Bezinnen

Ken je dat, zomaar stil willen zijn. Niets meer hoeven en willen. De nieuwsbrief van het Hospice uit Wassenaar lezen en je realiseren, dat er zoveel mooie dingen zijn in je leven, die dierbaar en bijzonder zijn. Welnu, daar ben ik nu, op dat punt. Een paar dagen vrij, om te gaan fietsen lekker met mijn nicht. Om die witte kleur van mijn gezicht weg te krijgen en mijn lijf weer wat beweging te geven. De fiets op, de duinen in, de polders in en ervaren, hoe fijn het buiten is. En ik ga nu iets opbiechten, iets, dat ik nooit doe, nooit, omdat het zo dichtbij mezelf is. En misschien wel omdat mensen het vreemd vinden, of vaag, of zweverig. Welnu, dat mag allemaal zijn. Ik heb van Annemarie een prachtig stel kaarten gekregen. Inner Compass. Ik had hierover gelezen in een magazine en alleen al de vormgeving is prachtig, eenvoudig en basic. En zo af en toe trek ik een kaart. En dat deed ik vanmorgen weer. En jawel vanmorgen trok ik de kaart - wijsheid - met deze omschrijving : 'Deze kaart verschijnt om je te wijzen op de toegang die je hebt tot universele wijsheid. Die wijsheid is er namelijk altijd en overal, in de kosmos, maar ook in jou. Je herkent het als een krachtig gevoel van weten wat goed voor je is. Het systeem drukt op de juiste, voor jou herkenbare knoppen, zodat je alert bent voor wat het te zeggen heeft. Het weet als het ware, wat jij nodig hebt. Alle potentie is er al. Ook in jou huist een innerlijk weten, dat altijd tot je beschikking staat en wat je steeds beter leert kennen. Luister naar je innerlijke stem, ongehinderd door hoop, beperkende overtuigingen of wat je omgeving van je denkt en laat je de weg wijzen, die aansluit bij jouw blauwdruk. Wanneer je voelt dat het klopt, gaat het over in een innerlijk weten. Op deze manier ben je zelf de beste goeroe die je je maar wensen kunt.' Het bijzondere is, dat ik vorige week ook al deze kaart heb getrokken. Nu er maar eens iets mee doen dan... Lieve mensen, er is een heel bijzondere rust over mij gekomen. Een soort van weten. En terwijl ik dit schrijf, heb ik werkelijk geen enkel idee, waar dit heen gaat, dit weten van mij. Maar het komt goed. Gisterenavond was ik met mijn vriendin Jolanda, uit Kortgene, in Goes bij een prachtige avond van Vereniging Yarden. Op een super mooie locatie Slot Oostende, en met een zaal van ca. 60 mensen. Goed vol. Yarden en de dood bespreekbaar maken. Luisteren naar muziek, mooie stemmen en daarna mooi napraten met bijzondere mensen. Ik heb genoten. En vooral ook genoten van het samenzijn met Jolanda. Vroeger zei ik altijd 'Jolanda van Cees' maar nu zeg ik Jolanda. Want Cees is mijn vriend en Jolanda mijn vriendin. Ik wil mensen zien als mens, als individu, als eigenzinnig wezen. En met Jolanda was het goed samenzijn. Af en toe bij een muziek stuk als 'let it be' pakte ik even haar been of hand vast. Gewoon om haar te laten voelen, dat ik er ben voor haar. Altijd zal zijn voor haar.

Mooi he...deze locatie in het hartje van Goes? Lieve mensen tijd om mijn fiets klaar te gaan maken. In te gaan rijden, een ritje door de duinen naar Katwijk, of Noordwijk, ik zie wel. Heerlijk, ik kan me verheugen hierop. Ik ben gewoon een paar dagen uit de lucht. En ik verheug me erop...geniet, van de zon, de stilte, de rust, van elkaar, van jezelf...

Zomaar een week in juni 2018....

ken je dat, je komt thuis en er ligt een cadeautje voor je. Zomaar. Als dank voor de vriendschap, een prachtig boek, van Jesse van Muylwijck, met daarin speciaal voor jou, voorin dit boek, een cartoon gemaakt. Hoe gaaf is dit! Dankbaarheid. Mijn thema in het leven, zoals onze ouders altijd zeiden 'wie goed doet, goed ontmoet' en meer van dit soort wijsheden. Maar ook 'je geeft niet om te ontvangen'. En op de een of andere manier, voel ik me rijker dan de koning, of een koning. Rijk, doordat ik zoveel prachtige momenten mag beleven. Week in, week uit, week op, week af. En ja, ook frustraties en vervelende dingen, maar die verbleken bij al die prachtige ontmoetingen. En ik zei het vrijdag nog tegen Razan, toen ze bij me in de auto zat, 'luister naar je intuitie, zij wijst je de weg'. En zo geldt dit ook voor mijzelf. Deze week, was ik moe, ongekend moe. Van alles, waar ik al eerder over schreef. Als je van harmonie houdt, zoals ik, dan zijn dit barre tijden. Maar ook was het een week, waarin ik een prachtig teamoverleg had, met mijn team hier in Wassenaar. Waar wij met zijn zessen getuige mochten zijn, van een schitterend optreden van Joke Bruijs en the North Sea Jazz Big Band van Frits Landesbergen, bij Mila op het terras. Geweldig.

