Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zondag 26 augustus 2018

59 jaar voelt alsof het leven nog maar net begonnen is!!

En zo is het maar net! Jarig zijn is altijd al een feestje geweest. Als klein meisje, moest ik blijven liggen in mijn bedje, tot het tijd was om eruit te gaan. Maar oh wat was ik nieuwsgierig, wat wilde ik graag weten, wat mijn cadeau zou zijn. Wie zou er komen, zou ik veel krijgen. Geweldig! En nu, 59 jaar jong, voelt het eigenlijk nog steeds hetzelfde. Hier in huis, verzamelen we post, pakjes etc. en als je dan wakker wordt, dan krijg je kaartjes, cadeautjes, de bloemen zijn gisteren al gekomen, ongekend mooi en het voelt als rijkdom. En dan is dit pas het begin van de ochtend. Ik zit hier in mijn zwarte polo met mijn Nespresso en lees alle lieve wensen, via Facebook, LinkedIn, mail, app, soms nog sms, kortom ik voel me omringd, door mooie en liefdevolle wensen. Uit allerlei hoeken, uit allerlei periodes uit mijn leven. Vroeger en nu. Vanuit verschillende werkgevers, en terwijl dit mij allemaal overkomt, speelt er van alles in mij en komen de herinneringen terug. Mooie herinneringen, aan wat ooit allemaal was. Mijn jeugd, mijn ouders, mijn opa en oma, mijn broer, mijn familie in Zeeland. Het handschrift van mijn nicht lijkt op het handschrift van haar moeder. Mooi hoe je, als je ouder wordt, stil staat bij al dit soort prachtige herinneringen. Mijn verjaardagsfeestjes op de boerderij. Ik moest ook altijd dat meisje uitnodigen van mijn moeder, die nooit werd uitgenodigd. Ik snapte er niks van. Maar ik haalde het niet in mijn hoofd het niet te willen. Mijn moeder was streng. Had een geweldig gevoel voor haar medemens. En vooral voor mensen die het anders hadden dan wij. Meer armoede, of minder gezelligheid, kortom, voor mijn moeder was iedereen gelijk. En haalde je het niet in je hoofd, om je meer te voelen, dan iemand anders. Dus dank je wel mam, voor dit prachtige cadeau. Ik heb zo zielsveel van je geleerd, ik heb je vervloekt als meisje, omdat je zo 'netjes' was, omdat ik me altijd voor moest stellen. Een cadeautje mee moest nemen. Mijn zakgeld moest delen, mijn rolletje snoep ook. Pffft wat baalde ik van jouw correctheid en wat ben ik nu blij, dat jij mijn moeder was. 59 jaar geleden bezorgde ik je een hernia, althans dat hoorde ik later, doordat er zo'n lekker bolle baby geboren werd. Dank je wel, dat jij mij dit leven hebt gegeven. Ik heb er werkelijk geen seconde spijt van. Ik voel me rijker dan een koning, door jou en natuurlijk mijn vader. Doordat jullie mijn ouders zijn. Dus dank je wel zeg ik tegen jullie op mijn 59e verjaardag. Dank je wel voor je rechte rug, heb ik vast van jou geërfd. Dank je wel voor je moed, je zuivere geweten. Dank je wel voor al die wijsheid, die ik zo af en toe in kan zetten. Nee heus niet altijd. Ik doe ook heel veel dingen, waar jij je nu nog boos om zou kunnen maken. Ik drink soms wel een glas wijn, en soms ook een te veel. Ik rook niet nee. Ik gebruik geen drugs. Maar ik ben geen heilige. Lijk soms wat teveel op mijn vader. Maar daar hield je ook zielsveel van. Dus dat zit wel goed. En dus op mijn 59e verjaardag, zit ik hier te mijmeren, draai ik melancholische muziekjes, voor mezelf. En voel ik de rijkdom van het zijn, van een echte van Loon. Of ik nog voornemens heb? Nee, gewoon vooral maar leven. Mooie mensen ontmoeten, omhelzen, wijntjes drinken met elkaar, genieten, vooral dat, genieten. Van alles dat er is. Van mijn gezondheid, en er zijn voor mensen, die het even niet zelf kunnen. Om die gewoon even een shit tijd hebben. Maar ook lachen, totdat ik in mijn broek plas bijna. Hard werken. Lol maken. Elkaar de hand reiken, straks mijn hand als een beeld hebben, ja ongekend he...wat een cadeau!Dus vandaag, 26 augustus 2018, wordt zomaar een supermooie dag. Ik ben er klaar voor. Gefeliciteerd he van Loon!

