Zomerse zaterdag

En zomaar zit ik hier op zaterdagavond, op het dakterras te schrijven. Een dag vol tegenstellingen, gezelligheid, verlies, contacten, opbouwen en afsluiten, goeie genade wat een gedoe allemaal!! Met het boek van Daniëlle Braun 'Da's gek' hier naast me, een kopje Nespresso, de Happinez, geniet ik van alles wat er is. Een stille dag, zo heb ik deze dag ervaren. Gisteren was een fijne dag, het passen van mijn maatwerk pak, in Amsterdam. Leuk, mooi, anders, gewaagd en best wel netjes. Mooie voering, en lekkere stof. Je gaat het vast een keer zien. En daarna lekker met Annemarie de stad in, onverwachts heb ik vrij genomen. Gewoon simpelweg geen zin. Ken je dat? Zin om samen door Amsterdam te wandelen, wat te winkelen, en te genieten van alles wat er is. En dat is veel. Je ziet bekende mensen, en ik voel me dan net dat kleine meisje van de boerderij, die op school voor het eerst de schrijver Adriaan van der Veen mocht ontmoeten. Ik was een fan van hem en heb nog een heel erg 'gelezen' boek van hem, waar hij een woordje voor mij heeft ingeschreven. En in Amsterdam als ik bij de slijter, Dries Roelvink tegenkom, of bij het museum Arnold Grunberg, dan voel ik me weer net zo klein als vroeger. Ik glimlach dan omdat het mij zo verwonderen kan. Het zien van mensen die bekend zijn. Gisterenavond, heerlijk op het terras bij Mila samen gegeten. En later kwamen daar Joke en Odette bij, en nog later de dochter van Odette. Gezellig, laat en vrolijk. Het was een mooie zomerse avond. En vanmorgen was het heerlijk, buiten ontbijten, Razan op bezoek, later de boerenmarkt op, en lekker bananenbrood en lekkere dingen gekocht. En daarna gewoon weer terug naar huis. Een buurman, 82 jaar, kwam even langs. Hij had een foto van ons gemaakt op Koningsdag en deze zelf afgedrukt en toen hij aanbelde riep hij 'de Hof fotograaf'. Schattig vind ik zoiets. Een oudere meneer, die nog iedere dag zijn rondje fietst op de racefiets. Hij heeft leukemie gehad en overwonnen, maar nog erg veel last van chemo's en de naverschijnselen. Zo'n oudere heer, met van die steunkousen aan, in een korte broek, die hijgend hier een glas water zit te drinken. Joke zou zeggen 'zo zoet'. En dat is het ook. Het leuke van wonen hier, is dit allemaal. Die contacten, als je over de markt loopt. Het glaasje Perrier op het terras van Denise, of gisteren het wijntje van Simone. Kortom, al die dingen bij elkaar, die maken dat het is alsof je in een dorp woont. Zo voelt het...En vanmorgen rond een uur of elf kwam het bericht, dat Marja is overleden. Een collega, die ik heb leren kennen bij Mascha, mijn collega in den Haag. Een collega met wie ik een keer lekker heb zitten kletsen, want zij was ook getrouwd met een vrouw. Ze ging vroeger uit in de vrouwenbars, waar ik ook ooit uitging. Herkenning, een mooie gesprek. Ze was volgens mij 40 jaar bij Yarden. En jawel, kanker heeft haar klein gekregen en a.s. donderdag is haar uitvaart in Ockenburgh. Ik zal er zijn. Afscheid nemen, steeds maar weer. Van mensen, van dichtbij, van wat verder af. En terwijl ik zo'n bericht krijg, is dat gevoel weer daar. Die klote kanker. Die iedere keer weer mensen weghaalt hier. Die iedere keer weer sterker is, dan jij of jij. Potverdomme. En ook weer dat gevoel, dat ik zesendertig mazzeltjes heb, of nog veel meer, omdat ik gewoon door mag leven. Mag genieten, mag werken, mag fietsen, mag...vul maar in. Ik wel. En zij niet. Vanmorgen dus gelijk ook contact gehad met Mascha, want zij ging met regelmaat naar Marja en haar vrouw toe. Had gisterenavond laat nog contact met de vrouw van Marja. Gek, als je zo dichtbij iemand bent, hoe vreselijk moet dan dit verlies voelen. Dus die zomerse zaterdag voor mij en voor al die andere mensen, had hier en daar toch wel een wolkje van verdriet. Terwijl ik hier lekker buiten zit te schrijven, ruikt het naar vers gesproeid groen. Annemarie heeft het terras en alle planten en die van de buren gesproeid. Heerlijk die geur, dat herken ik nog van vroeger, als het geregend had in de zomer, dan rook de tuin zo heerlijk. Soms zelfs als klein meisje, mocht ik in mijn bikini in die zomerse regenbui spelen, het water was bijna warm. En die herinnering komt nu weer terug. Mooi hoe je als mens gevuld bent, met prachtige herinneringen. Een leven lang herinneringen maken, zo is het eigenlijk ook. Ondertussen is er een mooi glas witte wijn ingeschonken, en hoor ik het nummer Zoutelande van Blof. Mooi die succesvolle Zeeuwse band, ik kan er zo van genieten. Heerlijk, sowieso zijn dit soort avonden zuiver en puur. Fijn plaatje toch? Zomaar op zaterdagavond thuis. Heerlijk. Ergens in het dorp hoor ik af en toe gejuich, er wordt een belangrijke voetbal wedstrijd gespeeld Liverpool tegen Arsenal. Ja dat weet ik van de oude buurman. Hij ging vanavond kijken vertelde hij en toen hij wegliep zei hij 'Liverpool gaat winnen'. Geen idee of dat zo is gegaan...Lieve mensen, volgende week zaterdag komt nichtje Noor terug uit Suriname. Leuk, we wachten haar op, op Schiphol. Ik ben erg benieuwd hoe zij dit alles ervaren heeft. Stoer vind ik het wel, zo'n jonge vrouw, die samen met nog drie vrouwen, vier maanden lang in een land als Suriname heeft geleefd. Op Schiphol zal het druk zijn, met een grote groep mensen, die haar ontvangen. En heel snel, daarna zullen we haar hier ontvangen en haar verhalen horen. Ik glimlach, omdat het me blij maakt, dat ze gaat komen. Nu luister ik naar The House of the rising sun van The Animals. Lekker die muziek van vroeger. Lieve mensen, geniet van de zomer, van elkaar, van alles. De komende week is druk, veel bijeenkomsten, ook in de avonden, een Hoofdbestuursvergadering, op de verjaardag van Pa van Loon. Ik hoop dat het een vergadering gaat worden