Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zondag 31 maart 2013

Een ode aan tante Tanneke...

En in dit paasweekeinde, in de nacht van vrijdag op zaterdag, is mijn tante Tanneke ingeslapen en overleden. De vrouw, van wie ik als kind als zielsveel hield en nog steeds hou..de tante, bij wie ik wilde wonen, zo zei ik als meisje tegen mijn moeder, wanneer mijn eigen moeder zou sterven...de tante, met wie ik vakanties mocht beleven, de tante bij wie ik als kind in de sportwinkel mocht helpen. Mijn tante Tanneke...en terwijl ik fietste door de sneeuw, in de ijskou, terwijl ik wandelde over verlaten stranden, en koffie dronk in mooie houten strandtenten, heb ik ervaren hoe het is, om geleidelijk al diegenen van wie je houdt, te verliezen, puur omdat het leven eindigt als je een bepaalde leeftijd bereikt en tante Tanneke is 88 jaar geworden. Gelukkig ben ik vorige week nog op haar verjaardag geweest en toen was ze al zo zwak, zo broos...kanker met uitzaaiingen, in de botten, de lever, kortom bedenk het maar...geleden heeft ze niet meer, ze lag, net als ma, met uitzicht op de tuin en keek vanuit haar bed, naar de vogeltjes...dinsdagavond afscheid nemen en woensdag de crematie in Brugge. Ik ga dinsdag al naar mijn nicht...om haar te steunen, en ook oom Wim, de oom die al 90 jaar is en zijn vrouw zo mooi heeft bijgestaan deze laatste weken. Een hele kleine familie, doordat nicht Leonoor ook al is overleden, en gelukkig hebben wij elkaar. Verdrietig...gisteren samen met nicht muziek nummers gezocht, zoals 'We'll meet again' van Vera Lynn...prachtig, tranentrekkend prachtig. En nicht heeft gevraagd, of ik wil spreken en ik voel me vereerd want wat wil ik dat graag. Een verhaal vertellen over mijn tante Tanneke...wat zal ik haar missen.

En met deze woorden, met zo dadelijk nog een tekst, neem ik nog een keer afscheid, van jullie mijn trouwe lezers. Want ik ga voorlopig, een mooie gedachte zoals Reynaud het verwoord heeft, tijdens deze Paasdagen, waar jezus gekruisigd en gestorven is, ook mijn blog voorlopig ten grave dragen. Er gebeurt veel in mijn leven, en ik wil vanuit rust de juiste dingen doen...ik wil iedereen bedanken voor liefdevolle reacties, voor mooie smsjes, of soms zelfs mails. Voor de aandacht, voor het zijn. Ik zal ooit deze blog weer heropenen, als het leven me een moment geeft...voor nu, is er veel wat mij bezig houdt, en veel wat in mij speelt. De blog ontstaan tijdens mijn ziek zijn, heeft een mooie rol gespeeld in mijn leven en dat van anderen. En ik ben blij en trots met alles wat deze blog me heeft gebracht...
dus dank jullie wel.
Voor het trouwe lezen en voor de liefdevolle momenten die ik met jullie mocht delen.

Wie was je
waar ben je?
hoe klonk jou stem
was je zacht
en teder
of kroop ik weg van jou?

Wie ben ik
waar ga ik heen
is dit mijn weg
mijn stem
gebroken en verloren?

Waarnaar ben ik op zoek
waarvoor sluit ik mijn ogen
nu jij er niet meer bent?

Ik vul me met aarde
doordrongen met jouw voetstappen
Resten van sporen
verklaren jouw liefde
Wat ik voel
is een wereld van toen.

Uit : wie was kan nooit vergaan
Claire vanden Abbeele

Soms weet ik niet
wat met het gemis te doen
het leven gaat dan aan mij voorbij
alleen het stilstaan heeft dan zin.....

Dag met liefde, Anita

donderdag 28 maart 2013

Mooie teksten...

En vandaag mocht ik zomaar spreken met een bijzondere man...en hij gaf me een boekje met teksten, en een aantal wil ik met jullie delen. Zomaar .......

'Wat de rups het einde van de wereld noemt, heet bij de vlinder het begin...'

'Heb mensen lief zoals ze zijn, niet zoals ze horen te zijn. Ook jezelf...'

Ik wens jullie een mooi Paasweekeind!

Anita

woensdag 27 maart 2013

Zomaar even...

'al je geluk, leven, projecten, toekomst, en alles waar je naar verlangt, heb je voor je. Vandaag. Nu.' dat is een tekst, die ik zomaar tegenkom, om 13.32 uur in Haarlem...en eigenlijk is dit alles wat je nodig hebt, nu. Het is een rustiger dag lijkt het, ik ga vanavond nog wat trainen in Amsterdam, daar bij de Arena...met drie dames. Op zich altijd wel leuk...juist omdat we met elkaar veel stappen zetten in een leerproces. Juist omdat we met elkaar meters maken, kan ook wel met zo'n klein clubje.
Hier bezig met voorbereidingen voor open dagen, informatiedagen en bijeenkomsten...dus anders druk, dan gewoonlijk. Een van mijn medewerkers heeft net een heel mooi cijfer behaald voor zijn scriptie en daar ben ik zomaar trots op. Verder is er veel te melden en ook weer niet, de zon schijnt, vanmorgen vroeg min twee graden...koud, maar hier in mijn kamertje bij Yarden, is het lekker warm.
Een fijne dag, Anita

zondag 24 maart 2013

Eindelijk weer een blog...

En vanuit verschillende hoeken, vraagt men of ik mijn blog wil bijhouden. Juist omdat ik lezers heb, die ik niet zo frequent zie. En ik zal proberen, om te blijven schrijven...steeds maar weer. Gisterenavond nog, zei een vriendin, en zij had mijn boek gelezen, dat ik moest blijven schrijven...en eigenlijk is dat ook iets wat ik graag en veel wil doen. Schrijven, mijn volle hoofd leegmaken. Mijn hoofd is gevuld met zoveel dingen...soms lijkt het bijna wiskunde wat er in omgaat, dan koppel ik data aan elkaar, dan verbind ik verjaardagen aan toekomstige jaartallen, kortom, dan werk ik bijna met formules. En alles bij elkaar zegt, dat de ruimte die ik zoek, voorhanden is...ruimte in mijn hoofd en in mijn hart. Eigenlijk is het bij mijn vader zijn, een vorm van ruimte...omdat ik samen met hem naar de DVD van Frans Bauer in Zuid Afrika kan kijken, zonder dat hier een oordeel over wordt geveld, daar mag ik gewoon zomaar zijn. Pa en ik...hij die mij 'zijn vrije vogel' noemt...hij die naar me lacht, en van me houdt...en vraagt waarom ik toch zoveel bij hem wil zijn. En hij, die ook begrijpt dat dit zomaar pure liefde is. Liefde voor elkaar, zonder veel woorden...Pa en ik...we houden van dezelfde dingen, dat ene mooie automerk met een ster, van witte wijn en jawel van vrouwen. We grinniken er samen om...we genieten er samen van, en we toasten er samen op. Pa en ik...hij en ik, mijn grootste vriend in dit leven. En alhoewel ik het soms moeilijk vind, om tussen alle drukte door, bij of met hem te zijn, ik zou hem echt nog niet kunnen en willen missen. Al die jaren in mijn leven, zijn wij onlosmakelijk verbonden met elkaar....Pa en ik.
De afgelopen periode is er veel gebeurd met mij...mijn eeuwige zoektocht naar de grenzen van mijn bestaan, geeft geleidelijk aan de contouren weer van hoe mijn leven zal zijn. En Schoonhoven speelt daarin een grote rol, mijn eigen plekje hervinden, een plek om te kunnen zijn. Dus als de huurder eruit gaat, is Schoonhoven van mij, alleen van mij. Dat stadje aan de Lek, daar waar ik fietsend langs de rivier, met een pontje over de rivier ga, heen en weer, net als doctorandus P...ik ben er niet geboren, maar zo voelt het wel...
Bij Yarden is het druk, er gebeuren mooie dingen, en ik ben er meer dan trots op...trainingen, workshops, ontmoetingen. Appreciative Inquiry is zomaar na een periode van zeker 8 jaar geleden weer in mijn leven gekomen, en zomaar krijg ik van mijn nicht Anne een boekje over 'omdenken' wat er niet van uitgaat dat een glas half vol, of half leeg is, maar een boekje wat stil staat bij hoe je het glas kunt blijven vullen, dus plat gezegd, op zoek gaat naar de kraan. Een een cursus hierover ligt in mijn verschiet deze week...En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat jezelf de regie in het leven kunt pakken, door door te gaan met jouw eigen reis. Hoe deze ook zal verlopen, watvoor wiskundige formule eraan ten grondslag ligt, en deze komt  bij mij steeds uit op 60 hoe bijzonder...en voor mij maakt dit, dat ik zeker weet, dat uiteindelijk alles op zijn plek valt. En voor mensen die mij niet zo goed kennen, zal dit klinken als abracadabra...maar dat is dan maar zo. Voor mij is het heel helder...mijn reis, mijn camino is uitgestippeld en deze reis heb ik te gaan...via de weg der stilte, eenzaamheid, met vriendschap en liefde om mij heen, op weg naar ooit...
En terwijl ik dit schrijf, denk ik aan tante Tanneke...zij is nu op weg naar het einde van haar leven, zij doet mij denken aan het sterfbed van mijn moeder en ik zat aan haar bed, en aaide teder haar gezicht, ik kuste haar zacht, en keek in haar ogen...en samen zo goed en zo kwaad als het kon, haalden wij een herinnering op aan vroeger, aan onze 'reizen' die we maakten, in gezelschap van mijn moeder, haar zus dus, en een vriendinnetje van mij, naar Ibiza, naar Parijs, naar BelgiĆ«...en volgens mij heb ik afscheid genomen van mijn liefste tante, de tante waar ik als kind graag wilde wonen, omdat ze zo in en in lief is...en nog steeds is. En ook dat haalde zij op...dat verhaal. En terwijl ik naar haar keek, dacht ik aan mijn moeder, die al tien jaar dood is nu. En terwijl ik aansluitend bij mijn vader kwam, moet ik voor hem en Els een reisje naar het Zorghotel boeken, omdat zij tien jaar samen zijn...de een zijn dood...de ander zijn ...brood? Klinkt negatief, zo bedoel ik het niet...want ook dit is je reis maken, jouw eigen reis...en zo heeft Pa het ook gedaan, met zijn Els..en ook dat is weer fijn. Als we de dingen los van elkaar zien, dan zie je ook verbindingen...pfffff ik ben wel bezig zeg. Welnu, dan last but not least...gisterenavond een tafel in Floris V met de 'buurvrouwen' en nog een stel dames, en wij werden verrast met prachtige wijn en spijscombinaties, het wijnhuis Beringer uit Amerika, schonk prachtige wijnen...en soms kon je kiezen welke van twee glazen verschillende wijnen, perfect aansloot bij de smaak van een gerecht...welnu, chique en fijn. Wij hebben ervan genoten...ik voelde me wel het boerinneke, wat gewoon genoot van lekker of niet lekker, en veel ingewikkelder was het niet..ik voelde me ook wel heel gewoon, temidden van de termen, afdronk, geur en kleur...strogeel, stroperig, aroma's etc....want ik heb gewoon lekker zitten smullen...niet zoveel meer of zoveel minder. Maar fijn was het wel...en nu, de dag der businesscases...ik ben de hele week onderweg, ga de Paasdagen uitwaaien op Terschelling, een frisse neus halen en tot rust komen...althans dat probeer ik...voor nu, een fijne zondag, 24-3-2013, dat is vandaag en ook dat is weer iets met een 6....fijne dag! Liefs...Anita

zaterdag 16 maart 2013

Zaterdagochtend....

En voorlopig zal ik mijn blog niet zo heel frequent bijhouden, drukte, een hoop zaken aan het hoofd liggen hieraan ten grondslag, maar zaterdagochtend, deze althans is wel even een moment van orde op zaken stellen. Bankzaken, administratie, een mail sturen een check uitvoeren, kortom, veel gedoe...maar ook wel lekker rustig. Een nespresso erbij, zo nog even de krant, alvorens ik vertrek naar Pa van Loon...heerlijk. Even geld halen, een borrelhapje voor hem, kortom...het moment van zomaar genieten. Bijzonder dat naar je vader toegaan, altijd voelt als thuiskomen, of ik nu 20, 30, 40 of 53 ben...het maakt niet uit. Het is het moment, waarop even niets meer hoeft. Ik hoef alleen nog maar te zijn. Heerlijk...samen zitten, een beetje handje vrijen, soms moppert hij even, maar dat is niet zo heel vaak meer...een kopje koffie en bijpraten. Nou ja praten, soms gaat dit heel goed en soms niet. Soms...zijn we alleen maar. Niet zoveel meer. Deze week, wat zal ik delen met jullie, het was veel en ook wel goed. Het was en is intensief...mijn leven voelt als een heel erg vol leven, door alle dingen die me gebeuren, of die ik laat gebeuren. Want altijd weer ben ik de regisseur van mijn leven en kan ik niets aan anderen toeschrijven. Mijn leven is gevuld, met emotievolle gesprekken soms, met intense momenten, met ook veel plezier...want vanmorgen op bed, keek ik naar iemand uit Groningen die toegetreden is tot het boeddhisme. En toen vroeg Annemarie hoe zo'n leven nu zou gaan, zou zo'n mevrouw nu ook gewoon werken, getrouwd zijn etc. en toen gaf ik als antwoord 'ja ik denk dat zij gewoon een boeddha avond heeft, zoals je ook een avond hebt met de boekenclub'. Maar ook op mijn werk, de afgelopen week zat ik met mijn drie mannen uit het vervoer in de auto, in mijn auto en ik zat achterin, wat mails te beantwoorden, wat te lezen en Oscar zat aan de paprika chips en de cola en Hans en John voorin, John reed. En toen belde de echtgenote van Hans, en dit is een dame met kort sluik haar, en Hans nam de telefoon op en zei 'zo krullebol'. En ik moest zo verschrikkelijk lachen...gewoon om dit soort simpele nuchterheid. Heerlijk is dat, zomaar even verschrikkelijk lachen...zo zei iemand een keer 'pannekoek' en als ik nu dit woord gebruik, dan schiet ik in de lach. En weet je, op dat soort momenten, voel ik me zo enorm basic en gewoon. En weet je, daar ben ik zo blij mee...en dit doet mij weer denken aan mijn vader, en dan is de cirkel weer rond. Ooit zei hij tegen mij, in de tijd dat ik bij ADP werkte en voor mijn gevoel 'rijk' was aan materie dan wel he...'kind als je ooit naast je schoenen gaat lopen, dan zet ik je er weer in terug'. Kijk en daar ligt mijn basis...doe maar gewoon! Fijne zaterdag, ik ga uitrusten en niet zoveel doen...zijn met Pa van Loon. Liefs, Anita

zondag 10 maart 2013

Jij mag zijn zoals je bent....

