Trouw blijven aan jezelf....

En vandaag las ik 'Alle wegen die wegvoeren van wat je bent, leiden tot verwarring en wanhoop'. Een citaat uit een boekje dat ik gekregen heb van Annemarie's vader. Een boekje waarvan hij zei 'ik denk wel dat dit boekje je zal aanspreken'. Mooi he. En het is zo waar. Soms wil ik dingen doen, omdat het zo hoort, of omdat men dit van mij verwacht. En achteraf voelt dat niet goed. Doet me zo denken aan vroeger. Toen trok ik af en toe een jurk aan, omdat mijn moeder dit wel fijn vond. Zo was ik wellicht dat meisje, waar zij op gehoopt had. En ja, is was een meisje en ja, ik zag eruit als een meisje, maar ik gedroeg me niet als een meisje en vond dat rokje verrekte onhandig. En eigenlijk voelde ik me totaal ongelukkig in dat rokje. Ik had maar steeds het gevoel dat het niet klopte. En op enig moment in mijn leven, heb ik rokjes vaarwel gezegd. En vorig jaar bij Yarden, pasten wij ons nieuwe uniform. En toen heb ik voor de grap een rokje gepast...en toen ik mijzelf in de spiegel zag, moest ik grinniken en aan mijn moeder denken. Want wat zou zij dit leuk hebben gevonden, haar dochter in een rokje, met een shawltje en een blouse. Keurig bijna. En als ik nu in mijn favoriete zwarte leren Gerry Weber jasje loop, waar mensen me in uit kunnen tekenen, dan ben ik zo blij als een kind. Want dit ben ik. Het liefst met een coltrui, een zwarte of grijze, of soms (doe eens gek) een paarse. Meer niet. Ik wil trouw blijven aan mijzelf. Ook in dit opzicht. Lastig soms voor mijn wereld om me heen. Maar t werkt niet. Zo ook merk ik dit met de waarden waar ik voor sta in het leven. En respect, integriteit en zorgen voor de ander, zijn waarden die bovenaan staan. En lastig vind ik dan als mensen, of kinderen, niet respectvol zijn. In woorden en daden. Dat raakt me nu meer dan ooit. Zou dat ouder worden heten? Zou dat mijn leeftijd zijn. Ook op dit punt weer, moet ik denken aan mijn moeder, aan vroeger bij ons thuis. En ben ik zo blij hiermee. Zo dankbaar dat dit mijn basis is. Mijn zijn. Welnu, het is tijd om te stoppen. Lekker vroeg naar bed, tv kijken in bed. Ik heb er zin in. Dag, liefs, Anita....

De open haard brandt weer....

En vanavond op deze vrijdagavond is de open haard weer lekker aan. Het is gezellig, een lekker glas sauvignon blanc uit Nieuw Zeeland...Jeffrey's Bay, heerlijk...de meisjes zijn er, waren er en zijn er weer...allebei met hun eigen bezigheden. Het weekend ligt voor me, morgen naar Pa, even door zijn spullen heen en vervolgens proberen dingen uit te zoeken. Dan heerlijk naar Pa van Loon, zomaar even met hem samenzijn....en dan weer naar huis. Een weekend, en ik heb er zoveel zin in...ik heb zo waanzinnig hard gewerkt deze week! Ongekend...en eigenlijk realiseer ik me, hoe fijn het is, dat ik morgen weer naar mijn vader kan. Want de vader van Ellen mijn vriendinnetje is deze week overleden. En dat raakt me weer, omdat het dan zo verdomde dichtbij komt...afscheid nemen en loslaten. Condoleance deze week, omdat de uitvaart in besloten kring zal plaatsvinden...en weet je, ik ga natuurlijk naar Ellen toe, want hoe belangrijk is het niet, om bij je vrienden te zijn op dit soort momenten! Oh ja...en nog wat...a.s. dinsdagavond om negen uur heb ik voor het eerst sinds jaren weer pianoles. En ik heb er zoveel zin in....een stukje pianospelen. Genieten van de puurheid van het instrument. Genieten van mijn Kawai piano...waar ik zo trots op ben. Ik hou jullie op de hoogte...want dit betekent voor mij, tijd voor mezelf, mijn momentje...ik wens jullie een mooi weekend...liefs, Anita

Samenloop voor Hoop en nog meer moois...

