En op deze mooie zaterdagmorgen, mocht ik Suzanne naar Schiphol brengen, de cabrio open en daar gingen we dan, lekker samen, haren (grijze haren) in de wind. Samen genieten...en daarna mijn rondje door het dorp, de bloemist, de bakker, de slager, de boekwinkel en nu mijn Nespresso en de blog. Heerlijk...en terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me zo, dat er in sommige huizen een andere beleving is van geluk. Het afscheid van een man van een goede collega afgelopen week, deed me dit maar weer eens beseffen. Midden in het leven staand, ziek worden, en binnen een paar maanden weg zijn hier. En toen ik gisteren Maarten van der Weiden zag, die zwemmer, die de ene prestatie na de andere weg zwemt, met als doel nog meer onderzoek naar kanker mogelijk te maken, toen realiseerde ik me weer, hoe hard dit nodig is. Geld om deze vreselijke ziekte, die toch zovelen treft, steeds maar weer, te bestrijden. En zo zijn er veel meer ziektes, denk aan ALS, Alzheimer, pffft...ja op dit soort momenten kun je niet kiezen, is er een hogere macht, die voor jou gekozen heeft. Ik begrijp hier nog steeds niks van. Als er een hogere macht is, waarom gebeurt dit dan, met die enorme regelmaat? En terwijl ik dit schrijf luister ik naar Ludovico Einaudi, prachtige pianomuziek. Met dank aan Ivo op tv gisteren, staat deze man nu weer in mijn playlist...geweldig. De rust overvalt je, praten hoeft even niet. En geniet ik, van dit soort momenten. Even niks, alleen jezelf, de muziek, de krant. Het leven komt voorbij in de meest pure vorm. En terwijl het nummer A fuoco (de focus) klinkt, blijf ik dromen over mezelf, die ooit prachtig piano speelt. En terwijl ik dit maar op blijf schrijven, moet ik lachen. Want wanneer dit zal gebeuren, nodig ik jullie uit. Want dan geef ik een feest. Ik en piano spelen. Drie noten, een klein liedje en het stopt alweer. Maar het lijkt me zo geweldig, zo rustgevend ook. Heerlijk. Nu geniet ik maar van Ludovico. Fijn. Afgelopen week lagen we in bed tv te kijken en toen zagen we het prachtige fietspad bij San Remo, zo leuk, als je dan de mooie plekjes herkent, waar je samen gefietst hebt. Heerlijk, echt heerlijk is het daar. En vanmorgen in de cabrio, zei ik tegen Suus 'waar rijden we naar toe'. Het voelt alsof de vrijheid voor me ligt. Buiten zijn, de wind door je haren. De fiets weer op, kop in de wind. Ruimte in mijn hoofd en hart. Hoe fijn is dat. Ja dat is het...ruimte in mijn hoofd en hart. Ruimte om te creëren, te genieten, stil te staan. Geen paniek, aandacht voor elkaar. Geen zorgen, ja natuurlijk altijd zijn er zorgen, dat de mensen van wie je zielsveel houdt, dichtbij je blijven, niet ziek worden, nog lang leven enzo. En het gemis, van al die prachtige mensen. Maar die draag ik mee in mijn hart. Vanavond mijn eerbetoon aan Papa en een beetje aan Mama van Loon. Nu even met een hoofdletter geschreven, omdat zij mij zoveel hebben gegeven. Hebben aangereikt, en mij de ruimte hebben geboden om te mogen worden wie ik ben. Dankbaarheid en liefde overheerst. Vanavond 18.10 (ja het begint eerder) op NPO2. Ik zal wel emotioneel zijn denk ik, juist omdat ik zo ongekend veel van deze mensen hou. En hen zo intens kan missen. Mijn vader, zo zei ik gisteren tegen Leo, was mijn grootste vriend. Is mijn grootste vriend. Altijd weer. Dag!