Hier zie je ons allemaal. Met allerlei heerlijkheden als pasta met verse Parmezaanse kaas en prachtige truffel erbij. Je voelt en ziet de sfeer. En hoe fijn, dat we dit ook hebben met elkaar. Genieten in optima forma. Samen optrekken. Dus ook dit was weer zo'n avond, waar we goede plannen maakten. Ons voorbereiden op alles wat komen gaat. En deze week, was daar ook een prachtige bijeenkomst over diversiteit bij Yarden. Waar ik samen met Dave en Ron, het woord mocht nemen en in gesprek mocht zijn met allerlei 'vrienden van Yarden'. Prachtig, en ondertussen werd ik gefilmd door Paul Rigter. Onze documentaire, die nog steeds doorloopt en waarvoor ik nog steeds gefilmd mag worden. Keer op keer. Indrukwekkend, want toen ik vooraf gaand aan deze bijeenkomst een gesprek had met Paul, een interview voor de film, toen zei ik 'dat ik niet zo goed in mijn vel zit op dit moment' en Paul vond dit wel eens goed. Want altijd ben ik zo constructief en opgeruimd volgens hem. Maar weet je, als ik een keer chagerijnig ben, duurt dat hooguit een half uur. Dan is het weer voorbij, dan is het weer weg. En dat was ook zo, deze keer. Het mooie vind ik van dit soort ontmoetingen, met allerlei mensen, die ik heb mogen ontmoeten de afgelopen jaren, op mijn reis door Amsterdam Zuidoost, dat er een prachtige verbinding is ontstaan, van waaruit we nu bij Yarden verder kunnen. Verder kunnen op weg naar de realisatie van Amsterdam Zuidoost. En als klap op de vuurpijl hadden we gisteren in hotel 50/50 Belmont van het Leger des Heils onze proeverij. Een soort probeersel vanuit het team, om aan onze vrijwilligers die zich bezig houden met het organiseren van activiteiten voor Vereniging Yarden in het hele land, te laten zien welke mogelijk nieuwe activiteiten zij kunnen agenderen voor 2019.

Wouter fungeerde als geluidsman. Edward schonk de koffie, Tom was privé chauffeur, Natasja en Renata deden zoveel dingen tegelijk, en ik, ik mocht de dag aankondigen. Prachtig, indrukwekkend en mooi. Steeds weer nam iemand je mee in zijn verhaal over het leven, over afscheid nemen en verlies. Soms vanuit de praktische kant, soms emotievol, soms wat meer op afstand, maar wat een intensiteit. En toen ik naar huis reed, voelde ik mijn rug, mijn been, mijn hele lijf, maar was ik moe en voldaan. Gisterenavond thuis, genoot ik na, met een glas wijn, en realiseerde ik me dat deze week een rollercoster was, van ingewikkelde thema's, doorspekt met prachtige ontmoetingen. En toen ik gisteren al die mooie vrijwilligers mocht ontmoeten, en begroeten, toen realiseerde ik me hoe ik verbonden ben met hen. Pffftt. best ingewikkeld dit te voelen. Ik voel me zo verbonden, met alles wat er is. En toch voel ik me meer en meer alleen. Gek, hoe je dit kunt voelen, temidden van al die warmte. Ja soms kan ik dat gevoel van 'alleen zijn' even wegduwen. Dan is het er niet. Net zoals zaterdag, gisteren dus. Want dan doe je waar je voor gekomen bent, waar je rol voor staat. En zo vaak de laatste tijd, word ik hiervan afgeleid. Door allerlei beslommeringen, waar ik zelf geen invloed op heb. Maar die me zorgen baren. Ik spreek in vage termen, want het is zo onderhuids en achter de schermen. Maar het is er zo. Dus ben ik dankbaar maar weer, voor al die prachtige momenten. Voor die schitterende cartoon, speciaal voor mij. Voor al die mooie mensen, dichtbij en verder weg. In het zicht en uit het zicht. In het licht en uit het licht (ik vond dit wel leuk, het klinkt zo lekker deze zin). Nu, straks een lunch bij Rachel in de tuin. Fijn, met mooie mensen en jazz het op terras, een feestje, zoals het leven voor mij zo vaak een feestje is. Een app van mijn vriendin Jolanda, die zich zorgen maakt over mij, mijn been. Gisteren Chantal, die mij uit de auto nog even aansprak en vroeg naar mijn been. Tja, mijn been, soms slapeloze nachten. Derck, de voorzitter, die er naar vroeg vrijdag. Ja ik weet het even niet, en wil er ook niet over zeuren. Het lijkt zoiets onbenulligs, bij al die andere verhalen, van mensen