Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




dinsdag 29 november 2016

En nu...rust, even pas op de plaats....

Ja zo voelt het wel. Alsof ik nu een paar dagen eventjes bij mag komen. Ik ben moe, druk gehad, laat naar bed, maar vooral moe. Veel gewerkt. Ik denk altijd aan het einde van het jaar, dat het weer een stevig jaar is geweest. En dit jaar helemaal. Twee banen. Veel te doen. Veel mensen, waar we afscheid van hebben genomen. Ouders, vaders en moeders. Volgens mij is er net een rouwkaart gekomen van ouders van een vriendin van Annemarie, zij zijn tegelijkertijd overleden op 19 november jl. Gek, lijkt me dat, in een keer zowel je vader als je moeder, voor altijd samen...Maar ook jonge mensen, van mijn leeftijd, of nog veel jonger, en wat verder weg, kindjes, dus 2016 was wel een jaar vol verlies. En zondag was ik even aan het rondrijden op Flakkee, om champagne te halen bij Chris. En als ik daar dan door het land van mijn jeugd, het land van mijn ouders rond rij, dan voel ik dit gemis nog meer. Niet wetend, dat ook oom Koos ziek is. Want dan was ik gelijk gegaan. Oom Koos ligt in het ziekenhuis en ik hoop hem te gaan bezoeken, als ik zelf weer beter ben. Oom Koos is de vader van Jan mijn jeugdliefde en oom Koos is een grote trouwe vriend van mijn vader, van mijn moeder ook. En oom Koos, is een man, van wie je denkt, dat hij nog heel lang bij je zal blijven, gewoon om wie hij is. Groot, oogt sterk, en onverwoestbaar lijkt het.... Gek, toen ik op Flakkee was, en het Eilanden nieuws las, las ik overlijdensadvertenties van mensen die je hebt gekend. Ja, de generatie van mijn ouders, sterft langzaam uit. Morgenochtend om 7 uur, dan is het zover, het LUMC. Ik ben blij, opgelucht en nu nerveus merk ik. Toch altijd weer die spanning, en ook wel een gezonde spanning, van hoe het na de ingreep zal voelen. Of ik snel weer iets zal kunnen. Ik hoop het, want afhankelijkheid, dat vind ik niks, helemaal niks. Vrije vogel zijn, lekker mijn gang kunnen gaan, in de auto kunnen stappen en weg kunnen rijden. De auto staat buiten de zone. En ik, ik ben in de zone, haha. En als je terug kijkt op dit jaar, dan voelt het als een zwaar jaar. Door al dit verlies. Maar als ik denk aan mijn werk, dan voelt het alsof ik een mooie nieuwe weg heb mogen inslaan. Een goed gesprek vanmorgen met de voorzitter van de Raad van Commissarissen. Een erg inspirerend en bijzonder mens. Mooi hoe dit soort mensen zich aan Yarden verbinden. Dus lieve mensen, ik neem even rust. Ik maak even pas op de plaats. En ben zakelijk even wat minder actief. Gisteren waren Edward en ik bij een comité ter voorbereiding op de herdenking van Srebrenica. Indrukwekkend, en nog meer indrukwekkend is de boeken, die ik heb meegekregen. Over een jongen, wiens vader nooit meer is gekomen, en hoe uiteindelijk het lichaam van deze vader is begraven, te midden van vele andere lichamen. Een heftig verhaal. Gisteren vond ik het indrukwekkend, om in dit gezelschap te mogen praten, over hoe wij, als ervaringsdeskundigen rondom herdenkingen, naar deze herdenking keken. Hoe je vanuit verlies en verdriet in verbinding komt met een prachtige groep mensen. En Edward en ik, dat was goed samen, maar dat wist ik al. Fijn en elkaar aanvullend. Vanuit respect. En dit alles mag ik meemaken, door mijn werk. Door mijn zijn, door mijn enthousiasme, door het feit, dat ik aanhaak waar mogelijk. Interviews, films, presentaties, lezingen, leuk was, dat er vorige week bloemen werden bezorgd bij Yarden voor mij. Voor mijn bijdrage bij Windesheim, gaaf he. Ik vind het zo leuk, zo attent, hoe mensen blij zijn met je komst, je aanwezigheid aldaar. En hoe je hierdoor dan waardering krijgt. En nu...nu is het genoeg. Ik ga eens kijken of ik nog wat eten ga koken. Vanaf 00.00 uur moet ik nuchter zijn en blijven tot na de operatie. Dus nog even wat eten, een glas wijn en dan is het genoeg. Wordt vervolgd.

