Soms moet je alles loslaten en je maar helemaal overgeven. Maar dat is wel moeilijk als je altijd de regie wilt houden...en soms lukt het je niet meer. Zo was ik vrijdag op kantoor en kreeg daar te horen (en zakelijk is dit correct en goed naar de klant toe) dat er toch een interim manager komt voor mijn functie. Omdat het te veel is voor mijn directeur en we een aantal zaken richting klant niet optimaal invullen nu. En dat is logisch. Alleen betekent dat voor mij, dat ik echt buiten spel sta. Zo voel ik het althans. Ik doe gewoon echt niet meer mee. En dat doet zeer. Deze meneer is al aangenomen en krijgt mijn verantwoordelijkheid tot 1 maart 2008. En toen ik dit hoorde, was het ok, en toen ik thuis kwam nog steeds en vannacht werd ik wakker en moest ik enorm huilen en nu zit ik met dikke tranen in mijn ogen achter de pc. Annemarie zit naast me, die werd wakker van mij. Huilen doe ik in de nachten, dan komen de tranen los....het is zakelijk gezien zo logisch, maar emotioneel doet het zo'n pijn. Accepteren dat ziek zijn in deze vorm betekent dat je aan de zijlijn staat van alles. Je kunt niet naar een feest. Je kunt niet naar je werk. Als je er bent, wat doe je er dan. Los van zijn met je mensen, die een soort van onvoorwaardelijke trouw laten zien.....ja en dan moet je loslaten en accepteren. En dat moet ik misschien nog leren, of nog beter leren...
En daar kan ik nu dan mee beginnen. En ik zal dit ook doen. Op een dag, een hele mooie hoop ik, zal alles weer anders zijn. Kan ik weer meedoen en zelf beslissingen nemen, en meedraaien in het echte leven. Tot die tijd zal ik mijn eigen ding doen, en dat is beter worden.....
Anita
