Lieve allemaal, eigenlijk is dit een bericht voor iedereen die mij, die ons het afgelopen jaar gesteund heeft. Ieder op zijn eigen wijze, een telefoontje, een kaartje, een smsje op een spannend moment, een brief, een mailtje, een bloemetje, een kadootje, een woord, een bezoekje...het was zo indrukwekkend allemaal. Ik zit nu met een kopje koffie, om tien uur in de ochtend achter de computer. Zondag, de laatste zondag van 2007...de kinderen zijn boven die slapen uit, Annemarie in de badkamer en ik mijmer wat...ik heb vannacht gedroomd. Een heel bizarre droom...ik was verdwaald en kwam in een soort van doolhof terecht en toen was daar mijn moeder (in haar goede doen, met een zware koffer liep zij te zeulen en klom zij over een hek) en zij riep alleen maar 'ga daar maar heen' en toen was zij weg. (toen ik vanmorgen aan Annemarie dit vertelde zei ik 'waarom heeft ze nu niks liefs gezegd'en begon ik te huilen....)
En ik ging de tunnel in die zij mij aangewezen had. En toen kwam ik op een ondergronds station met allemaal pijlen, wegen en sporen. En steeds weer kwam er een spaanstalige jongeman die mij de weg wees, trein in, spoor over, steeds weer ging ik alleen op een ingeslagen weg verder en toen werd ik wakker....
En ik voelde aan mijn rug, of de pijn verdwenen was (sinds een paar weken heb ik weer regelmatig rugpijn onder in mijn rug...en ik vind dat heel eng...stom he...)maar dat was niet zo...maar op de een of andere manier heb ik het gevoel dat de ingeslagen weg uiteindelijk goed is. Maar ergens heb ik ook het gevoel dat de weg nog niet volledig is afgelegd, dus dat ik nog niet klaar ben en ook dat klopt wel. En wat ik ook heb gevoeld is dat ik niet alleen ben. Ik ben in 2007 nooit alleen geweest, Annemarie was er altijd en daarnaast waren er zoveel lieve mensen...iedere keer weer was er iemand die naast me stond, of me de weg wees. En met deze wetenschap zal ik dan ook het jaar 2007 afsluiten. Het is nog niet gedaan met de kanker, de MRI-beelden heb ik nog op mijn netvlies, het is nog niet gedaan met de behandelingen, maar de ingeslagen weg is goed en in 2008 gaan we verder op dit pad, samen en met jullie om ons heen. Zodat ik niet alleen ben en het niet alleen hoef te doen.
Voor 2007 allemaal ongelooflijk bedankt! Woorden schieten te kort om dit alles persoonlijk te doen, om al die lieve woorden, om al die lieve aandacht goed te bedanken! 2007 was, ondanks alles, een prachtig jaar. Ik voel mij nog dagelijks door warmte omringt. Als ik terugdenk aan de kerst, aan alle feestjes, aan het spelen van Katan gisteren bij Nicolien, Frans en Sophie, gewoon aan alles en iedereen, dan komt het woord 'overweldigend' bij me op. Ik wist niet dat ziek zijn je zoveel kon brengen. Ik wist ook niet dat er zoveel mensen zijn die om me geven en me bij staan of bij willen staan. Ik heb veel mensen op afstand gehouden, omdat er anders zo weinig ruimte overbleef voor Annemarie en de kinderen. Die toch al zoveel te lijden hebben gehad door mijn ziek zijn. Voor hen, voor diegenen heel dichtbij mij, was het zo ingrijpend en pijnlijk.
Morgen mijn laatste dagje dit jaar, is een belangrijk dagje. Ik heb veel vragen aan de dokter, ik ben benieuwd naar mijn bloed, naar alle beelden en de uitleg hierbij. En naar mijn laatste lumbaalpunctie, of het in een keer goed zal gaan. En dan moeten we opschieten, want de vuurpijlen moeten om half twee worden opgehaald bij Intratuin en dan is het zover, de laatste uren van 2007 breken aan. En in gezelschap van Emmy en Reynaud en de kinderen, zullen Annemarie en ik dit jaar achter ons laten. En rose champagne drinken op een gezond 2008....
proost, op jullie gezondheid, jullie waren allemaal geweldig!
Veel liefde, vriendschap, geluk en gezondheid! Dank jullie wel....
Anita