woensdag 23 november 2016

Ontmoeten....

Hoe leuk is het om steeds weer mensen te mogen ontmoeten, te mogen spreken. Of nog mooier, om mensen bij elkaar te brengen. En volgens mij doe ik dit in mijn leven. Ik verbind, ik stel voor, en ik probeer mensen met elkaar in contact te laten komen. Pijnlijk vind ik het dan soms om te zien, hoe dit soms niet lukt. Door invloeden van anderen, door het doen van een aanname, door keihard te oordelen, of door geen begrip voor elkaar te hebben. Ik zie mijn rol dan steeds als bruggenbouwer. Tussen de ene mens en de andere. Over het algemeen iets waar ik intens van kan genieten. Gisterenavond was ik bij mijn collega's in Den Haag, waar een volledige verbouwing op een van onze locaties gaat plaatsvinden. En verbouwen is veranderen, en veranderen doet zeer. Dat is algemeen bekend. Terwijl ik steeds probeer te bedenken, dat als er een deur achter je gesloten wordt, er voor je weer een nieuwe deur open zal gaan. En dat zal ook in Den Haag zo zijn. Een prachtige voorstelling, werkelijk zeer bijzonder, van Jan en Kiki Groenteman, Broertje Dood, voor een bomvolle zaal. Allemaal ondernemers, en relaties, en een enkele collega van Yarden. Ook een nieuwe vrijwilligster, Greet. Geweldig, een mooie verbinding weer, iemand vanuit mijn privé leven, die zich vanuit het hart aan Yarden wil verbinden. Op vrijwillige basis. Mooi. Ik zag gisteren John, mijn collega met wie ik op mocht trekken in Zuidoost, totdat hij als zelfstandig werkende franchiser verder ging in zijn leven. Ook Dennis van Meersorgh was er, en nog veel meer mensen. En in den Haag, worden wij altijd warm ontvangen door Mascha en haar team. Fijn, om zo met mensen samen te mogen werken. Vanmorgen thuis, straks naar Humanitas, jawel 5 jaar praten over verlies. Een prachtig project van Wouter, en Margo, samen met Humanitas. Het gaat over verbinden, initiatieven aan elkaar verbinden, en met elkaar proberen de wereld net iets mooier te maken. Maatschappelijk verantwoord bezig zijn, waardoor je probeert als mens, net dat ene steentje te verleggen in de rivier op aarde. Idealistisch? Jazeker. Meer dan dat. Maar dat geeft niet. Want als ik mijn idealisme zou verliezen, zou de wereld er voor mij een stuk minder mooi uitzien. Ik hou ervan, om te dromen, om ambities te hebben. Dit staat los van jaren, van leeftijd, van wat er al wel is, of nog niet. Een ambitie is voor mij een droom. En mijn droom probeer ik te realiseren, iedere keer maar weer. En langzaam aan, groeit er in mij een nieuwe droom. Een droom om bezig te zijn met mooie dingen. Met mensen die elkaar blij en gelukkig maken. In een omgeving, waar het gezellig is, waar warmte is, waar mensen blij worden. Om zomaar even te zijn. Meer zeg ik nog niet. Mijn droom begint zich te vormen in mij. Of deze uitkomt en waar, dat weet ik nog niet. Spannend idee wel vind ik. Vandaag, van alles geregeld, winterbanden, nespresso besteld, en straks naar Beuningen, omdat we daar de tweede kick off van '1 Yarden, Yarden nummer 1' mogen verzorgen. Met een prachtige groep collega's samen. Honderd Yardeniers bij elkaar. Hoe gaaf is dat? Dus wordt weer een hele late vanavond, want ik ben pas om half tien klaar in Beuningen. Tja...houden van je werk, is wel iets he...alle avonden zo ongeveer op pad. Maar morgen vroeg word ik even gered door het LUMC. Een voorgesprek voor de operatie, ja alweer. Wat een rommelig gedoe zeg, de opmars naar 30 november. Ongekend, heel veel afspraken, door elkaar heen. Steeds weer nieuwe data. Maar nu dan echt, morgen anesthesist, en 30 november operatie. Daarna een paar dagen slapen. Best wel fijn...zal ik wel aan toe zijn. Ik hoop op heel veel genieten vanavond met al mijn 99 andere collega's die hierbij aansluiten. Nu op pad, naar Amsterdam. Nog even tanken. Fijne dag. Liefs, van mij, ik ga vandaag hoop ik weer veel nieuwe collega's ontmoeten. Ik heb er zin in.

