Een iets andere week...

En deze week stond niet bol van aandacht, maar was gewoon een fijne week. Met lekker werken, aan mijn sta bureau met fietsstoel. Ken je dat, geweldig is dat, ik zit gewoon te werken aan een heel hoog bureau en ondertussen fiets ik. Afgelopen week heb ik een dag wel vier uur ofzo gefietst. Heerlijk. Mijn collega's maken hier ook gebruik van. Het is echt ontspannen, fietsen en werken. En het is goed voor al die stramme ledenmaten van me, voor zere benen enzo. leuk he? Een bezoek aan het LUMC, met een redelijke uitslag, een MRI in het vooruitzicht en waarschijnlijk een chirurgische ingreep. En nu een paar uur vrij genomen, om lekker te werken vanuit huis, en vanmiddag even op bezoek bij een vriendin, die ziek is. Gewoon de gewone simpele dingen, die maken dat je ook weer kunt genieten van juist die kleine dingen. Heerlijk. Mijn been doet zeer, ik loop bijzonder slecht, maar dat zijn allemaal maar bijzaken. Gisterenavond een mooie avond gehad met mijn kleine team. En soms is dat ook nodig, om met elkaar te kunnen genieten van al de inspanningen die we leveren met elkaar. Er wordt hard gewerkt. En steeds weer krijg je uit de een of andere hoek die prachtige waardering. Die je als mens ook gewoon soms even nodig hebt. Een vriendelijk woord van de voorzitter van de directieraad, en deze week zowaar een prachtig boeket bloemen van Cobie, een vrijwilliger van Vereniging Yarden. Zomaar, als waardering. En weet je, op dit soort momenten, realiseer ik me telkens weer, hoe fijn het is om het op je werk, naar je zin te hebben. Ik zie dat ook aan Annemarie, hoe heerlijk het is nu, in haar nieuwe baan, twee dagen, wandelend naar de praktijk. Net stuurde ze een appje naar haar leidinggevende omdat we op vakantie willen, en jawel geboekt...een prachtig huis ergens aan een hobbelig wegje in Chalkidiki, met eigen zwembadje, en uitzicht op zee. Een mens heeft niet zoveel meer nodig. Ergens tweede helft september pas, maar wellicht kunnen we lastminute nog wat leuks doen, midden in de zomer. Fijn. Ik heb er nu al zin in. En dat meen ik. Mijn lijf is wel weer toe aan de zon. Ik had gehoopt vanmiddag open te kunnen rijden, en mijn zieke vriendin/collega op te halen om er even uit te zijn. Maar ach...dicht rijden in die mooie Benz is ook genieten, geloof me. Deze twee teksten kwam ik in het ziekenhuis tegen, bij de boekenwinkel. Toen ik daar even moest wachten. Mooi, en leuk om te delen. Als ik in het LUMC kom, dan schrik ik altijd, van de hoeveelheid mensen, van alle ongemakken die ik daar zie en dan voel ik me zo intens gelukkig, dat ik wel wat kleine ongemakken heb, maar ook het leven heb. Heerlijk! Morgen hebben we een bijeenkomst van de Ledenraad, in Almere, en dit betekent dat ik vanmiddag even tijd voor mezelf neem. En morgen weer netjes aangekleed in de auto stap, om aan te sluiten bij de Ledenraad. En eigenlijk is dan gelijk je hele zaterdag weg, want ik ben er altijd vroeg, dan vergaderen, aansluitend met elkaar nog napraten en lunchen en weer op weg naar huis. Maar ook is het heel leuk om iedereen weer te zien, om te horen wat er speelt, en om te zien hoe we het met elkaar doen, als Vereniging Yarden. Er is een nieuw, en veel jonger hoofdbestuur aangesloten, en dit geeft ook weer een andere energie. En dit alles maakt dat werken voor Verenging Yarden, en bezig zijn met thema's als Kinderen en de Dood, voorlichting en bewustwording rondom de dood, je dagelijkse bezigheden zo bijzonder maken. Ik merk, dat ik in deze fase van mijn leven, dingen wil doen, die er echt toe doen. Voor nu, genoeg, een fijn weekend gewenst. Take care, doe het goed met elkaar. Anita