donderdag 23 augustus 2018

De laatste dagen van dit levensjaar, bijna 59 jaar!

Het lijkt wel alsof mijn leven, een soort aaneenschakeling van mooie momenten is. Mooie gesprekken, ontmoetingen, ik krijg heel bijzondere attenties, waar ik soms een beetje stil van word. En weet je vooral de tekst, die erbij geschreven is, raakt me dan meer dan ik in woorden kan uitdrukken. Vanmiddag kwam ik thuis en er waren twee dingen voor mij met de post gekomen. Een brief van het Openbaar Ministerie, oeps, ik dacht 'wat zal dit nu zijn, nooit eerder een dergelijk poststuk mogen ontvangen'. En een pakje. Die brief als reactie op een bezwaarschrift tegen een boete, dus dat is okay! Dat pakje...een zwart doosje met een kanten strik erom heen en een kaartje over bodycasting. Ik werd eerst wat lacherig, omdat ik dacht, dat ik een pikant verjaardagscadeau had gekregen en toen ik het pakje openmaakte, was ik geraakt, tot in het diepst van mijn ziel. Een geschenk van mijn vrienden Razan en Adel, om een beeld te laten maken, van een deel van mijzelf, van je lichaam, je handen, je voeten, wow...zo mooi. Met daarbij de tekst 'tastbaar, blijvend en uniek. Bijzonder om te krijgen. Een levensjaar vol kansen om vreugde te ontdekken. Ieder mens is uniek, jouw eigen beeld, tastbaar en bijz0nder. Welke reden er ook is, heb elkaar en het leven lief....'. Een geschenk, dat mij doet denken aan de handen van mijn vader, wat zou het mij veel waard zijn, om zijn handen als beeld hier bij me te mogen hebben. Ergens las ik : 'Drie dingen, die onvervangbaar zijn : vaders handen, vaders woorden, vaders waarborg, dat hij achter je staat'. Mooi he...vaders handen. Voor altijd. En nu, mag ik mijn eigen handen, verbonden met die van Annemarie, als beeld laten maken. Hoe intens is dit...tja, en wat zeg je dan, wat doe je dan. Ik, ik word stil van de liefde die uit dit geschenk blijkt, en ik realiseer me, dat onze vriendschap zo mooi en uniek is. Zo waardevol en intens...dus dank je wel schrijven, en zeggen en laten voelen, als ik hen zie, is het minste...
Ja, ik ben aangekomen in de laatste dagen van mijn 58e levensjaar. Bijna 59, bijna jarig. Ik stuurde net Joke een berichtje, met Joke werkte ik samen in Cluster West. Zij is vandaag jarig en eventjes zijn wij dan een paar dagen samen 58 jaar. Ik vertelde haar, dat dit een best getal is, 58. En dat is het ook. Maar 59 wordt volgens mij nog veel beter. Een jaar, waarin er veel zal gaan gebeuren. Mijn eigen bedrijfje is in wording, soms word ik wakker en heb ik weer een nieuw idee, mijn keuze voor onafhankelijkheid, de stappen die ik ga zetten. Oh ik heb er zoveel zin in. Ik droom erover en ben er mee bezig. Ik realiseer me, dat ik het afgelopen jaar, intens genoten heb. Van alles, van mijn mooie werk. De mooie gesprekken, vandaag zomaar een telefoongesprek met Jolanda. Mijn vriendin, die ik heb mogen trouwen. Heerlijk, om zo dichtbij te mogen komen en zoveel te delen, rijdend met mijn auto door Nederland. Mijn rol in de adviesraad van een opleiding in de uitvaartbranche. Mijn gesprekken met nieuwe mensen, die zich oriënteren in de branche. Maar ook de contacten met mijn team. En ondertussen verandert het weer geleidelijk, verdwijnt de zon, en laat de regen zich zien en horen. Gaan de lichten weer aan, de korte broek in de kast. Het klimaat schuift geleidelijk aan door naar de herfst, met soms zomaar een vleugje zon.
Razan en Adel. Vanavond was de file weer ouderwets, via allerlei binnenwegen terug naar huis, omdat er een groot ongeluk was gebeurd, met twee motoren en twee auto's. Bijzonder, hoe het weer verandert, maar ook hoe gelijk, na alle vakanties, de wegen weer vol stromen en ik hierdoor weer vroeg op ga staan, om op tijd bij Yarden te zijn. Ach, altijd zeg ik, als het leuk is waar je mee bezig bent, als je houdt van je werk, en dat doe ik echt, dan is vroeg opstaan niet erg. Dan gaat dat ook vanzelf. Ik las een gedicht en dit past wel bij mij realiseerde ik me vandaag in de auto. Ik dacht dat ik goede vrienden heb, die ik maar zelden zie. En deze woorden, horen hier zo goed bij - 'vrienden hebben het niet nodig om voortdurende bij je op de drempel te staan. Zij kennen de weg naar je hart.' Heerlijk om zomaar midden in de week, deze blog te schrijven. Annemarie wordt geknipt, gekleurd en nog veel meer denk ik. En ik, ik zit lekker in onze werkkamer te schrijven. De regen tikt zachtjes op het dakraam, en Rob de Nijs neuriet mee. Ik ben gelukkig. Liefs!

