Ken je dat gevoel. Je wilt buiten zijn en eigenlijk is het te koud. Ik zit nu al heel vroeg aan de tafel buiten op het terras, met een dikke shawl om, te genieten van de vogels, de stilte en van Teun die gewoon weer even lekker stout is. Al gewandeld met Teun en geprobeerd de lessen die ik krijg van Annemarie, over het opvoeden van een ondeugende lieve hond, zo goed mogelijk door te voeren. Het dorp ontwaakt, een vrachtwagen die stil staat, een auto, een moeder die zich klaar maakt, om haar kinderen voor te bereiden op een schooldag. En ik, met een Nespresso buiten. Zomaar om nog even te genieten voordat we weer massaal naar binnen gaan, de kou is al voelbaar, en maart roert zijn staart. Het is vandaag 30 maart 2022. Alweer drie volle maanden achter de rug van het jaar 2022. Mijn tuin, onze tuin staat bomvol prachtige tulpen, narcissen, blauwe druifjes, hyacinten en de magnolia bloeit al volop. Kleur, vrolijkheid, en de klimhortensia, zit bomvol knoppen, zo ook de eikenbladhortensia, groentinten tuimelen over elkaar heen. En ik, ik geniet ervan. De juttepeer van meneer pastoor uit 1853, althans zo zeggen de verhalen, staat mooi in bloei, en zilverberk is mooi groen. Mijn kasje vol met bloemenzaden, laat van alles zien, en ik wacht nog even met de dahlia's en canna's. Zo lijkt het net alsof ik een soort van Hendrik Jan de tuinman ben. Maar ik merk wel, dat ik er verstand van begin te krijgen. Ik denk groep 3 ongeveer, maar er zit vordering in. Vrienden van mij hebben echt verstand van tuinen, en ik kan hen af en toe om raad vragen. Bij het snoeien, wat doe je wel en wat doe je niet. Heerlijk is dat. En ondertussen is het ook ervaringen opdoen. Als ik zie hoe ik onze tuin heb laten veranderen en hoe mooi en rijk deze nu al is. Heerlijk.
Het jaar 2022 is een raar jaar. Oorlog, verlies, persoonlijk verlies, nieuwe ontmoetingen, bestuurlijke rollen wellicht, nieuwe uitdagingen bij de Uitvaartstichting, ziekte, Corona en de besmettingen, krijg ik mijn bezetting rond, nieuwe coachtrajecten, littekens en zoeken naar balans in dit alles. Het lijkt wel alsof Corona ook met mensen veel gedaan heeft, we zijn teruggeworpen op onszelf. We zoeken naar verbinding of houvast en weten niet zo goed hoe. Op een feestje krijg je van alles, een hand, een voorzichtige omhelzing, een boks, een groet, een zwaai, we doen maar wat en weten het niet. Na een vergadering krijg je berichtjes 'u was eergisteren langer dan 15 minuten met iemand samen die corona heeft' en dan test je jezelf maar weer. Gek, als je het nog niet hebt gehad die besmetting. Energieprijzen die omhoog schieten, bizar. En in dit jaar, waar ik 63 mag worden, stoppen vrienden en bekenden al met werken, zijn mensen al met vervroegd pensioen gegaan of aan het gaan. En als ik daaraan denk, dan ben ik blij, nog een jaar of vijf te mogen werken, bij de Uitvaartstichting in Hilversum. Omdat er nog zoveel moois te doen is. Omdat er nog zoveel uitdagingen zijn. Omdat we nog lang niet klaar zijn. Omdat er nog veel meer gebruik gemaakt moet worden van de Bosdrift, en van al het moois dat bij ons is. Gek, hoe ieder jaar weer, mensen je ontvallen, en ook hoe generaties doorschuiven. Mijn ouders, mijn ooms en tantes, wij zijn nu de senioren, de vergrijzende generatie. Eng ook wel een beetje, soms dan.
En ondertussen gebeurt er best ook veel met mijzelf. Ik coach af en toe wat jonge mensen, zie hun uitdagingen en verwonder me met regelmaat. Ik ben gevraagd voor een aantal besturen of stuurgroepen en ik maak keuzes, wat wil ik wel en wat wil ik niet. Ik mag dagvoorzitter zijn voor een congres, ik mag interviewer zijn. En ik mag nog steeds directeur zijn in Hilversum. En daarnaast wil ik een goede partner zijn, een leuke vrouw en een goede vriendin. En als ik dan in mijn eigen leven, verlies ervaar, dan komt dat harder binnen dan ooit. Omdat het me doet beseffen, hoeveel verlies ik al heb gehad, dichtbij, mensen van wie ik hou, of mensen die me dierbaar zijn, vrienden en vriendinnen. En dan koester ik wat er is. Hoe weinig ik soms mijn vrienden ook zie. Ik hou zoveel van ze. Ik ben zo gelukkig met alles en iedereen in mijn leven. Ik ervaar mijn eigen rijkdom. En ik kom mezelf ook tegen. Ik stel mezelf van die reflectievragen 'doe ik het goed' ik voel me soms eenzaam in mijn rol. Een rol, die weinig ruimte geeft om te sparren. Een rol, die klein lijkt maar veelomvattend is. En hoe fijn is het dan om samen met een andere directeur van een andere begraafplaats rond te rijden in een golfcar, en te praten over mogelijkheden, nieuwe kansen en uitdagingen. Want ik realiseer me, dat ik dit mis. Het delen en praten over mijn eigen rol. Mijn eigen werk. En daar gebruik ik dan mijn netwerk voor. De mensen uit de branche, met wie ik kan sparren. En met mijn vrienden praat ik over hun leven, hun emoties en hun verdriet. En ik realiseer me, dat ik niet zo goed praat over mijn pijn. Mijn eigen pijn. Die er is, ja ook ik heb soms een thema, een vraagstuk. En dan ben ik blij, als ik dit hier thuis deel. Als ik erover praat met een goede vriendin. Of als ik erover schrijf, zoals nu.
En terwijl Teun me terugroept naar het leven van nu, naar vandaag. En hij probeert violen te eten, met een kwispelende staart, geniet ik nog even van mijn Nespresso. En de krant, en alles om me heen. En verheug ik me op een lang weekend vrij, lekker even erop uit. Heerlijk. Dag, een fijne dag allemaal. Zorg goed voor jezelf en voor die ander. Heb lief!
