Vandaag heb ik een onafhankelijke bedrijfsarts van Human Capital Care in Den Haag bezocht. Deze mevrouw had ik in een eerder stadium al aan de telefoon gehad, toen ik net gehoord had dat ik kanker had...ergens in mei dit jaar. Een rustige, vriendelijke mevrouw, die me nogal vooruitstrevend, maar wel positief vond. Met haar afgesproken dat zij mij blijft begeleiden tijdens mijn reintegratie, zij wees me erop dat ik vooral goed naar mijn lichaam moet luisteren en zeker in het begin, mijn werktijden moet plannen buiten de files om, omdat het anders wel een heel stevig reintegratie-verhaal gaat worden. Sowieso heb ik al bijna twee uur reistijd per dag, los van de files...
Zij vroeg me wat er emotioneel met me gebeurd is het afgelopen jaar, toen ik hoorde dat ik kanker had. En ook hoe mijn partner, mijn familie er mee om is gegaan. Hier hebben we ook tijd aan besteed tijdens ons gesprek. Deze mevrouw zal mij blijven begeleiden tijdens mijn reintegratie.
Ik kan je niet vertellen hoe blij ik zal zijn als ik weer voorzichtig aan kan gaan werken in januari...
A.s. donderdag komt ons hoofd Personeelszaken langs om mijn reintegratie-plan concreet te maken. En om een aantal vragen die ik heb te kunnen beantwoorden.
Iemand schreef mij over de zwarte bladzijde uit mijn leven, het jaar 2007, en toch heb ik dit niet zo ervaren. Het was een ongelooflijk heftig jaar, vol pijn, onzekerheid en ellende...maar ook een jaar waarin ik veel liefde en steun van allerlei mensen heb mogen ontvangen. Alle reacties doen me heel veel goed. Ik realiseer me dat ik veel momenten in mijn leven heb mogen kennen, die warm en waardevol waren en soms nog zijn. Ik zie het als een reis die ik maak, en in mijn hoofd en in mijn hart heb ik veel mooie en warme herinneringen uit mijn hele leven tot nu toe en die draag ik altijd bij me. Dus Tessa geen zorgen, ook ik zal je nooit vergeten. Dus 2007 was enorm heftig, intensief, pijnlijk en vooral verdrietig. Ik heb meer zorgen dan ik ooit had, ik maak me soms zorgen over mijn toekomst, over financiele zaken, over wat dan ook, maar uiteindelijk kom ik overal weer uit. En uiteindelijk zal ik dit overleven en 2008 zal wat dat betreft een beter jaar worden. Nog vol onzekerheden, maar ik zal het ervaren als een jaar waarin ik weer een bijdrage mag leveren aan van alles en nog wat. Een jaar waarin ik niet alleen maar ziek ben. Een jaar waarin ik verder kan gaan met leven....
Voor jullie allemaal een mooie avond....
Anita
dinsdag 13 november 2007
reacties.....
Soms krijg je reacties op je weblog die raadselachtig zijn, anoniem of met een verwijzing naar iets anders. En het leuke van een weblog is dat de hele wereld je kan bereiken, mensen gaan googelen en komen vanzelf bij je terecht, of op een heel andere manier. Dus nu mail ik met mensen die ik al kende in 1980, en die ik uit het oog verloren ben. En laat duidelijk zijn dat ik nooit vergeet wat ik vroeger wel of niet heb gedaan, iedere periode in je leven heeft zijn charme, zijn mooie en minder mooie momenten. Herinneringen komen voorbij, een glimlach op je gezicht, of een beetje verdriet, maar vergeten doe je het nooit. Zo ook niet al die mensen, alleen ervaar ik het leven als op reis zijn, je trekt steeds verder, doet nieuwe indrukken op en komt nieuwe mensen tegen, je raakt mensen kwijt, je groeit en je ontwikkelt je en uiteindelijk kom je daar waar je moet zijn, dan kom je die ene persoon tegen met wie je echt alles wilt en kunt delen...en vandaar uit reis je samen verder. En ergens in 2005, op 20 augustus om precies te zijn, kwam ik die ene persoon tegen, Annemarie en op 6 januari 2006 zijn wij samen verder op reis gegaan...en dat is mooi joh....
Anita
Anita
Abonneren op:
Posts (Atom)