Vandaag maakte ik een mooie ochtendwandeling, langs het kanaal, in het ontwakende gebied achter ons dorpje Nieuw-Vossemeer. Met een Teun die snuffelt, zoekt naar vriendjes, die allemaal nog binnen zijn, gelukkig kon hij de schapen wat opjagen en verder was het stil, heel stil. En na zo'n wandeling, zo'n dikke anderhalf uur verlang ik naar koffie. Koffie en de stilte. En in die stilte ga ik altijd op reis. Mijn leven is een grote mooie reis...
In dit leven ben ik steeds weer op reis, op reis door mijn herinneringen, of ik reis over nieuwe, voor mij nog nooit begane wegen. Ik daal af, en stijg op. Ik ontmoet, maak contact en laat soms ook weer los. Zo is het ook met alle mensen om mij heen. Sommigen blijven en zijn er al heel lang, oude vriendschappen, mensen van de kleuterschool, of uit mijn jeugd. En soms, zo zeg ik wel eens 'reis je een poosje samen met iemand op'. Zo gaat dat met vrienden, collega's, vrijwilligers, bezoekers. Je omhelst, je begroet, je laat weer los en laat weer gaan. En soms krijg je een berichtje, van iemand met wie je ooit een stukje samen gereisd hebt. Hij of zij is overleden. Of hij of zij gaat verhuizen, naar een ander land, of hij of zij stopt ergens mee. En soms ben je zomaar heel intens geraakt, door het verlies, de pijn, het moeten loslaten. En soms klopt het. Dan is het goed zo. Dan mijmer je nog wat na. Dan glimlach je met alles wat in je is en sluit je een hoofdstuk af in je leven.
Vanmorgen wandelde ik de tuin in en zag ik allerlei kleuren in de tuin. Paars, blauw, roze, de winde bloeit volop. Mooi, de herfstkleuren, oranje, geel, bruin, rood. Prachtig...als je het hebt over een kleine reis....Gisteren was ik op reis in de wereld van het funeraire cultureel erfgoed, in Amersfoort. Een lezing over de Bosdrift en hoe we het doen daar, hoe zorgen we nu voor nieuw leven op deze unieke plek. Een wereld waar ik graag over vertel, omdat de geschiedenis het verhaal van deze plek, ook een soort van reis is. Een wandeling door de tijd. En de mensen die bij ons komen, maken de reis compleet. Voegen er hun verhaal aan toe. Maken het groter. En iedere keer als ik daar wandel, dan bedenk ik me wat er nog meer zou kunnen gaan gebeuren daar!
En vanmorgen heel vroeg, liep ik hier. Met in het hoofd een enorme to do lijst. En ondertussen heel ontspannen. Nadenkend over wat komen gaat. Hoe mijn reis, onze reis door dit leven er de komende tijd uit zal gaan zien. Wat komt er allemaal nog. Ik probeer bij veel dingen, niet al te ver vooruit te zien. Ik probeer rustig te zijn en te blijven. In situaties waar andere in paniek raken, ga ik handelen. Ik probeer zorgen niet groter te laten worden. Ik ben een optimist in veel dingen. Ik voel de rust, die maakt dat ik ga handelen als het heel ingewikkeld dreigt te gaan worden. En ik leef met de wetenschap dat er altijd een oplossing is. Dichtbij of ver weg. Ik geloof hier heel erg in.
En vandaag brengt mijn reis me bij een van mijn meest favoriete zangers, Stef Bos. Een concert al vier keer verplaatst. Heerlijk, die man van het lijflied voor die vele vaders, ook de mijne 'Papa ik lijk steeds meer op jou' en ik hoop dat hij dit, maar ook al die andere prachtige liedjes vanavond zal zingen in Rotterdam. Ken je zijn lied 'geen ander'. Prachtig...'ik klom tot aan de poorten van de hemel, ik was verder weg dan ik ooit ben geweest' prachtig! Of hoe hoor jij zijn lied 'mooier met de tijd' zo knap, hoe deze man woorden kiest, teksten schrijft. En vanavond maak ik een reis door zijn muzikale leven, rij 3, samen met Annemarie, een rendez-vous in Rotterdam. En deze tekst 'mooier met de tijd' gaat over ouder worden, over het leven leven, prachtig. Je wordt mooier met de tijd, daarom hou ik zo van de rijpheid van dit leven.
Want ook het leven, wordt mooier met de tijd. Gek om dit te zeggen, terwijl de wereld erg onrustig is. Terwijl er veel dingen gebeuren, die niet fijn of uiterst onaangenaam zijn. Toch voelt mijn leven zo....mijn reis.
