Terwijl de keuken gevuld is met pubers van 18, meiden die niet door de sneeuw fietsen, VWO 6 gewoon niet bezoeken, zit ik glimlachend, aangekleed en gedoucht in mijn 'hokje' mijn kantoortje en verwonder ik me over mooie momentjes. Zomaar een prachtig boekje van Judith Herzberg 'het vrolijkst' in mijn brievenbus. Van een van mijn medewerkers...en weet je, dit zijn van die momenten, die ik koester, waarbij een voorzichtige glimlach zich meester maakt van mij, omdat het leven mij zoveel geeft. Omdat ik zoveel mag ontvangen...wat een rijkdom. Net keek ik naar resultaten van mijn groepen en ook daar glimlach ik bij, door en om. Mooie cijfers, na mooie modules. En ondertussen zit ik hier, bijna 5 kg lichter in een supergrote trui, een heerlijke slobberende spijkerbroek, die niets raakt, aan mijn lijf, omdat het lijf zeer doet. Ik vind het een rotoperatie, maar soms lijk ik gewoon weer even op mijn vader, met een wat lage pijngrens, en soms lijk ik op mijn moeder, met haar hoge pijngrens. Maar dit doet gewoon zeer aan mijn lijf. Eten valt voor mijn gevoel zo het darmenstelsel in, en klettert en klotst er daar op los. Kortom de buik is van slag, en ik, ik ben rustiger dan ooit. Kreeg een berichtje van een collega. Die altijd keihard werkt en genoot van drie weken eruit zijn en ik, ik merk wel dat ik het clubje mis daar in West, maar dat ik wel geniet van mijn rust...mijn zijn, mijn alleen zijn ook. Het huis is gevuld van geluiden en dat is fijn, Annemarie doet haar ding met haar werk, haar meiden en ik ben lekker teruggetrokken op mijn zoldertje, mijn bed, mijn telefoon, mijn boeken. Ik herlees oude boeken als 'onvoltooid verleden' van Adriaan van Dis. Wow wat een schrijver, ik ben al fan van hem sinds mijn 16e. En nog steeds, of weer...net hoe je het wilt zeggen. Nu een gedicht uit die mooie bundel :
Brieven
Wij wisten niet, toen wij nog lange brieven schreven
op papier, dat wij de laatsten waren
die nog op die manier van elkaar hielden
met langzaam overdachte woorden
die we meenden.
Dank je wel bijzondere collega. Dank je wel...Anita
