Bloemen, ontmoeten en overheerlijk Syrisch eten...

En terwijl je de wind hoort waaien, volgens mij Sinterklaas alweer in het land komt, en je overal de etalages mooi ziet worden, voor alle feestdagen die gaan komen, zit ik weer op mijn vertrouwde plekje. Thuis aan tafel. Met prachtige bloemen om me heen, alsof ik jarig ben. Bloemen van een vriendin, en bloemen van Razan, de bloemen die zij heeft gekregen van Yarden, mocht ik geven aan Annemarie. Lief he...omdat ik zowel Adel als Razan afgelopen week, na een prachtige avond vol ontmoetingen in het Yardenhuis Utrecht, bij Harm Kamphuis en zijn team, met een auto vol Syrische hapjes allebei naar huis heb gebracht. Waarom, omdat Adel naar Rotterdam moest en we pas rond half elf of misschien nog wel later, wegreden uit Daelwijck. En Razan naar Den Haag Loosduinen. En om hen nu ergens af te zetten bij een treinstation zo laat in de avond, met zo enorm veel bagage en eten, dat ging mij te ver. En toen ik rond kwart over twaalf in de nacht Razan had afgezet, zag ik dat mijn tank bijna leeg was. En ben ik als een bejaarde, zonder heel hard op te trekken of af te remmen, terug naar Wassenaar gereden. Ik had geen zin meer om te tanken. En de volgende ochtend heel vroeg weer, baalde ik...want toen moest ik direct het eerste beste tankstation bezoeken. Maar wat was het weer mooi, om deze avond mee te maken. Adel interviewde Esseline van de Sande, ooit trainer en adviseur van de VN in Damascus. Over hoe het was voor haar om daar te leven, als Nederlandse vrouw. En wat mij raakte was haar verhaal over de prachtige openheid en gastvrijheid, die zij daar ontmoet heeft. Maar ook het feit, dat mensen tijd hebben voor elkaar. En dat dit nu hier in Nederland is, wat zij zo mist. Maar ook de broers Bakri en Mohammed Eleni, die hier een stichting hebben opgericht, om als vrijwilliger niet passief maar actief bezig te zijn. Zij helpen ouderen, hulpbehoevenden en onderhouden stadsparken, vanuit hun stichting. Zij proberen hier een dienstbaarheid te laten zien, waar wij nog iets van kunnen leren. Mooi. Er waren collega´s, vrijwilligers, Ledenraadsleden en nog wat gasten. Onder de indruk was ik van de familie Alhozj. Zij hadden een groot restaurant, een slagerij, een bakkerij in de buurt van Damascus en 400 mensen in loondienst. En nu heb ik hen hier in Nederland mogen ontmoeten, en zijn zij dankbaar dat wij gebruik hebben gemaakt van hun catering, omdat wij hen hiermee helpen een nieuw bestaan op te bouwen. Vader, moeder, dochters en zonen. Indrukwekkend, en hun voedsel was zo lekker. Iedereen ging naar huis met een doosje vol lekkers, hartig en zoet, prachtig! Razan heb ik ontmoet, zoals jullie weten bij Face the Future. Een programma, waar ik door Ron Bavelaar opmerkzaam ben gemaakt, omdat hij deze organisatie kende vanuit zijn werk voor AMREF. Face the Future organiseert een drie daagse training, waar nieuwkomers en Nederlanders elkaar ontmoeten. Met elkaar zijn en samenzijn. En waar je samen met een nieuwkomer (vluchteling) eigenlijk een commitment aangaat met elkaar. Een commitment, om elkaar te helpen, elkaar bij te staan en samen probeert je bijdrage te leveren aan een stukje integratie in Nederland. Mooi, terwijl ik dit schrijf, denk ik aan Mila en Simone. Zij waren vorig jaar in India, om te komen volgens mij voor Unesco of zoiets. En op dit moment is bij hen in het restaurant Ashwin, een jonge kok uit India. Hij is voor drie maanden hier. Mooi hoe ook zij, hun bijdrage leveren, om elkaar als mensen de hand te reiken. En te proberen vanuit de verbinding van je hart, het leven iets mooier te maken dan het is. Leuk, zo dichtbij gebeurt het ook. En afgelopen week, met Razan en Adel, en al die andere prachtige mensen, ging Razan