Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




dinsdag 30 juli 2019

Nieuw-Vossemeer jawel!!

En op deze mooie dinsdagavond, zit ik aan onze nieuwe keukentafel in de keuken van ons nieuwe, zeer oude huis, in Nieuw-Vossemeer. Een rijksmonument uit 1795, een pand, dat kraakt als je boven door de gang loopt. En deuren die piepen, of klemmen, en op en afstapjes, trapjes. Dus dit huis vraagt één ding en dat is, dat ik mobiel blijf. Ach, en met een pot vol dyclofenac en paracetamol, red ik deze verhuizing echt. Mijn rug is kapot, zoveel dozen pak ik uit. Wat heeft een mens, nee wat hebben wij, veel spullen. En wat een herinneringen, het barst ervan. Hier een hoekje, vol met prachtige wijnkisten en een foto van mijn moeder. In mijn werkkamer komt een hoekje vol herinneringen. Mijn ouders, mijn geboorte eiland, schilderijen van mijn vader. En jawel deze prachtige foto van Ma van Loon. Een trotse vrouw, zij werd denk ik hier geridderd in de Orde van Oranje Nassau. En hoe leuk, deze foto heb ik van Els, de vriendin van mijn vader mogen ontvangen.
En hier zit ik nu, in deze ouderwetse keuken. De keuken doet me denken aan Swiebertje vroeger, de keuken van Saartje. En nu, nu heb ik zelf zo'n keuken. Vandaag is de aannemer begonnen, en wordt de zolder verbouwd, tot slaapkamer met eigen badkamer. Prachtig denk ik. Gisteren is de tuin leeggehaald, alle buxus planten eruit. En de grond is geëgaliseerd om uiteindelijk ervoor te zorgen, dat het atelier, gebouwd kan worden. A.s. vrijdag gaan ze beginnen Spannend. En vanmiddag liep meneer pastoor met kruk, de tuin in, en hebben we een leuk gesprek gehad met onze nieuwe buurman. Een oude pastoor van 85 jaar. Heel gaaf. Sowieso is Nieuw-Vossemeer erg leuk. De rust, de stilte, de vriendelijke mensen. Ik ben blij met deze plek.
En dit prachtige raampje met uitzicht op de kerk, hoort bij mijn kantoortje. Echt geweldig. Vanmiddag de muur geschilderd, en klaar voor het inrichten van deze kamer. De logeerkamer is al prachtig, nieuw bed, nieuwe matrassen en de dames kunnen komen. Gezellig! En ooit kreeg ik van een heel lief vriendinnetje deze glazen, en ik realiseer me, dat zij mij echt kent. Want ik ben altijd 'anders' geweest, dan anderen. Ik wilde altijd mijn eigen weg gaan. En ik ben mijn eigen weg gegaan. Ook nu weer, hier naar Nieuw-Vossemeer. Een plek, heel dichtbij mijn geboortegrond en toch net ver genoeg verwijderd ervan. Waardoor ik me vrij voel, vrij om mijn nieuwe leven te beginnen. Niet meer bij en met Yarden, maar als directeur van Uitvaartstichting Hilversum. Een fijne plek, met mooie mensen. Waar we met elkaar prachtige dingen gaan doen. En waar we met elkaar de grenzen van wat mogelijk is, gaan opzoeken, om mensen te helpen, bij hun afscheid. Een plek net zo bijzonder, als de plek waar ik nu woon. En mensen vragen me, of ik Wassenaar en mijn vrienden niet zal missen. Natuurlijk mis ik mensen, mis ik de gezelligheid, maar hier is er weer een andere manier van leven. Hier luister ik naar de vogels, en geniet ik van de gemoedelijkheid van de mensen in de straat. Ben ik blij met de hulp van vrienden en soms nog onbekenden. En realiseer ik me, dat ik een nieuw leven heb gekregen. Of een nieuw leven ga beginnen. Maar mijn vrienden blijven dichtbij mij, ongeacht waar je woont, ongeacht waar je bent. Als ik eenmaal mijn hart aan je gegeven heb, dan blijft het altijd bij jou. Geen zorgen. Ook al woon ik nu in Nieuw-Vossemeer, daar waar Zeeland Brabant kust. Een nieuw hoofdstuk is begonnen. Wassenaar bedankt, Yarden bedankt, ik heb het gevoel alsof ik op de hoge duikplank sta en ga springen. En ik weet zeker, dat ik een goede landing zal krijgen, een nieuw begin. Ik ben er klaar voor.

maandag 22 juli 2019

Dag Wassenaar!!! Bedankt voor de mooie waardevolle vriendschappen!

