Laatst wandelde ik door de polder en zag ik een prachtige plas in de vorm van een hart, mooi en zo puur. En Annemarie maakte deze foto hiernaast in het bos, ik noemde deze foto 'vervlechting' mooi hoe ook in de natuur bomen samenkomen, onder de grond, en ook erboven. Een vriendin van mij, wiens dochter nog niet zo lang geleden is overleden, heeft een natuurgraf. En haar dochter zei me toen zij haar graf uitzocht 'ooit vinden mijn moeder en ik elkaar via de wortels van de begraafplaats'. De bomen komen bij elkaar, en deze boom is bijna een familieboom, allemaal dichtbij elkaar, en sommige bomen omarmen elkaar al. Mooi liefde is overal. Eigenlijk was deze foto de aanleiding voor de titel van deze blog. Want iedereen zoekt naarstig via datingsites naar liefde, naar verbinding, en gelukkig lukt dit ook met een regelmaat. Ik zie de liefde overal, buiten, in de natuur, op straat, soms onderweg. Grappig hoe een vrachtwagenchauffeur in de file vrolijk zwaait als hij Teun ziet zitten op de voorstoel van de auto. Of hoe hij vriendelijk bedankt met zijn knipperlicht als je hem laat invoegen.
Hier in het dorp is een mevrouw die prachtige foto's van onze omgeving post op Facebook. En ook dit is een vorm van liefde, delen wat je ziet en hiermee breng je vaak een glimlach op iemands gezicht. Ik weet nog toen mijn vader in een rolstoel terechtkwam, hoe hij kon genieten van een wandeling door de polder. Die polder die hij al ruim 80 jaar kende, zag hij nu opeens, nu zijn wereld kleiner was geworden, zo anders. Hij zag de schoonheid van de plek, en ik voelde zijn liefde voor die plek, door met andere ogen te kijken. Ik merk dat ik steeds meer op hem lijk, ik zie zoveel schoonheid in de omgeving van mijn woonplek of werkplek. En foto's maken we met regelmaat als we hier in ons dorp, of in de omgeving zijn. Maar ook op mijn begraafplaatsen, zie ik in de app steeds meer mooie foto's van collega's voorbij komen. We delen wat we zien, en we ervaren de authenticiteit en de schoonheid van die plekken. En geloof me, ook die begraafplaatsen in Hilversum, zijn zo prachtig. En steeds weer als ik naar het NOS journaal kijk en zie hoe verwoestend de wereld soms is, en soms lijkt, dan ben ik me nog meer bewust van de rust en vrede hier in mijn leven. En dat woordje 'dankbaar' ligt dan zomaar weer op tafel. Want hoe dankbaar kun je zijn, als je buiten loopt en 'goedemorgen' kunt zeggen, of als je iemand in je armen mag sluiten, dicht tegen je hart. Hoe fijn is het, om de kachel even aan te kunnen zetten, en je hondje los door het dorp te kunnen laten lopen. Klein maar fijn. Ik merk ook, en hierin herken ik mijn vader dat ik heel tevreden ben met dit kleine leven hier. Groots een meeslepend, daar neem ik afscheid van. Ik laat het steeds meer los.
Ik moet altijd glimlachen als mensen hier voor het eerst komen, in onze oude keuken, die je doet denken aan 'Swiebertje en de keuken van Saartje' de eenvoud van dit huis, met een heel koud toilet. Een wat afgesleten parket, oude deuren vaak met houten knoppen nog. Soms zijn verwachtingen van mensen die bij me komen heel anders. Dan denken ze dat ik groots en chique leef en woon. En dan woon ik in een 'prachtige oude dame uit 1795' zo noemde de vorige bewoonster dit huis. En weet je ook deze dame is vol liefde, zij omarmt je. Met al haar lieflijke ongemakken, met krakende trapjes en piepende deuren, met een klemmende voordeur in de winter, met haar mooie oude bomen, de juttepeer in de achtertuin, die langzaam aan zijn einde nadert, en af en toe een tak laat vallen, dwars door je hortensia's heen. En toch hoort dit huis bij mij. In het voorjaar glimlacht zij je tegemoet als zij bedekt is met een mooie laag verf, en weer staat te shinen. Haar paaltjes voor de deur, Amsterdammertjes lijken het, met kettingen ertussen, zijn weer mooi hersteld. Haar ramen zijn vervangen, de oude dame veert weer op. Zij voelt zich omringt door liefde en glimlacht weer in de Achterstraat. En weet je die liefde die was zo voelbaar, toen wij haar kochten...een huis vol liefde.
Liefde, ik realiseer me hoe mijn leven gevuld is met liefde. Gisteren mocht ik iemand ontvangen hier, die ik al ken vanaf zijn geboorte. Nu is hij 30 en het voelt alsof het de zoon is, die ik zelf nooit heb gehad. Zo bijzonder, zo intens. 12 jaar geleden mocht ik hem weer ontmoeten na een lange tijd. En nu na 12 jaar was hij hier. Het voelt misschien zwaar, maar dat is het niet. Het is een manier van trots zijn, blij zijn, de weg tussen twee harten ligt open. De toekomst glimlacht, alsof een stille wens in vervulling is gegaan. Liefde...ja zo voelt het. Ik voel liefde voor veel mensen, heb intense vriendschappen, warme gevoelens, veel gevulde kamertjes in mijn hart, maar er is altijd een kamertje voor jou. En nu lijkt het alsof er weer een kamertje bezet is. Fijn. Simpelweg fijn. En volgens mij is een hart eindeloos groot en zijn nooit alle kamers bezet, er kan er altijd nog eentje bij.....
Gisterenochtend liep ik weer met Teun, en zag ik deze mooi gespleten boomstobbe. Teun ruikt hier altijd aan. Laatst sprak iemand me aan, hij zei 'jij maakt altijd foto's als je met Teun loopt buiten'. En ik zei 'het is ook zo mooi wat je allemaal ziet'. En eigenlijk zijn die foto's van mij, foto's voor jullie. De mensen die mijn blog lezen. Zo neem ik je mee in mijn eenvoudige leven. In mijn pure bestaan. Ik ben de komende week vrij, hier en daar een zakelijke afspraak, wel wat telefoontjes en mailtjes lezen, maar gewoon een hele week vrij. Als ik een afspraak heb, komen mensen naar mij toe. Maar ook wat vrienden bezoeken, wat mensen ontmoeten, een lunch op mijn geboortegrond, een coachgesprek aan de keukentafel, en natuurlijk gewoon lekker thuis, met Annemarie en Teun. En natuurlijk die twee hele oude poezen, de krant en de Nespresso. Ik zal foto's maken en liefde verspreiden. Ik zal genieten, glimlachen en denken. Uitdagingen te over, in het werk, en voor de toekomst. Ik gebruik mijn wandelingen, mijn autoritten ook om hierover na te denken. Vroeger belde ik veel in de auto. Nu denk ik, zing ik, en zie ik vooral. En ben ik op mezelf. Soms gewoon in stilte. Heb een mooie dag, een mooi weekend, vandaag nemen we afscheid van mensen van wie we houden, en morgen weer, dat hoort bij ons, dat hoort bij mij, mijn werk. Ook dat is liefde, loslaten.....