zaterdag 18 augustus 2018

Zomaar een heerlijke zaterdagochtend

Ja en daar zit ik dan, na een ongekend fijne vrijdagavond, bij Mila op het terras. Annemarie en ik werden getrakteerd door Marijke en haar man, op een heerlijk etentje. Buiten in je korte broek (ik alleen hoor) met een trui aan. Eerst een heerlijk glas wijn gedronken met Joke en Ingeliesse en het weekend was dus van start gegaan. Heerlijk. Het eten bij Mila, is werkelijk voortreffelijk, wat kan die vrouw koken. En wat kun je daardoor genieten, van de puurheid van smaken, van het zomaar daar aan tafel zitten en genieten. En na die superfijne vrijdag, die eigenlijk volgde op een superfijne week, werd het zomaar zaterdagochtend. En hoe lekker is het dan, niets hoeft, alles kan en mag. De krant, de Nespresso, de fles bruiswater, een groen appeltje (jawel het gejuich als we van de weegschaal afkomen), de krant, een magazine over wijn, kortom genieten in optima forma toch! Naar buiten rennen, om de parkeermeter steeds twee uur door te schuiven, en nog in je ochtendjas rondlopen. Tijd genoeg, want tijd is niet een limiet vandaag. Er staat niks op het programma, anders dan een rondje door de Langstraat, een beetje eten halen, en het leuke is dan, als je nog zo zit te lummelen, in je ochtendjas, dan gaat opeens de bel. En op zo'n moment flitst er van alles door me heen, en hoe fijn, Jolanda stond voor de deur. Mijn vriendinnetje uit Voorschoten, al 30 jaar bevriend, en altijd is het goed. Samen verhalen delen, over het leven, haar familie, de mijne, die van Annemarie, koffie en water en zomaar samen zijn. Spontaan en oprecht. Zonder oordeel luisteren naar elkaar, naar keuzes die gemaakt zijn. Leuk, in deze levensfase, gaan wij beiden iets anders doen in ons werkzame leven. En Jolanda gaat het onderwijs in, de basisschool, al jaren een wereld waar zij goed in zal passen. Leuk om dan te ervaren, dat leeftijd niet beperkend is, maar juist verrijkt. Dat je geselecteerd bent, om wie je bent en waar jij voor staat als mens. Fraai he...
Gisteren ben ik gefilmd, nee niet door Paul, mijn documentaire maker, maar door een jonge vrouw in den Haag. Een filmpje over hoe ik 'toekomstbestendig' blijf, nu en straks. In het oude PTT-kantoor in den Haag. Een hele hippe mooie omgeving. Toen ik aan kwam lopen zat er een meneer buiten en we kenden elkaar nog van de HTM. Hij liet mij binnen en bracht mij dus naar de plek waar ik moest zijn, een jonge onderneming, met mooie bijzondere jonge mensen. En de dagen ervoor, had