Ja dat schrijf ik nu! Dag Wassenaar. Na bijna 5 jaar, hebben wij gisteren met wat prachtige mensen die wij in Wassenaar hebben ontmoet, deze periode afgesloten. Het is geen afscheid, want wij hebben feestjes in Wassenaar, en gaan naar Nachtgeluiden, maar het is wel het afsluiten van ons huis. Ons verblijf in Wassenaar. Wij hebben vrienden gemaakt, heel bijzonder weer, hoe dat werkt. Hoe wij met elkaar, onze weg hebben gevonden in dit mooie dorp. Het sociale leven in Wassenaar speelde zich af in het centrum, op het terras van Mila, soms aan de bar van Chester, en gek hoe snel we bekend waren in dat kleine dorp. Gisteren kregen we van twee vriendinnen een prachtig collectors item, het boek van het Rijksmuseum. Werkelijk een uniek boek, een inkijkboek. Dit boek krijgt een schitterend plekje in ons nieuwe huis. Past daar ook zo goed, en ik, ik ben dankbaar voor dit alles.
Vanmorgen zaten we bij de notaris en tekenden we voor de verkoop van ons huis. Het zit erop. Het is klaar. En ik, zit nu lekker bij Roos aan de eettafel, met mijn lampen uit Schoonhoven boven de tafel, en schrijf deze blog. Ik ben ontzettend moe. Ik kan wel dagen slapen althans zo voelt het. En ik denk dat ik straks ook echt even ga slapen. Deze week nog wat werken, en dan zaterdag vertrekken we volgeladen naar Nieuw-Vossemeer. Dan slapen we nog twee nachten bij Pauline en Vincent en volgende week maandag, dus precies over 1 week, slapen we voor het eerst in ons nieuwe huis. Wat een ervaring, hoe bijzonder zal dit zijn. Gek hoe je ergens naar kunt verlangen. Ik verlang naar de stilte van het dorp. Ik realiseerde me, hoe fijn ik die stilte vind. Ik zit hier ook heerlijk in stilte aan de tafel. De wind waait langs mijn benen, Roos en Annemarie regelen alles hier. En ik heb een hoekje gevonden, mijn hoekje. Waar ik rustig ben en rustig zit. Het voelt alsof er veel van me af gevallen is. Gek, hoe ik dit ervaar. Ook een gevoel van alles onder controle hebben. De rust ervaren, dat iedere stap die ik zet de juiste is. Mooi, en ondertussen via de app, een nieuwe aanvraag, voor een teambegeleiding. Leuk, hoe de dingen op zijn plek vallen. En hoe ik opdrachten krijg, gewoon door te zijn, wie ik ben. Hoe ik mensen mag ontmoeten en hoe ik de dingen mag regelen. Fijn!
En dus vanuit deze mooie rust, sluit ik deze blog af. Geniet ik van de stilte. Ook van de gastvrijheid van Roos. Hoe leuk het eigenlijk is, om ook deze fase te mogen beleven. Dag, een mooie week allemaal. Een lieve groet van mij! En hieronder de foto van het Grevelingenmeer, onze nieuwe toekomst gaat beginnen. Hier bij dit prachtige water! Ik kan bijna niet wachten....

