Zingt mijn grote held, Stef Bos. Deze man noemt zichzelf een woordenkunstenaar en hoe mooi is het, als je de juiste woorden kunt vinden, steeds maar weer. Een van zijn liedjes heeft deze zin 'ik ben altijd onderweg...tussen de leegte en de liefde' mooi vind ik dat. En toen ik vorige week in de auto zat, draaide ik zijn cd. Jawel, ik doe dat nog. Cd's draaien, soms ook een playlist, maar vaak een cd en meestal dan van dit soort zangers. Voor mij een beetje de mensen van vroeger, die toch ook gewoon mensen van nu zijn. Want Stef Bos maakte in het programma de Beste Zangers, prachtige eigen interpretaties van teksten van nu, en hiermee raakte hij ook een nieuwe generatie. Door zijn woorden, zijn prachtige manier van zijn, en zijn verhalende manier van zingen. Genieten...welnu, ik ben een paar dagen vrij en mijn vriendinnetje was hier. Een beetje om te herstellen na haar ziektes, ja ziektes, kanker en stenose. God vergeef me, wat kun je veel in één keer krijgen. En zij kreeg het, ze is nog niet klaar, maar ze lachte weer. En ik hoopte zo, dat de rust hier, de stilte, de mooie omgeving, het heerlijke huis...haar die glimlach weer kon geven.
En volgens mij was dat zo. Want juist die stilte, die laat je genieten, laat je landen en ontspannen. Een dik pak met kranten op zaterdagmorgen, en eventjes wandelen in de tuin, genieten van de stilte, en praten over je angst, je verdriet, je zorgen, die er zomaar ineens zijn. Gek hoe het leven het zomaar van je over kan nemen. Was je gezond, mankeerde er niks aan je, opeens ben je aan de beurt, en hoe. En ik realiseerde me nu, nu ik aan de andere kant stond, dus ik was niet ziek, maar mijn vriendin was ziek, hoe ingewikkeld ook die rol is. Er bij staan, er naar kijken, terwijl je de ander ziet worstelen. En soms helpt het al, door dit te benoemen. Door ook uit te spreken, wat je echt voelt, wat haar ziek zijn met jou doet. En nee, het gaat niet over jou, maar het raakt je wel. Voor mij is kanker, iets heel engs, ik die nergens bang voor ben, ik ben het wel voor kanker. Altijd weer. Als ik me uitrek en ik voel een bultje of iets anders, dan schrik ik eventjes, en denk ik ....oh nee toch, niet weer toch...Gek, terwijl ik altijd een vreselijke optimist ben. Alleen op dit ene stukje niet. En ondertussen heb ik geleerd, misschien wel juist door die ziekte, dat ik vooral vanuit mijn hart leef, dat ik mijn hart volg, in alles wat ik doe. Ik leef vanuit mijn hart. En eigenlijk is dat een geweldige opluchting, want nu durf ik keuzes te maken, durf ik in het nieuwe diepe te springen, doe ik geen dingen meer die me ongelukkig maken. Durf ik dingen af te zeggen, of kies ik om niet te gaan. Of juist wel te gaan. Mijn hart volgen, is eng, en spannend, maar kijk eens waar ik nu sta. Dankzij dat hart. Ik leef dit leven, in volle glorie, ik zing, ik dans op mijn nieuwe partybox, ik doe gewoon een elastiekje in mijn haar, als het te lang is, ik heb een baan, waar ik zielsgelukkig ben, ik heb een leven hier met Annemarie wat mooier is, dan het ooit was. De combinatie van dit alles komt voort uit het volgen van mijn hart. Ik wilde terug naar mijn roots, althans daar een beetje in de buurt. Want terug naar Flakkee wilde ik niet. Heeft alles te maken met familie, de kerk, de uitspraken die gedaan zijn, het niet mogen zijn wie ik was, maar ik wilde wel terug naar die mooie blauwe luchten, de Grevelingen, het water, de stilte, de rust, de vriendelijkheid, de gemoedelijkheid en ik hoopte maar, dat wij samen hier goed zouden gedijen en hoe heerlijk is het om te ervaren, dat dit is wat het is. En dat het goed is. Hier in Nieuw-Vossemeer, hier daar waar Zeeland Brabant kust...geweldig is het hier.
En Stef Bos zingt hierover. Ik volg alleen mijn hart, en ook door deze keuze, werk ik nu bij Uitvaartstichting Hilversum. Op dat moment had ik de keuze uit twee banen, in de branche waar ik zo van hou, en ik koos voor Hilversum, waarom? De mooie natuur, de Rijksmonumenten, de vriendelijke mensen, de wandeling met Judith, de leuke open gesprekken met de Raad van Toezicht, kortom ik volgde mijn hart. En zie weer, hoe goed dit uit mocht pakken. Hoe fijn het is, om daar te zijn. En ja, natuurlijk kom ik dingen tegen, maar waar in het leven is dit niet. Overal is wel iets, een obstakel onderweg, maar het lijkt alsof mijn levenscirkel prachtig rond is geworden. Alles ligt op zijn plek. Ik coach prachtige mensen, met mooie thema's, met bijzondere vragen, ik mag een stukje oplopen met hen, en mag net dat ene duwtje geven, wat soms nodig is, om verder te kunnen wandelen. Mijn droom is, om dit ooit hier thuis te mogen doen. In de tuin, het atelier, de stilte, om zomaar met jou hier te mogen zijn, te mogen praten. Met een Nespresso erbij, een watertje, of iets anders als je dat wilt. Het mag er zijn, ik volg alleen mijn hart. En doordat ik dit hart volg, en goed luister of het goed is, ben ik soms altijd onderweg, van A naar B en weer terug. En onderweg zijn, is ook wel genieten. Ik zie de prachtige Hollandse luchten, de kleuren buiten, ik geniet van mijn mooie wielen onder mijn auto, ook daar kies ik de velgen, die bij me passen, beetje stoer, beetje anders, ik volg alleen mijn hart. En het mooiste van alles is, dat ik me zo omringd voel met liefde, me zo gedragen voel, door prachtige mensen, dichtbij en ver weg. Ik zie je soms, of af en toe, maar ik weet dat je er bent, waar dan ook. En ondertussen luister ik naar Stef Bos, een van zijn liedjes is in het Zuid-Afrikaans en dat heet 'ik mors mijn tijd' en dat liedje gaat erover, dat je geen dingen meer moet doen, die niet werken, want daarmee 'mors' je je tijd. Dus zit je in een baan, een relatie, een vriendschap, die niet meer goed voelt, want je volgt toch je hart, stop er dan mee en 'mors' geen tijd. Want tijd, onze tijd is kostbaar, het is zo belangrijk, juist die dingen te doen, die je gelukkig maken, en geen tijd te morsen....dus maak een keuze, volg je hart...en geloof me, het komt goed. Heb maar vertrouwen....
