's nachts...en daarna nog een zondag vol met mooie indrukken. De foto's spreken voor zich...woorden schieten te kort. Maar het was prachtig...dank jullie allemaal voor jullie komst. Heerlijk! Liefs, Anita

En je ziet hier hoe enorm zij onder de indruk is van alles wat er is gebeurd...van alle lieve woorden, die haar zijn aangereikt. Zodra de andere foto's klaar zijn, zal ik nog meer laten zien. Zelf heb ik maar een paar foto's gemaakt...

Vanaf deze plek wens ik iedereen een prachtig kerstfeest toe! Anita

22 december 2012

Lieve mensen....en terwijl de regen langzaam neervalt, en alles vies en glad is...zit ik eventjes rustig hier te zitten. Annemarie is naar de kapper, en ik, ga zo even slapen onder de zonnebank...dan lekker in bad, met een boek. Eventjes niks, helemaal niks. Want vanavond is het zover...dan vieren wij haar verjaardag, zoals ik nog nooit een 50-jarige verjaardag heb gevierd, doet me een beetje denken aan de 80e verjaardag van mijn vader....eigenlijk, en dat wisten we toen nog niet, zijn afscheidsfeestje van de boerderij. En nu, niks afscheid, maar een nieuw levensjaar, een mijlpaal en licht voor de vrouw, die altijd anderen in het licht plaatst. Licht en zon en feest speciaal voor haar...spannend hoe ze eruit gaat zien, prachtig denk ik zomaar...Annemarie kennende...en ik, ik ga in mijn oude vertrouwde zwarte leren jasje...met een mooie zijden shawl van mijn moeder om mijn nek...mooi, dichtbij...een zwarte broek, een witte blouse...heel basis, heel erg Anita...want vannacht heb ik een signaal gekregen, dat dat is wat  ik wil, dichtbij mijzelf blijven...en als ik al de neiging heb om van mijzelf weg te gaan, dan zal ik steeds weer terug keren naar mijn kern. Naar wie ik ben..en dat is dus geen opsmuk, geen gedoe...een mooi glas wijn, mooie mensen en lekkere muziek. Een heel basic leven, vol met mooie slingers die het leven me aanreikt...wat een rijkdom. En vanavond hangen we de slingers op voor Annemarie...de vrouw met wie ik mag zijn. Gefeliciteerd alvast liefste...we krijgen logees, Pauline, Arie en Noor. Geweldig..gezellig morgen met een hele club ontbijten, overal matrassen en bedden...en morgen heel veel broodjes in de oven hier. Hier nog een mooie zin als afsluiting van deze blog 'een maaltijd zonder wijn is als een dag zonder zon'. Op jullie gezondheid! Liefs, Anita

Wakker....

En op dit moment ben ik wakker...klaar wakker. Mijn hoofd blijft doordraaien, denken aan morgenavond, denken aan gesprekken, denken aan mijn vader, denken aan....denken, denken...en het allerliefste wat ik nu zou willen, is dat ik zomaar zou stoppen met denken, en alleen nog maar voelen...en dan heerlijk in slaap vallen. Zou ik toch stiekem een klein beetje gespannen zijn voor het feest van Annemarie...omdat ik eigenlijk alles een beetje alleen heb gedaan. Ik heb wel Emmy en Reynaud erover verteld, maar ik voel het heel erg als mijn verantwoordelijkheid, dat An een mooie 50e verjaardag heeft. Net zoals ik het mijn verantwoordelijkheid voel, dat mijn vader gelukkig is...en dat het mensen op mijn werk goed gaat. En weet je...soms sla ik daar misschien wel wat in door. Moet ik gewoon wat meer loslaten en de dingen weer lekker laten gebeuren...ik die zo hou van ongedwongen de dingen te doen...go with the flow...het letterlijk allemaal loslaten en vertrouwen hebben..want dat zit in mij, geloven in het goede, geloven dat de dingen gaan zoals ze moeten gaan...en dan komt alles goed. Dus nu, nu ga ik naar boven, kruip ik onder mijn schuine dak, lekker dichtbij Annemarie en dan komt alles goed. Dan wordt zij vanzelf 50 jaar en dansen we er naar toe...dag, dank je wel voor dit mooie inzicht, zomaar op deze nacht van vrijdag op zaterdag in december...zo vlak voor de kerst, dank je wel...slaap lekker, Anita

Bijpraten....

