En route....

ja lieve mensen, en nu is het bijna zover. Vanmorgen de tas gepakt, is niet zo moeilijk hoor, vijf korte broeken, wat polo's en blouses en zwemkleding. Dus zoveel heb ik niet nodig, om de tocht aan te gaan, op weg naar Monaco, San Remo, Bessana Vechia, en nog meer heerlijke plaatsen bekend en onbekend. Genieten van de rust, de stilte, de keuzes die gemaakt zijn, de ruimte in mijn hoofd. De plannen, met mooie mensen, maar ook nog steeds de tijd die voor me ligt. Bij Yarden, voor Yarden, na Yarden, het maakt niet uit, het is mijn tijd. Mijn leven. Nu op het dakterras, al ruim 31 graden, een tap vol water met limoenen en mint naast me, ik red me wel. Vanmorgen Joke op Rotterdam Airport gebracht, op weg naar haar vriend in de Bergerac, en wij bijna klaar voor vertrek. Morgen zo tussen 8 en 9 gaan we rijden, de eerste dag, ca. 660 kilometer naar Vesoul. De volgende dag naar Aix-en-Provence en dan zondag op het gemakje, vanaf ongeveer Marseille via Monaco naar San Remo. Hoe fijn, en ik denk diezelfde dag nog zwemmen in zee. Mezelf kennende, ik wil altijd zwemmen en genieten van het water, maar ook van de Italiaanse families op het strand. Prachtige sfeer. We gaan fietsen, kunstenaarsdorpjes verkennen, mooie galeries bezoeken, we gaan simpelweg genieten samen. Ik heb er zin in...Ik kijk terug op mooie dagen, prachtige gesprekken, met mensen binnen en buiten Yarden. Hernieuwde ontmoetingen, denk aan mijn vriend Jean-Marc, misschien al een eerste opdrachtje...klein, maar t geeft niet. Het zou zo leuk zijn...na de vakantie, de website, daarna gewoon weer heerlijk aan de slag. Lieve mensen, geniet. Drink veel water, zorg goed voor elkaar, kijk goed naar de ander en geniet. Dag, lieve groet, ik ga mooie foto's maken. Zal deze later delen. Liefs, Anita

