Een nieuwe maand.....februari 2013 gaat van start!

En vandaag was zomaar een lekker dagje! Starten al heel vroeg in Haarlem, daarna naar Alkmaar en t was een heerlijk sfeertje! Komt ook door hoe ik me voel en open stel, lekker! Goede gesprekken, contact met de gemeente, samen met Bart! En na een gezellig wijntje onder elkaar, lekker terug naar huis! Eten met elkaar, nu De Mol, niet zo spannend maar o zo lekker! Tafeltje gereserveerd om samen met mijn broer in Dordrecht te gaan eten! Zomaar hij en ik! Opdracht binnengehaald voor OR-traject! En veel businesscases afgehandeld deze maand, kortom een enerverende tijd ligt achter me en volgens mij ook voor me! Ik heb er zin in, mijn klooster geboekt! Drie dagen alleen in volledige stilte, heerlijk! Samenzijn ervaren als echte kwaliteit en mezelf flink tegen gekomen, en letterlijk alles gewoon losgelaten en vanuit deze nieuwe ruimte, herpak ik mijn leven! Iedere dag weer de goede dingen doen! Een nieuw begin voor mijzelf, morgen 1 Februari, en een geweldige januari-maand zakelijk gezien in Cluster West achter de rug! Op naar februari 2013! Dag, Anita

Stilte weekend....

Ik weet nog heel goed, dat mijn moeder vroeger een vriendin had, die af en toe een weekje in retraite ging in een klooster. En toen al intrigeerde me dat, als zij erover vertelde. Zo heeft een vriend van ons 10 dagen ofzo in een klooster in stilte geleefd, en daarna kwam hij werkelijk dichtbij zijn eigen kern...en ik ben geloof ik al heel dichtbij wie ik ben, alleen wil ik de essentie voelen merk ik. En toen ik mijn certificering voor Servant Leadership behaalde, was een onderdeel van die opleiding de vision quest, een oefening, waar je zonder te praten, in je eentje, drie uur lang ging lopen over de hei. En als je mensen tegen kwam, dan keek je alleen maar, ik liep daar ergens in Hilversum over de hei, en had als vanzelf een diepe vraag die bij me opborrelde en met mijn dagboek in mijn hand, kwam door de stilte een antwoord, en bleef ik schrijven. Indrukwekkend. Soms adviseer ik mensen, die volkomen de weg kwijt zijn, om in stilte te gaan zijn...en nu, nu is het zover en ben ik bezig om mijzelf drie dagen af te zonderen in volledige stilte, zonder telefoon, internet, tv, muziek, alleen maar stil zijn. Ik wil geen meditaties doen, of yoga of wat voor gedoe dan ook...ik wil alleen maar zijn, door te wandelen en te schrijven...door dichtbij mijzelf te komen en te blijven, door mijn emotie werkelijk te ervaren....wonderlijk, dat dit al zo lang mijn wens is, en dat ik deze nu uit wil laten komen...de stilte ervaren. Iemand zei 'de stilte erover heen laten gaan' en als ik bij mijn vader ben, dan zijn wij soms zomaar stil, dan kijken we naar elkaar, dan lachen we wat...glimlachen naar elkaar, hij slaapt soms wat en ik zit erbij...en ook dan geniet ik al van die stilte...maar dan staat er altijd een mega grote tv aan, en zie ik beelden die iets met mij doen..en in dit klooster heb ik een bed, een douche en een toilet. En mijn boeken, mijn dagboek en de kapel, de natuur...fijn.
Vandaag weer een beetje werken...werken omdat ik dat ook wel wil, maar ik merk, dat er iets anders in mij zit, een stukje onrust...ik tel de dagen merk ik....de dagen tellen totdat ......ik weet niet wat, of weet ik het wel...misschien wel tot de lente...of nog langer, ik zal het loslaten en zien...en ondertussen ook het tellen laten...glimlach. Misschien is dat het ultieme...het zomaar laten gebeuren...en deze dame van de regie, heeft daar nog zoveel te leren. Ach ja...soms krijg je een les van het leven aangereikt en dit zal er weer zo eentje zijn...het zomaar laten gebeuren...niet te veel willen beredeneren, niet vragen naar het waarom...de essentie van alles....

                                                          Anita van Loon en...

Ma van Loon

Ondertussen met mijn nespresso hier in het kleine werkkamertje...mijn mooie boeken als schatten om me heen...ben ik bezig met veel leuke dingen. Gaan we fietsen op Terschelling, en fietsen in de Alblasserwaard, allemaal geen spannende vakanties, want ik wil terug kunnen altijd maar weer terug kunnen, naar vadertje lief. Maar ook zomaar kan ik mij verheugen op hier zijn, samen met mijn Annemarietje...en ook hier de stilte ervaren. Ik merk dat ik het heerlijk vind om thuis te zijn, ik was er zo weinig...door al dat werken. Zou dat ouderdom zijn, of heten....samen dromen over later, over hoe ons leven er dan uit zal zien...dat is ook genieten hoor! Ik wens jullie een mooie dag toe. Ik heb heerlijk geslapen...liefs, Anita

Zomaar....

Hoe bijzonder kan het zijn...met een wat raar reagerend lijf nog, werk ik een beetje vanuit huis en ga ik morgen weer wat werken bij Yarden op kantoor. Mijn lijf lijkt een klein beetje op, vermoeid en versleten...en ja, als ik erover nadenk, hoe hard ik heb gewerkt vanaf mijn 17e tot nu, dan vind ik dat niet zo gek...maar toch, ik heb nog heel veel plannen in mijn leven, dus is het zaak, om beter voor mijzelf te zorgen dan ik nu doe. Om wat meer te slapen, wat meer buiten te zijn, wat meer tijd samen met Annemarie door te brengen en wat minder te werken. Dus hier ben ik nu mee bezig. Ik wil meer rust, in alle opzichten. Betekent dus weer een kruispunt in mijn leven? Mooi he...wat een getob, kan ook zomaar de menopauze zijn. 53 jaar, niet meer jong, rimpels die je gaat zien, haha...het interesseert me geen klap. Ik vind mezelf een prachtig mens, een mooie glimlach, zo zegt Annemarie me altijd, een beetje origineel, een stoere met een heel klein kwetsbaar hartje, zorgzaam en als ik mijn vader mag geloven heel lief...tja waarom zeg ik dat nu allemaal. Omdat ik het even heel erg hardop wil zeggen. Ik ben altijd namelijk bezig met zorgen voor iemand anders...zorgen voor mensen, die eventjes geen geld, geen werk, geen eten hebben. Altijd wil ik alles wat ik heb delen met een ander...en nu lijkt dat eventjes genoeg. Nu is het 'Anita time' en maak ik de kring wat kleiner, zorg ik voor mijn vrouw, haar gezin en haar familie, mijn vader en familie en geniet ik van een paar prachtige vrienden. En bouw ik geleidelijk aan mijn eigen bedrijfje wat af, zodat ik mijn focus kan leggen bij Yarden. Af en toe een ondernemingsraad begeleiden, of een training is goed...maar niet meer zo extreem. Dan maar minder geld, maar geluk is zoveel meer waard...

