En vandaag hoorde ik zo'n intens verhaal. Jij bestaat voort, althans een deel van jou, als je een kind op deze wereld hebt gezet. En tja...op de een of andere manier, zijn dit de opmerkingen, de momenten die mij raken. Want ooit droomde ik over een Basje van Loon, zo zou mijn zoon gaan heten. Bas. Simpelweg Bas. Niks meer. Niks minder. Maar Bas is nooit gekomen, het leven nam een wending, waardoor vrouwen met kinderen, mijn pad kruisten. En spijt, heb ik nergens van. Want kinderen in je leven is een verrijking en dit hoeven niet je eigen kinderen te zijn. Soms krijg je een cadeautje. Een bonuskind, of twee zelfs. En soms zelfs bonuskleinkinderen, en dit alles noem ik rijkdom. Maar toch, af en toe vraag ik me af, hoe ik als moeder zou zijn geweest. Hoe ik mijn Bas, de normen en waarden zou hebben bijgebracht, die voor mij zo belangrijk zijn. Hoe ik mijn Bas zou leren delen, hoe ik mijn Bas zou leren, nooit te oordelen en hoe ik zou hopen, dat hij vol verwondering de wereld in zou kijken. Maar ja, Bas is er niet. En Bas zal er nooit zijn.
Vanmorgen vroeg, reed ik met Teun naast me richting Hilversum. Voor het eerst zat hij naast me op de voorstoel aan een lijntje, verbonden met de veiligheidsgordel op een zacht dekentje. Hij richtte zich op, keek uit het raam, verwonderde zich over achterlichten, grote vrachtwagens, en alles wat daarbij hoort. En toen ik hem aaide met mijn hand, likte hij deze helemaal schoon, en hij bleef maar liefdevol likken. En toen, zomaar, was daar dat besef, dat nooit iets van mij zal blijven voortbestaan in een nieuw mens. Dat er geen Basje van Loon is en ook nooit meer zal komen. Dat er niemand op mij zal lijken, of mijn ogen zal hebben. Dat niemand zo in zijn korte broek loopt, zoals ik dat doe. Tja...het voortbestaan van deze dame hier, stopt gewoon een keer ergens....zomaar, als ik ooit in een natuurgraf lig, of geresomeerd bent, of....vul maar in, want ook dat soort dingen, zullen zo anders zijn. Die dochter die samen met haar vader, het graf voor moeder uitzoekt. Of...die zoon, die zijn vader troost, als moeder is overleden. Tja...en is dat erg dan, dat je niet verder leeft of iets van jou verder leeft in een ander menselijk wezen. Geen idee. Het voelt soms een beetje als leegte.
En toch denk ik, dat ik voortbesta. Ooit. In een hart van iemand. Als herinnering, aan die vriendin die ik ooit was. Of soms bij een bedrijf, waar ik iets gedaan heb, wat er nog is, of wat voortleeft. En ach...maakt het dan echt uit? Of ik voortleef later. Of is het belangrijker om nu, vandaag, 26 januari 2022 te leven. Leef, alsof het je laatste dag is, leef...Lijkt me een beter plan. Om vandaag te leven, met mijn gezin, mijn vrouw, mijn bonuskinderen, mijn vrienden en vriendinnen, mijn herinneringen aan al die mensen van wie ik hou. Dus gewoon simpelweg nu. Ik leef nu en ik besta nu. Ik heb een hondje, die mijn hand likt, zomaar en best wel lang soms. Ik heb mensen die me iets liefs zeggen, ik krijg blikken die me raken. Ik ontmoet mensen die ik bijzonder mag vinden. Ik hou van mensen. Ik heb lief en lief gehad. Ik ben geliefd. Ik krijg waardering, ik word gezien. Ik zie, ik voel, ik ruik, ik lach, ik huil, ik bid en ik bewonder. En ik doe nog veel meer. Ik besta...en of en hoe ik zal voortbestaan, dat zal dan wel...dat laat ik maar los. Want alles wat je los durft te laten, groeit, en ik, ik groei, in zoveel dingen, en vanavond groei ik in dit stukje voortbestaan. Tja...ik leer, dus ieder keer weer. Ik leer en leef. En nu...welterusten!