vrijdag 18 november 2016

Muziek luisteren....

Als je veel in de auto zit, zoals ik, en daarbij met regelmaat een paar uur er over doet, om thuis te komen bijvoorbeeld, dan is muziek zo geweldig fijn en relativerend. Zo kan ik genieten van de vele cd's (jawel  ouderwets) die ik nog in de auto heb. Mooie muziek, mijn muziek, een mengeling van opgenomen muziek ooit, door vrienden of mensen van het werk. Muziek draaien en even geen telefoon, is zo fijn. Een moment van bezinning, van rust, lekker meezingen, of het nu een gek nummer is, op de radio. Of zo'n mooie zanger als Leonard Cohen, mijn herinneringen aan vroeger, maar ook aan nu. Die stem, en al die liedjes die ik al jaren meezing. Heerlijk, het maakt me soms vrolijk, soms melancholiek, maar het maakt me vooral rustig. Nu luister ik naar een cd van een straatbandje uit Lissabon, die jongens speelden zo enthousiast met elkaar, allerlei heerlijke liedjes, bekend en minder bekend. Mensen stopten, het terras bomvol, en mensen gingen spontaan dansen. Geweldig, alleen al dat schouwspel. En het leuke is, dat deze muziek hier net zo fijn klinkt als daar...die stem, het beeld dat je erbij krijgt, heerlijk! Het weekend is begonnen, alhoewel weekend, want morgen is er een Ledenraad van de Vereniging in Almere en dat betekent vroeg weg weer, naar Almere en zo rond een uur of drie, half vier als het tegen zit weer thuis. Maar toch, de vrijdagavond is zo'n moment van even niets hoeven. Even lekker thuis komen, mooi glas wijn erbij en terugdenken aan deze intensieve week. Een mooie week, vandaag bij Windesheim in Zwolle, leuk en aansprekend, over talenten van mensen. Mocht ik samen met een erg aardige meneer een presentatie/lezing verzorgen. Leuk contact, inspirerende mensen. Zomaar weer een cadeautje en dus zomaar weer 'bedankt hiervoor'. Nu muziek, niet zoveel meer. Zondag weer een condoleance. Weer een vader van een kennis, die overleden is. Deze meneer woonde in dezelfde zorginstelling als de vader van Annemarie. Tja, die ouders, die ouderen toch, we verliezen er steeds meer helaas...gek gevoel. Oh ja. En duidelijkheid over de operatie, 30 november a.s. gaat het gebeuren. Fijn, dat ik nu een harde datum heb en die gekke groeiende bobbel eruit gaat. Weekend, genieten maar mensen! Storm op komst, geloof ik, dus doe voorzichtig.