Verwarring rondom data

Nee ik bedoel niet de AVG gerelateerde data. Ik bedoel data in de agenda, kalender. Gaan we nu chillen en grooven op 20 juli of op 21 juli? Welnu, aan alle verwarring komt een einde, dat gaan we dus vanavond doen. En daarom zaten wij gisteren, na een bezoek aan de kapper, zomaar in het Drentse land, en ook nog in Overijssel. Leuk, een route langs prachtige oude boerderijen, een stille omgeving, waar ik steeds weer over nadenk, of ik daar ooit zou willen wonen. Als oudere boerin, hahaha...ja er speelt van alles door mijn hoofd. Vooral wat ik zou willen, later als ik groot ben. Loslaten en weer verder gaan, hoe mooi is dat. Nu ik ouder ga worden, realiseer ik me, dat ik naast mijn leven in de randstad, ook ergens mijn roots heb liggen. In de stilte, de rust, op het platteland. Maar het woord platteland is een breed begrip. Flakkee, mijn geboortegrond. Zeeuws Vlaanderen, voor mij het land van mijn nichtje, van Jolanda, mijn vriendin. Of toch...Gelderland, Overijssel, Drenthe, of toch weer terug naar de Alblasserwaard. Welnu, voorlopig niets van dat alles. Voorlopig nog even pas op de plaats in Wassenaar. De drukte van het dorp, de gezelligheid ook, kortom...misschien zijn we hier wel aanbeland voor altijd. En als alles open ligt, is het dromen over dit soort dingen, wel erg leuk...dus gisteren reden wij als twee Wassenaarse dames, een in een jurkje, de ander in de verkleurde korte broek, over prachtige weggetjes, en volgde ik de borden naar Dalfsen. En daar midden in het landschap, lag een restaurant 'de witte gans' en op een terras, met een zeer gemêleerd gezelschap om ons heen, zaten wij. Ongeveer 170 km hier vandaan. Op de terugweg, nog even een krabbel in de brievenbus van Jacqueline in Ermelo gestopt. Zij was niet thuis. Dat onverwachts langskomen, vind ik zo leuk. Alleen in onze geciviliseerde wereld doen we dat niet meer. We bellen en maken een 'eetafspraak'. En bij ons thuis, stapte je zo binnen, via de achterdeur, en riep je 'volk' en was er eten en drank. Gezellig. Of koffie en thee. Want anders denken jullie, oh heb je van Loon weer met haar drank. Ja het was er allemaal. En je kon blijven eten en slapen, altijd. Hoe heerlijk is dat. Hoe leuk zou het zijn, als mijn vriendin uit 'vul maar in' zo aanbelt en zegt 'ik was in de buurt' en kom even langs. En als ik dan kan zeggen, 'blijf je eten, slapen, of ga je mee uit vanavond...' geweldig toch. Moeten we terug naar toe vind ik. Dus een boerderij met veel gastverblijven, spreekt me wel aan. Nee, ik zou er niet rijk van worden, dat niet. Maar wel gelukkig. En volgens mij is dat het antwoord op al je vragen. 'Maakt het je nog gelukkig...'. En morgen komt Wilma dus lekker eten. Ik heb haar dit weekend al volledig door de agenda geschoven, gewoonweg, omdat ik kaartjes niet goed gelezen heb. Eerst gisteren, toen vandaag, nu morgen. Dus straks ga ik lekkere dingen kopen, om voor haar te koken. Uitdaging, want als er iemand koken kan, is zij het wel..dus wel spannend, mijn kookkunsten...ik glimlach terwijl ik dit schrijf, want volgens mij geldt ook hier, de gezelligheid. Bovenal, geldt de gezelligheid. En nu, die lome rustige zaterdag, veel kopjes koffie, een broodje, even wat Yarden werk gedaan, alle facturen doorgezet. Straks wachtwoorden wijzigen, en dan naar de winkeltjes. Fijn...ik kan genieten van een heerlijke slager, groenteboer...wow wat een feestje. Een stukje vis vooraf ofzo... En vanavond, ja dan zijn we heel hip aan het doen. Chill & Groove ergens in