En na drie alweer hele intensieve dagen, vol prachtige vergaderingen, vol mooie ontmoetingen, heb ik vanavond hier thuis met iemand een leuk gesprek gehad, over uitvaarten, over transparant zijn en over samenwerken. Leuk....zomaar aan de keukentafel. En schreef ik al eerder over de Samenloop voor Hoop in Haarlem, welnu daar ontstaan prachtige gedachten en initiatieven, want deze 24-uurs wandelsponsortocht zal plaatsvinden vanaf 8 juni 16.00 uur tot 9 juni 16.00 uur. 24 uur lang wandelen wij met teams collega's, kinderen van collega's, vrienden en bekenden voor een prachtig doel, KWF. Het doel is om met elkaar zoveel als mogelijk geld bijeen te brengen voor dit prachtige doel, door deelnemers, want vanuit beweging komen we met elkaar tot een prachtig resultaat, maar ook doordat iemand uit mijn team nu een sponsoractie opzet voor zichzelf omdat zij gaat afvallen met een personal trainer. En zij wil per kilo gesponsord worden, geweldig toch...alleen het initiatief al. Ik ben zo trots op al dit soort initiatieven. Ook gaan wij een veiling organiseren waarbij we prachtige zaken bij opbod gaan verkopen. Een prachtig iets, waarbij wij ernaar streven om met elkaar zoveel als mogelijk geld bijeen te brengen. Waarbij ik lezingen ga verzorgen als survivor, vanuit hoop en optimisme...en waarbij ik de naam van Yarden op een prachtige manier ga verbinden aan dit initiatief. En iedereen mag meelopen, geef je naam maar door. 15 euro inschrijfgeld en een lichtzak waarin Yarden een 30 uur brandende kaars plaatst voor jouw dierbare, voor iemand voor wie jij wilt gaan lopen....de kaarszak mag je laten beschilderen, bestickeren, door je kinderen, het maakt niet uit...een wandeltocht, door een tunnel van licht, met muziek, met plezier, met verdriet, met emotie...een tocht voor een ieder die ons dierbaar is. Geweldig...ik ben er vol van! Er gebeurt veel, het leven lijkt op loslaten en verbinden, zo voelt het ook een beetje. En ondertussen geniet ik zomaar van een glaasje wijn, terwijl Annemarie geniet van haar boek. Hoe lekker zomaar samen thuis. Ondertussen zijn de spullen uit de boerderij gelost en in een loods gebracht. En samen met Reynaud heb ik maandagmiddag, alles doorgezocht en door mijn handen laten gaan....dozen vol herinneringen aan het leven van mijn ouders, dozen vol foto's, boeken, kopjes, en nog veel meer...dozen vol....voor mijn vader. Want 28 februari is het zover, dan zal hij wonen in een prachtig appartement. En dat zal er mooi uitzien, geloof me...ik gun hem zo dat hij het goed heeft. En dat hij mag genieten van alles wat er nog wel is. Samen met Els, op zijn eigen manier, en het is ook wel leuk om te bedenken dat zijn John Deer klok, die elk uur een andere tractor laat starten, daar zal hangen...en ik zal het zo leuk vinden als het schilderij van zijn boerderij, daar prachtig aan de muur zal hangen. Heerlijk....voor nu, liefs, en slaap lekker. Een mooie zin als toegift : Als de mensen geweest waren wat hun grafschriften vermelden, zouden zij reeds veel eerder gestorven zijn: van verveling. Deze zin is van Godfried Bomans....toevallig had ik het hier zondagmiddag over, dat wij de neiging hebben over de doden niets dan goeds te vertellen. Kan toch niet...het zijn toch ook maar mensen? Anita

En soms gaan de dingen anders....