in de geest van hoe mijn vader geleefd heeft. Vol harmonie en vol van respect. Ik geloof maar zo, dat het niet voor niets is, dat deze datum naar voren is gehaald en nu precies op deze dag gaat plaatsvinden. En volgende week zaterdag, nadat we Noor hebben opgehaald, gaan we naar een feestje van vrienden die elkaar 12,5 jaar kennen. Gezellig. Net als An en ik, wij kennen elkaar ook al bijna 13 jaar, 20 augustus 2015, was onze eerste kennismaking...Ik kreeg vandaag de Happinez en dit nummer staat in het teken van - luisteren naar je hart -. Een mooi themanummer met hierin een aantal Kompas kaarten. Ik ben verre van spiritueel, maar ik geloof wel in de kracht van het leggen van een kaart. Waardoor je naar een bewustere laag in jezelf gaat. En van waaruit je jezelf vragen gaat stellen. Een van die kaarten heet - diep van binnen - en deze kaart vertelt je, dat je diep van binnen precies weet wat je nodig hebt. En wat voor jou op dit moment belangrijk is. En dat het belangrijk is, om te luisteren naar die stem diep in jouzelf. Die stem, die je duidelijk maakt, wat voor jou nu goed is. En deze week, kwam er zomaar een man op mijn pad. Ik heb hem ontmoet, via een LinkedIn contact. Gek, en het gesprek was bijzonder. Was mooi, het waren twee mannen. Een man die net zo jong is als ik ben. Een de andere man is echt jong, 33. Grappig, mijn leeftijd en die van Edward. Een vergelijking die zomaar nu bij me binnen komt. Maar die meneer die net zo oud is, als ik ben, die is niet zomaar op mijn pad gekomen volgens mij. Ik kan het nog niet duiden. Maar het was een heel mooi, en vooral boeiend gesprek. Ik was Anita, zoals ik mezelf zo goed ken, van links naar rechts schietend en mijn verhaal, mijn levensverhaal vertellend. Bijzonder..nu zingt Pink 'Just give me a reason'. Mooi. Ja, waarom vertel ik van die ontmoeting, gewoon omdat ik erg geloof, dat je niet voor niets, nieuwe mensen mag ontmoeten. Op een bepaald moment in je leven. En op dit moment gebeurt er veel. Mijn kruispunt, uit mijn vorige blog, ik bewandel mijn eigen pad, en ik geniet, van alles wat ik mag zien, en van al die mooie mensen, die ik tegen mag komen, dus dank je wel leuke meneer, dat je er was. Dat je er bent...en dat je mij zo mooi een spiegel voor hield. En dank jullie wel, dat jullie, op afstand en soms dichtbij met me meelopen. Ik vind het fijn.

En haar naam was Harry....

Tja, wat een titel weer he...en ik zal proberen hier wat uitleg aan te geven. Gisteren heb ik mijn leergang Corporate Antropologie van Daniëlle Braun en Jitske Kramer officieel mogen afsluiten. Op een indringende en bijzondere manier, twee dagen lang. Op de trouwdag van mijn ouders, 18 mei 2018. Hoe mooi deze getallen, deze symboliek. Een reis van negen maanden, ook weer die symboliek die te maken heeft met leven, nieuw leven. De reis is afgerond en afgesloten. En iedereen kent dit plaatje wel. Ik zie in dit plaatje onze samenleving, waarbij we met elkaar in meer of mindere mate doen, wat hoort, en wat past. En vooral vaak, hoe iedereen het doet. En dat ene vogeltje, die op zijn kop hangt, dat vogeltje heet Harry. Haar naam is Harry. En eigenlijk al in mijn hele leven, voel ik mij een soort van Harry. Ik doe mee, ik hoor overal bij, ik maak overal onderdeel van uit, maar toch voel ik mijn anders. En misschien wel, toch kijk ik anders. Dat was vroeger al. En sommigen mensen die dit lezen zullen zeggen 'ja dat begrijp ik'. En doelen dan op mijn geaardheid. Maar dit is anders. Dit heeft niets te maken met van wie je houdt in het leven. Maar dit heeft alles te maken, met hoe je in het leven staat. En steeds weer doemt die zin op 'Anita wat wil jij later worden in het leven?' de vraag van de heer Castermans, mijn rector van de middelbare school, bij de uitreiking van mijn HAVO-diploma. En mijn antwoord 'onafhankelijk'. En bij onafhankelijk kun je denken aan geld, aan materie, maar je kunt hierbij ook denken aan onafhankelijk zijn, in je denken, je kijken naar de wereld om je heen. Onbevooroordeeld aanschouwen. Oordeelloos zijn. Maar ook kunnen kijken en handelen in kansen en mogelijkheden. Vanuit perspectief. Niet denken 'oh ik ga dood' als de dokter zegt 'u heeft non-hodgkin stadium drie/vier' maar jezelf horen zeggen 'ik ga echt nu niet dood hoor'. En kijken hoe je uit dit diepe dal kunt komen. En ja, natuurlijk heb je hier hulp bij nodig. Van iets om je heen, een god, of iemand anders, een beetje geluk, maar vooral een enorme wil. En in mijn pitch, bij de afsluiting van deze prachtige leergang. Een leergang die je doet beseffen, en laat ervaren, dat je kunt kijken en dat je kunt kijken. Nee dit is geen schrijffout. Hoe kijk je naar je leven. Terug naar mijn pitch. Hierin vertelde ik over mijn leven. En hoe ik mij mijn hele leven al voel. Hoe deze Anita van Loon, door een organisatie als Yarden heen loopt. Hoe deze Anita van Loon kijkt naar een Hoofdbestuur, een Raad van Commissaris, een Directieraad, maar breder nog, hoe Anita kijkt. En hoe mijn manier van kijken anders is geworden nadat ik ziek ben geworden. Echt ik voelde het gisteren ineens. Hoe ik terugkwam en naar mijzelf in mijn rol bij Northgate Arinso keek. Hoe ik keek naar de mensen om mij heen. Maar ook hoe ik vooral keek naar wat ik iedere dag weer aan het doen was. En hoe ik eigenlijk al jaren, ook de jaren daarvoor, bezig was mij te verrijken. En niet spiritueel, niet geestelijk, maar materieel. Hoe ik vanaf dat moment, 2008, het gevoel had, dat ik naast mijzelf liep. En mijzelf kon observeren. En hoe ik me realiseerde, dat ik een aantal dingen niet meer wilde. Dat ik vooral iedere dag wilde opstaan, en me goed wilde voelen bij wat ik die dag zou gaan doen. Hoe ik, met mensen bezig wilde zijn, en dienstbaar wilde zijn. En nee