Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zaterdag 27 februari 2021

Zomaar een zaterdagochtend.....

 


Goedemorgen, op deze mooie wat nevelige zaterdagochtend, zit ik met mijn Nespresso aan de keukentafel. En mijmer ik wat, want de afgelopen week, was enerzijds een mooie werkweek, en anderzijds een soort achtbaan vol emoties. En die achtbaan, die gaat maar over een ding. Kanker. Ongekend, en ik denk dan ook, dat mijn rol in het leven is, of kan zijn, om mensen die te maken krijgen met deze rotziekte, ergens een stukje te helpen, of bij te staan. Waarom, op mijn weg in dit leven kanker een soort van gekke plek heeft gekregen. Zoveel mensen, die dichtbij me staan, of soms wat verder weg, krijgen deze ziekte. Een gesprek met een jonge vent, 44 jaar en zijn ouder, over zijn laatste afscheid, over zijn uitvaart. Bij hem aan de keukentafel, zijn ziekenhuisbed ernaast, hij aan het zuurstof, en ondertussen vertel ik een verhaal, en inventariseer ik, wat zijn wensen zijn. Het is alsof alles een beetje door elkaar loopt, werk, privé, mijn eigen verhaal, vriendschappen, liefdes, mensen die me even nodig hebben. En toen ik zocht naar een foto kwam ik deze apothekersweegschaal tegen. Deze kreeg ik van mijn lieve nicht uit Zeeland. Deze stond altijd in haar praktijk en nu bij mij in huis. Een zeer waardevol geschenk. Een balans, het in balans zijn, zo kenmerkend voor hoe ik me voel hier. Het is goed, het klopt, het is in orde en in evenwicht, vooral dat. Een prominente plek in ons mooie huis heeft deze weegschaal nu. En ik kijk er vaak naar. Het geeft aan, hoe ik ben, hoe ik me voel, en hoe ik in dit leven sta. Rustig en in balans. En jawel, vandaag krijg ik een vraag, van iemand die ik in een ver verleden heb mogen coachen, een prachtige jonge vrouw nog, of ik haar wil begeleiden bij haar kanker. Onvoorstelbaar, hoe de dingen zijn nu. Ik voel me vereerd, geraakt, maar ik realiseer me ook, dat het leven echt vandaag leven betekent. In het hier en nu. En in het hier en nu zal ik zijn en blijven, steeds maar weer. 

En ondertussen heb ik dit weekend telefoondienst voor de Uitvaartstichting. Zoeken we een nieuwe collega, omdat er iemand met pensioen gaat. En geniet ik van de mooie bloemen, bollen in de tuin. De tuin kleurt langzaam paars, blauw en geel. De bolletjes schieten open, en geleidelijk aan, krijg je weer dat spannende gevoel, van het ontluiken. Een nieuw voorjaar komt er aan, voorjaar 2021. Een jaar vol verrassingen en wendingen. Corona heeft impact op ons leven. De avondklok, maar 1 persoon op bezoek, mondkapjes, het went, maar wat zal het heerlijk zijn, als er een keer weer wat meer ruimte komt. Ruimte een begrip dat zo bij mij hoort. Ruimte om te leven, ruimte in mijn eigen comfortzone, ruimte om te kunnen beslissen wat ik wel of niet wil doen. 

