Genieten....

Deze blog gaat over genieten. Genieten van het leven. De liefde. De mensen in je leven. Je werk. De gesprekken met de mensen om je heen. Genieten. En hoe je dit vanuit jezelf kunt doen. Want vaak wordt genieten in verband gebracht met bezit, of materie. Maar steeds meer voel ik dat genieten voor mij ook de stilte, de eenvoud, het leven zelf is. En ik geloof, dat ik echt geslaagd ben in mijn leven als het om genieten gaat. Of het nu om een feestje geven gaat, of om zomaar in mijn eentje zijn, en al die mooie dingen daartussen. Ik kan wel genieten. Vanmorgen vroeg wandelde ik door het dorp, en sprak ik met Jack en Anja, de eigenaren van ons prachtige Wagenhuis, het beste terras van Noord-Brabant en nu stemmen via https://www.lipton.nl/acties/stemopjefavoriet.html om hen ook het beste terras van Nederland te laten worden. En nadat ik met Teun gewandeld had, lekker naar het kanaal, de molen en de rust van de polder, heb ik daar een kop koffie gedronken. Zomaar met wat bijzondere mensen, die hier in dit mooie dorp wonen. Een kunstenaar, een buurman, onze aannemer, en natuurlijk de mensen van het Wagenhuis. En als ik dan naar huis loop, een praatje met mijn buurman maak, de container bij meneer pastoor terugbreng, dan realiseer ik me, dat er niet zoveel voor nodig is, om simpelweg gelukkig te zijn! En zelfs als Teun dan een kussen helemaal kapotmaakt, en de vulling ervan door de tuin verspreidt, dan realiseer ik me, dat dit is wat mijn vader me geleerd heeft ooit. Mijn vader zat in de serre van onze boerderij en was intens gelukkig met die plek, zijn boerderij, zijn uitzicht, simpelweg met alles wat er iedere dag weer was. Hij gaf niks om merken, kleding, luxe, zijn enige luxe was zijn Mercedes, maar ook als deze 15 jaar oud was, was het de mooiste auto ooit. Hoe fijn om zo gelukkig te mogen zijn. En daarom heet mijn bedrijf Anita van Loon - Levenskunst. Want ik zou zo graag zien, dat andere mensen op deze manier naar zichzelf en hun eigen leven kunnen kijken. René Froger schreef er ooit een liedje over 'een eigen huis, een plek onder de zon..' en hij gebruikt ook die zin 'simpelweg gelukkig zijn'. 

Vanmorgen stond er een levensverhaal in de krant over een bekende pianist, een pianoleraar, en daarbij stond een tekst in de trant van 'mensen die de diepste liefde kennen, worden nooit oud. Zij kunnen wel doodgaan van ouderdom, maar zij sterven jong' en ik geloof hier wel in. 

Ik ken mensen die stokoud zijn in jaren, ooit leerde ik iemand kennen in Tasmanië, en deze man is heel oud geworden, ik denk wel 98 jaar. Hij reed auto, zeilde, wandelde, wist veel over wijn, geschiedenis, en hij hield zielsveel van het leven. En ook al zag hij er aan de buitenkant oud uit, hij was jong van geest en jong in zijn gedachtengoed. En zelf hoop ik dat ik ooit bij die generatie mag horen. Dat ik weliswaar oud ben, maar nog jong van geest en jong in mijn doen en laten. Gek om hierover te schrijven, als je bijna 63 bent. Een getal waar ik vroeger van schrok, bijna met pensioen dacht ik toen, en nu, nu denk ik absoluut niet zo. Pensioen, dat lijkt nog jaren weg. En ik hoop nog veel te mogen leren, nog veel te mogen ervaren en doen. Gisteren sprak ik ook zo'n dame die nooit oud gaat worden en toch wordt zij over twee jaar 80. We wandelden over de begraafplaats en keken naar een plekje waar zij ooit haar laatste rustplaats wil vinden. Bijna anoniem is haar wens. Zij sprak zo mooi over haar kinderen. Zij hoeven na haar overlijden niet meer voor haar te zorgen of naar haar graf te komen. Zij ligt daar dan gewoon lekker te liggen. En dan is haar wens dat haar kinderen nog een keer in haar huis rondlopen, meenemen wat ze mee willen nemen, alle wijn opdrinken, haar boeken verdelen en dan is het voorbij. Levenskunst toch....deze vrouw zal nooit oud worden, haar geest, haar gedachten zullen altijd jong blijven. Prachtig. Ik hou zo van dit soort mensen. Blij, en vrij. 