dienstbaar is niet overal ja en amen opzeggen. Dienstbaar is, dat je jouw krachten, jouw mogelijkheden inzet, om samen verder te kunnen komen. Een dienstbaar leider, zorgt ervoor, dat zijn team kan floreren en schitteren. Het gaat dus niet om jouzelf, het gaat om ons, om wij. Vanuit verbinding vanuit je hart. Terug naar mijn Harry, terug naar mijzelf dus. Ik wil niet anders zijn dan anderen. Ik wil alleen vanuit verschillende kanten kunnen kijken naar hoe de dingen gaan, of hoe de dingen anders kunnen gaan. Ik wil op een stoel zitten en observeren. Kijken naar, van buiten naar binnen. Ik wil afdalen naar de kern van de dingen. Ik wil je dus echt leren kennen. Ik ben niet zo onder de indruk van je titel, of je stand, of je rang, of je rijkdom. Ja afwijking, ik ben wel altijd benieuwd naar je auto. En niet welk merk, maar of je Mercedes rijdt. Afwijking van Harry, en geloof me deze Harry heeft er meer. Ja noem maar op, Mercedes, Sauvignon Blanc uit Nieuw Zeeland, Nespresso, homosexueel, Remonstrants, Yarden...ga maar even door. Dus voor mij hoef je niet uit te leggen of je directeur bent, of schoonmaker. Voor mij is het belangrijk wie jij bent. Wie die meneer in dat pak is. Waar jij blij van wordt. Wat jou gelukkig maakt. Want ik geloof, dat door goed naar elkaar te kijken, door elkaar echte aandacht te geven, het leven echt mooier kan worden dan het nu al is. En ja geloof me, ik ben een van die Nederlanders, die wel een 9 ofzo scoort op de ladder van geluk. Niet omdat alles zo vloeiend verloopt, maar omdat in mij een rust is, en omdat ik gelukkig ben met wat ik mag doen. En in mijn pitch vertelde ik, dat doordat ik kijk zoals ik kijk. Leef zoals ik leef, voel zoals ik voel. Ik me vaak Harry voel. Ik hoor er bij, voel me echt onderdeel van. En tegelijkertijd, voel ik me zo anders. Zo alleen soms. Maar met deze rol ben ik heel erg dicht bij mijzelf. En dit maakt, dat ik soms keuzes moet maken van mezelf. Die een ander niet begrijpt. Ik weet nog, terug naar 2008, dat ik de voor mij beste baan in materieel opzicht ooit, vaarwel zei. Omdat ik Harry was. Omdat ik het niet meer kon en wilde. Ik zat in een vergadering en keek naar mijzelf. Toen nog, met heel weinig haar omdat ik net kaal was geweest en nog volop in de bestraling en lumbaalchemo's zat. En ik voelde dat de Harry in mij was veranderd. En deze baan niet meer zo zou kunnen uitvoeren, als voor mijn ziekte. Ingewikkeld hoor. Want op dat moment wankelt alles. Je gezondheid wankelde al. Maar ik werd langzaam aan steeds sterker. En op dat kantelpunt in je leven. Zeg je vaarwel tegen je prachtige leaseauto, je bonussen, je grote salaris en ga je naar de Kamer van Koophandel en begin je voor jezelf. Dus de mooie zwarte Mercedes C Klasse Sport, vol toeters en bellen werd ingeleverd. En in ruil daarvoor kwam er een 21 jaar oude 300E coupé. Een sloeriebak voor 6 duizend euro. En ik, ik was trotser dan ooit. Want ondanks het feit, dat ik niets meer had in materieel opzicht, had ik een Mercedes. En reed ik rond alsof ik de Koningin van Voorschoten was. Trots. En Harry. En deze Harry, ik dus, is in dit soort opzichten heel principieel. Ik wil en dit is ontstaan in 2008, trouw blijven aan mijn eigen principes en waarden. Aan mijn eigen normen en waarden. Aan samen ergens voor willen gaan. Tja, en soms betekent dit, dat je op een kruispunt staat. Gisteren in een van de laatste momenten van onze leergang trokken we een associatie kaart, een kaart met een foto, en dat was een foto van twee wegen. een dergelijke foto dus. En als je een dergelijke kaart trekt, ligt het er heel erg aan, hoe jij kijkt naar de wereld. Wat zie je hier echt. En ik zie hier twee mogelijkheden. Twee kansen. Beide wegen gaan ergens anders heen. Ik sta op dit moment als Harry, als Anita, op dit punt. Mooi perspectief om vanuit verder te gaan. En nee, ik heb het niet over thuis, over mijn leven met Annemarie. Soms moet je heel helder zijn, want anders vult de wereld het voor je in. Ik geloof er heilig in, dat je als mens, af en toe een goede afweging moet maken, en dat er fasen in je leven zijn, waarop je weer een nieuwe weg in slaat. En Harry helpt mij hier wel bij denk ik. Oh ja mijn pitch. Welnu, ik was altijd een Harry. Ben nog steeds een Harry. Heb het gevoel dat de leergang mij handvatten heeft gegeven om nog meer Harry te kunnen zijn. En blijven. En dat deze leergang mij verrijkt heeft. Ik heb ook input 'opgehaald' voor mijn tweedaagse training met Franchise collega's in november bijvoorbeeld. Ik heb een globaal programma in mijn hoofd. Ik heb input voor gesprekken met mensen, met wie ik mag samenwerken. Ik heb...zoveel meer mogen ontvangen. Ik ga 'koffie drinken' met een aantal mensen. En aan het einde van de leergang ging ik moe maar voldaan naar huis. En hier wachtte mij een heerlijk glas Sauvignon Blanc, een prachtige pasta met salade, Annemarie en goede vrienden. Dus hoe mooi is thuiskomen dan. Na een tweedaagse vol indrukwekkende momenten. Een prachtig boek 'da's gek' met een persoonlijk woord van Daniëlle Braun erin. Een omhelzing met Jitske en een weerzien met Jitske op 5 juni a.s. waar ik een seminar van haar met Wende Snijders mag bijwonen. Indrukwekkend denk ik. Dus het leven reikt mij zoveel aan. Pfftt. Nu op 19 mei, een belangrijke dag, een verjaardag van een vriendin van mij, een 'verkeringsdag' van mijn vader en Els ooit, het NRC, de weekend editie met een verhaal over voltooid leven, Nespresso en een heerlijk broodje, geef ik mij over aan het weekend. Dank je wel, aan iedereen, die mijn leergang zo geweldig de moeite waard heeft gemaakt. En deze Harry, die komt vanzelf weer terug, die kijkt nog even goed op haar eigen wijze. Die observeert nog even door. Met een glimlach. Fijne dag.

