Cabrio weer....

Zo, en na een lekker weekend, een schitterende zonnige zaterdag, echt cabrio weer. En jawel, een prachtige toertocht gemaakt, zit ik nu nog even casual gekleed, en ja dit verander ik straks, mijn blog te schrijven. Een blog is een momentje van mezelf. De week van me af schrijven en reflecteren op wat was en wat komen gaat. En het was een bijzondere week, een week met ervaringen, die er wel degelijk toe doen. Altijd als ik schrijf, probeer ik terug te halen, wat indruk op me heeft gemaakt. En wat ik er mee gedaan heb. Welnu...het was een soort van Mercedes week. En dan wel een hele gekke...de dinsdag na het Paasweekend, zou ik mijn winterbanden verwisselen, van de GLA en van de cabrio. Welnu, Annemarie en ik naar Profile in Leiden. De zaak, waar ik al jaren mijn winterbanden cq zomerbanden er onder laat zetten. Prima ervaring. Achterin mijn GLA lagen de vier prachtige velgensets met de zomerbanden van de cabrio. En eenmaal aangekomen daar, constateerden wij dat de twee voorbanden (en dit wist ik) van de cabrio, beter vervangen zouden kunnen worden. Goed, alleen deze waren natuurlijk (gezien de maat) niet op voorraad. Geen probleem deze werden besteld. En toen we de velgen uit de auto haalden, zag ik dat een van de twee nieuwe zomerbanden (die er dus pas onder waren gelegd toen we de auto kochten) een kleine beschadiging had, stoeprandje waarschijnlijk. Welnu, de bestelling werd dus iets groter, vier nieuwe banden voor de cabrio. Gaan er morgenvroeg onder, dus die auto staat strak op de wielen, dat begrijp je, voordat wij naar Picardië vertrekken a.s. vrijdag. En hiermee werd mij al duidelijk, dat bezit ook zomaar zorgen en gedoe kan hebben. Maar dit was slechts een Mercedes. Welnu Annemarie weg, met de cabrio en de banden onder de GLA werden verwisseld. En ik weer in de wachtkamer. Auto klaar, en ik rijden maar. En diezelfde middag, zo rond half vijf, had ik mijn eerste lekke band. Rechtsvoor. Bellen met de leasemaatschappij, hulptroepen ingeschakeld en jawel zo rond een uur of zeven, kwam er een hulpdienst, van de grootste Vereniging van Nederland, de ANWB. 'ach ventieltje zat er niet goed op'. Band opgepompt en klaar. Woensdagochtend, om kwart over zes, stond ik met mijn werk tas in de hand, buiten bij de GLA en jawel, platte band. Dus weer bellen en om half acht wederom een hulpdienst. Band heel hard oppompen en ik was om kwart voor acht weer bij Profile in Leiden. En jawel, hier constateerde men, dat de voorband lek was. En eigenlijk ook wel versleten, tja...en normaal gesproken ben ik geduldig. Nu iets minder, het was inmiddels half negen, en de auto stond op de brug, de banden eraf, geen nieuwe voorhanden (jawel ook deze heeft een bijzonder maatvoering) dus ik gaf aan, dat het geregeld moest worden en ik ben gaan werken bij van der Valk Leiden, aan de Leidse Rijn, een wandeling met een vervelend been van ca 10 minuten. Woensdagmiddag was ik dus pas weer in het bezit van de GLA met twee nieuwe winterbanden. Een raar begin van de week, geheel in het teken van banden en auto's. Bijzondere ervaring was dat ik in dit van der Valk hotel, aanwezig mocht zijn bij een sollicitatiegesprek. Nee ik niet, ik heb niet gesolliciteerd, maar ik zat daar te werken en daar zat een dame en een heer. Zij waren in gesprek. Een bijzonder gesprek. Mevrouw kwam solliciteren, en meneer nam het interview af. Eerst eventjes wat eenvoudige redelijk gesloten vragen over het cv. Het gesprek liep niet zo lekker, meneer verstond niet echt de kunst om het gesprek lekker te laten verlopen en mevrouw probeerde wel, totdat zij de sleutel vond en hem vroeg 'en wat is uw verantwoordelijkheid bij dit bedrijf'...welnu, meneer barste los en verkocht zichzelf helemaal. Hij was gevleid door deze vraag en mevrouw had de baan. Want het ging niet over haar, maar over hem. Geweldig, ik was getuige van iets waar ik geen getuige van wilde zijn. En het was een prachtig schouwspel van verleiding. En de manager, de directeur, de grote baas, want dat was hij allemaal, gaf haar zijn zegen en haar baan. Bijzonder om te zien, dat de dame in kwestie het spel volgens mij heel goed door had. Ze glimlachte toen ik langs liep. En hij glimlachte terug, naar haar.... Mooi het schouwspel tussen mensen te mogen zien, steeds maar weer. Ik hou om deze reden ook van op een terras zitten ,mensen aanschouwen. Stil zijn en observeren. Verbaal en non verbaal. Ik gebruik altijd de communicatie cirkel in mijn trainingen, omdat je zoveel ziet als je observeert. En voor dit soort ervaringen is van der Valk ook een prachtig podium. Als wij als Vereniging Yarden vergaderen bij van der Valk Almere, ben ik ook altijd vroeg, om daar