ik nagedacht over mijn toekomstbestendigheid. Gek om daar over na te denken. Eigenlijk is dat nooit een thema, omdat ik denk, wel mee te kunnen bewegen met de stroom, de flow. En zomaar spontaan, vertelde ik daar hoe ik denk dit begrip handen en voeten te geven. Voor mij zit toekomstbestendigheid in die dingen, die mijn ouders mij geleerd hebben. Zonder oordeel zijn. Meebewegen met het veranderende leven. Buiten de gebaande paden durven te treden. In verbinding te blijven met je hart. Iets willen leren van de ander. Het zit em voor mij niet in de functionele hierarchie, of in macht, of in je groter voordoen dan je bent. Wil je de komende 30 jaar nog meedoen, doe dit dan vanuit verbinding. En verbinding gaat over je hart, en je hoofd. Luisteren en open staan voor die ander. Accepteren, dat een nieuwe generatie de dingen anders doet dan jij. En het is niet beter of minder goed. Het is anders. Proberen te leren vanuit de diversiteit aan mensen. Ik moet opeens denken aan dat boek over mensen die kanker hebben gehad. Ik heb er ooit over geschreven. En hierin werd de vergelijking gemaakt met bamboe. En bamboe is heel erg sterk, omdat het mee kan bewegen, in de wind, in de storm en in de regen. En altijd weer terug kan veren, je kunt bamboe heel ver buigen, en het duurt heel lang voordat het breekt. Bewegen als bamboe stengels, is dus toekomstbestendig zijn. Niet alles willen weten. Want wat weet je nu eigenlijk van het leven. En hoe jouw leven zal verlopen. Je komt op de je weg zoveel tegen, verlies, verdriet, onmacht. Dus als ik mensen tegenkom, die een beetje blijven hangen. En zomaar komen er nu beelden van mensen langs. Dan zou mijn advies aan hen zijn 'probeer eens wat mee te bewegen met de wind'. Probeer je eigen principes eens wat los te laten, en probeer eens te genieten van alles dat er nu al is. Misschien niet helemaal zoals jij het graag zou willen, maar het komt er soms heel dichtbij. En wie weet ziet je leven er straks, of ooit, heel anders uit. Leef maar in het nu. Geniet van al die mooie ontmoetingen, van die glimlach die je ziet, van dat mooie mens, naast je of tegenover je. En terwijl ik het woord 'leef' gebruik, denk ik met een glimlach terug aan Loes. Zij heeft zoveel mensen geleerd te leven in het nu. Te genieten van alles dat er is. En ook als is zij niet meer hier, zij zal er altijd zijn. Dus leef...alsof het je laatste dag is, leef...fijne zaterdag! Dag!

zaterdag 11 augustus 2018

Chris Botti...La belle dame sans regrets.....