Met een grote glimlach zit ik hier

Hoe heerlijk is dit. Ik zit met een enorm grote glimlach hier thuis te werken. Aan tafel deze keer. Met Nespresso. What else.....vanmorgen vroeg naar Warmond, controle bij de heer Middelweerd, controle voor mijn implantaat. Ziet er goed uit. Nog een keer voor controle, en dan op weg naar een nieuwe brug. Kaak herstelt goed, nog een zwak plekje, maar het komt in orde. Rekening is ook al binnen, en de volgende stap kan gezet gaan worden. Daarna naar mijn oude locatie Haarlem. Gek, leuk en bijzonder. Leuk om Wieger en Marc te zien. Om even bij Christina te zijn. Een goed gesprek met Arnold over Amsterdam Zuidoost. Bijpraten, elkaar over en weer informeren en weer op weg, naar het LUMC. Alleen te vroeg, want daar ga ik straks pas naar toe. De zon scheen in mijn auto, en ondertussen heb ik gebeld met allerlei mensen. Over werk, over opdrachten, over mooie mensen, die ik ergens voor wil gaan inzetten. Kortom, Anita met een hele grote glimlach op haar gezicht in haar ietwat stoffige Mercedes GLA. Ik vond het heel bijzonder om in de locatie te zijn, waar ik onlosmakelijk mee verbonden was. En bewust zeg ik 'was'. Want ik merk, hoe belangrijk het is, om soms gewoon deuren te sluiten. Zodat er weer nieuwe deuren open kunnen gaan. Reflecterend op mijn leven, heb ik dit een aantal keren gedaan. Gewoonweg achterom kijken, evalueren, keuzes maken, afscheid nemen en weer verder gaan. En juist nu bij Yarden, leer ik steeds, dat een goed afscheid je werkelijk verder helpt. En goed afscheid nemen, zaken goed afronden, dat is hierbij wel een essentiële voorwaarde. Zo heb ik altijd afscheid genomen met een feestje. Met een goed glas wijn, bloemen en mooie woorden. Belangrijk. Want voorwaarts gaan, betekent ook met een glimlach herinneren. En zo was het ook met mijn vorige rol bij Yarden. Een mooi afscheid, en nu weer een prachtige baan. Een baan, waarin ik gelukkig ben. Dus nu is rijden naar Haarlem prima. Mensen de hand schudden, elkaar groeten, het leuk hebben met elkaar, en weer vrolijk de deur uitlopen. Das war einmal.... Ik heb het hier al eerder over gehad, in het kader van het stoppen met vriendschappen. Gek is dat, ook bij vriendschappen, loopt het soms zo, dat je elkaar niet meer ziet. Dat je een tijd lang en goed met elkaar optrekt, bijvoorbeeld doordat je samen werkt. En als dan je baan verandert, of je van werkgever verandert, dan betekent dit heel vaak, dat die vriendschap verwatert, dat is goed, dat kan. Ik geloof erin, dat je soms een tijdje met elkaar optrekt in het leven. En dan neem je soms zomaar een andere afslag en vervolg je ieder je eigen weg. Zorg er dan altijd maar voor, dat je het netjes afhecht. Hoe mooi zou het zijn, als mensen die gaan scheiden, gewoon nog eens met een goed glas wijn, aan tafel gaan zitten samen. De balans op maken, terugblikken en weer verder gaan. Elkaar bedanken, voor alles wat was, en succes wensen met alles wat komt. Hoe leuk zou ons leven dan zijn. Steeds een soort van kleine afscheidsdienst, voordat je je reis gaat vervolgen, zonder die ander. Ook binnen de branche wordt hier al over nagedacht, een afscheidsdienst bij leven. Dan hoor je hoe de mensen om je heen, je gezien zouden hebben. Ik vind daarom dat programma 'de reis van je leven' met Johnny de Mol wel mooi. Hier vertellen de vrienden bij leven hun vriend, of vriendin, die niet lang meer te leven heeft, hoe ze naar hem of haar kijken. En hoe ze je zullen herinneren. Ik zou dit wel willen geloof ik. En als ik dan ooit echt doodga, dan ga je maar lekker al mijn mooie wijntjes opdrinken met elkaar en glimlachen om hoe ik ervan genoten zou hebben. Ja goed plan. Deze week is de week van de cadeautjes. Zo mag ik, een prachtige twee daagse gaan begeleiden. Waarbij het gaat over 'zorgen voor elkaar'. Zomaar spontaan kwam dit op mijn pad. Ik was heel hard bezig, om zelf trainers, begeleiders aan te dragen. En toen kwam de vraag naar mij toe. En lang hoefde ik niet na te denken, voordat ik mezelf 'ja' hoorde zeggen. Ik mag een mooi programma gaan mee maken, ervaren. Wow...met muziek, en heel veel energie, Wende Snijders, oooooh ik heb er zoveel zin in. En morgen en overmorgen de afsluiting van mijn leergang Corporate Antropologie. Een pitch over wat dit alles mij gebracht heeft...welnu...te veel om op te noemen. Ik geloof nooit dat dit allemaal alleen door een leergang komt. Maar dat het juist komt, doordat jij op dat moment die keuze maakt. Bij mij lijkt het alsof de flow het weer even van me overneemt. Flow...maar je gezondheid speelt je parten, hoor ik sommigen denken. Ja dat klopt. Mijn been doet meer dan zeer. Ik loop als een oude trage rammelende diesel, maar als ik eenmaal loop, loop ik iedereen eruit. Vanmiddag weer naar het LUMC. Onderzoek, röntgenfoto...heup? Nieuwe heup? We gaan het meemaken. 