Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




vrijdag 4 mei 2018

Zomaar een week in april en mei 2018....

Ja zeg, wat een fraaie week! Gek woord eigenlijk fraai. Ik probeer, en ik hoop dat dit opvalt, korte zinnen te maken. Een van mijn trouwe lezers heeft hierom gevraagd. Leuk. Ja ik schrijf, oneindig lange zinnen. En ik ga maar door. Komt doordat ik zoveel te vertellen heb. Ik heb altijd het gevoel, dat mijn leven een soort achtbaan is of lijkt op dit moment. En dan zomaar opeens realiseer je je, dat dit wel meevalt. Gewoon door een gesprek met iemand, die je lang niet gesproken hebt. Een oude vriendin uit Zwitserland. Niet oud in jaren, maar wel al oud in jaren vriendschap. Nathalie, ooit ontmoet op de Rijksuniversiteit in Groningen, tijdens ons master traject. Leuk en bijzonder, toen al heel anders dan ik, maar wel met een enorme klik. Zij ca 10 jaar jonger dan ik. Een sportvrouw. NOC-NSF, voorheen. Werken met Erica. Indrukwekkende wereld, voor een boerendochter zoals ik ben. Ik voelde me toen al, en dat heb ik nog vaak, zo heel gewoon. Zo eenvoudig eigenlijk. Zo klein ook soms. Klein, ja dat is ze ook, heel slank, klein, chique, eigenaar van een aantal BV's, zakenvrouw, internationaal. Woont in Zwitserland, heeft net haar eigen zwembad aan laten leggen in de tuin, vier kinderen, woont boven op een berg, skiet als een dolle. Met haar totale gezin zo gaaf. En dan is zij voor zaken in Nederland, twee dagen, en dan appt ze me, omdat ze even met me wil eten bij Mila. Hoe fijn, hoe gaaf. Ja eten..zij eet drie hapjes, maar drinkt wel een lekker glas wijn. En dan wordt ze opgehaald, door een zakenpartner, en ook Annemarie schuift natuurlijk aan. Gezellig, dus ik nog netjes gekleed, ontmoet mijn chique vriendinnetje, en even die ene avond, brengen we met elkaar door. Hoe fraai kan het leven zijn. Deze week, zo, dat was me er een. Gesprekken, individueel met de leden van het Hoofdbestuur. Ontmoetingen met de ledenraad en het hoofdbestuur. Een super mooi gesprek met mijn vriend uit Zwolle bij Wientjes, Roel. Weet je ook dit is weer zo'n ontmoeting, ooit begonnen bij Yarden. De aanleiding was de campagne van Adelheid en vanuit dit gesprek, zijn wij nu bevriend geraakt. We ontmoeten elkaar denk ik 3 x per jaar. Zomaar, een broodje, kop koffie, soms een glas wijn. Maar altijd weer dat gesprek. Over Martijn, zijn overleden zoon. Over het leven. Over hoe je gemis kunt ervaren, beleven. Over hoe de dingen simpelweg zijn. Weet je, ik merk aan mijzelf, dat ik in dit soort gesprekken, heel dicht bij Anita van Loon ben en kom. Dat ik mijn eigen kern steeds weer raak. Zojuist had ik iemand van Face the Future aan de lijn. Daan, bij hem heb ik Razan mogen ontmoeten. En ik vertelde hem, over de vriendschap met Razan. En hoe ik haar 'the rose' heb horen zingen. En hoe ik graag wil vertellen, aan de wereld om mij heen, hoe dit soort ontmoetingen, mij een nieuwe manier van kijken hebben gebracht. Hoe ik altijd al dacht, goed te kijken naar de mensen om me heen. Maar dat ik me door het programma Face the Future, heb gerealiseerd, dat je altijd nog beter kunt kijken, door meer te zien. Maar misschien ook door anders te zien. En nu, iets over acht, net gekeken naar de Dodenherdenking, denk ik terug aan twee jaar geleden. Twee jaar geleden op 4 mei was de uitvaart van de vader van Annemarie, in den Haag, bij Yarden. En tijdens zijn afscheid waren wij twee minuten stil met alle aanwezigen. Een soort ultiem eerbetoon. Altijd weer zal het belangrijk zijn te herdenken, aan al die mensen die het leven hebben gelaten voor hun vaderland. Maar steeds weer is 4 mei, ook het denken, het herdenken van mijn schoonvader. Vandaag was een bijzondere dag, ik was weer in het LUMC. Neurologie, uitermate zorgvuldig