Muziek, mijn vader en moeder dansten in de woonkamer op 'Ramona' van de Blue Diamonds en ik weet nog dat een keer een oppas dat singeltje wilde kopen van ons. En ik wilde dat niet. Ooit had ik dat singeltje, nu helaas niet meer. Al die oude herinneringen zijn wel ergens gebleven in de familie, alleen niet bij mij. En nu zeg ik helaas. Maar ach, alle muziek is terug te vinden. En dat is zo fijn. Een playlist maken met mooie nummers, voor een speciale gelegenheid, voor een samenzijn met elkaar. Of muziek voor een diner, op de achtergrond. Als ik zelf denk aan een van mijn favoriete nummers (en dat zijn er veel) is dat Moralito van Julio Iglesias, of een nummer van Tina Turner, mijn helaas overleden idool. Ik hield van haar stem en van haar benen. Ja echt. Geweldig. Ik ben naar een aantal concerten van haar geweest en ik wilde alleen maar vooraan staan, om haar te zien dansen met die prachtige benen. Die stem. Sexy.
En nu zit ik in de tuin, en ben ik blij en gelukkig met mijn lichtgevende speaker, met heerlijke muziek, mijn Nespresso, mijn watertje. Vanmorgen vroeg al gewandeld met Teun, tegengehouden door de zwanenfamilie, omgedraaid en een rondje Kreek, veld, en uiteindelijk een kop koffie op het terras bij Jack en Anja. Fijn. Het is zo thuis zijn. In de meest pure vorm. Teun die los naast je loopt, af en toe wat ondeugend doet, maar ondertussen ook op de begraafplaats al een zeer geliefd hondje is geworden. Mijn troosthondje, mijn lieve trouwe vriend.
Julien Clerc zingt nu 'Si on chantait' een liedje van vroeger, mijn kamertje op de boerderij. Mijn kleine veilige plekje, waar ik mijmerde, zong, lachte en huilde. Waar ik mocht zijn wie ik wilde zijn. Waar ik voor het eerst een meisje kuste, waar ik zo gelukkig was. Als kind, de veiligheid van de stemmen van mijn ouders beneden. Mijn moeder die nog even kwam kijken of ik al sliep, en ook al sliep ik niet, ik vond het idee alleen al zo fijn. Dat ze nog even naar me keek. En ergens in die tijd, begon mijn liefde voor muziek. Mijn eigen pick-up, een Dual, een witte, ik weet het nog goed. Naast mijn bed. En ondertussen spring ik door de tijd, draai ik nu een oud jazznummer van Rita Reys. En denk ik aan mijn schoonmoeder en het lied 'zon in Scheveningen'.
En opeens ben ik terug in mijn ontdekkingstocht naar de liefde, in den Haag. En daar was Pia Beck, een stoere dame met een wat zware stem, een vrouw die van vrouwen hield, rijdend in een grote cabriolet. Optreden in Scheveningen, genieten. Een nieuwe wereld opende zich. Pia galmt nu door mijn speaker hier in Nieuw-Vossemeer. Haha, wat geweldig. En toen North Sea Jazz, het artiestenvervoer, het nachtvervoer in Den Haag. Feest. Ongekend wat een feest, en hoe muziek zich hier verenigde met mijn werk. Een afterparty in het Bel Air Hotel, een heel weekend Jazz in het Congresgebouw. Paul Ackett ophalen in een Historische tram bij zijn huis. Ongekend, wat een tijden.
En nu ben ik terug in de tuin. Met Teun aan mijn voeten. Met vogels die zich laten horen, die lekker door elkaar heen zingen. Die vrolijk zijn, die leven, die genieten. En ik ook. Ik moet zeggen, dat ik deze tijd, deze fase in mijn leven, erg mooi vind. Ik leef bewuster, intenser dan ik ooit heb gedaan. Ik sta stil bij alles wat er is. Ik zoek niet meer, maar heb gevonden. Ik heb rust. Stabiliteit. Mijn leven is kleiner, minder spectaculair, maar heel erg fijn geworden. Ik luister nu naar Lobo 'I'd love you to want me' en zing dit liedje lekker mee. Mooi, intens, en zo klein. En hier horen allerlei liedjes bij, vrolijke liedjes. Maar ook dat ene liedje speciaal voor die man, die ik op dit soort momenten ook zo intens kan missen 'als sterren aan de hemel staan' van Frans Bauer. Het lied dat we speelden op de uitvaart van mijn vader, omdat hij zo hield van deze muziek. En eigenlijk vonden veel mensen dat maar niks. Maar hij wel en ik ook. Geweldig. Dus ook dat lied laten we horen, vandaag en altijd. Het hoort bij mij. En als ik nu terugkom van mijn werk en ongeveer ter hoogte van Fijnaart ben, dan bel ik naar Annemarie en zeg ik 'ik ben bij Fransje Bauer, en bijna thuis schat'. Mooi hoe alles weer samenkomt, in een zo'n zin. En hoe ik dan glimlach, omdat mijn vader ooit met zijn kleindochter naar het huis van Frans Bauer is gereden en hoe hij een jong kind leerde van deze muziek te gaan houden. Prachtig toch. Heeft niks te maken met niveau, of wat dan ook. Gewoon met leven, met genieten, met puurheid, echtheid. En weet je, ik hou er ook van. Jawel, naast Tim Hardin, draai ik net zo lief Fransje Bauer, of Son Mieux. Ook zulke fijne muziek van vandaag. En ondertussen brengt mijn oude buurman, de oranje container weer terug. Zwaait hij naar me, 88 jaar, hoe lief. We zorgen in dit mooie leven hier, een beetje voor elkaar. Jij en ik, hij en ik. Ik knip zijn heg, we ruimen samen op. We drinken af en toe een kop thee. We eten een koekje samen. Kortom, wij. 'Dan telt alleen een gevoel dat ik veel van je hou'. Laatste zin uit het liedje van Frans Bauer. Op het Dorpsfest in het Wagenhuis zong ik de hele dag mee met 'Engelbewaarder' geweldig. En nu laat ik dit lied als slotakkoord voor deze blog nog even klinken hier door mijn tuin. Gelukkig is meneer pastoor doof. Haha...een mooie dag. Dit was zomaar zo'n lekkere zomerse blog, zonder veel diepgang. Maar gewoon oprecht een stukje van Anita van Loon. Dit ben ik ook. 'ik weet nu dat er een engelbewaarder bestaat, je kunt haar niet zien....'.