dinsdag 15 november 2016

Ik voel me voldaan en gelukkig

En na vijf dagen in Lissabon, waar de zon scheen en het werkelijk heerlijk was, voel ik me voldaan en gelukkig. Zit ik in een heerlijke energie, en geniet ik van mijn werk, mijn team en alles wat daarbij komt kijken. Een soort vrijheidsgevoel maakt zich van me meester. Mooie momenten, leuke gesprekken, soms met een diepgang, die ik lang niet heb ervaren in mijn contacten met collega's. Analyserend, alsof je onderdeel van veel dingen uitmaakt, soms even een stap opzij kunt zetten en ondertussen scherp ziet, wat er om je heen aan het gebeuren is. Ik ben een mens, die heel erg leeft volgens mijn intuïtie en op basis van dit gevoel, mijn keuzes maak. En soms maakt ik, dat ik ruimte vraag voor mijzelf. Of afstand neem van een ander. Gevoelsmatig en toch met mijn volle verstand keuzes makend. En als ik terugdenk aan Lissabon, dan doe ik dit met een glimlach. Heerlijk om er samen even uit te zijn. Even te genieten van de mooie stad, het lopen over van die leuke steentjes, het beklimmen van honderden treden, het wandelen door mooie straatjes, het verdwalen in leuke wijkjes, en het rijden in prachtige trammetjes. Alert op zakkenrollers, met dank aan mijn collega Christel, waardoor je scherp oplet, ik altijd met mijn hand in mijn broekzak, en steeds maar zeggen tegen Annemarie 'let op je tas'. Niks gebeurd gelukkig. En dan kom je ergens een trap op, en dan kom je in een uitermate vriendelijke wijk, waar mensen in plaats van naambordjes foto's bij hun deuren hebben hangen, gemaakt door een vriendelijke, ik denk, Engelse fotografe die daar haar atelier heeft. Ik heb een tegeltje gekocht met een mooie foto van haar erop. En deze wijk staat bekend, om de verbinding, de saamhorigheid die hier heerst. En dit is voelbaar als je daar loopt. Vriendelijk, open en anders. Heerlijk. Ja Lissabon past mij wel, is weer zo'n jas, die aansluit bij hoe ik me voel. En een paar van deze dagen maken, dat ik weer dichtbij mezelf ben. En dit ook wil blijven. Maar ook dat ik feilloos voel, als anderen dit niet doen. Deze week is erg leuk. Morgen een spannende dag, meedoen met de verkiezing van het meest vitale bedrijf van Nederland, morgen met Pieter van den Hoogenband en nog wat bekende Nederlanders. Ik mag mee. Dan een ontmoeting met Karin Bloemen in een hotel in Amsterdam. Vrijdag spreken op een congres van een hogeschool in Zwolle. Leuk over talentontwikkeling, een week vol ontmoetingen en weer een week vol kansen. Wat heb ik toch een mooi leven, als je dit zo eens bekijkt. Geleidelijk aan verglijdt de maand november, en hoop ik ergens in december dat die bult eruit gesneden gaat worden. En zo langzaam ronden we dit drukke jaar af, twee banen bij Yarden, afscheid genomen van veel mensen helaas, van mensen van wie we houden. Alweer een jaar zonder mijn vader, hoe gek, een jaar zonder familie, oh nee niet helemaal waar, want Noor is er en ook mijn nicht Annemarie. Wat fijn. En hoe mooi is het om een schoonfamilie te hebben, die er gewoon is. Steeds maar weer. Lieve mensen, veel meer te melden heb ik niet. Tijd voor een Nespresso, met lekker water erbij. Heerlijk. Ik hoop dat iedereen een mooie rustige avond heeft. Ik voeg nog wat mooie foto's toe van Lissabon. Wat was het heerlijk.