Zo dat is dat. Nu verder...Andrea, mijn vriendin uit Den Haag, gaat met mij op zoek naar mijn blokkades (emotioneel) en geeft mij een reading en vervolgens nog iets, iets van hypnotherapie...ik ben heel benieuwd, hoe dat gaat zijn...en ik geef me volledig aan haar over. Gek is dat want voor mij werkt het wel zo, dat ik iemand volledig moet kunnen en willen vertrouwen. Dat ik mijzelf kan overgeven is al heel wat...er zijn maar weinig mensen, bij wie ik mij volledig kan en wil laten gaan.
Bijzonder....

Ondertussen denk ik na over vakantie, over weggaan en merk ik, dat de zorg rondom mijn vader, me hierbij parten speelt. Het buitenland, mijn griekse eilandje, kan wel even wachten...want ik wil niet te ver bij hem vandaan zijn. Ingewikkeld proces is dat...stof tot nadenken en ook een verantwoordelijkheid, die ik bij me draag merk ik...
Ik heb me voorgenomen, dat ik ooit een gigantisch gave reis ga maken met mijn Annemarie samen, vrij zijn, ongebonden, los van tijd, lekker in mijn korte broek in de zon...heerlijk...ik verheug me er nu al op....

Vandaag nog thuis, wat mails beantwoorden, straks even de auto wassen, want die ziet er werkelijk niet uit...en morgen weer gewoon aan de slag. Genoeg ervan, ik wil weer verder...en zal echt beter voor mijzelf gaan zorgen, beloofd! En loslaten hoort hier volgens mij ook bij....alleen al door het te schrijven, voelt het nu veel beter.
Een fijne dinsdag, Anita

De zon schijnt...

Een titel verzinnen is soms wel lastig, omdat ik merk dat mijn verhaaltjes altijd alle kanten op gaan. En soms heb ik zoveel zin om te schrijven. Gewoon om alles in dat hoofd van mij eens een plekje te geven, rust te geven. En terwijl ik een reflectieverslag van een businesscase las van iemand, dacht ik terug aan mijn leven tot nu toe...over de hoogtepunten, de wat minder hoge punten, over de dieptepunten, over verlies, geluk, angsten en liefde, over vriendschap en alles wat daarmee samenhangt. En jeetje wat heb ik dan al een heel leven lang mogen leven...daar op die boerderij, die mooie boerderij, die hele oude boerderij, die nu weer door  David zo mooi wordt opgebouwd...een stukje herinnering, als ik daar langs rijd..en zomaar eventjes stil sta om over het land te kijken, daar waar ik avonden zat met mijn ouders, en later met mijn vader. Het hoekje van de bank, waar mijn moeder steeds meer te vinden was, hoe zwakker zij werd, met al haar puzzelboekjes en de Libelle. En nog steeds is die Libelle een soort dun draadje naar haar toe...als de Libelle komt meestal op donderdag, dan voel ik me een beetje blij. Ik weet nog dat mijn schoonmoeder het maar een truttig blad vond, voor oude vrouwen...en dat het voor mij alleen maar dat draadje is, naar wat ooit was...hoe je leven soms een wirwar van draadjes is, naar wat ooit was. Of naar met wie je ooit was...of hoe je leven ooit was...als ik op Flakkee ben nu, dan ervaar ik daar vooral verdriet en zorgen. Mensen die ik daar zie, zijn oud, mijn vader is oud, en zij hebben zorgen. Mijn paar vrienden die ik daar zo af en toe zie, Jantje, Lia, zijn schatten, maar dragen ieder op haar eigen wijze, het verdriet met zich mee van die man die zij zo hebben liefgehad. En als ik op Flakkee ben, dan voel ik ook, ook nu na tien jaar nog, het verdriet en het gemis van mijn moeder. Mijn raadsvrouw...en ja ze was ook daadwerkelijk een raadsvrouw, een vrouw met een functie in de Gemeenteraad, en eerder in Kerkeraad, een ambtenaar van de burgerlijke stand. Maar bovenal was ze mijn raadsvrouw...met haar sprak ik over dingen, die ik met niemand anders deelde...en als ik het eventjes niet meer wist, dan belde ik met haar. En nu, juist nu, zou ik zo graag eens even met haar bellen...haar raad vragen. Een vriendinnetje zegt tegen me, dat ze bij me is...maar op de een of andere manier, lukt het me niet dit te voelen of te zien. Dus soms zit ik in de auto heel hard tegen haar te praten, of te huilen soms, of vertel ik haar wat me bezig houdt...en dat alleen helpt al. Ze geeft geen antwoord, of toch wel...want meestal word ik dan heel rustig...en stopt het allemaal. En als ik mensen zie kijken uit een andere auto, dan laat ik het maar, doe ik net of ik mobiel aan het telefoneren ben...bijzonder toch...als ik zou zeggen 'ik praat even met mijn overleden moeder' dan zouden ze echt denken dat ik gek ben...glimlach. Nee ik ben niet gek...ik ben alleen maar een beetje moe...meer niet. Ik wil dolgraag even naar de zon, samen met Annemarie, toch eens kijken of ons dat lukt...mijn lijf moet lekker even rust hebben...heerlijk. Eventjes niks, helemaal niks...En daarom zit ik zomaar hier, net liep mijn hele lijf weer leeg, alle misselijkheid is weer weg....eten verdragen lukt me niet goed. En volgens mij breekt dat me op...ik kan dan wel lekker dun willen worden en dat gebeurt ook, maar ergens moet ik toch wat eten en ik heb geen honger. Helemaal niks...welnu, zal wel een combinatie zijn van alles...tijd heelt alle wonden...weer zo'n mooie..en ook die geloof ik. Hoe ouder je wordt, hoe mooier al die uitspraken. Op facebook lees ik veel mooie citaten, mensen die iedere dag een waarheid als een koe, plaatsen, alsof ze het leven aan wijsheid al in zich hebben, en dat doe ik zelf ook. Ik plaats soms een hele mooie zin, niet omdat ik zo wijs ben, maar vooral omdat ik wil delen. Ik wil zo graag alles delen in mijn leven...niet met iedereen, maar wel met een paar mensen om me heen....zomaar, omdat het zo leuk is, want samen is echt alles leuker dan alleen. Samen eten is veel gezelliger, samen slapen ook..samen zijn, ook dat, als je weet dat er ergens iemand aan je denkt, dat er mensen zijn die om je geven, veraf of dichtbij, dat is toch prachtig...doet me denken aan dat mooie gedicht :

Wanneer ik doodga
hoop ik
dat de zon zal schijnen
met glinsteringen op het gras.
Dat er bomen zullen zijn
dichtbij het raam
waarin de vogel van mijn ziel
een poosje nog mag rusten
voor het licht
hem optilt.

