Een mooi moment.....

Een vroege ochtendwandeling met Teun. En dan gewoon zomaar door dit mooie landschap wandelen. Zo zijn er zoveel van die schitterende momenten in de natuur, hier dichtbij huis. Het gekke is, dat ik eigenlijk helemaal niet zoveel behoefte meer heb, om weg te gaan, om op vakantie te gaan. En weer is daar die glimlach. Een kind van haar vader. Hij had precies hetzelfde. En jawel, wij gaan heus nog wel even naar Rome. Of een weekje naar de zon, de nazomerzon dan wel. Want zomers in ons eigen land, zijn warm en fraai. 

En ondertussen heb ik mij genesteld in het koude atelier, de houtkachel aangestoken, een kopje Nespresso en onze mooi geknipte Teun in mijn nabijheid. De computer aan en straks ook een lekker muziekje, heerlijk genieten hier van de rust, en de weldadige omgeving. In de tuin zie ik vogeltjes, bolletjes die voorzichtig hun kleuren laten zien. Een lichtpaars krokusjes, blauwe druifjes, de narcisjes barsten bijna open en Teun snuffelt rond. Het lekkere hier is de combinatie van nog koud, ochtenddauw, en langzaam aan die kachel die de ruimte aangenamer gaat maken. Ondertussen schalt 'multicolor' door het atelier, en heeft Teun een prachtig blok hout te pakken. Heerlijk. Het grote genieten is begonnen.

Dit is weer zo'n typische Anita blik. Overdenkend, in mijn eigen wereldje. Beetje woest, beetje dunner dan ik was, maar ook ouder. En dat besef is er steeds weer. En het is goed. Ik geniet van deze manier van zijn en leven. Ik merk dat ik nadenk, bewuster keuzes maak. Me erg bewust ben van mijn verantwoordelijkheden en de stappen die ik zet nu. 

En ondertussen luister ik naar Karsu. Een prachtige jonge Turkse zangeres, en kokkin begrijp ik. Zij is een van die mensen, die ongelooflijk veel familieleden verloren heeft tijdens die aardbevingen in Turkije. Ongekend wat een verdriet, wat een pijn, wat een ellende. En juist nu, ben ik me zo ongelooflijk bewust van de intensiteit en de waarde van mijn kleine leventje hier. En hoe fijn zou het zijn, als mijn ouders me nu zouden zien. Zouden zij blij zijn met mijn keuzes, mijn manier van leven en zijn. En diep in mij weet ik het wel, ze zijn ergens en ze weten  het wel. Dat die ondeugende Anita van Loon, die soms zo weerbarstig was, die soms zo haar eigen gang ging als kind al, dat het met die meid, best goed is gekomen.

Terwijl ik dit schrijf voel ik een emotie in mij. Die er al zo lang is. De emotie van alleen zijn. De emotie van op jezelf zijn aangewezen. Een gek gevoel, ik, omringd door ongelooflijk veel lieve mensen, die van me houden, maar toch voel ik me soms zo alleen. Intens alleen. En ik kies hier ook voor, want het hoort ook zo bij mij. Dit stuk in mijn leven, is een stuk waar ik alleen mee bezig ben en ik heb dit ook nodig, die tocht, een soort van wandeltocht door het leven. Een beetje in de sfeer van een boek als het Zoutpad, uitdagingen aangaan, in mijn leven van heel andere aard, dan die in dat boek. Maar toch, jezelf ontmoeten, tegenkomen, beseffen, dat alleen ik verantwoordelijk ben voor de keuzes die ik maak. Hier en in mijn werk. En dat ik het aanga, ik ga alles aan, zo voelt het ook. Ik stap niet meer opzij. Ik probeer vanuit respect en waardering voor de ander, mijn leven te leven. En ik kom mezelf daar soms in tegen. Omdat ik ongeduldig ben, niet zonder oordeel ben, omdat ik me teleurgesteld soms voel. Omdat ik een verwachting heb van iemand, die niet wordt waargemaakt. En dit alles hoort bij mijn leerpad, mijn leerweg. Ik ga in juni een paar dagen naar een training over 'waarde gedreven leiderschap'. Een onderdeel van mijn reis. Waarbij ik nog meer met mezelf aan de slag ga. Ik kan niet anders.

En dan kom je zomaar op LinkedIn deze tekst tegen. Een tekst die zo bij me past. En met deze tekst in mijn lijf, in mijn hoofd en in mijn hart, ga ik zelfs maandag eventjes iets van carnaval proeven. Met alleen een zakdoek, geleend, om mijn nek. Een beetje geremd wellicht, maar zo leuk om te zien hoe mijn dorp ondergedompeld gaat worden. Gisteren zag ik een carnavalswagen, die gemaakt wordt door een groep mensen hier uit het dorp, en toen voelde ik een soort van trots. Vakmanschap, puurheid, en zo mooi om ook deze emotie te ervaren.

Morgen een mooie dag over duurzaamheid en oplossingen voor mijn natuurbegraafplaats in Hilversum, met veel bezoekers. Er gebeuren mooie dingen, die dichtbij mijzelf liggen. Velden vol bloemen, ruimte om te plukken, de natuur die je mag omringen, oh ja, ik geef nog lang niet op. Ik ga nog een hele tijd door met deze combinatie in mijn leven. Hilversum en Nieuw-Vossemeer, je zou het niet zeggen, maar het past zo goed. En ondertussen sjeest Teun de tuin in, hij hoort vogels en nieuwe geluiden. Een mooi moment.....

 

Bedankt!

