Zo'n hele stille zondagochtend....

 Vanmorgen was het heel stil en was ik nog heel ver weg in dromenland, toen ik wakker werd gebeld door een uitvaartondernemer. Een nog ongeboren levenloos kindje. En op zo'n moment, realiseer ik me weer, hoeveel verdriet er is en zijn kan. En vanmorgen las ik in de krant, een prachtig gedicht van de inmiddels overleden dichter Herman de Coninck (1944 - 1997) :

Ik hou van jou. Hou jij van wat niet kan. Hou jij van je capaciteiten. Ik van je gebreken. Jij van je trots, en ik van hoe die zacht kon breken in mijn armen. Jij van je moed, ik van je zwakte nu en dan. Hou jij van de toekomst. Ik van wat voorbij is gegaan. Hou jij van de honderd levens die je wilde leven. Ik hou van dat ene dat is overgebleven en van hoe je daarom zo ver weg kunt zijn dicht tegen me aan. Ik hou van wat is. Jij van wat zou. Hou jij van mij, ik hou van jou. 

En soms komen woorden op het goede moment. Dan lees ik een tekst, terwijl ik in mijn hoofd bij die jonge ouders ben. Ik heb ooit een heel jong stel mensen bij ons gezien, ze kwamen hun levenloos geboren kindje brengen en zij liepen innig verstrengeld met gebogen hoofden weer weg...het verdriet was zo voelbaar, zo zichtbaar...dit soort beelden blijven mij bij. En op deze hele stille zondagochtend, na mijn eerste wandeling door de tuin, voel ik de stilte die me omringt. En geniet ik hier intens van. Het enige geluid is het kraken van de balken, Annemarie is boven, ons huis is een hele oude krakende dame uit 1795, en alhoewel zij wordt omringd met liefde en respect, kraakt zij en piept zij soms. Zij maakt geluiden in het nu en vraagt soms om die stilte, het eventjes niet hoeven. Het even mogen rusten zomaar. Net als wij, af en toe wil je even je hoofd neerleggen, en stoppen met denken, soms loop ik zonder enige gedachte door de tuin en geniet ik van het kleine breekbare nieuwe leven, de zachte kleuren die me omringen, de kwetsbaarheid van opgegeten plantjes door een slak of vogel. En dan laat ik de natuur de natuur...en geniet ik van de stilte, het zomaar zijn. Gek, als ik thuis ben en net als dit weekend telefoondienst heb, dan ga ik de deur niet uit, althans de tuin niet uit. Dan ben ik thuis, dichtbij mijn laptop, en mijn telefoon is onlosmakelijk met mij verbonden. En een weekend als dit weekend voelt heel goed. Want dit soort momenten ben ik alleen maar hier. En ook al realiseer ik me dat ik ouder word, en gelukkig maar, ook mijn wensen en mijn dromen worden anders. Niet meer groots en meeslepend, maar klein en dichtbij. Realiseerbaar, en zo reed ik afgelopen week met mijn buurvrouw Annie, naar Heerle. Nooit van gehoord, ergens in de buurt van Moerstraten en Wouw. We gingen daar naar een kweker. Een paar kassen, waar de plantjes zonder potjes met een blokje aarde, gewoon op de grond staan. Prachtig, een enorme hoeveelheid, en voor van die kleine prijsjes, uit de tijd van mijn ouders, leuk hoe we daar een heleboel plantjes kochten, de achterbak helemaal vol, en toen ik deze in de tuin een plekje gaf, was ik blij. Want onze tuin is prachtig, maar vooral groen.

En nu na twee jaar, komen er steeds meer kleuren in de tuin, en leer ik ieder seizoen weer, wat ik voor een volgend voorjaar anders mag gaan doen. En waar ik nog nuances aan kan brengen. Zodat die kleuren overal verschijnen. Ik hou van die leuke kleine plantjes die zichzelf vermeerderen en geleidelijk aan overal opduiken in je tuin. De wind doet het werk, het plantje doet de rest. Mooi zo'n ontwikkeling, ook op onze begraafplaats de Bosdrift, zaaien we plantjes, die zich vermeerderen en zorgen voor een bloemenpracht, een schitterend gezicht, en ook deze plek wordt mooier en mooier. En liefde vermeerdert zich net zo volgens mij.