Lieve mensen, wat een hectische week. De op een na laatste week van 2012. Wat een jaar, intens...intensief, hard werken, veel zorgen om mijn vader, een wat gekke gezondheid, en toch voel ik me eigenlijk wel goed. Emotioneel zwaar, mooi ook, een jaar vol rijkdom van mooie mensen, contacten, liefde, vriendschap, een jaar wat vooral in het teken stond van Yarden. En een jaar wat ook maakte dat ik voor het eerst voel aan mijn lijf, dat ik ouder ben geworden...en terwijl ik dit schrijf glimlach ik, want ik werk keihard, vind ik zelf. Er gaat van alles in mijn hoofd rond, er speelt van alles in mijn werk, mijn baan en ik ben zo trots. Trots op de resultaten, trots op mijn team, trots op wat we doen...de hele dag ben ik bezig met 'afscheid'....afscheid nemen, in de breedste zin van het woord. En dat zit em nu in kleine dingen, gaan staan voor de balie bij een vertrek. Drukwerk maken met een persoonlijke tintje...goed luisteren en pas daarna de telefoon doorverbinden. Niet weglopen van je plek, maar bereikbaar blijven. Kortom puntjes op de i...mooi om te horen vandaag, van een derde ondernemer, dat onze dienstverlening top is. Ja en dat is waar wij voor staan bij Yarden Cluster West. Top top top....vanmiddag bij mijn vader, zijn koffer gepakt...geholpen met scheren, kortom lekker bezig zijn met hem. Tuttelen, praten, tv kijken en zijn kerstpost doorlezen...nu zit ik voor de open haard en doe ik niet zoveel meer. Alleen maar zijn, straks nog even slapen onder de zonnebank...heerlijk! En morgen krijgen wij allemaal mensen die hier blijven slapen, heerlijk, mijn broer en zijn dochter Noor, een vriendinnetje van ons, Pauline...geweldig, want met elkaar gaan we morgenavond Annemarie's 50e verjaardag vieren. En dat wordt zo'n mooi en bijzonder feest, geloof me...en weet je, zondag vertel ik meer...dikke kus, fijne avond, voor al die mensen die vrij zijn, geniet ervan, heb een lekker weekje...ik, wij werken gewoon door bij Yarden. Geeft niks, is zo'n bijzondere tijd...maandag een kerstborrel...genieten!
Liefs, Anita

En vannacht werd ik wakker....

