Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




woensdag 26 januari 2022

Voortbestaan...

 En vandaag hoorde ik zo'n intens verhaal. Jij bestaat voort, althans een deel van jou, als je een kind op deze wereld hebt gezet. En tja...op de een of andere manier, zijn dit de opmerkingen, de momenten die mij raken. Want ooit droomde ik over een Basje van Loon, zo zou mijn zoon gaan heten. Bas. Simpelweg Bas. Niks meer. Niks minder. Maar Bas is nooit gekomen, het leven nam een wending, waardoor vrouwen met kinderen, mijn pad kruisten. En spijt, heb ik nergens van. Want kinderen in je leven is een verrijking en dit hoeven niet je eigen kinderen te zijn. Soms krijg je een cadeautje. Een bonuskind, of twee zelfs. En soms zelfs bonuskleinkinderen, en dit alles noem ik rijkdom. Maar toch, af en toe vraag ik me af, hoe ik als moeder zou zijn geweest. Hoe ik mijn Bas, de normen en waarden zou hebben bijgebracht, die voor mij zo belangrijk zijn. Hoe ik mijn Bas zou leren delen, hoe ik mijn Bas zou leren, nooit te oordelen en hoe ik zou hopen, dat hij vol verwondering de wereld in zou kijken. Maar ja, Bas is er niet. En Bas zal er nooit zijn. 

Vanmorgen vroeg, reed ik met Teun naast me richting Hilversum. Voor het eerst zat hij naast me op de voorstoel aan een lijntje, verbonden met de veiligheidsgordel op een zacht dekentje. Hij richtte zich op, keek uit het raam, verwonderde zich over achterlichten, grote vrachtwagens, en alles wat daarbij hoort. En toen ik hem aaide met mijn hand, likte hij deze helemaal schoon, en hij bleef maar liefdevol likken. En toen, zomaar, was daar dat besef, dat nooit iets van mij zal blijven voortbestaan in een nieuw mens. Dat er geen Basje van Loon is en ook nooit meer zal komen. Dat er niemand op mij zal lijken, of mijn ogen zal hebben. Dat niemand zo in zijn korte broek loopt, zoals ik dat doe.  Tja...het voortbestaan van deze dame hier, stopt gewoon een keer ergens....zomaar, als ik ooit in een natuurgraf lig, of geresomeerd bent, of....vul maar in, want ook dat soort dingen, zullen zo anders zijn. Die dochter die samen met haar vader, het graf voor moeder uitzoekt. Of...die zoon, die zijn vader troost, als moeder is overleden. Tja...en is dat erg dan, dat je niet verder leeft of iets van jou verder leeft in een ander menselijk wezen. Geen idee. Het voelt soms een beetje als leegte. 


En toch denk ik, dat ik voortbesta. Ooit. In een hart van iemand. Als herinnering, aan die vriendin die ik ooit was. Of soms bij een bedrijf, waar ik iets gedaan heb, wat er nog is, of wat voortleeft. En ach...maakt het dan echt uit? Of ik voortleef later. Of is het belangrijker om nu, vandaag, 26 januari 2022 te leven. Leef, alsof het je laatste dag is, leef...Lijkt me een beter plan. Om vandaag te leven, met mijn gezin, mijn vrouw, mijn bonuskinderen, mijn vrienden en vriendinnen, mijn herinneringen aan al die mensen van wie ik hou. Dus gewoon simpelweg nu. Ik leef nu en ik besta nu. Ik heb een hondje, die mijn hand likt, zomaar en best wel lang soms. Ik heb mensen die me iets liefs zeggen, ik krijg blikken die me raken. Ik ontmoet mensen die ik bijzonder mag vinden. Ik hou van mensen. Ik heb lief en lief gehad. Ik ben geliefd. Ik krijg waardering, ik word gezien. Ik zie, ik voel, ik ruik, ik lach, ik huil, ik bid en ik bewonder. En ik doe nog veel meer. Ik besta...en of en hoe ik zal voortbestaan, dat zal dan wel...dat laat ik maar los. Want alles wat je los durft te laten, groeit, en ik, ik groei, in zoveel dingen, en vanavond groei ik in dit stukje voortbestaan. Tja...ik leer, dus ieder keer weer. Ik leer en leef. En nu...welterusten!

zaterdag 22 januari 2022

Heggenscharen en nog meer nuttige zaken, haha!

 

Terwijl de specht probeert weer in de oude juttepeer een gat te maken, en dus weer terug is in onze tuin, luister ik naar Sting en heb ik net, van alle bonnen die ik nog in mijn bezit had, een prachtige telescopische takkenschaar gekocht en ook een stevig hand takkenzaagje. Heerlijk idee, om straks weer bezig te gaan in de tuin. Nu al af en toe wat rommelen, wat rondlopen en kijken hoe het voorjaar voorzichtig boven de grond uit gaat steken. Bolletjes, in vele kleuren paars, blauw, roze en soms een verdwaalde gele schat ik zomaar in, zullen zich laten zien. Op het werk alweer bezig met voorbereidingen om verder te gaan met de renovatie van de Bosdrift, de paden, maar ook met groen en boomonderhoud, het weer wat lichter maken, gras bijzaaien vanaf eind februari, daar en hier. En dan zul je zien, dat alles er weer zo anders uit gaat zien. Heerlijk vooruitzicht, het voorjaar. 

