Een boswachtershuisje...

Terwijl de dagen korter worden, je alweer in het donker de deur uitgaat en heel vaak weer in het donker terugkomt, realiseer ik me, dat het jaar 2017 zijn laatste maanden in is gegaan. Een jaar waarin weer veel zaken afgesloten worden, denk maar aan het mooie Schoonhoven, maar denk ook aan bepaalde taken in mijn werk, als bijvoorbeeld Amsterdam Zuidoost, waarvan ik me los heb gemaakt. Logisch want het hoort niet meer bij mijn huidige werk. En loslaten geeft ruimte. Zo hebben we gisterenavond als team in Kampen, met elkaar de taken, de portefeuilles voor 2018 bepaald en afgesproken. We zijn met elkaar in gesprek gegaan, om werkdruk wat meer gelijk te trekken en naar elkaar te luisteren. We hebben onze 'believes' gedeeld. En al die 160 kilomter terug naar huis, langs donkere wegen, nog even lekker gebeld en bijgepraat met een vriendin van me. Fijn! 2017 was ook een jaar, waarin ik me steeds meer realiseer, hoe belangrijk het is, om gewoon iedere dag te genieten van wat er is. Je plekje aan tafel, je werk, je vrienden en je familie. En vooral ook je gezondheid, en de keuzes die je maakt. Deze week moest ik terug voor mijn knie. En zonder fysio, met een injectie, en daarnaast toch veel sjouwen, trappen lopen etc. is ook die knie weer prima in orde. Ongekend he...En afgelopen week, op een van die bijna schaarse momenten samen, hebben we besloten om de kerst gewoon in stilte door te brengen, in de hoop dat Emmy en Reynaud naar ons toekomen, om met ons te eten, en de meisjes ook. Maar voor de rest lekker te wandelen door het bos, boeken te lezen, de houtkachel te branden en te genieten van niet zoveel meer, dan elkaar. En zo zijn we terecht gekomen bij een boswachtershuisje ergens in het bos. Daar vieren we de verjaardag van Annemarie, en zijn we met de kerst...zomaar verstopt in het bos. Heerlijk...kranten mee, boeken mee, scrabble mee en verder niet zoveel. Natuurlijk een doosje wijn, en wat champagne mee. Fijn...om in alle rust dit jaar af te sluiten. Het lijkt me heerlijk...mijn grote droom is ooit een huisje te hebben, ergens in een stilte gebied en toch dicht bij de wijnbar, bij het centrum, om te genieten van de stilte. De rust, en de momenten na je werk. Een mooi plekje om te coachen, te schilderen, te zijn. Wie weet wat er allemaal nog kan gaan gebeuren. Ik zou het superleuk vinden. Ja ook dit is mijn believe...voor ooit. Het komt goed. Voor nu, een heerlijk weekend niks. Fijn...jawel, met mijn krantje, mijn Nespresso het blad LATER. Een gemiste kans vind ik, voor ons bedrijf, maar dit terzijde. Vanmorgen Emmy en Reynaud opgehaald van Schiphol. Ook zij zijn fijn weer thuis. En kunnen lekker in hun eigen huisje wat bijkomen van alle drukte en emoties rondom hun reis. Een verhaal op zich, ik deel het niet. Weet je het is fijn, als je weet, dat die mensen van wie je houdt, ergens in de buurt zijn, en thuis zijn, en veilig zijn. Ja terwijl ik dit schrijf, denk ik aan Razan, aan Adel, hoe zouden zij over dit soort dingen denken. Wat betekent veiligheid voor hen. Wat betekent veiligheid voor jou. Voor mij gaat veiligheid over je werk. Het hebben (en houden) van werk waar je van houdt. Je veilig voelen, omdat je auto een goede auto is. Maar vooral je veilig voelen, omdat je vertrouwt op jezelf. Op waar jij voor staat, wie jij bent. Je onafhankelijkheid...ja ik weet het, dit is mijn