Gisteren was een prachtige dag, vol warmte en intensiteit en met steeds beter en meer genieten van gewoon eten. Geweldig...
het huis is nog in volle rust, de nachten zijn ingewikkeld voor me, ik ben ongelooflijk moe,maar kan niet slapen...zelfs met slaappil een opgave. En dus slopend voor ons beiden, eruit, uiteindelijk en op de bank hangen totdat ik werkelijk omviel...zodat in ieder geval Annemarie verder kon slapen. Ze ziet er moe uit...is ook moe denk ik, van alles....van mij, de angst...van Chea kreeg ik een boek 'Bekend met kanker' en dit boek is waardevol, mensen die zelf, of in hun nabijheid kanker hebben meegemaakt, praten hierover, en het is confronterend (ik moest ervan huilen weer van dat haar...daar ben ik zo bang voor...dat lijkt me zo eng...wakker worden, met haar op je kussen, kaal zijn...dan ben je echt - die kankerpatient - de eerste keer naar buiten met een mutsje op, een petje of wat dan ook....help me hierbij, maar ook voor Annemarie, de kinderen. Gisteren hadden we het hierover met Florine en die zei 'oh dat vind ik eng...ik wil daar niet bij zijn hoor...')'maar ik ben blij met dit kado, dank je wel Chea!
Oh ja, Jo-Anne, de vrouw van mijn collega Ronald, dank je wel voor al je tips vanuit je medische kennis, ik ga ze meenemen bij mijn volgende kuur en hoop dat die misselijkheid kwijt te zijn. Heel waardevol, als je meer tips en lieve suggesties hebt, graag! Doet me zo'n goed allemaal!
Terug naar gisteren. Pa en Els, met een mand vol zacht en mooi fruit van de markt, kwamen stipt om elf uur. Florine was nog lekker aan het chillen boven...echt zo'n zaterdagochtend ritueel, op je eigen tempo, tutten met je haar, met je kleding en jouw tijd hebben. Rosanne was al op de fiets dextro energy voor mij aan het kopen en boeken uit de bieb halen, mijn drukteschoppertje en met haar hadden Annemarie en ik al een gezellig ontbijt achter de rug. Was al een mooi begin van onze dag geweest.
En zij waren nog maar net binnen en toen kwam de vraag, die ik al eerder had verwacht en zij al eerder hadden willen stellen 'jullie zijn getrouwd he...wanneer dan'. Ja want dat realiseerde ik me pas later, bij mijn introductie staat dat ik getrouwd ben met Annemarie en dat hebben wij gedaan op 3 november 2006, in alle stilte. Juist vanwege respect voor Hugo en de meisjes. Die het afgelopen jaar al zo genadeloos veel voor hun kiezen hadden gekregen. Maar ook voor de familie van Annemarie en van mij, voor wie trouwen, al na zo'n korte tijd, toch ook wel de nodige impact zou hebben. En wij wilden tegen elkaar wel heel graag 'ja' zeggen en voor elkaar gaan, maar hadden ook het nodige te regelen voor ons huis, mijn pensioen, onze testamenten. Om ervoor te zorgen dat we alles goed geregeld en ingedekt zouden hebben. Mijn leven als kostwinner verzekerd, kortom en de notaris adviseerde ons - geregistreerd partnerschap - en deze dag hebben wij met onze getuigen, Berty, Nathalie, Roel en Karin op een intense manier mogen vieren. En later zijn wij op mijn werk, door mijn waardevolle collega's en directie op een gigantische manier in de bloemetjes gezet, dus voelde het als een feestje.
En nu, mag iedereen het weten. Dankzij deze liefdevolle en ongelooflijk waardevolle reactie van Pa en Els. Dank jullie wel Pa en Els, jullie zijn geweldig voor ons. Wij voelen ons heel erg erkend door jullie en terwijl ik dit schrijf, rollen de tranen over mijn wangen ........ons huwelijk is gebaseerd op liefde. En dat is zo onvoorstelbaar mooi, na voor Annemarie 43 en voor mij 47 jaar valt alles op zijn plaats bij die ene persoon, is je puzzel compleet en voel je wat echt houden van kan zijn...en dat willen we nooit meer kwijt! Waanzinnig mooi...in het stadhuis kregen wij als eerste een kadootje - een doos tissues en dit kadootje hebben we zo hard nodig gehad, die dag en nu nog - de emoties tussen ons zijn zo voelbaar.