Amsterdam aan het water. Met allerlei hippe mensen, dj's en bijzondere happen. Zo anders dan gisteren. Zo leuk ook, dat Nederland dit allemaal in zich heeft. Die enorme afwisseling. Afgelopen week vroeg ik aan een collega, of het in het Oosten ook 'hip' is. En toen gaf zij uiteindelijk als antwoord 'ja, maar anders'. En geloof me, dat is ook zo. Toen ik laatst met Peter op Flakkee was, vond hij het daar geweldig. En voor mij voelde dat weer anders. En als ik met Annemarie mijn nicht aan het fietsen ben, door t prachtige verstilde Zeeuwse landschap, dan denk ik 'oh ja..'. Ik zou wel eens willen, dat ik anders was. Keurig, met een enorm rustig karakter, al bijna 40 jaar bij dezelfde werkgever. Mijn jubilea data al een paar keer mogen ervaren. Nog steeds woonachtig in mijn eerste huis, hypotheek afgelost, en rust op alle fronten. Mijn man en ik bijna met pensioen. De kinderen en kleinkinderen op zondagmiddag over de vloer. Ach nee...dat past toch niet. Hoe moet dat dan met mijn korte broek, mijn wijnvoorraad, mijn liefde voor gekke dingen, mijn...ik realiseer me, dat ik door dit te zeggen, mensen aanspreek. Dit bedoel ik niet, ik heb het puur en alleen over mezelf. En over hoe ik leef en denk nu. En die zoektocht naar....die zal er altijd zijn. Geeft niet. Dat alles hoort bij mij. Ik zeg altijd tegen Annemarie 'ik, ik kan overal wonen'. Ik voel me soms een zwerver in mijn eigen leven. En ook dat past me. Ik heb tot nu toe mooie mensen mogen ontmoeten, mooie werkgevers mogen hebben, HTM, Connexxion, ADP, Northgate Arinso en Yarden. Ik ben trouw aan al die mooie werkgevers gebleven. Met stip op nummer 1, Yarden nu en dan ADP. Maar overal liggen hele kleine stukjes van mij. Mijn vriendschappen, getuigen van een trouwe Anita van Loon. 40 jaar, 30 jaar en ga zo maar door. Mensen die in mijn hart zitten, gaan er nooit meer uit. Tenzij, je dat zelft wilt. En ach, mijn ouders, mijn familie. Ik draag hen bij me, waar ik ook ga. Mijn vader en moeder. Mijn nichtje Noor en Annemarie uit Breskens. Mijn neef Marcel in Ierland. Kortom..in mijn hart is plaats genoeg voor twee, of meer...een liedtekst toch? Mijn leven, ik sta nu op het punt, om goed terug te blikken, omdat er weer een kruispunt aankomt. Mijn leven is een rijk leven. Gelukkig nu, met Annemarie. Met alles wat we doen, we staan aan de vooravond, van een mooie rustige rit naar San Remo. Gaaf he...heen via Frankrijk, op ons gemak. Terug snelle rit via Zwitserland, zodat An nog net haar kinderen kan zien, voordat Roos weer vertrekt. Kortom...er wachten ons prachtige momenten. Heerlijk...nog een paar dagen werken, van alles door elkaar heen. Op het werk is het fijn, die rust en onregelmatigheid, die nu door elkaar heen loopt. In de zomer werken is best wel leuk, omdat je dan meer tijd hebt voor je collega's en hen meer als mensen ziet. De dikke kleding is weg, er komt van alles te voorschijn, ook dingen die je niet wilt zien...haha, ik had het hier pas nog over met iemand. Wat ik allemaal wel en niet mag zien in de zomer...voor nu, een fijne zaterdag en zondag. Wij gaan chillen en grooven, geen idee wat me te wachten staat...Amsterdam, hier komen we aan, de dames uit Wassenaar. Ik glimlach altijd als ik mezelf een dame noem. Gisteren zei de moeder van Mila tegen me, met een veelbetekenende blik over Annemarie 'wat ziet ze er mooi uit he..' en ik schiet dan altijd in de lach. Want ja, dat klopt An ziet er prachtig uit. En ik, ik zie er op zijn 'Anita's' uit...en zo is dat. Ik ben wie ik ben. Dag!