Als je liefde deelt, als je liefde geeft, merk je dat je dit ook weer terugkrijgt, zonder dat je er om vraagt. Ik wilde vroeger alles houden en vasthouden, en bij me houden en nu laat ik alles soms los. En ook al is dat spannend, ik merk, dat het me veel brengt en geeft. Ruimte geven is ruimte krijgen, overal, in je hoofd en in je lijf. Ik ben verwonderd over alles wat er zich nu aan het afspelen is in mijn leven. Een soort van kinderlijke naïviteit bijna ervaar ik bij mezelf. Soms bijna zo, dat ik het bijna niet kan geloven. Maar als ik een dergelijk gevoel van angst of controle houden krijg laat ik het gelijk weer los. Angst hoef ik niet te hebben, nergens voor. Mijn leven en ook jouw leven is al voorbestemd volgens mij. En ik geloof zomaar, dat mijn leven een opdracht in zich heeft. En diep van binnen denk ik dat mijn moeder hier nog de hand in heeft gehad, haha...zij wilde niet, dat ik een soort losbol zou worden, die er maar op los leefde en toch heeft ze me losgelaten, al heel jong, omdat ze zeker wist, dat ik het wel zou redden, waar dan ook en hoe dan ook. Vertrouwen heet dat...en hier worstel ik wel mee. Vertrouwen. Ik vind het heel lastig om te merken, dat soms in een team, mensen over elkaar spreken en niet op de meest fijne manier. Vroeger sprong ik hier bovenop, nu niet meer. Maar het raakt wel. Ik  hou van harmonie, van oprechtheid, ik hou van, zoals Herman de Coninck zegt, van je zwakte nu en dan. En dus ook van de dingen die niet perfect zijn. En dus moet ik het soms loslaten. Want wie ben ik om de ander steeds weer aan te spreken op dit gedrag. Ik hoop, dat jij zelf ervaart, wat je doet. En hier over nadenkt, en van leert. Dus ik heb nog een lesje loslaten te leren, dat voel ik bij mezelf. Want waarom ben ik dan soms teleurgesteld, als mensen roddelen of praten over elkaar. Zonder dat hij of zij erbij is. Wie ben ik dan...en op dit soort momenten reik ik mijn hand uit, vraag ik hulp ergens. En soms is de stilte mijn antwoord. Het wandelen door de tuin met plantjes die zich vermeerderen, als vanzelf, en dan hoop ik, dat, als vanzelf, mensen inzien dat het leven leuker is, in rust, in harmonie, in stilte...en dan geloof ik, dat het leven het in zich heeft, om te leren. Om stil te staan, en te leren. En om je te realiseren, dat je een ander pad kunt kiezen soms. Ik heb mijn hele leven geleefd vanuit mijn intuïtie. Vanuit mijn binnenste, mijn hart gevolgd, onafhankelijk en eigenzinnig soms. En als ik niet meer gelukkig was bij een werkgever of in een relatie, dan ging ik weg. Ongeacht wat voor me lag. Spannend, risicovol, en tot nu toe, iedere keer is het goed gekomen. En dat is wat mijn moeder zei, vlak voor haar dood 'het is toch nog goed gekomen met je'. Tja...dan kun je twee dingen doen. Blij zijn met die opmerking, of twijfelen aan jezelf, 'zo van heb ik het dan tot nu toe niet goed gedaan..'. Ik was simpelweg blij, met de goedkeuring, de acceptatie van mijn moeder. Dat in de eerste plaats. Maar ik was ook blij, dat ik mijn eigen weg heb mogen bewandelen, dat ik mocht vallen, dat ik soms bijna onderuit mocht gaan en dat ik leerde om weer op te staan, te knokken, te vechten en dat ik op die manier, mijn pad gevonden heb. Dichtbij mijn hart. Niks meer en niks minder. En gek om van jezelf te zeggen, ben ik blij met waar ik nu sta. Hoe ik nu ben als mens, als vriendin, als partner, als collega. Ben ik blij met wat ik heb mogen bereiken. Met onze plek om dagelijks te mogen zijn. Met de stilte, de rust, het loslaten, het genieten, het zijn. Met mijn gezondheid, mijn werk, mijn vrije tijd, mijn ruimte. Ik koester deze stille zondagochtend, met alles wat er is en niet is. En ik, ik hou ook van het heden, maar ook van wat voorbij is gegaan, zo mooi die woorden van Herman de Coninck, natuurlijk weer gevonden in een rouwadvertentie. Ik vind die woorden die we zeggen en schrijven, nadat iemand ons ontvallen is, zo mooi. En ik hoop één ding, dat je deze woorden ook gezegd hebt bij het leven zelf. Ik hoop zo dat je me alles zegt bij leven. En dat je het dan wilt herhalen als ik dood ben, ook goed. Dat maakt niet meer uit, maar laat het me vooral voelen in het hier en nu. Een mooie zondag nog!