En vannacht werd ik wakker, zo rond een uur of twee. Met een enorme pijn in mijn rug, die rug die zeurt soms zo. En op zo'n moment, als ik zoek naar een comfortabele houding, zodanig dat pijn minder is, denk ik na. En op dat moment vannacht blikte ik terug op 2012 en dacht ik aan alles wat er dit jaar is gebeurd, en aan al die dingen die ik anders wil doen, in 2013. Maar ook aan al die dingen, die mensen die langs kwamen en er zijn. En ook aan mensen die ik niet meer zie, of spreek, simpelweg omdat de tijd ervoor ontbreekt, of omdat onze interesses een andere kant op zijn gegaan, kortom...omdat het leven gaat, zoals het moet gaan. Vroeger zei ik wel eens tegen iemand 'wij trekken samen een poosje op' en met een aantal mensen zal ik mijn hele leven optrekken, iedere reis die ik maak, zal zijn met hen in mijn hart en in mijn ziel. En sommigen verdwijnen weer, zomaar, omdat wegen anders lopen, of gelopen zijn. Omdat we keuzes hebben gemaakt, ieder voor zich, of met elkaar. En dat is niet erg, in mijn rugzak van het leven, lijkt het alsof er allemaal verhaaltjes zitten, emoties zitten, woorden zitten, die gedeeld zijn met al die mooie mensen. Mensen die nog in het leven zijn, of al niet meer. Zo denk ik nu aan Freek en hoe ik ongeveer een week voor zijn overlijden, samen met Lia op zijn bed zat, en hoe onze handen elkaar vasthielden om elkaar daarna weer los te laten, voor het leven hier op aarde...en ik denk aan Andrea, die zomaar in mijn leven kwam en is gebleven, nadat Ron haar man is overleden. En met wie ik af en toe een hele mooie lunch heb...bijzonder. Zo denk ik aan al die mensen, die soms zomaar mijn kamer op kantoor binnen komen, sommigen blijven bestaan, anderen komen en gaan. Soms deel ik veel, verlies en rouw ik mee, soms deel ik weinig, en merk ik dat een beeld blijft bestaan. Die mevrouw die ik ooit op een beurs ontmoet heb, wiens partner een vrouw is, en deze partner is overleden. En zij maakt nu van haar kleding kussens, dekens en wat al niet...om haar geur, haar zijn mee te dragen in haar leven. En zomaar, terwijl ik in het LUMC zat te wachten op mijn uitslag, kwam deze mevrouw daar langs. Ik zat te bellen met een collega, en zij bleef wachten, zomaar om 'hallo' te zeggen. Bijzonder...ook heb ik dat soms via Facebook, dat er mensen weer langskomen uit een ver verleden en soms zie je elkaar weer, en soms niet meer. Het mag er allemaal zijn, het zijn stukjes uit mijn rugzak van het leven. Mooie intense stukjes, die ik koester. Zo heb ik steeds het gevoel dat ik mijn moeder wil spreken en ja, ik weet ook wel, dat ik haar niet kan spreken...maar ooit zei iemand me 'als je heel erg geconcentreerd aan haar denkt, dan geeft zij wel een teken'....welnu ik vertrouw er maar op, dat zij zich binnenkort wel ergens laat voelen. Doet ze eigenlijk steeds wel...alleen ben ik me er dan niet zo bewust van. Mijn leven in 2012 voelde als zwaar, mijn lijf was aan het protesteren...een lang en duidelijk signaal, dat er meer is dan werk alleen. Een vader die mij zorgen baart en van wie ik zielsveel hou, maar die ik wel geleidelijk aan weg zie gaan...het voelt zo gek om dit te zeggen, hij is, zoals zijn arts zegt, een 'man van de dag' geworden. En volgens mij weten we dit allemaal...alleen als ik hem zie zitten met zijn mooie groene trui, met een mooi hemd aan, een ribcord broek, ja natuurlijk in die rolstoel, dan kan ik heb bijna niet geloven. Zo vindt hij mijn mercedes horloge zo mooi...en gisteren heb ik een licht gewicht mercedes horloge voor hem gekocht, zodat hij, zoals hem dit zo mooi past, tot zijn laatste moment nog een mooi horloge van mercedes om zijn pols kan dragen. Mijn vader...hij zit op heel veel momenten in mijn rugzak. Als jonge sterke vader, op zijn tractor, als ondeugende vader in Stutgart, als verliefde vader eerst vroeger met mijn moeder, en later nog een keer met Els. Als hard werkende vader, maar ook als zieke mopperende zielige vader. In een rolstoel, gehandicapt en...nog steeds ondeugend. Als vader die houdt van drie dingen, witte wijn, mercedes en vrouwen. En verdomd...wat heb ik veel van hem geleerd. Ik glimlach...terwijl ik dit schrijf. En dan mijn eigen leven nu, bij Yarden, waar ik 2013 in het teken van de nieuwe 9+ cultuur wil tillen, wil dragen. Vanuit mijn eigen voorbeeld, met diegenen die met me mee willen. Met een zelfreflectie, die ik ook van anderen vraag. En daarnaast wil ik mijn eigen ding blijven doen, een lezing, een coaching, een training, en veel businesscases. Maar wel met rust en tijd voor mijzelf en mijn gezin. Vanmorgen zei Annemarie, dat ze mijn aanwezigheid hier thuis zo miste. Juist omdat ik altijd op zaterdag weg ben. En het zo fijn was om gisteren zomaar een zaterdag met ons gezinnetje in Den Haag te zijn, rond te lopen, een kopje koffie te drinken. Een film te zien. Heerlijk en ik was zo moe gisterenavond...ook heerlijk om zo moe te zijn. 2013 wat ga ik nu anders doen...niet zoveel. Wat minder werken, wat meer zomaar zijn en vooral heel veel loslaten...want het leven komt, zoals het zich aandient. En iemand anders dan ik, heeft hierover de regie. En ach, ik hou van verrassingen, van nieuwe dingen, dus ik laat het maar gebeuren. En nu, een nespresso, een krantje, een businesscase...liefs, fijne zondag, Anita