Een zomerse zaterdag in juli 2018....

Dag allen, vandaag de 14e juli 2018, een zaterdag vol zon. Mijn korte broek aan, koffie, een vers broodje en natuurlijk mijn blog. Mijn blog, die door veel mensen om mij heen gelezen wordt. Leuk is, om dat te horen en terug te horen. Voor mij is betrokkenheid bij de ander, belangrijk. Gisteren zei iemand aan de telefoon 'ik mag je toch wel zeggen, dat ik je mag als mens..'. Leuke uitspraak, maar later dacht ik, hoe leuk zou een gesprek zijn met iemand, over deze uitspraak. Want achter een zo'n zin, zit een hele wereld. En zo is het ook met mijn blog. Hier schuilt een wereld achter. De wereld van Anita van Loon. Met trots die achternaam er even bij gezet. Want ik spreek mezelf, op serieuze momenten altijd toe met 'van Loon, wat ga je hiermee doen..'. En een van Loon staat wel ergens voor. Trots dus op die naam, die achternaam, op mijn afkomst. Maar dat weten jullie. Geleidelijk aan kruipen we naar onze eerste vakantie toe. Lekker samen op pad, de cabrio rijdt ons via Frankrijk naar de Italiaanse kustlijn, naar San Remo. Leuk, hoe een oud vriendinnetje van me, daar pas ook is geweest met haar vriend. Eten bij het haventje van San Remo. Welnu, wij gaan natuurlijk eten daar, maar ook fietsen, zo mooi, zo uitgestrekt. Zo pal langs het water fietsen. Heerlijk. En dat vooruitzicht, ja wie heeft dat niet hoor ik je zeggen, maakt me blij. Soms voel je, aan de manier waarop je opstaat, of de manier waarop je je werkkleding uitzoekt, dat het voor nu even genoeg is. Klaar is. Dat je toe bent aan...zomaar eventjes niets. Dus die zaterdagochtenden zijn werkelijk goud waard. Ik kan daar intens van genieten. Oh ja, volgende week zaterdag gaan we iets heel hips doen, we gaan naar Waterfront in Amsterdam, dineren, loungen en chillen, genieten van prachtig eten, drinken, beginnen met champagne en dan lounge muziek, zo ongeveer de hele nacht lang. Volgens mij zijn daar allemaal hippe leuke jonge mensen, en wij, Annemarie en ik...gaaf he. Doet me denken aan hoe ik me voelde, als jonge dochter, als mijn vader me kwam ophalen van een feestje. Een beetje zo van 'dat past niet'. En nu dan andersom. Maar werkelijk, ik heb geen idee, of dit echt zo is. Ik heb dit nooit eerder gedaan. Het lijkt me geweldig...ik ga gewoon heel lekker genieten, ik hou heel erg van lounge muziek, muziek die geleidelijk aan, over je heen rolt, aanzwelt, en sinds ik die mooie soundbar heb hangen hier, muziek die het soms van je over kan nemen...de muziek is er, en jij mag er ook zijn ofzo.. Nee ik ben nuchter. Nee ik heb gisterenavond niet geborreld met al die vriendinnen uit dit leuke dorp. Ja ik ben heel lekker uitgeslapen en wakker. Maar volgens mij, gaan we volgende week iets heel gaafs beleven. Ik heb nu deze loungemuziek opgezet, heerlijk...nu al. Ik lees net in het NRC een mooi interview tussen Spinvis en Marieke Lucas Rijneveld, een jonge schrijfster. Interessant wat het leven doet met ons mensen. Ik zit zelf ook in een enorme ontwikkelingsfase voel ik. Ervaar ik. Het lijkt alsof ik door een hele lange mooie gang loop en allerlei deuren tegenkomt, en achter elke deur ontdek ik nieuwe dingen. Nieuwe mensen, nieuwe energie, nieuwe kansen, nieuwe...geen idee. Leuk, om gewoon maar te lopen met een open mind, wel met een doel voor ogen. En hoe heet dat doel dan...Tja, en dan kom ik ga ik weer terug naar mijn 16e levensjaar, mijn HAVO diploma, mijn doel zal altijd zijn en blijven - onafhankelijkheid -. Heerlijk, dat gevoel, de kansen durven zien en pakken. Die dame in het interview zegt 'mens zijn, iets zijn naast het schrijven, vind ik heel moeilijk'. Gek, hoe ik juist het mens zijn, als iets heel vanzelfsprekends zie. Ik ben mens, en daarnaast mag ik allerlei dingen doen, ontdekken en zien, maar ik ben vooral Anita van Loon. Die vrouw met die idiote liefde voor haar vader, voor de Mercedes, voor andere mensen. Weet je, hoe bijzonder, om dit steeds weer te zeggen, 'wat ben ik toch gelukkig'. Ik voel het, als ik een mooi gesprek heb met iemand anders, als ik Wouter zie lachen, als ik zie hoe je soms mensen eenvoudig de weg kunt wijzen, in hun leven. Door een handreiking, een simpel gebaar. Rijkdom toch...

Lieve mensen, terugkijkend naar de afgelopen week, was dit wel weer een week van de mooie gesprekken. Met leden van het Hoofdbestuur, met Ron via de app want hij is vrij, met collega's en ken je dat, uitstappen bij een hotel, omdat je daar een afspraak hebt. En dan staat er opeens heel iemand anders voor je, toeval, want hij is daar ook voor een afspraak, leuk en op dat moment denk je, 'oh ja met deze man ga ik binnenkort ook even koffie drinken'. Een afspraak met een volledig onbekende meneer, en dan een gevoel van herkenning ervaren bij jezelf. Welnu, zijn dit de cadeautjes in je leven. Ik geloof het wel. Afgelopen week, mocht ik zomaar met regelmaat bellen met Jasper, omdat zijn schoonzusje overleden is, 36 jaar jong. En ook dit soort contacten, zijn contacten die er zomaar zijn, meegekregen uit de erfenis van mijn vader. Mijn vader heeft mij zoveel nagelaten, mooie mensen, mooie herinneringen, en mijn vader heeft mij ook geholpen, om dingen af te sluiten, die geen onderdeel meer uitmaken van mijn leven. Dat hoort er toch ook bij, deuren dicht doen, dingen afsluiten. Mensen de hand geven en weten, 'ik ga je nooit meer zien in mijn leven'. En ach, als ik dan denk, aan die lange gang en al die deuren, dan maak ik me niet zoveel zorgen, het is fijn genoeg, om te zien, hoe mooi alles is, dat voor je ligt. Oh ja, lieve mensen en er is nog even iets meer he....morgen de finale van het WK, de bucket laten komen en met Roos op de bank, lekker voetbal kijken. De bucket, dat is heel lekker, zo'n grote emmer vol met heerlijke kipstukjes laten bezorgen, door die hele lieve meneer van de lokale snackbar. En hem dan een paar euro geven voor de spaarpot van zijn kindjes. Weet je, het zijn de kleine dingen die het doen. Dank je wel Willeke Alberti, voor dit liedje. Zo waar....fijn weekend, de krant wacht.