Dankzij Reynaud, hebben wij Chris Botti leren kennen. Een saxofonist, geweldig, het nummer 'La belle dame sans regrets' klinkt met regelmaat hier door het huis. Rustig, soms versterkt met een mooie zangstem op de achtergrond, heerlijk, een beetje lazy achtig, rustgevend. Genieten dus. Dat is wat muziek met je doet. Het laat je intens genieten. Met muziek kun je achterover leunen, vanuit die relaxte houding reflecteren op wat er is in het leven. Fijn!. Bedankt dus Reynaud, deze muziek hoorde je tijdens een documentaire, en met behulp van Floor en de huidige techniek, wisten we zo, wie deze muziek gemaakt had. Heerlijk...luister er maar eens naar. Ik zit hier, met na de immense regenbui, ontstoken ogen. Of iets wat daarop lijkt. Waterig, wat dikke ogen, gisteren enorme zakken onder mijn oogleden, nu niet meer gelukkig, maar die ogen die hebben het even lastig. Lijkt op allergie van vroeger, lijkt alsof ik verdriet heb, en nee, echt niet, ik heb geen verdriet. Terwijl ik dit schrijf hoor ik die meeuwen weer schreeuwen, wonen vlakbij de kust, maar volgens mij komen de meeuwen steeds dichterbij, je ziet ze op straat eten uit een vuilnisbak soms. En wat zijn die beesten groot. Laatste pikte er een mijn broodje van mijn bord, op het dakterras, toen ik even naar binnen was. Wat een lef he... Gisterenavond zijn we met Arie en Fransje in Rotterdam gaan eten, bij 'Antichic'. Welnu, echt de moeite waard. Qua smaken, maar ook qua personeel, qua inrichting, echt een heel leuke tent. En vol, bomvol. Prachtige gerechten, met verse zomertruffel, schitterende wijnen, mooi bewust water, met een bijdrage aan het goede doel. Kortom, daar is over nagedacht. En uiteindelijk een superfijne avond. Weer 30 jaar vriendschap met elkaar gevierd. Arie en Fransje, al in de zeventig, heb ik leren kennen toen ik 28 was. Bij Connexxion in Boskoop. Leuk!. Fijn om dit soort momenten met elkaar te hebben. Zij gaan verhuizen, goed he...van de Librijesteeg in Rotterdam, naar De Esch. Een gave plek met uitzicht van twee kanten over de Maas. Ik zie mezelf daar al zitten aan tafel, ik denk dat ik alleen maar kijk naar het verkeer over water, plezierjachten, cruiseschepen, binnenvaartschippers, alles komt voorbij. Links kijk je naar Feyenoord, rechts naar het centrum, de Erasmusbrug in de verte, mooi hoor. Vlakbij de snelweg. Fijn. Leuk om te kijken hoe mensen huizen in gaan richten, hoe sfeer bepaald kan gaan worden. En hoe mensen leven. Ik vind het altijd leuk, om in huizen van mensen te mogen kijken. En altijd is daar dat eerste gevoel. En dat had ik gisteren ook bij Arie en Fransje, een prachtig plekje, waar deze twee vrienden van mij, uiteindelijk heel oud hopen te worden. Mooi, hoe je allemaal nadenkt, over je plekje en of je nog een keer een beweging in gang wilt zetten. Ik voel bij mezelf, dat ik ook op dit punt ben aangekomen. Dus wacht maar gewoon af, het komt wel goed. Voor alle zekerheid, heb ik al mijn gegevens al verzameld, voor het mogelijk aanvragen van een hypotheek. Inmiddels ben ik ook weer nieuwe dingen aan het ondernemen. Ontmoetingen met mensen, een kop koffie, jawel trainer worden bij het NCOI, het gaat door. Gaaf he...coachen? Inmiddels is het gestopt met regenen, nu wel weer genoeg he...eventueel wil ik dit weekend ergens op de fiets stappen en de prachtige oude race auto's van Mercedes in het museum gaan