opeens speechen, voor de hele groep. En ik, ik was geraakt en emotioneel. Tja, het was prachtig! Maandag ga ik lunchen bij Face the Future om te kijken wat ik meer voor hen kan doen, dan wat ik nu al doe. Misschien hen helpen bij projecten ofzo. Mijn rol binnen de Stichting Een Land Een Samenleven, heeft hier ook mee te maken. Met Razan en Adel ga ik kijken, hoe ik zoveel mogelijk van dit soort mooie initiatieven kan bundelen en laten samenkomen, en kijken hoe we elkaar kunnen versterken. Dit is een van mijn projecten voor de Stichting ELES (Een Land Een Samenleving). Dit was ook de week van het afscheid voor mij. Want een van mijn meest dierbare collega´s, Carla is weg bij Yarden. Ik oordeel niet, maar voel het wel. Ik mis haar, in mijn nabijheid. We trokken best veel samen op. En het mooie is, dit hoeft niet anders te worden nu. Want soms is het zo, dat mensen, die je in je hart hebt gesloten, bij je blijven, ongeacht waar je reis heen gaat. En zo zal het ook met Carla en mij zijn. Ik zie mijn leven als een mooie reis, tot nu toe, ik mocht mensen ontmoeten, verliezen, weer opnieuw tegenkomen, soms neem je bewust afscheid van mensen, omdat je samen klaar bent. En ieder voor zich weer verder reist, zonder die ander. En als je dit soort trajecten, samen doet, is het goed. Als je de reis die je samen maakt, goed afsluit, kun je los van elkaar weer verder. En dit gaat over vriendschap, liefde, ziekte, sterven, maar ook over werk. Een goed afscheid helpt je verder, volgens mij een prachtige zin van Yarden. En dus ook van mij. Zo kon ik afscheid nemen van mensen van wie ik gehouden heb, omdat het einde van hun leven kwam. Zo kon ik afscheid nemen van mooie organisaties waar ik gewerkt heb, omdat er een nieuwe mooie organisatie voorbij kwam. Zo kon ik afscheid nemen van liefdes, omdat de liefde overging naar iets anders, of voorbij ging. Zo kon ik afscheid nemen van collega´s, met wie ik niet meer deel dat wat ik vroeger deelde. En zo kon ik afscheid nemen van materie, omdat het me niets meer deed. Maar een ding, daar kan ik nooit afscheid van nemen, en dat is dat mooie merk Mercedes. Wat een geweldig merk. En jawel, ik heb haar gevonden, die prachtige bolide...mijn droomauto. Mijn auto, waar ik nooit meer afscheid van wil nemen. Je mag al mijn materie hebben, maar deze auto blijft bij mij. Ik vertel er jullie later meer over, nog een paar weekjes wachten. Wat wel leuk is, is dat mijn collega Gonda ervoor gezorgd heeft, dat ik een interview krijg in het magazine Mercedes, over mijn passie voor dit merk. En toen zij mij dit bericht stuurde, dacht ik ´wow wat zou Pa van Loon dit gaaf vinden´. Wij lazen namelijk altijd samen dit magazine. Een soort van glossy, waar we samen lazen over de nieuwe modellen, de oude modellen en hij was net zo gek als ik, van een horloge (hé Pa van Loon, je kleindochter Noor draagt jouw horloge aan haar rechterhand, uit eerbetoon voor jou, omdat jij, toen je linkszijdig verlamd was, je horloge ook rechts droeg, en dit horloge heb ik ooit voor je gekocht, voor je laatste verjaardag, en nu, nu draagt Noor het..net als jij aan haar rechterhand'. Maar ik zal het aan je laten zien in gedachten Pa van Loon, als dat magazine klaar is. En ik zal seinen met mijn oplichtende Mercedes ster, naar jou! Dus lieve mensen, al die mooie ontmoetingen, steeds maar weer, maken mijn leven zo mooi. Nu in de stilte van ons huis, met Annemarie tegenover me, die haar eigen ding doet, geniet ik van deze mooie dag. Een hele fijne dag gewenst! Deze armband kreeg ik bij Face the Future. Gemaakt van het rubber van de rubberen reddingsvesten, waarmee vluchtelingen in Griekenland aan land zijn gekomen. Als symbool voor de verbinding waar Face the Future voor staat. Mooi he...