Gisteren was een heerlijke dag op de Bosdrift, werkelijk overal mensen, enthousiast en betrokken, cursisten, trainers, bezoekers, vrijwilligers, medewerkers, familieleden van een dame in de 24-uurs kamer, mensen die een graf wilden uitzoeken, kortom veel leven in dat prachtige gebouw. Een gebouw waar het gaaf is, om 20 mensen te zien eten op zolder. Om allerlei auto's op het terrein te zien staan, iedere plek bezet, waar overal licht brandt, de kachel aan is, de oude kopjes volop gebruikt worden. Een mevrouw nog een tas vol mooie Royal Albert kopjes kwam brengen. Het leven is terug op de Bosdrift. De ergste gekte als het over de sterftecijfers gaat, lijkt wat voorbij, maar met een goed gevulde agenda, begint het leven zelf ook weer rustig op gang te komen. Af en toe iemand in afzondering omdat hij of zij corona heeft. Maar ondertussen leven we wat normaler. Een glas wijn drinken, uit de mooie Duitse Moezel glazen van Judith soms na afloop van een hele lange dag werken. Gezellig. De keuken is een vol, de cateraar komt af en aan. Alles bij elkaar gebeurt er veel.

Ondertussen wordt het lichter, ook vroeg in de ochtend al, je voelt het aan alles. En ons eerste weekje vrij staat bijna voor de deur. Gek, voor het laatst echt op vakantie geweest in 2019. En nu in 2022 gaan we met de meisjes lekker een weekendje weg. Niks bijzonders, een prachtig stil plekje in het bos. Onze lieve vrienden uit den Haag in ons huis. Kortom gezelligheid alom. Ik ben blij en voel me tevreden. En ondertussen hoor ik muziek van Dire Straits en realiseer ik me, dat ik die muziek voor het eerst luisterde toen ik 19 jaar was. Sultans of Swing. En in die tijd draaide ik muziek op feestjes, was ik een soort van huis-tuin-en-keuken-dj en was ik dus redelijk actueel met muziek, had ik een gigantische collectie elpees, cd's en we dansten alsof ons leven er van af hing. Heerlijk, wat een fijne herinnering. Welnu, dit jaar wil ik dansen met iedereen die me lief is, hier in de tuin. Genieten van het leven. Mooie wijnen erbij en vooral die ouderwetse gezelligheid. Nu al kan dit, in klein gezelschap en dat is ook heel fijn. En zo was ik vanmorgen al lekker allerlei hapjes aan het voorbereiden, omdat er vrienden komen borrelen vanmiddag. Gezellig. Borrelen zodanig dat je niet meer hoeft te eten daarna. Ik hou er zo van.

En terwijl ik naar deze foto kijk, en het idee dat ik straks weer lekker op dit bankje zit, gewoon een boekje te lezen, of samen met jou in gesprek. Teun die rondrent, of zomaar lekker buiten ligt te slapen. De deuren weer open, los zeggen ze hier in Brabant, een glas wijn terwijl de zon onder gaat. Weet je, wat heb je dan nog meer nodig? Niks toch...fijn gezelschap, de vogeltjes op de achtergrond. 
Gisteren liep ik over de begraafplaats met bezoekers en hoorden we de vogeltjes alweer. Mevrouw vond het zo een geruststellend idee voor later, als zij er niet meer was, dat haar kinderen op een bankje bij haar natuurgraf zouden zitten. Genieten van de rust, de vogeltjes, het mooie park. Prachtig gewoon. Iemand vroeg me een keer of zij in de zomer, mocht gaan liggen in het gras, bij de begraafplaats. En weet je, natuurlijk mag dat...probeer maar te genieten daar op die rustige plek. 
Komende week ontvang ik een aantal andere beheerders, een groep mensen, allen verbonden aan het LOB en dan vertel ik iets over deze unieke plek. Over wat we daar allemaal doen en aan het doen zijn. En ik hoop dat iedereen een rondleiding wil. Het is alsof het mijn Bosdrift is. Zo voelt het althans. Heerlijk. Mijn Bosdrift en mijn Achterstraat. Fijn he...

En ondertussen staat ons leven bol van de misstanden van mannen die zich nogal veel permitteren en hierdoor mensen blijvend beschadigen. Ongekend wat een bende. Wat een ellende, en wat een verdriet en angst. Voor iedereen. We leven in een gekke wereld vind ik, laatst zag ik hoe het er aan toe gaat in de politiek, hoe de kamer voorzitter haar stem moeten laten gelden, hoe we elkaar aanspreken daar, wat we ons permitteren en op dat soort momenten vraag ik me altijd af 'waar gaat we nu naar toe' . Ik ben een optimist, in alles, maar soms raakt het leven en de mensen in dit leven me meer dan goed voor me is. Dan vraag ik me af, hoe het nu komt, dat we nu op dit punt zijn aangekomen. En een ding valt me altijd op, het is zo druk, zo veel, zo vol. We zitten zo op elkaars huid. We pesten elkaar soms. Idioot toch, volwassen mensen. We permitteren ons handelingen, omdat we bekend zijn, of beroemd, ongekend toch? Macht is ook zo'n gek iets. We gaan er zo bijzonder mee om. We zijn echt in de war. Van het pad af soms. We zijn zo uit balans vaak lijkt het me. 
En weet je, ook al heb ik geen invloed, ik kan wel proberen een heel klein beetje mijn bijdrage te leveren. Door je te coachen, te begeleiden, door je af en toe een stukje verder te helpen in je leven. Kleine stapjes, vanuit vertrouwen en veiligheid. En wil je daar meer van weten, kijk maar op mijn website www.anitavanloon-levenskunst.nl en kom een keer op de koffie, of hier, of een keer aan het einde van een dag in Hilversum. Na het werk. Ik heb de tijd. 
Later als ik niet meer werk en dus met pensioen ga, dan ga ik daar meer tijd aan besteden. Aan coachen, trainen, op kleine schaal. En nu, nu doe ik het tussen alles door. Naast mijn werk, omdat ik echt denk, dat ik je soms even wat verder kan helpen. Een klein stukje, zodat je het weer alleen kunt, zonder mij...