bekijken. Je hebt hier op de grens van Den Haag en Wassenaar een automuseum. En hier zou ik zo graag nog eens samen met mijn vader rondlopen. Ik zou uitleg krijgen over de techniek, over de snelheid, en we zouden genieten van die 7 racewagens, die we ooit in Stuttgart samen in het Mercedes Benz museum hebben zien staan. Die 7 auto's zijn eventjes in Nederland, en nu ga ik samen met Annemarie, deze herinnering ophalen in dit museum. Mooi. En lekker even een stukje fietsen, dus dank je wel regen, dat het weer even genoeg is. De tuin is blij, de boeren ook, ja ik geloof zomaar, dat deze regen bij lange na, niet genoeg is, na al die droogte, maar voor dit moment is het even goed zo. Heerlijk, we zijn wat afgekoeld met elkaar. Geleidelijk aan gaan we weer hard en stevig aan het werk. Mijn agenda lijkt weer normaal. De afspraken tuimelen over elkaar heen. Ik heb er zin in, ben er klaar voor. Ogen open en gaan. Ik las net in het NRC een artikel over coachen. Over mensen die ervaringen hebben opgedaan in het leven, en hoe je vanuit jouw verhaal, de ander kunt helpen. Mooi. Iedere week staat er wel een dergelijk interessant artikel in het NRC, waar je als mens over na gaat denken. Afgelopen week weer contact gehad met het Prinses Maxima Centrum, binnenkort ga ik daar naar toe. Om te kijken hoe we onze samenwerking vorm gaan geven met elkaar. Hoe we ook de komende jaren, samen gaan optrekken. Ik hoop ook onze vrijwilligers hierin mee te kunnen nemen tijdens de Landelijke Vrijwilligers Dag in september a.s. Ook het PMC krijgt veel publiciteit, en ongekend mooi wat hier aan het gebeuren is. Hoe we hier in Nederland proberen kinderen die kanker hebben te helpen. Indrukwekkend. En ik, ik ben dus zomaar trots weer op Yarden, dat wij hieraan onze bijdrage geven. Een werkelijk uniek initiatief, waar de grens tussen dood en leven, heel dicht bij elkaar ligt. En waar leven en doorleven, nog enger aan elkaar verbonden is. Maar waar alles op alles gezet is en wordt, om doorleven steeds een groter aandeel te laten zijn. Wist u eigenlijk dat op dit moment nog 1 op de 4 kinderen aan kanker overlijdt. En daarom is het zo keihard nodig, om alles op alles te zetten, om die 25% te laten dalen. Of zoals een oncologe zo mooi zei 'mevrouw wij oncologen zijn erop gericht, kinderen beter te maken. En als dat dan niet lukt dan hebben wij geen woorden meer.' En voor dit laatste kunnen wij dan, met onze vrijwilligers, vanuit Vereniging Yarden, de helpende hand bieden, nazorg leveren. Mooi toch...samenwerken om uiteindelijk het leven te kunnen leven. Om uiteindelijk samen ervoor te zorgen, dat er meer geleefd mag worden. En dat die 25% omlaag gaat...totdat uiteindelijk iedereen die kanker heeft of krijgt, niet meer aan die ziekte hoeft te overlijden. Weet je, hoe gaaf juist ik, dit vind. Want dat is wel wat ik mij gerealiseerd heb, door het overlijden van al die mooie mensen om mij heen, aan deze rotziekte, dat ik op mijn eigen wijze, mijn kleine steentje mag bijdragen, om ervoor te zorgen, dat dit ooit een keer zal stoppen. Want ik, ik ben nergens bang voor, alleen voor kanker wel...en die angst, die verlaat me nooit meer, helaas. Ik weet het nog zo goed... Welnu, genoeg, de zaterdag is begonnen 'when I fall in love' klinkt nu met prachtige saxofoon muziek van Chris Botti door de woonkamer. Fijn weekend gewenst. Liefs!!