En terwijl ik hier aan de tuintafel zit. Mijn Nespresso erbij. Mijn krantje. Naar mijn slechte gras kijk, geel, bruin en ook wat groen, en geloof me daar baal ik van, dan ben ik simpelweg gelukkig. Straks lekker maaien, Teun onder mijn bank in de schaduw, vogels die ik hoor, zoveel tinten groen om me heen. Een verdwaalde klaproos, en bloeiende vlinderbomen, mijn appelboom die nu drie jaar oud is en al groter is dan ik zelf ben ( is niet zoveel voor nodig, haha ), mijn witte rozen net nieuw, na dit weekend, wat een schoonheid. Ik realiseer me, dat ik niet vernieuwend ben, veel herhaal, maar de intensiteit van mijn liefde voor dit leven is onveranderd. Zal ook nooit veranderen. Ik voel me soms alleen, door al mijn gedachten, door dagen op mezelf te zijn. En ook dat alleen zijn, hoort bij mij. Ik kan de drukte opzoeken, mensen om me heen hebben, dansend door het leven gaan, maar ook die stilte maakt me rijk. 

Gisteren had ik even een ontmoeting met twee mannen. Zakelijk. En soms ervaar ik dan dat ik zo anders naar het leven kijk. Zo vol vertrouwen. En dan voel ik wantrouwen en iets van macht, wat speelt of spelen kan tussen mensen onderling. Terwijl intenties over en weer niet verstaan lijken te worden, voel ik mij als het ware losstaan, hiervan. En op dit soort momenten, voel ik me alleen. En grappig hoe ik van een collega gisteren een tekst kreeg van Joanna Lumley die volgens haar op mij slaat en ik herken mezelf hier ook wel in :

'Het geheim liefje is, om van iedereen te houden die je ontmoet. Vanaf het moment dat je hen ontmoet. Geef iedereen het voordeel van de twijfel. Begin hen te zien, alsof ze mooi zijn en jij van hen houdt. De meeste mensen zullen aan dit beeld voldoen en liefdevol zijn en ook van jou houden. Het wordt als het ware een vanzelfsprekendheid, het gaat vanzelf. Op deze manier kun je ongelooflijk veel mooie prachtige dingen bereiken met elkaar. Maar neem afscheid van de hufters, de mensen die niet goed voor je zijn. Zorg dat je daar vanaf komt.'

Dit is ook mijn credo altijd. Ik ga met open vizier de verbinding aan met mensen. Ik geef je vertrouwen. Tot dat je dit kapot maakt. Dan neem ik afscheid. Voor eeuwig. En ook dit maakt me soms alleen. Ik leef vanuit mijn hart. En mijn hart doet soms een beetje pijn. Nooit voor lang, zou zonde zijn. Gelukkig zie of hoor ik dan weer mooie dingen, die ik kan en mag omarmen. Als levenskunstenaar. Zodat genieten er weer mag zijn, zoals mijn moeder altijd zei, toen ze heel ziek was en je haar vroeg hoe het met haar ging 'iedere dag een beetje beter mijn kind'....mooi toch. Glimlach naar het leven en het leven glimlacht naar jou, groet de mensen om je heen, en er gebeuren mooie dingen, dag....een fijne dag, en lekker genieten....