Een mooi gedicht ........wat ik graag deel met jullie! Gevonden door een cursiste en gedeeld via haar businesscase, dank je wel Arda!

geschreven door Anne Terruwe  - Kernconsult :

Jij mag zijn zoals je bent

Om te worden wie je bent,

Maar nog niet kunt zijn;

En je mag het worden

Op jouw manier

En in jouw tijd

Zomaar eventjes....

Zomaar eventjes....op deze zondag. Want vandaag is een dag, waarop ik wakker werd en een dun laagje sneeuw zag liggen, en dan terugdenkend aan de afgelopen week, waar ik met de SLK open rond kon rijden, en dan is het weer zo gek....dat hollandse weer.
Vandaag vieren wij in 'het klein' de 89e verjaardag van de vader van Annemarie...met een klein diner hier thuis. Met de kleinkinderen van opa Smitshuijsen en Emmy en Reynaud erbij. Want weet je als je zo oud mag worden en deze respectabele leeftijd mag bereiken, dan is het zomaar mooi, om daar even bij stil te staan. En dus vullen we buiten de bakken met viooltjes, met blauwe druifjes en heeft Annemarie het terras gereinigd deze week...een soort voorjaar op het terras...mooi toch?
Gisteren was ik bij Pa en hij wilde zo graag naar Tieleman, voor een wijntje en een bitterbal...maar door het slechte weer, kon dit niet. Volgende week? Wie weet...ik heb niet zoveel tekst voor nu...ik ben een beetje moe. Deze tekst wil ik nu delen :
'Dankbaarheid geeft ogen aan het hart en warmte aan de woorden. Tussen jou en mij liggen duizenden redenen tot dankbaarheid.' mooi he...en soms ben je dankbaar, omdat...vul zelf maar in. Met grote regelmaat ben ik dankbaar, voor wat is, wat was en wat komen gaat...voor de herinneringen en voor de toekomst...'dankbaarheid opent de poort naar de kleurrijke tuin van verbondenheid'.  Een fijne zondag, Anita

zondag 3 maart 2013

Neil Diamond Hot August Night....

Op deze zondagmiddag inmiddels, na heel lang in bed te zijn gebleven met de nodige nespresso's, schrijf ik nu voor het eerst weer eens vanuit rust een stukje op mijn blog...en terwijl ik dit doe, ben ik terug in de tijd, helemaal terug, naar Neil Diamond met zijn Hot August Night uit 1972, ik woonde nog op de boerderij en later in Den Haag, draaide ik deze lp grijs...geweldig, die man, die stem...ik kende al zijn liedjes. En nu anno 2013, dus let op ruim 40 jaar later, luister ik er naar, terwijl ik een moment voor mijzelf neem. Heerlijk....Claudia de Breij gisteren op tv bracht mij weer terug bij deze man. Herinneringen te over, en hoe leuk is het niet om jaren terug te gaan soms, of het nu 40 jaar is, of 10 of 8 of 2 het maakt mij niet uit...terug in de tijd, en dan al zover terug kunnen is je ook wel realiseren dat je gewoon zomaar 53 jaar jong bent...haha...jong! Ja zo voel ik me wel, met al die kilo's minder, met mijn potje gel in mijn haar...met mijn bravour...met mijn SLKtje...jawel, die pak ik heel snel weer, hoor net dat het deze week 15 graden gaat worden....wow scheuren met dat pareltje! Vandaag zou het fietsen worden, weet het niet, zit nog wat te werken, vanavond met schoonmama en Reynaud naar Niven...wow dat is toch smullen zeg, genieten in optima forma...zo werd ik vrijdag jl. zomaar mee gevraagd voor een lunch bij jawel een 2-sterren tent Aan de Poel in Amstelveen...mijn gastvrouw was Inge, mijn bloemiste...zij maakt de bloemen voor deze ambiance...werkelijk bijzonder. Zo mooi, zo stijlvol en het eten was zo goddelijk lekker...wat een feestje. Daarna nog wat gesprekken gehad bij Yarden, voor Yarden met mijn collega's. En op zo'n moment realiseer ik me, hoe intens mijn leven is. Soms barst ik eruit, omdat ik altijd zorg voor de hele wereld, en mijn vrijheid, mijn ruimte mis...en in die fase zit ik weer. Een terugkerend stukje in mijn zijn...en het kan bijna niet anders. Want mijn leven is gevuld met werken en zorgen en te weinig ruimte is er om zomaar naar Neil Diamond, of naar de Mavericks te luisteren. Dit doe ik normaliter in de auto, ik deel muziek met anderen, hoor nummers en ga terug in de tijd, zo heb ik laatst John Denver weer geluisterd, ach vroeger op mijn prachtige kleine kamertje op Flakkee, zong ik uit volle borst mee met John Denver, en zoveel jaar later, doe ik dit weer. En draait in mijn hoofd de film die mijn leven is tot nu toe...een mooie film. Een film met dieptepunten, hoogtepunten, een film vol intensiteit en liefde, een film genaamd 'het leven van een mazzelaar' want zo voel ik me vaak...een mazzelaar. Solitary man zingt hij nu....gewoon geweldig....ik zit een beetje te swingen, hier op mijn sokken, spijkerbroekje, blauwe blouse beetje groot, nespresso erbij...heerlijk! Op een moment zoals nu, zoek ik altijd naar een tekst, een tekst, die weergeeft in welke 'state of mind' ik mij nu bevind....heerlijk vind ik dat, zoeken naar woorden, die weerspiegelen wat er omgaat in Anita van Loon. Of die weergeven watvoor ervaringen ik wil delen met jullie mijn lezer, en Eckhart Tolle geeft wel iets weer van dat gevoel van nu : Liefde is verbondenheid zonder oordeel.'Liefde is de verbindende ruimte die tussen twee mensen kan ontstaan en heeft niets van doen met iets nodig hebben.' en deze tekst vult alles nog mooier aan :
'met het verlangen van vandaag
en dromen voor morgen
op de drempel
van het grote leven staan.
Er is een hele wereld
om achter aan te gaan.
Toch ligt het kostbaarste
diep in jezelf verborgen.'
Net begeeft ons nespresso apparaat het...en tja, dat is toch wel lastig voor twee koffie liefhebbers, dus apparaat vanuit het atelier gehaald en straks een nieuwe bestellen. Want een leven zonder nespresso, is voor mij een beetje als een mercedes zonder ster....tja, hoe decadent kun je zijn...en dan schrijf ik over niets nodig hebben. Ach ja....het heeft voor mij ook te maken met het leven leven, het leven proeven en vieren. Genieten van iedere dag, en alles wat deze dag in zich heeft....Liefs, Anita

woensdag 27 februari 2013

Een bijzondere week....

En deze week zou ik vrij zijn...hoe bijzonder, ik had me erop verheugd....een dagje trainen, wat andere dingen doen, en alles is in de war. Waarom, om zoveel dingen, maar zeer zeker omdat wij maandagochtend, het voltallige MT in Almere werden ontboden...klinkt chique, was ernstig...en daar hoorden wij, dat Yarden en Monuta een intentie verklaring hebben getekend om een mogelijke fusie te onderzoeken. Klinkt als een leuke zin, maar heeft nogal wat impact. Dus concreet moest ik dinsdag het voltallige personeel van Cluster West persoonlijk spreken, uitnodiging om een toelichting en presentatie te geven. Dus bellen, bezig zijn, druk, samen met Marit en om 12 uur had ik 85% en een paar mensen gebeld, en om half zes had ik de tweede groep, een mooi, klein groepje. En de reacties zijn indrukwekkend, mooi en intens wederom. Wat een groep, wat een team, en wat een trots voel ik...op mijn Cluster West. Voor mijzelf, even schakelen want ik zei altijd 'ik hoor bij Yarden en Yarden hoort bij mij' welnu...dit verandert niet, want Yarden overweegt mijns inziens een strategisch goede keuze. En ik, ik doe mee, natuurlijk doe ik mee...ik kan nog niet overzien, wat dit betekent, maar het betekent wel werken bij een marktleider, werken bij een organisatie die ertoe doet, want daar staat Yarden voor en ik dus ook. Mooi, spannend en uitdagend...er wacht ons een stevig jaar denk ik zo...en ik, ik heb er zin in. Wordt vervolgd....
Dus de gehele agenda ondersteboven, naar tante toe...schuiven, schikken en weer verder nu. Heftig allemaal..gisterenavond was ik erg moe. Spannende dag, althans zo heb ik het ervaren. En vandaag is een netwerkdag, een offerte bespreken, strak plan denk ik...mooi...netjes, gedegen. Contacten opnieuw aanboren...oude plannen op tafel en kijken of je ermee verder kunt, kortom...een leuke dag. Morgen train ik een ondernemingsraad. Mensen die niet zo goed met elkaar communiceren, praten en samenwerken. En dat is juist wel de bedoeling...dus...ook weer leuk! Maar eerst vandaag. Vanmorgen zat ik alweer heel vroeg in mijn kleine kantoortje te werken...en las ik dit gedichtje, in mijn lievelingsboek...voor wie woorden zoekt :

Omhels het leven
en laat het je omhelzen
zodat je op een dag
kunt zeggen
'er is geen afscheid
er is alleen liefde'.

Prachtig toch? Konden we vanuit deze gedachte leven met elkaar, hoe fraai zou ons leven dan zijn? Werkelijk bladerend door dit boek, lees ik zulke mooie dingen, die ik soms zou willen voorzien van een strik, en zomaar aan iemand geven. Als een heel mooi klein cadeautje....hoe is deze dan :

Als je de werkelijkheid
niet kan veranderen
zoek dan een plekje
waar het licht een beetje klaarder valt
zodat je haar anders
kan bekijken.

Mooi, soms zou ik willen dat ik zo simpel kon zijn, kon leven...af en toe lukt het me. Dit jaar lijkt me zo'n jaar te worden, geen reizen, geen vakanties ver weg...maar wel simpelweg een plekje zoeken, waar het licht een beetje klaarder valt, zodat ik van dat licht weer kan genieten, zodat mijn buik bruin kan worden van een nederlandse zon, zodat ik dichtbij mijn vader kan zijn, en soms ook zomaar alleen, in mijn klooster, tijdens mijn trainingen, zomaar zijn...en volgens mij omhels ik dan gelijk het leven, geniet ik van alle kleine dingen, die er zijn, en zijn mogen....ik wens jullie een mooie intense dag...Anita

zondag 24 februari 2013

Herken je dit.....zo'n rustige bijna slome zondag....

En vannacht liep ik eventjes wat te spoken en kwam ik beneden, en weer was de wereld wit...en eigenlijk, ben ik er wel klaar mee...ik wil het terras schoonmaken, de manden, bakken, potten vullen met vrolijke voorjaarsbloemen, veel paars..en een beetje geel, voor Pa, ach...ik had mijn auto gewassen omdat die zo goor was, ik wil de SLK uit de garage halen en daar heerlijke tochten mee gaan maken, ik wil op de fiets naar Scheveningen en daar in de zon zitten...ik wil...ach, voorlopig zal alles anders zijn, dan zoals ik het wil....voorlopig ga ik mijn tante Tanneke hoop ik nog zien, om nog een keer goed te kijken naar deze mooie vrouw. Die vrouw, die merk ik nu, zo'n enorm belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld en nog speelt. Je kent dat wel, een tante bij wie je je als kind veilig voelt, en waar het fijn mee is. Hoe spannend is het niet, als je 13 jaar bent en je mag op vrijdagavond in de sportwinkel van je tante werken, zelf van alles verkopen en dan om negen uur als de winkel dicht is, samen met haar de kas op te maken. Stoer toch...maar het was diezelfde tante, met wie ik samen met mijn moeder en een vriendin van mij, mooie reizen mocht maken. Naar Ibiza, naar Parijs...door Frankrijk heen. De eerste keer dat zij ging vliegen, en mijn moeder ook, daar was ik bij...ach, ik heb heel veel foto's van mijn tante Tanneke.
En voorlopig heb ik, zomaar nog heel veel werk. Ik zou deze week vrij zijn, maar ongemerkt is het een volle week geworden, ook met momenten voor Yarden, en weet je ik klaag niet, want eigenlijk hoort dit bij mij...mensen ontmoeten, spreken en zien. Hard werken, maar er is een ding waar ik zoveel behoefte aan heb, en dat is rustig in de zon liggen, langzaam bruin worden, af en toe wat ronddobberen in het water en genieten. En dat is nu net, wat er niet van komt, door de mantelzorg...en dat is wel, waar mijn 53-jarige lijf om vraagt nu. Vakantie....maar mijn tijd komt wel weer, ik geloof het wel althans...terwijl ik dit schrijf, kijk ik naar een mooie foto van Ma en tante Tanneke...en krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Twee zussen, zo verschillende, mijn moeder de wat kattige soms, de wat steviger vrouw in haar zijn, haar karakter en tante, de grotere zus, de sterkere zus ook, maar de o zo zachte zus. En samen hadden ze lol, en steun aan elkaar. En hebben ze wat gereisd en gedaan...ik heb met mijn vader een kaartje voor haar geschreven, een Aapje, en dit aapje zegt 'ik denk aan je' en hij heeft zijn naam in een onleesbaar handschrift erbij gezet en terwijl hij dat zei voegde hij er nog aan toe 'uitroepteken, uitroepteken, uitroepteken' en nu staat er iets onleesbaars op met drie uitroeptekens...zijn groet aan tante Tanneke en hij moest lachen om dat aapje...ach. Anita, een fijne zondag...wij gaan zo aan ons vrouwenontbijt, met de meisjes...meestal wel een bijzonder moment...dag!

zaterdag 23 februari 2013

Zorgen....