ding. Ik vertrouw op mijzelf, mijn kracht, mijn ruimte, mijn zijn. Ongeacht waar ik ben, en wat ik doe. Ik wilde het al, als jong meisje, onafhankelijk zijn...en dat is gelukt! En volgens mij zit dat in het feit, dat ik altijd weer een weg zie, een mogelijkheid zie, ook al lijkt het soms bijna onmogelijk. Dit gevoel is in mij geboren, toen ik ziek werd, en ik hoe dan ook beter wilde worden. Want die van Loon, die geeft nooit op. Toen niet en nooit niet. Met een glimlach denk ik nu aan mijn moeder, zij heeft met dit geleerd. En gelukkig is het me gelukt om altijd te blijven geloven in Anita van Loon. Nu een onafhankelijk, vrij, niet gepland weekend voor me. Zalig...dikke zoen! Anita

Schoonhoven

Ja deze blog gaat terug in de tijd, en uiteindelijk kom ik dan weer in het heden terecht. Ooit toen ik een jaar of 40 was, woonde ik in Groot-Ammers aan de Ammersekade. Het huis had ik gekocht, samen met mijn toenmalige partner van de ouders van Sara Kroos, bekend van haar cabaret programma's. Sara woonde daar toen zelf ook nog met haar ouders. Een prachtig huis, aan het water, hoe toepasselijk het riviertje de Boezem stroomde voor onze deur, met een grote tuin. Een bootje in het water en de SLK in de garage. Het kon niet op. En toen ik daar woonde kwam ik af en toe in Schoonhoven, aan de Lek. Voor de tandarts, maar ook voor een boodschap, of om zomaar eens te zijn, het zilverstadje Schoonhoven, waar ik met mijn moeder en tante Tanneke, bij Belevedere (een oud prachtig hotel restaurant aan de Lek) bij de grote bomen op het terras zat. Schoonhoven, waar ooit mijn oudoom Piet, een broer van mijn moeder als onderwijzer gewerkt heeft. Schoonhoven, waar ik uiteindelijk, nadat ik weer alleen woonde in 2003 ging wonen. In een prachtig pand, aan de Koestraat. Een pand waar vroeger het oudemannetjeshuis was, een monumentaal pand uit 1647, met gevelornamenten, met die prachtige voordeur. Een huis met lambrizering in de hal en 5 schitterende appartementen waar ik er een van mocht bewonen. Op de eerste en tweede etage. Een van mijn ramen zat boven de ornamenten van de voordeur, prachtig. Een huis waar de lichtinval zo bijzonder was. En weet je dit huis, dat was mijn huis, alle meubels die iets groter waren dan een standaard maat, werden het huis in getild, door een kraan. Een kraan van 38 meter, die de hele straat blokkeerde en die alle meubels over het dak heen tilde, door mijn kleine balkonnetje de living in. Prachtig, uniek en anders. Ja dit huis is prachtig, uniek en anders. Het huis waar ik muziek dvd's bekeek met een vriendinnetje, en ongelooflijk veel wijn heb gedronken. Het huis waar mensen waren, die nu niet meer leven. Het huis waar Eveline en haar dochter op oudejaarsdag roze champagne kwamen drinken met een broodje zalm erbij. Het huis waar ik vriendinnen op de bank liet slapen, omdat ik maar een slaapkamer had. Het huis waar Ada en ik de muur in de slaapkamer groen hebben geschilderd. Het huis waar ik kunst aan de muur had, van Jan Cremer, Corneille en Herman Brood. Ja al deze kunst is nu bij mijn broer, dus het is in de familie gebleven. Het huis waar ik liefde heb gekend, waar mijn vader binnenkwam met Els. Het huis waar ik ook nog eens naar terug ben gegaan, toen ik het moeilijk had...Schoonhoven wat een herinneringen. Teveel om hier te benoemen, maar dat deze plaats, dit huis voor mij heel speciaal was, en is, en