woensdag 9 november 2016

Een regenachtige woensdagochtend in november

Tja en het weer symboliseert wel hoe ik me voel, als ik denk aan de nieuwe Amerikaanse president. Bijzonder, wat onvrede kan doen met mensen. En wat dan een uitkomst als deze gaat betekenen, kunnen we nu nog niet goed inschatten denk ik. Maar ondanks die regen, ondanks het feit, dat regen lastig is voor een brildrager, zit ik hier lekker thuis. Auto al gewassen, Annemarie in Leiden gebracht en de laatste boodschapjes gedaan. Straks nog tanken, Annemarie ophalen en richting Schiphol. Lissabon here we come, 18 graden ofzo, lekker de stad verkennen, even niks. Vanmorgen nog wat telefoontjes mogen beantwoorden. En nu luister ik naar heerlijke muziek, muziek die ik lekker kan meezingen, nu luister ik naar 'de zomer voorbij'. Van Nick en Simon, in deze in duet met Jan Smit. Ja ik weet het Jan Smit, veel vrienden van mij vinden dit vreselijk. Ik soms ook. En soms, vandaag dus, niet. Ik geniet gewoon van dit soort momenten, lekker hard meezingen, en simpelweg genieten. Zal ik ook wel van Pa van Loon hebben, bij hem draaiden we tenslotte als laatste liedje bij zijn afscheid 'als sterren aan de hemel staan'. Want dat ene liedje van Fransje Bauer, wilde hij toch wel horen. Is dat erg? Nee toch...
Voor mij, is dit de basis van alles. Gewoon maar mogen zijn wie je bent. Met alles wat daarbij hoort. Hoe fijn zou het leven zijn, als iedereen dit zou doen naar elkaar. Gewoon elkaar in zijn of haar waarde laten. Niet insinueren, niet lullen over elkaar, gewoon de dingen aangaan, zoals ze zijn. Luisteren naar je binnenste, en vanuit respect met de ander omgaan. Vandaag begint bij Yarden het programma '1 Yarden, Yarden nummer 1' de eerste kick off. Leuk, een programma waarbij we met elkaar aan het werk gaan, om de verwachting van onze klant, onze families, af te stemmen op wie we zijn als organisatie, wie we zijn als mens, en waar wij voor staan. Hoe doen we het met elkaar, en wat kunnen we nog verbeteren. Hoe kijken we naar elkaar? Ik ben heel benieuwd en vind het oprecht jammer, deze eerste sessie te moeten missen. Van de 10 kick offs maak ik er 6 mee, 5 als trainer, en 1 als deelnemer. En oh wat heb ik er een zin in. Echt!
Lieve mensen, ik weet het, ik kan in herhaling vallen, maar ik meen het oprecht, als ik zeg, dat ik geniet van alles wat er is. Van het leven, zoals ik het mag leven. Gisteren VVE gehad in Schoonhoven. Leuk mijn oude buren gezien, bijgepraat. Over het prachtige monumentale pand in de Koestraat. Ook weer zoiets moois, deze stad, een onderdeel van mijn bestaan. Bijzonder is, dat de laatste plaats waar ik ooit met mijn moeder was, was Schoonhoven. Bij hotel Belvedere zaten we op het terras aan de Lek. En dus zal Schoonhoven, altijd onderdeel zijn van mijn leven. Fijne dag allemaal...ondanks de regen, ondanks president Trump. Jammer ik had een vrouwelijke president van Amerika wel bijzonder gevonden. Ik vond het zo leuk te lezen, dat die oude dame van 94 zei 'dat zij zo trots was om nog op een vrouwelijke president te mogen stemmen'. Helaas...succes allemaal! En liefs van mij. Anita van Loon.

