Blu Onice en nog meer bijzondere zaken

Ja Blu Onice is een prachtige wijn, van het wijnhuis Nativ. Nativ verkoopt wijnen in prachtige houten kisten, met mooie sluitingen. In mijn kantoortje staan een aantal van deze mooie kistjes. Ik kan deze niet wegdoen, niet opstoken in de houtkachel, omdat ze zo mooi gemaakt zijn. Nativ heeft een aantal schitterende flessen wijn, en als ik een heel luxe bui heb, dan bestel ik een kist. Een kist die staat voor het leven genieten. Genieten. Een woord, wat past bij deze week. Bij mijn verjaardag, nu een week geleden, wat een mooi feestje. Mede dankzij Mila, Simone, Corrie en Jeannet, de dames van de Gastrobar, maar ook door Marcel de muzikant. En nee vooral ook mede dankzij al die mooie mensen, die daar samen waren gekomen. Mensen die elkaar wel en niet kennen, ver weg en dichtbij, van vroeger en van nu. Een rijkdom, ik voelde vooral een enorme rijkdom en dankbaarheid. En dan ben je zomaar 59 jaar geworden.

zomaar wat indrukken van dit mooie samenzijn. Samenzijn, waar ook die traan mag zijn. Omdat het leven vieren ook betekent dat je mensen mist. Dat je voelt en je realiseert, dat er mensen van wie je zielsveel houdt, niet meer zijn. Of er niet meer bij kunnen zijn. Maar het was mooi, mijn 60e levensjaar ben ik ingegaan. Een levensjaar waarin veel open ligt, en anders zal gaan worden. Maar eigenlijk is dit de rode draad in mijn hele leven. Steeds weer veranderen er dingen en past mijn leven zich hiernaar aan. Steeds weer zoek ik andere nieuwe dingen. Onrustig? Ja voor sommigen wel. Ik zou soms wel willen dat ik gewoon 30 jaar getrouwd was, met mijn eerste grote liefde, dat we een gezin zouden hebben gevormd en dat we nog in hetzelfde huis zouden wonen. Maar ja, dat kan ik nu wel willen. Mijn leven is anders. Is daardoor onrustiger en soms onstabieler, brengt onzekerheden met zich mee. Maar het past bij mij. De rust, de kracht vind ik in mijzelf. In wie ik ben en waar ik voor sta. Ik kan omgaan met ongemakken, met ziekte, ik kan omgaan met verlies. Maar draag dit alles wel bij me. Ik kan mensen intens missen, meer missen dan soms goed voor me is. Als ik denk aan mijn vader, dan kan ik soms emotioneel zijn, omdat hij niet meer bij me is. En dat mag ook. Op mijn verjaardag miste ik hem, en miste ik mensen, die er nog waren, vorig jaar bijvoorbeeld. Mijn vriendinnen, die er nu alleen waren. Marcel speelde liedjes ook voor hen, en juist voor al die prachtige mensen die ons ontvallen zijn. Zal wel een ding zijn, dat hoort bij het ouder worden. Dat gemis. Dat het erover hebben. Maar ik heb niet, dat ik jonger zou willen zijn, of het leven nog eens over zou mogen doen. Dat heb ik allemaal niet. Ik leef. Nu. Vandaag. Lekker uitgeslapen, kopjes Nespresso op bed. Een waar genieten. Vrijdagavond met een groepje leuke dames, Suzanne, Joke, Odette, Annemarie en ik op de fiets naar Nachtgeluiden. Een klassiek concert van trompettist Andre Heuvelman, ergens op een werkelijk schitterende plek tussen Wassenaar en Voorschoten in. In het donker een pad op fietsen, 130 mensen in een open oude kapschuur en werkelijk sublieme muziek. Geluiden, en een verhaal dat voorgelezen werd. Uniek en anders. De sfeer, het donker, het mooie licht (LED natuurlijk) en dan die ambiance. De koeien in de wei, de vergezichten. Wat fraai. Terwijl ik dit schreef, heb ik lekker een playlist aangezet en nu klinkt, even iets heel anders, Zoutelande door het huis. Leuk, ik was afgelopen week in Zeeland, Vlissingen, Goes en toen ik op de Boulevard in Vlissingen met twee collega's een heerlijk broodje zalm at, voelde ik het weer. Wat een prachtig leven mag ik toch leven. Ongekend, die dankbaarheid, die ik steeds weer voel. Die overheerst alles, zo lijkt het wel. Vanaf die Boulevard, zag ik de vuurtoren van Breskens en dacht ik aan mijn nichtje. Fijne gedachte. Vorige week kwam Jacqueline op mijn verjaardag, met haar Hans. Geweldig, altijd als wij elkaar zien, gaan we enorm ver terug in de tijd, en volgens jaar gaan we samen naar een reunie van de Wereld Gymnaestrada in Oostenrijk. Heerlijk, lachen, terug in de tijd. Een herinnering die weer opnieuw gaat leven. Ik heb er zoveel zin in. Fijn! Ondertussen heb ik net samen met Annemarie en kaartje getrokken. En deze kaart heet - verstilling - . Mooi hoe deze kaart mij weergeeft, dat wat voor mij belangrijk is. En dat is soms even gewoon stil zijn. Me terugtrekken uit de hectiek, de drukte. Gewoon simpelweg zijn, en niet veel meer. Ik voel dit als een behoefte, die ik met regelmaat heb. Soms is je leven gevuld, met van alles, met werk, met ontmoetingen, veel ontmoetingen en dan realiseer ik me, dat mijn vader soms zomaar stil in de tuin kon zitten. Luisteren naar het ruisen van de bladeren van de bomen, genietend van alles om hem heen. Het is niet zoveel dat nodig is voor dit gevoel. Gewoon een plekje waar je je fijn voelt. En ik, ik voel me op veel plekken fijn. Soms op de fiets, soms in de zon, op het dakterras. Soms op een terras, bij Mila en Simone, of soms zomaar met mijn boek. Ik zit weleens hier uit het raam te kijken. Mijn kopje koffie vroeg in de ochtend, en dan zie ik hoe Wassenaar tot leven komt. De visboer, die de verse vis uit zijn auto haalt en in zijn zaak draagt. Het verkeer, dat langzaam op gang komt. Nederland ontwaakt. Heerlijk is dat...welnu, terwijl 'dan huilt mijn hart' van Ernst Janz door de kamer klinkt, zoek ik gewoon een keer de douche op. Fijn, voor nu, de zondag is begonnen, straks op de fiets naar Roosje, een glaasje drinken voor haar verjaardag...fijne zondag, allen!