Voor nu, veel mooie muziekjes verder, een fijn weekend. Geniet maar gewoon, een beetje in de stilte nog, hopelijk mogen we binnenkort het terras weer op, een glas wijn drinken met elkaar. Een beetje genieten, nu nog even thuis, met elkaar, met je vrienden. Een mooie dag gewenst! En kijk eens om je heen als je buiten loopt, het leven zit vol leuke knoppen, alle takken, struiken en bomen knallen open...heerlijk!



zondag 16 januari 2022

Levenskunst van een levenskunstenaar...

Terwijl het koud en vies en nat weer is, heb ik vanmorgen heerlijk in de tuin gewerkt. Veel blad weggehaald, lekker dode takken weggehaald, wat klaverpollen uit mijn grasveld gestoken, verzakte tegels in het terras weer opgevuld met zand. En ondertussen begon het te regenen en ik, ik ging gewoon door. Lekker met mijn kruiwagen, mijn hark, mijn gereedschap, mijn zak met zand, en verse tuinaarde, kortom ik was eventjes helemaal buiten. En de kou die voelde ik niet. Wat ik zag, was overal bolletjes die boven de grond komen. Gaaf vind ik dat. Een tijd, vol verassingen. Een tijd, waar van alles naar boven komt, en soms word je verrast, door wat je zelf in september in de grond gestopt hebt. Prachtig he...dat nieuwe leven. Maar ook zag ik een grasveld, waar veel klaver en andere rommel in zit. In maart ga ik daar weer mee verder. Zin in nu al.

Ik verheug me erop, maar het voelt zo koud aan, dat ik denk dat er nog wel sneeuw gaat komen. Voordat het zover is, dat je het terras weer schoonmaakt, de tegels schrobt, de tafel weer schoonmaakt en voordat we weer lange lange zomeravonden buiten zullen doorbrengen. Heerlijk, en daar ben je wel aan toe, althans ik wel. Gisteren realiseerde ik me, toen ik eten ging halen bij het Wagenhuis, hoe erg je die gezelligheid, een glas wijn in de kroeg, een lekker hapje eten, mist. Hoe heerlijk het was, toen het weer mocht, als we zomaar op een avond naar de Hoogte liepen en een hapje gingen eten, achter op het terras. Gezellig met vrienden, of zomaar fijn samen. 

Ondertussen lees ik een boek van en vooral over Martine Bijl. Een vrouw die indruk op me maakte, door haar keuzes, door haar taalkunst, door haar puurheid. Een beetje netjes om te zien, maar als ik nu haar boek lees, samengesteld door haar man Berend Boudewijn, dan zie je hoe zij een levenskunstenaar is, op het gebied van taal, en volgens mij op veel meer gebieden. Prachtig, en ook tussendoor heb ik het boek gelezen over Amalia, geschreven door Claudia de Breij. Mooi en bijzonder, hoe zo'n jong mens zo wijs is, en zo weet wat haar te wachten kan staan ooit. Maar  ook hoe zij haar authenticiteit vasthoudt. Prachtig. En door te lezen over mensen, over bijzondere mensen, sta je stil bij je eigen levenspad. Vrijdag vroeg ik iemand, die ik mag coachen, haar levensreis met hoogte- en dieptepunten in kaart te brengen. Wat heeft je gemaakt tot wie je nu bent en wat wil je meenemen, naar ooit, en wat wil je achterlaten en wat heb je daarvoor nog nodig. Ik heb heel veel achter me gelaten. Ook mooie dingen soms. Afscheid nemen, loslaten en verder gaan. Soms denk ik nog wel eens aan mensen, die ooit in mijn leven waren. En die nu doorleven met iemand anders, die gelukkig zijn, althans dat hoop ik, en die gezond zijn en dat hoop ik bovenal. En dan glimlach ik, om de herinnering en ga ik weer door. In mijn auto, waar ik dagelijks toch wel drie uur in doorbreng, komen deze gedachten langs. Die jongen waar ik verliefd op was, toen ik vijftien ofzo was. Dat meisje, die ik zo leuk vond, maar ik durfde het niet te zeggen toen. Dansen in de Boko, de Venice, oh wat een heerlijke herinneringen. Mijn eerste gay feest, 'oh wat zou mijn moeder hiervan vinden' en nog veel meer mooie dingen komen dan langs. Vrijdagavond kwam het liedje 'Born te be alive' en ik zat keihard te zingen in de auto. Heerlijk, die oude vrolijke muziek. Afgelopen zomer, op mijn verjaardag, met die gekke partybox, dansten we er vrolijk op los, hier in de tuin. En al die heerlijke nummers van vroeger, die kwamen voorbij. En veel mensen werden vrolijk. Ook omdat iedereen het zo gemist heeft, die zomer, die vrolijkheid, dat feest! 