Lieve mensen, ik heb een beetje verdriet, of ik ben een beetje verdrietig...want het gaat niet zo goed met mijn tante Tanneke...en speciaal voor haar dit gedichtje :

Kleine zorgen kun je delen
maar er is een soort verdriet,
dat kunnen mensen niet meer helen....
en dat hoeft ook niet....

Geschreven door die prachtige levenskunstenaar, die man die ook door mijn moeder zo werd bewonderd, Toon Hermans.

Dinsdag rijd ik naar Zeeuws Vlaanderen om nog even bij mijn tante te zijn. Die tante waar ik vroeger als meisje over zei '' mama als jij later dood bent, dan ga ik wel bij tante Tanneke wonen " als dat geen liefde is.
Anita

Een hele koude zaterdagochtend....

En na een stukje fietsen door een koud, koud Voorschoten, waar ik wat boodschapjes heb gedaan voor vader van Loon, nu even tijd om met een nespresso in de buurt, mijn blog te schrijven. Lang geleden, omdat het een rare drukke week was, veel afspraken, veel weg, weinig thuis en gisterenavond, lekker zomaar film gekeken en als een blok in slaap gevallen. Zo moe...de meisjes zijn er, en dan is er altijd een andere energie hier in huis...dan liggen de kaarten anders en het is goed. En ik heb een paar hele bijzondere dagen voor me merk ik...vrije dagen en toch weer niet vrij. Maar vrij van Yarden, althans een stukje, want ik heb een vergadering, ik lees mijn mail etc. maar ik ben even bezig met mijn eigen bedrijfje, afspraken in Dordrecht, bij de Politie, met een coachee in Villa Augustus..grappig allemaal plaatsen, die anders zijn, dan normaal, maar ook met een hoop ik nieuwe opdrachtgever, voor een hele gave training...ik ga morgen een programma schrijven hiervoor, een klein stukje co-productie met Monique, ook een ontmoeting met OCW, kortom, er gaat weer van alles los...terwijl ik mij zo had voorgenomen dit anders te gaan doen...maar soms is het nodig om alle ijzers in het vuur te houden, om toekomstige plannen te kunnen waarmaken. Toekomst...soms mijmer ik over onze toekomst, over hoe dingen later zullen zijn...en steeds weer realiseer ik, met dat later er altijd anders uit zal zien, dan je ooit had bedacht. Soms komen flarden langs van vroeger, of mensen langs van vroeger, waardoor je zomaar opeens jaren terug gaat in de tijd. En ik vind dat wel leuk...een reunie van de middelbare school...herinneringen ophalen, ik weet niet of ik dat nu doe, of wil...ik denk er nog even over na. Het staat voor de deur...afgelopen week heb ik het principe 'ik geef door...' ingevoerd in mijn Cluster. En dit betekent eigenlijk dat je iets hebt, wat voor jou waardevol is, en dat je dit zomaar door wilt geven aan iemand uit je team, gewoon omdat die persoon voor jou een waarde vertegenwoordigd...of omdat je die persoon iets speciaals wilt zeggen, en deze keer heb ik een boek Ubuntu doorgegeven...mooi, voelde als bijzonder....ik had hierover gehoord op radio 2. Mooi geven zonder iets te verwachten, mooi idee toch...

Hier nog een heel mooi stukje tekst :What you leave behind is not what is engraved on stone monuments, but what is woven into the lives of others....door Pericles.

Een fijn weekend gewenst, ik hou jullie op de hoogte van alles. Anita

woensdag 20 februari 2013

De zon schijnt....

En vandaag schijnt de zon....vanmorgen al heel vroeg hoorde ik de vogeltjes...en realiseerde ik me, dat de winterbanden weer omgewisseld kunnen worden, dat er een andere tijd aan gaat komen. Dat de bolletjes weer omhoog komen, tijd voor hyacinten, tijd voor het voorjaar! 

Pas als het leven je heen en weer geslingerd heeft, kun je werkelijk bewogen zijn.
Een fijne dag, Anita

dinsdag 19 februari 2013

Zomaar even vanuit Haarlem....

En vandaag voel ik me al wat beter, een soort wattenbollenkop, maar over het algemeen gaat het goed. Al heel vroeg in Haarlem, waar achter elkaar afspraken in de agenda stonden en nu, nog heel even, voordat ik naar Almere ga. Voorzichtige tekens voor een mooie communicatie training, maatwerk, bij een grote service provider, zou toch fraai zijn zeg! April, mei en juni...leuke opdracht zomaar weer in het verschiet! Het citaat van vandaag is 'er schuilt een zekere voldoening in een beetje pijn' een uitspraak van Madonna, die ik nog niet zo goed begrijp..of misschien toch wel, want soms doen dingen die je graag wilt bereiken, pijn, en kost het je bloed, zweet en tranen. En als dat de achterliggende gedachte is achter deze uitspraak, dan teken ik ervoor...want soms is het mooier om ergens heel hard voor te knokken, dan dat dingen zomaar als vanzelf komen...en als je dan je doel bereikt, dan voel je dat echt door alles heen. Dan komt echt het gevoel uit je tenen...en wow wat is dat waardevol! Welnu...voor nu, is dit het even...ik stap in de auto, op weg naar Almere...en ga heerlijk een middagje vergaderen. Dat is zo niet mijn ding, daar heb ik zoveel moeite mee...dus misschien wel goed voor me. Liefs, Anita

maandag 18 februari 2013

Snipverkouden....

Werkelijk snipverkouden met een beetje een zwoele stem, zit ik hier op kantoor. Het bijzondere is, dat er iedere week een bloem in een vaasje naast mijn computer staat, van een nu nog voor mij anonieme medewerker, een mooi lief welkom als ik hier in alle vroegte de bureaulamp aandoe. Mijn plekje binnen Yarden...laatst zei iemand 'je hok' en zo voelt het ook, als mijn hok. Mijn eigen plekje, met een mooie foto, een kaartje, vol symbolen. En vandaag heb ik in dit hok weer de nodige gesprekken gevoerd. Zo ook met Jan, een man, die bij mij werkt. En bij hem is kanker geconstateerd, gelukkig behandelbaar zoals het er uit ziet. Maar toch...de impact en terwijl ik mijn waardering voor hem uitsprak, prikten de tranen achter onze ogen...want weer komt die verdomde kanker, zomaar binnengewandeld in iemands leven. Weer onzekerheid, angst en onmacht, weer dat oneerlijke stukje in een mensen leven. En dus is het zo belangrijk, om steeds weer al je zegeningen te tellen. Om je er bewust van te zijn, hoe mooi het is, in gesprek te zijn met elkaar en te blijven. Om vriendschappen te koesteren en alles wat er gebeuren mag in je leven. Want zo schreef een vriendin mij vandaag 'wat ooit begon zal altijd zijn, omdat ze is gebouwd op liefde'.....welnu, en deze steek je zomaar in je zak. En hier kun je verder mee en ik dus ook. Dus dank je wel....liefde de mooiste bouwsteen in ons leven. Vanavond nog even naar de kerk in Zaandam, waar ik een ontmoeting heb met de pastoor en nog wat heren, waar de basis voor ons gesprek het afscheid is...of mogelijkheden om afscheid te nemen. Bijzonder weer...en als ik thuiskom, lekker een warme douche en mijn bed weer in...liefs, fijne avond allen, Anita

zondag 17 februari 2013

Mijn Alblasserwaard.....

En dit weekend was mijn weekend in de Alblasserwaard, aangeboden en geheel verzorgd door Annemarie...ziek vertrokken, met koorts en ibuprofin, en ziek weer thuis...slapen in de auto tussendoor, zo moe was ik...en genieten van dat prachtige boerenlandschap, met plaatsjes als Ameide, Goudriaan, Oud Alblas, Streefkerk, Spijk, Arkel, Dalem, Nieuwpoort, maar ook Sluis en Langerak. Daar waar Lek, Linge, Merwede en dat hele kleine riviertje De Boezem stromen, daar waar het zo terug is in de tijd, met knotwilgen en watertjes, met hele smalle weggetjes, waar je 30 km rijdt, daar krijg ik geen enkele boete voor te snel rijden. Daar hebben wij gegeten bij de Kat in de Wilg in Oud Alblas en bij de Limonadefabriek. Ga voor de grap eens naar de site van de Limonadefabriek, futuristisch bijna, prachtig, een streling voor het oog, en je kijkt vanaf je tafel zo naar de grote vrachtschepen die richting Rotterdam varen. De eigenaresse herkende me nog...tja, of dat een goed teken is weet ik nooit, maar leuk is het zeker. Het was bijzonder, meer dan bijzonder....en een prachtige afsluiting was de ontmoeting met Roel en Karin, in Dalem. Een aantal jaren elkaar niet gezien, mijn vrienden met wie ik zoveel heb gedeeld. Roel en ik haalden herinneringen op aan het heien van onze steiger in Groot Ammers. Samen op een heiboot...en we klaarden de klus. Roel die in Schoonhoven, van alles in elkaar heeft gezet, zodanig dat het huis bergruimte kreeg om alles wat Annemarie aan kleding heeft, te kunnen verhuizen. Karin die samen met mij mijn verhuizing regelde naar Schoonhoven. Met de kast en de bank die hoog in een kraan over het dak van het huis werden getild...ach verhalen te over. Herinneringen die me dierbaar zijn, terug in de tijd...terug naar toen ik alleen woonde in Groot-Ammers en daarna in Schoonhoven. Fietsend ging ik bij hen een wijntje drinken, over met de pont en dan keihard trappen naar Dalem en laat in de avond weer terug, door de donkere polders...nog net op de tijd of net niet voor de laatste pont. En vanavond was het weer als thuiskomen, de Sancerre ging open en de zelfgemaakte soep stond klaar. Heerlijk...hun dochter Sanne, inmiddels 14 jaar, top sporter in het jeugdteam Korfbal van Oranje...groot, lang en snel denk ik zomaar...hoe bijzonder. Wat een heerlijk weekend...nu mijn nespresso, dan mijn bed...ik ben kapot, koorts, koud en snotterig...er wacht mij een mooie en vooral intense week. En ik, ik heb er zoveel zin in...glimlach!

'Als je naar de rivier van de tijd staart, en later terugdenkt aan die tijd, dan heb je een nieuwe rivier'.4
Slaap zacht, Anita

vrijdag 15 februari 2013

Liefde....

Afgelopen week was de week van de Liefde...14 februari Valentijnsdag en eigenlijk vind ik het eerlijk gezegd maar onzin, deze dag en dat meen ik oprecht. Ja tuurlijk heb ik een lieve kaart gekocht en geschreven en niet anoniem, aan Annemarie gegeven. Maar verder, denk ik, dat liefde iets is wat een onderdeel van je leven mag zijn. En volgens mij predik ik dit niet alleen, maar probeer ik dit uit te dragen in mijn zijn. En het ene moment doe ik het wat beter dan het andere moment. Het ene moment ben ik wat zorgvuldiger in mijn liefde, mijn liefde naar mijn medemens, dan het andere moment. Deze week was weer zo'n week vol mooie momenten. Een ontmoeting met Kirsten en steeds als wij elkaar zien, dan willen we een ding, en dat is verder gaan met samenwerken. Soms kom je mensen tegen in je werkzame leven en dan is er zo'n enorme klik...dat je moeiteloos, zonder woorden, met elkaar kunt samenzijn en werken. Dat lijkt bijna op houden van en lijkt er niet op, nee is ook zo. Houden van een mens, die zomaar je leven binnenwandelt en nooit meer weggaat...wat heerlijk was het weer. Daar aan de kade in Nieuwegein, lekker aan de borrel in de kroeg van Gabija...lekker samenzijn en jawel, wie kwamen wij tegen een clubje collega's van NorthgateArinso...zo grappig, dat gebeurt ons altijd. Kirsten en ik hebben daar allebei kort gewerkt ik werd ziek, zij werd met mij een beetje ziek, en ongeveer tegelijkertijd vertrokken wij, want we wilden daar niet zijn zonder elkaar...mooi he...
En afgelopen week, had ik mooie gesprekken met mijn teamleden, mooie momenten van contact. En mooie gesprekken in de auto, en tegenwoordig ook via whatsup of sms, hoe bijzonder dat je contact hebt via de digitale weg. Maar het is er allemaal...en thuis, thuis zit ik lekker in mijn stoel, zomaar te zijn. Wat lastiger is, is mijn lijf. Mijn lijf is met regelmaat ziek, zo ook gisteren weer, hoge koorts, en uiteindelijk eerder naar huis, mijn bed in. Vandaag ook. Een nacht zweten, vreselijk zweten en nu, nu lijkt het wel weer een beetje te gaan. Kou gevat, hoesten, op mijn borst wat benauwd. Maar dit weekend wordt een heerlijk weekend, we bezoeken de Alblasserwaard, we gaan eten bij de Limonadefabriek en jawel.....gearrangeerd door Annemarie, een hereniging met twee hele bijzondere mensen voor mij, Roel en Karin...soms kun je mensen zo intens missen, en soms loopt het leven, dat je elkaar gewoonweg niet meer ziet...en opeens voelde ik het verdriet...in een gesprek met Annemarie. Ik ging voelen en voelde het gemis...en we gaan elkaar weer zien. Heerlijk...ik verheug me erop. Later meer, een fijn weekend, ik ga vooral rusten en me niet zo druk maken...heerlijk! Anita

Uit het boekje liefde wat bij de Happinez zat van deze maand, het prachtige gedicht van Toon Tellegen. Geweldig mooi....