2012....het jaar waarin de dingen gaan veranderen, of anders gaan dan je je voorgenomen hebt.....het kan er allemaal zijn. Zo wordt dit het jaar waarin mijn vader gaat verhuizen....maandag komen zijn spullen van de boerderij uit de opslag. En dan gaat hij wonen in de nieuwbouw van De Samaritaan. Ik ben benieuwd...hoe dit zal zijn voor hem. Een eigen appartement....2012 is een jaar, waarin we met elkaar bij Cluster West hele mooie dingen aan het doen zijn. Samen werken aan een hoge kwaliteit...samen werken om te komen tot prachtige prestaties. 2012 is een jaar waarin er nu alweer hele mooie dingen gebeuren. Zo was ik vandaag bij het ISBW en mochten we leren van meervoudige intelligenties, boeiend, leuk en interactief. Genieten was dat...en daar kan ik ook wel weer iets mee doen in mijn andere trainingen. Samenwerkingsverbanden kunnen veranderen, 2012 is het jaar van de verandering, althans zo voelt het nu al...en het jaar is pas 19 dagen jong. 2012 wordt het jaar van de SamenLoop voor Hoop. Een prachtig initiatief, wat ik vanuit Cluster West, vanuit Yarden sponsor en waarbij wij zoveel mogelijk geld willen inzamelen voor KWF. Waarbij wij mee gaan lopen met een 24-uurs wandelestafette met zoveel mogelijk teams. Wij wandelen door een tunnel van licht...met elkaar, een wandeling door kaarslichten, en een wandeling waar ik kaarsen zal laten branden voor al die bijzonder mooie mensen die of hersteld zijn van kanker, of voor die mensen die mij, die ons ontvallen zijn...dus zal ik een kaars branden voor Ron, voor Freek, voor Leonoor, voor mijn moeder, voor collega Rob, een kaars voor jou...simpelweg, omdat het goed is stil te staan bij elkaar, bij de ander...ik hou jullie op de hoogte. Ik zoek dus mensen die mij willen sponsoren hierbij. Met een kleine donatie, of een grote. Mensen die mee willen lopen, 10 euro per persoon en daarnaast 5 euro per kaars...doe mee, vanuit Yarden Cluster West. Laat van je horen, laat je zien...fijn weekend! Liefs, Anita

De levensboom....

Als ik naar buiten kijk, vanuit mijn keuken naar het terras, dan zie ik eengietijzeren symbool van een levensboom hangen, tegen de schutting. Een symbool waar ik regelmatig aan denk...want het leven betekent dat wij groeien, dat wij ons ontwikkelen en dat wij onze weg afleggen. En in mijn werk, kom ik met grote regelmaat tegen, dat mensen zomaar besluiten om deze weg zelf, en vrijwillig vanuit eigen keuze te stoppen. En dus hun leven te beeindigen. En als je hierover leest, of gesprekken voert met mensen die voor deze keuze staan en deze ook uitvoeren, dan heb je zoveel vragen. En als ik dan zo iemand heel rustig zie liggen, opgebaard in een door hem of haar uitgekozen kist, alsof iemand slaapt...dan zie ik weer dat gezicht van mijn moeder. Door pijn verteerd toen zij nog in leven was, kapot gemaakt door zieke cellen. En toen zij overleden was, was daar weer die rust, die vrede...en volgens mij, is dat waarom zelfdoding gezien wordt als iets wat mag. Als mens wil je de regie mogen en kunnen hebben over jouw leven en dus ook over de eindigheid ervan. Als ik in de Samaritaan ben, mensen zie die zijn verworden tot een kasplantje...kwijlend in de rolstoel zitten, dan weet ik nu al, dat dat mijn voorland nooit zal zijn. Op zo'n moment zou ook ik kiezen voor vrijwillig stoppen van mijn levensweg. En misschien, want dat hoor ik ook vaak, is het op dat moment weer anders en wil ik het wel. Ik wil alleen maar zelf die keuze kunnen maken...want hoe graag wil ik niet, zelf de regie hebben over mijn leven. Mijn keuzes. En hoe ingewikkeld is het niet, en hier ligt mijn leerdoel, als ik die regie uit handen moet geven....ik heb rustig gewerkt vandaag. Lekker...en geniet nu van mooie muziek...Buddha Bar - Travel impressions...een aanrader! Fijne zondag, Anita