En ondertussen ben ik vakanties aan het inplannen, heerlijk. Ik doe eventjes net, alsof alles gewoon door mag en kan gaan. Even leuke dingen bedenken. Een huisje ergens midden in de natuur, van Staatsbosbeheer. Een vakantie naar Santorini en straks in de winter een vakantie naar ons stekje El Gouna. Heerlijk. Genieten, de zon, het water, de warmte op je huid. Ik kan er zo naar verlangen. Gisteren ging ik even onder de zonnebank, en toen voelde ik die warmte weer, en droomde ik dat ik in de Rode Zee aan het zwemmen was. Heerlijk warm, heerlijk dat prachtige blauwe water. Wat ik altijd graag doe, is dromen over een huisje in het buitenland. En daarom kijk ik altijd naar 'Ik vertrek'. En zie ik bijzondere verhalen, waarover ik mij verwonder. Ik zou nooit vertrekken. Ik ga gewoon dood in Nieuw-Vossemeer ooit, over heel veel jaren, want de vrouwelijke tak van de van Loon familie, is oersterk. Ik heb nog een hele oude tante, die wordt 98. Een tante die geen onderdeel meer uitmaakt van mijn leven, maar toch zij leeft nog. En ook mijn oma werd 91. Dus ja, deze van Loon, wordt ook zo'n oude krasse tante. Althans daar ga ik voor. Voorwaarde is volgens mij, dat ik probeer iedere dag minstens één mooi gesprek te hebben, of één leuk iets te doen. En wat dat betreft, is vandaag al een goede dag. En ik geloof zomaar dat dat een medicijn kan zijn, voor een goed leven - doe iedere dag, hoe groot of hoe klein het ook is, één ding, dat je blij maakt. Lees dat boek. Luister naar dat leuke nummer, waar je gelukkig van wordt. Of zoen die vrouw van wie je houdt. Of...vul maar in, het mag nog leuker, het mag stout, ondeugend, spannend zijn, het is van jou toch...

En ook in deze tijd, waar veel dingen niet mogen of kunnen, is levenskunst een houvast. Probeer jezelf dagelijks iets leuks te geven. Ook al is dat lekker liggen op de bank met een dekentje over je heen. De bank, jawel, wij hebben een nieuwe bank gekocht, en de levertijd bedraagt.... ongekend 22 weken. Niets bijzonders hoor een prachtige groene bank, een L-vorm 1.80 meter bij 3.96 meter. Een stevige bank, goed voor dit oude lijf. Iets minder groot dan wat er nu staat. En over 22 weken is Teuntje nog keuriger dan hij nu is, dus dat komt gewoon goed. Als we terug komen uit Santorini, dan is er zomaar een nieuwe bank. Komen nog nieuwe gordijnen bij. En dan ziet het er hier weer heel netjes uit. Leuk...en daarbij komt mijn droomstoel. Een stoel die ik al jaren op mijn verlanglijstje heb staan. Een geweldige stoel om te liggen, om dat boek te lezen. En die stoel komt al eerder. Die zetten we gewoon dan even in het atelier, dan kunnen we daar al heerlijk liggen en lezen. 


Tja, dus dit weekend zijn er al zoveel mooie dingen gebeurd, en dat realiseer ik me nu, dat het gewoon een heel mooi weekend is. Een weekend samen, stil en rustig. Straks even gezellig naar de verjaardag van onze buurvrouw, een borrel drinken, en dan ben ik weer helemaal klaar voor Hilversum. Het lijkt alsof ik van de volledige rust, zomaar de wereld van de drukte en de hectiek in stap. Veel overlijdens nog steeds, gisteren een mooi verhaal in de Gooi & Eemlander, dankzij een collega, die ons genoemd heeft als een organisatie, die prachtige dienstverlening biedt in deze bijzonder drukke tijden. Mooi verhaal, met mooie foto's van onze locaties. En als ik dan in de auto stap morgenochtend, dan lijkt het alsof ik een andere wereld in stap. Gek hoe dat werkt en voelt. En geloof me, als het ooit zover is, dan is het goed. Deze wereld hier, onder de prachtige uitgelichte kerktoren, bevalt me erg goed. De omgeving, het water, de kleine strandjes, daar waar Zeeland ons Brabant kust, is het fijn om te zijn.

Hier tik ik die hoge leeftijd wel aan. Als levenskunstenaar, als Anita van Loon, als vrouw van Annemarie, als eigenaar van die 'mooie oude dame' uit 1795, en dan spreken ze hier in het dorp straks over die twee oude dames in dat hele oude huis in de Achterstraat. Zou toch mooi zijn he...ik teken er nu alvast voor. En ik hoop dat jij dan een keer de tuin inloopt, lekker aanschuift, een omhelzing geeft want dat mag dan weer, en dan schenk ik je een glas wijn in en dan proosten we op het leven. Proost op jou en mij, op je gezondheid, op de vriendschap, op....proost!


donderdag 13 januari 2022

Mooie mistige momenten....