maandag 7 november 2016

Ouders

Vandaag zal de uitvaart zijn van de moeder van Jolanda. Jolanda is al een vriendinnetje van mij, sinds mijn 28e ofzo. Samen hebben wij gewerkt bij de voorloper van Connexxion in Boskoop, in Rotterdam, in Leiden. Een mooie tijd, en nog steeds goed bevriend. Ja haar moeder, nog niet zo lang geleden, mocht ik haar nog ontmoeten bij Jolanda thuis. Gezond, zelfstandig, een vrouw, die nog lang niet 'op het lijstje stond', zoals haar andere dochter José zou zeggen. En zomaar opeens, is het dan zover, herseninfarct, ziek worden en binnen een paar maanden is ook deze moeder, ook deze ouder, overleden. In deze fase in je leven, heb je veel uitvaarten, al mijn vrienden van mijn eigen leeftijd, die nog ouders hebben, nemen in deze fase afscheid van een vader, een moeder. En steeds weer sta je elkaar bij, op dit soort mooie momenten. Zo ook vandaag. Bij de concurrent, dat denk ik dan wel altijd...hier in Wassenaar. Ik loop daar rond, kijk daar rond met een andere blik. Maar dit terzijde. Ouders, de mensen die je gevormd hebben, die je zoveel hebben meegegeven, waar je nog dagelijks plezier of soms, last, van hebt. Ouders, hoe vaak in een verhaal refereer je niet aan je eigen jeugd, aan de boerderij in mijn geval, of aan iets dat mij daar aan doet terugdenken. Mijn ouders daar ben ik eeuwig trots op. Hun ruimdenkendheid, hun openhartigheid, hun gastvrijheid, maar vooral de liefde die zij mij hebben gegeven voor onze medemens. Het kunnen delen, het willen delen, en vooral de dienstbaarheid. Ik ben wel trots op mijn 'roots'. Op de humor, de ondeugd, op alles wat ik met en in mij meedraag. Pa en Ma van Loon, dank jullie wel. En vandaag zal Jolanda, met haar broer en zus, ook haar moeder bedanken, voor het leven dat zij hen gegeven heeft. Voor haar grote hart. En ik, ik zal Jolanda voorzichtig vast houden, gewoon als mens. Omdat het zo intens veel pijn doet, als je je opeens beseft, dat je geen kind meer bent, dat zowel je vader als je moeder niet meer hier in je dagelijks leven bij je is. Maar weet maar gewoon, zij zijn er ergens wel, op moeilijke momenten, voel je die hand, zie je die glimlach, en realiseer je je, ik ben jouw kind en dat, dat zal ik altijd zijn. Ongeacht wat Karin Bloemen zingt 'geen kind meer'. Volgens mij blijf je dat altijd, het kind van je ouders. Lief vriendinnetje van me, heel veel sterkte vandaag en vooral ook daarna, liefs van mij. Aniet

zondag 6 november 2016

Heerlijk in mijn veilige cocon...