Plannen, plangesprekken en nog meer....

Goedemorgen! Na een dag vol plangesprekken, een beoordelingsgesprek, een gesprek met nabestaanden, is vandaag de dag vol vergaderingen. Leuk om elkaar weer te zien in Almere...maar eerst nog even wat dingen doen op mijn eigen kantoortje. Mijn eigen werkzaamheden hebben ook aandacht nodig, want het werken in de uitvaartwereld, vraagt veel van mijn tijd. En dat is niet erg, maar juist die vrijheid om te kiezen voor mijn eigen ding, mijn eigen coachopdrachten, past zo goed bij me...de energie die ik krijg, van een training, of een mooi gesprek...heerlijk! En hierdoor is er balans in alle opzichten...het mooiste van mijzelf komt dan naar boven. Een gemotiveerde, enthousiaste, vrolijke manager, die graag met haar team een prachtig resultaat wil neerzetten! Dus op deze 10e januari in 2012 gaan we daar voor met elkaar. En over al die andere plannen, praat ik jullie bij, zodra het mogelijk is....nog even niet. Het grootste project voorlopig is de spullen van de boerderij uitzoeken, en het appartement van mijn vader mooi inrichten. Zodat hij goed op zijn plaats komt te zitten, zodat hij simpelweg nog een beetje kan genieten. Iets meer vrijheid om alleen te zijn, iets meer rust, en eigen spullen om hem heen....Liefs Anita

Feest van Joyce....

En na een mooi dagje met mijn vader, waarbij we ook weer met onze bakkersfamilie samen waren, zit ik hier nu met een kopje Nespresso aan de keukentafel...een beetje lui, terwijl ik veel te doen heb. Na Pa zijn we nog even bij tante Anita en oom De geweest. Altijd zo gezellig...toen ik in de auto stapte zei ik tegen Annemarie, dit is nu een beetje mijn ouderlijk huis. Als mens, verlang je altijd naar een ouderlijk huis volgens mij, of je nu 25 of 52 bent...zo'n plek, waar je gewoon even kunt zijn. Je verhaal kunt doen, ook even weer soms zomaar kind mag zijn. En eigenlijk mis ik dat het meest...mijn ouderlijk huis. En dat is niet die boerderij, maar die plek zoals ik het hierboven omschrijf. Nu ik groot ben, en de 50 gepasseerd, ervaar ik al deze dingen zo anders. En voel ik het gemis...gisteren vroeg een meneer mij of mijn moeder nog leefde. Hij was een aardappelhandelaar en kwam vroeger wel eens op de boerderij. En bij mijn vader op de kamer slaapt een jonge man. Hij heeft een ongeluk gehad, zijn rug gebroken en nog veel meer. Hij en zijn vrouw zijn door mijn moeder getrouwd...ik zal een foto voor hem opzoeken, zodra ik de spullen van de boerderij weer kan inzien. Zodra deze uit de opslag komen. Flakkee is een vat vol herinneringen, aan dingen en mensen, die ooit waren. Zo kent oom De mijn moeder vanuit diverse besturen en ambtelijke functies. En het is leuk om hem daarover te horen vertellen...ik zit daar dan, en geniet simpelweg. Zo ook in die Samaritaan. Door stil te staan bij hoe het nu is, ook met mijn vader, is het ook weer goed...het is een accepteren, dat er een volgende fase weer is aangebroken. En toen we thuiskwamen aten we soep met cantharellen...ik glimlach, want ik hou niet zo van soep. En Annemarie wel...en zomaar aten we samen soep. En daarna naar de mooiste kroeg van Voorschoten, Het Wapen van Voorschoten. Met een glimlach denk ik terug aan het feest van Joyce van gisteren daar, een superfeest, een knalfeest, met Feestband Toon, swingend met veel mensen die ik niet ken. Mooie ontmoetingen, verwondering nog steeds over die twee vrouwen en genietend van de goede sfeer. Leuke mensen, vrolijk, ongecompliceerd, geen poeha, gewoon zomaar heel lekker....op de fiets erheen en op de fiets weer terug...witte wijn met spa ernaast. En toen als een blokje in slaap gevallen...en nu pas op de benen. Heerlijk...en nu zit ik hier, met mijn professor brilletje op (een gek leuk klein brilletje met mijn oude glazen, hoornen montuurtje, beetje rond, net een professor) want mijn eigen bril ligt boven...vandaar! Vandaag staat in het teken van opdrachten, bijzonder ik krijg zomaar aanvragen voor nieuwe coachtrajecten, andere opdrachten, terwijl ik de afgelopen week dacht...laat ik alles maar eens loslaten dan zie ik wel wat er gaat gebeuren....deze week de kick off bij Tender. Geweldig....ik ben er klaar voor en heb er zin in...een fijne zondag, geniet met elkaar!
Anita