met verlies. Met angst, angst om hun dierbare te verliezen, of wat dan ook. Dus dat been, dat zit er nog, en ik weet het niet. Het gaat wel, gisteren avond niet. Nu weer wel, ach...het is zondag, de zon schijnt. Volgend weekend, donderdag al, komt mijn nicht en gaan we fietsen, door de schitterende omgeving hier. Heerlijk...veel liefs van mij. En dank je wel, ook al heb ik het niet over jou gehad, of over jou. Dank je wel voor dit mooie leven. Ik hou er zo van...volgens mij een tekst van een liedje. Ik denk aan het lied van Loes - ik heb genoten gezongen door Guus - ja lieve mensen, ik heb genoten, het was een meer dan indrukwekkende week. Liefs, van mij, Anita

Vaderdag zondag 17 juni 2019

Goedemorgen allemaal! Het is vandaag Vaderdag, en ik ga in gedachten, zo dadelijk de auto in, op weg naar mijn vader. Ik zou hem verwennen met een mooie fles wijn, een heerlijk geurtje, maar vooral zou ik zomaar simpel hand en hand met hem zitten. En ik zou met hem praten, over wat er allemaal met mij gebeurt op dit moment. Hoe ik me voel, ik zou hem geruststellen en zeggen, dat ik gelukkig ben en gezond. Want daar zat altijd zijn grootste zorg, of ik gelukkig ben met Annemarie (waar hij dol op is, was) en of ik gezond ben (want hij was 'als de dood' voor het feit, dat ik ooit zomaar kanker kreeg en heel ziek werd, oh wat was hij bang dat deze rotziekte ooit weer terug zou komen). En als hij eenmaal gerustgesteld zou zijn, dat dit allemaal okay is, dan zou ik met hem in gesprek gaan. En in gedachten voer ik vaak gesprekken met hem. Over hoe het met mij is, hoe ik me iedere dag weer voel. En nee, geen zorgen, ik ben niet depressief. Ik ben een super opgewekt mens, maar soms zijn er dingen in het leven, waar ik moeite mee heb. En een van die dingen is, hoe wij mensen het leven met elkaar leven. Hoe we samenwerken, hoe we vanuit integriteit, met elkaar bezig zijn. En als dit soort dingen niet kloppen, als het hier ergens een beetje gaat schuren, dan schuurt het ook in mij. Dan ga ik slechter slapen, ga ik piekeren in de auto. En ik ken mezelf, dan word ik intens moe. Dan wil ik eigenlijk een ding en dat is slapen. En dan slaap ik overdag, omdat ik het in de nacht niet kan. De nachten lijken dan lang en stil. En eenzaam soms, terwijl ik echt niet eenzaam ben. Ik voel me omringd, door een lieve groep mensen, trouwe vrienden, mensen die al heel lang bij me zijn. Ik heb het al eerder gezegd, vriendschappen van 40 jaar, 30 jaar en ga zo maar door. Trouwe zielen, die altijd ergens bij me in de buurt zijn. Soms wat verder weg, soms dichterbij. Dus als je mijn kaarten nu legt, en dat hebben we gisteren gedaan op het terras bij Mila, dan liggen mijn kaarten best goed. En dus sta ik open voor alles wat voor mij ligt. Gisteren hadden we de voor leden toegankelijke ledenraadsvergadering in Almere bij van der Valk. Het leuke was, dat ik op weg naar van der Valk, in onze cabrio voor Ron, mijn directeur uitreed. En we belden elkaar. Hoe fijn is dat altijd. Deze telefoongesprekken zijn waardevol, grappig ik open rijdend, Ron in zijn knalblauwe Volvo achter me aan, op weg naar van der Valk. Ron gaat daar altijd een yoghurt eten met fruit, ik had een vroege bijeenkomst en aansluitend de Ledenraad en ook daar zitten we weer naast elkaar. Leuk, deze keer met publiek. Sabrina, Serge, Edward, Wouter, Jeannet, en nog veel meer gasten in de zaal. Afscheid van Ledenraadsleden en verwelkomen van nieuwe Ledenraadsleden. Vragen beantwoorden, soms niet goed luisteren, doordat ik met Ron zat te kletsen, ach, het was goed. Maar nog leuker is het, dat op deze openbare bijeenkomst wij altijd een gast in ons midden hebben en deze keer was dit Jitske Kramer. Ik heb Jitske ontmoet, en haar lezing is inspirerend en bijzonder. En het publiek was laaiend enthousiast. Fijn en leuk. En ik geloof zomaar, dat Jitske uitgenodigd wordt bij veel bedrijven weer, na deze sessie. Jitske liet ons wederom zien, dat het goed is om een Harry in je midden te hebben. Iemand, die op een