altijd zal zijn, dat moge duidelijk zijn. En toch, heb ik het huis verkocht. Want dat mooie gevoel, dat laat je niet los, dat blijft, Schoonhoven blijft, ergens en altijd. En ja genoeg gezemeld nu over deze mooie plaats. Er was een ding, en dat was die prachtige kast, ooit gekocht in Bergen in Noord-Holland, een schitterende kast van oud teakhout, gemaakt met houten pinnen en verlijmde delen. Die kast met 12 lades, een soort grutterskast, en al die lades waren verschillend qua formaat, handgemaakt. Die kast die zou ik laten staan. En de dame die het huis gekocht heeft, gaf aan bij het tekenen van het contract, dat ook deze kast eruit moest. En dat zou twee dingen kunnen betekenen - of een kraan huren, de vergunning aanvragen bij de gemeente en een paar duizend euro kwijt zijn, of de kast proberen uit elkaar te laten halen. Dus twee mannen gehuurd, die heel zorgvuldig de kast uit elkaar zouden halen, zo min mogelijk zouden zagen, zodat de kast in delen opgeslagen kon worden. De kast was namelijk te groot, te breed, ook in twee delen, om naar beneden te worden gedragen, hij oh nee zij, zij kon de draai onder aan de trap niet maken. En gisteren was het zover, mijn kast werd voorzichtig uit elkaar getikt, uiteindelijk moest ook de zaag eraan te pas komen en mijn kast is ontmanteld, tot een soort van geraamte. Met losse stukken, achterwanden, losse latten, en staat nu volledig ontmanteld in een Shurgard, ja een Shurgard, omdat ik niet weet wat ik ooit met deze kast wil doen. Misschien ooit nog eens in een huis plaatsen, of in een werkplaats, een winkel, geen idee. Ik heb dan wel een heel slimme meubelmaker nodig, want zelf lukt het me niet. Mijn kast is gisteren een beetje overleden...en wacht nu op een nieuw leven, een nieuwe plek, om uiteindelijk weer in ere te worden hersteld. Schoonhoven is leeg, en kan worden overgedragen. De buren nog even gezien, nog wat foto's van de leegte gemaakt, en ik hoop dat iemand met net zoveel liefde voor deze plaats, hier gaat genieten, gaat leven en gaat zijn. Dag huis, dag lieve woning...ik kies voor ruimte, voor vrijheid, voor onafhankelijkheid, en daardoor is deze keuze meer dan goed. De herinneringen aan mijn moeder, aan tante Tanneke, aan die mooie stad, aan al die mooie mensen die er nog zijn en niet meer zijn, aan Roel en Karin die ik wekelijks bezocht vanuit Schoonhoven met de pont mee, de Lek over en dan naar Dalem, soms op de fiets. Sommigen zijn er, en blijven, sommigen zijn er niet meer, overleden inmiddels, maar ook hen draag ik bij me... Kijk soms achterom, glimlach en herinner je, en kijk dan weer vooruit, en zie wat er voor je ligt, en geniet van deze schoonheid. Een hele mooie zondag gewenst, ik zit hier aan de koffie, je weet wel welke, een enorm groot broodje, en alle apparaten hier lijken ermee op te houden, net een nieuwe magnetron besteld, een stofzuiger, die in de revisie zit, kortom, soms zit het mee, en soms even niet. Maar het is allemaal te repareren, haha...ik glimlach en las net in het Parool, een prachtig interview met Ahmed Marcouch, de nieuwe burgemeester van Arnhem, en mijn mede bestuurslid van de Stichting Een Land Een Samenleving, wat zijn er toch prachtige mensen in dit leven! En vandaag, vandaag niks, lekker kranten, lekker lui, lekker eten met wat vrienden bij Mila. Gezellig, afsluiting van een intensieve week. Dikke zoen!

Heerlijk vrij!!!