ZIJ keek naar mij.
Waar heb je dat uit, vroeg ik.
Uit zee, zei zij.
En streelde mij.
Zij streelde mij.
Hoe wist je dit, vroeg ik.
Ineens, zei zij.
En kuste mij.
Zij kuste mij.
Hoe kom je dƔƔr aan, vroeg ik.
Vanzelf, zei zij.
En lachte om mij.
Zij lachte om mij.
Mijn God, zei ik.
Niet waar, zei zij.
En keer naar mij.

Toon Tellegen

dinsdag 12 februari 2013

12 februari 2013

En vandaag is de verjaardag van mijn tante Anita...zij wordt 89 jaar! Vorige week is ze gevallen, voorover op haar gezicht...en als zulke dingen gebeuren, dan realiseer ik me opeens, hoe oud mijn familie aan het worden is. Hoe langzaam aan de wereld om hen heen verandert..en lopen en de gewone dingen doen, zomaar geleidelijk aan veranderen. Maar vandaag en dat weet ik bijna zeker, zal zij haar broer in zijn rolstoel, mijn vader dus, en Els, zeker verwennen met allerlei lekkere hapjes en drankjes. Dus zal het een feestje zijn, daar in Sommelsdijk. Want 89 worden is toch wel iets...
Dus lieve tante, ook op deze manier, van harte gefeliciteerd! Vandaag was ik stil, had ik niet zoveel zin om veel te zeggen en mijn bijdrage te leveren, merkte ik...en nu, ben ik alweer even thuis en heb ik lekker wat voor mijzelf gewerkt. Wat administratieve dingen gedaan. En straks kruip ik heerlijk onder de zonnebank, om mijn vermoeide lijf, wat rust te geven. Want ik ben moe, moe en nog eens moe...soms een opleving, een mooie positieve flow...en dan verval ik weer, in mijn rustige sfeertje...dus voor vandaag is het genoeg. Ik wens iedereen een mooie avond toe. Ik zoek nog een mooi woord wat ik met jullie wil delen speciaal voor deze dag, de verjaardag van mijn tante Anita.

Tel niet de jaren
Tel de sterren
De uren van vervulling
De stappen naast de jouwe
De ochtenden vol schoonheid
De woorden die bezielen
De tekenen van vriendschap
De plaatsen van ontmoeting
De ogenblikken van verwondering
De redenen tot dankbaarheid
De ontelbare namen voor geluk!

Een jaartje ouder
Een haartje grijzer
En zoveel dagen wijzer!

Anita

Zomaar even....

Terwijl de bloem, die een collega naast mijn bureau heeft geplaatst, langzaam aan droog wordt en eigenlijk daarmee bijna kwetsbaar mooi, schrijf ik even. Zomaar vanaf kantoor, omdat ik daar zin in heb. De kalender voor vandaag zegt 'eventjes helemaal niks' en dat is soms wel goed. Eventjes nadenken over alles...en ik merk, dat ik juist nu weer, na een heel mooi telefoongesprek met een vriendin van mij, zomaar zin heb om me eventjes terug te trekken. Eventjes in stilte te zijn. Gisteren heb ik een telefonisch intake gesprek gehad voor Mastering your Excellence...een mooie training, welke start in april...een soort verdieping van mijzelf. En dan in juni mijn klooster...dus ik merk, dat ik veel behoefte heb aan verdieping, aan simpelweg zijn, aan 'eventjes helemaal niks'.
Ondertussen is er hier een meneer, die mijn mensen observeert bij hun telefoongedrag, die kijkt en hoort, wat zij doen of juist niet doen. Ik ben benieuwd, want het kan zomaar heel spannend zijn, als er iemand naast je zit...en naar je luistert. Ik realiseer me, misschien ook wel door de gesprekken die ik voer, dat ik in mijn leven bepaalde patronen laat zien. En het is goed, om ook hier eens bij stil te staan. Niet de eeuwige optimist uit te hangen, en ook eens te voelen wat er echt is...dus ik, als 53jarige heb nog veel te doen. Dank je wel...en de laatste maanden voel ik dat ik moe ben, moe ben van het zorgen voor alles en iedereen om me heen. Moe ben van het zijn van die sterke Anita van Loon. En dus ben ik het soms maar eens eventjes niet...en leun ik even. Ik merk ook, dat het gesprek met mijn directeur, over mijn rol, mijn zijn me geraakt heeft...geeft niks, zolang dingen schuren, ben ik mij bewust van het feit, dat ik nog veel te groeien heb...wat een dag, wat een mooi begin.

maandag 11 februari 2013

Een volle maandagochtend...

En deze dag begon heel lekker rustig. Met twee nespresso's, met mijn bakje yoghurt en de krant, alweer heel vroeg. En nu, nu ben ik hier weer in Haarlem. Zo meteen een gesprek in Amstelveen, wat beoordelingen en vanavond een training. Het werk is onder controle...de mensen hebben hard gewerkt, vandaag is een dag, vol uitvaarten, overall gezien een mooie Yarden dag. Telefoongesprekken, intake voor mijn training in april, leuk. Ik heb er zin in, deze nieuwe week.
Vanmorgen vroeg weer Huub van der Lubbe met 'zij is een vrouw, dat luistert nauw...' hij heeft van die rake teksten, die me doen nadenken over alles wat er is...Het komend weekend, heerlijk naar 'mijn omgeving' de Alblasserwaard...ach wat kun je een omgeving missen. Hoe mooi kan het zijn, om te vertoeven daar achter die Lekdijk, om te gaan eten bij De Limonadefabriek, een cadeautje van Annemarie...heerlijk, tussendoor naar Pa van Loon en verder hoop ik wat tijd voor elkaar. Het leven is soms zo gevuld en druk, dat quality time voor elkaar, erbij inschiet. En soms zijn het kleine dingen, die maken dat het goed is en goed voelt...en gelukkig, kunnen wij samen, temidden van alle hectiek, ook dit soort momentjes vinden.
Vanmorgen vroeg een mooi artikel in de Alkmaarse Courant, een interview van mij...goed stukje publiciteit, na de Uitvaartbeurs...mooie reclame!
Nu werken, en ik heb er wel zin in, ik ga er weer voor. Fijne dag allemaal...Anita

zondag 10 februari 2013

Uitvaartbeurs en verjaardag Ma van Loon....

Lieve allemaal...
Gisterenavond was ik in Dordrecht, samen met mijn broer heb ik gegeten bij Villa Augustus. Een beetje omdat we broer en zus zijn, en eigenlijk ook een beetje omdat vandaag onze moeder jarig zou zijn geweest. Alweer tien jaar geleden is zij overleden en nog steeds wandelt zij met regelmaat door mijn leven, mijn zijn. Regelmatig denk ik aan haar en voel ik het gemis, om een moeder die niet meer fysiek hier bij me is. En met mijn vader praat ik veel over haar...ik liet hem een foto zien van Ma, die bij mijn bed staat. En hij vertelde dat hij toen heel erg verliefd op haar was...mooie verhalen, over een mooie tijd. En gisterenavond in dat drukke volle restaurant, spraken Arie en ik over ons leven. Over zijn plannen en de mijne, over zijn leven en het mijne...over onze ouders, en hoe het nu met onze vader van Loon is...zijn verblijf in Nieuw Rijsenburgh, zijn kleine leventje, toch nog zo gevuld met mooie mensen, met mensen die hem trouw bezoeken....en wat was het fijn, om samen met Arie zomaar samen te zijn. Gaan we zeker vaker doen...
En gisteren was ik dus laat thuis, na een dag Pa van Loon en aansluitend Arie van Loon. En vanmorgen zo rond kwart over zes, vertrok ik in de sneeuw naar de Uitvaartbeurs in Alkmaar. Opbouwen vanaf 8 uur en om half vijf kon ik bijna niet meer op mijn benen staan, zo moe was ik, ben ik...het was een fijne dag, met collega's uit de crematoria, met Aty en Jan Pieter. Het was goed, meer dan goed...een mooie lezing over rouw en verlies. Over afscheid, thanatopraxie...en toen ik thuiskwam, heb ik een uur geslapen onder de zonnebank. En nu, nu zomaar niks...en beetje schrijven. Een beetje zijn. De meisjes zijn er, en dan is eten altijd een drukke boel...gezellig, lachen en gek doen soms. En Annemarie duikt dan het liefst eventjes weg onder de zonnebank, om even tot rust te komen...en ik, ik werk mijn blog even bij.
Morgenavond een training...en een hele volle week bij Yarden, ongekend zo druk...afspraken, veel weg, bezoeken, beoordelingen, kortom...veel en vol. En dat, terwijl Nederland carnaval viert....en feest, en de polonaise loopt...ik ben er niet zo van, los van de zaterdagmiddag samen met mijn vader voor de tv. Dat is wel genieten...voor nu, genoeg...het weekend zit erop...en ik ga zomaar eventjes in stilte aan mijn moeder denken. Dat is wel fijn....in mijn lezing vandaag, vertelde ik nog over haar, zomaar opeens....het ging vanzelf....fijne avond, liefs, Anita

woensdag 6 februari 2013

Alweer heel vroeg....

En vanmorgen alweer heel vroeg, als voor mijn gevoel de hele straat nog slaapt, ploegde die mercedes van mij zich door de sneeuw. En een paar straten verder, was de weg weer mooi schoongemaakt en kon ik gewoon doorrijden richting Haarlem. Ik hou van die vroege momenten in de auto...alleen met jezelf, muziek aan, lekker meezingen (is ook beter als ik dit alleen doe geloof me...)en eigenlijk zijn dat soort reflectiemomenten. Nadenken over wat is, wat was en wat komen gaat...en als ik dan het alarm eraf zet hier in Haarlem, de lichten aandoe, een cd-tje opzet, die bloem die naast mijn bureau is neergezet bekijk, even glimlach naar mijn tegeltje van Coelho...dan begint weer een nieuwe dag. 6 februari alweer...volgens mij is het carnaval volgende week, dus heel Nederland gaat weer op de kop...en ik, ik heb een uitvaartbeurs op zondag...bijzonder, maar wel leuk denk ik. Ga een lezing geven over 'afscheid' toepasselijk onderwerp toch...geeft niks, ik heb niet zoveel met carnaval...wel een herinnering aan mijn moeder, die vroeger keurig gekleed in Maastricht een kroeg binnenstapte, omdat we wat wilden drinken ofzo en meegenomen werd in de polonaise...geweldig...mijn moeder in de polonaise...ik denk, dat ik dat truttige van haar heb. Ik kan dat niet zo goed...geeft niks, glimlach, ik kan weer andere dingen! Een hele mooie dag gewenst allemaal...doe voorzichtig. Vandaag even langs mijn vader en dan als het weer het toelaat, nog naar Veenendaal voor een vergadering van de HR Adviesraad van Vitaedis. Wow voor het eerst weer een hele lange dag....ongezellig. Wil liever lekker thuis mijn glaasje wijn drinken...lekker voor de open haard. Maar ja...ik kan niet alleen maar leuke dingen doen....'je hebt rijken en mensen die rijk zijn....' citaat van Coco Chanel. Mooi wel he...Anita

dinsdag 5 februari 2013

Cimbron...een goddelijk lekkere rueda...

En vanavond zijn we zomaar samen thuis. Ik heb alweer een businesscase nagekeken en we hebben heerlijk zalm gegeten met worteltjes, rijst een daarbij een prachtige witte wijn. Een rueda...deze wijn hebben we ooit ontdekt in Zwolle...waar we midden in de stad, op een terras in de zomer een salade aten met daarbij jawel, een fles rueda...deze dus. En deze wijn maakt dat wij in contact zijn gekomen met een echtpaar uit Zwolle, mensen die van wijn houden...net als wij. Want wijn verbroedert en verbindt...ooit kwam ik veel bij mijn lieve nicht in cafƩ De Wijn in Tilburg...geweldig wat een kroeg zeg....binnenkort maar weer eens langs gaan. Een van de allereerste dates met Annemarie, nam ik haar daarmee naar toe en op weg naar huis, werkelijk midden in de nacht, reed ik zo in een fuik, alcoholcontrole en ik had weliswaar geen rueda op, maar wel heel veel glazen rosƩ en gelukkig minimaal net zoveel flesjes spa blauw en zowaar mochten wij door rijden, de P van Prima verscheen...tja...ook mijn vader moest wel eens blazen en laatst op weg terug van mijn vader, na een glas wijn met hem te hebben gedronken, hier bijna op de hoek moest ik ook weer blazen...geen probleem. Nog nooit heb ik de auto aan de kant moeten zetten, omdat ik een glas te veel op had...welnu, genoeg voor vanavond.
Ik kijk terug op een intensieve, leuke bijna vrolijke dag. En in de wereld van de uitvaart is dat wel heel gek...een vrolijke dag. Maar toch, hebben we met elkaar daar in Cluster West een enorme spirit, een drive en werken we ons echt een slag in de rondte...werkelijk helemaal top. En deze dag, ook in Almere was mooi en intensief. De komende drie dagen neem ik waar voor Noord, want collega Jeanet is op cursus. Volgens mij een super cursus...ik ga deze ook nog volgen. Zal ik het morgen eens over hebben met Sabrina...heerlijk. Ik heb altijd zin in mooie ontwikkelmomenten, voor mijzelf, mijn team en ik zoek deze ook op. Dus....het zal ervan gaan komen. Nu, een vrije avond. Heerlijk genieten, van zomaar niets te hoeven. Het gaat goed met van Loon...de rust in mijzelf is weer gekeerd. Ik voel me lekker...vandaag zag ik er leuk uit, met mijn kekke lakschoenen, donkerblauw, donkerrood en donkerbruin. Ik hou zo van gekke bijzondere schoenen...gekleurde schoenen, lakschoenen, andere schoenen...ooit ga ik van die hele mooie italiaanse schoenen kopen...hoe gekker hoe mooier. Dag, fijne avond. Liefs, Anita

Ochtendpraat....