andere manier naar het leven en de dingen kijkt. Ik voel mij in dit leven, maar hier schreef ik al eerder over, een Harry. En gisteren was ik dit samen met Ron. Inspirerend en enthousiast, gevoed door een positieve energie, vertrok iedereen huiswaarts. Ik stapte in de auto, kap naar beneden en ik reed terug naar mijn Wassenaar, heerlijk! Het fijne is, dat ik eenmaal thuis, mijn gewone kloffie weer aan kon doen, ik had namelijk gisteren mijn supermooie pak aan. Mijn pak, speciaal voor mij gemaakt, in Amsterdam. En ik weet nu al, dat ik er nog een ga bestellen. Want ik voel me wel heel erg mooi met dat pak. Haha, ik moet glimlachen, omdat ik hier normaal gesproken niet zo van ben. Maar gisteren kwam ik in Almere uit die cabrio, met dat mooie pak (colbert lag achter in) en toen had ik een enorm woeste bos met haar, door het open rijden. Dus ik was gewoon heel erg Anita, maar dan in het net. Ik glimlach terwijl ik dit schrijf, want dit is zo wie ik ben. En daarna ging ik even bij Mila het diner voor a.s. donderdag bespreken. Donderdag vergaderen mijn team en ik hier thuis, en daarna gaan we 'uit' naar Mila, waar een live optreden is die avond van Joke Bruijs en de bigband van Frits Landesbergen. Geweldig, wij gaan daar als team van genieten. En altijd als ik bij Mila ben, dan kriebelt het weer. En gisteren hebben we gesproken met elkaar, of ik niet weer wat wil gaan werken in de wijnbar. En ik heb 'ja' gezegd. Even dit goed regelen, en inpassen in mijn agenda. Ik word blij van het bedienen van mijn vriendinnen, van het zorgen voor mijn medemens. En bij Mila en Simone, voel ik me altijd heel welkom. Dus we gaan het weer doen. Het lijkt, door al mijn gepieker, alsof de pijn in mijn been minder opspeelt. Zou het stress zijn? Wat zou het zijn, de dokters weten het niet. Ik al helemaal niet. Het is er nog, maar anders...ach laat maar. Met mijn gezondheid zit het wel goed. Dus Pa, je kunt gerust zijn. Het komt goed met je kind, of nee het is al heel goed met je kind. En wat de toekomst brengen moge, dat hoor je nog wel...maar het leven gaat er voor mij anders uit zien, daar ben ik van overtuigd. Ik kom er vanzelf op terug... Vaderdag...he lieve Pap, er is nog een vader, die ik even wil eren nu. En dat is Reynaud, mijn tweede schoonvader, An's vader is helaas ook overleden, maar Reynaud, is voor mij een bijzonder mens. En speciaal voor hem heb ik gisteren een meer dan bijzondere fles wijn gehaald, die hij samen met Emmy, mag opdrinken, op een feestelijk moment. Soms zijn er van die momenten in je leven, waarop het fijn is, dat ene bijzondere glas wijn te drinken. En voor zo'n moment, heb ik voor hem een fles wijn gekocht. Weet je zomaar moet je soms mensen, die je in je hart een bijzondere plek geeft, eventjes bij leven eren. Even gewoon eens tegen elkaar zeggen, hoe blij je bent met hem of haar. Doen we niet altijd even goed he...en dus, doe ik dit straks even bij hem. Lieve mensen, ik heb nog zoveel meer te zeggen. Maar ik zit hier gewoon nog, met mijn Nespresso, stapel kranten, en moet nog onder de douche. Dus, de tijd dringt, wat straks komen Emmy en Reynaud, een kop koffie drinken, voordat zij naar de Hermitage gaan. Dus hurry up...Dus, er gaat veel veranderen in mijn leven, op dat punt sta ik nu. Wat en hoe nog geen idee, wordt vervolgd dus. Ik ben gezond, dat been zit er gewoon nog en doet gewoon soms nog even zeer. Mijn pak, leuk hoe mensen daar op reageren, en hoe trots ik ben, soms kan ik als een klein kind zo trots zijn op iets...deze week werd ik nog super verrast, door Annemarie, maar eigenlijk door Marc en Jolanda, het echtpaar, dat ik mocht trouwen. Met een heerlijk etentje, hier in Wassenaar, wat een verrassing, met super gave cadeautjes. Wat kun je je rijk voelen he...ik wel, ik voel me rijker als een koning. Hier zit een gelukkig mens, opgelucht, door keuzes die ik gemaakt heb, door waar ik nu sta in mijn leven, door mijn vrienden, door...vul maar in, gelukkig. en ziehier hoe leuk een richting op gaan, kan zijn....