Ik ben altijd onderweg....

Zingt mijn grote held, Stef Bos. Deze man noemt zichzelf een woordenkunstenaar en hoe mooi is het, als je de juiste woorden kunt vinden, steeds maar weer. Een van zijn liedjes heeft deze zin 'ik ben altijd onderweg...tussen de leegte en de liefde' mooi vind ik dat. En toen ik vorige week in de auto zat, draaide ik zijn cd. Jawel, ik doe dat nog. Cd's draaien, soms ook een playlist, maar vaak een cd en meestal dan van dit soort zangers. Voor mij een beetje de mensen van vroeger, die toch ook gewoon mensen van nu zijn. Want Stef Bos maakte in het programma de Beste Zangers, prachtige eigen interpretaties van teksten van nu, en hiermee raakte hij ook een nieuwe generatie. Door zijn woorden, zijn prachtige manier van zijn, en zijn verhalende manier van zingen. Genieten...welnu, ik ben een paar dagen vrij en mijn vriendinnetje was hier. Een beetje om te herstellen na haar ziektes, ja ziektes, kanker en stenose. God vergeef me, wat kun je veel in één keer krijgen. En zij kreeg het, ze is nog niet klaar, maar ze lachte weer. En ik hoopte zo, dat de rust hier, de stilte, de mooie omgeving, het heerlijke huis...haar die glimlach weer kon geven.

En volgens mij was dat zo. Want juist die stilte, die laat je genieten, laat je landen en ontspannen. Een dik pak met kranten op zaterdagmorgen, en eventjes wandelen in de tuin, genieten van de stilte, en praten over je angst, je verdriet, je zorgen, die er zomaar ineens zijn. Gek hoe het leven het zomaar van je over kan nemen. Was je gezond, mankeerde er niks aan je, opeens ben je aan de beurt, en hoe. En ik realiseerde me nu, nu ik aan de andere kant stond, dus ik was niet ziek, maar mijn vriendin was ziek, hoe ingewikkeld ook die rol is. Er bij staan, er naar kijken, terwijl je de ander ziet worstelen. En soms helpt het al, door dit te benoemen. Door ook uit te spreken, wat je echt voelt, wat haar ziek zijn met jou doet. En nee, het gaat niet over jou, maar het raakt je wel. Voor mij is kanker, iets heel engs, ik die nergens bang voor ben, ik ben het wel voor kanker. Altijd weer. Als ik me uitrek en ik voel een bultje of iets anders, dan schrik ik eventjes, en denk ik ....oh nee toch, niet weer toch...Gek, terwijl ik altijd een vreselijke optimist ben. Alleen op dit ene stukje niet. En ondertussen heb ik geleerd, misschien wel juist door die ziekte, dat ik vooral vanuit mijn hart leef, dat ik mijn hart volg, in alles wat ik doe. Ik leef vanuit mijn hart. En eigenlijk is dat een geweldige opluchting, want nu durf ik keuzes te maken, durf ik in het nieuwe diepe te springen, doe ik geen dingen meer die me ongelukkig maken. Durf ik dingen af te zeggen, of kies ik om niet te gaan. Of juist wel te gaan. Mijn hart volgen, is eng, en spannend, maar kijk eens waar ik nu sta. Dankzij dat hart. Ik leef dit leven, in volle glorie, ik zing, ik dans op mijn nieuwe partybox, ik doe gewoon een elastiekje in mijn haar, als het te lang is, ik heb een baan, waar ik zielsgelukkig ben, ik heb een leven hier met Annemarie wat mooier is, dan het ooit was. De combinatie van dit alles komt voort uit het volgen van mijn hart. Ik wilde terug naar mijn roots, althans daar een beetje in de buurt. Want terug naar Flakkee wilde ik niet. Heeft alles te maken met familie, de kerk, de uitspraken die gedaan zijn, het niet mogen zijn wie ik was, maar ik wilde wel terug naar die mooie blauwe luchten, de Grevelingen, het water, de stilte, de rust, de vriendelijkheid, de gemoedelijkheid en ik hoopte maar, dat wij samen hier goed zouden gedijen en hoe heerlijk is het om te ervaren, dat dit is wat het is. En dat het goed is. Hier in Nieuw-Vossemeer, hier daar waar Zeeland Brabant kust...geweldig is het hier. 

