Dit zijn nog wat foto's van Ameland. Prachtig het licht op dit strand, allemaal foto's gemaakt binnen een paar minuten, terwijl het licht, de lucht steeds anders werd. Harde wind, bijna storm en zo prachtig. En terwijl ik dit schrijf, herinner ik me weer, waarom we straks naar Nieuw-Vossemeer gaan. Onder andere ook vanwege die luchten, die mooie Zeeuwse luchten, dat heldere licht, daar bij het water van de Grevelingen, ik zie het voor me. Prachtig, zo mooi. Ik heb dat ook altijd, als ik bij mijn nichtje ben in Zeeuws-Vlaanderen. Dan sta ik op de dijk, bij de vuurtoren en zie ik het mooie licht, de lucht en het water. Een soort vakantie gevoel, terwijl je thuis bent. Fijn lijkt me dat. En dit gevoel heb ik in gedachten ook bij ons nieuwe huis. Ik realiseer me, dat ik nog niet op een leeftijd ben, om thuis te zijn. Dit wil ik ook nog niet, dus ook al zal ik straks wat verder moeten rijden, naar het werk, dat valt volkomen weg, bij het thuis zijn, het in de tuin werken, het buiten zijn. Het luisteren naar de klokken van de kerk achter ons huis. Hoe fraai!
Kijk dan, mijn uitzicht achter uit de tuin, hoe fraai is dit, Die rust, die stilte, dichtbij de begraafplaats. Op de een of andere manier vind ik deze plek magisch bijna. Leuk, hoe in mijn website deze plek al terug komt. Mijn website is klaar, maar Anita heeft iets gedaan met domeinnamen etc en Mark en Annemarie, proberen dit op te lossen voor me. Een nert dat ben ik en ach ja, als je je hier zelf nu maar van bewust bent, dan geeft het niet. Dus vraag ik nu maar simpelweg om hulp. Niks meer en niks minder.
Deze week is wel een rare week, volop nieuwsberichten, over Yarden. Mensen die ongerust zijn. Lelijke berichtgeving op social media. Jammer toch, hoe wij als mensen omgaan met dit soort situaties. En ik ben alleen maar bezorgd en bezig met mijn collega's, met al die prachtige mensen, die keihard werken, die antwoorden geven, op al die vragen. Ik heb altijd geleerd, elkaar vast te houden in moeilijke momenten in ons leven. En niet elkaar te laten vallen. Welnu, ik hoop, dat iedereen zich hier terdege van bewust is. Hou elkaar vast, en we komen er uit. Ik ben ervan overtuigd! Ik heb van Ron een mooi boek gekregen, over verlies 'of de Oleander de winter overleeft' een boek over identiteit en hoe vergankelijk dit is. Prachtig, indringend. Het raakt me. Leuk, ter voorbereiding op de verhuizing ben ik boeken aan het uitzoeken, wat neem ik mee, wat niet. En dan kom je steeds weer van die schitterende boeken tegen, die je weer wilt gaan lezen. En zo neem je toch weer van alles mee, omdat er ruimte is, in ons mooie nieuwe huis. Of omdat er een prachtig verhaal uit je leven bij hoort. Een boek, een foto, een beeld. Kortom ik, die vroeger goed kon opruimen, heb nu meer moeite met loslaten. Maar eerste rit naar de Avalex, vuilstort, is al achter de rug. Dus het begin is er! Haha...lieve mensen, dank voor alle lieve berichten rondom Yarden. Dank voor alle aandacht. Het doet me goed. Met elkaar houden we Yarden overeind. Altijd weer. Voor nu, een mooie dag. Ik zit lekker te appen tussendoor met Natasja, en ben trots op hoe iedereen het doet in het leven. Al die mooie mensen om me heen. Fijn he. Als toegift, doe ik er nog wat voorjaar bij, Narcissen, en steeds weer staat op al die kistjes het jaartal 1968. En steeds weer vraag ik me af, wat dit betekent, ik was 9 jaar toen, en plukte Narcissen voor mijn moeder uit de tuin. Straks pluk ik Narcissen voor Annemarie uit de tuin, of voor de buurman, meneer pastoor. Lijkt me zo fijn, ik ga eind augustus de hele tuin vol met bollen stoppen, zodat we volgend voorjaar een wervelende bloementuin hebben, vol vrolijkheid, vol leven. Wat een leven, grappig zo dichtbij de doden, die achter ons wonen, een tuin vol leven! Gek, op de een of andere manier, hoort de dood ook bij mij. Niet eng, of ernstig, maar ik heb daar iets te doen, nu en straks, geloof me. En dit huis klopt helemaal bij mij, bij ons. Een plek, die past als een jas. Heerlijk vooruitzicht. Dag, oh ja, hier het beloofde beeld. Narcissen speciaal voor Pa van Loon, hij hield er zo van!
