Gisteren was mijn vader enorm verdrietig, huilen, huilen en nog meer huilen. Hij had gedroomd dat hij alleen op de keukenvloer lag, hij kon mij niet bereiken, hij kon Els niet bereiken en hij ging dood....ach zo verdrietig. Hij wist niet zo goed meer waar hij was en wat er gebeurd was. En terwijl Annemarie en ik bij hem zaten en ik hem alles uitlegde kwam de zuster. En fysiek gaat het redelijk met hem. Dus mag hij naar huis. Vandaag of morgen,naar huis ik bedoel naar de Samaritaan. Hij mist nu zelfs de Samaritaan, kun je nagaan hoe hij zich voelt...
Dus heb ik de rolstoelbus geregeld. Eerst halen zij zijn rolstoel op en zij zijn vanmorgen om 10 uur in het Ziekenhuis en wij vertrekken er zo naar toe, om Pa te begeleiden. Ik ga mee in de rolstoelbus en Annemarie rijdt achter ons aan, of andersom dat zien we wel..
Wij zijn moe, maar slapen doen we later wel...nu richting Rotterdam.
Zo is iedereen weer bij.
Liefs, Anita en een fijne zondag!!!