donderdag 9 augustus 2018

Zomaar spontaan gebeuren de mooiste dingen...

Ja ken je dat? Zomaar spontaan gebeuren er hele mooie dingen. Gisterenavond was Floor er, samen met Emmy en Reynaud. Annemarie is super gezond aan het koken, heerlijke groenten, gegrild met gerookte kip. Weinig koolhydraten. Oh ja, waarom we dit doen? Tja, gewoon, omdat onze manier van leven maakt, dat we goed op moet letten, en ons lichaam ook af en toe genadeloos rust moeten geven. Een prachtige Rioja reserva erbij uit 2012. Heerlijk, een vol glas rode wijn. Annemarie kan hier intens van genieten, ik ook. En bij dit alles, mijn Italiaanse discolamp, hoe gezellig kan het zijn. Muziek, Floor's muziek, onze muziek, muziek van Emmy en Reynaud, hoe fijn kan het leven zijn. En toen iedereen weg was, de disco lamp nog aan, toen stuurde ik Joke een appje om een laatste glas met ons te komen drinken. Heerlijk...
En dit is het leven, waar Anita van Loon zo enorm van houdt. Spontaan zijn. Genieten van alles wat er is, en zomaar genieten van het moment. En nee, dit is niet ondoordacht, dit is echt oprecht. Ik heb mij voorgenomen, al een tijdje geleden, om dicht bij mijzelf te zijn en te blijven. Om contact te hebben en te houden, met de mensen die mij dierbaar zijn. Om mijn eigen koers te varen, met respect voor mijn medemens. En dat woord respect, dat raakt de kern van alles. Hoe doen we het samen, hoe doen we het in onze samenleving, hoe doen we het met elkaar. En wat is jouw rol, jouw bijdrage aan dit grotere geheel. Ik moet opeens denken aan het verhaal van Tjerk, mijn collega. Hij had een documentaire gezien van John F. Kennedy. En in deze documentaire kreeg deze president te maken met stakende, schreeuwende Amerikanen, die van alles eisten en wilden. En hij stelde hen de vraag 'en wat doet u zelf voor Amerika'. Prachtig verhaal. Dus als je vindt dat iets niet gaat zoals het zou moeten gaan, of je maakt je zorgen over je bedrijf, of de aansturing ervan. Wat doe jijzelf om dit te veranderen. Waar zit jouw daadkracht? Stel jezelf met regelmaat deze vragen. En nee, dit gaat niet over macht, over positie, over status. Dit gaat over jou. En hoe oprecht ben jij. Goedemorgen wat een moraalridder ben ik weer vandaag. Maar ik meen het oprecht. Het leven is zo enorm de moeite waard. Dat je jezelf steeds de vraag moet stellen en blijven stellen, doe ik de goede dingen. Ben ik op het juiste pad aan het lopen. En ik durf volmondig te zeggen 'ja'. Ik voel aan alles in mij, dat ik de juiste weg ben ingeslagen. Mijn weg. En ergens is een tekst, een lied, hierover gemaakt. Mijn weg is niet geplaveid met rozen, maar uiteindelijk als ik zo mag kijken naar mijn leven, dan voel ik mij intens rijk. De ingeslagen wegen, de zoektocht, de keuzes die gemaakt zijn, ja het is goed. Het is meer dan goed. Ik ga weer verder met het werk. Dit is even een tussendoortje. Een soort rookpauze. En nu weer aan de slag. Fijne dag. Anita

zondag 5 augustus 2018

Het ultieme gevoel van vrijheid.....