Goedemorgen, vanmorgen om vijf over vijf werd ik wakker, door een lichtflits...en regen en storm, en als je daar op mijn zoldertje ligt te slapen, dan hoor je alles rond dat huis razen...spannend, doet me beetje denken aan de boerderij, maar dan heel anders...glimlach, met je kop onder het dak liggen, is wel iets bijzonders..intiem ook wel. En daarna wilde ik natuurlijk heel dat bed niet meer uit...het werd 05.40 mijn tijd...en het werd uiteindelijk 06.18 terwijl ik dan normaal al in de auto stap. Ach waarom ook, maakt niet uit...ik heb voorwerk gedaan voor mijn gesprekken van vanmorgen. En ik heb me voorgenomen, niet meer alleen te werken. Maar ook gewoon zomaar eens een kwaliteitsmoment te pakken en die 38 minuten waren goddelijk lekker. Heerlijk...terwijl ik dit schrijf, zie ik hier naast me zakdoekjes voor nabestaanden met daarop de prachtige tekst 'De mooiste dingen in het leven kun je niet aanraken, je moet ze voelen met je hart' mooi he...wij hebben kleine pakjes met zakdoekjes laten maken met teksten erop, voor nabestaanden...zo symbolisch, zo klein, zo lief eigenlijk en ook zo mooi...juist doordat het zo eenvoudig is. Of ik iemand nu een doos tissues aanreik, of een zakdoekje geef met een mooie tekst...dat is toch het verschil maken...
Lieve mensen, vandaag gaan we weer het verschil maken met elkaar...gewoon door te zijn wie we zijn. Ik ben bezig met het organiseren van mooie bijeenkomsten voor het team, waarbij we elkaar aanspreken, met elkaar zijn en gaan reflecteren op elkaar. Een mooie dag gewenst, wat je ook doet...terwijl ik dit schrijf, denk ik aan vrijdag. Vrijdag 8 februari dan wordt mijn oom Wim volgens mij 90 jaar...en zaterdag tante Suus iets van 77 of 78, en zondag zou mijn moeder...jawel...81 zijn geworden...oud, oud...en tante Anita dan last but not least wordt volgende week, de 12e 89 jaar...welnu, er rest mij een lang leven, ik ben pas 53...glimlach! Anita

maandag 4 februari 2013

Drukte...ongekend wat een drukte...

En hoe gek is het, als je werkt in de wereld van de uitvaart, dat een periode van drukte een soort dubbel gevoel bij je achterlaat. Want dit weekend en ook vandaag weer, is het onvoorstelbaar druk. Blijkbaar is deze tijd van het jaar, dit gekke klimaat hier, nu een hoogtepunt als het gaat om het sterftecijfer. Maar nog meer bizar vind ik, dat het jonge en oude mensen zijn. Dat er mensen zijn die jonger zijn dan ikzelf, die overlijden en mensen die hun leven achter de rug hebben. En mijn team, mijn team werkt fantastisch. Zij dragen dit werk zodanig uit, dat ik er stil van ben. Wat een team, wat een pieken in het werk! En hoe mooi wordt dit allemaal opgevangen. Ook voor en achter de schermen, zie ik schitterende dingen gebeuren. Mensen die elkaar opvangen en bij staan. Mooi...
Zelf zit ik hier een beetje achter de schermen te werken, geen Boonstra, want ik vind niet dat ik naar een interessante lezing kan, als het hier druk is en mensen door blijven gaan tot laat. Goed voorbeeld doet goed volgen toch...
Ik merk ook dat ik weer stevig ben, mijzelf weer zie staan, en mezelf mijn rol zie pakken en herpakken. En dit is ook wel nodig. Want als ik mijzelf zie, dan ben ik wel een beetje trots. Trots op wat we aan het doen zijn hier en thuis. Trots op mijn leven, mijn liefde...en als ik mijzelf dan weer zie fietsen gisteren, pal tegen de wind in...dan ben ik zo blij, dat ik hiertoe in staat ben. Dat mijn lijf weer meedoet en met dat lijf, ik dus ook...
Ik heb hier op mijn kantoor een soort hoekje met mooie herinneringen, een kaart met een tekst 'dank je wel dat je in mijn leven bent', een tweetal boeddha beeldjes, een hart onder de riem, en een gelukspotje...grappig woord. En al die dingen bij elkaar, die staan heel dichtbij mij, allemaal cadeautjes van mensen die ooit in mijn leven waren, en sommigen nog zijn. Van mensen met wie ik iets heb, of iets had...en het mooiste wat hier hangt is mijn tegeltje van Paulo Coelho - Ieder moment van een zoektocht is een moment van ontmoeting - een tegeltje...wat zo kenmerkend is voor dit leven. Want ik hou zo van dit soort teksten, omdat ze zo simpel zijn, zo waar.....
Ik heb thuis ook dit soort hoekjes, het hoort zo bij mij...zo heb ik bij mijn bed, een hoekje rondom mijn moeder...een steentje, een doosje, een foto...hoe leuk is het niet, om dingen te koesteren. Gewoon kleine dingen die je leven zo mooi maken....dag, terug naar mijn drukte, dit was mijn meditatie momentje....
Grappig tante Anita vindt het maar gek, dat ik het klooster in wil, en ze zei 'ik mediteer wel hier thuis, in de slaapkamer'. Ja ieder doet het op zijn eigen wijze...en ik wil dolgraag dat klooster in! Lekker stil...lekker zijn...Anita

zondag 3 februari 2013

Afscheid nemen....bestaat wel...

En een liedje, volgens mij van Marco Borsato, is 'afscheid nemen bestaat niet...' maar ondertussen weet ik als geen ander, dan afscheid nemen wel degelijk bestaat...want in mijn leven, verbonden met het leven van mijn vader, neem ik regelmatig afscheid van mensen. Gisteren waren Annemarie en ik eerst bij de vader van Annemarie in Spijkenisse, we waren daar al zo rond half twaalf en we zijn met hem gaan lunchen in het centrum. Leuk, gezellig...en bijzonder. Daarna via Heenvliet, Brielle richting Flakkee, de andere kant langs...en toen naar Pa van Loon. En daar aangekomen, was daar Leo, de weduwnaar van Bep. Mevrouw van den Bogaart terug uit het ziekenhuis en Pa zielsgelukkig omdat Annemarie en ik samen waren. En ergens die middag, kwam een van de zonen van de heer Groen, een andere man, die daar in de gang woont, dat zijn vader op sterven lag, een herseninfarct, gecombineerd met epileptische aanval...tja wat wil je dan...en vannacht is hij overleden. En bijzonder hoe dan kinderen met elkaar praten, elkaar steunen en hoe in die gang er weer iemand wegvalt, en mijn vader en mevrouw van den Bogaart blijven eigenlijk nog samen over. Terwijl zo zei de arts 'mijn vader een man van de dag is' welnu...daar zie je op dit moment weer helemaal niks van. Een man van de dag...een grote ondeugende man, die voelt aan de broek van Annemarie en zegt 'dat die zo lekker om haar benen zit' welnu van wie zou ik toch die liefde voor vrouwelijk schoon hebben zeg? Zo vader zo dochter, want in ons geval klopt zo vader zo zoon zeker niet...glimlach! Op de weg terug, een glas wijn bij tante Anita en oom DĆ© en toen was zomaar Roos hier thuis, toen wij thuiskwamen. Ik heb een studentenmaaltijd gekookt...weet je wel, alles in een pan, ei erdoor, niks spannend, een gevulde maag. TV kijken en open haard aan...en eventjes niks. En vanmorgen vroeg al telefoon, dat meneer Groen was overleden. De kinderen zijn bij mijn vader geweest en hij reageerde rustig...gelaten bijna...zijn emotie is ook uit balans.
Met mijzelf, gaat het wel goed. Ik was emotioneel ook wat uit balans. Het lijkt erop, alsof ik mijzelf heb hervat. Alsof ik mijn leven weer lekker opgepakt heb en ik ben weer heerlijk bezig. Morgen heb ik een prachtig moment bij De Baak in Driebergen, over 'veranderkracht' met o.a. Jaap Boonstra, en ik kan daar intens van genieten. Een cadeautje voor mijzelf...al met al is er veel in mijn hoofd, mijn hart, maar ik voel me er goed bij, gewoon heel goed...de rust in Anita van Loon die knalt zo af en toe er volledig uit. Een soort kruispunt in mijn leven, waarbij je bakens verzet, keuzes maakt en weer verder gaat. Want dat is altijd mijn insteek, ik ga weer verder en soms betekent dat, dat ik afscheid neem, dingen of mensen loslaat, want ook dat hoort bij het leven. En terugblikkend, rest mij dan een 'dank je wel'. Altijd weer wil ik zorgvuldig terug kunnen kijken en alles wat achter me ligt, op een positieve manier een plekje geven in mijn leven. En volgens mij, en dat is ook veranderkracht, moet je alles wel goed afsluiten...ik weet nog, toen ik ooit na veertien jaar mijn relatie met Connie heb beƫindigd, hebben we er wel goed over gesproken. Zodanig dat je allebei weer verder kunt met dat wat leven heet. En dat is waar ik altijd weer waarde aan hecht. Het is een rouwproces, en de rouwtherapeute met wie ik wel eens samenwerk, bevestigt dit en zij zegt ook 'afsluiten, maakt dat je het een plaatsje kunt geven'. En ook al lukt dat niet, doordat iemand zomaar uit het leven stapt, of uit je leven stapt, overlijdt..dan nog kun je deze mens een plaatsje geven. Een klein monumentje in je leven...dus dat doen we nu ook maar weer met deze mens, met meneer Groen, net zoals ik dat al zo vaak heb gedaan, met al die mooie mensen, die of door zijn gegaan met leven, of verder zijn gegaan in een ander leven...afscheid nemen, bestaat wel!
Een fijne zondag, wij stappen zo op de fiets, onze mooie supersnelle fietsen en gaan ca. 40 km fietsen, heen en weer naar Den Haag...door de wind, lekker. Ik heb er zin in....een mooie week gewenst. Liefs, Anita

vrijdag 1 februari 2013

Rust ervaren...

En soms dan lijkt het opeens of alles op zijn plek valt. Verleden, heden en toekomst. Dan ontstaat er een mooi gevoel van rust, na een heel heftig en emotioneel voelen. En die rust, die lijkt ik nu te vinden. Rust en de dingen maar gewoon laten. Het verleden en ooit lijken verder weg, dan ik mij kan bedenken. En het is goed, zoals het is...deze rust, maakt, dat ik dichtbij mezelf ben en blijf. Dat ik goed heb nagedacht en zoals een 'echte van Loon' dat hoort te doen, mijn weg bewandel en op het moment dat ik moe ben, of wankel, zomaar even rust zal nemen. Maar zo diep vallen, me zo ellendig voelen, dat is iets wat ik niet meer wil. Dus dank u wel narcose, zoals sommigen zeggen, dank u wel op mijn zoldertje liggen ziek zijn en soms wat huilen, dank u wel harde buitenwereld...ik ben er weer. En dat is goed en fijn...

En nu dan 'aangeraakt door liefde' want jeetje wat is dat gaaf. Ooit las ik in een tijdschrift hierover. Een mooi samenspel, van zijn, theater, muziek, liefde, sfeer, heerlijke hapjes, sensationele drankjes in een heel klein theatertje. Intiem bijna...in Amsterdam. Het gebeurt geloof ik vier keer per jaar voor ca. 50 man ofzo...en jawel, ik heb twee kaarten, voor Annemarie en mijzelf. Want wij zijn ooit aangeraakt door liefde, en nu gaan we dit beleven, op een heel andere manier...lekker samen. Ons leven nu, is af en toe een kwaliteitsmomentje pakken samen, tussen de hectiek van ons hele zijn door. En om aangeraakt te worden door de liefde, moet je niet zoveel doen, alleen maar om je heen kijken. Het leven genieten en ervaren...de stilte ervaren, jezelf horen zingen in de auto, heel vroeg in de ochtend, als de wereld nog donker is en leeg. Als mensen nog niet bellen, of tegen je praten, gewoon zomaar in de auto...genieten van Passenger, of van 'geef mij het zout schat' van Huub van der Lubbe, van de Dijk. Geweldig...hoe mooi om rust te ervaren.

Ik ben dankbaar voor deze week. Voel me geraakt, aangetikt en verrijkt. En het is goed. Anita

donderdag 31 januari 2013

Een nieuwe maand.....februari 2013 gaat van start!

En vandaag was zomaar een lekker dagje! Starten al heel vroeg in Haarlem, daarna naar Alkmaar en t was een heerlijk sfeertje! Komt ook door hoe ik me voel en open stel, lekker! Goede gesprekken, contact met de gemeente, samen met Bart! En na een gezellig wijntje onder elkaar, lekker terug naar huis! Eten met elkaar, nu De Mol, niet zo spannend maar o zo lekker! Tafeltje gereserveerd om samen met mijn broer in Dordrecht te gaan eten! Zomaar hij en ik! Opdracht binnengehaald voor OR-traject! En veel businesscases afgehandeld deze maand, kortom een enerverende tijd ligt achter me en volgens mij ook voor me! Ik heb er zin in, mijn klooster geboekt! Drie dagen alleen in volledige stilte, heerlijk! Samenzijn ervaren als echte kwaliteit en mezelf flink tegen gekomen, en letterlijk alles gewoon losgelaten en vanuit deze nieuwe ruimte, herpak ik mijn leven! Iedere dag weer de goede dingen doen! Een nieuw begin voor mijzelf, morgen 1 Februari, en een geweldige januari-maand zakelijk gezien in Cluster West achter de rug! Op naar februari 2013! Dag, Anita

woensdag 30 januari 2013

Stilte weekend....