Wow, en na een intensieve, volle en goede bijeenkomst van onze Ledenraad van Vereniging Yarden, met fotosessie (ik ben benieuwd, zag er leuk uit..)was ik na een enorme file, vanwege een ongeluk, wegwerkzaamheden en wat al niet meer, om vier uur thuis. En eigenlijk voelde ik op dat moment mijn vermoeidheid. Dus ben ik buiten in de stoel gaan liggen en viel ik gelijk in slaap. Heerlijk, kop in de zon, en tijd voor mezelf. Wat een genot. De afgelopen weken voelden alsof ik in een achtbaan zat. Met ongelooflijk veel avonden, weekenden en lange lange werkdagen. Soms begon ik al om 7 uur in Almere op kantoor en zat ik er om 7 uur nog. Veel ontwikkelingen, waardoor je als collega andere collega's bijstaat. Veel ontmoetingen, wat dacht je van de dames in Hellendoorn, bij de kerk. 41 dames met wie ik in gesprek mocht over de dood. En Hellendoorn, is ruim 200 km van mijn huis, kun je voorstellen, hoe laat ik thuis was. Ja die mooie Benz die heeft zijn sporen wel verdiend deze week, die kruipt al naar de 90.000 km toe. Onvoorstelbaar zoveel. Was er een dag met de Surinaamse bewassingsverenigingen in Den Haag, een dag met onze vrijwilligers in Amsterdam, een eerste Yarden integratiediner, en veel vergaderingen. En daar tussen ook mijn eigen opleiding bij Danielle en Jitske in Baarn. Geweldig...teveel ontmoetingen om deze allemaal te benoemen. Maar wat gebeurt er veel. En jawel, mijn huis in Schoonhoven. Mijn huis in die prachtige plaats, vol herinneringen, ook aan mijn moeder, ook aan tante Tanneke, bij Belvedere aan de Lek, is verkocht. Een gemengd gevoel, het is goed zo, en ik zal deze prachtige plek gaan missen, en dit gevoel mag er ook zijn. Mijn leven gaat verder en is al verder gegaan en mijn basis is nu Wassenaar. En Schoonhoven is prachtig, zoals het er nu weer is. Mooi opgeknapt, verzorgd en netjes gemaakt. Ik wens degene die daar gaat wonen, enorm veel geluk en rust toe. Ik hoop dat hij net zo kan genieten van de prachtige lichtinval, en de charme van deze plaats. En ik, ik ga er nog een keer gewoon zomaar zitten mijmeren...heerlijk, in alle rust afscheid nemen van dit mooie huis. Dag huis! Weet je, herinneringen neem je mee, die wonen in je hart. Een beetje een tekst, zoals Noor deze uitsprak na het overlijden van mijn moeder 'oma zit in je hart' en zo is dit ook met dit huis. In mijn hart zit een soort van foto boekje, waar ik af en toe doorheen blader. Met een lach, met een traan, maar zo intens mooi... En nu, een hele week vrij. Fijn vrij zijn, slapen, lezen, opruimen, buiten zijn, want onze lieve heer heeft besloten deze hele week prachtig weer aan ons allen te schenken, zodat we kunnen gaan fietsen, buiten zijn, genieten, een frisse neus kunnen halen en kunnen bijtanken. Fijn, dit heb je nodig als mens. Zomaar heb je dit nodig...Afgelopen week mocht ik de heer Adjied Bakas ontmoeten met zijn rechterhand Ralph. Een prachtige man, die door een herseninfarct linkszijdig verlamd is, maar nog kan lopen, en hij overhandigde het boekje TROOST aan een delegatie van de Surinaamse Federatie tijdens ons Yarden integratiediner. En toen ik Adjied zag met die linkerarm, die niet meer doet, wat hij moet doen, toen dacht ik even aan mijn vader en zijn linkerarm. Glimlachend heb ik Adjied geholpen zijn jas aan te doen, en het was net alsof ik dit voor mijn vader deed. Mooie ontmoeting met een bijzonder mens. Zachtaardig en energiek. Ik voel mij rijk, en dat zeg ik heel vaak. Ik mocht de afgelopen weken de eerste groep van de Leergang Succesvol Leiderschap begeleiden naar hun eindopdracht, en samen met Ron de certificaten uitreiken. En de tweede groep, daar mocht ik een sessie voor verzorgen deze week