13 maart 2017

Wat vliegt de tijd, wat gaat de tijd toch snel...het is alweer 13 maart 2017. Afgelopen zaterdag had ik een vergadering in Almere, bij van der Valk, en moest ik helemaal omrijden, via Utrecht, in verband met wegwerkzaamheden. Een fijne bijeenkomst, waar veel gedeeld werd door een aantal vrijwilligers van Yarden. Fijn, komende zaterdag weer, Ledenraad dit keer, een grotere groep vrijwilligers, onze Ledenraad, het hoogste orgaan binnen Yarden, waar ik aan mag schuiven, samen met Ron, onze algemeen directeur. En vandaag heb ik een dag vrij genomen, eigenlijk redelijk spontaan. Annemarie is nog ziek thuis en ik wil wat zorgen voor haar. En ook wat dingen regelen, winterbanden wissel, kapper, en nog wat persoonlijke dingen. Lekker is dat, het voelt alsof het kan en mag nu. Gek, hoe je systeem je vroeg wekt, omdat dit al jaren lang mijn patroon is. Ergens rond 6 uur ben ik wakker, en soms al wel eerder. En vandaag een kopje koffie voor mij, kopje thee voor Annemarie, lang de krant lezen, wat administratie doen, kortom heerlijk...de komende dagen ben ik alle dagen bezig met en voor Yarden, inclusief de avonden en ook de zaterdag, dus genoeg te doen toch... Gek is dat ik mij altijd nog een beetje schuldig voel, als ik een dag niet aan het werk ben. Kan nog leuk worden, als ik ooit met pensioen mag zijn...! Vanmorgen vroeg ik Annemarie, wat zij mee zou nemen uit huis, als zij nog tien minuten de tijd zou hebben, voordat zij de deur achter zich dicht zou moeten trekken en ik stelde mijzelf ook deze vraag. En eigenlijk zou ik een foto van mijn vader meenemen, en een schilderij, ooit gemaakt door Annemarie en verder zou ik het niet weten...want en deze constatering maakte mij wel blij, ik hecht niet zo aan spullen merk ik. Ik merk, dat ik een soort voldoening ervaar, bij alles wat ik heb en doe en dat er geen zucht is naar meer. Fijne constatering wel. En deze vraag maakte dat ik me ook realiseerde dat ik samen met Annemarie, mijn laatste wensen zou willen invullen. Ik weet niet of iemand anders daar voor zichzelf over nadenkt. Ik wel, en eigenlijk pas, sinds ik bij Yarden werk. Want ik realiseer me, hoe fijn het is, om dit soort dingen ook te hebben gedeeld met je partner, zodat de ander weet, wat te doen, als jij er niet meer bent. Gek onderwerp he. Toch een keer over nadenken, toch een keer bespreekbaar maken samen. Het gaat ook over herinneren en mooie dingen. Welke muziek bij jou hoort, en welke muziek jij wilt laten horen als jij komt te overlijden. Ik zie jullie al denken, 'waar is deze vrouw mee bezig' welnu met leven. Niks meer en niks minder. Maar dood hoort ook bij het leven zo eenvoudig is het. Afgelopen week is de vader van een collega overleden, jong nog in mijn beleving, en eigenlijk iedere keer weer, als ik zelf bij een uitvaart ben (afgelopen week de vader van een buurman) dan denk ik meer hierover na. En eigenlijk schrik ik ervan, hoeveel uitvaarten ik al bijwoon. Vandaag is de uitvaart van een echtgenote van een van onze vrijwilligers. Best heftig allemaal. Maar genoeg ernstige dingen! Gisteren die geweldige voorjaarszon, ik zat heerlijk in mijn korte broek op het balkon. Lekker warm werkelijk waar. Beetje aan het klooien met mijn wijnkistjes, en mijn schutting langzaam bekleden met 'spiegeltjes' fraai gezicht. Gezellig ook, als we straks buiten eten en drinken. Houtkacheltje aan, lekker buitenleven...ik vind dit toch wel de mooiste tijd van het jaar. Als je het terras, of voor een ander je tuin, weer gezellig en mooi maakt. Schone tafels, tegels, alles opruimen en genieten van lange dagen buiten. Heerlijk, werkelijk waar...ik zeg steeds vaker tegen Annemarie, ik ben niet gemaakt voor slecht weer, regen en kou. En dus ben ik als een kind zo gelukkig als de zon weer gaat schijnen, het terras er weer is, en mensen lekker buiten kunnen zitten met elkaar. Voor nu, een mooie dag gewenst...succes met alles iedereen...dikke zoen, Aniet