 En Stef Bos zingt hierover. Ik volg alleen mijn hart, en ook door deze keuze, werk ik nu bij Uitvaartstichting Hilversum. Op dat moment had ik de keuze uit twee banen, in de branche waar ik zo van hou, en ik koos voor Hilversum, waarom? De mooie natuur, de Rijksmonumenten, de vriendelijke mensen, de wandeling met Judith, de leuke open gesprekken met de Raad van Toezicht, kortom ik volgde mijn hart. En zie weer, hoe goed dit uit mocht pakken. Hoe fijn het is, om daar te zijn. En ja, natuurlijk kom ik dingen tegen, maar waar in het leven is dit niet. Overal is wel iets, een obstakel onderweg, maar het lijkt alsof mijn levenscirkel prachtig rond is geworden. Alles ligt op zijn plek. Ik coach prachtige mensen, met mooie thema's, met bijzondere vragen, ik mag een stukje oplopen met hen, en mag net dat ene duwtje geven, wat soms nodig is, om verder te kunnen wandelen. Mijn droom is, om dit ooit hier thuis te mogen doen. In de tuin, het atelier, de stilte, om zomaar met jou hier te mogen zijn, te mogen praten. Met een Nespresso erbij, een watertje, of iets anders als je dat wilt. Het mag er zijn, ik volg alleen mijn hart. En doordat ik dit hart volg, en goed luister of het goed is, ben ik soms altijd onderweg, van A naar B en weer terug. En onderweg zijn, is ook wel genieten. Ik zie de prachtige Hollandse luchten, de kleuren buiten, ik geniet van mijn mooie wielen onder mijn auto, ook daar kies ik de velgen, die bij me passen, beetje stoer, beetje anders, ik volg alleen mijn hart. En het mooiste van alles is, dat ik me zo omringd voel met liefde, me zo gedragen voel, door prachtige mensen, dichtbij en ver weg. Ik zie je soms, of af en toe, maar ik weet dat je er bent, waar dan ook. En ondertussen luister ik naar Stef Bos, een van zijn liedjes is in het Zuid-Afrikaans en dat heet 'ik mors mijn tijd' en dat liedje gaat erover, dat je geen dingen meer moet doen, die niet werken, want daarmee 'mors' je je tijd. Dus zit je in een baan, een relatie, een vriendschap, die niet meer goed voelt, want je volgt toch je hart, stop er dan mee en 'mors' geen tijd. Want tijd, onze tijd is kostbaar, het is zo belangrijk, juist die dingen te doen, die je gelukkig maken, en geen tijd te morsen....

dus maak een keuze, volg je hart...en geloof me, het komt goed. Heb maar vertrouwen....