Ik hoop dat er dan
kinderstemmen zullen zijn
die alles weer
laten geboren worden.
En dat de wind
die om het huis speelt
niet weemoedig is.
Maar alle zwijgen, alle spreken
zal doordringen
van zalige herinneringen.

Wanneer ik doodga
hoop ik
dat je aan mijn zijde blijft
En als het kan een eindje
met me meegaat
tot waar de horizon
ons scheidt.
Vrees dan de stilte
noch het vreemde
van de leegte.
Er is een heilig weten in.
Want vragen en verdriet voorbij
zal het onzegbare je omhelzen.

Mooi he...weer uit dat prachtige boek...'voor wie woorden zoekt'
Anita

En weer ben ik thuis....

Tja en mijn lijf is moe lijkt het wel en vertoont allerlei gekke verschijnselen, misselijk, enorm veel last van misselijkheid, tja, soms ook aan mijzelf te wijten. Ik doe net alsof ik alles weer kan en het enige dat ik voel, is een enorme vermoeidheid, ik ben niet in orde...en heb tijd nodig, meer tijd nodig dan ik zou willen, om weer rustig gezond te worden. En de waarschuwing die ik mijzelf gaf, die ga ik nu opvolgen. Ik ga rust nemen, rust inbouwen, wat minder proberen te werken en de balans tussen werk en privé wat beter te maken. Het is echt nodig...dus vandaag zet ik maar weer een streep. Zomaar een duidelijke streep, om meer samen te zijn, te genieten van de rust van elkaar. Minder zorgen te hebben, me minder zorgen te maken..., minder te piekeren, en letterlijk heel veel los te laten. Ik merk dat ik veel te veel in mijn hoofd zit, en daardoor blokkeer ik soms. En die dagen, dat ik recht vanuit mijn hart leef, voel ik me zoveel beter. En vandaag heb ik er dus voor gekozen om weer in bed te blijven...ook Cluster West heeft niets aan een Anita, die niet in orde is, niet goed in haar energie of vel zit.
Vanmorgen vroeg las ik in een boek 'Gloed' van Sandor Márai...prachtig. Dit boek heb ik van Erika gekregen toen ik ziek was, geweldig mooi...een overgetelijk boek 'we leven niet lang meer, want je bent teruggekomen. Dat weet jij ook heel ged. Je hebt tijd genoeg gehad erover na te denken. Eenenveertig jaar is een lange tijd. Je hebt er goed over nagedacht, niet waar? Maar je bent toch teruggekomen, want je kon niet anders. En ik heb op je gewacht, want ik kon niet anders. En we wisten allebei dat we elkaar nog een keer zouden ontmoeten en dat het dan afgelopen was'. Een prachtig boek over een bijzonder verbinding tussen twee mensen. Ik zit er middenin...in de ontmoeting na eenenveertig jaar...en ik voel het bijna. Zo mooi...voor vandaag, niet zoveel tekst, los van tekst..recht uit mijn hart.
En dat is deze tekst 'wat je met liefde in het leven hebt geroepen, verdient het vertrouwen om te worden losgelaten' ......een fijne dag, ik ga morgen weer wat werken, rustig aan vooral, want dat is wat het lijf me vraagt...Anita

De wereld ziet er opeens zo anders uit...

Hoe mooi was die witte deken. En hoe raakten wij geleidelijk aan eraan gewend...de wereld zag er lieflijk uit...zacht, en als je je voeten neerzette, dan kwam er zo'n mooi laagje wit over je schoenen...het knisperde. Welnu vannacht leek het alsof er kleine gletschers naar beneden kwamen schuiven van het dak af. En nu is de wereld viezig om te zien, laat staan je auto...de wegen zijn nat, en overal hangen druppels..op deze rustige zondag, zit ik in mijn werkkamer en probeer ik een enorme hoeveelheid businesscases weg te werken. Want de komende week heb ik trainingen in de avonden, en een bomvolle agenda. Dus alles bij elkaar weinig tijd hiervoor. Maakt wel, dat mijn weekend gevuld is. Zaterdag met Pa en Flakkee en zondag in mijn werkkamer...kortom, weinig tijd voor ontspanning. Weinig tijd voor samen zijn...helaas. Dit is iets wat er soms zo bij inschiet, en dat vind ik vervelend. Annemarie is nu degene die leuke dingen bedenkt, om mij te verrassen. Om mij zomaar een beetje te verwennen. Omdat ik dit altijd deed, en nu het zo druk heb, lijkt het alsof de rollen zijn omgedraaid. En zo gaat zij mij een waanzinnig weekendje aanbieden...een weekend in mijn favoriete stukje Nederland, de Alblasserwaard...een prachtige bed en breakfast, twee nachten, fietsen door mijn gebiedje....en een diner jawel in de Limonadefabriek...en voor mensen, die deze locatie niet kennen...ach ga eens googelen...want de Limonadefabriek is een drijvend restaurant, in het jachthaventje van Streefkerk, met een super keuken...en tegenwoordig zelfs een hotel, altijd volgeboekt...dus dat lukte niet meer. En ik, ik ben zo blij hiermee...en het mooie is, tussendoor kunnen we bij mijn vader op bezoek. Alles bouwen we om hem heen lijkt het nu bijna...vakanties, weekendjes weg...zodat ik altijd weer even bij hem langs kan gaan en ondertussen daarnaast kan fietsen in de Alblasserwaard. Hoe gaaf...mijn favoriete stukje Nederland, Schoonhoven en die mooie Lek...dus zomaar zorgt Annemarie weer voor mij. Altijd al, door alles wat zij hier thuis doet, ik doe namelijk niks, en nee daar ben ik niet trots op, maar ik werk bijna altijd...en ook daar ben ik niet trots op, dus 2013 betekent, dat er aan die balans nog wel wat gedaan moet worden. Maar een kwaliteit van leven, vraagt een prijs. En deze prijs moeten we betalen met elkaar...en dat kan alleen door hard te werken...nog eventjes...want over anderhalf jaar, valt er iets weg, mijn alimentatieplicht. En jawel, dan heb ik lucht...en ik kan daar zo naar verlangen. Gisteren zei ik nog tegen Annemarie, dat ik het zo gek vind, dat je in je leven kunt kiezen voor verhuizen, je hebt een huis, je besluit dat je een ander huis leuk vind en je verkoopt het oude. En koopt het nieuwe. Zo ook met een baan, je hebt een mooie baan, je bent uitgeleerd, of wilt iets anders en je verandert van baan. Maar in de liefde, kan dat niet zo vrijblijvend hoor. Je besluit, dat je verder wilt met je leven, of het potje liefde is leeg, op, over en uit. En dan krijg je toch een gedonder in de tent...dan wordt je genadeloos afgerekend en betaal je een enorm lange tijd, een godsvermogen. Welnu...het is zoals het is. En het zit er bijna op. En ik ga een klein intiem feestje bouwen, als dat moment is aangebroken...en tot dat moment, geniet ik gewoon door...van alle mooie dingen die het leven mij steeds weer aanreikt. En van de liefde, die er gelukkig is. Want zo zei ik deze week tegen mijn vader 'wij mensen zijn gemaakt om lief te hebben toch...'. Ik in ieder geval wel. Glimlach. Fijne zondag...ik ga verder met mijn businesscases. Liefs, Anita

Er is zoveel te zeggen....