Waarom ik nu juist deze foto hier plaats weet ik niet. Ik hou wel van dit soort beelden, als ik hier in de kerk ben, geniet ik ook van die prachtige beelden. Van die mooie kleuren, beetje vaal, beetje vaag. Grappig hoe ik hoop dat we straks in de Bosdrift ook ergens een keer een zo'n beeld kunnen krijgen. Zomaar als een soort symbool. Ik weet niet zo goed, waarom dit zo voelt, maar het voelt als een soort van zegening van boven. Een lijntje naar al die mensen, die me lief zijn en die niet meer hier zijn. Een gekke gewaarwording, dit zo te voelen. Op zaterdagochtend 27 februari 2021. Een engel doet me altijd denken aan Engel van Bezu...een man, die ik ooit mocht ontmoeten in het ziekenhuis. En toen ik daar zo zat met Engel, zijn vrouw, dochter en schoonzoon, toen vroeg hij of ik zijn uitvaart wilde begeleiden. Ik had het nog nooit gedaan. En nog steeds heeft hij een plekje in mijn hart. En als ik een mooi stuk hout zie, of een hertengewei dan denk ik aan hem. Aan Engel. En afgelopen week kreeg ik een mail van iemand, met een zakelijke context, en zijn voornaam is Engel. En weer kwam deze uitvaart bij me langs. Alsof hij me even op mijn schouder tikte. Zomaar, en me een glimlach schonk. Soms is dat het denk ik, dan tikt iemand je even aan. Om je eraan te herinneren, dat het leven een geschenk is. En dat je dit leven op een prachtige manier kunt uitpakken, door simpelweg te zijn. Door stil te zijn, door te genieten van het kleine, en ik glimlach. Want afgelopen week kreeg ik van en ondernemer, een pot vol paaseitjes. En Judith en Gert-Jan haalden voor mij alle witte eitjes eruit. Zo slecht en zo lekker. En in mijn bureaulade heb ik er nog een paar, voor zomaar een moment, een Nespresso met een wit eitje, het is zo ongekend lekker samen. En dus zit ik in mijn porto, in mijn caravan, zoals het ook wel genoemd wordt op de Zuiderhof, te genieten van dat moment. Die smeltende chocolade vermengd met een heerlijk kopje Nespresso. Het zijn de kleine dingen die het doen. Zong onze Willeke ooit. En juist die kleine dingen, die maken je zo rijk. Gisteren, veel te koud, in een polo met korte mouwen op een kussentje op de stoel, eventjes in de zon. Genieten. Simpelweg genieten, op vrijdagmiddag. Wat een rijkdom. 

En terwijl ik spreek over rijkdom, realiseer ik me zo, hoe betrekkelijk ons leven is. Hoe je leven, zomaar in één klap totaal anders kan zijn. Ik denk aan Jannie, en aan al die andere mensen, dichtbij of wat verder weg, voor wie het leven op geen enkele manier een rijkdom is nu. Ik voel verdriet en kracht en alles wat daarbij hoort. Ik voel me sterk en  in balans. En ik huil van binnen, juist voor al die mooie mensen, die nu zo worstelen, met die klote ziekte kanker. Of met iets anders, iets dat je totaal belemmert of lam legt, en ik weet, ik ben er voor je. Echt en oprecht. Met lange haren, dat wel, want mijn kapper kan me pas 17 maart knippen. Geeft niks, als een woesteling loop ik erbij, maar van binnen ben ik zacht en aangenaam. Geloof me, net als die witte chocolade die smelt door de Nespresso, ruwe bolster, blanke pit, haha. Ik lach er zelf om. Doe ik wel vaker....mooie dag, vol kracht. Ik denk aan je. 

zondag 21 februari 2021

Turangawaewae ofwel gegrond zijn

 Ja in Nieuw-Zeeland heeft een groepje wijnmakers zich 'turangawaewae' genoemd. Dit staat voor 'gegrond zijn' of 'een plek die je kracht geeft'. En jawel, daar ben ik in alle opzichten beland. Zowel hier in het prachtige Nieuw-Vossemeerse als in Hilversum. Ik ben gegrond. Ik ben op een plek terechtgekomen, waar ik voel dat ik kracht krijg, kracht heb, en vooral in mijn kracht sta. En op deze mooie plek in het Zuiden van het land, zo dicht bij mijn geboortegrond, heb ik net de lunchtafel gedekt in de tuin. Jawel buiten eten, het kan zomaar op 21 februari 2021.