58 jaar en een nieuwe heup. Kan best toch. Ik hoop zo, dat er duidelijkheid is en komt. Want ik heb pijn. Maar pijn kan de flow niet drukken, en zo is dat. Het gaat goed met Anita van Loon. Meer dan goed. Ik voel het vanuit mijn tenen, mijn lijf en mijn ogen. Ik ben gelukkig. Zo, en dat is gezegd. En ja ik weet het, dit komt door heel veel meer, dan alleen Anita van Loon. Dit komt door mijn thuisfront, mijn huwelijk, mijn vrienden, mijn werk, mijn keuzes, maar vooral door mijn genen, door die van Loon genen in mijn donder. Die niet schrikt als het gaat stormen. Die niet omdraait of wegloopt als het lastig is of wordt. Het komt ook door Ron. Het komt doordat ik geloof in wie ik ben en waar ik voor sta. Ik kreeg zomaar voor Moederdag van mijn vriendin Razan, een prachtig kado opgestuurd. Een schitterende houten kist, vol met ingelegd houtsnijwerk. Kunstig bijna. Maar wat het allermooiste is, is de brief die erbij zit. Gewoon zomaar, omdat je ooit de mazzel hebt gehad, elkaar te mogen ontmoeten in het leven. Dat is wel geluk hebben. Lieve mensen, a.s. vrijdag is de trouwdag van Pa en Ma van Loon. 62 jaar geleden in 1956 zijn zij getrouwd. Ik ben normaal niet zo van de data...maar sommige data blijven bestaan, heel je leven lang. Omdat het momenten zijn, waarop iets heel gaafs tot stand is gekomen. En dit huwelijk, volgens mij was dat heel gaaf. Mensen die niet voor elkaar waren voorbestemd, gezien hun achtergrond, maar mensen die toch voor elkaar kozen. Liefde als basis. Top en zeker toen. Dus met mijn grote glimlach sluit ik nu af. Ga ik straks röntgenfoto's laten maken. En wacht ik af wat er verder komt. Ik ben er klaar voor. Ik ben klaar voor alles. Kom maar op. Ik ga het aan. Ik leef!! En hoe...

Vrij zijn in stilte.....

Vrij zijn in stilte.... ik schrijf er vaak over. En deze dagen in mei, staan kranten vol van herinneringen aan de tweede wereldoorlog, en herdenkt Nederland alle slachtoffers van de oorlog. In stilte, en mooi, in het krantje van Wassenaar stond 'en tijdens de twee minuten stilte, was het ook echt indrukwekkend stil, soms is stilte het mooiste geluid dat een mens kan voortbrenge'. Een prachtige zin, die bij mij blijft hangen. Stilte. Ook weer zo'n prachtig iets. Want hoe vaak worden wij niet omringd door lawaai, geluid, muziek, gepraat. En hoe heerlijk kan dan stilte zijn. Vanmorgen begon ook zo, ik ben blijven liggen in bed. Moe, door eigenlijk steeds maar een zeer been, en toen ik wakker was, lag ik te luisteren naar de stilte. Alleen in je bed. Annemarie is druk, afspraak met haar jongste dochter, en ik, ik ben gewoon heerlijk alleen. De krant, mijn Nespresso. Mijn eigen stukje stilte...even wat mails verstuurd, gestuurd, maar ik heb een officiële vrije dag genomen. Ik voel me gek, hierbij, omdat ik eigenlijk altijd wel werk. Mijn mails lees, soms reageer. Maar nu even niet meer. Nu ben ik vrij in stilte... De stilte laat me denken en nadenken over mijn leven. Mijn familie, mijn ouders, mijn nichtje Noor. Ze komt 2 juni terug uit Suriname, we gaan naar Schiphol, om haar te verwelkomen, het zal wel druk zijn daar. Leuk, hoe trots zou mijn vader zijn, als hij zijn Noor terug zou zien komen uit Suriname. Heimwee neemt het soms even van haar over. Heimwee naar hier, naar huis, naar al die mensen van wie zij zoveel houdt. Fijn. Gisteren waren we met Joke, in de cabrio naar den Haag. De antiekmarkt, het foodtruck festival op de Lange Voorhout, maar eindigend in des Indes, lekker warm, en mooi om in die chique omgeving te zijn, en ook daar weer herinneringen op te halen. Mijn ouders ooit 25 jaar getrouwd, Arie en ik hadden hen een avond Den Haag, met overnachting in des Indes aangeboden. Geweldig, mijn vader uit het raam op de Lange Voorhout, zwaaiend naar zijn kinderen, die terug liepen naar mijn huis in het Bezuidenhout. Lang geleden, mooie herinnering. Gek hoe je leven opgebouwd wordt, steeds meer, door terug te gaan in de tijd. Terwijl er toch ook steeds weer nieuwe herinneringen bijkomen. Als ik denk, aan de komende periode, dan komen er zoveel prachtige nieuwe momenten bij. Die aan mij, als ik later weer eens zit te mijmeren, ongetwijfeld langs zullen komen. Gek, dit heb ik ook met mensen die er niet meer zijn. Of niet meer dichtbij je zijn. Ze leven nog wel, maar maken geen deel meer uit van je dagelijks bestaan. Zelfs in je werk, kan dit zo zijn. Je oude team. Je oude MT-leden, gek, hoe dingen anders worden en ook weer prima zijn. En toch blijft er altijd ergens een, of twee mensen, die bij je blijven, uit een bepaalde fase in je leven. En zo bouwt zich mijn vriendenkring op, met een mengeling van mooie mensen, die elkaar wel kennen. Maar soms slechts uit verhalen. Die elkaar ontmoeten op een feestje ofzo. Die elkaar begroeten en herkennen, alsof ze elkaar eerder hebben gezien. En dat eerder, was in een verhaal van mij. En soms, dan trek je eventjes met elkaar op, en dan is het daarna weer voorbij. En ook dat is goed. Collega's uit je vorige bedrijf, je vrienden van vroeger. Ze zijn er nog wel, alleen ergens anders. En dat is goed. Ook ik, ga verder, ontmoet weer nieuwe mensen, collega's, relaties. En mijn oude team, of oude werkgever, komt op mijn stapeltje 'Das war