Goedemorgen! Het is 23 minuten over 5, donderdagochtend 20 december 2018. Al een uur ofzo, lag ik wakker. Na te denken, over de gesprekken van de dag ervoor. Bezig met zoveel dingen tegelijk. En terwijl ik dit schrijf, denk ik aan mijn schoonmama en hoe zij zich zorgen kan maken, over mijn levenswijze. Waarom, omdat ik zo druk ben in mijn hoofd. Maar geloof me, als ik in de auto stap, of zit, dan draai ik de mooiste muziek. Dan bel ik mensen op, die ik lang niet heb gesproken. En dan denk ik na. Over alles wat komen gaat. Over alle wijzigingen in mijn leven. Dan ben ik trots, en blijf, en melancholiek soms tegelijk. En dan opeens zie je die mooie man van de Nespresso reclame, met een schitterende tekst, zomaar voorbij komen. Een geschenk, temidden van alles wat er is. En dit soort beelden, geven voor mij de essentie weer, waar het over gaat. En soms zou ik mensen wel door elkaar willen schudden, die op een zo andere manier het leven aan het leven zijn. Maar ach, sommige lessen wil je dan nog niet leren. En geloof me, en ik voel me honderd als ik dit schrijf, iedere les dient zich aan, op zijn eigen tijd. Ook ik, krijg deze dagen, wel weer lessen. En probeer mezelf dan ernstig toe te spreken. Lessen in nederigheid, zou mijn moeder zeggen. Fijn eigenlijk. Om stil te staan bij wat lukt, en wat niet lukt. En te zoeken naar het waarom. Zo is een mogelijke verkoop van dit huis een lesje. Te veel willen in te korte tijd, daar gaat het om. Jezelf rijker rekenen dan je bent, en eigenlijk te grote stappen willen zetten. Dus tevreden zijn met minder, biedt nieuw perspectief. En zomaar opeens, na dit besef, is het druk op FUNDA, en krijgen we kijkers. Fijn. En nu zit ik hier, aan tafel, op dit vroege uur van de dag, te schrijven. Dit zijn de momenten van ultiem geluk. De stilte, de wereld om mij heen slaapt nog heerlijk door. Ik kijk naar een wijntafel met veel kadootjes eronder en geniet al van het idee, dat we straks met elkaar op 26 december alles gaat uitdelen en uitpakken. Vandaag een bomvolle dag, mijn mooie pak aan, een borrel ergens einde van de middag, afscheid nemen van twee collega's. Twee gave collega's. Eigenlijk drie. Dus wijnflessen verzamelen, van Loon komt eraan. Nee niet zoals jullie denken, ik geef altijd een fles wijn, bij een afscheid. Uit de eigen collectie, en jawel, ik neem ook een glas wijn op een receptie. Maar niet teveel. En vandaag geldt 'afscheid nemen bestaat niet'. Want ik weet zeker, dat ik in ieder geval met een van deze collega's, in contact blijf. Waarom, geen idee, zo voelt het. Oh ja ik heb nog wel iets moois te vertellen. Ik mag mee gaan doen, met een tv programma over rouw en verlies. Ik ga vertellen in 'ik mis je' over hoe ik mijn vader (en moeder) mis. Ik heb een prachtig telefoongesprek gehad, over mijn leven, mijn verlies, mijn gemis. Over hoezeer ik de rust van mijn vaders hand op de mijne mis. Hoezeer ik die momenten, van zomaar samenzijn kan missen. Hoezeer ik soms ook zijn gemopper op me, kan missen. En afgelopen weekend in Breskens, enorm genietend met mijn nichtje, in ons favoriete restaurant in Groede, maar ook wandelend langs de Westerschelde, en herinneringen ophalend aan vroeger, kwam dit gemis weer langs. Niet schrijnend, of pijnlijk, maar gewoon accepterend, dat het is, zoals het is. Mijn nichtje, die steeds meer lijkt op mijn tante. Met wie lachen zo heerlijk is. Geweldig, dit hele bijzondere stukje familie. Mij zo intens dierbaar. Gemis, ja dit soort dagen, dan voelt het gemis anders. Dan vier ik kerst met de familie van Annemarie. Dan mis ik de dag met mijn familie, met mijn ouders, uit die tijd komt dat gemis. En aan de andere kant is het heerlijk, die dag, zonder verplichtingen. Lekker uitslapen, een gewone boterham eten ofzo..een wandeling maken, een glas wijn drinken, en uitgebreid luisteren naar de top 2000. Niet slecht toch...en nog eens iets. Mijn visite kaartjes zijn klaar. Zo mooi. Zo gaaf. Het logo gemaakt door Annemarie, kreeg ik als kado afgedrukt op