Van Olifanten en geluksbrengers...

Ik kreeg van een collega een Olifantje, heel mooi, want een Olifant staat voor geluk. Olifanten zijn groot, krachtig, intelligent en worden heel oud. In Azië ziet men de Olifant daardoor als een geluksbrenger. Dit Olifantje staat bij de deur, en zal geluk brengen. En denkend aan wat er allemaal speelt in de wereld, hoe onrustig de samenleving kan zijn, hoe intens verdrietig het is, als je weet, dat je man heel snel zal gaan overlijden, als je eenzaam bent, dan realiseer ik me, dat mijn Olifant ergens een heel comfortabel plekje krijgt. En zorgt dat al het geluk dat mij mag omringen, er is en zal blijven. Geluk, wat een prachtig iets om te mogen ervaren. Zo was ik uitgenodigd door Razan om mee te gaan naar een avond in de Koninklijke Schouwburg, een theaterstuk over eenzaamheid. Bijzonder, anders, en indrukwekkend. Een bomvolle zaal...mensen alleen, mensen samen, zoveel eenzaamheid, en Razan en ik, waren samen. Fijn, geluk toch? En gisterenavond als gast van Danielle Braun, bij een ondernemerscollege van Baker en Tilly in Amsterdam, in het DESMET Theater. Zomaar daar aanwezig mogen zijn, mogen genieten van prachtige korte inhoudelijke verhalen, over diverse thema's, samen met Danielle. Geluk toch? En straks naar Zwolle, gisteren een collega mogen coachen in Doetinchem, morgen naar collega's in Friesland, geluk toch? Gisteren nog even bij mijn oude werkplek in Haarlem geweest. Mooi om mensen te zien, die privé door een enorm diep dal zijn gegaan, door verlies van je geliefde, en die er bovenop gekomen zijn. Geluk toch? En zo kan ik nog wel even doorgaan, en steeds weer is daar die les, gezondheid, lekker slapen, je zorgen even naast je bed zetten, en dan weer doorgaan. Denkend aan mijn laatste blog is loslaten, een nieuwe, een andere manier van vasthouden. En dit is bij alles zo. Het leuke is, dat Annemarie en ik, van alles gaan inpakken en uitzoeken, in verband met de verhuizing. En nu kom ik soms dingen tegen en denk dan 'die geef ik door'. Soms zijn er spullen die niet meer nodig zijn. Maar zo bijzonder en intens zijn, dat deze voor iemand anders, weer een nieuwe betekenis kunnen krijgen. En zo geef ik door. Ruim ik op. Neem ik afscheid, laat ik los, hou ik dingen anders vast. Een collega die Yarden verlaten heeft schreef me een kaartje - 'voor Anita - iedereen helpen, vertel je eigen verhaal, vervuld van liefde...- en als ik dit dan lees, dan denk ik - geluk toch? Mooi he... onze handen, de handen van Annemarie en mijzelf. Ook een cadeau van Razan en Adel. Voor mijn verjaardag gekregen vorig jaar, en nu klaar. Iedere oneffenheid, ieder rimpeltje, het is er, het is te zien. Mijn rommelige nagels, mijn littekens, in de puurste vorm vastgelegd voor eeuwig in een beeld. Op een steigerhouten sokkel. Voor in ons nieuwe huis. Ik hou zo van handen, wat zou ik graag een beeld van mijn vaders hand hebben gehad. Zomaar, omdat die hand je aanraakt, of aangeraakt heeft. Omdat een hand de verbinding is vanuit je hart, naar de ander. Ja, dit gelukkige mens, stapt zo in de auto, op weg naar weer zo'n mooi mens. Gisteren mocht ik iemand ontmoeten. Een voor mij nieuw mens. Een oud bankier, met een prachtig verhaal. Op mijn weg gebracht door Razan. En dan is het leuk, om elkaar te ontmoeten, te spreken en samen te kijken, naar waar de verbinding kan zitten, of soms zomaar direct al zit. Geluk toch...mijn vriendin Jolanda die voor de deur staat met prachtige paarse tulpen. Het voorjaar komt brengen, en je hart verwarmt, met haar glimlach. Ach lieve mensen, ik kan nog uren doorgaan, met benoemen, wat er allemaal is. En dat is zoveel meer dan ik me nu al realiseer...heb een prachtige dag met elkaar! Wij samen, jij, ik en de ander. Verbonden door onze handen. Mooi!