einmal'..herinneringen dus. En met een glimlach denk ik daar dan weer aan terug. Terug naar mijn stilte. Ik zit hier simpelweg gelukkig te zijn, door te zien wat er allemaal is. Laatst zei iemand me 'ik zou gelukkig zijn, als ik veel geld had en het voor het zeggen had'. En dit soort uitspraken houden me bezig. Want volgens mij, gaat dit over iets heel anders. Over macht, over jouw plekje in de maatschappij. En eigenlijk over het feit, dat je niet tevreden bent, met wat er is. Met dat, wat er iedere dag is. En ik gun dus iedereen, deze rust, deze stilte in jezelf, om gelukkig te zijn, alleen, of samen, met alles wat er wel is. Kijk eens naar alles wat er wel is. En probeer daar gelukkig mee te zijn. Kijk naar de kleuren om je heen, en niet alleen naar je bezit, maar kijk naar al die dingen die misschien niet tastbaar zijn, die herinneringen in je hart, die zijn van jou. Renate Dorrestein is overleden. Ik weet nog, dat ik namens Yarden, bij haar thuis op bezoek ging, om te kijken of zij een boekje met columns kon schrijven over de dood, over afscheid nemen. Bijzonder hoe deze vrouw, toen zij hoorde, dat zij ongeneeslijk ziek was, zelf haar laatste klus heeft geklaard, zij schreef haar eigen biografie, 'Dagelijks werk'. Een literair zelfportret. Echt de moeite waard. Weer zo'n herinnering, dat kopje koffie bij haar thuis. Volgens mij in Heemstede, of Aerdenhout, ik zal het eens opzoeken. Jammer weer zo jong, 64 geloof ik, iemand die de strijd tegen kanker heeft verloren. Gek, hoe ik gisteren in het des Indes, aan Joke vertelde over mijn eigen ziek worden, en ziek zijn. 8 december al 10 jaar kankervrij. Best wel de moeite waard toch...ja ik wel, ik mag door met leven, zo voelt het althans. Een echte van Loon. Die geeft nooit op. Dag, weer een herinnering ter afsluiting. Zondag, ga ik gewoon zitten herinneren daar bij die 3JS in de zaal. Muziek luisteren, een liedje voor iedereen, die ik mis. Dag, ik ga nog even luisteren. Naar de stilte hier...heerlijk!

Cabrio rijden, bijeenkomst Nijmegen en nog veel meer...

Oh hoe heerlijk, cabrio rijden, afgelopen week heb ik twee dagen in de cabrio gereden en vanuit de cabrio kantoor en afspraken bezocht. Hoe fijn, op een terras een afspraak hebben en mensen ontmoeten. Een bila met iemand vanuit het hoofdbestuur, aan het IJ. Kan slechter toch? Maar ook een bijeenkomst met vrijwilligers in het mooie Nijmegen, een ongekend end rijden, en om half twaalf thuis ofzo, maar wel heel okay. Een inspirerende, fijne vergadering en nieuwe vrijwilligers ontmoeten. Mensen, die echt heel veel inspanningen willen verrichten, voor Vereniging Yarden. Ik word er blij van. Nu nog even thuis aan het werk, en jawel, eindelijk die twee kilo haar eraf. Geknipt in een mooie salon hier in Wassenaar, bij Linda. Leuk, fris en luchtig... En weet je, ik vind het leven echt super de moeite waard. Mooi weer, vrolijke mensen, goede gesprekken, en leuke plannen. Een ronde tafel bijeenkomst over diversiteit, de uitnodiging komt eraan. Praten met mensen, over hoe wij als Vereniging Yarden het juiste kunnen doen, voor iedereen in de samenleving. Mooi begin van meer hoop ik. Maar ook met Face the Future, om samen met hen een bijdrage te leveren aan de integratie tussen newcomers en dutchcomers. Kijk maar.... Mooi hoe Razan en ik, hier vermeld staan. Met die foto, die zo duidelijk staat voor onze verbinding. Fraai. Ik ben er trots op. En tussen dit alles door, mijn bila met Ron. Een mooi en open gesprek. Over samenwerking en waar wij samen voor staan en gaan. En ik hoop dan alleen maar, dat de zon, de mooie strakke lucht, maakt dat alles open trekt. Ben ik een dromer, of een realist...god helpe mij! En dit meen ik oprecht. En weet je, dan sta je zomaar aan de vooravond van vier vrije dagen. Ik realiseer me ieder jaar opnieuw, dat mei die mooie tijd is, met al die feestdagen, waardoor je lange weekenden kunt genieten van het leven. Van je vrije tijd, van het samen zijn. Van de rust, het even niet hoeven. Een collega zei me vandaag nog 'pas je wel jij, je maakt hele lange dagen'. En dat klopt. Ja dat klopt. Gisteren was een voorbeeld waarbij ik denk ik van 8 uur tot 23.30 uur gewerkt heb. Maar daarentegen staat dan ook dat ik vandaag minder werk en minder kan werken. Deze ruimte, daar hou ik van. Heerlijk. Onafhankelijk zijn, daar is ze weer. Dat past mij zo. Aanstaande zondag, gaan wij met een grote groep vrijwilligers, collega's, genodigden, naar het concert van de 3JS. Een herinneringsconcert, voor Moederdag, maar eigenlijk voor iedereen die je ontvallen is. Die je mist. Waar je van houdt, en die niet meer bij jou is, hier op aarde. Wat dacht je van deze tekst : Zo kan het toch niet langer - In dit huis brandt de kilte Schreeuwt de stilte Dooft het vuur Dat het nog zo lang heeft geduurd Is gek maar vanaf hier gaat het snel Wees niet bang en wacht niet langer Spaar me niet Weet dat je me nooit meer terugziet Het boek gaat dicht ik zeg je vaarwel Zwijg als je toch niet meer de moed hebt om te blijven De conclusies