Weekend, zon en zomaar vrij zijn...

Ken je dat? Van die weken, waarop de energie uit je springt, van die weken waar mensen tegen je zeggen 'goh wat zie je er lekker uit...'of nog meer. Een week, intensief, vol energie, mooie ontmoetingen, contacten en ik voel me heerlijk. Of dat door het fietsen komt? Vast en zeker. En door de zon, en door de mensen die je soms mag ontmoeten. Mooi, intens en vooral oprecht. Gesprekken die er toe doen. Collega's, anderen, oud collega's, of zomaar mensen die je onderweg tegen komt. Mijn oude vriendinnetje Matthie, op Flakkee ontmoet. Met haar gehele familie, hoe leuk. Mensen die mijn ouders kennen, van vroeger, van een paar jaar geleden. Mensen die mij kennen en die ik zomaar op 't Vingerling mocht ontmoeten. En daarbij ingewikkelde dingen, een prachtig mens, 36 jaar jong, gekozen voor zelfdoding. Pfffft...en ik, die zomaar een vingerafdruk mag maken, van deze vrouw. Heel dichtbij komen, in een familie vol verdriet. Bijzonder, hoe mijn eiland, mijn Flakkee, me zo intens omarmt soms. Een verhuiskaartje van Lia, de vrouw die zo belangrijk voor mijn vader was. En een vrouw die zoveel heeft meegemaakt, verlies heeft gevoeld, en nu dan Flakkee heeft verlaten. Zomaar een kaartje, out of the blue. En weet je, dit is wat ik ben, nu. De verbinder, de mens, die lijntjes uitlegt, lijntjes maakt naar haar medemens. Steeds maar weer. En hierdoor de rijkdom van het leven, in optima forma iedere dag weer beleeft. Plannetjes voor de toekomst, een website die gemaakt wordt. Een mooi telefoongesprek met Paul, mijn filmer, voor de documentaire. Ik voel me rijker dan een koning. San Remo in het vooruitzicht, een tour maken met onze prachtige cabrio. Gisteren op Flakkee, zag ik een supergave Mercedes SL. Een auto van ruim 250.000 euro, ongekend...mijn merk, die eeuwige ster, die altijd zal stralen. Opeens denk ik aan Rubberen Robbie 'de Nederlandse sterren die stralen overal...'ook weer een nummer uit mijn jeugd. Leuk om te zien, hoe mensen van vroeger, zomaar nog mensen van nu kunnen zijn. Hoe een knuffel, een omhelzing, een groet, je doet beseffen, dat er soms lijntjes zijn voor altijd. Een lunch met Jean-Marc, een diner met Arie en Fransje, kortom, mensen die steeds weer bij me zijn en blijven. Fijn. Nu voetbal, België lijkt te winnen, ik hoop het zo. Een witte wijn, en het opschrijfboek 'Yarden = vast goed' ooit gemaakt door Carla, nu mijn logboek voor dit moment. Mijn toekomstboek. Waarin ik al mijn plannen, mijn gedachten in weergeef. Oh ja, en bijna 59...ook gek he..zo oud alweer. Ik voel me super, dat been dat wil gewoon beweging, fietsen, zon, zee en zaligheid...en dan gaat het best. Medisch gezien heb ik alles gestopt. Hoeft niet voor dit moment. Hoe fijn als je je goed mag voelen. Komt vast ook door de zomer. Net zat ik heerlijk buiten muziek te luisteren, oude nummers van de Rolling Stones, Fleetwood Mac en nog veel meer. En samen eten we sushi en genieten we, van alles wat er is. Hoe fijn. Hoe simpel en hoe fijn. Dus nu zomaar een eenvoudige blog, zonder veel woorden. Gewoon om te delen, dat ik geniet. Aniet geniet. Vandaag een mooie ontmoeting met Margo gehad, een lunch, in het gekke Almere, tussen de kantoren, zomaar gewoon gezellig samen. Fijn. Waardevol. Een team dat straalt, een Anita die vleugels lijkt te hebben soms. Deze week wel, op naar een prachtig weekend. Ik heb er zin in. Voor jullie veel goeds. Liefs, AnitaDeze foto vind ik zo mooi, gaat over leiderschap!