Vrije zaterdag....

En na een hele drukke week. Vol vergaderingen, bijeenkomsten, trainingen en heel veel drukte binnen Cluster West, nu een zaterdag vrij. Geen bezoek aan Flakkee, want vader gaat op stap. Samen met Els naar haar broer en schoonzus, die 40 jaar getrouwd zijn. Een feestje. Ik ben zo benieuwd hoe dit voor hem zal zijn. Er komen veel mensen...hij hoort zo slecht, zou het niet te druk zijn...kortom duizend en een gedachten komen bij mij langs, als ik hem zo zie zitten. Want steeds weer realiseer ik me, hoe hard hij eigenlijk achteruit gaat. Terwijl er toch een hele leuke vrolijke man in die rolstoel zit. Groot, maar o zo versleten...
En deze vrije zaterdag voelt als extra vrij, omdat alle modules zijn afgerond. Het trainen zit er even op. Het coachen loopt nog wat door. Businesscases ook, maar ik loop lekker voor. Dus dat is fijn. Ik ben bij. Vandaag is gericht op het kopen van wat kleine cadeau's voor de kerst, en de laatste stukjes in orde maken voor het feest van Annemarie. Jawel volgende week zaterdag 22 december is het zover. Dan zal zij 50 jaar worden die avond om 24.00 uur en dat gaan we vieren. Met muziek en met elkaar. Met een lekker glas wijn, een glas champagne, met mensen die ertoe doen...en ik, ik heb er zoveel zin in...vandaag met de meisjes en Annemarie even naar Den Haag, om inkopen te doen. En het leuke is, dat alle voorbereidingen goed gaan. En meer zeg ik niet. Met dank aan Monique, een vriendinnetje van mij, mijn trainingsmaatje, mijn sparringsmaatje, lopen woorden zomaar goed. Met behulp van drukwerk Yarden, met behulp van...welnu, zoveel mensen, de meisjes straks en misschien nog wat mensen, komt alles goed. En vandaag, mag ik zomaar boodschappen doen, even niks doen, misschien nog even langs de Mercedes dealer...kortom..quality time. En ik merk, dat ik het nodig heb. De afgelopen dagen was ik moe, emotioneel, een beetje op, een zeer lijf, kortom genoeg.
En voor al die lieve mensen die ons nu een kerstkaartje sturen, wij doen daar eventjes niets mee, niets aan dit jaar. Wij wensen iedereen persoonlijk een mooie kerst toe de 22e. En diegenen die daar niet zijn, wensen we op deze manier een mooi kerstfeest toe. En voor 2013 heb ik niet zoveel te wensen, wat minder verdriet, verlies, nog een tijdje genieten met diegenen die ons dierbaar zijn, ouders, vrienden, collega's. Een goede gezondheid, geluk, vriendschap en liefde. Want hoe mooi is het leven niet, met deze ingrediënten, een leven vol liefde, geluk en gezondheid dat is wat ik een ieder wens. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan al die mooie mensen, die niet meer hier op aarde bij ons zijn. Aan Jan, aan Freek, aan Ron, aan Bep, aan Rob mijn collega, en aan hun partners, en familie die hen moesten verliezen!  Maar ook denk ik aan al die mensen die niet meer bij mij werken, al dan niet op mijn verzoek, en ook hen wens ik liefde, geluk en rust toe voor het nieuwe jaar. En kans op nieuw perspectief. Voor nu, wens ik jullie gewoon een heel lekker weekend toe. Met veel plezier onder elkaar, met een stukje rust..zomaar, een stukje fietsen wellicht...dag, liefs, Anita ik denk aan jullie!