Ik weet nog heel goed, dat mijn moeder vroeger een vriendin had, die af en toe een weekje in retraite ging in een klooster. En toen al intrigeerde me dat, als zij erover vertelde. Zo heeft een vriend van ons 10 dagen ofzo in een klooster in stilte geleefd, en daarna kwam hij werkelijk dichtbij zijn eigen kern...en ik ben geloof ik al heel dichtbij wie ik ben, alleen wil ik de essentie voelen merk ik. En toen ik mijn certificering voor Servant Leadership behaalde, was een onderdeel van die opleiding de vision quest, een oefening, waar je zonder te praten, in je eentje, drie uur lang ging lopen over de hei. En als je mensen tegen kwam, dan keek je alleen maar, ik liep daar ergens in Hilversum over de hei, en had als vanzelf een diepe vraag die bij me opborrelde en met mijn dagboek in mijn hand, kwam door de stilte een antwoord, en bleef ik schrijven. Indrukwekkend. Soms adviseer ik mensen, die volkomen de weg kwijt zijn, om in stilte te gaan zijn...en nu, nu is het zover en ben ik bezig om mijzelf drie dagen af te zonderen in volledige stilte, zonder telefoon, internet, tv, muziek, alleen maar stil zijn. Ik wil geen meditaties doen, of yoga of wat voor gedoe dan ook...ik wil alleen maar zijn, door te wandelen en te schrijven...door dichtbij mijzelf te komen en te blijven, door mijn emotie werkelijk te ervaren....wonderlijk, dat dit al zo lang mijn wens is, en dat ik deze nu uit wil laten komen...de stilte ervaren. Iemand zei 'de stilte erover heen laten gaan' en als ik bij mijn vader ben, dan zijn wij soms zomaar stil, dan kijken we naar elkaar, dan lachen we wat...glimlachen naar elkaar, hij slaapt soms wat en ik zit erbij...en ook dan geniet ik al van die stilte...maar dan staat er altijd een mega grote tv aan, en zie ik beelden die iets met mij doen..en in dit klooster heb ik een bed, een douche en een toilet. En mijn boeken, mijn dagboek en de kapel, de natuur...fijn.
Vandaag weer een beetje werken...werken omdat ik dat ook wel wil, maar ik merk, dat er iets anders in mij zit, een stukje onrust...ik tel de dagen merk ik....de dagen tellen totdat ......ik weet niet wat, of weet ik het wel...misschien wel tot de lente...of nog langer, ik zal het loslaten en zien...en ondertussen ook het tellen laten...glimlach. Misschien is dat het ultieme...het zomaar laten gebeuren...en deze dame van de regie, heeft daar nog zoveel te leren. Ach ja...soms krijg je een les van het leven aangereikt en dit zal er weer zo eentje zijn...het zomaar laten gebeuren...niet te veel willen beredeneren, niet vragen naar het waarom...de essentie van alles....
                                                          Anita van Loon en...
Ma van Loon
Ondertussen met mijn nespresso hier in het kleine werkkamertje...mijn mooie boeken als schatten om me heen...ben ik bezig met veel leuke dingen. Gaan we fietsen op Terschelling, en fietsen in de Alblasserwaard, allemaal geen spannende vakanties, want ik wil terug kunnen altijd maar weer terug kunnen, naar vadertje lief. Maar ook zomaar kan ik mij verheugen op hier zijn, samen met mijn Annemarietje...en ook hier de stilte ervaren. Ik merk dat ik het heerlijk vind om thuis te zijn, ik was er zo weinig...door al dat werken. Zou dat ouderdom zijn, of heten....samen dromen over later, over hoe ons leven er dan uit zal zien...dat is ook genieten hoor! Ik wens jullie een mooie dag toe. Ik heb heerlijk geslapen...liefs, Anita

dinsdag 29 januari 2013

Zomaar....

Hoe bijzonder kan het zijn...met een wat raar reagerend lijf nog, werk ik een beetje vanuit huis en ga ik morgen weer wat werken bij Yarden op kantoor. Mijn lijf lijkt een klein beetje op, vermoeid en versleten...en ja, als ik erover nadenk, hoe hard ik heb gewerkt vanaf mijn 17e tot nu, dan vind ik dat niet zo gek...maar toch, ik heb nog heel veel plannen in mijn leven, dus is het zaak, om beter voor mijzelf te zorgen dan ik nu doe. Om wat meer te slapen, wat meer buiten te zijn, wat meer tijd samen met Annemarie door te brengen en wat minder te werken. Dus hier ben ik nu mee bezig. Ik wil meer rust, in alle opzichten. Betekent dus weer een kruispunt in mijn leven? Mooi he...wat een getob, kan ook zomaar de menopauze zijn. 53 jaar, niet meer jong, rimpels die je gaat zien, haha...het interesseert me geen klap. Ik vind mezelf een prachtig mens, een mooie glimlach, zo zegt Annemarie me altijd, een beetje origineel, een stoere met een heel klein kwetsbaar hartje, zorgzaam en als ik mijn vader mag geloven heel lief...tja waarom zeg ik dat nu allemaal. Omdat ik het even heel erg hardop wil zeggen. Ik ben altijd namelijk bezig met zorgen voor iemand anders...zorgen voor mensen, die eventjes geen geld, geen werk, geen eten hebben. Altijd wil ik alles wat ik heb delen met een ander...en nu lijkt dat eventjes genoeg. Nu is het 'Anita time' en maak ik de kring wat kleiner, zorg ik voor mijn vrouw, haar gezin en haar familie, mijn vader en familie en geniet ik van een paar prachtige vrienden. En bouw ik geleidelijk aan mijn eigen bedrijfje wat af, zodat ik mijn focus kan leggen bij Yarden. Af en toe een ondernemingsraad begeleiden, of een training is goed...maar niet meer zo extreem. Dan maar minder geld, maar geluk is zoveel meer waard...

Zo dat is dat. Nu verder...Andrea, mijn vriendin uit Den Haag, gaat met mij op zoek naar mijn blokkades (emotioneel) en geeft mij een reading en vervolgens nog iets, iets van hypnotherapie...ik ben heel benieuwd, hoe dat gaat zijn...en ik geef me volledig aan haar over. Gek is dat want voor mij werkt het wel zo, dat ik iemand volledig moet kunnen en willen vertrouwen. Dat ik mijzelf kan overgeven is al heel wat...er zijn maar weinig mensen, bij wie ik mij volledig kan en wil laten gaan.
Bijzonder....

Ondertussen denk ik na over vakantie, over weggaan en merk ik, dat de zorg rondom mijn vader, me hierbij parten speelt. Het buitenland, mijn griekse eilandje, kan wel even wachten...want ik wil niet te ver bij hem vandaan zijn. Ingewikkeld proces is dat...stof tot nadenken en ook een verantwoordelijkheid, die ik bij me draag merk ik...
Ik heb me voorgenomen, dat ik ooit een gigantisch gave reis ga maken met mijn Annemarie samen, vrij zijn, ongebonden, los van tijd, lekker in mijn korte broek in de zon...heerlijk...ik verheug me er nu al op....

Vandaag nog thuis, wat mails beantwoorden, straks even de auto wassen, want die ziet er werkelijk niet uit...en morgen weer gewoon aan de slag. Genoeg ervan, ik wil weer verder...en zal echt beter voor mijzelf gaan zorgen, beloofd! En loslaten hoort hier volgens mij ook bij....alleen al door het te schrijven, voelt het nu veel beter.
Een fijne dinsdag, Anita

maandag 28 januari 2013

De zon schijnt...

Een titel verzinnen is soms wel lastig, omdat ik merk dat mijn verhaaltjes altijd alle kanten op gaan. En soms heb ik zoveel zin om te schrijven. Gewoon om alles in dat hoofd van mij eens een plekje te geven, rust te geven. En terwijl ik een reflectieverslag van een businesscase las van iemand, dacht ik terug aan mijn leven tot nu toe...over de hoogtepunten, de wat minder hoge punten, over de dieptepunten, over verlies, geluk, angsten en liefde, over vriendschap en alles wat daarmee samenhangt. En jeetje wat heb ik dan al een heel leven lang mogen leven...daar op die boerderij, die mooie boerderij, die hele oude boerderij, die nu weer door  David zo mooi wordt opgebouwd...een stukje herinnering, als ik daar langs rijd..en zomaar eventjes stil sta om over het land te kijken, daar waar ik avonden zat met mijn ouders, en later met mijn vader. Het hoekje van de bank, waar mijn moeder steeds meer te vinden was, hoe zwakker zij werd, met al haar puzzelboekjes en de Libelle. En nog steeds is die Libelle een soort dun draadje naar haar toe...als de Libelle komt meestal op donderdag, dan voel ik me een beetje blij. Ik weet nog dat mijn schoonmoeder het maar een truttig blad vond, voor oude vrouwen...en dat het voor mij alleen maar dat draadje is, naar wat ooit was...hoe je leven soms een wirwar van draadjes is, naar wat ooit was. Of naar met wie je ooit was...of hoe je leven ooit was...als ik op Flakkee ben nu, dan ervaar ik daar vooral verdriet en zorgen. Mensen die ik daar zie, zijn oud, mijn vader is oud, en zij hebben zorgen. Mijn paar vrienden die ik daar zo af en toe zie, Jantje, Lia, zijn schatten, maar dragen ieder op haar eigen wijze, het verdriet met zich mee van die man die zij zo hebben liefgehad. En als ik op Flakkee ben, dan voel ik ook, ook nu na tien jaar nog, het verdriet en het gemis van mijn moeder. Mijn raadsvrouw...en ja ze was ook daadwerkelijk een raadsvrouw, een vrouw met een functie in de Gemeenteraad, en eerder in Kerkeraad, een ambtenaar van de burgerlijke stand. Maar bovenal was ze mijn raadsvrouw...met haar sprak ik over dingen, die ik met niemand anders deelde...en als ik het eventjes niet meer wist, dan belde ik met haar. En nu, juist nu, zou ik zo graag eens even met haar bellen...haar raad vragen. Een vriendinnetje zegt tegen me, dat ze bij me is...maar op de een of andere manier, lukt het me niet dit te voelen of te zien. Dus soms zit ik in de auto heel hard tegen haar te praten, of te huilen soms, of vertel ik haar wat me bezig houdt...en dat alleen helpt al. Ze geeft geen antwoord, of toch wel...want meestal word ik dan heel rustig...en stopt het allemaal. En als ik mensen zie kijken uit een andere auto, dan laat ik het maar, doe ik net of ik mobiel aan het telefoneren ben...bijzonder toch...als ik zou zeggen 'ik praat even met mijn overleden moeder' dan zouden ze echt denken dat ik gek ben...glimlach. Nee ik ben niet gek...ik ben alleen maar een beetje moe...meer niet. Ik wil dolgraag even naar de zon, samen met Annemarie, toch eens kijken of ons dat lukt...mijn lijf moet lekker even rust hebben...heerlijk. Eventjes niks, helemaal niks...En daarom zit ik zomaar hier, net liep mijn hele lijf weer leeg, alle misselijkheid is weer weg....eten verdragen lukt me niet goed. En volgens mij breekt dat me op...ik kan dan wel lekker dun willen worden en dat gebeurt ook, maar ergens moet ik toch wat eten en ik heb geen honger. Helemaal niks...welnu, zal wel een combinatie zijn van alles...tijd heelt alle wonden...weer zo'n mooie..en ook die geloof ik. Hoe ouder je wordt, hoe mooier al die uitspraken. Op facebook lees ik veel mooie citaten, mensen die iedere dag een waarheid als een koe, plaatsen, alsof ze het leven aan wijsheid al in zich hebben, en dat doe ik zelf ook. Ik plaats soms een hele mooie zin, niet omdat ik zo wijs ben, maar vooral omdat ik wil delen. Ik wil zo graag alles delen in mijn leven...niet met iedereen, maar wel met een paar mensen om me heen....zomaar, omdat het zo leuk is, want samen is echt alles leuker dan alleen. Samen eten is veel gezelliger, samen slapen ook..samen zijn, ook dat, als je weet dat er ergens iemand aan je denkt, dat er mensen zijn die om je geven, veraf of dichtbij, dat is toch prachtig...doet me denken aan dat mooie gedicht :

Wanneer ik doodga
hoop ik
dat de zon zal schijnen
met glinsteringen op het gras.
Dat er bomen zullen zijn
dichtbij het raam
waarin de vogel van mijn ziel
een poosje nog mag rusten
voor het licht
hem optilt.

Ik hoop dat er dan
kinderstemmen zullen zijn
die alles weer
laten geboren worden.
En dat de wind
die om het huis speelt
niet weemoedig is.
Maar alle zwijgen, alle spreken
zal doordringen
van zalige herinneringen.

Wanneer ik doodga
hoop ik
dat je aan mijn zijde blijft
En als het kan een eindje
met me meegaat
tot waar de horizon
ons scheidt.
Vrees dan de stilte
noch het vreemde
van de leegte.
Er is een heilig weten in.
Want vragen en verdriet voorbij
zal het onzegbare je omhelzen.

Mooi he...weer uit dat prachtige boek...'voor wie woorden zoekt'
Anita

En weer ben ik thuis....

Tja en mijn lijf is moe lijkt het wel en vertoont allerlei gekke verschijnselen, misselijk, enorm veel last van misselijkheid, tja, soms ook aan mijzelf te wijten. Ik doe net alsof ik alles weer kan en het enige dat ik voel, is een enorme vermoeidheid, ik ben niet in orde...en heb tijd nodig, meer tijd nodig dan ik zou willen, om weer rustig gezond te worden. En de waarschuwing die ik mijzelf gaf, die ga ik nu opvolgen. Ik ga rust nemen, rust inbouwen, wat minder proberen te werken en de balans tussen werk en privĆ© wat beter te maken. Het is echt nodig...dus vandaag zet ik maar weer een streep. Zomaar een duidelijke streep, om meer samen te zijn, te genieten van de rust van elkaar. Minder zorgen te hebben, me minder zorgen te maken..., minder te piekeren, en letterlijk heel veel los te laten. Ik merk dat ik veel te veel in mijn hoofd zit, en daardoor blokkeer ik soms. En die dagen, dat ik recht vanuit mijn hart leef, voel ik me zoveel beter. En vandaag heb ik er dus voor gekozen om weer in bed te blijven...ook Cluster West heeft niets aan een Anita, die niet in orde is, niet goed in haar energie of vel zit.
Vanmorgen vroeg las ik in een boek 'Gloed' van Sandor MƔrai...prachtig. Dit boek heb ik van Erika gekregen toen ik ziek was, geweldig mooi...een overgetelijk boek 'we leven niet lang meer, want je bent teruggekomen. Dat weet jij ook heel ged. Je hebt tijd genoeg gehad erover na te denken. Eenenveertig jaar is een lange tijd. Je hebt er goed over nagedacht, niet waar? Maar je bent toch teruggekomen, want je kon niet anders. En ik heb op je gewacht, want ik kon niet anders. En we wisten allebei dat we elkaar nog een keer zouden ontmoeten en dat het dan afgelopen was'. Een prachtig boek over een bijzonder verbinding tussen twee mensen. Ik zit er middenin...in de ontmoeting na eenenveertig jaar...en ik voel het bijna. Zo mooi...voor vandaag, niet zoveel tekst, los van tekst..recht uit mijn hart.
En dat is deze tekst 'wat je met liefde in het leven hebt geroepen, verdient het vertrouwen om te worden losgelaten' ......een fijne dag, ik ga morgen weer wat werken, rustig aan vooral, want dat is wat het lijf me vraagt...Anita

zondag 27 januari 2013

De wereld ziet er opeens zo anders uit...