Fietstochten en nog veel meer....

Tja en daar ging ik dan, een paar dagen vrij en eigenlijk niet goed voorbereid en getraind, stapte ik op de fiets. De eerste dag, ca. 35 of misschien 40 km, de tweede dag 52 en gisteren in de echte warmte weer ruim 35. Heerlijk, een dag alleen, twee dagen samen met mijn nicht Annemarie, uit Breskens. Genieten, puur genieten. Nicht en ik fietsen altijd, zonder veel te praten, ik maak met mijn arm (ik fiets meestal voorop hier in mijn omgeving, in haar omgeving is dat andersom)een beweging om haar te attenderen op een mooie bloem, of iets markants. De vuurtoren in Katwijk beklimmen, want mijn nicht is vrijwilliger bij de vuurtoren in Breskens. Dus herkenning...of erkenning, maakt niet uit. Fraai, eenmaal boven op de toren, een prachtig uitzicht over de kust, Scheveningen in de verte. En weet je fietsen, maakt je helemaal vrij. En dat had ik wel even nodig, even vrij zijn. En eventjes mijn hoofd leegmaken. Heerlijk. En weet je mensen, die wat verder van me af staan, zullen zich afvragen, 'wat is er aan de hand'. Welnu, niet zoveel. Ik ben gezond, gelukkig en vind mijn weg, altijd. Alleen is dit een moment in mijn leven, en volgens mij hoort dit bij onze levenscyclus, waarop ik me afvraag, (en met mij velen die rond die 60 jarige leeftijd zijn) 'is dit wat ik wil, tot mijn pensioen..'. En het leuke is, dat ik dan altijd vrienden heb met wie ik kan nadenken, praten over mijzelf. Zij kennen mij, zij begrijpen mij. En deze fietstochten, in stilte door de duinen trappend. Volgens mij nichtje 'weinig schakelend in mijn versnellingen, en de kuiten aanspannend'. Deze fietstochten, maken voor mij het beeld compleet. Het beeld is duidelijk. Ik ben er uit en weet wat ik ga doen. Ik til een aantal plannen over de zomer heen. Ik heb mijn weg gevonden, al trappend door de Hollandse polders. Heerlijk. Het verruimt, verlicht en helpt. En ik heb zin in de zomer, zin in buitenleven, buiten zijn. Zorgeloos, en vrij. Ook heb ik zin, in de tijd erna. En als je me nu vraagt, wat dan, wat ga je dan doen. Dan is de eerste stap, de KvK opzoeken, een prachtige website maken, ooit heb ik Ron (mijn directeur) hiervoor al toestemming gevraagd. Juist omdat, zoals Monique zo mooi zegt, ik 'een vlinder ben'. En meerdere dingen wil gaan doen in mijn leven. Een middag/avond bij Mila werken, wat coachen, wat mooie dingen samen met Monique doen. Gewoon in mijn eigen tijd, naast mijn baan in loondienst. Dus dank je wel, fietsje van me, dank je wel stevige kuiten, dank je wel rust, dank je wel onrust. Want voorafgaand aan rust, is er onrust, is er onduidelijkheid en heb ik iets van zorgen. En zomaar, op een prachtige zondagochtend, hier buiten, op de verjaardag van mijn allerliefste schoonmoeder, zit ik hier en geniet ik. Genieten, doe ik eigenlijk altijd wel. Van hele mooie kleine dingen. Van zo samenzijn met mijn nicht. Doorleven met haar, in de lijn van onze moeders. Die het samen ook heel goed hadden ooit. Die zo onbedaarlijk konden lachen samen. En dat doen nichtje en ik ook.