Alle modules afgesloten...wow!

En terwijl het enorm druk is in mijn Cluster, heb ik alle modules voor het ISBW weer afgesloten voor 2012. En hoe...met mooie emotievolle avonden, momenten. Met prachtige gesprekken, een glas wijn. Met afspraken, en wellicht een vervolgopdracht hier of daar. Maar daar gaat het niet om, het gaat erom dat het er bijna op zit. En ondertussen honderden mails beantwoorden en afhandelen, de mailbox puilt uit. Lekker is dat...nadenken over communicatie tussen mensen onderling. Collegiaal zijn en wat al niet meer. Hoe haal je mensen uit weerstand, daar ging het in de training over, hoe verander je mensen van extrinsiek gemotiveerd naar intrinsiek...boeiende thema's. En nu, een nespresso en niet zoveel meer. Niet zoveel spannends...gewoon zomaar eventjes zijn. De bonbons voor mijn relaties worden zo in de auto geplaatst. En morgen gaat iemand van alles rondrijden, een soort kerstman zijn vanuit het Cluster. Fraai is dat...
Voor nu, een mooie avond, de woorden zijn op, ik ben moe...en ga heel vroeg slapen. Liefs, Anita

Een rustige start...

Vandaag zomaar een rustige dag. Ik ben vrij, ik heb nog wat vrije dagen over en die wil ik opmaken, en geloof me, het komt nooit uit. Dus vandaag ben ik vrij. Heb ik een afspraak met mijn vader, en daarna nog even bij mijn oude collega's van ADP langs. Leuk vind ik dat...even mensen ontmoeten. Fijn is dat ook wel...en vanmorgen vroeg was ik al bezig met mijn businesscases. Voor het eerst loop ik voor, heerlijk...even niet die druk ervaren. En ik kan me zo voorstellen, dat die cursisten die pas verwachten rond de kerst hun cijfer terug te krijgen, en als zij dit nu al krijgen, dan zijn zij blij of niet...
Vandaag eventjes een kadootje kopen en langsbrengen bij een vriendin. Dan een kadootje kopen voor vrienden van mijn vader. Hij heeft namelijk zaterdag een feestje, mensen zijn 40 jaar getrouwd...leuk. Hij gaat samen met Els en zijn rolstoelbus daar naar toe. Ik vind het heel bijzonder om te zien, hoe hij, ondanks zijn fysieke gestel, toch steeds weer dankzij Els, dingen onderneemt. Zo gaat hij ook weer naar Veghel. Heerlijk toch...het Zorghotel waar zij samen al een paar keer zijn geweest.
Gek terwijl ik hier zit te werken in mijn werkkamertje, hoor ik Annemarie ergens in huis, de schilder komt de laatste hand leggen aan onze nieuwe ramen. Jawel in de slaapkamer van Floor zijn ook nieuwe ramen geplaatst. Ongekend...ik hoop nu echt, dat dit het is. Wat een gedoe zeg...
Lieve mensen, het is koud geworden vannacht. Dikke jas aan straks. Fijne dag, ik ga zo rijden...liefs, Anita

Soms heb je van die dagen...