werd ik ondervraagd, onderzocht en even leek het, dat mijn been en de pijn aan dit been, verklaard kon worden. Maar helaas...ik word weer doorverwezen, naar een andere specialist. Dus we wachten weer gewoon af. Ik ben ruim 2 uur en 1 kwartier in het LUMC geweest, dus serieus nemen ze me wel. Dat is duidelijk. En daarna heb ik mijn iets te witte benen en hoofd, wat zon geboden op mijn dakterras. Heerlijk, sushi eten in de zon. Als dat geen rijkdom is. Een weekend vol zon, wacht ons. Wacht u. Probeer te genieten van de warmte, de zon op je lijf. Probeer te kijken naar de mensen om je heen, de glimlach, de tevredenheid is zichtbaar. Zon doet wonderen. Hier buiten, hoor je een merel vrolijk zingen, de meeuwen vliegen rond, de tuin kleurt langzaam blauw, paars en als je in de auto rijdt, zie je vele tinten groen. Prachtig, heerlijk, cabrio weer. Dus ik ga die bolide van stal halen. En genieten van het prachtige geluid van de motor. Van mijn haar wapperend in de wind. Oh ja, iets minder denk ik, want morgenochtend, ga ik naar de kapper. Eindelijk weer, zomaar twee kilo haar weg schat ik in, ongekend. Afgelopen week zei iemand uit de ledenraad tegen me 'mevrouw Anita, ik begrijp nu, waarom u zulke mooie grijze haren heeft'. Ik vertelde het verhaal van mijn moeder. Ook zij was grijs, en als ik op Goeree Overflakkee ben, dan word ik vaak vergeleken met mijn moeder. We lijken op elkaar. In mijn portemonnee heb ik een foto van haar, toen zij ongeveer 55 jaar was. En echt, dan zie ik mijzelf in haar terug. Zo fraai. Leuk hoe je wilt lijken op je moeder, of op je vader. Juist omdat zij mij zo gevormd hebben, zoals ik ben. En hoe leuk is het dan, als iemand zegt 'oh je hebt het neusje van je moeder'. Haha...toen ik klein was, vroeg ik 'mama waarom heb ik zo'n klein neusje'. En haar antwoord was 'ach lieverd de neusjes waren op, en jij hebt een dopje gekregen'. Ik was er ondersteboven van, ik wilde een grotere neus. Hoe bijzonder kun je zijn als kind. Ach en gisteren en zo vaak in mijn leven, realiseer ik me, dat ik altijd, dat gewone meisje zal zijn en blijven. Dat boerenmeisje, eenvoudig en gewoon met twee voetjes op de vloer. En nog, heb ik moeite met brallers, met mensen, die zich groter voor doen. Of die zich laten voorstaan op hun titel, of functie benaming. Tja...mijn vader zei toen ik mijn eerste Mercedes van de zaak mocht rijden 'kind, als je naast je schoenen gaat lopen, dan zet ik je er terug in'. Dus verbeelding en poeha, is mij vreemd. En als ik dan heel succesvolle mensen tegenkom, zoals gisteren mijn vriendinnetje, dan voel ik mij zo eenvoudig, en soms ook zo klein. Terwijl ik toch zo vaak, heel tevreden ben. Tevreden over mijn leven, mijn geluk, mijn liefde, mijn gezondheid. Tja, want volgens mij gaat het daar om. Welnu, dit gewone meisje, gaat lunchen met Koningin Maxima, op 5 juni a.s. Trots ben ik hierop. Het Prinses Maxima Kinder Oncologie Centrum in Utrecht, wordt geopend door Koningin Maxima. En ik mag samen met Margo uit het Hoofdbestuur, aanzitten aan de lunch. Oh ik ben nu al nerveus. En wat ben ik blij, met mijn prachtige nieuwe pak straks, weer een hoogtepunt, om dit pak te gaan dragen. Geweldig...en hoe leuk, Paul, mijn vriend de documentaire maker, filmt dit alles. Hij maakt een schitterende documentaire over dit indrukwekkende centrum. Dus, hoe leuk. Ik zal jullie erover vertellen. Lieve mensen, geniet van alles, grootse dingen, kleine dingen, de zon, de mooie benen die nu weer zichtbaar worden. De vrolijkheid, de bevrijdingsconcerten, en alles wat er aan komt. Ik, ik geniet nu, van mijn Nespresso! Fijn weekend. En sta stil bij al die mooie kleuren, die de natuur ons geeft. Een rijkdom, waar je zomaar tussendoor mag fietsen, lopen, wandelen, of...jawel cabrio rijden. Dag!