Mooie mistige momenten. Vandaag is ook weer zo'n dag, waar de mist een soort van deken over het leven legt. Alles ziet er anders uit. Het is koud, beetje miezerig en ik moet goed kijken om alles duidelijk te zien. En dan nog zie ik het anders. Maar dat lijkt bij mij te horen....

Hier een foto van een plekje waar we langskomen als we naar Flakkee gaan, een klein strandje, waar Teun lekker kan rennen en op de een of andere manier vind ik dit beeld heel mooi. Die vele windmolens, die mooie wolkenlucht en dat donkere water, het voelt koud aan, het is koud. 

Deze week is een week vol bijzondere ontmoetingen, en dan spreek ik over Hilversum. Want als ik hier thuis ben, zwaai ik af en toe naar iemand, maar ben ik helemaal alleen. En dat vind ik heerlijk eerlijk gezegd. En daarbij heb ik mijn handen vol aan Teun, en die twee poezen. Niet elkaars beste vrienden, maar ja, het leeft onder één dak. En Teun is wel schattig vind ik. Vanmorgen zei een mevrouw me dat hij jaloers is. Omdat ik een ander grote hond aaide, die bij me kwam liggen en staan. En Teun deed net alsof hij super groot was, en sprong tegen die hond op. Ja want Teun wil wel graag mijn aandacht. En ik, diep in mijn hart, vind ik het wel heel leuk. Ik vind het ook een heleboel gedoe, maar ach...thuiskomen en een blije hond zien, is geweldig en dat meen ik. 

Terug naar Hilversum. Ik mocht een natuurgraf verkopen en maandag nog een erbij. Gert-Jan verkocht er twee. Er kwam een meneer, en hij was familie van een familie, die een prachtig familiegraf bij ons op de Bosdrift heeft. En hij wordt 'vriend van de Bosdrift' hij doneert een boom, een bank, gebruik van een graafmachine en schenkt ons ook nog wat geld. Hoe geweldig. En deze meneer heeft heel veel verstand van bomen. Ik heb hem gefotografeerd op de begraafplaats, toen hij mij uitleg gaf, over zijn cederboom. Een Libanese cederboom. En ik vind dit zo geweldig om te ervaren. Dat je door met mensen in gesprek te gaan, over de begraafplaats, over je visie en je plannen, dat er donaties komen, dat mensen je willen helpen, bij alles wat er is of bij alles wat er nog komen gaat. Ik voel me dan trots, want mijn gedachtengoed wordt uitgedragen, en mensen houden ervan. Mensen kiezen ervoor, om mee te helpen, dit gedachtengoed vorm te geven. Ik ben er stiekem een beetje trots op. Trots op mijn eerste 'vriendin van de Bosdrift' die ervoor zorgt, dat er meer mensen een graf willen kopen. Trots op al die mooie mensen, die ik dagelijks mag ontmoeten daar. Een wereld op zich, in de wereld van de Uitvaartstichting Hilversum, daar op die Bosdrift. Een plek, waar ik hoop ik nog lang zal blijven komen. Nu, straks en ooit. Ik zie er naar uit daar ooit als wandelaar rond te mogen lopen, als oude dame wellicht met mijn vriendinnen en dan een kopje Nespresso te gaan drinken, in dat prachtige  inloop rouwcafé. Te genieten van de kunst van Monique van Wijk, het prachtige doek van Leonard Springer, of van die heerlijke houtkachel, die dat gevoel van intimiteit zo vergroot. En daar in Hilversum lijkt dit pand te verworden tot een pand vol verbinding, een pand, waar het leven de dood omarmt, of waar de dood aan tafel mag zitten, besproken mag worden en kan worden. Waar gehuild en gelachen mag worden. En in die context hoop ik dat u allen komt, op zondagmiddag 27 maart, kijk op onze website, naar een lezing van Geerteke van Lierop over haar verlies, van haar geliefde waarover zij het boek schreef 'een zee van glas'. Voor 6 euro, contant betalen bij de entree, kunt u deze lezing op zolder bijwonen, fijn napraten met elkaar, u krijgt een consumptie en u ontvangt het prachtige boek van Geerteke 'een zee van glas'. Meldt u zich aan via aanmelden@uitvaartstichtinghilversum.nl het wordt een prachtige middag. Er zijn slechts 65 plaatsen te vergeven....en ik hoop u te zien daar.

Terug naar hier, naar de deken van mist die over mijn leven hier ligt. De stilte omringt me en bevalt me. Een teken dat mijn hoofd overuren draait. En ik geloof dat ieder mens af en toe even die stilte moet omarmen. Even niks wil, niks wil zeggen, niks wil doen. En in die kadans leef ik nu even. En terwijl i het woord kadans opschrijf, denk ik opeens aan een liedje van een band, die Kadanz heet volgens mij en een van hun liedjes is 'dagen dat ik je vergeet' prachtig. Ik beluister dit nu. Zij hadden een aantal hele mooie liedjes, ballades en eigenlijk allemaal een beetje verdrietig. Gek, hoe ik heel erg hou, van wat verdrietige muziek, van ballades, van serieuze teksten. Terwijl ik toch veelal wordt gezien als een vrolijke en optimistische vrouw. Maar die andere kant in mij, van mij, is die bedachtzame serieuze Anita. Die denkt en denkt, die dromen heeft, die onzichtbaar lijkt te zijn soms. Mooi die twee kanten in mezelf te zien, en hoe die soms uit balans zijn, en dan weer even stilte nodig hebben, om weer in de juiste vorm terug te keren. Vandaag een dag als vandaag helpt me daarbij. Straks even langs de garage, even tanken, even wat te eten halen, voor als Annemarie thuiskomst. Verder niks, alleen mijn gedachten, wat regeldingen en morgen weer een dag vol afspraken, ontmoetingen, gesprekken. En weet je die balans is goed. 