Soms zijn er van die dagen, dan zeg je net de dingen niet zoals je ze zeggen wilt, dan lijkt het alsof je mondeling wat gehandicapt bent...ken je dat? Ik heb dat soms, dan ben ik moe, komen dingen er wat anders uit, dan ik zou bedoelen. Dan kan ik niet verwoorden wat ik voel. En soms kwets ik dan mensen denk ik...ach, een van Loon kan soms wat onhandig zijn in woorden. En soms ook juist helemaal niet. Dan kan ik alles aan lijkt het wel. Vandaag niet...een dag vol lange vergaderingen, maar wel met een mooi begin in Amstelveen. Met een paar mooie gesprekken, over mijn passie voor de wereld van de uitvaart, over Yarden, over...afscheid, zoals we het zo mooi weergeven. Een bedrijf met als kernactiviteit afscheid nemen. Hoe toepasselijk...juist deze dag. En nu, heb ik lekker wat businesscases nagekeken. Helaas soms zwaar onvoldoende...gelukkig is Jan Pieter weer geslaagd en daar ben ik blij om, blij mee. Het is zo leuk met hem te werken. Soms heb je van die mensen, waardoor je leven zomaar wat leuker wordt. En waardoor het werk zomaar wat intenser wordt...een mooi woord vind ik intensiteit. Soms voel ik dat woord zo onderhuids bij me binnenkomen, herken je dat...dan kan ik huilen om een mooi muziekstuk, dan voel ik me geraakt, dan weet ik weer waarom ik zo intens van dit leven hou...omdat het leven me zo aanraakt, zo aan tikt...gisteren was zo'n dag, dankzij mijn vriendinnetje Monique, die me zomaar hielp binnen een half uurtje...ik worstelde met een tekst, en zij was mijn guardian angel...geweldig...en dan ben ik zo blij met vriendinnen. Kirsten die jarig was en die ik natuurlijk gewoon een dag te laat feliciteerde, geeft niet, komt gewoon weer goed. Volgende week dansen we met elkaar...heerlijk, en toasten we op het nieuwe levensjaar van mijn Annemarie. Dag, een fijne avond, liefs, Anita...die intense weet je wel...glimlach!

Achterwiel aandrijving, glijden en indrukwekkende momenten...

Dag lieve mensen, wat een tijd geleden alweer dat ik geschreven heb. Een week vol indrukken ligt achter me. Een dagje ziekenhuis afgelopen maandag, waar definitief is besloten dat mijn galblaas verwijderd zal worden. Dit zal gebeuren ergens eind dit jaar, begin 2013. Oproep zal komen...en hiermee de hoop dat alle klachten tot het verleden behoren. Lijkt me fijn, een jaar te starten zonder veel zorgen, met een gezond en sterk lijf. Want dat lijf heb ik nodig, om mijn opdrachten te kunnen vervullen, om mijn leven te leven! Een week met bezoeken aan klanten, locaties, een training, en gisteren weer een bezoek aan mijn Papa...mooi met Annemarie samen. In mijn mooie nieuwe zakenauto, een Mercedes C Klasse 180 kompressor, station zilvergrijs...pfffttt met prachtige brede 225 17 inch wielen eronder. Maar wel een mercedes die glijdend door de sneeuw haar weg vindt...een mercedes met achterwielaandrijving...wow wat een kar. Prachtig, chique en statig...en oh zo lekker rijdend...ik geniet dus weer. Wat houdt me bezig, mijn vader, mijn lijf, mijn werk. Een mevrouw met wie ik de beste intenties heb, maar op de een of andere manier kan ik haar niet bereiken. Een brief, een reactie per mail, een bezoek, en toch lijkt het alsof ik haar niet kan bereiken. Ingewikkeld...want het is echt puur werkgerelateerd en mails bereiken mij steeds maar weer, en iedere reactie roept weer iets op. Hoe doe ik dit nu beter? Eventjes over nadenken.
Afgelopen donderdag heb ik een module Organisatie en Informatie afgerond, prachtig werkelijk waar. Met mooie mensen, met mooie momenten, en wat hebben we veel gedeeld. Ik geniet hiervan, van de oprechtheid, de openheid en de eerlijkheid die hier voelbaar is. De kwetsbaarheid ook, waardoor een module van het ISBW verwordt tot een persoonlijk stukje. Een reis die we met elkaar maken. En ik, ik kan er alleen maar van genieten...en dat doe ik ook. En hoe fijn is het dan, een reactie te krijgen van een de cursisten...een soort dank je wel. En ik, ik mag gewoon ontvangen. Heerlijk. Nu een rustige zondag, een ritje heen en weer naar Schoonhoven zit er al op. Nu lekker thuis, voorbereidingen treffen voor Annemarie's 50e verjaardag. Leuk...ik heb er zin in. Een fijne zondag jullie allen. Liefs, Anita