Hij was 36 in 1968 en kocht zijn eerste Mercedes! Ach hoe fraai, een verwijzing naar mijn vader, dit getal. En naar ons merk. Gisteren had ik een ontmoeting met Peter, ook zo'n liefhebber van dit mooie merk. We lieten elkaar het geluid van onze auto motoren horen. Ik de E250, hij een 350D, prachtig zo'n mooi vol geluid. Genieten toch!
Kijk dan, mijn uitzicht achter uit de tuin, hoe fraai is dit, Die rust, die stilte, dichtbij de begraafplaats. Op de een of andere manier vind ik deze plek magisch bijna. Leuk, hoe in mijn website deze plek al terug komt. Mijn website is klaar, maar Anita heeft iets gedaan met domeinnamen etc en Mark en Annemarie, proberen dit op te lossen voor me. Een nert dat ben ik en ach ja, als je je hier zelf nu maar van bewust bent, dan geeft het niet. Dus vraag ik nu maar simpelweg om hulp. Niks meer en niks minder.
Deze week is wel een rare week, volop nieuwsberichten, over Yarden. Mensen die ongerust zijn. Lelijke berichtgeving op social media. Jammer toch, hoe wij als mensen omgaan met dit soort situaties. En ik ben alleen maar bezorgd en bezig met mijn collega's, met al die prachtige mensen, die keihard werken, die antwoorden geven, op al die vragen. Ik heb altijd geleerd, elkaar vast te houden in moeilijke momenten in ons leven. En niet elkaar te laten vallen. Welnu, ik hoop, dat iedereen zich hier terdege van bewust is. Hou elkaar vast, en we komen er uit. Ik ben ervan overtuigd! Ik heb van Ron een mooi boek gekregen, over verlies 'of de Oleander de winter overleeft' een boek over identiteit en hoe vergankelijk dit is. Prachtig, indringend. Het raakt me. Leuk, ter voorbereiding op de verhuizing ben ik boeken aan het uitzoeken, wat neem ik mee, wat niet. En dan kom je steeds weer van die schitterende boeken tegen, die je weer wilt gaan lezen. En zo neem je toch weer van alles mee, omdat er ruimte is, in ons mooie nieuwe huis. Of omdat er een prachtig verhaal uit je leven bij hoort. Een boek, een foto, een beeld. Kortom ik, die vroeger goed kon opruimen, heb nu meer moeite met loslaten. Maar eerste rit naar de Avalex, vuilstort, is al achter de rug. Dus het begin is er! Haha...lieve mensen, dank voor alle lieve berichten rondom Yarden. Dank voor alle aandacht. Het doet me goed. Met elkaar houden we Yarden overeind. Altijd weer. Voor nu, een mooie dag. Ik zit lekker te appen tussendoor met Natasja, en ben trots op hoe iedereen het doet in het leven. Al die mooie mensen om me heen. Fijn he. Als toegift, doe ik er nog wat voorjaar bij, Narcissen, en steeds weer staat op al die kistjes het jaartal 1968. En steeds weer vraag ik me af, wat dit betekent, ik was 9 jaar toen, en plukte Narcissen voor mijn moeder uit de tuin. Straks pluk ik Narcissen voor Annemarie uit de tuin, of voor de buurman, meneer pastoor. Lijkt me zo fijn, ik ga eind augustus de hele tuin vol met bollen stoppen, zodat we volgend voorjaar een wervelende bloementuin hebben, vol vrolijkheid, vol leven. Wat een leven, grappig zo dichtbij de doden, die achter ons wonen, een tuin vol leven! Gek, op de een of andere manier, hoort de dood ook bij mij. Niet eng, of ernstig, maar ik heb daar iets te doen, nu en straks, geloof me. En dit huis klopt helemaal bij mij, bij ons. Een plek, die past als een jas. Heerlijk vooruitzicht. Dag, oh ja, hier het beloofde beeld. Narcissen speciaal voor Pa van Loon, hij hield er zo van!