Hoe mooi was die witte deken. En hoe raakten wij geleidelijk aan eraan gewend...de wereld zag er lieflijk uit...zacht, en als je je voeten neerzette, dan kwam er zo'n mooi laagje wit over je schoenen...het knisperde. Welnu vannacht leek het alsof er kleine gletschers naar beneden kwamen schuiven van het dak af. En nu is de wereld viezig om te zien, laat staan je auto...de wegen zijn nat, en overal hangen druppels..op deze rustige zondag, zit ik in mijn werkkamer en probeer ik een enorme hoeveelheid businesscases weg te werken. Want de komende week heb ik trainingen in de avonden, en een bomvolle agenda. Dus alles bij elkaar weinig tijd hiervoor. Maakt wel, dat mijn weekend gevuld is. Zaterdag met Pa en Flakkee en zondag in mijn werkkamer...kortom, weinig tijd voor ontspanning. Weinig tijd voor samen zijn...helaas. Dit is iets wat er soms zo bij inschiet, en dat vind ik vervelend. Annemarie is nu degene die leuke dingen bedenkt, om mij te verrassen. Om mij zomaar een beetje te verwennen. Omdat ik dit altijd deed, en nu het zo druk heb, lijkt het alsof de rollen zijn omgedraaid. En zo gaat zij mij een waanzinnig weekendje aanbieden...een weekend in mijn favoriete stukje Nederland, de Alblasserwaard...een prachtige bed en breakfast, twee nachten, fietsen door mijn gebiedje....en een diner jawel in de Limonadefabriek...en voor mensen, die deze locatie niet kennen...ach ga eens googelen...want de Limonadefabriek is een drijvend restaurant, in het jachthaventje van Streefkerk, met een super keuken...en tegenwoordig zelfs een hotel, altijd volgeboekt...dus dat lukte niet meer. En ik, ik ben zo blij hiermee...en het mooie is, tussendoor kunnen we bij mijn vader op bezoek. Alles bouwen we om hem heen lijkt het nu bijna...vakanties, weekendjes weg...zodat ik altijd weer even bij hem langs kan gaan en ondertussen daarnaast kan fietsen in de Alblasserwaard. Hoe gaaf...mijn favoriete stukje Nederland, Schoonhoven en die mooie Lek...dus zomaar zorgt Annemarie weer voor mij. Altijd al, door alles wat zij hier thuis doet, ik doe namelijk niks, en nee daar ben ik niet trots op, maar ik werk bijna altijd...en ook daar ben ik niet trots op, dus 2013 betekent, dat er aan die balans nog wel wat gedaan moet worden. Maar een kwaliteit van leven, vraagt een prijs. En deze prijs moeten we betalen met elkaar...en dat kan alleen door hard te werken...nog eventjes...want over anderhalf jaar, valt er iets weg, mijn alimentatieplicht. En jawel, dan heb ik lucht...en ik kan daar zo naar verlangen. Gisteren zei ik nog tegen Annemarie, dat ik het zo gek vind, dat je in je leven kunt kiezen voor verhuizen, je hebt een huis, je besluit dat je een ander huis leuk vind en je verkoopt het oude. En koopt het nieuwe. Zo ook met een baan, je hebt een mooie baan, je bent uitgeleerd, of wilt iets anders en je verandert van baan. Maar in de liefde, kan dat niet zo vrijblijvend hoor. Je besluit, dat je verder wilt met je leven, of het potje liefde is leeg, op, over en uit. En dan krijg je toch een gedonder in de tent...dan wordt je genadeloos afgerekend en betaal je een enorm lange tijd, een godsvermogen. Welnu...het is zoals het is. En het zit er bijna op. En ik ga een klein intiem feestje bouwen, als dat moment is aangebroken...en tot dat moment, geniet ik gewoon door...van alle mooie dingen die het leven mij steeds weer aanreikt. En van de liefde, die er gelukkig is. Want zo zei ik deze week tegen mijn vader 'wij mensen zijn gemaakt om lief te hebben toch...'. Ik in ieder geval wel. Glimlach. Fijne zondag...ik ga verder met mijn businesscases. Liefs, Anita

zaterdag 26 januari 2013

Er is zoveel te zeggen....

En gisterenavond, moest ik heel hard huilen, in bed, samen met Annemarie, gelukkig was zij dichtbij...want soms overvalt met dit, dan voel ik dat ik, ondanks mijn geluk, ook veel heb, wat me bezighoudt. Veel dingen heb, waar ik me verantwoordelijk voor voel, of waarover ik na loop te denken. En tranen moet je altijd de vrije loop laten, want dat verdriet, die pijn, die is er ook...en dat is goed. En na een mooie rustige nacht, waar ik lekker heb geslapen, sta ik nu weer op...en zie ik weer hoe mooi de sneeuw de wereld wit maakt. Het doet me denken aan een begrafenis in de sneeuw...het koude staan op die begraafplaats, die uitvaartverzorger die helemaal wit besneeuwd voor de kist staat en deze laat zakken, de tranen van de dierbaren...het afscheid is nu echt...afgelopen maand, hadden wij een uitvaart met een witte koets. Met paarden, met witte dekens om, prachtig...indrukwekkend en Jan Pieter die statig voor de stoet uitliep. Indrukwekkend, hoe afscheid kan zijn. Afscheid, afscheid...ik ben er maar mee bezig. Zonder je dit te beseffen, neem je heel veel afscheid in je leven. Afscheid van een mens, een baan, een huis, een vriendschap, een liefde....en alhoewel het lied is 'afscheid nemen bestaat niet'....laat je steeds weer dingen los, en natuurlijk koester je al die mooie herinneringen. Als ik nu terugkijk op mijn leven, dan koester ik vriendschappen die ik niet meer zie, liefdes die ooit waren, en huizen waar ik woonde....Gisteren sprak ik nog een vriend van vroeger, Ton. Ooit woonden wij, hij en zijn partner Jan, en ik tegenover elkaar. Zijn leven is zo veranderd, Jan is overleden, hij woont ergens met een nieuwe man in het Oosten van het land...en is volgens mij niet zo gelukkig. Althans het leven lacht hem niet toe...ziekte, hartinfarcten, nieuwe heup...kortom een man, die niets zomaar heeft gekregen. En ons gesprekje ging over de uitvaart, over de uitvaartwinkel...en het was bijzonder. Een mooi moment op een bijzondere vrijdag. Er is zoveel te zeggen...iedere dag weer. Ik trotseer straks de sneeuw, om mijn vader te bezoeken, om even een bloemetje te brengen bij zijn overbuurvrouw in het ziekenhuis. Want weet je, als deze oude mensen gaan kwakkelen, dan word ik altijd een beetje bang...soms maakt het mij een beetje bang, als ik daar ben en om me heen kijk. Mijn vader die dan weer wat beter, en dan weer wat slechter is. Mijn vader die een opleving kent en een dieptepunt. Van wie je denkt 'het afscheid is nabij' en dan opeens weer niet..ingewikkeld proces. Dit loslaten....iemand schreef op facebook 'loslaten is de waarheid de ruimte geven'...tja..klopt wel denk ik. Mooi citaat, ik adopteer dit met genoegen...en vanmorgen vroeg ben ik mijn prachtige boek 'voor wie woorden zoekt'....(zelden kreeg ik een mooier boek, met dit boek ben ik heel blij) naar een tekst en deze gaat over de taal van goedheid en liefde :

De taal van liefde is onuitputtelijk
Zij wikt niet en weegt niet
Hoe oud ook, toch straalt ze van jeugdigheid.
Ze heeft zeer weinig woorden nodig
als zijn ze vaak doorregen van poƫzie
Ze is bedachtzaam en verdraagt de stilte
Wat ze wil zeggen doet ze woordeloos
Soms wordt het in het zand geschreven
Ze durft het aan om arm te zijn
Maar wie haar spreekt
maakt zij ontzettend rijk.

Mooi he...de taal van liefde...gisteren zat ik bij mijn vader, en toen pakte hij mijn hand. Hij aaide erover en zei 'wat een rot dun armpje heb je...' en begon heel hard te lachen. Mooi toch...toen ik binnenkwam lachte hij, hij had me niet verwacht. Want per ongeluk had ik in zijn agenda geschreven bij de vrijdagmiddag - Pa -. En hij vroeg zich maar af, wie er toch komen zou, hij kende geen Pa. Dus toen ik kwam zei hij 'kind ik heb een raadsel' en hij zei 'wie komt er toch...er staat Pa'. En ik probeerde hem uit te leggen dat ik per ongeluk de tekst uit mijn eigen agenda in de zijne had geplaatst. En het effect was dat hij heel erg moest lachen en zei 'maar nou is het goed, nu ben jij er...'. Onze taal van liefde...

Lieve mensen, een mooi wit weekend. Rij voorzichtig zeker vanavond, er komt ijzel...niet glijden...een bijzondere dag gewenst. En spreek vanuit de taal van liefde, want hiermee maken wij elkaar ontzettend rij.
Liefs, Anita van Loon

vrijdag 25 januari 2013

Rustig avondje

En vanavond is een heerlijk avondje, de haard is aan, the Voicemail kids op tv, mijn glaasje Sauvignon en vanmorgen het LUMC bezocht! Mooie littekens, galblaas was nog onderzocht op rare cellen, en helemaal schoon! Mijn vader gezien en ook dat was fijn! Nu weekend! Aantallen januari behaald volgens mij! Drukke week ligt achter me en voor me! Weer gestart met trainen, typisch Yarden kick off gehad! Super.....dus t gaat lekker hier in Voorschoten! De meisjes zijn er weer,  ik heb even geen tekst meer! Dag, Anita x

donderdag 24 januari 2013

Een mooi bericht, zomaar een lief kaartje...

En soms gebeurt het je zomaar, dan krijg je een kaartje in de brievenbus, met daarop een citaat, waardoor je een glimlach krijgt, die niet meer van je gezicht weg gaat...zo kreeg ik van Lia een prachtig kaartje 'Als je zon brengt in het leven van anderen, kun je de stralen niet weghouden van jezelf......' een prachtig kaartje, alsof de lichtstralen zo uit de hemel komen...en het maakt me blij. Zomaar blij...na een nacht, waarbij mijn darmen, maag weer opspeelden, heb ik vandaag een heel klein groepje mogen trainen in Amsterdam. Heerlijk is dat, inspirerend steeds maar weer. Ook een mooie afwisseling met mijn andere werk bij Yarden. Morgen eerst naar het ziekenhuis terug, om de hechtingen te laten verwijderen...ik ben benieuwd het ziet er mooi uit. Een mooie genezing en mijn lijf gaat steeds beter, alleen dat eten nog niet...een smal gezichtje, is wat ik nu vooral zie bij mezelf...maar oordeel zelf maar. Ik zal een foto erbij plaatsen...geeft niks, ik vind het ook wel gaaf om een beetje slanker te zijn. Voelt wel goed...ik wens jullie een hele mooie avond. Liefs, Anita

Dagje trainen

Waar ga ik van sprankelen? Van de combinatie van alle dingen, van mooie teksten, citaten, van mensen in beweging!  En vandaag is weer zo'n dagje, na een super intensieve week tot nu toe. Financieel jaar afgesloten voor Cluster West, ik ben tevreden! 1e overleg met een deel van het team, kortom veel gedaan. Afspraken gemaakt met mijzelf, en ondertussen doet mijn lijf het best goed. Lekker slank aan het worden dat wel.....eten is lastig, al snel te vet en dat breekt je wel op. Ondertussen ploegt de mercedes zich door een prachtig besneeuwd landschap. Het leven is de moeite waard en ik geniet ervan! Fijne dag, Anita

maandag 21 januari 2013

En hoe bijzonder was deze maandag weer....als werkende vrouw!