te kijken, onder het genot van een kop koffie, wat er allemaal gebeurd in zo'n hotel. Donderdag was een prachtige dag, een ontmoeting in het Ruyterhuis in Castricum, met een prachtig mens. Ik ken haar al ca. 18 of 19 jaar, zij is altijd bezig met de positie van vrouwen, het boek Stratego voor vrouwen, is onder andere van haar hand. Een mooi mens, en via LinkedIn hebben wij nog steeds contact. En deze locatie is ook erg bijzonder. Toen ik daar vroeg binnenstapte, werd ik via de paardenstallen, verwezen naar een congres in de Zorg. Leuk he...en grijze dame, ik dus, oh die komt voor het congres. Maar ik kwam voor mijn afspraak, en nam dus plaats in een geweldige ambiance, een omgebouwde schuur, waar alles klopt. Een locatie, waar paardenliefhebbers wonen en leven. En waar hospitality klopt Toen ik wegging, zat de hele tent vol, met mountainbikers, fietsers, wandelaars en ook wel wat zakenlieden. Mooi en nooit eerder geweest. Een plek om te onthouden. Een voorbeeldplek qua inrichting en sfeer. Geweldig...in gedachten pik ik wat mee, aan indrukken, voor mijn wijntafel ooit. Welnu...diezelfde dag, mocht ik binnenkijken in het hart en het leven van Razan. Zij presenteerde zichzelf, voor een groep medecursisten, mensen en ik mocht als buitenstaander meekijken. En in haar hart kijken. Geweldig. Ook Adel was hierbij aanwezig. Een ontmoeting met mijn vrienden en toen door naar de finale van de Final Footprint Challende. Een challenge over duurzaamheid, een samenwerking tussen Yarden, Dela, Greenleave, een mooi initiatief. Sabrina zat in de jury, en het werd een mooi samenspel en een verrassende combinatie van winnaars. En ik, ik mocht er zomaar bij zijn. Tussen alles door, heb ik veel gewerkt, vanuit huis, vanuit kantoor, vanuit allerlei locaties. Vrijdag een hele dag in Almere, taart trakterend, omdat ik een taart had mogen ontvangen van mijn collega's Franchise, Yarden Franchise bestaat 10 jaar. En einde van de dag, een sessie over Nazorg, met alle partners in Nazorg erbij. Een goed samenspel, een goede bijeenkomst, met vrijwilligers, collega's, en alle Nazorg partners, denk aan Het Leger des Heils, de Miessagenda, Ontzorgd verhuizen, maar vooral de ontmoeting van mensen, van onze vrijwilligers, die zich inspannen om hun medemens, handvatten te bieden na verlies. Goed, om ook daar aanwezig te zijn .Tussendoor was Vereniging Yarden bezig met basisscholen en Olifanten, Natasja en Renata, deden hier hun job. Het bedrijf is druk, er overlijden veel mensen op dit moment. En ik, ik ben er bij. Iedere keer weer. Soms heb je het gevoel, aan de zijlijn van het leven te staan, en soms sta ik er midden in. De komende week, ben ik overal en nergens, ga ik ongekend veel mensen ontmoeten, bij het Luizterverhaal, is er een vergadering van het Hoofdbestuur, is er een avond over zelfdoding. Spannend, bijzonder en mooi. Ik ben benieuwd, naar alles wat komen gaat. Ik ben benieuwd, naar de sfeer, het samenspel der dingen. Ik realiseer me, dat ik een opsomming geef en niet mijn ziel en zaligheid laat zien. Tijdens de Final Footprint zei iemand tegen me, dat hij geschrokken was van mijn blog. En dit hoor ik vaker, omdat ik over het algemeen een kabbelend beekje ben of lijk. En soms de laatste tijd het gevoel heb, dat ik aan het raften ben in een onstuimige grillige woeste rivier. Ach, zo is het leven toch soms. Soms ben je in gesprek over de liefde tussen twee mensen. En soms ben je bijna weer je oude rol van mediator aan het vervullen of invullen. Omdat mensen het elkaar, en soms organisaties het elkaar onmogelijk maken, hun ding te doen. Ach en tot nu toe kan ik raften, en ook rustig peddelen. Moet ik mezelf af en toe sparen, omdat mijn lijf op dit moment het liefst rustig wil peddelen en ik, in gedachten het liefst altijd zou raften. En zo'n rit in de cabrio, over prachtige secundaire wegen, genietend van mooie muziek, doet je beseffen dat het leven zoveel in zich heeft. Mooie dingen, maar dat er ook altijd schaduwkanten zijn. Ach, en ik, ik probeer dan altijd maar weer te genieten van de zon, de warmte op je huid te voelen (gisterenmiddag) is rijkdom. En straks als Joke Bruijs en haar Northsea Bigband spelen, om het theater de Warenar een beetje te redden en ik daar naar mag luisteren, samen met wat vrienden uit Wassenaar, dan omarmt het leven me en geniet ik. En morgen, dan gaan we weer verder. En als het af en toe stormt, de wind gaat ook weer liggen. Ik ben uitgerust en klaar en kan aan, wat komen gaat. Voor nu, een mooie kabbelende, swingende zondag gewenst. Geniet ervan, kijk goed om je heen en glimlach tijdens deze observaties. Ik ga me eventjes iets netter aankleden, want ja, we gaan uit...!