De tuin, gisteren al mijn hortensia's teruggesnoeid en de grassen, de blauwe druifjes, de krokusjes, en de madeliefjes laten zich alweer zien. Een eerste mini narcis glimlacht je tegemoet. Ja glimlachen....en eigenlijk ben ik helemaal niet blij, want gisteren belde mijn vriendinnetje, die dit jaar al zo ongelooflijk veel pech heeft, en een nieuwe nekwervel heeft gekregen, zij heeft borstkanker, drie tumoren in haar borst. En toen ik ons telefoongesprek had afgerond, begon ik zomaar zachtjes te huilen. Weer die kanker, weer die ziekte, die al zoveel heeft verwoest. En deze vrouw, deze vriendin, daar hou ik zielsveel van. Al heel lang in mijn leven. We hebben zo ongekend veel gedeeld, gelachen en gehuild, in ons broek geplast van plezier, gefietst, gedanst, vul maar in...en nu is zij zo ziek. En als ik dan in stilte hier door mijn tuin loop, dan hoop ik, dat ik er voor haar mag zijn, zoals zij er voor mij was. Al die tijd dat ik ziek was. Intens, heftig en nog veel meer dan dat. En gelukkig dat ik nu zo 'gegrond' ben en zo sterk, want dan kan ik er goed voor haar zijn. Huilen, het heeft even geduurd, voordat ik huilde...ik huil niet zo vaak van buiten, van binnen wel. Soms om wat we met elkaar doen, of hoe we elkaar raken, door een zin, een woord, een opmerking. Is dat ouder worden, is dat meer kwetsbaar zijn, of is dat bewuster leven. Als ik een zin 'oordeel niet verwonder je' op schrijf en een collega lacht me hierom uit. Dan raakt dat me, want dit is wat we doen in het leven, elkaar veroordelen, elkaar afserveren soms. En dat is zo, waar ik niet meer voor sta of wil staan. Dus vanuit mijn kracht, ga ik het gesprek aan, en kijk ik niet meer toe. Benoem ik wat ik zie, of voel. Vanuit oprechtheid, of vanuit zorg. Omdat ik denk, dat we het met elkaar zo goed kunnen doen. Het 'naboarschap' uit Drenthe, probeer ik te vertalen naar Nieuw-Vossemeer. Hier is het ook al zo, alleen zonder veel woorden, zorg je voor de ander. Sta je gewoon klaar. Reik je elkaar de hand. En dat laatste dat zal ik doen, voor mijn vriendinnetje. Ik zal haar vasthouden, beschermen, haar tranen drogen en de mijne. Het doet pijn, het maakte dat ik gisteren heel verdrietig ging slapen. En het enorm benauwd kreeg zomaar een paar uur, ik was ziek, gewoon ziek. Ziek van de zorgen, van verdriet. En steeds weer realiseer ik me, dat ik nergens bang voor ben. Niet voor grote boze mensen, niet voor lelijke woorden, maar wel voor kanker. Kanker is mijn grootste angst in dit leven. Teveel mensen verloor ik aan deze ziekte. Zelf mocht ik het overwinnen, maar nog steeds is er ergens die angst, als ik een bultje voel, een klier, een plekje, en steeds weer ben ik opgelucht, als het niks blijkt te zijn. Dus voel ik mij die mazzelaar in het leven. Die hier straks buiten luncht, geniet van de bloemetjes die zich voorzichtig laten zien. De unieke plek in Nieuw-Vossemeer, ons Rijksmonument uit 1795 maar vooral het feit, dat we mogen leven. De beperkingen, de avondklok, die voel ik niet zo als ik hier ben. Ja een ding mis ik, eten op het terras bij het Wagenhuis. De gezelligheid, de saamhorigheid, het elkaar mogen ontmoeten. Een glas wijn zomaar ergens in Hilversum drinken, in een van die mooie horeca aangelegenheden. En gisteren las ik in de krant, dat Corona nooit meer zal verdwijnen. Het zal een soort van griep worden, waar velen last van kunnen krijgen, ieder jaar weer. Dus die griepprik, of Corona prik, die heb je nodig, jaarlijks denk ik. Maar als dan die mondkapjes weg mogen, ik je lach weer kan zien op je gezicht, of je mond die beweegt, dan ben ik nog meer gelukkig dan ik nu al ben. Maar ik heb geduld, ik zorg ervoor dat mijn tuin prachtig is deze zomer, en dan ben je welkom voor dat glas wijn, als het nog nergens zou mogen, dan is het hier. Maar diep van binnen hoop ik een feestje te mogen geven dit jaar, om alles te vieren, wat er te vieren valt. 15 jaar getrouwd, 62 jaar, al 2 jaar in Nieuw-Vossemeer, al 2 jaar bij de Uitvaartstichting, en hoe mooi zou het zijn, als ik dan mag vieren, dat Jannie er bij is. Het doet me denken aan toen zij 50 werd, en ik met mijn kale kop bij haar feestje was. En zij op een krukje klom en ging speechen en toen zij zei dat ze zo bang was geweest, dat ik haar 50e verjaardag niet meer zou kunnen meemaken, begon ik te huilen. En nu zal ik op een krukje klimmen en haar zeggen hoeveel ik van haar hou. En hoe blij ik ben, dat zij er nog is, nog bij mij, bij ons is. Mijn vriendinnetje, ik hou je vast...vanuit mijn Turangawaewae...vanuit mijn Nieuw-Vossemeerse plek, hou ik je vast, altijd...