Jawel, gewoon in onze eigen tuin, deze is er even bij gaan liggen, zo zwaar is ze, prachtig hoe de tuin oplicht door de vele kleuren, roze, paars, blauw en rood en hoe ik hier iedere dag doorheen loop, alsof het mijn landgoed is. Vandaag op mijn vrije donderdag, met nog de nodige telefoontjes, zit ik heerlijk met een glas water aan de tuintafel. En hoor ik vogels, zie ik prachtige bomen, bloeiende planten en geniet ik van al die weelde. Mijn leven, een aaneenschakeling van ontmoetingen, bijzondere mensen en nu vandaag weer een ervaring rijker. Ik ben zojuist vrijwilliger geworden in Nieuw-Vossemeer. Een oude dame, van 88 jaar, daar ga ik af en toe mee wandelen, door het dorp, een bezoekje aan het terras van t Wagenhuis, of zomaar een boodschapje doen. Grappig een mevrouw, geboren in Scheveningen, die hier verzeild is geraakt, omdat haar zoon in Bergen op Zoom woont. Ze komt eigenlijk niet buiten, kan niet goed meer lopen, en heeft behoefte aan een praatje. Ik ga een keer met haar naar de kapper bij Marieke, want haar haar is nog nooit zo lang geweest, zegt ze. En af en toe zal ik haar eens ophalen en kan ze lekker hier in de tuin een kopje koffie drinken. Een klik, een gewone vrouw, een beetje vergeetachtig, maar wel met humor. We gaan kijken hoe dit gaat lopen, zij en ik, mijn oude dame uit Nieuw-Vossemeer. Ze zette haar bril op, en zei 'ja anders is mijn gezicht zo kaal...' ik vind het prachtig, omgaan met oude mensen. Ik moet gelijk weer aan mijn ouders denken, en hoe fijn ik het vond, om voor hen te mogen zorgen. Ik denk dat mijn volgende loopbaan in de ouderenzorg zal worden, haha...
En ondertussen ben ik gevraagd om in de uitvaartbranche mee te denken, over de toekomst, en als jurylid, kortom ik krijg allerlei leuke bijzondere rollen. En ik merk, dat hier mijn passie ligt, om er werkelijk toe te doen. En ik merk ook hoe ik baal als er fouten gemaakt zijn of worden. En vooral als ik die zelf maak, want ook ik maak fouten. En mensen pijn doen, of teleurstellen vind ik ingewikkeld. Ik wil graag vanuit harmonie mijn doelen bereiken, en soms lukt dat niet. Of ben ik afhankelijk van derden, en ik, ik wilde op mijn 16e al onafhankelijk zijn. Op mijzelf zijn, en tegen niemand 'dank je wel' hoeven zeggen. En nu, op mijn bijna 62e, zeg ik heel vaak 'dank je wel' omdat ik me realiseer, dat de som der delen groter is, en dat je samen meer bereikt, dan alleen. En terwijl ik dit schrijf, hoor ik de grote kerkklok 12 keer slaan. En begint mijn donderdagmiddag. Vanmorgen las ik in de krant, een artikel over de vertaling van het gedicht van Amanda Gorman The Hill We Climb. En bij dit artikel stond een prachtige foto met de tekst 'speak truth,even if your voice shakes'. En deze zin, die raakt. Die raakt, omdat het zo waar is en voelt. De waarheid spreken, hoe ingewikkeld ook, daar gaat het om. Fouten maken, en het erkennen, en als je dit doet, dan voel je dat aan je stem, je vibratie, in je hele lijf eigenlijk. Mooi hoe waarheid soms pijn doet. En vandaag is een dag, vol ingewikkelde gesprekken, verdrietige mensen. Mijn coachee die niet komt, omdat zij het simpelweg niet kan. Haar stem stokt, haar lichaam stokt, omdat zij het gesprek met zichzelf niet aan kan en aan durft te gaan. En vanuit respect voor gemaakte keuzes, accepteer ik wat er is. En door hier te zitten, in de tuin, in de schaduw aan de tuintafel, en te luisteren naar de stilte, maak ook ik een keuze, en dat is, dat ik nu wil gaan genieten...van mijn nieuwe rol als vrijwilliger, van het gesprek dat is gevoerd, en van de vogels en de bloemen, teveel om op te noemen...een tekst van een liedje volgens mij 'ik zing van de vogels en de bloemen..' volgens mij Armand. Maar ik ga het nu opzoeken. Een mooie dag gewenst...