over diversiteit. Prachtig, en ook hier weer sta ik oprecht te genieten, omdat er zoveel mooie mensen zijn, met wie je in dit leven mag optrekken. Vrijdagmiddag ontmoette ik een dame en zij was in een jaar tijd veel mensen verloren, waaronder haar echtgenoot. En wij spraken samen over het woord 'gelouterd'. Omdat dit een woord is, dat ik gebruik, omdat ik het gevoel heb dat mijn ziek zijn mij 'gelouterd' heeft en mij een leuker mens heeft gemaakt, dan ik was. En zij doorvoelde dit woord ook zo nadat haar man gekozen heeft zijn leven te stoppen, nadat hij een herseninfarct gehad had en naast verlamming, ook niet meer kon spreken. En dus opgesloten zat in zichzelf. En dit wilde hij niet. En ondanks dat dit zo moeilijk was, en een zeer ingrijpende keuze is geweest, is deze dame hem uiteindelijk dankbaar voor dit feit. Want zo hebben zij elkaar wellicht geholpen. En deze ervaring maakt dat deze dame zo anders naar haar leven is gaan kijken. En zomaar deze dame mocht ik op vrijdagmiddag ontmoeten bij Yarden. Ik heb haar ooit ontmoet als bezoeker van een symposium van Yarden. En zij had mij aangeschreven hierna. Dit symposium is voor mij ook een podium geweest, waar ik prachtige mensen heb ontmoet. Mensen met wie ik nu weer dingen doe of ga doen. Bij Yarden of niet bij Yarden. Soms ontmoet je mensen en weet je nog niet hoe die ontmoeting verder gaat. Wat je ermee wilt gaan doen en dan laat ik het maar los. Het leven gaat zijn eigen leven en geeft zelf de richting aan. Loslaten dus maar. Het komt vanzelf wel goed. En nu, moe maar voldaan, Nespresso en water, de stilte van de zaterdagavond, de kranten van een paar dagen nog op tafel, straks een heerlijk muziekje aan, hoe mooi kan het leven zijn. Toen ik thuiskwam stond er een doos met prachtige wijnen. Op Flakkee wachten mij dozen vol champagne en die haal ik binnenkort op. Kortom, het leven lacht mij toe. Vrijheid, ruimte en prachtige dingen die ik mag doen voor Yarden en voor mijzelf. Dank je wel voor dit leven! En terwijl ik dit schrijf ben ik mij ervan bewust, dat ik een ongekende mazzelaar ben. Als ik denk aan al die mensen om mij heen, die op dit moment ziek zijn, of ernstige keuzes te maken hebben, dan kan ik alleen maar zeggen 'ik ben er voor je'. En ik zal er altijd zijn voor diegenen die het nodig hebben. Ingegeven vanuit Ma van Loon reik ik je mijn hand en mijn hart. Liefs van mij.... Foto's van Adjied Bakas, mijn collega's uit Den Haag, de Surinaamse Federatie. Prachtig!

Een dag vol waarde en vol waarden!

Lieve mensen, en soms zijn er van die dagen, die je als het ware met een sterretje in je zijn wilt bewaren. Prachtige dagen, die glinsteren, die je hart raken, die je bijblijven en die je ook een beetje vormen. Een dag, waarop de verbinding naar je hart, echt volop open lijkt te staan. Prachtig. En gisteren, 5 oktober 2017, was zo'n dag. Ik was al heel vroeg onder de douche 05.42 (ja echt waar) en om 06.02 reed ik hier weg. Ja ik weet het, ik ben een vrouw, die in de avond haar kleding klaar hangt (en bij mij is dat broek, blouse, jasje en schoenen, wel of geen riem). En als ik een paar minuten onder de douche heb gestaan, is het enige dat tegenwoordig wat langer duurt, mijn haar. Want tegenwoordig moet ik dit föhnen. Tja wel een dingetje, die pot gel erin, was simpeler, maar mijn ervaring messieurs/dames was genoeg, en dat zeker vier keer op een dag. En dus is mijn haar nu, zoals Hellen gisteren constateerde anders, een soort van lok (haha terwijl ik dit schrijf moet ik lachen, want ik zit steeds te tutten met die lok), welnu, het valt op, meestal positief, iets vrouwelijker (en dat was de intentie, dus gelukt)dus prima voor zo