Een beetje laat maar toch...een gedicht voor 2012

Lieve mensen en ergens in het oude jaar, vlak voor de jaarwissel kreeg ik van Jolanda, een bijzonder vriendinnetje van me...dit gedicht :

Nu dit jaar op een einde loopt

En alles is gezegd, geschreven en gedaan.

Weet dan dat boven aan de hemel

Die prachtige stralende sterren staan.

Deze sterren zijn getuige

Van onze lach en onze traan.

En zij kijken vast met trots

Naar hoe het dit jaar is gegaan.

Zij hebben ons het afgelopen jaar gevolgd

Zagen ons gevecht en ons verdriet.

Maar zij zagen ook de liefde

En dat de moed ons niet verliet

Zie daar die prachtige stralende sterren

Heel hoog aan de hemel staan

Zij zullen altijd naar ons kijken

Ook nu wij het nieuwe jaar ingaan

En ik word altijd zo blij van dit soort mooie gedichten. Nu, vrijdagavond 6 januari 2012...ga ik zomaar The Voice kijken, met mijn (zo bleek maar weer in de 'ken je collega quiz' die Annemieke voor Koos had gemaakt) witte sauvignon blanc uit Nieuw Zeeland...en verder niet zoveel. Een dag vol prachtige gebeurtenissen, een nieuwe coachee ?????? Zou zomaar kunnen, een andere heel bijzondere opdracht en een bomvolle week voor me...

Het komt goed, de flow voor 2012 is goed. De gesprekken zijn intens. En ik, ik geniet...gewoon maar weer, alsof er geen jaarwissel is geweest...fijn weekend, en blijf kijken naar die prachtige stralende sterren. Morgen naar paps, met Annemarie....Anita

En die foto...onze tuinslang als het echt winter is....leuk he?

Zomaar een mooie dag.....