En gisterenavond, moest ik heel hard huilen, in bed, samen met Annemarie, gelukkig was zij dichtbij...want soms overvalt met dit, dan voel ik dat ik, ondanks mijn geluk, ook veel heb, wat me bezighoudt. Veel dingen heb, waar ik me verantwoordelijk voor voel, of waarover ik na loop te denken. En tranen moet je altijd de vrije loop laten, want dat verdriet, die pijn, die is er ook...en dat is goed. En na een mooie rustige nacht, waar ik lekker heb geslapen, sta ik nu weer op...en zie ik weer hoe mooi de sneeuw de wereld wit maakt. Het doet me denken aan een begrafenis in de sneeuw...het koude staan op die begraafplaats, die uitvaartverzorger die helemaal wit besneeuwd voor de kist staat en deze laat zakken, de tranen van de dierbaren...het afscheid is nu echt...afgelopen maand, hadden wij een uitvaart met een witte koets. Met paarden, met witte dekens om, prachtig...indrukwekkend en Jan Pieter die statig voor de stoet uitliep. Indrukwekkend, hoe afscheid kan zijn. Afscheid, afscheid...ik ben er maar mee bezig. Zonder je dit te beseffen, neem je heel veel afscheid in je leven. Afscheid van een mens, een baan, een huis, een vriendschap, een liefde....en alhoewel het lied is 'afscheid nemen bestaat niet'....laat je steeds weer dingen los, en natuurlijk koester je al die mooie herinneringen. Als ik nu terugkijk op mijn leven, dan koester ik vriendschappen die ik niet meer zie, liefdes die ooit waren, en huizen waar ik woonde....Gisteren sprak ik nog een vriend van vroeger, Ton. Ooit woonden wij, hij en zijn partner Jan, en ik tegenover elkaar. Zijn leven is zo veranderd, Jan is overleden, hij woont ergens met een nieuwe man in het Oosten van het land...en is volgens mij niet zo gelukkig. Althans het leven lacht hem niet toe...ziekte, hartinfarcten, nieuwe heup...kortom een man, die niets zomaar heeft gekregen. En ons gesprekje ging over de uitvaart, over de uitvaartwinkel...en het was bijzonder. Een mooi moment op een bijzondere vrijdag. Er is zoveel te zeggen...iedere dag weer. Ik trotseer straks de sneeuw, om mijn vader te bezoeken, om even een bloemetje te brengen bij zijn overbuurvrouw in het ziekenhuis. Want weet je, als deze oude mensen gaan kwakkelen, dan word ik altijd een beetje bang...soms maakt het mij een beetje bang, als ik daar ben en om me heen kijk. Mijn vader die dan weer wat beter, en dan weer wat slechter is. Mijn vader die een opleving kent en een dieptepunt. Van wie je denkt 'het afscheid is nabij' en dan opeens weer niet..ingewikkeld proces. Dit loslaten....iemand schreef op facebook 'loslaten is de waarheid de ruimte geven'...tja..klopt wel denk ik. Mooi citaat, ik adopteer dit met genoegen...en vanmorgen vroeg ben ik mijn prachtige boek 'voor wie woorden zoekt'....(zelden kreeg ik een mooier boek, met dit boek ben ik heel blij) naar een tekst en deze gaat over de taal van goedheid en liefde :

De taal van liefde is onuitputtelijk
Zij wikt niet en weegt niet
Hoe oud ook, toch straalt ze van jeugdigheid.
Ze heeft zeer weinig woorden nodig
als zijn ze vaak doorregen van poëzie
Ze is bedachtzaam en verdraagt de stilte
Wat ze wil zeggen doet ze woordeloos
Soms wordt het in het zand geschreven
Ze durft het aan om arm te zijn
Maar wie haar spreekt
maakt zij ontzettend rijk.

Mooi he...de taal van liefde...gisteren zat ik bij mijn vader, en toen pakte hij mijn hand. Hij aaide erover en zei 'wat een rot dun armpje heb je...' en begon heel hard te lachen. Mooi toch...toen ik binnenkwam lachte hij, hij had me niet verwacht. Want per ongeluk had ik in zijn agenda geschreven bij de vrijdagmiddag - Pa -. En hij vroeg zich maar af, wie er toch komen zou, hij kende geen Pa. Dus toen ik kwam zei hij 'kind ik heb een raadsel' en hij zei 'wie komt er toch...er staat Pa'. En ik probeerde hem uit te leggen dat ik per ongeluk de tekst uit mijn eigen agenda in de zijne had geplaatst. En het effect was dat hij heel erg moest lachen en zei 'maar nou is het goed, nu ben jij er...'. Onze taal van liefde...

Lieve mensen, een mooi wit weekend. Rij voorzichtig zeker vanavond, er komt ijzel...niet glijden...een bijzondere dag gewenst. En spreek vanuit de taal van liefde, want hiermee maken wij elkaar ontzettend rij.
Liefs, Anita van Loon

Rustig avondje

En vanavond is een heerlijk avondje, de haard is aan, the Voicemail kids op tv, mijn glaasje Sauvignon en vanmorgen het LUMC bezocht! Mooie littekens, galblaas was nog onderzocht op rare cellen, en helemaal schoon! Mijn vader gezien en ook dat was fijn! Nu weekend! Aantallen januari behaald volgens mij! Drukke week ligt achter me en voor me! Weer gestart met trainen, typisch Yarden kick off gehad! Super.....dus t gaat lekker hier in Voorschoten! De meisjes zijn er weer,  ik heb even geen tekst meer! Dag, Anita x

Een mooi bericht, zomaar een lief kaartje...