Na dit mooie bezoek, ben ik samen met Annemarie een boodschapje gaan doen. Was intensief en vermoeiend, maar wel heel fijn. Ingewikkeld vind ik het nog om mensen tegen te komen die aan je vragen 'he hoe is het...' ik schiet dan snel vol. Nu ja daar zijn tissues voor....
En toen eenmaal weer thuis, hebben we lekker gezeten en gelezen en toen stond Marianne, een lieve vriendin, en moeder van Omar, vriendje van Rosanne voor de deur. Zij had via haar zoontje te horen gekregen dat ik kanker in mijn rug heb. Met prachtige bloemen en aan Marianne heb ik het verhaal verteld vanaf dag een...nog steeds bizar. En het grappige is dat wij gewend zijn met Marianne gezellig een glas rose te drinken als zij komt en gisteren zaten wij keurig aan een sapje...ik vond het wel lachwekkend. Gelukkig kwam de opdrachtgeefster met partner om het schilderij te halen en toen wij hier met vijf man en vijf sapjes voor ons aan tafel zaten zei ik 't wordt gewoon tijd dat jullie aan de rose gaan...dit is echt te gek voor woorden' en jawel toen was het weer net als vroeger, met een klein verschil, dat ik aan het sapje bleef. Maar dat verandert, dat heb ik van Carla geleerd.
Het was een mooie realistische en intense middag. Met warme mensen, met blije mensen, met liefdevolle woorden en aandacht, ook voor Annemarie. Die als schilder veel waardering kreeg voor haar werk en trots zat te zijn. Maar die ook waardering kreeg voor haar rol in dit verhaal, in ons verhaal van ziek zijn en partner zijn van iemand die zomaar ziek is.
En lieverds allemaal, dit soort dagen zeggen mij een ding - van Loon je geeft nooit op! - Want ik wil nog zoveel van dit soort momenten hebben, met mensen die binnen komen vallen, met een plaats voor de kinderen (zij kregen ook allebei een kado van de opdrachtgeefster) met ruimte voor elkaar, met warme vriendschap, met liefde, daar kan geen materie tegenop. Daar kan geen kanker tegenop!
Soms ben ik een beetje bang, geef ik eerlijk toe, voor alles wat voor me ligt, maar zoals ik samen met Jan heb berekend, nog 40 dagen echt ziek zijn en dan heb ik de 8 chemo's er al op zijn, nog veel moe zijn...en als het jaar 2007 voorbij is, dan is dit alles ook voorbij. Zo ergens eind december dan kan ik er weer bovenop zijn. Het lijkt veel, een tante die belde zei 'kind je gaat een half jaar door een hel...maar ga er door heen!' en dat zal ik doen. Met al die liefde om me heen, met alles waar ik officieel 'ja' tegen heb gezegd, wil ik dat doen! En ga ik dat doen! Maar vergeef me als ik soms wat wegzak of bang ben...ik was al bang voor een prikje bij de dokter en nu prikken ze me continue, moet je voorstellen, van hoe ver ik moest komen.
Vandaag leren de kinderen me zweeds pesten en gaan we uit lunchen. Kirsten komt eventjes langs, om de speeches voor onze jubilarissen voor te bereiden, zodat we die samen hebben gemaakt en zij ze namens mij kan uitspreken. Ik ga er woensdag hoe dan ook een uurtje naar toe, om iedereen persoonlijk te mogen feliciteren. Kirsten doet de rest...zoals ze nu ook doet, en dat doet ze goed. Wat een kanjer die vrouw!
En voor de rest is het family-time!
Veel lieve zoenen, geniet van elkaar en deze dag!
Liefs van een zielsgelukkige Aniet.