En vanuit die stilte, geef ik je een tekst mee, zomaar voor jou, die dit leest. Een citaat van Anne Holthausen, en dit staat ook op mijn website www.anitavanloon-levenskunst.nl 

"je leert in het ondertussen. Op die momenten dat je het moeilijk hebt, dan verandert je leven echt. Op de momenten dat je het even niet meer weet. Dan leer je het meest. Dus als je me ziet lopen in gedachten, laat me dan maar. Dan ben ik 'in het ondertussen' omdat ik het even niet meer weet'". 

En maak je nu geen zorgen over me. Dat hoeft niet. Ik leer weer en ik hou hiervan. Ooit leerde ik, dat jezelf de regie kunt nemen over jouw leven. En dat is wat ik nu aan het doen ben. Mijn eigen regie weer herpakken. Soms neemt het leven het even over, de oversterfte, je werk, de vele issues die er zijn op mijn bordje. En geloof me, ik kan het aan. Ik, ik kan alles aan. En ik geniet nog even, van de deken van mist. Van die stilte, en ik hou deze nog even vast. Nog een paar uurtjes. Heerlijk. Een fijne dag jij!


 

zaterdag 8 januari 2022

Goedemorgen!

Ken je dat gevoel? Zaterdagochtend, ik ben vrij, na een weer zeer intensieve week.  Een week die heerlijk werd afgesloten, ik  helemaal alleen in het Bosdrift pand. Een collega in quarantaine, een andere collega bij het team uitvaarten op Zuiderhof. En ik alleen op kantoor daar. Als ik een afspraak had, dan was ik even beneden om mijn gasten op te vangen. De stilte overviel me en maakte dat ik een hele lange dag heerlijk veel werk heb kunnen verzetten. Gek, wat dat pand daar op die bijzondere plek, met me doet. Het voelt als een heerlijke jas. Een jas vol verhalen. Een jas die een beetje versleten is, maar die je nooit weg wilt doen. Hier en daar wat scheurtjes, wat ongemakken, maar toch is dit de fijnste jas. En zo voelt het ook daar in Hilversum. Ik heb de fijnste jas gekregen, en daarmee wil ik niets afdoen, aan al die bijzondere en unieke plekken waar ik ook directeur van mag zijn. Geweldig. Sowieso is mijn baan in Hilversum een heel fijne baan. Een baan, die net zo goed bij me past, als die hele oude jas. Die lekker zit. En soms, en gisteren was zo'n dag, dan ben ik helemaal alleen, in dat pand, of voor mijn gevoel. Iedereen werkt hard, iedereen is bezig. Overal, op allerlei plekken. En ik was helemaal alleen. Fijn, ik hou zo van helemaal alleen zijn.