En soms gebeurt het je zomaar, dan krijg je een kaartje in de brievenbus, met daarop een citaat, waardoor je een glimlach krijgt, die niet meer van je gezicht weg gaat...zo kreeg ik van Lia een prachtig kaartje 'Als je zon brengt in het leven van anderen, kun je de stralen niet weghouden van jezelf......' een prachtig kaartje, alsof de lichtstralen zo uit de hemel komen...en het maakt me blij. Zomaar blij...na een nacht, waarbij mijn darmen, maag weer opspeelden, heb ik vandaag een heel klein groepje mogen trainen in Amsterdam. Heerlijk is dat, inspirerend steeds maar weer. Ook een mooie afwisseling met mijn andere werk bij Yarden. Morgen eerst naar het ziekenhuis terug, om de hechtingen te laten verwijderen...ik ben benieuwd het ziet er mooi uit. Een mooie genezing en mijn lijf gaat steeds beter, alleen dat eten nog niet...een smal gezichtje, is wat ik nu vooral zie bij mezelf...maar oordeel zelf maar. Ik zal een foto erbij plaatsen...geeft niks, ik vind het ook wel gaaf om een beetje slanker te zijn. Voelt wel goed...ik wens jullie een hele mooie avond. Liefs, Anita

Dagje trainen

Waar ga ik van sprankelen? Van de combinatie van alle dingen, van mooie teksten, citaten, van mensen in beweging!  En vandaag is weer zo'n dagje, na een super intensieve week tot nu toe. Financieel jaar afgesloten voor Cluster West, ik ben tevreden! 1e overleg met een deel van het team, kortom veel gedaan. Afspraken gemaakt met mijzelf, en ondertussen doet mijn lijf het best goed. Lekker slank aan het worden dat wel.....eten is lastig, al snel te vet en dat breekt je wel op. Ondertussen ploegt de mercedes zich door een prachtig besneeuwd landschap. Het leven is de moeite waard en ik geniet ervan! Fijne dag, Anita

En hoe bijzonder was deze maandag weer....als werkende vrouw!

En vanmorgen heel vroeg, terwijl mijn auto lekker vastgesneeuwd stond en slippend hier van zijn plekje kwam voor de deur...en ik in Haarlem de sneeuw van de deur stond weg te vegen, begon mijn werkende dag. Heerlijk, leuke lieve reacties, een begroeting, een zoen, kortom een warm welkom in een koude wereld....want ongekend wat is het koud. Koud aan je hoofd, koud als je de auto start zo vroeg in de ochtend en koud als je hier op mijn onverwarmde zolder stapt, om je bed in te gaan...brrrr...en natuurlijk is er een oplossing, dicht tegen elkaar aan en lekker genieten van de warmte van een heerlijk lijf! Welnu, dat doen we dan sowieso maar, en daar is de winter ook een mooi moment voor vind ik, voor lekker knus thuis zijn en bij elkaar zijn. En dat is dan waar ik iedere avond maar weer naar kan verlangen, gewoon lekker knus thuis zijn. Het werk laat dit niet altijd even goed toe, met avondsessies, trainingen, vergaderingen, kortom een hoop gedoe...maar ook dat is leuk. De interactie van een team, collega's onder elkaar. Dus de komende week staat vooral in het teken van vergaderen, praten met elkaar, delen met elkaar en vrijdagochtend terug naar het ziekenhuis. De wondjes zien er mooi uit, hechtingen gaan er uit...en dan kunnen die kleine ritsluitinkjes definitief gesloten blijven...bijzonder is dat he...dat een lichaam wat ouder wordt, en van alles ondergaat, eigenlijk steeds mooier wordt, zo'n beetje getekend door het leven. Een vriend van Arie die voor de klas staat, had van een leerling van de basisschool te horen gekregen 'meneer u heeft zo'n oude nek'....en ja, als ik dan voor die spiegel sta, dan zie ik van alles wat niet meer hoort bij een 30 jarige ofzo...maar gewoon een vrouw van 53. En leuk was dat vandaag iedereen zei 'je bent zo mooi slank' of 'je hebt zo'n lief klein koppie gekregen'...welnu, het doet goed. Het is fijn, als we elkaar zien en horen. En vandaag begonnen ook zo mijn eerste beoordelingsgesprekken, ik heb mensen gezien en gehoord. Ik ben in gesprek...de eerste van een reeks van 62 ofzo...wow, wat een intensieve periode ligt er voor me. En tussen alles door, is er steeds weer verdriet, een uitvaart met paarden en een witte koets, Jan Pieter in vol ornaat ervoor, witte auto's, grijze auto's, ouderen, vaders en moeders, maar ook kinderen, iedere dag weer verliezen we dierbaren. En nemen we afscheid in grote of in kleine kring. Intiem, of juist heel uitbundig...en iedere dag weer, koester ik de dag, omdat mijn vader nog steeds in ons midden is. En wij, wij van Yarden, wij zijn heel goed in dat ene woordje 'afscheid'....mijn mensen doen er alles aan, om dat afscheid te laten zijn, zoals de overledene zelf, of zijn nabestaanden dat wensen. Ik zoek een gedichtje wat hierover gaat :

Wie was je
waar ben je
hoe klonk jouw stem
was je zacht en teder
of kroop ik weg van jou

Wie ben ik
waar ga ik heen
is dit mijn weg
mijn stem
gebroken en verloren?

Waarnaar ben ik op zoek
waarvoor sluit ik mijn ogen
nu jij er niet meer bent?

En deze is voor al diegenen die vandaag iemand hebben verloren :

Jij bent nooit gegaan
nooit gekomen
je was niet
je bent
voor altijd
eeuwigheid...

uit het boekje 'wie was kan nooit vergaan' van Claire van den Abbeele
dit boekje kreeg ik nadat mijn moeder was overleden in januari 2003
Anita

Gare du Nord in 't Paard

En gisteren was een gekke, volle dag. Eerst naar mijn broertje in Dordrecht, in zijn leuke mooie huis aan de Augustijnenkamp. Maar hij was volledig in de contra mine, dus echt heel gezellig vond ik dat niet...vandaar uit naar 'het kasteel' zoals de buren het prachtige dubbele appartement van tante Phil en oom Frans noemden, met uitzicht op de Maas. Een geweldige catering, bijzondere mensen, mooie cava..kortom chique en letterlijk op hoog niveau, 10 hoog en overal waar je kijkt zie je de skyline van Rotterdam....hoe bijzonder! En aansluitend, afgesproken met Jannie en Joost, naar Gare du Nord...heerlijke muziek. En mooi om te zien, hoe een vrouw, die op zich niet heel sexy is, door haar stem, en haar muziek, door de combinatie van bewegingen en het spel op de buhne, zomaar heel sexy is en een geweldige uitstraling heeft. Heerlijk, eindigend in een kroeg, met warme hapjes en witte wijn en dat heb ik geweten! De hele nacht misselijk, mijn maag van slag, buikloop en nu weer enigzins rustig hersteld achter de laptop. De businesscases wachten mij en morgen begint een volle werkweek, net het verband eraf gehaald en de wat grotere snee, bekeken. Ziet er mooi droog en strak uit. Doet zeer..deze week de hechtingen eruit. En dan ben ik als die plekken wat mooier opdragen, gewoon weer helemaal als nieuw, paar kilootjes lichter, yep...vind ik fijn. Hou ik eraf...doe ik mijn best voor, want ik wil graag slank blijven...heerlijk! En buiten sneeuwt het weer, heerlijk...de wereld wordt mooi, nog mooier eigenlijk...maar voorzichtig op de weg alsjeblieft...want het kan verraderlijk glad zijn of worden. Een fijne zondag...liefs, Anita

