Ken je dat gevoel....

Jawel volgens mij ken je dat gevoel wel. Van zomaar heel simpel gelukkig zijn. Gelukkig zijn met je gemaakte keuze. Met die paar woorden, die iemand je schrijft. Met het weer gaan ontmoeten van mensen, van wie je zielsveel houdt. Gewoon om wie ze zijn. Gewoon omdat het kan, gewoon omdat...vul maar in. En bij dat gevoel, hoort ook verdriet soms. Zo ben ik langzaam aan, mijn eigen rommeltjes, spulletjes aan het inpakken. Mijn 'Anita doosjes' door aan het gaan. En dan komt er van alles langs, een foto, een fotoboek van toen mijn vader 80 jaar is geworden, een schilderij van Pa van Loon, maar ook een beeldje, gekregen van Eveline. Dit beeldje is al zolang ik Eveline ken, met mij mee verhuist, maar waar is Eveline dan. Ja gek, in mij draag ik haar mee. Zij is niet meer. En steeds weer realiseer ik me, dat er zoveel mensen zijn, die mij zo dierbaar zijn, die niet meer hier bij me zijn. Gek, leeg, vreemd. Ja ook verlies komt langs, schuurt gewoon een beetje langs je ziel. Doet weer pijn, de brieven van Cees, gekregen van Jolanda. Soms zie je mensen even niet, door drukte, of een volle agenda, of gewoon omdat wij nu aan de vooravond van een verhuizing zitten. Dat is niet erg. Dat komt wel goed, je zoekt elkaar weer op, en je pakt de draad weer op. Die draad beweegt wel mee. Maar al die mooie mensen die niet meer hier bij ons zijn, en dat worden er steeds meer, dat doet gewoon verdomde zeer. Dat raakt me. En zoals iemand tegen me zei, ik begrijp dat wel dat jij even ziek wordt, van al dat afscheid nemen en loslaten en weer verder gaan. Volgens mij is dat gewoon even last van mijn hart hebben. Een ander zegt me 'je gaat mij toch niet ontmantelen'. Nee ik ben juist bezig om goed na te denken, wie ik al heel lang niet meer heb gezien, en daar ga ik mee afspreken. Dus ook opent mijn hart zich weer, voor die paar mensen, die ik verloren ben of bijna verloren ben onderweg. Mensen, zoals Ina, mensen met wie ik veel heb bij te praten. Of over een maand, mijn reisje naar Oostenrijk, met Jacqueline samen. Naar de Wereldgymnaestrada.

Alsof ik iets heb met turnen, nee niks. Maar ik ga samen met Jacqueline, 25 jaar geleden gingen we ook, we hadden elkaar nog nooit gezien. En wat was het bijzonder. En natuurlijk wordt het nu anders. Dat snap ik, want wij zijn anders. Maar o wat een heerlijk vooruitzicht, een wijntje drinken in een voor mij volslagen onbekend dorp in Oostenrijk. Maakt niet uit, waarheen we gaan, we gaan terug in de tijd en dan weer vooruit. Heerlijk. En zo is mijn leven nu, vol van die mooie momenten vol kwaliteit. Niet meer angstig voor wat is, of komen gaat. Volop levend. En bij dit volle leven, hoort ook de volle pijn voelen, van gemis, het missen van mijn vrienden, mijn ouders, en al die mooie mensen die niet meer hier in dit leven bij me zijn. Potverdomme, ouder worden doet ook pijn. Oma van Loon zei me ooit 'mijn kind ik vind er niet zoveel meer aan. Want het leven heeft bijna al mijn vrienden en familie al gehaald, en ik, ik ben er nog'. Welnu zo voelt het niet. Maar bij ontmantelen hoort ook de pijn voelen van zij, die er niet meer zijn. Het kaartje met hun handschrift, het boek ooit van een van hen gekregen, de brieven ooit geschreven, de foto in je album, de glimlach die je voor je ziet, ik mis je...