Soms in het leven, lijkt het alsof alles vloeiend is en gaat. Dan lopen de dingen zoals je dat graag ziet. Dan gaat er niets kapot, laat techniek je niet in de steek, komen mensen op tijd, heeft iedereen een goede zin. En daar ben ik dan zo dankbaar voor. Het bijzondere vind ik, dat werken bij mijn Uitvaartstichting voelt alsof het geen werk is. Althans voor mij. En volgens mij voor heel veel mensen uit mijn team ook. Al die vrijwilligers, die allemaal zomaar bij ons zijn, en blijven. Die trouw zijn en met elkaar prachtige dingen neerzetten, het team uitvaarten, die tot in detail proberen een familie bij te staan of een uitvaartleider te ondersteunen. En natuurlijk is dat wat u van ons mag verwachten, alle dagen weer. En natuurlijk, soms laten ook wij wel eens een steekje vallen. Maken we een foutje in de factuur, of gebeurt er iets onverwachts en reageren we net niet goed. Of zijn de handdoekjes in het toilet op. Natuurlijk. Ook wij hebben iedere dag weer nog heel veel te leren. En dat doen we ook. Maar hoe fijn is het dan, dat de zoon, wiens vader is overleden een geweldige kaart en een doos (twee eigenlijk) van dit soort overheerlijke gebakjes brengt. Leuk om dan langs alle vestigingen te mogen gaan, en iedereen van gebak te mogen voorzien. 

En de laatste tijd kregen we prachtige taarten en gebak. Lieve kaarten, soms krijgen mijn mensen een fooitje, of een mooie fles wijn. Ongekend, hoe fijn is 'bedankt' en nog beter, hoe fijn het is als een familie tevreden is. Als wij een afscheid prachtig kunnen maken.  Want afscheid nemen is onvoorwaardelijk, er is geen weg terug. Als je kunt terugkijken op een mooi afscheid,, waarbij zowel aan de overledene als aan de familie recht is gedaan. Waar je met een lach en een traan aan kunt terugdenken, dan hebben wij het goed gedaan. En dan zit je te werken op een gewone dag op kantoor en worden er zomaar drie prachtige taarten gebracht, een attentie van onze accountant. Geweldig, ook de bezoekers in onze Huiskamer hebben er van genoten. Zo leuk, zo uniek. Het leuke is dat mijn team alle goede banketbakkers van Hilversum wel kent. En deze taart en die prachtige gebakjes werden dus met veel smaak genoten, door ons team, en onze bezoekers. Bedankt!

Dit is waarvoor wij werken, en als kers op de taart, organiseren wij ieder jaar een Avond vol Licht, op 1 februari. In de aula van begraafplaats Zuiderhof. Hier ziet u een foto van onze aula, de zuilengalerij op begraafplaats Zuiderhof, een ontwerp van Dudok. Met muziek, met licht, met een samenzijn. We zetten al onze dierbaren, die niet meer hier bij ons zijn, in het licht. Waanzinnig mooi. De bomen, de aula, het terrein, alles is uitgelicht. We bedanken als het ware het leven. En iedereen die overleden is, zetten we in het licht. Op enig moment gaan alle lichten binnen uit en steken we een kaars aan, voor je man die overleden is. Of voor je overleden kind, of voor je vader en of je moeder. En al die kaarsjes bij elkaar, het was zo prachtig...zo intens. Zo mooi.

En dit jaar heb ik in mijn toespraak ook aandacht gevraagd voor al die 1836 overledenen van de Watersnoodramp in 1953. Hier in mijn dorp was op 1 februari een schitterende herdenking in de grote Katholieke kerk, Annemarie was erbij. Ik stond in Hilversum en herdacht ook de mensen in mijn dorp, die veel familie en vrienden in 1953 hebben verloren. Ik zette hen ook in het licht. 

In Hilversum waren Jörgen en Jolanda Bazen van Luizter, en zij 'verlichten' onze avond met hun prachtige muziek en woorden. Er waren sprekers, er was aandacht, er werd gezongen 'let it be' met elkaar, hoe mooi..... volgend jaar 1 februari 2024 ben je welkom. Het is een Avond vol Licht voor iedereen, voor iedereen die verlies kent en rouw, dus ook voor jou....

Samen zingen vind ik geweldig. Ik kan niet zingen, maar ik zing wel vaak. In de auto, alleen, en in deze aula zong ik 'let it be' en zag ik mensen vol emotie, met tranen op hun wangen, meezingen, wat was het mooi. Bedankt! Aan iedereen die er was. Bedankt aan al die mooie woorden, bedankt voor al die aandacht. Bedankt aan mijn team. En vooral bedankt aan al die mensen die zijn gekomen deze avond, een volle, volle aula.

Hoe fijn is het om 'dank je wel' te zeggen. Ik doe dit vaak. Omdat ik oprecht dankbaar ben. Dankbaar voor het leven. Dankbaar voor mijn gezondheid, die ik terug mocht krijgen. Dankbaar voor mijn vrienden, dankbaar voor al die mensen van wie ik hou en die van mij houden. Dankbaar voor mijn werk. Dankbaar voor het plezier in mijn leven. Dankbaar voor mijn huwelijk, mijn leefomgeving, gewoon dankbaar. Want als ik naar tv kijk, of als ik de kranten lees, dan lijken al deze omstandigheden en feiten, niet zo vanzelfsprekend als ik deze soms ervaar. Als ik zie wat mensen elkaar aandoen. Als ik zie wat er soms ook gebeurt tussen mensen. En op dat soort momenten, ja daar is ze weer, dan tel ik mijn zegeningen en voel ik me zielsgelukkig. 

Een bijna 'kerkelijke' blog, een mooie voor de zondagochtend. Een overpeinzing. Vanmorgen liep ik met Teun door een stukje polder, hij en ik samen, al redelijk vroeg en toen voel ik me dankbaar en dan weet ik dat ik erover wil schrijven. Een fijne zondag...