Ken je dat gevoel, dat je zo vreselijk moe bent. En dat je dan niks wilt, alleen maar lekker zijn. Jezelf toestaan, weg te kruipen, achter je krant, in je muziek, in je veilige stoel. Welnu, zo eindigde voor mij deze prachtige week. Een intensieve week. Veel avonden weg, veel, heel veel laat thuis. Files, vergaderingen, ontmoetingen, kortom heel veel. En overwegend mooi, met af en toe iets om over na te denken. En dit maakte dat ik mij af heb gemeld voor een prachtig feest vrijdagavond, ik kon werkelijk niet meer. Niet aardig, niet lief naar deze mensen, maar voor mijzelf wel even heel goed. En dan is een avond thuis, zo zalig. Gewoon simpelweg the voice kijken. Spannender dan dat is het niet. En hoeft ook niet. Ik voel me zo veilig in deze cocon die Wassenaar heet. Heerlijk...de komende week, is een heel andere week. Het tegenovergestelde. Twee dagen werken, maar ook nog het afscheid nemen van de moeder van een vriendinnetje van mij. Gek, hoe afscheid nemen, steeds frequenter terug komt in ons leven. Ja het hoort bij deze leeftijd, al onze ouders gaan overlijden. Ingewikkeld hoor. Mensen met wie je zoveel hebt mogen delen. En stap voor stap verdwijnen deze mensen uit je aardse bestaan. Maar ook jongeren, ik denk aan de vriendin van een collega van me. Maar ook aan een goede vriendin van mijn broer. Allemaal in een week. En soms is het dan gewoonweg goed, om even pas op de plaats te maken. Stil te staan. Oh ja de komende week, lekker paar dagen naar Lissabon, 10 jaar getrouwd he...woensdagmiddag weg en zondagavond terug. Niks spannends, niks heftigs. Samen slenteren door een stad, temperatuur volgens mij IPhone rond de 20 graden, zon, af en toe een klein buitje, maar het ziet er goed uit. Ik heb er zin in. Heerlijk even vrij zijn. De komende maanden zijn nog erg vol, in de agenda althans. Veel brainstorm sessies, veel vergaderingen, trainingen, kortom druk. Dus het is goed om de batterij op te laden, zodat alles wat voor me ligt, goed zal gaan. Het is druk bij Yarden, er gebeurt veel. Zo gaan we starten met de kick off van '1 Yarden, Yarden nummer 1'. Een programma voor iedereen, die betrokken is bij Yarden. Een mooi programma, het gaat over jouzelf, jouw rol, jouw gedrag, het gaat over onze klanten, de reis die zij maken, het gaat over contact maken en het gaat over synergie met bedrijfsonderdelen. Tussendoor, gaan we nog aan de slag met vitaliteit en stem dus op ons, want wij willen het meest vitale bedrijf van Nederland zijn. Zou super mooi zijn. Ik mag mee naar de prijsuitreiking, ergens medio november, ook weer zo leuk. En weet je, en dit is wat mij bezig houdt, we zouden nog vitaler zijn, als we ook goed zorgen voor elkaar. Als we met elkaar in gesprek blijven, ook binnen Yarden. Als we proberen het met de ander, goed te doen. Elkaar te verstaan, elkaar te horen, elkaar te zien dan zou ons leven er nog veel leuker uit zien. Geloof me, dit is nog een soort van droom van mij. Om dit ook in mijn eigen leven, en met anderen, heel goed te doen. Dus daar hebben we nog wat te leren, echt. Terwijl ik dit onsamenhangende geheel opschrijf, luister ik naar heel oude muziek van Donna Hightower 'this world today is a mess'. Ik vond dit vroeger een prachtige zangeres, zo'n grote donkere dame, en zij bewoog zo sensueel mee op haar eigen muziek. Ik als meisje, was dan in de ban, van die stem, van die bewegingen en probeerde op mijn kamertje op Flakkee mee te zingen, als ik alleen was. Heerlijk, beetje ruig, beetje meebewegen, schudden met alles, wat er toen nog niet was. Mooie herinnering. Gek, hoe je terug gaat in de tijd, en steeds meer praat over vroeger, volgens mij ben ik dus een beetje oud aan het worden. Heerlijk. Morgen komt Wouter, vind ik wel fijn. Eens in alle rust lekker doorpraten met hem. Ik heb al een prachtige bekroonde bordeaux voor hem uitgezocht. Mag hij meenemen naar huis. Voor bij zijn houtkachel, samen met zijn vrouw. Ik vind wijn geven aan mensen, echt heerlijk. Het samen delen en samen genieten. Voor nu, een mooie zondag, ik ga me netjes maken, voor de condoleance van Jolanda's moeder. En daarna naar den Haag, de Kunstkring, een prachtig boek, van Inge Tielman, zal onthuld worden in een feestelijk omgeving. Mooie woorden horen en genieten van de mensen om je heen. Een mooie rustige zondag gewenst. Lieve groet, Anita