Heel hard tikt de regen tegen 't zolderraam....

En vannacht werd ik wakker, want jeetje wat tikte de regen hard tegen onze zolderramen...net alsof je buiten in de tent ligt, een leuk en bijzonder gevoel...spannend, ontspannend, net hoe je het wilt en kunt horen...die zolderramen zijn toch bijzonder, want Annemarie maakte eergisteren deze foto van de ijsbloemen op het raam, een prachtig kunstwerk bijna...ja ik zie u al denken, zou het zo koud zijn daar dan...en jawel dat is het. Maar dat is ook de charme van op zolder slapen. Een goed geisoleerde, mooie knusse slaapzolder, onder het schuine dak, een bepaalde charme...en dan die mooie tekeningen van ijs op het raam, wat wil een mens nog meer, hoe simpel kan je geluk zijn!

Gisteren was een intensieve dag met mijn papa. Een mooie dag, maar hij was wel een beetje in de war, en ook weer niet. Hij is helder en helemaal niet helder. Hij heeft last van longen en luchtwegen, hij zit aan een vernevelaar en is al heel snel moe, heel moe. Maar onze dag samen was weer mooi en bijzonder, hij kietelt met zijn hand onder mijn trui, mijn arm. Hij lacht naar me en knijpt dan zijn ogen dicht en realiseert zich dat de Mercedes die ik zakelijk mag gaan rijden een laadvermogen heeft van 540 kg. Hoe bijzonder, hij is scherp en vaag tegelijk bijna. Terwijl ik bij hem ben en in de auto terug naar huis rijd, denk ik aan de eindigheid van een mensenleven...want zoals hij het zelf zegt 'hij is op' en dat geeft de verpleeghuisarts ook aan. Een man als een beer, om te zien, maar zo broos, o zo broos. En gisteren keek ik op mijn telefoon naar oude foto's en toen zag ik een foto van Pa en Jan Roos, samen in de tuin bij Jan en Jantje...twee vrienden voor het leven, en toen voelde ik mijn verdriet, want Jan is al niet meer bij ons hier, en Pa zie je achteruit gaan...ach, wat vreemd, mensen in de kracht van hun leven, en hoe raar is het als die kracht eruit verdwijnt....loslaten en ik wilde schrijven en weer verder gaan. Maar verder gaan met een verlies is wel ingewikkeld merk ik. Ik zie om me heen, dat je leven weer richting geven nadat je dierbare je is ontvallen, is ingewikkeld, doet pijn en lijkt zo donker en zwart...voor nu, een hele mooie zondag gewenst, ik ga even verder, veel te doen. Liefs, Anita