En vandaag was ik bij mijn vader. En wij zijn gaan wandelen, ik duwde hem voort, achterlangs bij de Samaritaan, door het oude Sommelsdijk, de Dorpsweg, de Achterweg, de Binnenring, langs het Streekmuseum, door de Voorstraat, langs de Remontstrantse Kerk waar mijn moeder in de Kerkeraad zat, over de Dijk en terwijl hij genoot van alles wat hij zag. Van alle mooie ontmoetingen met mensen van vroeger en mensen van nu...vroeg hij mij opeens 'Aniet was betekent barmhartig' en toen vervolgde hij zijn vraag 'is dat gewoon een goede vent met een goed hart?' en daarop ging hij verder 'wel dan bij jij de barmhartige...echt jij bent zo goed voor andere mensen'....en terwijl ik hem voortduwde, glimlachte ik van trots...want hoe mooi is het als je vader dit tegen je zegt. En als ik nu google op de barmhartige dan kom ik deze betekenis tegen : Barmhartigheid is het tonen van erbarmen, van medelijden met mensen die het moeilijk hebben. Barmhartig zijn zij die zich ontfermen over hun medemensen, die in woord en daad hulp en ondersteuning bieden aan degenen die daaraan behoefte hebben. Ach en zomaar met deze opmerking, werd onze zaterdag weer zo'n pareltje, zo'n dag met een gouden randje...hij genoot van de ontmoetingen daar in het oude dorp, daar waar wij aan een tafeltje zaten en er allerlei mensen langsliepen...hij grinnikte als hij mensen moeilijk zag lopen. Hij moest lachen toen een man in een rolstoel stopte en 'hoi' tegen hem zei. En zijn opmerking was 'hij ziet mij als zijn maatje' en vervolgde 'toen je vroeger in een Mercedes reed en een andere Mercedes tegen kwam groette je elkaar en nu groeten rolstoelrijders mij, daar ben je toch mooi klaar mee'. En zijn humor was voelbaar...zijn humor maakt zomaar dat hij weer zo krachtig is, en weer zo geniet, ondanks al zijn zorgen en beperkingen...en ik, de barmhartige dochter, (ik glimlach terwijl ik dit schrijf) voel maar zomaar weer mijn intense liefde voor deze man, mijn vader. Ik wens jullie een mooie zaterdagavond toe...
Liefs, Anita
