Een bijna spirituele titel. Op deze mooie woensdagochtend, waar de zon al heerlijk schijnt, zomaar een blog. Na een meer dan intensief weekend en al weer halverwege de week, de tijd gaat zo snel, juli glimlacht al op afstand. Een Raad van Toezicht op vrijdagochtend, en al met al veel indrukwekkende momenten. De fles wijn, uit Piëmonte, de vast aanstelling als directeur van Uitvaartstichting Hilversum en dan een tocht door het Westland, met een schitterende sloep, vertrekkend vanuit Maasland. Prachtig, met Hans en Jacqueline, een dag vol gouden momenten en zoveel indrukken. Die titel komt uit een kerkje in Schipluiden volgens mij, Op Hodenpijl. Toen ik dat kerkje binnenkwam stond er een bordje - 'dit kerkje heeft godsdienst ingeruild voor licht en liefde'. Prachtig toch...licht en liefde. Een kerkje waar je kunt exposeren, vergaderen, samenkomen, vol met mooie engeltjes. Echt heel bijzonder. Ook een kerkje om afscheid te nemen, mooi hoe ik steeds bij bijzondere plekken denk, hoe mooi een afscheid daar zou kunnen zijn. En nu op mijn vrije woensdag, onder de parasol in de tuin, mijn Nespresso dichtbij, luisteren naar al die vogeltjes, die in onze tuin aanwezig zijn.
Zodra het gras wat droger is, ga ik gelijk maaien. En dan, even heerlijk lezen in de zon. De tuinsproeier op afstand, want die zal ik nodig hebben. Ik ben niet meer zo iemand, die vooral bruin wil worden. Ik wil vooral buiten zijn, in deze tuin is altijd iets te doen. De dahlia's komen uit. Prachtig, bijna fier, witachtig en ondertussen is er een mooie witte vlinder, die me omringt. Zal mijn vader wel zijn, ha ha..hij is er volgens mij altijd. Heel dichtbij...ik lees net in een blad, dat zestigers gelukkiger zijn dan vijftigers. Ik voelde me altijd wel heel gelukkig merk ik. Maar ik realiseer me wel, dat er nu iets van me af gevallen is. Nu ik bijna 61 ben, gek he...ik voel dat ik me niet meer zo wil laten zien of hoef te laten zien. Ik wil er gewoon toe doen. Meer niet. En als mensen me niet aardig vinden, of me niet willen, dan is het ook goed. Het voelt als een vorm van loslaten, een vorm van rust. En die rust, gecombineerd met dit leven hier en mijn leven in Hilversum, is de perfecte match. Het klopt. Alles klopt. En dat ervaren, dat voelen, dat is de grootste rijkdom die een mens hebben kan. En ja als alles klopt, dan hoort daar absoluut gezondheid bij, en liefde, en geluk, en vriendschap. En ja, als ik dan met mijn vriendinnetje in Wassenaar een ochtend app-contact heb, en weet dat zij binnenkort weer komt logeren, dan klopt dat ook. Dichtbij zijn heeft soms niets met afstand te maken. Hier in Nieuw-Vossemeer wonen, voelt alsof ook vriendschappen anders zijn, intenser bijna. Je ziet elkaar niet zo vaak, maar het is goed zoals het is. En als je elkaar ziet, is er tijd, en rust, om samen te zijn. In datzelfde kerkje hing een tekst 'leef het leven waarvoor je geboren bent'. En die tekst doet me wel nadenken over mijn eigen leven. Ik heb het gevoel, en dat heeft ook te maken met het gevoel dat alles klopt, alsof alles op zijn plaats is gevallen. En bij dit gevoel hoort ook het missen. Want ja, ik mis soms wel heel erg mensen, die niet meer bij me zijn in dit leven. Laatst zei ik nog tegen Annemarie, toen ik een beeldje zag staan dat ik ooit in Schoonhoven van Evelien heb gekregen 'en Evelien is er ook bij'. En degene die ik het meest mis in mijn leven, dat weet iedereen, dat is mijn vader. Mijn grote vriend. Gisteren liep ik met Gert-Jan over de begraafplaats Bosdrift en toen kwam hij zijn opa tegen, meneer zat te lezen op een bankje. En later in de auto, leuk Gert-Jan rijdt mij altijd rond in mijn cabrio, hij met zo'n hippe zonnebril op, en ik als oude dame zit er naast, ik grinnik terwijl ik dit schrijf...zei ik 'fijn he...als je familie zo dichtbij is'. En op dit soort momenten realiseer ik me, dat mijn familie niet meer hier dichtbij me is. En later in de auto voer ik een gesprek in stilte met mijn vader. Over hoe het gaat. En ik weet zeker, dat hij glimlacht, steeds maar weer naar me glimlacht. En ik, ik ben dan eventjes dat kleine meisje, achterop die fiets bij haar vader. Haar houvast. En altijd zal hij mijn houvast zijn. En ook dit gevoel klopt.
Op deze foto ben ik een jaar of 20 denk ik. En zit ik achterop de fiets bij mijn vader op de boerderij. Ik woonde toen in Bezuidenhout, had net op mijn 19e mijn eerste eigen huis gekocht. In de van Lansbergestraat 44. Bijzonder, als ik bij Hans en Ria ben, die wonen daar vlakbij, dan kijk ik wel eens naar deze straat, dit huis en realiseer ik me, dat hier veel gebeurd is. Dat hier mijn volwassen leven begon. Hier werd ik verliefd, hier heb ik in totaal 9 jaar gewoond. Hier heb ik geleerd, zoveel geleerd. Tijdens onze prachtige vaartocht afgelopen zaterdag, zag ik ook een schitterende tekst op een gebouw 'gaat niet bestaat niet'. En Hans zei, 'dat is echt een typische tekst voor het Westland'. En volgens mij is dat een typische tekst, voor optimisten zoals ik en hij. Voor mensen, die best wat hebben meegemaakt in het leven, en steeds weer opstaan en verdergaan. Voor mensen die denken in mogelijkheden en kansen. Voor de bouwers onder ons, voor de knokkers, en ik reken mezelf tot die categorie mensen. En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat er wel een beetje geluk bij moet komen, om uiteindelijk weer door te kunnen gaan. Want soms heb je pech. En ik heb helaas genoeg mensen om me heen, die pech hebben, pure pech, door ziekte, ellende, gedoe, banen wellicht. Dus 'gaat niet bestaat niet' tja, daar kunnen we wel een avond over vullen. Hoe dit dan zit. En dan zorg ik voor de wijn, ha ha en mijn vader glimlacht en is er bij, dat weet ik nu al! De merel hupt een beetje door het gras, eet lekker wormen, en de poes ligt onder de eikenbladhortensia en vindt het wel goed zo. En ik, ik neem nog een Nespresso en ga dan het gras maaien, voor de temperatuur nog hoger wordt. Het is nu al 27 graden, wat een rijkdom. Heerlijk....ik glimlach, want na het maaien, piep ik wel anders... heb een mooie dag! Vol licht en liefde...