trekt ten koste van mij Nu moet je verder Het wordt alleen maar erger en wranger Zo kan het toch niet langer Het kan niet langer Kan niet langer Wat een vreemde vrede nu we alles weten We zijn maar lief en zwijgen over strijd en verdriet We denken, voelen, zeggen maar niets Nu nog die laatste zoen, lood in je schoenen Een laatste woord sterft alsof het nooit werd gehoord Een deur gaat dicht, het leven gaat door Zwijg als je toch niet meer de moed hebt om te blijven De conclusies trekt ten koste van mij Nu moet je verder Het wordt alleen maar erger en wranger Zo kan het toch niet langer Ja en ik realiseer me, soms moet je gewoon niet kijken, maar gewoon maar luisteren. Heb ik wel vaker bij muzikanten. Ik kan intens genieten van de tekst, de muziek, en ik wens mezelf een ander uitzicht. Maar dat heb ik ook wel eens in een vergadering. Door te kijken, en door goed te zien, zie je veel meer, dan alleen het woord. Steeds maar weer. Soms kun je door de mimiek, het non verbale zoveel meer zien en horen, dan alles wat gezegd is. Gisterenavond reed ik terug uit Nijmegen, laat, de weg was redelijk leeg, en in de veiligheid van mijn auto, voelde ik me alleen. Voelde ik me heel dichtbij mijzelf. Nadenkend, over wat gezegd is, nadenkend over wat ik gezien had, nadenkend, over eenzaamheid, over strijd, over het met elkaar goed doen en goed hebben. En op dit soort momenten, realiseer ik me, hoe heerlijk het is, om soms te rijden over 's lands wegen, en je gedachten te mogen ordenen. Gewoon jij alleen, gewoon ik alleen. Even niet te hoeven praten, bellen, ontmoeten, maar gewoon zomaar even zijn. En als je me dus vraagt, wat mijn wens is, dan is het soms, gewoon zomaar even te mogen zijn. Ik alleen, met niet zoveel meer, dan een stukje muziek, die Mercedes ster onder mijn handen, het rustig rijden op weg naar huis .Het me realiseren, dat ik steeds weer thuiskom met een hart vol liefde. In een huis vol liefde. Hoe mooi is dat... En tenslotte, zojuist een telefoontje van het ziekenhuis. Na alle onderzoeken, worden er nu röntgenfoto's gemaakt van mijn heup. Volgens de neuroloog kan hier sprake zijn van slijtage, waardoor dat gekke been van mij overbelast is of wordt. Welnu, een nieuwe heup op je 58e, moet kunnen toch? Haha, ik moest wel lachen. En ik dacht even aan Els, en aan nog een dame die ik ken, zij hebben beiden een nieuwe heup, en lopen weer als een kievit, toch? Leeftijden, ach, wat zegt leeftijd nu...als dit het probleem is, dan is de oplossing nabij. We gaan het zien. Lieve mensen, een mooie vrije dag morgen! Enjoy! Anita

Zomaar een week in april en mei 2018....

Ja zeg, wat een fraaie week! Gek woord eigenlijk fraai. Ik probeer, en ik hoop dat dit opvalt, korte zinnen te maken. Een van mijn trouwe lezers heeft hierom gevraagd. Leuk. Ja ik schrijf, oneindig lange zinnen. En ik ga maar door. Komt doordat ik zoveel te vertellen heb. Ik heb altijd het gevoel, dat mijn leven een soort achtbaan is of lijkt op dit moment. En dan zomaar opeens realiseer je je, dat dit wel meevalt. Gewoon door een gesprek met iemand, die je lang niet gesproken hebt. Een oude vriendin uit Zwitserland. Niet oud in jaren, maar wel al oud in jaren vriendschap. Nathalie, ooit ontmoet op de Rijksuniversiteit in Groningen, tijdens ons master traject. Leuk en bijzonder, toen al heel anders dan ik, maar wel met een enorme klik. Zij ca 10 jaar jonger dan ik. Een sportvrouw. NOC-NSF, voorheen. Werken met Erica. Indrukwekkende wereld, voor een boerendochter zoals ik ben. Ik voelde me toen al, en dat heb ik nog vaak, zo heel gewoon. Zo eenvoudig eigenlijk. Zo klein ook soms. Klein, ja dat is ze ook, heel slank, klein, chique, eigenaar van een aantal BV's, zakenvrouw, internationaal. Woont in Zwitserland, heeft net haar eigen zwembad aan laten leggen in de tuin, vier kinderen, woont boven op een berg, skiet als een dolle. Met haar totale gezin zo gaaf. En dan is zij voor zaken in Nederland, twee dagen, en dan appt ze me, omdat ze even met me wil eten bij Mila. Hoe fijn, hoe gaaf. Ja eten..zij eet drie hapjes, maar drinkt wel een lekker glas wijn. En dan wordt ze opgehaald, door een zakenpartner, en ook Annemarie schuift natuurlijk aan. Gezellig, dus ik nog netjes gekleed, ontmoet mijn chique vriendinnetje, en even die ene avond, brengen we met elkaar door. Hoe fraai kan het leven zijn. Deze week, zo, dat was me er een. Gesprekken, individueel met de leden van het Hoofdbestuur. Ontmoetingen met de ledenraad en het hoofdbestuur. Een super mooi gesprek met mijn vriend uit Zwolle bij Wientjes, Roel. Weet je ook dit is weer zo'n ontmoeting, ooit begonnen bij Yarden. De aanleiding was de campagne van Adelheid en vanuit dit gesprek, zijn wij nu bevriend geraakt. We ontmoeten elkaar denk ik 3 x per jaar. Zomaar, een broodje, kop koffie, soms een glas wijn. Maar altijd weer dat gesprek. Over Martijn, zijn overleden zoon. Over het leven. Over hoe je gemis kunt ervaren, beleven. Over hoe de dingen simpelweg zijn. Weet je, ik merk aan mijzelf, dat ik in dit