lang als het duurt. Want met dit soort dingen ben ik nooit zo bezig. Mijn blauwe jasjes (inmiddels al 5) mijn schoenen, een soort handelsmerk, andere schoenen, vaak meerdere kleuren leer, kortom je kunt mij uittekenen. En dat is ook wel makkelijk voor die snelheid in de ochtend, dus ik rij hier weg om 06.02. Moest tanken, dit doe ik net voorbij Leiden, omdat daar zo'n aardige meneer werkt. Ik krijg hier altijd zegeltjes voor een soort lego. Heb al heel wat, maar alleen geen kinderen die er mee spelen, dus als je dit leest en denkt, he mijn kinderen willen dit wel, dan heb ik nog zegeltjes voor je. Ja ik spaar wel zegeltjes voor wijnglazen enzo. Ik ben wel van de zegeltjes, of punten, net als mijn moeder. Oh ja daar is ze weer, ze is er altijd wel ergens bij. Deze dagen, deze weken, is zij veel bij me. Maar hierover later. Nu terug naar die mooie dag 5 oktober 2017. Een volle warme dag, althans zo voelt het nu nog als ik er aan terugdenk. Eenmaal op kantoor, wat mooie gesprekken met andere vroege vogels op kantoor. Die vroege ochtend, is ook vaak een moment van delen. Van even echt contact hebben met elkaar. Even contact met Ron, hij is ook altijd heel vroeg. En daarna me voorbereiden op de afsluiting van de eerste groep collega's die bijna twee jaar hebben deelgenomen aan de leergang Succesvol Leiderschap. Een Leergang die verzorgd wordt vanuit Yarden voor het middenkader, 20 dagen training, waarvan ik er 14 heb verzorgd. Mijn oude modules zoals ik die voor andere opleidingsinstituten mocht verzorgen, Persoonlijk Leiderschap en Communicatie. En in deze groep (en ook in de andere) hebben we zoveel moois mogen delen met elkaar. Persoonlijke dingen, onzekerheid, angst, zorgen over je baan, toekomst, maar vooral heb ik hier prachtige mensen mogen zien groeien. Ongekend en gisteren presenteerden zij zichzelf, naar aanleiding van hun afsluitende opdracht, schrijf een reflectieverslag. En wat een schitterende verhalen, presentaties, voordrachten. Ongekend, zo werd aan de hand van een boeket bloemen, het leven bij Yarden weergegeven en hoe mooi, ik mocht dit boeket ontvangen. Bij sommigen ging het verhaal vooral over veranderingen, en hoe je hierin kunt groeien. Bij anderen ging het verhaal over jezelf, jouw levensloop, jouw leven en hoe je bent gekomen waar je nu bent. Bij de ander een mooie verbinding met de theorie van de leergang kortom ik was stiller dan anders. Voelde dit ook zo, want ook deze afsluiting is een vorm van loslaten. En ik ben aan het loslaten merk ik. Loslaten omdat het goed is, de wereld is anders, dan gisteren, dan vorig jaar en loslaten hoort hierbij. Loslaten is ook groei, het citaat van gisteren was - kijk in de spiegel en zie wat wij zien -. Mooi, hoe je door een dag als gisteren weer eens in de spiegel kijkt. En ziet wat je los hebt gelaten, waar je afstand van neemt en hoe je verder gaat, steeds meer op jouw eigen wijze. Mooi dat ouder worden. Na afloop de certificering, waarbij Ron de certificaten uit reikte en Willemijn de bloemen, met een persoonlijk woord van (bijna) alle leidinggevenden voor hun mensen. Daarna een drankje en heel veel heerlijke hapjes meegebracht door de deelnemers. Een mooie afsluiting van twee intense jaren. Ik kreeg van deze groep, naast de bloemen van Linda, twee prachtige bekroonde flessen Italiaanse wijn. Werkelijk heerlijk en dit raakt me, ook het kaartje met wat persoonlijke woorden, maakt deze reis weer tot een reis, die je niet zult vergeten. Terwijl ik dit schrijf, hoor ik een prachtig nummer, 'let her go' van Passenger. Zo kenmerkend, voor het proces van loslaten. Schitterend, ook deze dag zal zoveel moois gaan brengen... En daarna