Een boodschap van Loes

Op deze mooie zondagmorgen schrijf ik een blog. Deze blog ben ik begonnen te schrijven, gisteren vanuit Harfsen. Een blog over de stilte, over de boodschap die het leven me soms brengt. Ik was vrijdag na het afscheid van Loes in Harfsen samengekomen met het bestuur van de Stichting Een Land Een Samenleving. Een bijzondere groep mensen, en we verbleven in het familiehuis van een van hen. Een prachtige plek, met een weids uitzicht. Met vergezichten, vogels, mooie geluiden van de natuur. Een huis, van overgrootouders, dat nu is van 11 neven en nichten. En ik, ik mag hier zomaar zijn. Met mensen die ik niet zo goed ken, het bestuur. Gek, hoe ik stil kan zijn, en op de achtergrond, omdat ik mijn plekje nog wil vinden. Komt goed. We gaan door, in een andere samenstelling, en voorzichtig. Zonder al te veel grootse dingen. Ook wel fijn, om vanuit deze stilte te herdenken, aan gisteren terug te denken. Toen ik in mijn bed (mijn slaapzak) Gisteren mochten wij Loes herdenken. Vrijdag kregen wij van Loes, tijdens haar afscheidsplechtigheid, heel veel wijsheid aangereikt. Mooie woorden werden gesproken, een bijzonder mens, met een immens groot hart is ons ontvallen. En toen wij de aula uitliepen, weerklonk het lied 'genoten' van Guus Meeuwis. Een tekst, waarin Loes ons bedankt voor het feit, dat zij genoten heeft van ons, van onze vriendschap, van onze liefde, van ons. Mooi, puur en zo eerlijk. En weet je lieve mensen, toen ik daarna naar Harfsen reed, heb ik in de auto, dit nummer wel 10 keer afgeluisterd. En weer realiseerde ik me, dat mensen die zich vanuit het hart verbinden aan een ander mens, ons leven zoveel rijker maken. Zoveel meer inhoud geven. En Loes, je hebt ons hierin verrijkt. Dank je wel Loes, voor wie je was, en voor het feit, dat je zomaar ons leven binnenstapte, samen met jouw Wilma. Dank voor al die mooie glazen, die we met elkaar dronken, dank voor alles. Ook ik heb genoten van jouw vriendschap, en van jou...rust zacht mooi mens. Ik zal je missen, jij die zomaar binnen kon stappen bij Mila, of op het terras ging zitten en een fles Champagne bestelde. Gewoon omdat de zon scheen, of omdat je er zin in had, of omdat je iets wilde delen. Dank je wel. Ik waardeer jouw wijze van menszijn. En hoe bijzonder, toen ik gisteren naar huis terugreed en weer dat mooie nummer terug mocht horen van Guus, ook toen was jij ergens bij mij. En toen ik met mijn slaapzak en weekendtas, de straat in liep, zag ik een vrouw ons huis binnenstappen en ik dacht 'dat lijkt Wilma wel'. Wilma de vrouw van Loes. En jawel doordat zij met Annemarie contact had die ochtend, had zij besloten eventjes binnen te lopen bij ons. En hoe fijn was dat. En toen wij met zijn drietjes op het dakterras zaten, toen dacht ik 'in de sfeer van Loes leefde en hoe wij elkaar hebben ontmoet, past hier champagne bij' en hebben wij een fles champagne gedronken op Loes, en op het leven. Bijzonder, mooi en anders. Leeg ook, omdat Loes er niet fysiek bij was. Maar zij is er wel. Dus Loes op jou!!! En daarna wilde ik niet zoveel. Even het dorp inlopen, samen met Annemarie. Hoe fijn, vrienden of bekenden tegenkomen, een fles Clos Marguerite drinken met Joke en Rachel. Fijn. Susan en José ontmoeten, Ingeliese met haar dochter, kortom, veel vrouwen, mooie mensen, bij Mila op het terras, of erom heen. Gezelligheid, in dit fraaie dorp. Thuiskomen is goed hier. Ik realiseerde me toen Wilma hier binnenstapte, hoe belangrijk het is, om je deur te openen voor mensen. Om er te mogen zijn voor de ander. Zo meegekregen vanuit onze boerderij. Vrijdag in Harfsen vertelden we elkaar waar je vandaan komt, wie je ouders zijn, waarom je bent geworden wie je nu bent. En altijd is mijn verhaal, een ode aan mijn ouders. Hun gastvrijheid, de ruimte die zij boden, voor mensen zonder huis, mensen die aan het zoeken waren, mensen die even een huwelijksdip hadden, mensen die aandacht nodig hadden. Altijd was daar die boerderij van de familie van Loon. Die prachtige plek, open en ruim, en zo gastvrij. Geweldig...en ook al woon ik nu in het centrum van Wassenaar, is mijn huis niet zo groot, mijn hart is dat wel. Dus kom en laat me je verwarmen. Laat me ervoor je zijn, ik heb plaats genoeg. Ik wil delen, kan delen en doe dit met liefde voor jou. Nu, zondag, de krant, de Nespresso, de krant, en jawel muziek die door mijn nieuwe soundbar galmt, geweldig...nu klinkt André Hazes junior 'ik leef mijn eigen leven'. Heerlijk...vanmiddag op de fiets naar Voorschoten, Jazz met vrienden, gezellig. Wat een weekend, een weekend vol leven, en hierdoor ervaar ik maar weer, dat leven en dood, zo dichtbij elkaar staat. En een weekend, vol van Loes, vol door Loes, en lieve Loes, in gedachten proost ik op jou. Dag mooi mens! Dag...