vrijdag 19 juli 2019

Verhuizen

En jawel, vandaag vrijdag 19 juli 2019, is de grote dag. Er lopen hier zes mannen rond, en voor de deur staat de verhuiswagen. In no time brengen zij dozen en spullen naar beneden. En vandaag wordt ons mooie huis in Wassenaar op een paar kleine dingen na leeg gemaakt. Na 4 jaar en 7 maanden, verlaten wij deze fijne plek. Grappig een aantal mannen die er toen waren, zijn er nu weer bij. En weten dus precies, hoe de vorige keer de piano bijvoorbeeld naar twee hoog is getild. Een precisie werkje, en het lukt. Steeds maar weer. En temidden van al dit geweld, ja dit lijkt op geweld, maar wel geweld met aandacht, zit ik aan tafel en schrijf deze blog. Mijn rol is faciliteren vandaag, kopjes koffie, glaasjes cola, straks warme saucijzenbroodjes, koeken etc. dat is wat ik doe. Gisterenavond kwamen er al wat buren, even langs om gedag te zeggen. Onze burenborrels zijn een mooie herinnering aan het wonen hier. Rekening houden met elkaar. Zorgen voor elkaar. Fijn.
Dit weekend zal verder een weekend zijn, met eten met vriendinnen, eten met Joke en Suzanne, op bezoek bij Max en Marijke, met Jolanda en Daan. Borrelen, eten, en vooral ook gezellig samenzijn.
En weer sluiten we een hoofdstuk af. Deze week is van het afsluiten. Mijn mooie matgrijze Mercedes GLA is ingeleverd, mijn laptop en mobiele telefoon overgenomen van Yarden, en gisteren was ik ook nog even in Almere, bij Yarden. Om alles van mijn mobiel en mijn laptop weg te halen. Leuk om daar te zijn, waardering voor alle collega's die in deze moeilijke tijd, hun meters blijven maken. Trots zal ik altijd blijven op dit bedrijf! Weer een afsluiting, formeel 1 september, maar nu is het vakantie. En dit jaar is vakantie voor ons verhuizen, sjouwen, regelen en onze nieuwe woonplek in orde maken. Fijn. Ik heb er zin in. En als alles dan achter de rug is, dan mag ik mij met volle aandacht richten op mijn nieuwe baan. Bij de Uitvaartstichting Hilversum. Leuk, om met alles wat ik in me heb, samen met een nieuwe groep mensen, deze Stichting tot een succes te maken. Fijn.
Ik zal dus de komende tijd, wat minder intensief van me laten horen. Ik ben even 'in de luwte' en ik ben even druk, met ons huis, en alles wat daarbij hoort. Tuinkamers bouwen, keukens, badkamers, toiletpotten, etc. kortom veel en anders. En daarna, daarna zal ik jullie meenemen in mijn leven, daar waar Zeeland Brabant kust. Een leven, waar ik hoop stil te staan bij de mooie natuur, de stilte, de rust, de begraafplaats achter mijn huis. Maar ook de prachtige begraafplaatsen in Hilversum. Kortom van Loon komt terug, mijn moeder zou zeggen 'een echte van Loon geeft nooit op' en dat doen we ook niet.
Dus wens ik al die mensen, die vertrekken naar Toscane, Sardinië, Zuid-Frankrijk en verder, een heerlijke vakantie toe. Ik stuur later wat foto's van het mooie Zeeuwse land, van onze logeerpartij bij Roos, van alles wat nu voor ons ligt. De afgelopen periode heb ik mooie dingen beleefd in Dornbirn. Bij de Wereldgymnaestrada samen met Jacqueline en nog een hele mooie groep mensen. Een sportevenement met 65 landen, met ruim 18 duizend deelnemers, en het bijzondere was, geen ruzie, geen dronkenschap, geen politie, geen gedoe, het thema was ook 'come together, show your colours'. met het lied 'like a Rainbow in the sky'. Geweldig, wat een mooi samenzijn. En wat was dit een heerlijk intermezzo, zomaar eventjes tussendoor. Prachtige shows, een vergelijking met Cirque du Soleil, werkelijk bijzonder, hoe jong en oud, hou mensen vanuit de wereld hier dansten op dit ene lied. Like a Rainbow in the sky.
En last but not least heb ik veel publiciteit op mijn hals gehaald in Hilversum, met mijn wens om op zondag te mogen cremeren. Vandaag weer een stuk in de krant. Het komt goed, uiteindelijk komt alles goed. Want weet je, het leven wordt iedere dag een beetje beter. En citaat van mijn moeder, recht uit haar hart. Als je soms verdrietig bent, het even niet meer weet, realiseer je dan, dat op enig moment, het iedere dag een klein beetje beter zal gaan. Soms lijkt het alsof je drie stappen achteruit gaat, en op enig moment bemerk je, dat je weer in beweging komt, en dat je weer de goede kant opgaat. Ik denk aan mijn vriendinnetje Monique nu. En voel je maar omringt, door de liefde van je vrienden en familie. Soms draagt het leven je even.
Een wat zwaar einde wellicht, maar de zomer is er, de zon schijnt, het wordt lekker weer, de cabrio bevalt me goed. En ik, ik heb zin in alles wat voor me ligt! Fijne zomer!!!