ja dat heb ik zo ervaren, deze vakantie, een ultiem gevoel van vrijheid. Rijdend in onze cabrio, over prachtige wegen, snel, langzaam, open en dicht, een beetje 'go with the flow'. Bijna continue offline. Heerlijk. Nadenkend over later, over mijn en ons leven. Over mijn droom of liever gezegd onze droom. Een B&B ergens hebben, ruimte om te trainen, te coachen, een ruimte om vrienden te ontvangen, een vuur te maken in de tuin, net als op de boerderij. Kortom, dromen en dromen. En ondertussen kreeg ik een prachtig bericht tijdens mijn vakantie. Ik mag gaan trainen als freelancer bij het NCOI. Geweldig vind ik dat. Een beetje mijn oude vak oppakken. Bij een prachtig landelijk instituut. Trots ben ik, op basis van mijn ervaringen uit het verleden als docent bij het ISBW, ga ik weer meedoen. Heerlijk! Komende week even goed reageren en een en ander in gang zetten. Terwijl ik dit schrijf, hoor ik de meeuwen weer schreeuwen, we zijn weer thuis. Dichtbij de zee, en meeuwen hebben het er maar druk mee. In Italië kwamen we eer in prachtige verlaten plaatsjes, met mooie steegjes, in dorpjes waar bijna geen mensen meer wonen, veel huizen leegstaan. En die paar mensen die er wonen, die er wonen er met elkaar. Zitten bij elkaar op een rij, te kijken naar die enkele toerist die langskomt, en water drinkt uit de pomp. Mooi, eenzaam ook, bijna triest en troosteloos soms. Maar Italië is ook het land van de mooie stranden, het heerlijke eten, de overheerlijke tomaten, en de zon. Welnu zon hebben we hier ook hier in Nederland en in Duitsland, op de terugweg, was het in de avond in Karlsruhe nog ruim 37 graden. Dus zon krijgen we allemaal. Wel heerlijk, in je korte broek rondlummelen. En nu, weer heerlijk op mijn dakterras, aan het water. Een overheerlijke Nespresso gedronken, maar ach die hele kleine espresso's in Italië zijn ook niet te versmaden hoor. We hadden afgelopen nacht een prachtig hotel, in Karlsruhe, splinter nieuw en mooi ingericht. En ik zat daar als de koningin in mijn stoel. Zalig...
Mooi stoeltje he...heerlijk om te lezen, om zomaar in te zitten, voor het slapen gaan. Weet je, dat is het fijne van vakantie, dat je zo intens kunt genieten. Lui kunt zijn, kunt slapen, zwemmen en dromen. Ongekend wat heb ik veel gedroomd, hele realistische dromen over Yarden. Net alsof ik naar een film aan het kijken was. En zo enorm duidelijk was het beeld. Ongekend. En gisterenavond kreeg ik via LinkedIn, een prachtig bericht te lezen van een psychiater, Dirk de Wachter over verdriet en eenzaamheid. Over verbinding, over liefde en ook over hoe lastig het leven soms kan zijn. En hoe je dit aan kunt gaan. Indrukwekkend verhaal. Ik ga proberen deze mens te ontmoeten. Het spreekt me enorm aan, hoe hij naar het leven kijkt. En weet je, als ik al deze dingen lees en door mijn hoofd laat gaan, dan voelt het alsof mijn weg, mijn toekomst uitgestippeld is. Gek om dit te zeggen, het voelt als zonneklaar en het is nog echt niet zonneklaar. Ik ben nog steeds bij Yarden, ik ben nog steeds aan het doen wat ik altijd deed, maar zet langzaam aan stapjes naar een nieuw doel. Grappig, hoe ik vorig jaar al aan Ron mijn directeur vroeg, om me in te mogen schrijven bij de Kamer van Koophandel. Welnu, het is zover. De toestemming had ik al, nu gaat het gebeuren. De eerste voorzichtige schreden worden weer gezet. Oooh hoe fijn, een vakantie geeft zoveel mooie nieuwe inzichten. En toen ik lag te dobberen in het water, met mijn kop in de zon, toen realiseerde ik me, hoe ik aan het genieten was. Als ik nu kijk, in het scherm van mijn computer, dan zie ik een woeste kop, met door de wind verwaaide haren en een gebruinde huid. Ontspannen en vrij. En dat is wat ik iedereen gun. Ik heb mezelf ook heel erg blij gemaakt met een soort van lamp, zaklamp, met een discobol erin van LED licht. Je ik ben net een klein kind, geen idee wat ik ermee ga doen, maar dat komt wel goed. En nog iets, een zakmes. Ook dat is een afwijking van me, tja ik realiseer me, dat ik er veel heb, een zakmes van Laguiole met een kurkentrekker eraan, van mooi hout, gekocht onderweg op de heenreis. Prachtig. Welnu, een mensenhand is snel gevuld, ik voel me zielsgelukkig. Ik hoop jij ook. Dag...een fijne mooie zondagavond nog. Geniet, ik ga een heerlijke fles wijn zoeken en deze straks soldaat maken. Dag, morgen nog vrij. En dinsdag ga ik weer naar Yarden. Fijn, Ron is terug. Ik heb er zin in. Dag!
Mooi he, de markt in San Remo, heerlijk al die hammen....