Wat een rare tijd waarin we nu leven zeg. Een stille tijd ook vind ik. Een tijd, waarin je ontmoetingen anders ziet en waardeert. Een tijd, waarin het gesprek met je collega op het werk, een andere waarde krijgt. Een tijd waarin je de kleine dingen belangrijk vindt, zoals dat kaartje in de bus, of dat lieve berichtje. Als je naar de supermarkt gaat, dat praatje bij de kassa. Of, zoals hier thuis, dat heerlijke stille werken in de tuin. Een miezerig regenbuitje op je kop krijgen, modderige laarzen, en genieten van de papaverzaadjes die boven de grond uitkomen. Of de vlinderboom, die blad verliest. De felle geelachtige kleuren groen, en de mooie oranje bruine bladeren die je ziet. Soms rijd je over een dijkje en zie je een prachtige mix van herfstkleuren. Ik kan er intens van genieten. Inmiddels is de zomer overgegaan in de herfst en in december gaat de winter van 2020 beginnen. 2020 wat een bijzonder jaar. Mondkapjes, handschoenen, gel, wassen, schrobben, alles extra goed schoonmaken, elkaar niet aanraken. Soms angstig zijn als je een keer moet niezen en jezelf steeds weer de vraag stellen ‘moet ik me wel of niet laten testen nu’. Angst voor een uitslag en als deze goed is, blij zijn. En schrikken als er iemand in je omgeving, of wat verder weg, positief getest is. Angst voor besmetting, angst en een behoefte om je schoonmoeder even flink te omhelzen en het dus gewoon niet doen. Je gedrag, je omgangsvormen, alles wordt anders en staat verder van je af. Alles wat je geleerd hebt van je ouders, lijkt te zijn vergeten. En mensen maken gekke bewegingen met hun benen of armen als een vervanger voor de handdruk. Ikzelf leg mijn hand maar op mijn hart. Ik weet het anders ook niet meer…en ik ben dus blij, dat ik in deze tijd kan werken in de tuin. Vandaag de nieuwe planten van buurvrouw Annie erin gezet, nog wat mooie bollen geplant, en wat blad weggehaald. Een enorme tak van de boom van meneer pastoor was in mijn tuin beland, met geweld, want ik moest deze eerst in stukken zagen, voordat ik hem weg kon halen. Wat een klusje zeg. En er moet nog meer af vrees ik, nog een weekje werken en dan anderhalve week vrij. Echt van die klusjes om dan te gaan doen. Mijn border verbreden, en deze netjes uitmeten en dan wegscheppen. Mooi, en dan een border vol bloeiende bloemen. Lijkt me zo leuk…en fijn ook! En de vakantie staat deze keer ook in het teken van de auto. Want jawel, Anita van Loon heeft haar geweldig mooie cabrio verkocht. Jaja…een cabrio op benzine is eigenlijk te duur, voor woon-werk verkeer naar Hilversum. En dus, is er een prachtige jonge Mercedes C Klasse 220 CDI Estate station voor terug gekomen. Een zware, sportieve uitvoering, met schuifdak en bomvol met leuke spannende opties. Natuurlijk weer een Mercedes, nummer 14 in mijn leven. Grappig hoe ik een auto enorm geweldig mooi en prachtig kan vinden, maar hoe ik ook met groot gemak afstand kan doen van deze auto. Hoe mooi ik deze ook vind. Hoe verliefd ik er ook op was. En nu, nu ga ik rijden in een stoere zwarte pittige bak. Veel zuiniger, veel economischer, jawel nog wel een diesel, maar voor dit moment is dat de beste optie, als je ca. 1000 kilometer per week woon-werk verkeer rijdt. Mercedes jawel, dat merk, ik was 6 jaar, toen mijn vader op zijn 36e zijn eerste Mercedes Benz kocht. En ik was direct smoorverliefd op die auto, die mooie grill met ster erop. Jarenlang heb ik die grill nog gehad, ik poseerde bij de auto. En ik zelf was ook 36 jaar, toen ik mijn eerste eigen Mercedes kocht. Ik had er al eentje gehad, toen ik 25 was, maar die had ik van mijn vader gekregen, een hele oude grijze 250E met schuifdak en blauw leren bekleding. En toen ik 36 was gaf ik mezelf een 190E AMG styling Mercedes cadeau. En toen mijn ouders op visite kwamen, zat mijn vader de hele dag in de auto, en liet hij alle snufjes zien aan iedereen die het maar wilde. De cd-wisselaar, die in de zonneklep zat, het schuifkanteldak, en de mooie styling. En daarna volgden er nog vele, zakelijk en privé. En ik hoop dat ik als ik ooit oud en rimpelig ben, ik nog steeds zal rondrijden in een Mercedes. Werkelijk mijn grote liefde dit merk.
Een gekke blog deze keer, over Corona tijd, de tuin, en de auto en mijn liefde hiervoor. Eigenlijk heel belangrijk in deze tijd, dat er dingen zijn, waar je van houdt, waar je mee bezig kunt zijn, waar je van kunt genieten, simpelweg, omdat deze tijd je doet beseffen, dat je leven klein is geworden. En hoe fijn is het dan, om in deze stille tijd, tevreden te zijn, met alles wat er is. Ik lees mooie berichten op social media. Ik zie mensen zich ontwikkelen, je ziet prachtige initiatieven, mensen die een koffieshop hebben en nu gaan helpen in de zorg. Mensen die gaan wandelen met ouderen. Mensen die een gespreksmomentje nodig hebben soms, even blij maken met een bezoekje, of een bloemetje. Ik zelf doe niet zoveel, ik bezoek af en toe meneer Pastoor, of Pater Bertus, breng een plakje zelfgebakken cake ofzo.. Ik zou wel mantelzorger willen zijn, voor iemand die eenzaam is, hier in het dorp ofzo. Een kopje koffie, een wandeling zo nu en dan, een bezoekje. Dus wellicht leest iemand dit, en zet hij mij op het spoor van een medemens, hier in Nieuw-Vossemeer, waar ik iets mee kan ondernemen. Voor nu, wens ik je een mooie zondag toe. Jawel het regent, en misschien gaat je haar hiervan in de war, maar dat is niet zo erg…dat komt weer goed. Mondkapje op en gaan…sterkte!