zondag 7 juli 2019

Oostenrijk en NIeuw-Vossemeer

Zo lieve mensen, en nu is het echt bijna zover. De komende week ga ik naar Oostenrijk, met een delegatie van oud bestuursleden van de Wereldgymnaestrada. In Dornbirn zitten we. Ik ga samen met Jacqueline, ooit hebben wij elkaar daar ontmoet, althans bij de organisatie van het vervoer naar Berlijn, de zoveelste Wereldgymnaestrada. Ik mocht namens mijn werkgever het totale vervoer vanuit Nederland verzorgen en ook in Berlijn was ik aanspreekpunt. En voor Jacqueline had ik lekker voor in de bus, een plekje gereserveerd. En bijzonder, hoe deze ontmoeting de basis was voor onze vriendschap. een vriendschap die dus al jaren duurt. En dit is ook weer zo'n vriendschap, als ik op weg naar Zwolle langs Ermelo reed, stopte ik even, soms lunchten we samen. Soms spraken we elkaar jaren niet. Soms op een verjaardag ontmoeten we elkaar weer. En als we elkaar zagen was het goed. Meer dan goed. Vertrouwd, vrolijk en bijzonder. Afgelopen jaar toen ik 59 werd, was ze er weer samen met haar partner Hans. En nu, gaan wij samen naar Oostenrijk. Om bij te praten, te lachen, te delen. Helaas is zij door een overlijden niet in staat om met de bus mee te gaan op de heenweg. Maar komt zij met de trein en haal ik haar donderdagochtend op het station op. Fijn, ik heb er zin in. En als ik terugkom, is het zover, dan lever ik die week mijn Yarden auto in. Mijn mooie trouwe GLA, waar ik bijna 170.000 km mee heb gereden, mijn super kekke mat grijze Mercedes. En dan halen we de Range Rover op, voor Annemarie natuurlijk. Want jawel, mijn auto is dan die super stoere chique E250 AMG cabrio, daar mag ik in gaan rijden, iedere dag als ik dat wil. Welnu, iedere dag niet. Want ik hoop in het mooie Nieuw-Vossemeer, dat deze bolide ook af en toe een paar dagen staat uit te rusten in de garage. En dat ik dan aan het werk ben in de tuin. Of een wijnproeverij mag organiseren in mijn 'wijnhal' of dat ik piano leer spelen, voor de 20e keer, ga ik dit proberen. Een echte van Loon geeft namelijk nooit op. Leuk ik kreeg al bericht van iemand uit de Ledenraad van Yarden, hij wilde op bezoek komen bij me. Kan nog even niet, eerst even alle verbouwingen en rommel opruimen. Mijn verwachting is, dat we medio september helemaal klaar zijn. Jawel, en de 29e barst alles los. Eerst logeren wij een week nog bij Roos en bij vrienden, En zaterdag 27 juli krijgen we de sleutel van onze nieuwe plek. En dus is aan alles bijna een eind gekomen, want het einde van ons prachtige plekje in Wassenaar is nu heel dichtbij. Eind volgende week komt de verhuiswagen en sjouwen die mannen al die dozen, al die spullen naar beneden. Een hapje eten bij Mila nog met twee vriendinnen. En 8 augustus ga ik voor de laatste keer naar Yarden toe, ik heb nu heerlijk vakantie, en die dag loop ik nog langs een paar collega's om echt afscheid te nemen. En dan, dan is het voorbij, mijn periode bij Yarden. Een mooie tijd zit erop. Gek om een bedrijf in een lastige periode los te laten en inmiddels al te hebben gekozen voor een nieuwe baan. 1 september a.s. ben ik directeur van de Uitvaartstichting in Hilversum. Leuk, om in Hilversum kennis te maken met bijzondere mensen, met mensen die vanuit hun hart leven voor de begraafplaats. Fijn eigenlijk ook, nieuwe en andere energie. En dus verandert bijna alles in mijn leven, mijn huis, mijn auto, mijn baan. Gelukkig blijft verder alles bij het oude. Ik moet er niet aan denken, dat er nog meer verandert. Gek, net las ik dat de dame die vroeger een vrouwenbar in Den Haag runde en op wie ik wel een beetje verliefd was, destijds, nu is overleden. Gek, hoe in het leven, steeds weer dit soort berichten langskomen. Verlies van mensen, veraf en dichtbij, oud en jong. Ik realiseer me, dat ik ook dat wel goed geregeld heb. Een verzekering bij Yarden (nee daar hoef ik me geen zorgen over te maken, echt niet), straks directeur van een prachtig crematorium in Hilversum, en een begraafplaats in mijn achtertuin. Welnu, daar heb ik geen zorgen over. Als ik ooit kom te overlijden, cremeren in Hilversum, en een urn in mijn eigen tuin, waar een prachtige boom zal groeien, en een glas wijn in mijn eigen huis. Wijn, ik heb voldoende. Want vanmiddag spelen de Nederlandse dames, en jawel, zij gaan me er toch een spektakel van maken. Dus met wat vriendinnen, kijken wij naar het vrouwenvoetbal met een mooi glas wijn, tussen de dozen. En straks, ooit tussen de rozen. Haha...ik ben er klaar voor. Voor alles. En nu eerst naar Oostenrijk, genieten met oude bekenden en vooral met mijn lieve Jacqueline!