Vandaag, de dag waar leven en dood elkaar bijna raken...

Ja 5 juni 2018 is weer zo'n bijzondere dag! Een dag waar leven en dood elkaar bijna raken. Want zondag 3 juni jl. is Loes, onze vriendin uit Voorschoten, na een stevig en bizar ziekbed overleden aan kanker. 57 jaar jong. Waarom, die vraag stel ik me zo vaak, waarom moest Loes, die vrolijke, bijzondere vrouw overlijden, terwijl zij ik denk anderhalf jaar geleden vierde, dat zij de kanker overwonnen had en schoon was. Dat zij door mocht met leven en weer kwam die rotziekte terug. En werd Loes, onze optimist, onze levensgenieter, de vriendin van velen, geveld. Gek, op zaterdag mag je twee mensen trouwen, en mag de liefde gevierd worden. Op zondag overlijdt Loes. Vandaag dinsdag was ook weer zo'n dag. Vanmorgen vroeg was ik in het LUMC bij mijn oude hematoloog mevrouw Netelenbos. Voor weer dat gekke been, maar nee, ook dit loket is (gelukkig) niet het juiste. Waar ik dan nu naar toe mag, ik weet het niet, waarschijnlijk iets met verstopte vaten of aderen ofzo...we gaan het horen. Donderdag belt zij me op. Wat een geweldige vrouw, wat een zorgzaamheid. En ik, ik liep dat ziekenhuis uit, in de wetenschap dat mijn volgende bezoek weer te maken heeft met kanker. De opening van het Prinses Maxima Kinder Oncologie Centrum, het PMC, of zoals de Koningin het noemde 'het Maxima'. Een enorme happening, met indringende beelden, speeches en woorden, die je doen beseffen, dat het leven en de dood, zo genadeloos dicht bij elkaar liggen. Rob Pieters, de directeur van het Maxima, vertelde dat zijn ambitie is het 100% genezen van kinderen met kanker. En als je een percentage vertaalt naar absolute getallen, dan heb je het over levens van kinderen. Dus ja natuurlijk is de ambitie 100% en niks minder. Op dit moment sterft nog 1 op de 4 kinderen die kanker krijgt. Verhalen van kinderen, die genezen zijn, beelden van kinderen die heel ziek zijn. Oncologen die willen genezen, en niks anders. Een prachtige middag, samen met Margo, met muziek, met een lach en een traan. Vandaag kwam ik daar bij het Maxima, professor Willemsz tegen. De man die mijn behandeling is gestart destijds. De man die voortvarend te werk ging, veel zelf deed om mij te laten doorleven. En toen ik op hem afstapte, herkende hij mij. En ik heb hem bedankt, voor het feit, dat hij er was, op dat moeilijke moment in mijn leven. Want volgens mij is hij mijn redder geweest. Ik was ook verdrietig toen hij destijds vertelde dat hij naar Parijs ging. En toen kreeg ik dokter Netelenbos, ook weer zo'n fijn mens. Wat kun je dan gezegend zijn he... En toen reed ik terug naar huis, van Utrecht naar Wassenaar en toen kreeg ik zomaar een kadootje. Ik kwam terecht in een stoet met mooie oudere Mercedessen. En vanuit mijn auto, probeerde ik wat foto's te schieten. En zwaaide ik naar echtparen in prachtige bolides, en zij zwaaiden terug. Hoe fijn was dat. Ik werd er blij van. En genoot van al die schoonheid. Kijk maar. de kwaliteit van de foto's is niet best, maar het uitzicht was fantastisch. Na al die intensieve indrukken, was dit een knipoog van mijn vader naar mij toe. 