Een koude ochtendwandeling

Goedemorgen. Vanmorgen vroeg maakte ik een koude ochtendwandeling en zomaar kwam ik een buurvrouw tegen, en zij zei me 'ik moet deze dagen steeds aan je denken' en toen ik vroeg 'waarom dan' was haar antwoord 'omdat jij destijds ook in deze kou me je kale kopje buiten liep' en toen antwoorde ik 'bijzonder, ik ben net op weg naar de kapper' en haar antwoord was 'zonde..ik vind je woeste haar juist zo leuk'. En zo begon deze dag...kou, wandelend door een nog stil Voorschoten en lekker een kopje nespresso bij mijn kapster Charissa. En op de terugweg langs de bakker om een 'authentiek wit broodje' zomaar lekker, zomaar een klein beetje genieten. En ik heb mijzelf een cadeautje gegeven, een boekje 'wijsheid van chinese meesters'. Prachtig...en een van de wijsheden wil ik graag met jullie delen of misschien wel twee.

'Is er een wijze les die we ons hele leven kunnen toepassen? Verplaats je in de ander, wat je jezelf niet toewenst, doe dat ook een ander niet aan' - Confucius

En deze nog :
'Voor iemand die deze ochtend de Weg hoort, zou het niet erg zijn om deze avond nog te sterven' - Analecta

Soms vraag ik me af, hoe het komt, dat dit soort citaten mij zo inspireren. Dat ik nadenk over dit soort zinnen. Een boerendochter, die graag het leven leeft, die buiten wilde spelen, die ruimte en vrijheid als haar kaders ziet, die opgegroeid is vol warmte, delen en vriendschappen. Die meegekregen heeft, dat delen rijkdom brengt, en dat samen genieten veel meer is dan alleen genieten. Ik zou hierover nog wel eens met mijn moeder willen praten. Want zij verzamelde ook boekjes om zich heen, met gedichten, zinnen, mooie verhalen. En ik, ik doe dit ook. Ik wil graag mooie boekjes doorgeven aan anderen, zodat ook zij de schoonheid ervan mogen ervaren. Geeft niet hoe het zo is gekomen, het gaat erom dat het er is. Soms ontmoet ik mensen in mijn leven, die dit ook zo ervaren en voelen. En dan voelt het alsof je thuiskomt...heerlijk is dat. En dus vind ik het ontvangen van een boekje, of soms zomaar een zin, al zo prachtig. Gisterenavond kreeg ik een smsje van Ellen, mijn vriendinnetje uit Amstelveen. Zij was samen met haar geliefde bezig met een winterbarbeque, de vuurkorf aan, warme wijn en vlees op de barbeque. Hoe mooi kan je leven zijn...zomaar samen, zomaar thuis...heerlijk. Dat wens ik jullie, liefde, genot, kracht als je dat nodig hebt, en vooral gezondheid.
Een fijn weekend gewenst, Anita

Leiderschap

En in februari ga ik een dagje naar De Baak in Driebergen om me te verdiepen in het thema Veranderkracht. En vandaag wachten mij een paar prachtige boeken over leiderschap en veranderen. Want leiderschap is het vermogen om je leven richting te geven,  en dit precies en serieus te doen! Het is kiezen voor je verantwoordelijkheid. En bewust zijn van de effecten hiervan. Heerlijk die boeken, heerlijk om daarover na te denken. Lao Zi zegt over leiderschap - inspireer je mensen, geef ze te eten, inspireer ze zonder ze te binden. Doe je werk in stilte. Wees een leider, geen heerser. Dit heetde verborgen innerlijke kracht. Prachtig toch? Ik ben zo benieuwd naar de anderen die ikdaar ga ontmoeten. Wat heerlijk dat ik dit mee mag maken. En vanavond krijg ik zomaar een opdracht een OR van eenn grote vervoerder een dag te mogen begeleiden eid februari. Mooi he...ik geniet van dit soort cadeautjes...ik krijg een cadeau en mijn broertje is vandaag jarig!  Leuk he.....het was eenn mooie dag. Gewerkt een paar uur bij Yarden, en het was zo fijn daar weer te zijn. Een mooi weekend, oh ja ik werk nu vanaf mijn nieuwe Ipad! dank je wel Yarden, Anita

Een mooie dag....

En vanmiddag was ik zomaar eventjes spontaan bij mijn vader. Even kijken of ik al weer lekker kon autorijden en jawel dat kan ik, die mercedes met winterbanden, zoeft werkelijk over de weg...heerlijk! En mijn vader, die wist werkelijk niet wat hij zag, samen naar alle hechtingen op mijn buik gekeken en hij maakte zich zorgen. Maar ook zijn wijnvoorraad was op, dus die heb ik wel eventjes aangevuld. De lokale Gall en Gall zag mij komen om Nieuw-Zeelandse Sauvignon Blanc te halen speciaal voor hem. En het was bijzonder, en mooi en intens. Zo kijk ik terug op deze dag, met een vleugje emotie ergens in mij...ach dat hoort bij mijn zijn, ik voel zo stevig de dingen die mij gebeuren...en ik ervaar het leven als een bijzonder iets, en zomaar kijkend naar mijn vader, met een knoopje van zijn hemd, wat ietwat gespannen om zijn buik staat, en als hij me dan glimlachend aankijkt, zijn ogen wat dicht knijpt, dan voel ik me zo gezegend, en dan ben ik zo blij hem weer even te hebben gezien. Ik hou zo van die man....glimlach. Slaap zacht, Anita

Een koude dag....