woensdag 3 juli 2019

Afscheidsadvertenties

Ander woord voor rouwadvertenties. Ik lees deze altijd. Zo ook vandaag, en soms lees je dan door al die prachtige woorden, wat voor mens overleden is. Hoe actief hij of zij ook was. Of hoe positief. Zo'n zin als : met grote bewondering en respect hebben wij je afstand zien nemen van alles wat je dierbaar en lief was' of 't is beter te zijn, dan niet te zijn. Vooral in de lente.' Soms een citaat van een schrijver. Soms een zin die zon kenmerkend is, voor de mens die niet meer hier is. Op de een of andere manier ervaar ik het verlies, dan zomaar als buitenstaander. Ik heb dat ook op begraafplaatsen, bij grafmonumenten. Soms lees ik zo'n tekst en mijmer ik weg. En daarom, juist daarom is het verhaal op een begraafplaats zo bijzonder. En ga ik dus straks rondleidingen verzorgen voor mensen, die hier interesse voor hebben, over onze drie bijzondere begraafplaatsen in Hilversum. Zodat wij die nog leven, het verhaal te horen krijgen van zij die ooit geleefd hebben. Afscheid nemen bestaat niet. Ook aan die zin hecht ik waarde. Ik hou zo niet van afscheid nemen. En soms doe je dat wel. Dan neem je afscheid van hoe het ooit was. En het leuke is dan, dan begint er iets nieuws. Dat heb je ook met geliefden. Hoe mooi is het om afscheid te nemen als geliefde, en dan die mens als vriend te mogen behouden. Ik heb een aantal mensen in mijn leven, met wie ik ooit een andere relatie had, dan nu het geval is. En weet je, als je dan het geluk hebt, om vrienden te mogen zijn, dan zou ik eigenlijk ook wel een soort van afscheidsadvertentie willen plaatsen. Iets in de sfeer van :
'dank je wel voor wie je was en dank je wel, voor wie je nu bent geworden in mijn leven'. En soms geldt dit ook voor vriendschappen, die veranderen door de loop der jaren heen. Was het vroeger heel intensief, eigenlijk is dat een basis voor alles dat komen gaat. Minder hoge frequentie, een ander gesprek, passend in een nieuwe fase in je leven. En zo verandert je leven, steeds maar weer. De kleur, de geur, je smaak, je plek, je werk, je huis, en ja, ook jijzelf verandert door het leven heen. Ik glimlach, want soms kijk ik naar mezelf en dan denk ik 'tja van Loon ouder worden is ook al gelukt..'. Want terwijl ik vroeger met groot gemak over hekjes klom, vanmorgen met het opruimen en afvoeren van oude spullen, sjouwde ik me een breuk, voelde ik mijn rug, en deed ik op de stortplaats alsof ik het allemaal heel soepel kon en wilde ik terug in de auto, de stoelverwarming aan, omdat mijn rug zo'n zeer deed. Haha..ouder worden doet pijn soms. Maar aan de andere kant ben ik blij en trots als iemand zegt, nadat ik gezegd heb dat ik volgende maand 60 jaar ga worden '60...goh, dat zou je niet zeggen' en als ik wegloop probeer ik net iets soepeler en rechter te lopen dan ik normaal gesproken doe. En terwijl ik dit schrijf, glimlach ik maar, en hoop ik dat het hierbij blijft. Dat ik er niet meer last van krijg, dan ik nu heb. Anders schrijf ik er een afscheidsadvertentie over :
'een rimpel, een vlekje, iets minder strak, maar ach 't is beter te zijn, dan niet te zijn'.
Fijne dag, en kijken he, naar onze Oranje dames!