2019 is werkelijk stevig begonnen!

Jawel, 2019 is met een enorme klap begonnen. Nee en dan heb ik het niet over het vuurwerk in Scheveningen, of over alcohol ofzo tijdens de oudejaarsnacht. Die oudejaarsnacht was eigenlijk heel fijn, klein, met de meisjes, Joke en laten nog met Suus en wat vriendinnen, die spontaan binnenkwamen. Sjoelend scoorden wij hoge punten in het jaar 2019. Dat was super leuk. Een zieke Reynaud, maakte dat onze pijlen, Geloof, Hoop en Liefde nog afgeschoten moeten worden! Een oudejaarsavond zonder schoonouders, was wel gek en anders. Want zij horen er wel echt bij. Op 2 januari naar kantoor, gewerkt in een soort van stilte, met een paar collega's. Een handjevol mensen in Almere, gek, leeg en anders. Zou dit een voorbode zijn, voor hoe alles gaat zijn straks, in de loop van dit jaar? We zien het wel. En eigenlijk al die 2e januari was ik een beetje ziek, hoesten, niesen, een snotneus, koud en warm, af en toe een 1000 mg paracetamol erin, en het lukte wel weer. De 3e januari had ik een vrije dag genomen, onverwachts, een ritje naar Zonnemaire, naar Zierikzee, Tholen, kortom verkenning van het Zeeuwse land, leuk wel eigenlijk. Wel koud, buitenlopen en het koud hebben, snotteren. er waterig uitzien en jawel, die avond koorts, ziek op de bank, onder een dekentje en eigenlijk nu nog, dus een ziekmelding in het nieuwe jaar. Ik hoop maandag weer aanwezig te zijn. Mijn collega is ook al ziek. Gek, vreemd, het past zo niet bij me, ziek zijn. De burenborrel afgezegd, An is alleen gegaan gisterenavond. Ik lekker onder mijn dekentje op de bank. De grote knal kwam gisterenmiddag, ik zat samen met An achter de pc huizen te kijken (vertel ik zo over) en met een enorme knal flikkerde de lamp met wijnflessen, naar beneden. Een put in de tafel, overal scherven (1 fles kapot, gek he..en overal glas)net naast ons. Een schok, die alle buren hebben gehoorde. En een heel ongezellig gezicht boven de tafel, geen lamp meer. Maar gelukkig is An heel handig en nadat zij op stap is geweest, hebben wij met elkaar en met behulp van Suus, de lamp weer opgehangen. Gevuld met flessen wijn, althans lege en jawel, alsof er niets is gebeurd. Moet ook wel, want er zijn bezichtigingen in ons huis. Enthousiaste mensen, ook volgende week weer. Gek, hoe anderen hun huis binnen 1 week verkopen en wij niet. De makelaar zei het al, dat Wassenaar dit fenomeen niet kende. Ach we zien wel. Het bijzonder wil wel, dat in overleg, besloten is dat het voorbehoud op Koekange stopt. Dus het wordt niet deze boerderij, met B&B, met alles wat daarbij hoorde. En dus is 2019 wel stevig gestart. Onze boerderij gaat niet door. Ons huis loopt en de onzekerheid over wat komen gaat, is groot. Dus kijken we huizen, langs rivieren, aan de kust, aan dijkjes, kortom zoeken wij verder naar een droomlocatie, die ook betaalbaar is. Uitdaging? Jazeker. En geloof me het jaar 2019 wordt het jaar van de vele uitdagingen. Een jaar waarin we veel afwegingen zullen maken, gaan we linksaf of rechtsaf. Gaan we dromen waarmaken, minder werken, beter voor onze lichamen zorgen, voor onszelf zorgen. Kiezen we voor rust, voor stilte, voor eenvoud, of gaan we door, in de race van het leven. Alles in mij zegt, dat ik wil kiezen voor de eerste optie. Rust in lijf en leden. Rust in mijn hoofd, in mijn hart is dit er al. Maar vooral vanuit rust leven en het leven voelen. Tijd om straks een wandeling te maken, ook al is het drie uur in de middag. Tijd om