Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zondag 29 januari 2012

Trouw blijven aan jezelf....

En vandaag las ik 'Alle wegen die wegvoeren van wat je bent, leiden tot verwarring en wanhoop'. Een citaat uit een boekje dat ik gekregen heb van Annemarie's vader. Een boekje waarvan hij zei 'ik denk wel dat dit boekje je zal aanspreken'. Mooi he. En het is zo waar. Soms wil ik dingen doen, omdat het zo hoort, of omdat men dit van mij verwacht. En achteraf voelt dat niet goed. Doet me zo denken aan vroeger. Toen trok ik af en toe een jurk aan, omdat mijn moeder dit wel fijn vond. Zo was ik wellicht dat meisje, waar zij op gehoopt had. En ja, is was een meisje en ja, ik zag eruit als een meisje, maar ik gedroeg me niet als een meisje en vond dat rokje verrekte onhandig. En eigenlijk voelde ik me totaal ongelukkig in dat rokje. Ik had maar steeds het gevoel dat het niet klopte. En op enig moment in mijn leven, heb ik rokjes vaarwel gezegd. En vorig jaar bij Yarden, pasten wij ons nieuwe uniform. En toen heb ik voor de grap een rokje gepast...en toen ik mijzelf in de spiegel zag, moest ik grinniken en aan mijn moeder denken. Want wat zou zij dit leuk hebben gevonden, haar dochter in een rokje, met een shawltje en een blouse. Keurig bijna. En als ik nu in mijn favoriete zwarte leren Gerry Weber jasje loop, waar mensen me in uit kunnen tekenen, dan ben ik zo blij als een kind. Want dit ben ik. Het liefst met een coltrui, een zwarte of grijze, of soms (doe eens gek) een paarse. Meer niet. Ik wil trouw blijven aan mijzelf. Ook in dit opzicht. Lastig soms voor mijn wereld om me heen. Maar t werkt niet. Zo ook merk ik dit met de waarden waar ik voor sta in het leven. En respect, integriteit en zorgen voor de ander, zijn waarden die bovenaan staan. En lastig vind ik dan als mensen, of kinderen, niet respectvol zijn. In woorden en daden. Dat raakt me nu meer dan ooit. Zou dat ouder worden heten? Zou dat mijn leeftijd zijn. Ook op dit punt weer, moet ik denken aan mijn moeder, aan vroeger bij ons thuis. En ben ik zo blij hiermee. Zo dankbaar dat dit mijn basis is. Mijn zijn. Welnu, het is tijd om te stoppen. Lekker vroeg naar bed, tv kijken in bed. Ik heb er zin in. Dag, liefs, Anita....