En vanmorgen heel vroeg, terwijl mijn auto lekker vastgesneeuwd stond en slippend hier van zijn plekje kwam voor de deur...en ik in Haarlem de sneeuw van de deur stond weg te vegen, begon mijn werkende dag. Heerlijk, leuke lieve reacties, een begroeting, een zoen, kortom een warm welkom in een koude wereld....want ongekend wat is het koud. Koud aan je hoofd, koud als je de auto start zo vroeg in de ochtend en koud als je hier op mijn onverwarmde zolder stapt, om je bed in te gaan...brrrr...en natuurlijk is er een oplossing, dicht tegen elkaar aan en lekker genieten van de warmte van een heerlijk lijf! Welnu, dat doen we dan sowieso maar, en daar is de winter ook een mooi moment voor vind ik, voor lekker knus thuis zijn en bij elkaar zijn. En dat is dan waar ik iedere avond maar weer naar kan verlangen, gewoon lekker knus thuis zijn. Het werk laat dit niet altijd even goed toe, met avondsessies, trainingen, vergaderingen, kortom een hoop gedoe...maar ook dat is leuk. De interactie van een team, collega's onder elkaar. Dus de komende week staat vooral in het teken van vergaderen, praten met elkaar, delen met elkaar en vrijdagochtend terug naar het ziekenhuis. De wondjes zien er mooi uit, hechtingen gaan er uit...en dan kunnen die kleine ritsluitinkjes definitief gesloten blijven...bijzonder is dat he...dat een lichaam wat ouder wordt, en van alles ondergaat, eigenlijk steeds mooier wordt, zo'n beetje getekend door het leven. Een vriend van Arie die voor de klas staat, had van een leerling van de basisschool te horen gekregen 'meneer u heeft zo'n oude nek'....en ja, als ik dan voor die spiegel sta, dan zie ik van alles wat niet meer hoort bij een 30 jarige ofzo...maar gewoon een vrouw van 53. En leuk was dat vandaag iedereen zei 'je bent zo mooi slank' of 'je hebt zo'n lief klein koppie gekregen'...welnu, het doet goed. Het is fijn, als we elkaar zien en horen. En vandaag begonnen ook zo mijn eerste beoordelingsgesprekken, ik heb mensen gezien en gehoord. Ik ben in gesprek...de eerste van een reeks van 62 ofzo...wow, wat een intensieve periode ligt er voor me. En tussen alles door, is er steeds weer verdriet, een uitvaart met paarden en een witte koets, Jan Pieter in vol ornaat ervoor, witte auto's, grijze auto's, ouderen, vaders en moeders, maar ook kinderen, iedere dag weer verliezen we dierbaren. En nemen we afscheid in grote of in kleine kring. Intiem, of juist heel uitbundig...en iedere dag weer, koester ik de dag, omdat mijn vader nog steeds in ons midden is. En wij, wij van Yarden, wij zijn heel goed in dat ene woordje 'afscheid'....mijn mensen doen er alles aan, om dat afscheid te laten zijn, zoals de overledene zelf, of zijn nabestaanden dat wensen. Ik zoek een gedichtje wat hierover gaat :

Wie was je
waar ben je
hoe klonk jouw stem
was je zacht en teder
of kroop ik weg van jou

Wie ben ik
waar ga ik heen
is dit mijn weg
mijn stem
gebroken en verloren?

Waarnaar ben ik op zoek
waarvoor sluit ik mijn ogen
nu jij er niet meer bent?

En deze is voor al diegenen die vandaag iemand hebben verloren :

Jij bent nooit gegaan
nooit gekomen
je was niet
je bent
voor altijd
eeuwigheid...

uit het boekje 'wie was kan nooit vergaan' van Claire van den Abbeele
dit boekje kreeg ik nadat mijn moeder was overleden in januari 2003
Anita

zondag 20 januari 2013

Gare du Nord in 't Paard

En gisteren was een gekke, volle dag. Eerst naar mijn broertje in Dordrecht, in zijn leuke mooie huis aan de Augustijnenkamp. Maar hij was volledig in de contra mine, dus echt heel gezellig vond ik dat niet...vandaar uit naar 'het kasteel' zoals de buren het prachtige dubbele appartement van tante Phil en oom Frans noemden, met uitzicht op de Maas. Een geweldige catering, bijzondere mensen, mooie cava..kortom chique en letterlijk op hoog niveau, 10 hoog en overal waar je kijkt zie je de skyline van Rotterdam....hoe bijzonder! En aansluitend, afgesproken met Jannie en Joost, naar Gare du Nord...heerlijke muziek. En mooi om te zien, hoe een vrouw, die op zich niet heel sexy is, door haar stem, en haar muziek, door de combinatie van bewegingen en het spel op de buhne, zomaar heel sexy is en een geweldige uitstraling heeft. Heerlijk, eindigend in een kroeg, met warme hapjes en witte wijn en dat heb ik geweten! De hele nacht misselijk, mijn maag van slag, buikloop en nu weer enigzins rustig hersteld achter de laptop. De businesscases wachten mij en morgen begint een volle werkweek, net het verband eraf gehaald en de wat grotere snee, bekeken. Ziet er mooi droog en strak uit. Doet zeer..deze week de hechtingen eruit. En dan ben ik als die plekken wat mooier opdragen, gewoon weer helemaal als nieuw, paar kilootjes lichter, yep...vind ik fijn. Hou ik eraf...doe ik mijn best voor, want ik wil graag slank blijven...heerlijk! En buiten sneeuwt het weer, heerlijk...de wereld wordt mooi, nog mooier eigenlijk...maar voorzichtig op de weg alsjeblieft...want het kan verraderlijk glad zijn of worden. Een fijne zondag...liefs, Anita

zaterdag 19 januari 2013

Een koude ochtendwandeling

Goedemorgen. Vanmorgen vroeg maakte ik een koude ochtendwandeling en zomaar kwam ik een buurvrouw tegen, en zij zei me 'ik moet deze dagen steeds aan je denken' en toen ik vroeg 'waarom dan' was haar antwoord 'omdat jij destijds ook in deze kou me je kale kopje buiten liep' en toen antwoorde ik 'bijzonder, ik ben net op weg naar de kapper' en haar antwoord was 'zonde..ik vind je woeste haar juist zo leuk'. En zo begon deze dag...kou, wandelend door een nog stil Voorschoten en lekker een kopje nespresso bij mijn kapster Charissa. En op de terugweg langs de bakker om een 'authentiek wit broodje' zomaar lekker, zomaar een klein beetje genieten. En ik heb mijzelf een cadeautje gegeven, een boekje 'wijsheid van chinese meesters'. Prachtig...en een van de wijsheden wil ik graag met jullie delen of misschien wel twee.

'Is er een wijze les die we ons hele leven kunnen toepassen? Verplaats je in de ander, wat je jezelf niet toewenst, doe dat ook een ander niet aan' - Confucius

En deze nog :
'Voor iemand die deze ochtend de Weg hoort, zou het niet erg zijn om deze avond nog te sterven' - Analecta

Soms vraag ik me af, hoe het komt, dat dit soort citaten mij zo inspireren. Dat ik nadenk over dit soort zinnen. Een boerendochter, die graag het leven leeft, die buiten wilde spelen, die ruimte en vrijheid als haar kaders ziet, die opgegroeid is vol warmte, delen en vriendschappen. Die meegekregen heeft, dat delen rijkdom brengt, en dat samen genieten veel meer is dan alleen genieten. Ik zou hierover nog wel eens met mijn moeder willen praten. Want zij verzamelde ook boekjes om zich heen, met gedichten, zinnen, mooie verhalen. En ik, ik doe dit ook. Ik wil graag mooie boekjes doorgeven aan anderen, zodat ook zij de schoonheid ervan mogen ervaren. Geeft niet hoe het zo is gekomen, het gaat erom dat het er is. Soms ontmoet ik mensen in mijn leven, die dit ook zo ervaren en voelen. En dan voelt het alsof je thuiskomt...heerlijk is dat. En dus vind ik het ontvangen van een boekje, of soms zomaar een zin, al zo prachtig. Gisterenavond kreeg ik een smsje van Ellen, mijn vriendinnetje uit Amstelveen. Zij was samen met haar geliefde bezig met een winterbarbeque, de vuurkorf aan, warme wijn en vlees op de barbeque. Hoe mooi kan je leven zijn...zomaar samen, zomaar thuis...heerlijk. Dat wens ik jullie, liefde, genot, kracht als je dat nodig hebt, en vooral gezondheid.
Een fijn weekend gewenst, Anita

vrijdag 18 januari 2013

Leiderschap

En in februari ga ik een dagje naar De Baak in Driebergen om me te verdiepen in het thema Veranderkracht. En vandaag wachten mij een paar prachtige boeken over leiderschap en veranderen. Want leiderschap is het vermogen om je leven richting te geven,  en dit precies en serieus te doen! Het is kiezen voor je verantwoordelijkheid. En bewust zijn van de effecten hiervan. Heerlijk die boeken, heerlijk om daarover na te denken. Lao Zi zegt over leiderschap - inspireer je mensen, geef ze te eten, inspireer ze zonder ze te binden. Doe je werk in stilte. Wees een leider, geen heerser. Dit heetde verborgen innerlijke kracht. Prachtig toch? Ik ben zo benieuwd naar de anderen die ikdaar ga ontmoeten. Wat heerlijk dat ik dit mee mag maken. En vanavond krijg ik zomaar een opdracht een OR van eenn grote vervoerder een dag te mogen begeleiden eid februari. Mooi he...ik geniet van dit soort cadeautjes...ik krijg een cadeau en mijn broertje is vandaag jarig!  Leuk he.....het was eenn mooie dag. Gewerkt een paar uur bij Yarden, en het was zo fijn daar weer te zijn. Een mooi weekend, oh ja ik werk nu vanaf mijn nieuwe Ipad! dank je wel Yarden, Anita

donderdag 17 januari 2013

Een mooie dag....

En vanmiddag was ik zomaar eventjes spontaan bij mijn vader. Even kijken of ik al weer lekker kon autorijden en jawel dat kan ik, die mercedes met winterbanden, zoeft werkelijk over de weg...heerlijk! En mijn vader, die wist werkelijk niet wat hij zag, samen naar alle hechtingen op mijn buik gekeken en hij maakte zich zorgen. Maar ook zijn wijnvoorraad was op, dus die heb ik wel eventjes aangevuld. De lokale Gall en Gall zag mij komen om Nieuw-Zeelandse Sauvignon Blanc te halen speciaal voor hem. En het was bijzonder, en mooi en intens. Zo kijk ik terug op deze dag, met een vleugje emotie ergens in mij...ach dat hoort bij mijn zijn, ik voel zo stevig de dingen die mij gebeuren...en ik ervaar het leven als een bijzonder iets, en zomaar kijkend naar mijn vader, met een knoopje van zijn hemd, wat ietwat gespannen om zijn buik staat, en als hij me dan glimlachend aankijkt, zijn ogen wat dicht knijpt, dan voel ik me zo gezegend, en dan ben ik zo blij hem weer even te hebben gezien. Ik hou zo van die man....glimlach. Slaap zacht, Anita

Een koude dag....

En vandaag is een koude dag, nog geen energie genoeg om te gaan werken merk ik. En ik vind dat lastig om te constateren...gisteren misschien wel iets te veel gedaan. Te lang op, ik weet het niet. Nu rustig achter de pc, de krant gelezen, een boterham gegeten, een kop koffie erbij. Kortom...van alles gedaan, maar niet zo druk. Ik vind het mooi buiten en ga zo eventjes een stukje rijden, kijken hoe dat voelt zitten in de mercedes en sneeuw onder de winterbanden. Ik hou er wel van merk ik...
Morgen is mijn broer jarig, 56 alweer. Leuk om te merken hoe Annemarie contact heeft met Noor over kadootjes enzo..zaterdag gaan we eventjes naar hem toe.
Ik ben nu al een weekje niet aan het werk en ik sprak een collega en zij was drie weken thuis en ging daardoor het thuis zijn weer anders zien. Ik merk, dat dit bij mij niet zo is. Ik ben geen thuisvrouw en geen huisvrouw. Ik kan het niet zo goed...ik wil bezig zijn met mijn hoofd, met mensen. En niet alleen digitaal. Ik wil gesprekken voeren, dingen delen...en als ik hier thuis ben, dan zie ik van alles, dan merk ik van alles, en realiseer ik me, dat ik daar niet zo goed in ben, huishouden, kinderen etc. Ik lijk denk ik wel een beetje op mijn moeder, zij wilde ook buitenshuis vooral bezig zijn. Met comitƩs, met vergaderen, mensen ontmoeten, in een bestuur zitten. Zo komt het bestuur van mijn Adviesraad bijeen in februari. Ik zit in een adviesraad voor een nieuwe opleiding in de Uitvaartbranche. Leuk vind ik dat. Ik wil mij wat meer bewegen in die wereld, daar wat meer van te weten komen, mij wat meer in verdiepen. Maar eigenlijk wil ik ook meer fietsen, meer vrije tijd en dat is voor mij altijd de hobbel, ik vind zoveel leuk. Mensen, dingen, dingen doen, ervaren. Ik wil wel tien boeken tegelijk lezen, ik wil naar allerlei leuke films, maar tijd nekt mij steeds maar weer. En deze week gedwongen rust is wel goed voor me geweest, ik heb boeken gelezen, ik heb tv gekeken, veel geslapen, lekker gepraat met Annemarie. Zomaar een keertje iets doen in het huishouden, hoe summier dan ook. Heerlijk. Maar nu is het wel klaar, genoeg. Morgen ga ik dan ook eventjes naar kantoor. Gewoon lekker mijn dingen afmaken, mijn toelichting voor 2012 definitief maken. Gisteren heb ik deze doorgesproken met Sabrina. Zij was hier gisteren, gaaf was dat. Met een Ipad voor me, prachtig met klein toetsenbordje..mooie leren hoes, kortom Anita van Loon is weer helemaal bij de tijd...vanavond samen met Floor dat hele spul installeren. Gelukkig is daar de jeugd voor, zij snappen dit zo goed....nu eens de ruit schoonmaken van mijn auto. Stukje rijden...liefs, Anita

woensdag 16 januari 2013

Dag thuis...Sabrina op bezoek

Zo en vandaag was ik zomaar een hele dag op. En nu, nu ben ik zomaar helemaal kapot. Vanmorgen gewerkt aan mijn toelichting voor 2012. Ziet er al knap uit vind ik zelf. Dit morgen afronden en doorsturen naar Sabrina en dan wellicht vrijdag ofzo even langs kantoor...zomaar eens even kijken, even poolshoogte nemen. Ondertussen ben ik wel bij met mail lezen, en reageer ik hier en daar. Al met al gebeurt er altijd veel in een weekje tijd...vandaag was een dag vol meisjes in huis, vieze laarzen in de gang. En dan merk ik altijd dat ik geen moeder ben, gewoon niet. En die meiden doen het goed hoor, ze laten mij mijn gang gaan. Voor nu, met een al wat minder zeer lijf, genoeg voor vandaag....lekker rustig voor de tv. Even niks...fijne avond, liefs, Anita oh ja, en Sabrina bracht een prachtige Ipad voor me mee...morgen maar eens rustig installeren...spannend genoeg!