En vandaag is een koude dag, nog geen energie genoeg om te gaan werken merk ik. En ik vind dat lastig om te constateren...gisteren misschien wel iets te veel gedaan. Te lang op, ik weet het niet. Nu rustig achter de pc, de krant gelezen, een boterham gegeten, een kop koffie erbij. Kortom...van alles gedaan, maar niet zo druk. Ik vind het mooi buiten en ga zo eventjes een stukje rijden, kijken hoe dat voelt zitten in de mercedes en sneeuw onder de winterbanden. Ik hou er wel van merk ik...
Morgen is mijn broer jarig, 56 alweer. Leuk om te merken hoe Annemarie contact heeft met Noor over kadootjes enzo..zaterdag gaan we eventjes naar hem toe.
Ik ben nu al een weekje niet aan het werk en ik sprak een collega en zij was drie weken thuis en ging daardoor het thuis zijn weer anders zien. Ik merk, dat dit bij mij niet zo is. Ik ben geen thuisvrouw en geen huisvrouw. Ik kan het niet zo goed...ik wil bezig zijn met mijn hoofd, met mensen. En niet alleen digitaal. Ik wil gesprekken voeren, dingen delen...en als ik hier thuis ben, dan zie ik van alles, dan merk ik van alles, en realiseer ik me, dat ik daar niet zo goed in ben, huishouden, kinderen etc. Ik lijk denk ik wel een beetje op mijn moeder, zij wilde ook buitenshuis vooral bezig zijn. Met comités, met vergaderen, mensen ontmoeten, in een bestuur zitten. Zo komt het bestuur van mijn Adviesraad bijeen in februari. Ik zit in een adviesraad voor een nieuwe opleiding in de Uitvaartbranche. Leuk vind ik dat. Ik wil mij wat meer bewegen in die wereld, daar wat meer van te weten komen, mij wat meer in verdiepen. Maar eigenlijk wil ik ook meer fietsen, meer vrije tijd en dat is voor mij altijd de hobbel, ik vind zoveel leuk. Mensen, dingen, dingen doen, ervaren. Ik wil wel tien boeken tegelijk lezen, ik wil naar allerlei leuke films, maar tijd nekt mij steeds maar weer. En deze week gedwongen rust is wel goed voor me geweest, ik heb boeken gelezen, ik heb tv gekeken, veel geslapen, lekker gepraat met Annemarie. Zomaar een keertje iets doen in het huishouden, hoe summier dan ook. Heerlijk. Maar nu is het wel klaar, genoeg. Morgen ga ik dan ook eventjes naar kantoor. Gewoon lekker mijn dingen afmaken, mijn toelichting voor 2012 definitief maken. Gisteren heb ik deze doorgesproken met Sabrina. Zij was hier gisteren, gaaf was dat. Met een Ipad voor me, prachtig met klein toetsenbordje..mooie leren hoes, kortom Anita van Loon is weer helemaal bij de tijd...vanavond samen met Floor dat hele spul installeren. Gelukkig is daar de jeugd voor, zij snappen dit zo goed....nu eens de ruit schoonmaken van mijn auto. Stukje rijden...liefs, Anita

Dag thuis...Sabrina op bezoek

Zo en vandaag was ik zomaar een hele dag op. En nu, nu ben ik zomaar helemaal kapot. Vanmorgen gewerkt aan mijn toelichting voor 2012. Ziet er al knap uit vind ik zelf. Dit morgen afronden en doorsturen naar Sabrina en dan wellicht vrijdag ofzo even langs kantoor...zomaar eens even kijken, even poolshoogte nemen. Ondertussen ben ik wel bij met mail lezen, en reageer ik hier en daar. Al met al gebeurt er altijd veel in een weekje tijd...vandaag was een dag vol meisjes in huis, vieze laarzen in de gang. En dan merk ik altijd dat ik geen moeder ben, gewoon niet. En die meiden doen het goed hoor, ze laten mij mijn gang gaan. Voor nu, met een al wat minder zeer lijf, genoeg voor vandaag....lekker rustig voor de tv. Even niks...fijne avond, liefs, Anita oh ja, en Sabrina bracht een prachtige Ipad voor me mee...morgen maar eens rustig installeren...spannend genoeg!

Kleine mooie momentjes....

Terwijl de keuken gevuld is met pubers van 18, meiden die niet door de sneeuw fietsen, VWO 6 gewoon niet bezoeken, zit ik glimlachend, aangekleed en gedoucht in mijn 'hokje' mijn kantoortje en verwonder ik me over mooie momentjes. Zomaar een prachtig boekje van Judith Herzberg 'het vrolijkst' in mijn brievenbus. Van een van mijn medewerkers...en weet je, dit zijn van die momenten, die ik koester, waarbij een voorzichtige glimlach zich meester maakt van mij, omdat het leven mij zoveel geeft. Omdat ik zoveel mag ontvangen...wat een rijkdom. Net keek ik naar resultaten van mijn groepen en ook daar glimlach ik bij, door en om.  Mooie cijfers, na mooie modules. En ondertussen zit ik hier, bijna 5 kg lichter in een supergrote trui, een heerlijke slobberende spijkerbroek, die niets raakt, aan mijn lijf, omdat het lijf zeer doet. Ik vind het een rotoperatie, maar soms lijk ik gewoon weer even op mijn vader, met een wat lage pijngrens, en soms lijk ik op mijn moeder, met haar hoge pijngrens. Maar dit doet gewoon zeer aan mijn lijf. Eten valt voor mijn gevoel zo het darmenstelsel in, en klettert en klotst er daar op los. Kortom de buik is van slag, en ik, ik ben rustiger dan ooit. Kreeg een berichtje van een collega. Die altijd keihard werkt en genoot van drie weken eruit zijn en ik, ik merk wel dat ik het clubje mis daar in West, maar dat ik wel geniet van mijn rust...mijn zijn, mijn alleen zijn ook. Het huis is gevuld van geluiden en dat is fijn, Annemarie doet haar ding met haar werk, haar meiden en ik ben lekker teruggetrokken op mijn zoldertje, mijn bed, mijn telefoon, mijn boeken. Ik herlees oude boeken als 'onvoltooid verleden' van Adriaan van Dis. Wow wat een schrijver, ik ben al fan van hem sinds mijn 16e. En nog steeds, of weer...net hoe je het wilt zeggen. Nu een gedicht uit die mooie bundel :

Brieven
Wij wisten niet, toen wij nog lange brieven schreven
op papier, dat wij de laatsten waren
die nog op die manier van elkaar hielden
met langzaam overdachte woorden
die we meenden.

Dank je wel bijzondere collega. Dank je wel...Anita

En zomaar eventjes een teken van leven...