Ooit toen ik nog een stuk jonger was, en mijn huis in Schoonhoven kocht, dacht ik dat ik de rest van mijn leven, helemaal alleen zou blijven. En mijn leven is, gelukkig zeg ik nu, zo anders gelopen. Ik ben getrouwd met Annemarie, heb een prachtig leven, door onze plek hier en mijn werk daar. Door die twee werelden, die volledig los van elkaar staan. En ook dat wil ik zo houden. Gek, hoe dit voelt. Ik ben nu in een fase in mijn leven gekomen, dat ik af en toe eens terugkijk. Over mijn schouder kijk, of in gedachten terug ga, naar een bepaalde tijd. En zo terugkijkend, realiseer ik me, dat ik soms mensen heel dichtbij liet komen. En ik, ik ben niet zo goed in afscheid nemen van mensen van wie ik hou, zo nu en dan raakte ik hen kwijt. En soms deed dat pijn. En je raakt mensen kwijt, doordat je leven een andere wending neemt of krijgt. Je raakt mensen kwijt, doordat zij overlijden. En soms raak je mensen kwijt, omdat ze keuzes maken die je niet passen. Of soms komt er een nieuwe partner in iemands leven en dan val je stil, heb je geen tekst meer, niks meer te delen. Het kan, de weg van je leven loopt zoals deze lopen moet. En soms heb je de regie, soms even niet. Soms moet je het even overgeven aan anderen, omdat je zelf even niet kunt. Of soms geef je het zomaar op. En laat je de dingen gebeuren. En zo mijmerend over mijn leven tot nu toe, denk ik dat ik wel een gelukkig mens ben. Zoveel overwonnen, ziek geweest en weer gezond geworden, kerngezond zelfs. Arm geweest, wat meer geld gehad, wat minder soms, en toch heel gelukkig, want ik realiseer me, dat het daar echt niet over gaat. Het allerbelangrijkste in mijn leven, is dat ik altijd weer heel dichtbij mezelf ben gebleven. En als ik even 'de weg kwijt was' dan stopte ik ergens mee, een relatie, een vriendschap, een baan. Diverse keren ben ik zelf gestopt, omdat een baan niet meer bij mij paste en ik niet meer bij die baan. Of doordat er strategische keuzes gemaakt werden, waar ik mij helemaal niet meer in kon vinden. En steeds op zo'n kruispunt, ben je even verward, ongerust soms, van 'hoe moet het nu verder'. Ik ben geloof nog steeds en heb dit altijd gedaan, dat als je een deur durft te sluiten, er nieuwe deuren voor je open gaan. Als je echt keuzes durft te maken, en je rug recht, en dichtbij jezelf blijft, dan komt het goed. En die les, die rechte rug, die kracht, dat 'een echte van Loon geeft nooit op' dat zit in mij. En ik denk nu wel dat 'een echte van Loon' misschien wel meer van mijn moeder afkomt dan van mijn vader. Want zij was een vrouw die oersterk was. En zij gaf nooit op. En wat de wereld ook zegt, ik lijk in dat opzicht echt op haar. Zij was de vrouw, die onze normen en waarden op tafel legde en je hierop attendeerde, als je ervan afdwaalde. Zij was het die je tot de orde riep. En zij was het die het gesprek aan ging. En hoe lastig ik het soms ook vind. Als ik mensen geen goed leiderschap zie geven in mijn team. Of als ik mensen zie, die meebewegen als bamboe in de wind, zonder een echte keuze te maken, dan ga ik het uiteindelijk aan. Niet meer zo stevig als vroeger, het is niet meer een halszaak voor me, maar ik laat het er niet bij. En dat etiket dat je dan krijgt 'zo die van Loon dat is een stevige', dat neem je dan voor lief. Als mensen met niet meer aardig vinden, dan kan dat ook. Want ja, ik ga nergens voor aan de kant. Ik loop niet weg. Dus bedankt Ma van Loon. Bedankt Pa van Loon. Voor alles wat ik heb mogen doen en laten in mijn leven. Voor de prachtige jeugd, die mooie basis daar in de Oostmoer, op Flakkee, dank je wel. En hier vanuit mijn kleine domein in Nieuw-Vossemeer, vanuit mijn Levenskunst, vanuit mijn Uitvaartstichting Hilversum, probeer ik de dingen te doen, zoals dat nu een onderdeel is van mijn zijn. Mensen helpen, de weg wijzen, richting geven. En als je je weg gevonden hebt, dan ga ik weer door. Mijn reis is nog lang niet klaar, ik heb mijn bestemming wel al bereikt, maar er is nog genoeg te doen. Daar en hier. En spreken mijn vrienden soms al over pensioen, of niet meer werken. Los van het feit, dat ik dit financieel niet kan, wil ik het nog niet. Ben ik nog niet zover. Heb ik nog veel te realiseren. En ga ik nog even door. Met richting geven, met duiden, met onderzoeken, met samenwerken, met leren. En als ik het niet meer aanga met je, of als ik geen opmerkingen meer maak. Als ik je niet meer help, dan moet je me een seintje geven. Want dan is het tijd voor mijn pensioen. Nee nu nog niet...


Dus neem zo nu en dan eens de tijd, om naar jezelf te kijken. Naar wat je doet en hoe je de dingen doet. En stel jezelf dan eens wat vragen. En de belangrijkste vraag is altijd - ben ik gelukkig? Een lastige vraag, als je in een prachtig huis woont, genoeg geld, hebt en een dikke auto voor de deur. Want wat is nu geluk. Dat is zo anders voor jou dan voor mij. Maar durf dit gesprek met jezelf aan te gaan. En als je dagelijks naar je werk gaat en denkt 'ik moet nog zoveel jaar en zoveel maanden..' trek dan de stoute schoenen aan en ga in gesprek of ga weg, ga iets anders doen. Of als je naar je vrouw kijkt en er gebeurt niks met je, zoek dan die oude jas op, trek hem aan en ga. En natuurlijk is ons leven niet zo simpel. Maar heb het lef, met jezelf het gesprek aan te gaan. En als je een leidinggevende bent, en je echt een leider wilt zijn, doe dat dan ook met de mensen in je team. Pak je verantwoordelijkheid, doe wat. Recht je rug kind. Zou mijn moeder zeggen. En...loop niet weg, bedek niets met de mantel der liefde, heb lef, tja....Waarom ik het hier nu over heb, omdat ik soms zie, dat lef ontbreekt, en dat mensen dan ongelukkig zijn of worden. Dat we aardig willen zijn. Elkaar willen ontzien. Lief zijn voor elkaar, en weer is daar zo'n spreekwoord 'zachte heelmeesters....'. Dit gezegd hebbende, zie ik mijn eigen verantwoordelijkheid weer. En ga ik het dus aan. Mooi, die stille zaterdagochtend, mooi die reflectie ook voor mij. Vandaag heb ik weer een lesje geleerd, door het hierover te hebben. Teun die slaapt. Annemarie ook hoop ik. Ik ga nog een Nespresso nemen, de krant halen en de kachel wat hoger zetten. Ik hoor de kerkklok 10 keer slaan. Goedemorgen Nederland. Een fijn weekend!