Rouwadvertenties

Lees jij ze ook altijd? Rouwadvertenties...ik wel, ik voel soms het verdriet, of de belangrijkheid van iemand, als er pagina's vol staan met advertenties voor die ene meneer of mevrouw. Maar soms zo'n zin als 'we zullen je kookkunst missen'. Dan fantaseer ik erop los en denk ik wel eens wat zou ik zeggen als jij zou komen te overlijden, of jij. En dan komen er namen voorbij van mensen die ik ken, van wie ik hou, of die vroeger deel uitmaakten van mijn leven. Ook heb ik wel eens, oude klasgenoten op die manier voorbij zien komen, in een overlijdensadvertentie. Gek gevoel, een schoolfoto van de brugklas zie je opeens voor je, of een foto van jou en hem samen. Misschien wel een oud geliefde, met wie je het bed hebt gedeeld. Vandaag las ik een prachtige advertentie met een tekst 'droefenis tuimelt op droefenis en valt over droefenis alsof ze op elkaars wankele schouders zijn gaan staan' prachtig. Intens. Het raakt je overal. En dan denk ik aan de saaie teksten, die ik gebruikte om te duiden hoe erg ik mijn moeder of vader zou gaan missen. En soms staan er prachtige vrolijke gekke dingen in die me doen denken aan dat afscheid van die jongen uit een zorginstelling voor mensen met een beperking. De hele afdeling wilde de kist waarin (laten we hem maar Wim noemen) Wim lag komen beschilderen. En alleen dat al, was een feest. Een heel hard huilende groep jonge mensen kwam binnen met verfpotten, kwasten en ging aan de slag. En voor Wim er erg in had, veranderde hij van een man in een pure houten kist, in een man, in een vrolijk bont gekleurde kist, vol prachtige teksten als 'stil liggen he Wim' en grote rode lippen geschilderd op zijn hoofd, zijn benen, zijn buik. Wat zal die Wim fijn hebben gelegen. En wat is die Wim omringd met liefde, ook toen hij al overleden was. Mooi als mensen je zo dragen, en jij zo gedragen mag worden. De dood, gisteren tijdens de Dodenherdenking op de Noorderbegraafplaats in Hilversum, sprak iemand me aan 'jij doet toch mooie dingen in die uitvaart'. Vaak denken mensen dat als je in de uitvaart werkt, dat je uitvaartleider bent. En dat je dus voorloopt, of een uitvaart regelt, of in gesprek bent de hele dag met nabestaanden. En ik geloof zomaar en ben er zelfs van overtuigd, dat werken in de uitvaartbranche prachtig is. Dat ervaar ik zelf ook zo. Dat voel ik zo. Dat probeer ik met mijn volledige team ook anderen te laten voelen. Maar het is niet alleen maar verdriet, ellende, hele serieuze teksten als in die van de rouwadvertentie van mijn moeder. Werken in de branche, nee laat ik het kleiner houden, werken in en voor de Uitvaartstichting is heel dichtbij mogen komen, en soms ook plezier hebben, omdat je een hartje op een boomschijf laat plaatsen en hiermee een moeder zielsgelukkig maakt. Of iemand helpen, die zijn factuur niet in één keer kan betalen, en dus een betalingsregeling voorstellen. Of de woorden - lieve Bep - uit een grafmonument laten slijpen door onze steenhouwer. En hiermee onverwacht een dochter zielsgelukkig maakt, zoals mijn collega heeft gedaan. En ja werken in onze wereld is ook keihard werken, om kwart voor zeven beginnen en om kwart voor zeven naar huis gaan. Maar ook soms een dagje vrij zijn. Beetje Nespresso drinken en een blog schrijven. Nadenken over die kleine dingen, die het leven anders maken, kijken naar je natgeregende tuin, en hoe prachtig alles zich opent, voor jou en voor jou. 'Afscheid nemen is met zachte vingers wat voorbij is dichtdoen en verpakken in de goede gedachten ter herinnering'. Mooi een tekst die we op de muur in de verzorgingsruimte in Haarlem lieten plaatsen, met een schitterende foto erbij. Met zachte vingers dichtdoen...best een kunstje toch? Een bijzonder vak...en juist deze dagen herinneren wij, herdenken wij, staan wij stil bij, en proberen wij het verhaal van vroeger te bewaren. En als ik dan de brug sla, naar de verbouwing van de Bosdrift, dan zie ik daar hetzelfde gebeuren. Wij verbouwen een werkelijk uniek pand.