En vandaag was zomaar een prachtige dag...een lange, dat wel. Een coachtraject afronden, een receptie bij Driehuis Westerveld...waar leuke bijzondere mensen rond lopen. Een dag met mijn eerste beoordelingsgesprek, de eerste van 53....mijn god, wat een klus! Een dag waar ik meters heb gemaakt, zoals ik het altijd zo mooi kan zeggen...een dag, waar mensen elkaar in de haren vliegen en emotioneel maken en raken. Een dag, vol regen en storm, een kerstboom midden op de weg, vuurwerk terugvinden in een container, en daarmee Reynaud blij maken...glimlachen om alles wat er is. Denken aan de wiskunde leraar meneer van Diggelen...zo'n man, die je eigenlijk dagelijks nog tegen komt, omdat hij in je allergie zit...en als kind kon je hier niet zoveel mee. En als volwassene is het nog steeds ingewikkeld, want mijn god hoeveel meneren van Diggelen kom je niet tegen in je dagdagelijkse leven. Of mevrouwen...ken je dat, veraf en dichtbij...en je hebt er maar mee te dealen...Oh ja, meneer van Diggelen zelf ken ik niet...dit is de wiskunde leraar geweest van een van mijn coachees. Maar iedereen kent wel een meneer van Diggelen in zijn of haar leven. Ik ken er wel een paar en zie die koppen voor me, terwijl ik er nu bij kan glimlachen...want je hoeft niet met iedereen koffie te drinken, je moet soms alleen maar met zo iemand werken in je omgeving...en terwijl ik dit schrijf, denk ik weer even aan Ma van Loon. Zij vertelde mij altijd 'kind weet je waarom je schouders rond zijn....daar kun je dingen vanaf laten glijden, waar je niets mee wilt...'. En toen ze dat tegen me zei, vond ik haar maar een rare vrouw...wat moest ik hier nu weer mee. Maar nu, vandaag de dag, denk ik aan al die uitspraken van haar. Die ik mezelf nu hoor gebruiken...want jeminee wat een wijze lessen heeft zij mij gegeven. En nu is het voor mij de kunst om met haar lessen in mijn binnenzak, mijn leven goed te maken, het goed te doen in mijn leven. Het lukt, daar ben ik van overtuigd...of het is al gelukt....maar af is het nooit.

Wat een rommelig stukje, gewoon de kop leegmaken, lekker is dat...wat een mooie dag...ik zag een mevrouw met prachtige rode laarzen op de receptie en verder veel grijze meneren en mevrouwen...ik zag een leuke jongeman, die gekke dingen doet met as, vanuit een vliegtuig, een luchtballon, of wat dan ook...sprankelend in de wereld van de uitvaart...authentiek, bijzonder...slaap lekker, ik zit al in mijn dikke trui, loop lekker op mijn sokken en ben zomaar simpelweg gelukkig. Liefs, Anita oh ja en die houtblokken vind ik gewoon mooi...hout vind ik mooi, zo puur eigenlijk.....

Nieuwjaarsbericht....het is 2012

Oudejaarsdag was zo'n prachtige dag, met mooie intense ontmoetingen. Een bezoek aan Jan die 60 jaar werd. En daarna naar Pa. Waar Marcel, Elsbeth en Ronan kwamen. Marcel is de zoon van mijn nicht Leonoor (Leonoor is kort geleden overleden). En hij woont met zijn gezin in Ierland. En vroeger toen hij klein was, kwam hij vaak logeren op de boerderij. Als klein jongetje en dan was hij niet van de tractor af te slaan....hij genoot, en wilde nog langer blijven logeren. Een man nu, en nog steeds zo verbonden met mijn vader. Een omhelzing van man tot man. Prachtig emotioneel bijna, en het raakte me hoe Pa genoot. Ronan, de zoon van Marcel en Elsbeth, is 5,5 jaar. Een prachtig ventje, die ook mijn Pa een 'big hug' gaf. En het mooiste van alles is mijn Pa, die genoot, zo zichtbaar genoot...we dronken champagne en aten kaaskoekjes, we toasten op het leven, en op elkaar....wat een mooi moment. Zo kostbaar weer...en toen ik thuis kwam, was Rosanne druk met haar quizvragen. En later speelden wij een geweldige quiz in teams, heerlijk met Roos als quizmaster...wat een mooie laatste dag van 2011.....En na een prachtige jaarwissel met veel muziek en heerlijke champagne, met werkelijk schitterend vuurwerk in onze buurt, is het zomaar 2012 geworden. En hoe geweldig was het niet, om de eerste dag van het nieuwe jaar helemaal niets te doen. Tv kijken in bed, een boek lezen, een paar telefoontjes voor Yarden, maar verder alleen maar slapen, lezen en uitrusten. Heerlijk...in heel 2012 had ik niet eerder zo'n moment... En vanmorgen was er de nieuwjaarstoast van Cluster West in Haarlem, gezellig, niet al te druk met mooie muziek van Marcel...en daarna aan de slag, want het is druk, rommelig druk. Een gesprek in Alkmaar, en ontmoetingen in Haarlem...de eerste werkdag zit er ook weer op. En eigenlijk wil ik jullie wat mooie teksten geven, zomaar om te delen, teksten die verbinding hebben met uitvaarten, en afscheid nemen.....

