En eigenlijk gaat het vanaf donderdag steeds minder goed met mijn vader. Zo heeft hij hoge koorts en vrijdagmiddag heb ik een telefoongesprek gevoerd met de behandelend specialist. En deze meneer vertelde mij dat de situatie ersntig verslechterd is, dat het infarct en het hierdoor aangetaste deel erg veel groter is geworden dan dinsdag. En al zijn aderen zijn ernstig verstopt. 'Erger dan dit kan het niet worden' zo gaf de arts aan. En toen ik hem vroeg 'dokter gaat mijn vader hier dan aan overlijden....' toen kreeg ik als antwoord 'nee erger kan dit niet meer worden, maar uw vader zal overlijden aan een bacterie, of een longonsteking die hier overheen komt, de situatie is heel ernstig'. Vervolgens vertelde hij me, dat er geen sprake meer is van zelfstandig wonen, van revalideren, alleen nog van verplegen. En toen ik aangaf dat mijn vader dit niet zou willen, zo zijn zoals hij nu is, toen heeft hij besloten, mijn vader geen pijn meer te laten hebben, maar ook niet meer te behandelen als er iets gebeurt met hem, zodat hem verder lijden bespaard kan blijven. En eigenlijk wachten we nu op het moment dat hij zijn ogen zal sluiten en zal overlijden...een bizarre constatering. Een ingewikkeld moment om hier ja tegen te zeggen, want dit betekent dat wij binnenkort afscheid moeten nemen van mijn lieve vader. Van mijn grote vriend, van de man, met wie ik ongelooflijk veel plezier heb gehad in mijn leven...en dat doet zeer, meer dan zeer. Dus schrok ik niet toen ik hem gisterenavond zag, hij had hoge koorts en zijn hoofd klopte, daar wees hij steeds naar. Een koude natte doek gaf hem enige verlichting op zijn hoofd...praten kan hij nagenoeg niet meer. Hij kijkt je af en toe aan en slaapt heel veel...hij probeert je soms wat duidelijk te maken, hartstikke ingewikkeld vind ik dit, om hem zo te zien. Noor moest huilen vanmiddag. Ze had Opa een kaart gestuurd in de veronderstelling dat hij er weer bovenop zou komen en nu dit....wij zijn eventjes thuis, om bij te komen, uit te rusten, ik ben kapot, ook emotioneel erg moe...een tasje hebben we klaar staan, voor het geval we een telefoontje krijgen...en eigenlijk hoop ik maar, dat hij tijdens de paasdagen zijn ogen sluit...het zou voor hem zoveel beter zijn. Mijn vader...wat mag ik mij gelukkig prijzen met zo'n geweldige, zo'n lieve warme vader!
Liefs, Anita