'Eventjes loslaten en ontspannen kind' alsof hij dat tegen me zei. En na een hele lange rit, een file vol vertraging, kwam ik thuis, even omkleden en condoleren bij Loes. Gek, om haar zo stil te zien, op haar zijde opgebaard, en haar kinderen en Wilma dichtbij haar. Een overweldigende zee van bloemen, een Loes die ons al heeft verlaten. Op weg naar...speciaal voor jou lieve Loes dit gedicht. Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat dit in mijn blog altijd als platte tekst weergegeven wordt. Dag Tot ziens wellicht want ooit zijn wij allen waar jij nu bent en niemand weet wie je dan herkent.. Dag Bedankt voor jouw hele zijn je woorden je vrolijke lach je champagne steeds maar weer als ik je zag... Dag rust nu maar uit je hebt je leven geleefd tot het laatste moment wij staan nu stil bij wat de herinnering ons geeft... Dag Loes... Lieve mensen, ik vind het leven soms heel ingewikkeld. En complex, en vervelend, en vooral verdrietig. Al die mensen, die op de een of andere manier, hier niet meer mogen verder leven. De bedoeling daarvan, ik ben er nog nooit achter gekomen, ik begrijp het niet. Het enige dat ik kan doen, is een beetje okay zijn voor mijn medemens. Voor de mensen van wie ik hou. Voor diegenen die achter blijven, die hier nog een poosje verder mogen of moeten soms. Voor mijn vrienden. En proberen af en toe gewoon eens stil te zijn. En al die lieve mensen eventjes te groeten, vanuit mijn luie stoel, of zomaar als ik in de file zit en dat ene lied hoor, dat bij jou past. Het lied over de liefde, het lied speciaal voor jou. Herdenken, gedenken, nadenken, overdenken en bedenken. Soms gewoon eventjes achterover zitten. En al die mooie mensen langs laten komen. Want ook al ben je niet meer hier, je bent ergens in mij. Ik draag je bij me, mijn schatkist raakt gevuld, met prachtige vriendschappen, herinneringen, aan al die mensen die hier niet meer bij ons zijn (een zin uit mijn speech op de trouwdag van Marc en Jolanda)en vandaag is daar weer een herinnering bij gekomen. Dus Loes als ik ooit champagne drink, dan zal ik toasten op jou, op onze mooie avonden samen. En lieve Wilma, lieve familie die achterblijft, sterkte, veel kracht. Vrijdag het afscheid in Leiden. Wij zullen er zijn. En ik, ik puzzel verder. Met al dit soort vraagstukken uit het leven. Als ik vandaag al die kindjes zie in het Maxima, zo jong nog en dan al zoveel tegenslag. Die ouders op een balkon, hun kind zo ziek, jezus..wat een onrecht. En laten wij dan alsjeblieft, proberen het met elkaar zo goed te doen, een beetje vrede op aarde. Een beetje lief zijn voor elkaar. Ik geloof dat ik dit wekelijks schrijf, maar ik voel het ook echt zo. Ik verwonder me soms, over hoe wij als volwassenen het met elkaar doen... Oh ja, en dank je wel voor al die lieve berichten over dat gekke been van mij. De oplossing is er nog niet. Wordt aan gewerkt. Ik hobbel nog even door. Voor nu, dikke kus, de zon schijnt...gek, hoe de zon kan schijnen, terwijl het voor anderen zo donker kan zijn nu. Zo donker door ziekte, of verlies. En die zon, die schijnt gewoon maar door...

De zondagochtend na 2 juni 2018....