Afscheid nemen
betekent achterblijven
omringd door stilte
en gemis.
Verdriet dat nergens
onderkomen vindt.
En teder aanraken van dingen
die onontvreemdbaar zijn.
Dat woord, die plek
en de herinneringen
vol warmte en innigheid.
Zoals de dagelijkse jas
die op een stoel is blijven hangen
en nu herbergt wat niet meer is.
De kamer wordt een schrijn
van pijn en hunker
naar oneindigheid.
Want alle armen zijn te kort
om voor altijd
het liefste te omarmen.

En dit gedicht draag ik op, aan al die mooie mensen die ons ontvallen zijn in 2011 :

Nu jij er niet meer bent
Ik zal het koud hebben
nu jij er niet meer bent.
Ik zal mijn kraag rechtop zetten
tegen het guur verdriet
maar helpen zal het niet.

Ik zal naar huis terugkeren
met mijn verkleumde vingers
rond mijn ziel.
En kamers vinden
onwerkelijk gevuld met leegte,
waar ik nochtans
je naam zal horen,
noemen, roepen, fluisteren, verzinnen.
Duizend maal misschien.

Ik zal je blijven zoeken
waar je vroeger was,
zelfs waar je nooit geweest bent.
En misschien op een dag
je ergens
in een onverwachte blik herkennen.
Of iets als verre adem voelen
in de wind langs mijn gezicht.

De dingen zal ik laten
waar ze achterbleven.
Zo lang, zo stil,
tot ik ermee verzoend ben
dat je de grenzen van bestaan
en al het kwetsbare van deze aarde
bent ontgroeid.
En dat de rust die je gevonden hebt
volkomen is.
Jij, in een hoekje,
badend in het licht.
En af en toe
voel ik je glimlach.

En deze, deze is voor morgen, voor jou, voor hem, voor haar, voor diegene die je dierbaar is :

De taal van liefde is onuitputtelijk.
Zij wikt niet en weegt niet.
Hoe oud ook, toch straalt ze van jeugdigheid.
Ze heeft zeer weinig woorden nodig,
al zijn ze vaak  doorregen van poezie.
Ze is bedachtzaam en verdraagt de stilte.
Wat ze wil zeggen doet ze woordeloos.
Soms wordt het in het zand geschreven.
Ze durft het aan om arm te zijn.
Maar wie haar spreekt
maakt zij ontzettend rijk.

Uit : Voor wie woorden zoekt - Kris Gelaude.
Inspiratie voor grote en kleine momenten

Lieve mensen, op deze tweede dag van 2012, wens ik een ieder, liefde, geluk en veel gezondheid toe. Wens ik dat wij delen, wat ons bezig houdt, dat wij samenwerken om samen te werken, dat wij willen leren van elkaar, dat wij elkaar aanspreken, vanuit respect en liefdevolle zorg. Dat wij genieten van kleine dingen, van een woord, een stil gebaar, maar vooral van elkaar. Dat wij blijven ontdekken, hoe mooi en intens het leven kan zijn. Dat wij blijven verwonderen, steeds maar weer. Ik wens een ieder dit alles toe....vanuit liefde, Anita