Tja en daar zit ik dan, met allemaal wondjes in mijn buik, en een flinke snee. Omdat die verdomde steen zo vast zat in die galblaas, en er eventjes wat gemord moest worden om alles eruit te halen. Maar het is eruit, de galblaas en de steen. En ik ben mooi gehecht...in mijn navel en nog op een paar andere plekken, onder mijn borstbeen die snee, en die doet zeer. Je lijf doet sowieso zeer...alsof ze je zomaar lekker getrapt hebben ofzo..ik weet geloof ik niet zo goed wat zeer is. Ik zit nu even beneden, maar lig het liefst heel lang in mijn bed, slaap veel, ben moe en duf. Gestopt met de pijnstillers, want 4000 mg paracetamol vond ik wel heel veel. En nu goed bijkomen, want de verleiding zit er in, dat je na een kort en intensief opnametraject in het LUMC, snel weer verder wilt. De arts zei de 23e terug en dan weer beginnen. Maar dat vind ik wel heel lang..dus ik ga donderdag of vrijdag zomaar eens wat doen, geen afspraken, een beetje lummelen, stukje autorijden en rondkijken. Kijken hoe het is...want ik krijg zoveel lieve en leuke berichtjes, en kaartjes en bloemen, dat ik er een beetje verlegen van word. Annemarie zegt altijd 'jij deelt zoveel'...maar volgens mij krijg ik al die aandacht gewoon omdat ik Anita ben. Niet meer en niet minder toch...eten doe ik nog niet zoveel. En dus val ik weer lekker af...en dat wil ik graag. Ik wil heel graag een mooie slanke buik...ja hoe ijdel kun je zijn, als je 53 bent, een slanke buik. Ja dat wil ik...gewoon omdat dat lekker voelt, omdat ik Annemarie zie en altijd een beetje jaloers ben op dat mooie lijf. Tja, je kunt niet alles hebben he...ik glimlach als ik dit schrijf. Ondertussen probeer ik mails te lezen, te reageren soms. Smsjes te volgen en doe ik af en toe een businesscase. Maar het liefst lees ik een boekje en slaap ik wat. Dus dat ga ik gewoon maar weer eventjes doen. Heerlijk...toegeven aan dit gevoel. Geen zorgen dus, ik ben er weer en ik kom er weer aan. Maar ik merk, dat de rust me goed doet, me rust geeft. In mijn hoofd, mijn hart en mijn ziel...dag, Anita

Burgh-Haamstede en dichtbij mijn vader...fijn!

En vrijdagavond zo rond negen uur arriveerden wij bij het Duin Hotel in Burgh-Haamstede...heerlijk, een weekendje dichtbij Pa van Loon en tijd voor ontspanning en onszelf. Rustig, niets hoeft, alleen maar zijn...wandelen door het dorpje, koffie drinken en een verse zeeuwse bolus voor Pa van Loon kopen. Een rustige zaterdagmiddag waar mijn vader mij begroette met 'dag lieve kleine deugniet van me...' en ik kreeg een brede glimlach. Want zo gaf hij aan 'hij ziet mij nog steeds als zijn kleine meisje...ondeugend, maar lief ondeugend...'. Mooi he...en vandaag was lazy sunday, betekende dat Annemarie de hotelkamer had verlengd, en wij ontbijt op bed kregen, heerlijk...niets hoefde en alles mag, wat heerlijk. Een wandeling door de duinen en het strand volgde en nu zomaar lekker thuis. Nog steeds hoeft er niet zoveel en mag alles. Deze week drie dagen werken en dan het ziekenhuis in, donderdagochtend vroeg...ik ben benieuwd en hou jullie op de hoogte. Liefs, Anita

3 januari 2013

Vandaag was een dag van heen en weer rijden, een mooi gesprek met een medewerker. Zijn dochter is ziek, zo ziek...slechts 27 jaar en op zo'n moment leer je weer te relativeren, sta je gewoon met twee benen op de grond, verder eigenlijk niks. Voel je de angst, waar je soms zelf mee te dealen hebt niet meer. Ben je heel simpelweg terug bij jezelf en je diepste kern. En dan ben ik weer waar ik zijn moet, bij Anita van Loon. Ik merk dat ik 2013 wat uit balans ben, en dat komt simpelweg, doordat ik heel dicht bij mijn gevoel moet blijven en dan komt alles goed. Juist vanuit mijn persoonlijke rust kom ik in mijn kracht, kan ik liefdevol en emotievol het leven tegemoet zien, en alles wat langs komt aan gaan. Want daar zit mijn kracht, dat ik de dingen wil aangaan, steeds maar weer. En ik weet, dat ik dit zal blijven doen, tot ik niet meer kan. Zojuist een wandeling gemaakt door een stil Voorschoten...waar hier en daar nog een verdwaalde, beetje zielige kerstboom staat, en waar de duisternis invalt. Annemarie en haar meiden zijn met Reynaud en misschien ook Emmy naar de beide vaders, eerst in Spijkenisse en daarna naar mijn vader in Sommelsdijk. Mooi he...en ik, ik hoef gewoon eventjes niet. Ik mag zomaar eventjes zijn...Morgen nog een laatste dag werken in Haarlem en dan eindigen met een coachgesprek in Rotterdam, leuk...met een leuk mens, vrolijk, ongedwongen en open. Ik ga voor haar op 21 maart spreken op een event voor vrouwen, voor managers, gaaf...en daar gaan we het over hebben. Leuke actie weer! Op de achtergrond hoor ik Passenger...heerlijk, en ik heb lekker allemaal klusjes gedaan vandaag. Even in Alkmaar geweest, veel mensen gezien en gesproken, goed wel! Vandaag was een bijzondere dag, ik kwam mijzelf regelmatig tegen, was emotioneel, huilde soms zomaar even...ach ja, soms is het voor mij ook eventjes te veel, en weet ik het even niet meer. En dit momentje van rust, brengt me weer terug naar mijn basis. Het komt goed...nee, het is al goed! Liefs, Anita van Loon want weet je 'een echte van Loon geeft nooit op namelijk...'.

2013!

Het jaar 2013 is begonnen...en het jaar verloopt mooi en glad...ik ben begonnen met keuzes maken, rust inbouwen, tijd nemen, energie opladen. En soms ook zomaar even afstand nemen en vrij zijn. Dat zijn de keuzes die me passen nu. Een jaar vol verwachtingen, vragen en dingen die onzeker zijn. Een jaar waarin wij met elkaar mooie dingen gaan doen. Wandelen langs de vloedlijn en spelen met het zand...daar waar ik vorig jaar eindigde met het zand laten glijden door mijn vingers, pakken we dat dit weekend weer op...dan zal ik het zand van het zeeuwse strand door mijn vingers laten glijden. En vooruitkijkend naar dit nieuwe jaar heb ik niet zoveel wensen....anders dan rust, liefde en gezondheid.
Ik hoop dat een ieder genoten heeft van de jaarovergang, alhoewel erg nat hier in Nederland, toch wel bijzonder...ik kijk altijd naar de lucht en zie dan mooi vuurwerk overal...ik slaap veel en heb ook daarvan genoten. En voor nu...dit citaat 'maak eerst je oude goede voornemens maar eens op, maar eens waar, voordat je aan nieuwe begint...'. Liefs, een prachtig 2013 gewenst! Anita