canvas. Krijgt een plekje in mijn nieuwe huis. Leuk he...maakt met blij. Net als de eerste opdracht. Geweldig weer. Ik weet dat de tweede dag, alweer fraaier gaat worden, dan de eerste. Het komt echt goed. Nu een Nespresso. Heerlijk...op kantoor, mag ik ook wat mensen coachen, die langdurig ziek zijn. Heerlijk, om naast de hectiek, het werk voor Vereniging Yarden, dit te mogen doen. Maar ook een uitnodiging om tussen kerst en oud en nieuw, nog even in gesprek te gaan met wat vrijwilligers. Waarom, om mensen gerust te stellen, bij te praten. Leuk is dan, dat mensen je thuis uitnodigen. Zo dichtbij mag je komen. Voelt goed. Ook de kaartjes en attenties die ik thuisgestuurd krijg van mensen, het raakt me. En dit meen ik oprecht. De lieve woorden, maar ook zomaar een cadeaubon of een abonnement op een blad. De jaarlijkse kist met wijn, van een bevriende zakenrelatie, al jaren lang. Een contact nog uit de tijd van ADP, en hier ben ik al in 2005 vertrokken. Kun je nagaan, ook toen was ik al een fan van wijn, en van Nespresso. Ja ik was een van de oudste leden van Nespresso, grappig, al in de negentiger jaren kocht ik mijn eerste Nespresso machine. Heerlijk...ik denk dat wij ons 25jarige jubileum wel kunnen vieren. Nespresso en ik. En het smaakt nog steeds. Lieve mensen, het jaar 2018 nadert zijn einde. Geen vakanties dit jaar. Geen afsluiting in de warme zon van Egypte, dat komt wel weer. Maar wel een afsluiting van weer een stukje van het leven. Zou 2019 dan echt de opmaat zijn naar een rustiger leven. Een ander leven. Meer thuis, minder weg, meer werken in de natuur. Leuk om hierover met Arie en Fransje in hun prachtige appartement aan de Maas te praten. Afgelopen week heb ik hun nieuwe Tieleman keuken (jawel met Pa in de rolstoel gingen we af en toe een glas wijn drinken, wat lekkers eten bij Tieleman in Middelharnis)mogen bekijken en heerlijk Coq au vin gegeten. Genieten zeg. Sowieso genieten van 31 jaar vriendschap met elkaar. Van elkaar nooit meer loslaten. Prachtig is dat. Werkelijk prachtig. Een mooie fles Spatburgunder erbij, en natuurlijk de fles champagne van Lanson. Genieten, zo mooi, om zo intens met vrienden te kunnen genieten. Het feestje van Joke, 69 lentes jong, was ook weer heerlijk. Ongekend lekkere happen van de Foodsoldiers, een goed glas wijn en de intimiteit van Joke's familie en vrienden. Rijkdom. Niks meer en niks minder. Iedere dag weer die rijkdom ervaren, in de kleine dingen. Gisteren sprak ik iemand, en zij noemde zichzelf een zondagskind. En toen zij dit woord uitsprak, realiseerde ik me, dat ik me hierin zo herken. Het gevoel, dat het leven, een prachtige aaneenschakeling is, van ontmoetingen, woorden, zegeningen. En natuurlijk realiseer ik me, dat hier ook ongekende dieptepunten in zitten, voor anderen om ons heen. Maar het is juist daarom, dat ik probeer die ander een beetje vast te houden. Dichtbij me te houden, mijn hand aan te reiken, want ik heb de mooiste kaart uit het spel gekregen, het leven. En in dit leven hou ik jou vast. Ik ben de mazzelaar, steeds maar weer. En zo voelt het echt. En juist omdat ik die mazzelaar ben, kan ik er zijn voor jou. Dus accepteer mijn hand, mijn arm, mijn hart. En met deze woorden, in plaats van kerstkaarten, geef ik je nog iets mee.
dit prachtige plaatje sprak me aan. Omdat we ooit allemaal ergens zijn begonnen, en omdat iedereen op zijn of haar eigen wijze, een meester is. En als we meesterschap zien bij elkaar, is er waardering en respect. Hou dit vast. Een prachtig uiteinde, een mooie kerst, ik wens mijn Annemarie een heerlijke verjaardag, vol verrassingen, en ik schrijf nog wel een keer voordat het 2019 is. Bedankt lieve mensen, dat jullie er zijn. Dat ik soms mag schuren met mensen, dat ik leer van jou, dat ik luister naar jou. En dat jullie mij zo ongekend veel hebben gegeven dit jaar. Bedankt. Doe voorzichtig, ook met vuurwerk. Ik steek vast en zeker met Reynaud de drie pijlen af 'geloof, hoop en liefde'. Ook voor jou, juist voor jou. Dag!