En wat onze architect heel goed kan en doet, is de herinnering bewaren aan wat hier ooit was. Het oude, het sleetse, het verhaal levend houden. En dit is wat wij allen zo nodig hebben, de waarde van dat wat er ooit was bewaren, en vervolgens doorgaan in de tijd van nu. De sleetsheid mag gevoeld worden, maar we leven wel in 2021. En volgens mij gaat het ons lukken, met dank aan al die prachtige mensen, die er nu voor zorgen, dat we 'het leven teruggeven aan de Bosdrift'. Dat we samen kunnen zoeken, naar die oude overlijdensakte van je vader, die ooit rond 1900 overleden is en begraven ligt op deze prachtige begraafplaats. Hoe mooi, die oude overlijdensakte, die sierlijke letters die men gebruikte toen, dat prachtige dikke papier. Met zachte vingers wat voorbij is dichtdoen en verpakken in de goede gedachten ter herinnering....tja teksten, woorden, wat kunnen ze je raken. Schrijvers, dichters, Joris Vincken, Hans Andreus, Vasalis, ach er zijn zoveel mensen, die mij raken met hun woorden. Soms bekend, soms dichtbij. Een zin soms die je bijblijft, een woord soms....standelaar is voor mij zo'n woord. Zo'n ding waar je een kaars in zet. Ooit is dit woord ergens langsgekomen en ik gebruik het. Ik vind het lekker klinken. Zo schreef mijn lieve oude buurman pater Bertus ons deze week 'de zwaluwen en het mooie weer zijn op weg naar Nieuw-Vossemeer'. Prachtig deze man kan ook mooi schrijven. Zijn brieven bewaar ik. Soms zijn er mensen wiens stem, wiens verhaal ik vast wil leggen. En deze man is er zo een. Ik ga het ook doen. Een stukje van zijn verhaal bewaren, het geluid van zijn stem blijven horen. Net zoals de stem van mijn vader in de documentaire waarin hij zegt dat hij altijd kon schuilen bij mij. Maar dan op zijn Flakkees. In zijn dialect. Prachtige woorden, die ik meedraag waarheen ik ga. Woorden en klanken, het raakt me. Maar dus ook ben ik geraakt, door de niet mooie woorden, die we soms met elkaar gebruiken. Ja ik ook. Als we boos zijn, of het even niet meer weten. Of als we ons ergeren aan die ander. Dan zomaar zetten we hem of haar in een ander licht, en dan sta je er zelf ook in, in dat andere licht. Dan ben je eventjes uit balans. En voor mij zijn dagen als vandaag, mijn eigen vrije dag, mijn dag alleen me daarom alleen al zo kostbaar. Even terugkomen in mijn eigen licht, mijn eigen energie. En weer opladen. Niks ernstigs, minder praten, meer zijn. Ik wandel soms wel tien keer door de tuin, kijk naar kleine bloemetjes, of mijn ingezaaide gras alweer wat opkomt, en zie zomaar een bloemetje, helemaal onbekend, tussen al die andere bloemen staan. Soms voel ik me zo. Als ik een onbekend klein bloemetje, in een veld vol grote tulpen, narcissen en weet ik wat, en dan voel ik mij klein en onbeduidend, nietig bijna. Fijn wel. Op zo'n formeel samenzijn als gisteren, bij de 4 mei herdenking op mijn eigen begraafplaats, waar alle hoogwaardigheidsbekleders uit Hilversum zijn, dan voel ik mij nietig. En het liefst schenk ik gewoon de wijn in, achter de bar, of deel ik boekjes uit en open deuren en sluit ze weer. Gek, terwijl ik vroeger droomde om ooit heel belangrijk te zijn, en nu, nu ben ik gewoon maar een beetje wie ik ben. Kind je hoeft je niet groter voor te doen dan je bent. Zoiets denk ik, zou mijn moeder zeggen en zo is het. Zo is het maar net...dit is het...

Zo voel ik me dan, alsof ik op het laatste plankje sta, en er zo oneindig veel voor me ligt, zoveel mogelijkheden, dat ik gewoon maar even wil gaan zitten. En als het tien graden warmer zou zijn, dan zou ik mijn benen laten bengelen in het water en hier uren kunnen zitten kijken. Simpelweg zijn. Niks meer, niks minder. Zo loop ik soms ook over de begraafplaats. Dan denk ik over alles wat er is en speelt, en geniet ik van het kleine, de mooie kleuren groen, de bloesem die openspringt, het mooie geel, en dit is nu precies wie ik ben. Dat meisje, die vroeger haar fiets in de berm legde en al bloemen plukkend thuis kwam, haar fiets vergeten was, maar wel bloemen had geplukt voor haar moeder. En nu loop ik soms zo door mijn tuin, en dan pluk ik een bloem, eentje maar, voor in een vaasje. Voor jou, omdat ik van je hou. 

En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat dit het leven is. Je bent jong, je wilt heel veel, grootse dingen doen, kopen, hebben en bereiken, en na 45 jaar werken, en nog een jaar of 5 door willen gaan, kom je terug bij jezelf, en realiseer ik me, dat ik nog heel veel dingen wil doen, wil bereiken, maar steeds dichter kom, bij dat meisje met dat fietsje, die haar hart volgde en niks anders. Puur haar hart. Lastig, omdat ik niet meer zo onder de indruk ben, van al dat grootse, van die rijkdom, die bitcoins rekening, omdat ik denk, dat mijn leven zo waardevol is, met al wat er is. Dank je wel, wat zal het een mooie dag gaan worden, als deze al zo mag beginnen...dank je wel.....