nog een kort gesprek met Edward, met mijn andere teamleden. Leuk hoe ons team er nu zo prachtig staat. Ook hier weer het gevoel, dat het leven zo loopt als het moet lopen. Dat dingen veranderen, mensen komen en gaan en dat het dan weer klopt. Het is niet beter, of mooier, het is anders. En als je hier naar kijkt, dan begrijp je ook sommige voordrachten beter, dan weet je dat het goed is zoals het vandaag is. Hiermee doe je mensen die weg zijn, niet te kort, maar realiseer je, dat het leven verandert, ook vandaag weer. Ja vandaag, burgemeester Eberhard van der Laan is overleden. Een burgervader, waar heel Nederland vol van is en terecht. Ik kreeg van een vriendinnetje het boek dat over hem is geschreven en als je dat boek leest, en zijn laatste brief aan de inwoners van Amsterdam leest, dan begrijp je dit zo goed. Wees lief voor mijn stad... Gisterenavond mocht ik als nieuw bestuurslid van de Stichting Een Land Een Samenleving aanschuiven in een vergadering bij de Volksbank in Utrecht. Gereserveerde parkeerplaats, makkelijk dus. Prachtig gebouw, aan de Croeselaan. Mooie mensen, die zich eigenlijk allemaal als vrijwilliger bezig houden met de mensen in onze Nederlandse samenleving. En hoe wij met elkaar verbonden zijn, hoe wij elkaar als gelijken behandelen of zouden moeten behandelen. Hoe wij onze bijdrage kunnen leveren aan de integratie tussen mensen, of van mensen. Prachtig. En hier is het net alsof Ma van Loon naast mij zit aan tafel. Zo voelt het. Wat zou zij hier haar bijdrage aan hebben geleverd, wat zou zij, die altijd al met dit onderwerp bezig was, zich hier hard voor hebben gemaakt. De integratie in onze samenleving, elkaar accepteren en verstaan. Kijk maar eens op onze website en lever je bijdrage, als je kunt, in financiële zin, want we hebben wel wat geld nodig. www.eenlandeensamenleving.nl een prachtige website, gemaakt door een van onze bestuursleden. En weet je, als je daar dan aan tafel zit, en om half acht in je auto stapt naar huis (en toen belde ik Annemarie en zei 'schat heb je nog wat te eten voor me')dan is het zo fraai, om je te realiseren, dat dit je leven is. Dat je leven is vervuld en gevuld met dit soort contacten. En ja die contacten, de afgelopen week, was een week vol rijkdom, Joke uit Friesland, die met me meeliep, de mensen van Zorg en Vervoer, kortom al die gesprekken, mijn nieuwe coachopdracht(en), al die momenten vol rijkdom, de ontmoeting met een vriendin, de ontmoeting zomaar bij de koffiemachine, steeds weer realiseer ik me, wat een rijkdom. Een bezichtiging in mijn huis in Schoonhoven (spannend), een potentiële huurder ernaast, kortom loslaten en weer verder gaan, een nieuwe coupe in je haar, de leergang Corporate Antropologie, nieuwe intervisie groep, jeetje, waarom heeft een week maar 7 dagen. En toch, zit ik nu zomaar hier aan tafel, met een Nespresso om 09.26 uur en ga ik straks even naar de markt, om nootjes te halen. Ja ook die ruimte is er. Dus leven, bedankt, wat kun je mooi zijn, ook al moet je soms wat los durven laten. En ik, ik durf dat wel...een glas wijn met de voorzitter van het hoofdbestuur aan zijn tafel drinken, op het nieuwe levensjaar van zijn vrouw. Of genieten van de bloemen op tafel, hoe vol van waarde kan je leven of zomaar een dag zijn. En terwijl ik dit schrijf, zie ik al een reactie voor me 'oh heb je haar weer, die eeuwige positivo..' en ja dat klopt, zo sta ik wel in het leven. Is het even donker, dan wordt het wel weer licht. Is het ingewikkeld, dan komt de oplossing echt wel dichterbij. En geef niet op, of zoals een van de collega's gisteren zie 'je hebt altijd een keuze'. En jij, jij bent zelf de regisseur! Dag! Liefs!