Terwijl de kerkklok hier al weken stil is, en op iets voor 7 uur staat, mis ik nu in deze vroege ochtend, dat intense geluid. Een buurman zei me ooit 'als de kerkklok van slag is, dan ben ik het ook'. En soms ben je als mens gewoon even een beetje van slag. Door diverse redenen, dichtbij en ver af. Door iets wat je leest, of hoort. Een verhaal, een intens verdriet, of zomaar doordat het even niet zo goed gaat. En wat ik dan doe, dan lees ik een boek. En boeken, oh ik heb zoveel mooie boeken mogen ontvangen op mijn verjaardag. En een van die boeken is een boek van mijn favoriete schrijfster, ik heb er meer hoor, Tatiana Rosnay. Haar nieuwste boek heeft een mooie titel - dit leven is van jou -.
En als ik me ergens bewust van ben, dan is het hiervan. Mijn leven is van mij. En voor zover ik kan, maak ik hier het allerbeste, allermooiste van. Probeer ik te genieten van wat er is, accepteer ik wat er is, en probeer ik vooral mijn steentje bij te dragen. Er te zijn, voor de mensen om me heen. En voor vandaag betekent dit dat ik eventjes wat later op sta, en wat later richting Hilversum ga. Ik ben er vier dagen per week, lange en lange dagen. Ik werk wel 40 uur daar schat ik zo in, en dan nog 12 uur reistijd. Nee ik klaag niet, ik doe het zelf, maar toch, soms is het best wel even wat. En haha, als je dan 62 bent geworden, is het echt veel. Vooral omdat er zoveel onderwerpen zijn, in een kleine Stichting, waar je verantwoordelijk voor bent. Maar gelukkig voel ik mij omringd door mooie mensen. En worden dat er een paar meer, want wij werven nieuwe vrijwilligers voor ons rouwcafé op de Bosdrift. Geweldig. Wat een leuke mensen reageren nu, en wat een gaaf opleidingsprogramma staat klaar om te worden gevolgd. Ik word er meer dan blij van. Leuk om een groep nieuwe mensen te mogen ontmoeten, die op vrijwillige basis, er willen zijn voor hun medemens. Die met elkaar iets moois willen neerzetten, zodat we iemand die het nodig heeft, een veilige plek kunnen bieden. Kinderen van een vader reikt elkaar de hand. Dat zongen we vroeger op de zondagsschool en dan stond je in een kring en hield je elkaars hand vast. En later in de kerk tijdens het kerstpel, waar ik een van de kinderen van een vader mocht spelen, ik was een soort bijzonder kind, mijn enige tekst was, (en die zou nu echt niet meer kunnen) 'en ik, ik ben een negertje' en ik had zwarte krulletjes, een zwart rokje, een zwarte maillot, een zwart truitje, alleen een wit gezichtje. Want ik was allergisch voor dat spul wat op mijn gezicht gesmeerd moest worden. En toen ik mijn zin uitsprak als 10-jarige en een stap naar voren deed, de kerk in, begon iedereen, inclusief mijn moeder, keihard te lachen. En daar stond ik dan, als kind van een vader. Ik wilde nooit meer meedoen. Ik voelde me zo voor lul staan. Ja echt. Dit is een van die familie verhalen, die je bij zijn gebleven, omdat het ook jaren later, door mijzelf zo werd verteld, en ik lachte erbij. En gelukkig ben ik geworden tot wie ik nu ben. Ben ik niet gefrustreerd geraakt ofzo. Ben ik vrolijk en opgewekt, maar ik zie soms mensen die echt beschadigd zijn door het leven, door hun jeugd, door wat dan ook. En ook dan weer probeer ik maar die hand uit te steken naar de ander.
Lieve mensen, vandaag 1 september 2021, ben ik alweer 62 jaar. Een geweldige verjaardag had ik in de tuin, een record aantal flessen in de glasbak, een geweldig muzikaal optreden van een vriend, en bezoekers overal vandaan, die elkaar leerden kennen, op deze bijzondere dag. Een weerzien na twee jaar geen verjaardag te hebben gevierd, voor mijn vrienden onderling, een dag vol ontmoetingen, ontboezemingen en ongelooflijk veel verwennerij. Bloemen, boeken, wijnen, op de dag zelf werd ik in Hilversum door mijn team al zo geweldig verwend. Kreeg ik prachtige cadeaus en ging ik met een auto vol lekkers terug naar Nieuw-Vossemeer. De kinderen en Annemarie zorgden voor me, en ik, ik was alleen maar jarig. Ik danste door de tuin, en genoot van alle bloembollen die het volgend voorjaar mijn tuin zullen opfleuren. Het is, het was geweldig. Een diner op de dag zelf met mijn schoonouders, en wederom verwennerij na verwennerij. Grappige dingen, mooie dingen, wijnkisten vol met bloembollen, kortom Anita is 62 geworden. Wat een rijkdom.
En ondertussen is het alweer 4 september, gisteren werd Roos alweer 24 jaar. Ik leerde haar kennen toen ze 8 jaar was. Prachtig al zo lang een bonusmoeder te mogen zijn. Trots en blij maakt me dit. En als ik dan denk aan die twee meiden en hoe hard zij gewerkt hebben om mijn verjaardag tot een prachtig feestje te maken, dan koester ik dit. Dan voel ik mij rijk. En vandaag is nog een bijzondere dag, want onze Teuntje, we weten nog niet welke pup Teuntje gaat worden, is geboren. 10 kleine labradoodle pups zijn geboren, hier in onze mooie dorp. En wij krijgen er eentje, hoe gaaf is dat. Dus over ongeveer 8 weken, dan huppelt er hier iets door de tuin, schattig volgens mij. En ook wel ingewikkeld, als ik al die boeken zie die Annemarie leest nu. Als ik al die spullen zie, die besteld worden, dan is het krijgen van een pup niet zomaar iets. Maar volgens mij klopt het dan, klopt alles nog beter dan het al deed. En zullen we in ons leven hier, ook deze bewuste keuze, goed doorleven en er vooral van genieten.
En terwijl ik geniet van mijn glaasje Rivaner uit Beilstein, wens ik iedereen een mooie nazomer toe. De bollen zijn al voor een deel de grond in, vandaag was een lange intensieve tuindag, en was het heerlijk om buiten te zijn. Annemarie sproeit nu nog even in het donker het laatste stukje van de tuin en de borders, want de plantjes hebben dorst. Dit leven, dit leven is van jou...maak er wat moois van. Je kunt het nooit meer over doen. Proost! Met liefs van mij....