zondag 2 januari 2022

2022 met een heart of gold...van Neil Young

Heerlijk, terwijl Neil Young zijn 'heart of gold' zingt met die mooie zin 'and I am getting old' zit ik heerlijk aan de keukentafel. De werklaptop open, want ik heb telefoondienst en net de 35e plechtigheid geboekt voor dit jaar, onvoorstelbaar, hoeveel mensen nu verdrietig aan de keukentafel zitten. En ik, ik zit gewoon lekker te zingen hier. An is met Teun naar het veldje bij de brandweer, en dan komt Teuntje terug, als een zielig nat, frommeltje, helemaal onder de modder, want hij rent en hij racet over dat veldje, achter honden aan, achter de vogels, kortom hij geniet intens. Teuntje is lief en stout, hij pikt kussentjes van de bank. Hij doet van alles, en vooral dingen die niet mogen. Hij doet me denken, althans zo voelt het, aan hoe ik als kind was. Poepen waar het niet mag, klimmen wat niet veilig is, iets aanraken wat niet mag. Ach ja, en het komt vast wel goed. Ik denk altijd, althans zo zei mijn moeder 'het is toch nog goed gekomen met je'. En dat zal met Teun niet anders zijn toch. Het is een geweldig hondje. 

En ondertussen is het 2 januari 2022. Een nieuw jaar. Voornemens heb ik niet, nooit eigenlijk. Ik denk niet meer ik zou wel 10 kg minder willen wegen, of ik zou minder rimpels willen hebben, ik denk vooral, ik ben kerngezond, ik ben gelukkig met mijn leven, mijn liefde, mijn plekje hier, mijn baan. Ik barst van de plannen, het ene plan nog leuker dan het andere. Ik zoek alleen nog een geldschieter, iemand die gewoon een paar ton heeft liggen, daar niks mee doet, en die aan mij toevertrouwt. Haha. Ik betaal je wel terug, geloof me. En dan ga ik iets heel leuks beginnen hier. Een plek waar veel mensen geluk gaan voelen en ervaren, een huis van en vol van  levenskunst. Een plek, waar leven en dood elkaar raken, en samenkomen. Waar je naar toe gaat, als het leven je even de adem beneemt. Een plek waar je wilt zijn, om te luisteren naar mooie muziek. Waar je verhalen kunt vertellen, waar je kunt genieten, waar de natuur mooi is, waar jij mag zijn wie jij bent. Een huis vol levenskunst. Zie je het voor je? Ik ontmoet zoveel prachtige mensen en ik geloof zomaar, dat wij met elkaar hier in Nieuw-Vossemeer, nog zoveel meer levenskunst kunnen toevoegen. Nu doe ik er niet zoveel mee, omdat ik mijn baan in Hilversum nog heb. En nog een aantal jaar wil behouden, maar uiteindelijk ga ik hier mijn dromen echt uitpakken en vervullen. Ik ben ervan overtuigd. Ik praat er niet zoveel over, maar er is iets aan het ontstaan. En 2022 wordt het jaar, om dit plan eens nader uit te gaan werken. Ik heb natuurlijk plannen met mijn Uitvaartstichting in Hilversum. Die ook uitgewerkt gaan worden. Met mijn uitbreidingen, de Joodse begraafplaats erbij, kortom mooie en vooral nieuwe ontwikkelingen die ik ga realiseren en uitvoeren. Met mijn team. Mooie mensen erbij, zorgen dat er een prachtig inloop rouwcafé ontstaat, waar mensen graag komen. Binnenwandelen, samenkomen, samen zijn. Hoe mooi is dat. Maar hier, bij die grote kerk, gaat ook iets gebeuren. Ik heb er zin in...heel veel zin. Dus 2022 wordt het jaar van de nieuwe initiatieven. Het jaar waarin ontmoeten en elkaar ontmoeten centraal staat. Het jaar waarin mensen, die ik lang niet heb gezien weer langskomen en het jaar waarin we het gesprek met elkaar opzoeken. Jij en ik. Jij en de ander. Wij. 

Heb je zin om mee te denken, mee te doen. Voel je je aangetrokken tot dit soort gedachtes, dan wil ik graag met jou aan tafel. Hier of in Hilversum. In Hilversum een keer na half vijf, in mijn eigen tijd, scheelt je wellicht rijden, hier op donderdagen heb ik tijd, om samen met jou te praten en natuurlijk ook met Teun te lopen. 

2022 wordt het jaar van jou en mij. Wordt het jaar van de nieuwe verbindingen, het jaar waarin we met elkaar dromen gaan realiseren. En zoals Eva Jinek zegt 'droom groot'. En droom met me mee. 

Voor nu, wens ik je dat je dromen uit mogen komen. Gezondheid, energie en liefde. Heel veel liefde, in honderdduizend vormen, en dat we vooral met elkaar de mooiste dingen gaan doen. Uit liefde, met liefde, vol liefde. Ik wil lachen, huilen, dansen en dromen. En dan daarna dromen waarmaken, uit laten komen. En moet je nu het ziekenhuis in, deze week, dan ontstaat zelfs van daaruit voor jou weer nieuw perspectief. Sterkte. En geloof in je herstel. Blijf geloven, steeds maar weer. Het kan, het lukt, het is echt waar. Al het goede voor iedereen in 2022. Maar vooral veel  plezier! Doe het goed! Liefs van mij, Anita of voor sommigen Aniet!