soort gesprekken, heel dicht bij Anita van Loon ben en kom. Dat ik mijn eigen kern steeds weer raak. Zojuist had ik iemand van Face the Future aan de lijn. Daan, bij hem heb ik Razan mogen ontmoeten. En ik vertelde hem, over de vriendschap met Razan. En hoe ik haar 'the rose' heb horen zingen. En hoe ik graag wil vertellen, aan de wereld om mij heen, hoe dit soort ontmoetingen, mij een nieuwe manier van kijken hebben gebracht. Hoe ik altijd al dacht, goed te kijken naar de mensen om me heen. Maar dat ik me door het programma Face the Future, heb gerealiseerd, dat je altijd nog beter kunt kijken, door meer te zien. Maar misschien ook door anders te zien. En nu, iets over acht, net gekeken naar de Dodenherdenking, denk ik terug aan twee jaar geleden. Twee jaar geleden op 4 mei was de uitvaart van de vader van Annemarie, in den Haag, bij Yarden. En tijdens zijn afscheid waren wij twee minuten stil met alle aanwezigen. Een soort ultiem eerbetoon. Altijd weer zal het belangrijk zijn te herdenken, aan al die mensen die het leven hebben gelaten voor hun vaderland. Maar steeds weer is 4 mei, ook het denken, het herdenken van mijn schoonvader. Vandaag was een bijzondere dag, ik was weer in het LUMC. Neurologie, uitermate zorgvuldig werd ik ondervraagd, onderzocht en even leek het, dat mijn been en de pijn aan dit been, verklaard kon worden. Maar helaas...ik word weer doorverwezen, naar een andere specialist. Dus we wachten weer gewoon af. Ik ben ruim 2 uur en 1 kwartier in het LUMC geweest, dus serieus nemen ze me wel. Dat is duidelijk. En daarna heb ik mijn iets te witte benen en hoofd, wat zon geboden op mijn dakterras. Heerlijk, sushi eten in de zon. Als dat geen rijkdom is. Een weekend vol zon, wacht ons. Wacht u. Probeer te genieten van de warmte, de zon op je lijf. Probeer te kijken naar de mensen om je heen, de glimlach, de tevredenheid is zichtbaar. Zon doet wonderen. Hier buiten, hoor je een merel vrolijk zingen, de meeuwen vliegen rond, de tuin kleurt langzaam blauw, paars en als je in de auto rijdt, zie je vele tinten groen. Prachtig, heerlijk, cabrio weer. Dus ik ga die bolide van stal halen. En genieten van het prachtige geluid van de motor. Van mijn haar wapperend in de wind. Oh ja, iets minder denk ik, want morgenochtend, ga ik naar de kapper. Eindelijk weer, zomaar twee kilo haar weg schat ik in, ongekend. Afgelopen week zei iemand uit de ledenraad tegen me 'mevrouw Anita, ik begrijp nu, waarom u zulke mooie grijze haren heeft'. Ik vertelde het verhaal van mijn moeder. Ook zij was grijs, en als ik op Goeree Overflakkee ben, dan word ik vaak vergeleken met mijn moeder. We lijken op elkaar. In mijn portemonnee heb ik een foto van haar, toen zij ongeveer 55 jaar was. En echt, dan zie ik mijzelf in haar terug. Zo fraai. Leuk hoe je wilt lijken op je moeder, of op je vader. Juist omdat zij mij zo gevormd hebben, zoals ik ben. En hoe leuk is het dan, als iemand zegt 'oh je hebt het neusje van je moeder'. Haha...toen ik klein was, vroeg ik 'mama waarom heb ik zo'n klein neusje'. En haar antwoord was 'ach lieverd de neusjes waren op, en jij hebt een dopje gekregen'. Ik was er ondersteboven van, ik wilde een grotere neus. Hoe bijzonder kun je zijn als kind. Ach en gisteren en zo vaak in mijn leven, realiseer ik me, dat ik altijd, dat gewone meisje zal zijn en blijven. Dat boerenmeisje, eenvoudig en gewoon met twee voetjes op de vloer. En nog, heb ik moeite met brallers, met mensen, die zich groter voor doen. Of die zich laten voorstaan op hun titel, of functie benaming. Tja...mijn vader zei toen ik mijn eerste Mercedes van de zaak mocht rijden 'kind, als je naast je schoenen gaat lopen, dan zet ik je er terug in'. Dus verbeelding en poeha, is mij vreemd. En als ik dan heel succesvolle mensen tegenkom, zoals gisteren mijn vriendinnetje, dan voel ik mij zo eenvoudig, en soms ook zo klein. Terwijl ik toch zo vaak, heel tevreden ben. Tevreden over mijn leven, mijn geluk, mijn liefde, mijn gezondheid. Tja, want volgens mij gaat het daar om. Welnu, dit gewone meisje, gaat lunchen met Koningin Maxima, op 5 juni a.s. Trots ben ik hierop. Het Prinses Maxima Kinder Oncologie Centrum in Utrecht, wordt geopend door Koningin Maxima. En ik mag samen met Margo uit het Hoofdbestuur, aanzitten aan de lunch. Oh ik ben nu al nerveus. En wat ben ik blij, met mijn prachtige nieuwe pak straks, weer een hoogtepunt, om dit pak te gaan dragen. Geweldig...en hoe leuk, Paul, mijn vriend de documentaire maker, filmt dit alles. Hij maakt een schitterende documentaire over dit indrukwekkende centrum. Dus, hoe leuk. Ik zal jullie erover vertellen. Lieve mensen, geniet van alles, grootse dingen, kleine dingen, de zon, de mooie benen die nu weer zichtbaar worden. De vrolijkheid, de bevrijdingsconcerten, en alles wat er aan komt. Ik, ik geniet nu, van mijn Nespresso! Fijn weekend. En sta stil bij al die mooie kleuren, die de natuur ons geeft. Een rijkdom, waar je zomaar tussendoor mag fietsen, lopen, wandelen, of...jawel cabrio rijden. Dag!