Goedemorgen! Op deze hele mooie Hemelvaartsdag, waar ik al vroeg geïnterviewd werd door NH Radio, over wandelen over de begraafplaatsen van Uitvaartstichting Hilversum, zit ik in korte broek, met iets te lang haar, aan de Nespresso. De zon laat zich al zien, en de dag lijkt veelbelovend te worden. Geleidelijk aan, zie je steeds meer beweging in ons leven ontstaan. Zit je weer met vrienden in de tuin, en sta je soms zomaar vijf minuten stil in een soort van file. Maar ondertussen is er ook wel veel anders geworden, vandaag een drive thru uitvaart, waar mensen een laatste groet brengen aan hun dierbare, vanuit de auto. Wandelen met eenzame ouderen over onze begraafplaats, of zomaar een gesprek met iemand, op 1,5 meter afstand. Gek, als je beste vriend binnenwandelt in je kantoor, dat je dan alleen maar liefdevol glimlacht naar elkaar, maar elkaar niet omhelst. Nu vind ik het wel fijn, dat ik niet meer van iedereen drie zoenen krijg, of soms zelfs een zoen op mijn mond. Maar toch, zo selectief vind ik het wel fijn, om af en toe mensen eens heel dicht tegen me aan te houden. De mensen van wie ik echt hou. En dat, dat gaat voorlopig nog niet...er is een nieuwe realiteit, een nieuwe werkelijkheid, en daar ben ik nog wel alert op, merk ik. En toch maak ik zakelijk gezien, al plannen, voor de Uitvaartstichting, voor mijn personeel, en soms ook heel voorzichtig voor mijzelf. Wel weer een training in september? Het zou fijn zijn, toch een live coachgesprek, fijn. Mensen ontmoeten, en hen gewoon de ogen kijken. Of blijven we zoomen. En ik, als ouderwets mens, wil het liefst gewoon contact, face to face. Kijken wat je non verbaal zegt of doet. Aan je ogen zien, dat het goed of minder goed met je gaat. Het past bij mij. Vandaag tijd weer voor de tuin, onkruid wieden, gras maaien, misschien de beukenhaag al knippen vanwege de wolluis. En jawel, op bezoek bij de dorpskapper, om 14.50 uur. Spannend, een beetje fatsoeneren, want ik ben wel zo'n type die nu met een enorme bos grijs haar rondloopt en iets eraf en iets dunner, is wel beter denk ik. Gisteren een supergave dag gehad, met de architecten de tekeningen van het gebouw Bosdrift mogen bekijken.
Wel, en dan wordt je echt blij. Zo indrukwekkend mooi. Zo puur, zo basic. Ik word er heel blij van. Dus ik loop met de tekeningen in mijn tas, alsof ik een schat bij me draag. Prachtig, hoe een verhaal, vertaald is naar een beleving, een beeld. Hoe mijn wensen zijn vertaald, naar een gebouw, waar werken, ontmoeten, stil staan, verleden en heden samenkomen. Wat knap. Dit is een groot project en het doet me denken, aan de verbouwing van onze eigen 'oude dame' hier in Nieuw-Vossemeer. Het pand vol mannen, en geleidelijk aan zie je veranderingen ontstaan, en zie je het heden en het verleden in elkaar overgaan. En juist het behoud van al die details als de luiken die open en dicht geschoven kunnen worden. De raampartijen, de nok van het dak bewaren en in takt houden, het is zo mooi en zo waar een dergelijk gebouw nog mooier van wordt. En dus lijkt het soms alsof mijn leven, waarvan een vriendin zegt,' alles is op zijn plaats gevallen bij je', klopt. Mijn baan in Hilversum, de plannen die we daar aan het uitvoeren zijn. Het natuurbegraven, en dan hier in Nieuw-Vossemeer, de mooie energie van de tuin, het oude huis, onze 'oude dame' (zo noemde de vorige eigenaar dit huis) en de autorit van huis naar werk en weer terug. Heerlijk. Rustig rijden, in die mooie Mercedes. Gisteren zag ik een 300 CE cabriolet, een oud model, en die meneer en ik zwaaiden naar elkaar. Fijn is dat he. Vroeger was dat ook zo bij berijders van een 2CV. En nu doe ik dat weer, rijdend in mijn mooie Mercedes. Genieten. Gek, hoe genieten voor iedereen een andere invulling kan hebben.
Gisterenochtend lag er een dame te slapen, een zwerfster, een nog jonge vrouw, voor het terras van onze koffiekamer De Einder. En toen ik haar wekte met een 'goedemorgen mevrouw' kwam er een verward verhaal. Zij lag daar goed ingepakt, met een rugzak en nog wat spulletjes en haar fiets stond tegen het hek. Zij sliep vlakbij een begraafplaats en had het over haar overleden vader. En toen ik terug naar kantoor liep, was ik geraakt door dit verhaal. Wat zou er spelen in het leven van deze jonge vrouw. Zij vond ons vriendelijk en pakte haar spulletjes en fietste weer weg. Ze wilde naar het Zuiden, want daar zijn de mensen vriendelijker, zo zei ze....tja en daar raak je wel iets. Het doet me denken aan een liedje, van Daniël Lohues 'Ie maggen hier altied henkommen'. Luister er maar eens naar. Prachtig. Het gaat er eigenlijk over, dat hij zingt, dat je altijd weer naar huis mag komen. Dat je altijd welkom bent in zijn huis. Dat er wijn in de kast staat en eten is. Dat je de kachel aan mag doen en lekker mag gaan slapen. Dat er een plek is, waar je veilig bent. Dit liedje, daar moest ik aan denken, toen dat meisje wegfietste...op weg naar het Zuiden. Waar zou zij vannacht geslapen hebben? Dit liedje doet me denken aan vroeger, aan dat veilige huis, die oude boerderij, waar ik altijd weer terug naar toe ging, als het even niet zo goed lukte. Of als ik uit een relatie stapte, en even geen huis had, dan kwam ik altijd weer thuis. En ik hoop dat mijn 'oude dame' hier voor mijn vrienden, de kinderen, dit gevoel oproept. Je kunt hier landen. Stil zijn, wandelen door de tuin, of zomaar slapen, lezen, zijn. En ik hoop ook dat ons nieuwe kantoor straks op Bosdrift, voor velen een plekje zal worden, om zomaar te zijn. Te zijn temidden van al die beweging, die er is, in ons leven. Temidden van al de drukte, die we soms maken met elkaar, klein, intiem en vooral stil. Een plekje waar we aandacht hebben voor elkaar. En als ik dan denk aan mijn rol hier op deze aarde, dan is dit mijn rol wel denk ik, verbinden, er zijn. En weer kom ik uit bij die hand, die reik ik naar je uit, nu en straks, temidden van alles wat er al is in je leven. Of wat er komen gaat, stap maar eens binnen bij me. Praat even, drink een kop koffie, en ga weer als je dat wilt. En als het even niet lukt, dan ben ik er gewoon. Hier in mijn eigen 'oude dame' of straks in dat mooie pand in Hilversum. Nu nog even in de porto, het tijdelijke kantoor, kom gewoon maar even binnen. Dat zei ik gisteren aan de telefoon tegen die mevrouw, wiens man op 18 mei 1994 is overleden en bij wiens graf zij regelmatig de plantjes komt water geven, 'komt u gewoon maar even binnen mevrouw, dan loop ik een keer samen met u naar het graf van uw man'. En ik denk zomaar dat zij morgen even binnen komt lopen. 'Ie maggen hier altied henkommen'...ja jij ook...