in mijn korte broek in de tuin te werken, mijn eigen aardappels te telen. Tijd om pianoles te nemen. En nu echt. Tijd om te oefenen. Tijd om een wijnproeverij te organiseren in de tuin, of in de schuur, of ....noem maar op, waar. Tijd om te trainen, te coachen, te wandelen met mensen die dit willen. Tijd om uiteindelijk een hondje te hebben. Een labradoodle, jawel, zo'n mokka kleurige middelmaat. Lijkt me zo geweldig. Dus lieve mensen, waar we uiteindelijk heen gaan, ik heb geen idee. We volgens ons gevoel, we blijven zoeken naar onze dromen. Maar zo vastberaden als ik was in 2018, ben ik niet meer. Een beetje murw misschien door alles wat gebeurde in 2018. Ik vond het een stevig jaar, als ik denk aan mijn werk. Ik merk dat ik een mens ben die houdt van harmonie, van rust, van gemoedelijkheid. Van mooie stabiele vriendschappen, van liefdevolle ontmoetingen. En in 2018 is er zoveel gebeurd, ja ook met mij. Moeilijk te duiden. Moeilijk te beschrijven. Ergens tussen de kerst en oud en nieuw last ik een boek over een jongeman uit Wassenaar die kanker heeft gekregen, en weer hersteld is. Maar hij beschreef zo feilloos, over dat gekke gevoel, wat je bij blijft, als je eenmaal beter bent. Dat is een gevoel dat ik zo herkende. Ik voelde zo wat hij voelde. En dat heeft toch te maken, met het niet meer eindeloos geloven in het goede. Niet meer ongelimiteerd optimistisch zijn, maar af en toe ook wat twijfelen. Wat onzeker zijn. Ja ik herken dat wel. Zal ook wel een midlife momentje zijn. Bijna 60 zijn, nog volop meedoen, maar toch anders dan voorheen. Nieuwe, soms super arrogante generaties om je heen. Vol verwondering om me heen kijken, en steeds weer blijven geloven in mijzelf. In mijn levenskunst. In mijn kansen, op een nieuw en vooral ander bestaan. Ondertussen het NRC lekker gelezen, mijn Nespresso gedronken, mijn watertje erbij. Heerlijk. Muziek van Blof op, lekker. En zo mijmer ik deze zaterdag hier aan tafel. En ik realiseer me, dat ik altijd die positieve, opgewekte, uitermate optimistische Anita ben. En eigenlijk is dat niet anders, dan gisteren, of in 2018. Ik merk alleen, dat ik minder goed in staat ben, om alles wat er in mijn leven speelt, maar steeds zo positief te ontvangen. Er gebeurt ook veel, dat me een ander gevoel geeft. En dat mag er ook zijn. Het leven is niet alleen maar licht, het heeft soms ook een wat schaduwrijkere kant. Dus die balans, die komt wellicht nu in mijn leven. En ik zal het dragen, zoals een echte van Loon dit draagt. Rechtop, sterk en krachtig. Maar ook een echte van Loon, wil af en toe even leunen. Even stil staan, even uitrusten. Want door die rust te nemen, kan ik ook die keren dat ik 'wind tegen heb' gewoon aangaan. En dus is mijn pleidooi voor 2019, sta gewoon maar eens stil. Je hoeft niet altijd in beweging te zijn. Neem je rust. Maak pas op de plaats. Heb lief, ontvang liefde, en als iemand zich van je afwendt, dan mag dat ook. Je hoeft niet met iedereen vrienden te zijn, zou Ma van Loon zeggen. Dus, ook deze les, heb ik zomaar weer geleerd. Leuk, de post komt, een blad over Kunst, gemaakt door de Vrienden van de Rijks-HBS en van de Regionale Scholengemeenschap Goeree-Overflakkee. heerlijk. Even terug in de tijd. Even niks. Voor nu, een mooie zaterdag gewenst. Een fijn weekend, beterschap als je ziek bent. En voor het jaar 2019 wens ik je oprecht alle goeds. Rust, liefde, vooral veel gezondheid en pas op de plaats, soms. Geniet maar! Dag, tot snel weer!