Wat een gekke titel. Dat is toch gewoon zondag 3 juni zou je zeggen. Jawel, maar deze week, en gisteren in het bijzonder, was indrukwekkend. Een leven waarbij de dood en het leven naast elkaar bestaan. Waar ik een indrukwekkende uitvaart vol liefde mocht meemaken, van Marja, mijn collega, voor velen zo bleek uit de prachtige verhalen, een bijzondere vriendin. Een uitvaart waar ik een boek over kan schrijven, maar dit nu even hier niet doe. Want de liefde die ik daar ervaren mocht, tussen Marja en haar partner, maakte dat ik toen ik direct in de auto stapte, om naar de vergadering van het Hoofdbestuur in Amsterdam te gaan, deze begon om 19 uur diezelfde dag. In de auto dacht ik nog na, over de liefde die ik tijdens de uitvaart mocht voelen, en toen heb ik wel even wat mensen gebeld, en natuurlijk Annemarie gebeld. Want hoe belangrijk is het, dat je vandaag zegt, tegen de mensen die je dierbaar zijn, dat je van hen houdt. Want niemand weet wat morgen komt, anders dan een nieuwe dag. En dan maak ik maar een sprong, want er is zoveel gebeurd deze week. Prachtige autoritten met Ron, die vanwege zijn fietsongeluk, niet zelf kon rijden, urenlang in gesprek samen, samen in de file. Mooi, een band die sterk is, is sterker geworden. Om 06.05 uur stond ik al in Oegstgeest, om 06.45 soms stonden we samen al in de lift. Leuk om dit zo te mogen ervaren. Op vrijdagochtend heb ik het LUMC gebeld, en jawel, eindelijk lijkt er een lichtpuntje, dinsdagochtend mag ik met spoed bij mijn eigen specialiste dokter Netelenbos komen. Ik vertelde over mijn been, mijn pijn, de ervaringen tot nu toe, de vele loketten die ik heb mogen bezoeken en dat er een vermoeden is, dat er een stolstel van lymfklieren in dat been zit te rommelen. En direct, rekening houdend met mijn lunch met de Koningin, mag ik dinsdagochtend komen. Bloedonderzoek, en een onderzoek. Ik hoop een biopt. Kom op, want dat been doet zeer. En tussen dat alles door, mijn 'pak' opgehaald. Wow zo mooi... Je kunt de details niet goed zien, een blauwe ruit, schitterend met mooie knopen, verschillende stiksels, een super kekke voering, knalblauw en Anita van Loon in het oranje (speciaal voor de Koningin) erin geborduurd. Jawel, want gisteren was het twee juni 2018. Door mij de dag van de liefde genaamd. De dag waarop Marc en Jolanda een feest gaven, omdat zij 12,5 jaar samenzijn. Een superleuk feest in Castricum. En ik, ik zat in het complot, want ergens tijdens dit feest, zouden zij gaan trouwen samen. En ik, ik mocht deze dag een soort informele ambtenaar zijn, er was een schaduwambtenaar bij, maar ik mocht alles aankondigen en ik mocht, direct na het ondertekenen van de akte, het woord voeren en hun liefde delen met de mensen in de zaal. Tja, wat zeg je dan, dit was super. Dit was voor mij de reden, om een dergelijk chique pak te kopen. Dit was iets, waardoor ik een familie van heel dichtbij mocht leren kennen. Dit was prachtig om voor Marc en Jolanda te mogen doen. Een handvol collega's was hierbij aanwezig, uit mijn oude team, dansende mensen, gesprekken met mensen, kortom, ik mocht zomaar onderdeel zijn van iets heel intiems. En dus wat dit mijn week van de liefde, mijn week die bol stond van de intensiteit. Mijn week van de mooie gesprekken, mijn week van het echte contact. Mijn confrontaties met mensen, mijn verwondering over mensen, en hoe fraai deze prachtige afsluiting met een huwelijk. En ik was zo trots toen mij gevraagd werd, deze rol als 'ambtenaar' voor hen te mogen vervullen. Ik was emotioneel, want mijn moeder was ook ambtenaar van de burgerlijke stand, en ik, ik zou dit zo graag ook doen ooit, in een volgende loopbaan. En toen Jolanda en Marc mij belden op 20 februari, was ik vereerd, ongekend vereerd. En gisteren voelde het, alsof ik heel speciaal mocht zijn, juist voor deze twee mensen. Super. Vanmorgen lag ik in bed en werd ik wakker gemaakt, door de kerkklokken. En werd de zondag heel plechtig ingeluid. Ik hou daarvan, in bed liggen en luisteren naar de geluiden om je heen. Vroeger hoorde ik de vogels en de bomen ruisen als ik wakker werd op de boerderij. En dan lag ik veilig in mijn bedje te luisteren. Nu, vandaag, lig ik niet zo lekker in bed, mijn been speelt enorm op. Liggen doen zeer. Dus nachten zijn soms verworden tot piekermomenten, want als je niet kunt slapen in de nacht, dan komt het leven langs. En in het donker, zijn dit ook vaak de minder mooie kanten van het leven. Daar ga ik nu niet over schrijven, want in mij zit de euforie van de liefde. En die euforie wil ik vasthouden. Leuk, gisterenavond appte Wouter mij, want hij gaat ook trouwen deze zomer. En hij gaat zijn pak weer passen en vroeg naar mijn pak. En naar mijn ervaringen, leuk om die met hen te delen. Dus lieve mensen, de zondag met kranten en zon, met tijdschriften om te lezen, ligt voor me...heerlijk. Ik wens jullie een prachtige zondag, en als er nieuws is, of een nieuw been, of wat dan ook, dan hoor je me...Dag!