VWe hebben genoten deze dagen, van de schoonheid van mijn leefomgeving, mijn woonomgeving. We hebben vele mooie plekjes kunnen zien. We hebben prachtige polders doorgefietst. Genietend van de stilte, van het boerenleven, de geiten, de paarden, de koeien. Heerlijk. Het leuke is dat mijn moeder, door haar ziek zijn, niet zo sportief was. Mijn tante, de moeder van mijn nicht, was dat wel. Zij wandelde iedere dag, zo lang het kon. Maar het leuke is, dat die twee zussen samen erg konden genieten. Hoe verschillend zij ook waren. En ditzelfde geldt voor mij en mijn nicht. Wij zijn verschillend. Zij, de fysiotherapeute, honkvast vanuit haar Breskens, vanuit de plek waar zij altijd is gebleven. En ik, zwerver, op tien verschillende plaatsen gewoond in mijn leven en nu geland in Wassenaar. Grappig want nichtje zei 'wie had ooit kunnen bevroeden, dat jij het zo leuk zou vinden in Wassenaar'. En dat klopt, want natuurlijk zijn wij gaan eten bij Mila, vrijdagavond, en zag nichtje de feestneus in mij terug. En was zij verwonderd, hoe ik zaterdagochtend om tien uur, gewoon weer tegen de wind in, 35 km wegtrapte. Zonder dat ik last had, van de mooie glazen wijn, bij Mila. Kind van mijn vader ben ik denk ik dan maar weer. 's avonds een vrouw, 's ochtends een vrouw. Niet kletsen. Gewoon doorgaan.

Heerlijk, in de zon, lekker op mijn terras, genieten van de stilte. Ongekend, hoe stil het hier is, in de ochtend. De meeuwen, de vogels, de warmte die je voelt op je armen, op je rug. Heerlijk. Morgen mijn laatste dag vrij, ik heb alweer een tocht in gedachten, langs de Vliet, heerlijk. Ik verheug me er op. Misschien samen met Annemarie, misschien alleen. Dat hangt er van af, wie er vandaag hier blijven slapen. Want straks gaan we met de meisjes, op visite bij Annemarie's moeder. Leuk, de verjaardag vieren. En onze lieve heer heeft gezorgd, voor mooi weer, voor een prachtige zon, en wat wind. En dan zijn we even met An haar familie samen. Ook dat is genieten, samenzijn met familie. De mijne is uitgedund, de hare is nog redelijk compleet, op vader Smitshuijsen na. De mijne, is in ieder geval nicht en ik. En dat is prima zo samen. Ondertussen begint de maand juli, heerlijk, eind deze maand pakken we de cabrio en doorkruisen we Frankrijk, en gaan we samen naar San Remo. Hoe heerlijk is dat. Zomaar toeren, zomaar mooie kustlijnen zien, vanuit onze bolide. Wat een genot. Genieten van de Italiaanse bloemenriviera. Van de prachtige zeiljachten, motorjachten. Waanzinnig. We zagen onderweg nog een verdwaald jacht, motorjacht, iets te groot voor de kleine binnenwateren hier. We zaten bij een sluisje en toen kwam dit gevaarte voorbij.

en even later, fietsen we hier langs. Een stukje jeugdsentiment. Vroeger, toen ik 20 was ofzo, ging ik hier met regelmaat roeien, een uurtje in de avond. Dat fietste ik hier naar toe, huurde zo'n oude metalen zware roeiboot en roeide over dit meertje. Schitterend. Nu is het een woongebied, met drie bewoonde molens. Prachtige plek, en zo dichtbij.

Welnu, de afgelopen dagen, een mengeling van herinneringen, aan onze moeders. Aan terugdenken aan vroeger, aan ontmoetingen met goede vrouwen, die mij kennen als geen ander. Geen auto, alleen mijn mooie fietsje. En mijzelf, terugvindend, dichtbij mezelf blijvend. En goed voelen, wat er in mij omgaat. Ik sta op mijn kruispunt en weet welke afslag ik ga nemen. Fijn, ik vertrouw erop. Ik wens jullie een mooie zondag. Ik wens mijn schoonmama een prachtig nieuw levensjaar toe. Met wat minder pijn, wat meer rust. Hoe fijn zou dat zijn. Bedankt voor alle tijd, die ik gekregen heb, om te komen waar ik nu ben. Nichtje, het was heerlijk, ik zal aan je denken als ik mij douche met jouw Zeeuwse sop. Een van je vele geschenken uit jouw geboorteland, Zeeland. Het wordt lekker warm, ik voel het overal...factor 30 denk ik zomaar!